0113-KDIPT1-3.4012.636.2021.2.JM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2021 r. (data wpływu12 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 27 października 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP nabywcy z wartością sprzedaży nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

12 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa Wnioskodawcy do wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP nabywcy z wartością sprzedaży nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 27 października 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą, jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym, zobowiązanym do miesięcznego rozliczania podatku od towarów i usług.

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach – z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, o których mowa w Dziale XI Dokumentacja, Rozdział 3 Kasy rejestrujące Ustawy.

Wnioskodawca prowadzi sprzedaż na rzecz różnych podmiotów: osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, rolników ryczałtowych, przedsiębiorców, jak również gmin oraz innych podmiotów. Wnioskodawca zasadniczo, o ile nie zostanie o tym poinformowany przez nabywcę, nie posiada w chwili sprzedaży wiedzy na temat statusu nabywcy (czy działa on np. jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, czy też jest to przedsiębiorca), przez co sprzedaż zasadniczo ewidencjonowana jest przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W ramach prowadzonej działalności zdarzają się sytuacje, gdy przy sprzedaży kwota transakcji nie przekracza 450,00 zł lub 100 EURO. W przypadku gdy nabywca żąda w takiej sytuacji wystawienia faktury, pracownicy Spółki po uzyskaniu od nabywcy numeru identyfikacji podatkowej (NIP), wydają paragon zawierający wskazany numer.

Następnie, w konsekwencji ww. sprzedaży, nierzadko zdarzają się sytuacje, gdy nabywca po otrzymaniu paragonu zawierającego jego NIP żąda wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż, niebędącej fakturą uproszczoną. Niniejsze sytuacje występują m.in. w przypadku, gdy nabywcą towarów są jednostki samorządu terytorialnego (poszczególne gminy). Należy nadmienić, że wspomniane jednostki (gminy) nabywają towary, które faktycznie wykorzystywane są przez prowadzone przez gminy jednostki budżetowe – ośrodki pomocy społecznej lub przedszkola.

Na powyższym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość w przedmiocie możliwości wystawienia faktury do sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy (gminy).

Wątpliwości te rzutują na teraźniejsze i przyszłe postępowanie Wnioskodawcy w tej materii.

W odpowiedzi na wezwanie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej również: „Organ”) Nr 0113-KDIPT1-3.4012.636.2021.1.JM z dnia 18 października 2021 r. (data odbioru przez Wnioskodawcę: 22 października 2021 r.) o uzupełnienie braków formalnych wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 10.08.2021 r., niniejszym pismem Wnioskodawca uzupełnia złożony wcześniej wniosek.

Z wezwania Organu: „Czy wystawiane przez Państwa paragony fiskalne z NIP nabywcy dokumentujące sprzedaż nieprzekraczającą kwoty 450 zł lub 100 euro, zawierają/będą zawierały pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., 685, z późn. zm.) oraz zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku należnego?”.

Wystawione paragony fiskalne zawierają/będą zawierały dane takie jakie zawierają paragony wystawiane aktualnie zgodnie z przepisami powołanego we wniosku Rozporządzenia (Rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących, Dz. U. z 2021 r., poz. 1625).

Tym samym zawierają/będą one zawierały dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku należnego. Natomiast niewątpliwie paragony takie nie będą zawierały wszystkich wymienionych w treści art. 106e ust. 1 u.p.t.u. elementów, w szczególności imion i nazwisk, bądź nazw nabywcy towarów i usług oraz ich adresów.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać, że w ww. pytaniu organ nie sprecyzował o jakie pozostałe dane wymagane dla faktury chodzi, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 u.p.t.u. oraz czy paragon zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku należnego. Dlatego też Wnioskodawca nie rozumie w jaki jeszcze sposób mógłby wyjaśnić szerzej tą kwestię.

Reasumując, paragon zawiera dane, o których mowa w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT poza danymi, o których mowa w art. 106e ust. 5 pkt 3 w tym danych wskazanych w art. 106e ust. 1 pkt 3 (w odniesieniu do nabywcy) niniejszej ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie przepisów regulujących opodatkowanie podatkiem od towarów i usług Wnioskodawca ma prawo wystawiania faktur, które nie stanowią faktur uproszczonych, do sprzedaży udokumentowanej wcześniej paragonami fiskalnymi zawierającymi NIP nabywcy, gdy kwota należności ogółem w danej sprzedaży nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100 EURO (brutto)?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanej we wniosku sytuacji ma prawo do wystawiania faktur, które nie są fakturami uproszczonymi, do sprzedaży udokumentowanej wcześniej paragonami fiskalnymi zawierającymi NIP nabywcy, gdy kwota należności ogółem w danej sprzedaży nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100 EURO (brutto).

