0113-KDIPT1-3.4012.424.2021.2.OS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 maja 2021 r. (data wpływu 31 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z 15 października 2021 r. (data wpływu 21 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego (ustanowionym przed 1 maja 2004 r.) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

31 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego (ustanowionym przed 1 maja 2004 r.) oraz braku prawa do zwolnienia z opodatkowania ww. transakcji.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z 15 października 2021 r. (data wpływu 21 października 2021 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, przeformułowania pytania oraz wskazania adresu elektronicznego do doręczeń.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) i składa do właściwego Urzędu Skarbowego deklaracje VAT-7.

Gmina zamierza dokonać sprzedaży działki oznaczonej w ewidencji gruntów obrębu … numerem 1 o powierzchni 0,1606 ha. Przedmiotowa nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste aktem notarialnym nr … z dnia 28 kwietnia 2000 r. … z siedzibą w … pierwotnie jako działka nr 2.

Transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Decyzją Wójta Gminy z dnia 29 listopada 2002 r. dokonano podziału działki nr 2, w wyniku czego powstała działka nr 1.

W dniu 19 grudnia 2002 r. nastąpiła sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki nr 1 przez … i … z siedzibą w … na rzecz firmy "…" Sp. z o.o.

Firma "…" w dniu 01 kwietnia 2010 r. dokonała sprzedaży prawa wieczystego użytkowania ww. działki na rzecz Pani `(...)`

Dnia 6 listopada 2015 r. w wyniku licytacji komorniczej nowym nabywcą ww. prawa wieczystego użytkowania stał się Pan …, który umową darowizny przekazał je synowi Panu … w dniu 07 września 2020 r.

Zgodnie z obowiązującą Uchwałą Nr … Rady Gminy … z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy działka nr 1 znajduje się na terenach oznaczonych symbolami P:-tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz KD-L1-gminna droga klasy lokalnej.

Nieruchomość jest zabudowana budynkiem gospodarczym, murowanym o pow. 360 m2, który stanowi własność aktualnego użytkownika wieczystego i potencjalnego nabywcy nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku wskazano:

Sprzedaż prawa własności działki nr 1 na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego nastąpi na wniosek dotychczasowego użytkownika.

Gmina nabyła prawo własności działki zabudowanej nr 3, położonej w … w wyniku procesu komunalizacji przeprowadzonego na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych. Dokumentem potwierdzającym nieodpłatne nabycie tego prawa przez Gminę jest decyzja Wojewody … znak. … z dnia 24 stycznia 1992r. W wyniku geodezyjnego podziału działki nr 3 powstały działki nr 2 i 4. Następnie w 2002 r. dokonano dalszego podziału działki nr 2, w wyniku którego powstała m.in. działka 1.

Powyższe oznacza, iż nabycie prawa własności działki nr 3 nie nastąpiło w ramach czynności podlegających opodatkowaniu (opodatkowanej lub zwolnionej od opodatkowania), lecz na podstawie decyzji Wojewody … w ramach komunalizacji mienia, które w ogóle nie wchodzi w zakres opodatkowania podatkiem VAT. W związku z przedstawioną sytuacją nabycie przez Gminę działki zabudowanej nr 3 nie zostało udokumentowane fakturą. Mając na uwadze powyższe fakty Gmina stoi na stanowisku, że z tytułu nabycia ww. nieruchomości nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług który brzmi: w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż prawa własności powyższej działki na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego w sytuacji, gdy prawo użytkowania wieczystego ustanowiono przed 1 maja 2004r. a Gminie z tytułu nabycia działki nr 1 nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT? (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie twierdząca, to czy Gmina sprzedając powyższy grunt powinna do całości transakcji zastosować stawkę podatku VAT właściwą dla dostawy znajdującego się na nim budynku, czy powyższy grunt należy potraktować jako nieruchomość zabudowaną i opodatkować sprzedaż stawką podstawową 23% ?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy z uwagi na fakt, że użytkowanie wieczyste dla ww. gruntu zostało ustanowione w 2000 r. jego sprzedaż na rzecz obecnego użytkownika wieczystego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako że w czasie kiedy czynność oddania gruntu w użytkowanie wieczyste miała miejsce nie podlegała ona opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie tego prawa.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Ustanowienie prawa wieczystego użytkowania dla ww. gruntu nastąpiło w okresie w którym tego rodzaju czynności nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, dlatego rozciągnięcie na tę czynność obowiązku podatkowego wprowadzonego późniejszą ustawą godziłoby w zasadę nie działania prawa wstecz. Datą graniczną, od której uznaje się ustanowienie użytkowania wieczystego za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest moment wejścia w życie ustawy o VAT, tj. 1 maja 2004 r.

Skoro przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości (tj. 28 kwietnia 2000 r.), to w świetle art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego. Zatem sprzedaż działki przez Gminę na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania wieczystego w prawo własności nie stanowi kolejnej dostawy towarów a jedynie zmianę tytułu prawnego.

