0114-KDIP1-1.4012.529.2021.3.JO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku nadanym 26 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.), uzupełnione pismem Strony z 25 października 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 29 września 2021 r. (skutecznie doręczone Stronie 18 października 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) od sprzedaży dwóch lokali mieszkalnych oraz działki niezabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

2 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT od sprzedaży dwóch lokali mieszkalnych oraz działki niezabudowanej. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z 25 października 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 29 września 2021 r. znak: 0114-KDIP1-1.4012.529.2021.2.JO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zwraca się z prośbą o interpretację indywidualną dotyczącą naliczenia podatku VAT w umowach sprzedaży dwóch lokali mieszkalnych i działki budowlanej, które podlegałyby podatkowi od czynności cywilnoprawnych (PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych)). Natomiast nabywca przeforsował akt zakupu z umieszczeniem podatku VAT w cenie zakupu nieruchomości w celu jak największych korzyści z odliczenia podatku VAT przy sprzedaży swoich lokali wybudowanych w przyszłości.

Wnioskodawca zakupił nieruchomości na własne potrzeby jako osoba fizyczna. Akty zakupu z 2004 roku ww. nieruchomości nie zawierały podatku VAT w cenie zakupu tychże nieruchomości. Wnioskodawca występował w roli inwestora prywatnego na własne potrzeby dokonując rozbudowy, którą wykonał w części sam lub poprzez wykonawców, których opłacił ze swoich oszczędności i środków własnych jako osoba fizyczna.

Wnioskodawca nie wprowadził tych nieruchomości w zakres swojej działalności gospodarczej, więc sprzedaż tych nieruchomości nie może być opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Nabywcy jest na rękę odliczenie sobie jak największego podatku VAT, a w tym przypadku powinien był zapłacić PCC i po wybudowaniu lokali na sprzedaż rozliczyć się z ceny sprzedaży i z podatku VAT w całości z urzędem skarbowym.

Szczegółowe okoliczności stanu faktycznego są następujące:

· Przedmiotowe nieruchomości nigdy nie były zasiedlone przez Wnioskodawcę od czasu zakupu do dnia sprzedaży. Przedmiotowe nieruchomości Wnioskodawca zamierzał rozbudować na własne prywatne potrzeby, jednakże skarżenie wszelkich działań Wnioskodawcy przez sąsiadów doprowadziło do unieważnienia pozwolenia na budowę, a następnie do prowadzenia w sposób nieprzerwany procedury naprawczej przed organami nadzoru budowlanego i sądami administracyjnymi przez okres od 2009 roku do dzisiaj. Sprawa nie jest jeszcze rozstrzygnięta i obecnie jest jeszcze rozpoznawana skarga sąsiada przed NSA (`(...)`).

· Dla Wnioskodawcy jako osoby fizycznej lokale te nie stanowią żadnego pożytku i nie stanowią środków uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, lecz miały stanowić zaspokojenie własnych potrzeb Wnioskodawcy.

W piśmie z 25 października 2021 r. Wnioskodawca wskazał:

1. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologicznego, doradztwa w zakresie inżynierii, wynajmu nieruchomości na własny rachunek, wykonywania robót budowlanych i pozostałych robót wykończeniowych. Działalność jest prowadzona od 1 października 1997 roku.

2. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 2 sierpnia 2002 r.

3. Wnioskodawca nie zamierzał sprzedawać tych nieruchomości. Nabył je na zaspokojenie własnych potrzeb. Ponieważ Wnioskodawca jest urodzony w 1961 roku, ma ponad 60 lat, więc przedmiotowe nieruchomości miały stanowić jego zabezpieczenie emerytalne, a w przyszłości stanowić spadek dla jego dwojga dzieci w związku z czym wykonywał następujące czynności:

· po zakupie nieruchomości Wnioskodawca podzielił działkę geodezyjnie na dwie niemalże równe części. Zostały złożone wnioski do urzędów oraz dostawców mediów w celu wydania stosownych decyzji.

· Z własnych środków Wnioskodawca rozpoczął od podbicia fundamentów starego budynku, a następnie rozpoczął rozbudowę i nadbudowę budynku oraz rozbudowę mediów, budowy nie ukończył. Sprzedana przedmiotowa działka w obrębie swych granic nie posiada mediów, a budynek, w którym znajdują się przedmiotowe lokale, nie został przyłączony do kanalizacji ścieków bytowych. Sprzedane Lokale w 2021 r. przyłączone były do starego przyłącza energetycznego oraz przyłącza wodociągowego z okresu ich zakupu w 2004 r. Do realizacji zamiarów Wnioskodawcy nie doszło, ponieważ został zmuszony do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, wskutek zatrzymania rozpoczętej rozbudowy i w związku z unieważnieniem pozwolenia na budowę i unieważnieniem decyzji o warunkach zabudowy. Trwająca ponad dziesięć lat procedura naprawcza doprowadziła, że do chwili sprzedaży przedmiotowych nieruchomości nie została prawomocnie rozstrzygnięta. Nabywca zobowiązał się do pokrycia bezpośrednio dostarczycielom mediów wszelkich opłat związanych z rozbudową mediów i infrastruktury, z której będzie korzystał w przyszłości.