Uzasadnienie:

Wnioskodawcy znane jest stanowisko prezentowane w wydanych przez Ministra Finansów w Objaśnieniach podatkowych z dnia 16 października 2020 r. Paragony fiskalne uznane za faktury uproszczone (dalej również jako „Objaśnienia"), zgodnie z którymi w przypadku dokumentowania sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł (lub 100 euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer NIP nabywcy, który stanowi w istocie fakturę uproszczoną, nie wystawia się z tytułu tej sprzedaży dla nabywcy kolejnej faktury. W takim przypadku sprzedawca winien odmówić kupującemu wystawienia faktury standardowej. Jedna sprzedaż nie może bowiem być dokumentowana dwoma fakturami (fakturą uproszczoną – paragonem z NIP, oraz fakturą standardową).

W Objaśnieniach tych wskazano również, że w przypadku gdy nabywca chce otrzymać fakturę standardową („zwykłą”) dokumentującą sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł albo 100 euro, wówczas nabywca powinien wyrazić swoje żądanie zanim sprzedawca zafiskalizuje sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej. W takim przypadku sprzedawca nie powinien ujmować sprzedaży na kasie rejestrującej, tylko powinien wystawić nabywcy fakturę standardową, według przepisów dotyczących wystawiania faktur.

Ponadto Objaśnienia wskazują, że: „(`(...)`) co do zasady kasy rejestrujące służą do ewidencjonowania sprzedaży dokonywanej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Ujmowanie na kasach rejestrujących sprzedaży na rzecz podatników jest dopuszczalne przepisami ustawy o VAT, stanowi to jednak pewien wyjątek od zasady.

(`(...)`)

W przypadkach, o których mowa w art. 106j ust. 1 ustawy o VAT do faktur uproszczonych, w tym do paragonów fiskalnych uznanych za faktury uproszczone mają zastosowanie przepisy dotyczące korekt faktur. Faktury korygujące do paragonów fiskalnych uznanych za faktury uproszczone wystawiane są poza systemem ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W celu wypełnienia obowiązku podawania danych zawartych w fakturze, której dotyczy faktura korygująca w zakresie kolejnego numeru nadanego w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę należy wprowadzić na fakturze korygującej numer paragonu fiskalnego oraz numer unikatowy kasy rejestrującej, z której ten paragon został wystawiony (…)”.

Wnioskodawca nie podziela na gruncie przedmiotowej sprawy wskazanego w Objaśnieniach poglądu odnoszącego się do uznania paragonów z NIP nabywcy za fakturę uproszczoną.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca pragnie przedstawić następującą argumentację.

Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2016 r., sygn. akt I FSK 431/15: „(`(...)`) faktura VAT i paragon fiskalny to dwa niezależne dokumenty o ściśle i odrębnie określonej treści, służące co do zasady dokumentowaniu obrotu w innych sytuacjach (…)”.

Zdaniem Wnioskodawcy, teza wynikająca z powyższego wyroku zachowuje swoją aktualność nawet pomimo pewnej zmiany stanu prawnego. Wnioskodawcę utwierdza w tym przekonaniu podane w przytoczonych Objaśnieniach stwierdzenie, że: „Obecnie regulacje uznające paragon fiskalny za fakturę uproszczoną nie zmieniły się i zawarte są w rozporządzeniu Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 maja 2020 r. w sprawie kas rejestrujących mających postać oprogramowania”.

Wnioskodawca uważa również, że fakt podania NIP na paragonie nie może automatycznie przesądzać o tym, że mamy do czynienia z fakturą uproszczoną. Do wskazanej konkluzji Wnioskodawcę skłania analiza obowiązującego stanu prawnego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jak wynika z art. 2 pkt 22 Ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 Ustawy. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 u.p.t.u., podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

a) w postaci papierowej lub

b) za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej, przesyłając ten dokument w sposób z nim uzgodniony.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2020 r. poz. 732), zwanego dalej „Rozporządzeniem”.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 Rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. Rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Wnioskodawca chciałby zauważyć, że z powołanego wcześniej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Natomiast, na podstawie art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT.