Pogląd taki znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 kwietna 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.133.019.2.KOM oraz z dnia 25 sierpnia 2020 r. sygn. 0113-KDIPT1-3-4012.494.2020.1.JM.

Na powyższe stwierdzenie nie ma wpływu fakt, iż pierwotny użytkownik dokonał zbycia prawa użytkowania wieczystego, bowiem Gmina dokonała przeniesienia prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel w momencie ustanowienia użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym, zdaniem Gminy, kwota należna Gminie z tytułu sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej, na której ustanowiono prawo użytkowania wieczystego przed 1 maja 2004 r. nie będzie podlegać opodatkowania VAT.

Ad.2.

Gmina zamierza dokonać sprzedaży działki, której jest właścicielem. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy działka ta jest położona na terenach oznaczonych symbolami P: - tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów oraz KD-LI - gminna droga klasy lokalnej i co do zasady jej sprzedaż powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%. Problemem co do właściwego zaklasyfikowania terenu przeznaczonego do sprzedaży jest fakt, że działka ta jest zabudowana budynkiem gospodarczym, murowanym, który stanowi odrębną od gruntu własność obecnego użytkownika wieczystego.

Nabywcą nieruchomości będzie aktualny użytkownik wieczysty, zgodnie z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Gmina stoi na stanowisku, że w przypadku kiedy przedmiotem dostawy jest grunt, na którym znajduje się cudzy budynek, transakcję należy rozpatrywać jako dostawę gruntu zabudowanego.

Takie stanowisko zajął NSA w wyroku z 5 lutego 2019 r., dodając, że należy rozróżnić przedmiot dostawy od klasyfikacji gruntu na potrzeby potencjalnego zastosowania zwolnienia. Fakt, że znajduje się na nim budynek niebędący własnością właściciela gruntu przekreśla możliwość zaklasyfikowania gruntu jako terenu niezabudowanego.

Jednocześnie nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem jeżeli budynek stanowi własność nabywcy, a cena sprzedaży została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku. Istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel, przez co należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego dysponowania towarem, a nie rozporządzania nim w sensie prawnym.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa, że w przypadku dostawy gruntu zabudowanego budynkiem należącym do nabywcy przedmiotem dostawy jest sam grunt, bez budynku. Jednocześnie grunt ten należy potraktować jako grunt zabudowany, co oznacza, że jego sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 23%.

Za opodatkowaniem i zastosowaniem stawki 23% przemawia fakt, że grunt ten jest położony na terenach przeznaczonych pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe**.**

Na wstępie należy wskazać, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga przedmiotowy wniosek w zdarzeniu przyszłym wyłącznie w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży nieruchomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym na rzecz aktualnego użytkownika wieczystego (ustanowionym przed 1 maja 2004 r.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, iż przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.).

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 Kodeksu Cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W myśl art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 1990 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Zgodnie z art. 27 tej ustawy, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Według art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W myśl art. 32 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Stosownie natomiast do art. 71 ust. 1-2 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

W myśl art. 69 ww. ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną, gdyż ustawodawca w ustawie o gospodarce nieruchomościami przewidział w tym zakresie dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłaty roczne.

Przy czym należy podkreślić, że ustanowienie prawa użytkowania wieczystego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż na podstawie obowiązującej przed tym dniem ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), grunt nie był towarem i ustanowienie jego użytkowania wieczystego nie stanowiło dostawy towarów. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zmieniła się definicja towaru oraz zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, od dnia 1 maja 2004 r. ustanowienie prawa użytkowania wieczystego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości gruntowej jej użytkownikowi wieczystemu na jego wniosek w przypadku, gdy użytkowanie wieczyste zostało ustanowione przed dniem 1 maja 2004 r. będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro prawo użytkowania wieczystego ustanowiono 28 kwietnia 2000 r., a więc przed wprowadzeniem przepisów, którymi ustawodawca objął tę czynność opodatkowaniem, to nie będzie podlegało ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W związku z powyższym, w sytuacji wniesienia wniosku Strony (użytkownika wieczystego), sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego będzie w istocie „przekształceniem” prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości i będzie stanowiła jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpłynie na „władztwo do rzeczy”, które użytkownik już uzyskał.

Zatem czynność przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntów ustanowionego przed 1 maja 2004 r. w prawo własności tych gruntów na wniosek użytkownika wieczystego nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i będzie pozostawać poza zakresem tej ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na uznanie, że sprzedaż nieruchomości gruntowej jej użytkownikowi wieczystemu na jego wniosek w przypadku, gdy użytkowanie wieczyste zostało ustanowione przed dniem 1 maja 2004 r. nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, to odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie braku prawa do zwolnienia z opodatkowania ww. transakcji, stała się bezzasadna.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.