4. Wnioskodawca nie zawierał z podmiotem, który był nabywcą umów przedwstępnych sprzedaży przedmiotowych nieruchomości.

5. Wnioskodawca nie udzielił podmiotowi będącemu nabywcą pełnomocnictwa (zgód, upoważnień) w celu występowania w jego imieniu w sprawach dotyczących tych nieruchomości.

6. Działka była przeznaczona na zaspokojenie własnych potrzeb Wnioskodawcy.

7. Wnioskodawca wykonywał modernizację w lokalach i w budynku.

8. Wnioskodawca nie dzierżawił i nie wynajmował ani przedmiotowej działki budowlanej ani przedmiotowych lokali mieszkalnych.

9. Dokumentacja ze sprzedanych nieruchomości w związku z czynnościami sprawdzającymi przeprowadzonymi przez Urząd Skarbowy (…) została dostarczona przez Wnioskodawcę i sprawdzona przez Urząd Skarbowy. Obecnie Wnioskodawca nie jest w stanie podać dokładnie dat i sprzedaży wszystkich jego nieruchomości, natomiast oprócz przedmiotowej działki i przedmiotowych lokali mieszkalnych w okresie ostatnich pięciu lat sprzedał lokal mieszkalny w 2015 r., lokal garażowy w 2015 r. i lokal mieszkalny w 2021 r., których sprzedaż była przeznaczona na spłatę części zadłużenia powstałego w wyniku zatrzymania budowy. Z tytułu sprzedaży nie był podatnikiem podatku od towarów i usług.

10. Przedmiotowa działka budowlana jest położona na obszarze, na którym obecnie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Przeznaczenie jakie wynika z tego planu to zabudowa mieszkaniowa z usługami z zachowaniem istniejącej zabudowy dopuszczającej: przebudowę, rozbudowę, nadbudowę. W chwili zakupu przedmiotowych nieruchomości na tym obszarze nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

11. Dla działki budowlanej ostała wydana Decyzja o warunkach zabudowy. Występowała o nią firma projektowa X sp. z o.o. Następnie Decyzja o warunkach zabudowy została unieważniona na skutek unieważnienia Pozwolenia na budowę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w aktach notarialnych obejmujących sprzedaż przedmiotowych nieruchomości Nabywca powinien był zapłacić PCC, a Wnioskodawca powinien zwrócić nabywcy nienależnie zapłacony podatek VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zakupu przedmiotowych nieruchomości dokonała osoba fizyczna na własne potrzeby i zakup nie zawierał podatku VAT, wobec tego sprzedaż tych nieruchomości nie powinna również zawierać podatku VAT.

W tym konkretnym przypadku przedmiotowe nieruchomości nie stanowią środków trwałych i nie zostały wykorzystane do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wydatki na nieruchomości nie przysporzyły właścicielowi żadnych korzyści. Sprzedający nie mógł fizycznie ich zasiedlić ani użytkować, nawet nie miał szansy dokończyć prac, które w części sam wykonał na własne potrzeby, więc cena sprzedaży przedmiotowych nieruchomości nie powinna zostać obarczona odprowadzeniem podatku VAT. Tym bardziej to stanowisko jest uzasadnione, biorąc pod uwagę, że osoba fizyczna jako inwestor na własne potrzeby dokonywała rozbudowy i zapłaciła za materiały i usługi cenę brutto, która zwierała co najmniej 8% podatek VAT, a w niektórych przypadkach 23% VAT i nie domagała się zwrotu tego podatku od urzędu skarbowego. Biorąc przy tym pod uwagę straty na jakie został Wnioskodawca narażony przez toczącą się przez ponad 10 lat przed nadzorami budowlanymi i sądami administracyjnymi procedurą, nie można mówić o osiągnieciu jakiejkolwiek korzyści, a więc nie powinno być mowy o jakimkolwiek opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologicznego, doradztwa w zakresie inżynierii, wynajmu nieruchomości na własny rachunek, wykonywania robót budowlanych i pozostałych robót wykończeniowych. Działalność jest prowadzona od 1 października 1997 roku. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 2 sierpnia 2002 r.