Przy czym Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że według art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Niemniej jednak zwrócić należy również uwagę na przepis art. 1 pkt 21 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r., o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520), zgodnie z którym do art. 106b dodano ust. 5-7 (dodane przepisy obowiązują od dnia 1 stycznia 2020 r.).

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Tym samym omawiany przepis wprowadził zasadę, na podstawie której w sytuacji sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się NIP (lub numerem podatku od wartości dodanej) wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer.

Norma art. 106b ust. 5 ustawy reguluje zatem szczegółowo kwestie wiążące się z dokumentowaniem transakcji zaewidencjonowanych uprzednio przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Przepis wymusza też pewną konsekwencję podatnika. To znaczy, że gdy dokonuje on zakupu jako podatnik, a nie jako konsument, to powinien o tym fakcie poinformować sprzedawcę w chwili zakupu i przedstawić sprzedawcy swój numer identyfikujący go na potrzeby podatku w taki sposób, aby sprzedaż towarów lub usług była właściwie udokumentowana – albo fakturą VAT albo paragonem z tym numerem pozwalającym na ewentualne późniejsze prawidłowe wystawienie do tego paragonu faktury zawierającej wspomniany numer.

Zgodnie z treścią art. 106e ust. 1 u.p.t.u., faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;

2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12. stawkę podatku;

13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15. kwotę należności ogółem (`(...)`).

W tym miejscu Wnioskodawca chciałby wskazać również, że w jego przekonaniu aby traktować paragon za fakturę uproszczoną, musielibyśmy – zgodnie z wykładnią literalną normy art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy – mieć do czynienia z „kolejnym numerem” na paragonie.

Chodzi tutaj o numerację w ramach kontynuacji – co powoduje, że musi być zapewniona ciągłość numeracji faktur u sprzedawcy. Wobec tego nie może to być dowolny indywidualny numer paragonu. Wnioskodawca pragnie wskazać, że dla uznania paragonu z NIP nabywcy – prócz wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 u.p.t.u. danych – niezbędna musiałaby być taka sytuacja, aby kolejne numery poszczególnych faktur uproszczonych do 450 zł (paragonów z NIP nabywcy) miały się zwiększać o jeden. Taka sytuacja z wiadomych względów nie wystąpi praktycznie nigdy.

Wnioskodawca jednocześnie zauważa, że w praktyce życia gospodarczego sprzedawcy na paragonach podają nierzadko różne dane.

Dlatego też każdorazowo należałoby badać, czy – prócz nr NIP nabywcy – paragon zawiera również elementy, jakie muszą się znaleźć na fakturze uproszczonej. Jest to zatem argument przemawiający przeciwko tezie zawartej w Objaśnieniach, że: „(`(...)`) Paragon fiskalny do kwoty 450 zł brutto (100 euro) z numerem NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną (`(...)`)”.

Według normy art. 106g ust. 1 u.p.t.u., faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

W przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż, o czym stanowi art. 106h ust. 1 u.p.t.u.

Przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy (art. 106h ust. 2 u.p.t.u.).

Natomiast – zgodnie z art. 106h ust. 3 u.p.t.u. – w przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę.

Jednakże, na podstawie art. 106h ust. 4 u.p.t.u., przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie podkreślić, że ustawodawca w dyspozycji ww. art. 106h ust. 4 odwołał się do terminu „(`(...)`) w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę (`(...)`)”.

Natomiast, co Wnioskodawca ponownie chce podkreślić, nie sposób przyjąć bezkrytycznie za słuszne, że w sytuacji każdego paragonu z NIP nabywcy mamy do czynienia z fakturą uproszczoną. Chociaż teza taka jest obecna we wskazanych Objaśnieniach, z których – co należy ponownie powtórzyć – wynika: „(`(...)`) Paragon fiskalny do kwoty 450 zł brutto (100 euro) z numerem NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną (`(...)`)”, Wnioskodawca pragnie wyrazić pogląd odmienny.

Przede wszystkim bowiem w odniesieniu do elementu jakim jest „kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii”, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę (art. 106e ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.) nie może być mowy o numerze paragonu.

Okoliczności tej nie mogą zmienić zawarte w Objaśnieniach wyjaśnienia tej materii. Nie sposób bowiem podzielić poglądu MF, że: „(`(...)`) W przypadku paragonów fiskalnych, to numer paragonu fiskalnego jest numerem, który w sposób jednoznaczny identyfikuje paragon z NIP do kwoty 450 zł jako fakturę uproszczoną (…)”.

Numer paragonu jest niezmiennie numerem paragonu, natomiast ww. numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, stanowi odrębną kategorię jaką jest numer faktury.

Konkludując, numer faktury nie jest tożsamy z numerem paragonu. Jakakolwiek odmienna wykładnia stanowi nieuprawnioną nadinterpretację przepisów prawa podatkowego.

Dlatego też, w opinii Wnioskodawcy, w opisanej we wniosku sytuacji nie znajdzie zastosowania norma prawna zawarta w art. 106h ust. 4 u.p.t.u., co konsekwentnie oznacza odpowiednie zastosowanie normy wyrażonej w ust. 1 tego artykułu.

Wnioskodawca pragnie zwrócić również uwagę na panujące rozbieżności interpretacyjne w temacie wystawiania faktur do paragonu z NIP nabywcy (co odnosi się również do poruszonej przez Wnioskodawcę w postawionym pytaniu kwestii podatkowo-prawnej). Należy przypomnieć, że wydawane przez organy interpretacyjne rozstrzygnięcia, oraz stanowiska MF, które – co sygnalizowano publicznie – podlegało próbom „modyfikacji” (te ostatnie w drodze późniejszych konsultacji mających miejsce w dniach 4-10 listopad 2020 r.). Okoliczności tej nie zmienia dostrzegalna od czasu wydania Objaśnień „jednolitość” udzielanych przez organy interpretacyjne wyjaśnień.

I tak, Wnioskodawca w szczególności chciałby zaznaczyć, że po wydaniu wskazanych Objaśnień MF podjęło próbę „konsultacji” przedmiotowego tematu z przedsiębiorcami. Należy przypomnieć,że na stronie internetowej MF (https://www.gov.pl/web/finanse/startuja-konsultacje-podatkowe-dotyczace-faktur-uproszczonych – dostęp w dniu 9 czerwca 2021 r.) wyrażony został pogląd, że „Ministerstwo Finansów proponuje, by paragon fiskalny z numerem NIP nabywcy do kwoty 450 zł nie był fakturą uproszczoną.

To efekt dialogu z biznesem i wyjście naprzeciw postulatom zgłaszanym przez organizacje branżowe (…)”.

Niemniej jednak w efekcie „konsultacji” uznano – w ramach szeroko rozumianej zasady zaufania do organów – że, jak poinformował PAP dyrektor departamentu podatku od towarów i usług Paweł Selera: „Po analizie uwag spływających w ramach konsultacji zdecydowano o dalszym nieprocedowaniu proponowanych zmian w fakturach uproszczonych. W konsekwencji należy stosować w tym zakresie Objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów”.

Podobną niespójność można zauważyć, analizując interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Wprawdzie można wyszczególnić linię interpretacyjną, zgodnie z którą w przypadku dokumentowania sprzedaży na kwotę nieprzekraczającą 450 zł (lub 100 euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer NIP nabywcy stanowiącym w istocie fakturę uproszczoną, nie ma możliwości wystawiania w związku z tą sprzedażą dla nabywcy kolejnej faktury. Jednakże należy podkreślić, że zdarzały się odmienne rozstrzygnięcia. Tytułem przykładu Wnioskodawca zwraca uwagę na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.160.2020.2.ISK (interpretacja ta została usunięta z wyszukiwarki Systemu Informacji Podatkowej).

We wskazanej interpretacji wskazano, że:

„(`(...)`) Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należy uznać, że Wnioskodawca dokumentując sprzedaż dokonywaną na rzecz podmiotu będącego podatnikiem podatku VAT lub podatnikiem podatku od wartości dodanej na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro (jeżeli kwota ta określona jest w euro) paragonem fiskalnym zawierającym numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub numer podatnika podatku od wartości dodanej nabywcy oraz pozostałe dane wymagane ustawą, ma prawo do wystawienia tzw. „zwykłej” faktury do takiego paragonu fiskalnego, o ile nabywca zwróci Wnioskodawcy paragon fiskalny zawierający NIP tego nabywcy (`(...)`)”.