Wnioskodawca nabył nieruchomości (dwa lokale mieszkalne i działkę budowlaną) na zaspokojenie własnych potrzeb. Wnioskodawca nie wprowadził tych nieruchomości w zakres swojej działalności gospodarczej. Ponieważ Wnioskodawca jest urodzony w 1961 roku, ma ponad 60 lat, więc przedmiotowe nieruchomości miały stanowić jego zabezpieczenie emerytalne, a w przyszłości stanowić spadek dla jego dwojga dzieci w związku z czym wykonywał następujące czynności:

· po zakupie nieruchomości Wnioskodawca podzielił działkę geodezyjnie na dwie niemalże równe części. Zostały złożone wnioski do urzędów oraz dostawców mediów w celu wydania stosownych decyzji.

· Z własnych środków Wnioskodawca rozpoczął od podbicia fundamentów starego budynku, a następnie rozpoczął rozbudowę i nadbudowę budynku oraz rozbudowę mediów, budowy nie ukończył. Sprzedana przedmiotowa działka w obrębie swych granic nie posiada mediów, a budynek, w którym znajdują się przedmiotowe lokale, nie został przyłączony do kanalizacji ścieków bytowych. Sprzedane Lokale w 2021 r. przyłączone były do starego przyłącza energetycznego oraz przyłącza wodociągowego z okresu ich zakupu w 2004 r. Do realizacji zamiarów Wnioskodawcy nie doszło, ponieważ został zmuszony do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, wskutek zatrzymania rozpoczętej rozbudowy i w związku z unieważnieniem pozwolenia na budowę i unieważnieniem decyzji o warunkach zabudowy. Trwająca ponad dziesięć lat procedura naprawcza doprowadziła, że do chwili sprzedaży przedmiotowych nieruchomości nie została prawomocnie rozstrzygnięta. Nabywca zobowiązał się do pokrycia bezpośrednio dostarczycielom mediów wszelkich opłat związanych z rozbudową mediów i infrastruktury, z której będzie korzystał w przyszłości.

Wnioskodawca nie zawierał z podmiotem, który był nabywcą umów przedwstępnych sprzedaży przedmiotowych nieruchomości. Wnioskodawca nie udzielił podmiotowi będącemu nabywcą pełnomocnictwa (zgód, upoważnień) w celu występowania w jego imieniu w sprawach dotyczących tych nieruchomości.

Działka była przeznaczona na zaspokojenie własnych potrzeb Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie dzierżawił i nie wynajmował ani przedmiotowej działki budowlanej ani przedmiotowych lokali mieszkalnych.

Wnioskodawca oprócz przedmiotowej działki i przedmiotowych lokali mieszkalnych w okresie ostatnich pięciu lat sprzedał lokal mieszkalny w 2015 r., lokal garażowy w 2015 r. i lokal mieszkalny w 2021 r., których sprzedaż była przeznaczona na spłatę części zadłużenia powstałego w wyniku zatrzymania budowy. Z tytułu sprzedaży nie był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca ma wątpliwość czy z tytułu sprzedaży przedmiotowych nieruchomości należy odprowadzić podatek VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości (dwóch lokali mieszkalnych oraz działki budowlanej), która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Wnioskodawca co prawda jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej – projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologicznego, doradztwa w zakresie inżynierii, wynajmu nieruchomości na własny rachunek, wykonywania robót budowlanych i pozostałych robót wykończeniowych, ale ww. nieruchomości nabył na zaspokojenie własnych potrzeb. Ponadto, przedmiotowe nieruchomości nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze. W analizowanej sytuacji nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż przedmiotowych nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając nieruchomości korzysta z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze treści powołanych uregulowań na tle opisu sprawy należy stwierdzić, że planowana sprzedaż nieruchomości (dwóch lokali mieszkalnych oraz działki budowlanej) należącej do Wnioskodawcy, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż stanowi ona majątek prywatny, a Wnioskodawca nie wykorzystywał ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W opisanej sytuacji Wnioskodawca nie wystąpi dla tej czynności w charakterze podatnika, tym samym planowana sprzedaż ww. nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego Wnioskodawcy, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

W świetle powyższych okoliczności należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie jest On zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT z tytułu sprzedaży lokali mieszkalnych oraz działki niezabudowanej, gdyż sprzedaż ta stanowi transakcję, która nie mieści się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Nie można jednak zgodzić się z poglądem, że brak obowiązku odprowadzenia podatku VAT z tytułu tej czynności spowodowany jest faktem nabycia przedmiotowych nieruchomości bez podatku VAT.

Jednakże oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, który wywiódł prawidłowy skutek prawny dotyczący braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży przedmiotowych nieruchomości, należało uznać je za prawidłowe.

Organ informuje, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług, zaś w zakresie dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.