Powyższe ma na celu jedynie zasygnalizowanie sprzeczności interpretacyjnych i mnożonych pośród podatników przez MF i organ interpretacyjny wątpliwości w przedmiotowym temacie.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z art. 226b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1, ze zm.), dalej również „Dyrektywa”, jeżeli chodzi o faktury uproszczone wystawione zgodnie z art. 220a i art. 221 ust. 1 i 2, państwa członkowskie nakładają obowiązek umieszczenia na nich co najmniej następujących danych:

a) daty wystawienia faktury;

b) danych identyfikacyjnych podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi;

c) danych określających rodzaj dostarczonych towarów lub wykonanych usług;

d) należnego VAT lub danych potrzebnych do jego obliczenia;

e) w przypadku gdy wystawiona faktura jest dokumentem lub notą uznaną za fakturę na mocy art. 219, wyraźnego i jednoznacznego odniesienia do tej faktury pierwotnej oraz konkretnych danych, które ulegają zmianie.

Państwa członkowskie nie mogą wymagać umieszczania na fakturach innych danych niż dane, o których mowa w art. 226, 227 i 230.

Natomiast w art. 226 Dyrektywy, do którego odwołuje się wskazana norma, wskazano, że bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane:

(`(...)`);

(2) kolejny numer, nadany w ramach jednej lub kilku serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę (`(...)`).

Powyższe oznacza, że państwa członkowskie muszą uznawać za fakturę uproszczoną każdy dokument, który zawiera powyższe dane. Oznacza to, że dyrektywa nakazuje, żeby wszystkie dokumenty zawierające powyżej wskazany zakres informacji i spełniające wymogi co do kwoty, traktować analogicznie, jak faktury, ze wszystkimi konsekwencjami, w tym również z możliwością skorzystania z prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z takiego dokumentu.

Wnioskodawca jest przekonany, że formuła prawna przyjętych w krajowym porządku prawnym przepisów w zakresie VAT nie pozwala jednak na bezkrytyczne uznanie każdego paragonu z numerem NIP nabywcy za fakturę uproszczoną. Kluczowa jest tutaj bowiem okoliczność, że ustawodawca decydując się (w ramach dopuszczalnego uregulowania materii faktur uproszczonych w związku z normą art. 226b w zw. z m.in. art. 226 (2) Dyrektywy) na stosowną implementację uregulowań zawartych w Dyrektywie przyjął w art. 106e ust. 5 pkt 3 takie uregulowanie, które odwołuje się (poprzez stosowne wykluczenie) m.in. do art. 106e ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. Oznacza to, że faktura uproszczona aby za taką była uznana winna zawierać stosowny numer. Numerem tym – co jeszcze raz Wnioskodawca pragnie podkreślić – nie jest i być nie może numer paragonu.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, również analiza przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników nie może zmienić przeprowadzonej przez Wnioskodawcę oceny prawnej sytuacji, o której mowa w pytaniu. Przede wszystkim bowiem, sam identyfikator podatkowy nabywcy nie może decydować o uznaniu paragonu za fakturę uproszczoną.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r. poz. 170, ze zm.), identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL – w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;

2. NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W myśl art. 5 ust. 2a wskazanej ustawy, zgłoszenia identyfikacyjnego nie dokonują podatnicy będący osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzący działalności gospodarczej lub niebędący zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.

Tym samym Wnioskodawca jest przekonany, że może/będzie mógł wystawić tzw. „zwykłą” fakturę na żądanie wskazanych w pytaniu podmiotów.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest wyrażone we wniosku stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionej sytuacji na gruncie przepisów regulujących opodatkowanie podatkiem od towarów i usług istnieje/będzie istniała prawna możliwość wystawienia faktury, niebędącej fakturą uproszczoną, na okoliczność sprzedaży udokumentowanej paragonami fiskalnymi – wystawionymi w sytuacji, gdy kwota należności ogółem z danej sprzedaży nie przekracza kwoty 450,00 zł lub 100 EURO (brutto).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał następujące informacje:

Z wezwania Organu: „przedstawić własne stanowisko:

W związku z doprecyzowaniem opisu sprawy, prosimy o przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej opisu sprawy odnośnie sformułowanego we wniosku pytania, jeśli:

- Ulegnie ono zmianie w związku z uzupełnieniem wniosku o wskazane ww. okoliczności zawarte w części I wezwania

lub

- W świetle przedstawionych okoliczności w uzupełnieniu wniosku nie będzie ono korespondowało z opisem sprawy i zakresem zadanego pytania”.

Wnioskodawca zasadniczo podtrzymuje zajęte w sprawie stanowisko. Przy czym, odwołuje się do aktualnego brzmienia art. 106b ust. 3 oraz art. 106e ust. 1 pkt 12, które we wniosku zostały powołane w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2021 r. Niemniej jednak nie rzutuje to na zajęte w sprawie stanowisko, które pozostaje bez zmian.

Jednocześnie Wnioskodawcy znana jest zmiana w powołanym we wniosku Rozporządzeniu z 29 kwietnia 2019 r., co jednakże również pozostaje bez wpływu na zajęte stanowisko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny lub fakturę z każdej sprzedaży:

a) w postaci papierowej lub

b) za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej, przesyłając ten dokument w sposób z nim uzgodniony.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2021 r., poz. 1625), zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;

2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;

3. numer kolejny wydruku;

4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;

5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;

6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;

7. cenę jednostkową towaru lub usługi;

8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;

9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;

10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;

11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;

12. łączną wysokość podatku;

13. łączną wartość sprzedaży brutto;

14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;

15. kolejny numer paragonu fiskalnego;

16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;

17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy – na żądanie nabywcy;

18. logo fiskalne i numer unikatowy.

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Jak stanowi art. 106b ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r., na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r., na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4,

b) czynności, o których mowa w art. 106a pkt 3 i 4,

1a) otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, z wyjątkiem:

a) przypadku, gdy zapłata dotyczy czynności, o których mowa w art. 19a ust. 1b i ust. 5 pkt 4 oraz art. 106a pkt 3 i 4,

b) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Zatem ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na zgłoszone w odpowiednim terminie żądanie nabywcy (niebędącego podatnikiem), podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż. Zasada ta nie dotyczy czynności wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;

2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12. stawkę podatku;

13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15. kwotę należności ogółem (…).

W myśl art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, faktura może nie zawierać w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro – danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Stosownie do art. 106h ust. 1 ustawy, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na mocy art. 106h ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

W przypadku gdy faktura w formie elektronicznej dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, podatnik zostawia w dokumentacji paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę fakturę (art. 106h ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 106h ust. 4 ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy paragon został uznany za fakturę wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3.

W myśl art. 106b ust. 5 ustawy, w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej potwierdzonej paragonem fiskalnym fakturę na rzecz podatnika podatku lub podatku od wartości dodanej wystawia się wyłącznie, jeżeli paragon potwierdzający dokonanie tej sprzedaży zawiera numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wskazać należy, że przepisy art. 106b ust. 5 ustawy nie ograniczają prawa do wystawienia faktury, a jedynie regulują szczegółowo kwestie dokumentowania transakcji, które uprzednio zostały zaewidencjonowane przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Co więcej, powołane przepisy dotyczą szczególnego przypadku, gdy podatnik otrzymuje paragon fiskalny, a następnie żąda wystawienia do niego faktury.

Ustawodawca w przepisie art. 106b ust. 5 ustawy wprowadza zasadę, że w przypadku sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakturę do paragonu fiskalnego na rzecz nabywcy posługującego się numerem identyfikującym wystawia się tylko w przypadku, gdy paragon dokumentujący tę sprzedaż zawiera ten numer. Przedmiotowe przepisy mają na celu zachowanie pewnej konsekwencji podatnika, który dokonując zakupu powinien poinformować sprzedawcę czy występuje w tej transakcji w charakterze podatnika czy konsumenta.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca prowadzi ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż na rzecz różnych podmiotów: osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, rolników ryczałtowych, przedsiębiorców, jak również gmin oraz innych podmiotów. W ramach prowadzonej działalności zdarzają się sytuacje, gdy przy sprzedaży kwota transakcji nie przekracza 450,00 zł lub 100 EURO. W przypadku gdy nabywca żąda w takiej sytuacji wystawienia faktury, pracownicy Spółki po uzyskaniu od nabywcy numeru identyfikacji podatkowej (NIP), wydają paragon zawierający wskazany numer. W konsekwencji ww. sprzedaży zdarzają się sytuacje, gdy nabywca po otrzymaniu paragonu zawierającego jego NIP żąda wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż, niebędącej fakturą uproszczoną. Niniejsze sytuacje występują m.in. w przypadku, gdy nabywcą towarów są jednostki samorządu terytorialnego (poszczególne gminy). Wystawione paragony fiskalne zawierają/będą zawierały dane takie jakie zawierają paragony. Zawierają/będą one zawierały dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku należnego. Natomiast paragony takie nie będą zawierały wszystkich wymienionych w treści art. 106e ust. 1 u.p.t.u. elementów, w szczególności imion i nazwisk, bądź nazw nabywcy towarów i usług oraz ich adresów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa Wnioskodawcy do wystawiania faktur do paragonów fiskalnych zawierających NIP nabywcy z wartością sprzedaży nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, która traktowana jest na równi ze „zwykłą” fakturą wystawioną zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy zawierającą pełne dane nabywcy.

W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę. W praktyce oznacza to, że nabywca otrzymuje paragon fiskalny dokumentujący sprzedaż, stanowiący jednocześnie fakturę uproszczoną. Paragon w takim przypadku zawiera bowiem wszystkie dane wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących oraz dodatkowo NIP nabywcy.

Tym samym poprzez wystawienie ww. paragonu z NIP nabywcy będącego jednocześnie fakturą uproszczoną został zrealizowany obowiązek udokumentowania fakturą dokonanej sprzedaży na rzecz innego podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą).

Natomiast art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy określający 3-miesięczny termin na wystawienie faktury na żądanie nabywcy towaru lub usługi odnosi się do obowiązku wystawiana faktur w przypadku, gdy obowiązek taki nie wynika z ust. 1 art. 106b ustawy, a więc w przypadku sprzedaży dokonanej na rzecz osób nieprowadzących działalności gospodarczej (tj. konsumentów). Tym samym z treści ww. przepisu nie można wywodzić wniosku co do obowiązku wystawienia „zwykłej” faktury dla podatnika (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą), dla którego obowiązek wystawienia faktury został zrealizowany w chwilą wystawienia ww. faktury uproszczonej.

Skoro zatem Wnioskodawca udokumentował/udokumentuje sprzedaż na kwotę nieprzekraczającą 450 zł lub 100 euro paragonem fiskalnym zawierającym NIP nabywcy, który zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy stanowi fakturę uproszczoną, nie jest dopuszczalne wystawienie kolejnej „zwykłej” faktury do tak udokumentowanej sprzedaży.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał prawa do wystawiania zwykłej faktury na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy, do wystawionego uprzednio paragonu z NIP na rzecz podatnika, w sytuacji gdy wartość sprzedanych towarów na paragonie nie przekracza/nie będzie przekraczać kwoty brutto 450 zł lub 100 euro, a nabywca zażądał/zażąda wystawienia zwykłej faktury.

Zatem analizując rozpatrywaną sprawę nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że numer paragonu jest niezmiennie numerem paragonu, natomiast ww. numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, stanowi odrębną kategorię jaką jest numer faktury oraz numerem tym nie jest i być nie może numer paragonu.

Skoro paragon fiskalny na kwotę nieprzekraczającą 450 zł brutto zawierający NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną, to w pierwszej kolejności powinien zawierać wszystkie elementy określone przepisami prawa dla tego paragonu.

Przepis art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy odnosi się do numeru jaki powinna zawierać faktura. Zgodnie z tym przepisem kolejny numer faktury powinien być nadany w ramach jednej lub więcej serii, w sposób który jednoznacznie identyfikuje ten dokument.

Numerem, który w sposób jednoznaczny identyfikuje paragon jest numer paragonu fiskalnego.

Tym samym właściwym jest przyjęcie w powyższej sytuacji, że to kolejny numer paragonu należy traktować jak numer, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że w sytuacji udokumentowania sprzedaży o wartości niższej niż 450 zł lub 100 euro paragonem fiskalnym, zawierającym NIP nabywcy, stanowiącym fakturę uproszczoną, kolejny numer paragonu jest/będzie numerem, o którym mowa w art. 106e ust. 1 pkt 2 ustawy, który w jednoznaczny sposób identyfikuje paragon uznany za fakturę uproszczoną.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.