Interpretacja dotyczy wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT) zwrotu kosztów dojazdu pacjentów, które zostały poniesione przez głównego badacza w imieniu i na rzecz sponsora, a następnie zwrócone przez sponsora głównemu badaczowi. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, w umowach typu 1 pomiędzy głównym badaczem (wnioskodawcą) a sponsorem, sponsor zobowiązuje się do zwrotu kosztów dojazdu pacjentów. Zwrot ten realizowany jest za pośrednictwem głównego badacza, który działa w imieniu i na rzecz sponsora. Główny badacz prowadzi odrębną ewidencję tych wydatków. Organ uznał, że w tej sytuacji, zgodnie z art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT, wartość kosztów dojazdu pacjentów poniesionych przez głównego badacza w imieniu sponsora i następnie zwróconych przez sponsora nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 6 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 894/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 25 sierpnia 2021 r.) oraz w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2021 r. sygn. akt I FSK 1691/19 (data wpływu orzeczenia 20 maja 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 19 marca 2018 r. (data wpływu 21 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 29 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z podstawy opodatkowania zwrotu kosztów dojazdu pacjentów poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora przez Głównego Badacza i następnie zwróconych przez Sponsora na rzecz Głównego Badacza – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
21 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z podstawy opodatkowania zwrotu kosztów dojazdu pacjentów poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora przez Głównego Badacza i następnie zwróconych przez Sponsora na rzecz Głównego Badacza jak również podatku dochodowego od osób fizycznych.
Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 29 maja 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.
Dotychczasowy przebieg postępowania.
6 lipca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał indywidualną interpretację nr 0113-KDIPT1-2.4012.230.2018.3.JS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie wyłączenia z podstawy opodatkowania zwrotu kosztów dojazdu pacjentów poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora przez Głównego Badacza i następnie zwróconych przez Sponsora na rzecz Głównego Badacza.
Wnioskodawczyni na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego złożyła skargę z 20 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.). Wnioskodawczyni zaskarżyła w całości wydaną interpretację indywidualną i wniosła o jej uchylenie. Wyrokiem z 6 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 894/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację.
Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną z 24 kwietnia 2019 r.
Wyrokiem z 9 marca 2021 r., sygn. akt I FSK 1691/19 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Organu.
WSA w Krakowie wskazał, że istotą sporu na tle przedstawionego stanu faktycznego jest zaprezentowanie przez Skarżącą innego od przyjętego w interpretacji indywidualnej rezultatu wykładni przepisów art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. w zw. z art. 29a ust. 1 i ust. 6 u.p.t.u. Zdaniem Skarżącej, wartość kosztów dojazdu pacjentów poniesionych w imieniu i na rzecz sponsora przez Skarżącą i następnie zwróconych przez sponsora na Jej rzecz, nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż w tym przypadku znajdzie zastosowanie przepis art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. Organ natomiast stwierdził, że zwrot kosztów uczestników badań klinicznych jest częścią wynagrodzenia należnego Skarżącej za wykonaną usługę, które stosownie do art. 29a ust. 1 i ust. 6 u.p.t.u. należy uwzględnić w podstawie opodatkowania transakcji dotyczącej świadczenia usług na rzecz sponsora.
Racje w tym sporze WSA przyznał Skarżącej.
Sąd wskazał, iż stosownie do obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 u.p.t.u. podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i ust. 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Jak stanowi art. 29a ust. 6 u.p.t.u. podstawa opodatkowania obejmuje:
- podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
- koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
W myśl art. 29a ust. 7 u.p.t.u. podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:
stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
WSA wskazał, iż podstawowym warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Aby otrzymana przez podatnika kwota stanowiła zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek klienta, nie może stanowić należności lub kosztów dodatkowych, które w myśl art. 29a ust. 1 i ust. 6 u.p.t.u. należy uwzględnić w podstawie opodatkowania. Następnym warunkiem, który powinien spełnić podatnik aby skorzystać z instytucji zwrotu poniesionych wydatków jest ujęcie ich przejściowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług). Przepis art. 29 ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. nie wymaga od podatnika prowadzenia odrębnej ewidencji i nie precyzuje jakie warunki i dane powinna zawierać tego rodzaju ewidencja. Również przepis art. 109 u.p.t.u., w którym wymieniono różne ewidencje prowadzone przez podatników o różnym statusie, nie odwołuje się do art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. Zatem za taką ewidencję należy uznać każdą ewidencję prowadzoną na potrzeby podatku, w której odnotowuje się przychody niepodlegające opodatkowaniu VAT. Istotne jest aby wydatki niewchodzące do podstawy opodatkowania VAT były w tej ewidencji odpowiednio wyodrębnione (wyróżnione).
Kolejnym warunkiem wynikającym z tego przepisu jest udokumentowanie wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy. Zdaniem WSA w przepisie tym, ani w żadnych innych przepisach u.p.t.u., ustawodawca nie wskazał w jaki sposób podatnik powinien udokumentować wydatki, które podlegają wyłączeniu z podstawy opodatkowania. Oznacza to, że podatnik może udokumentować te wydatki każdym dowodem potwierdzającym rzeczywiste ich poniesienie. W szczególności literalne brzmienie tego przepisu nie wymaga, aby dowody te zostały wprost wystawione na nabywcę lub usługobiorcę. W świetle powyższego oczywistym jest, że dowodem takim może być faktura wystawiona na faktycznego nabywcę lub usługobiorcę, a także każdy inny dowód potwierdzający poniesienie wydatku w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, z którego wynika, że wydatek został rzeczywiście poniesiony.
W konsekwencji spełnienie przez podatnika ww. warunków skutkuje możliwością bezpośredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatków, a tym samym podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatków w transakcji dotyczącej dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz tego kontrahenta.
Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu, błędne jest stanowisko DKIS, że w opisanym stanie faktycznym nie są spełnione warunki do zastosowania przepisu art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. Po pierwsze z opisu stanu faktycznego niezbicie wynika, że Skarżąca ponosi wydatki związane ze zwrotem pacjentom wydatków związanych z dojazdem na badania, działając w imieniu i na rzecz sponsora, czyli jest spełniony warunek podstawowy. Po drugie z opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że Skarżąca jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających rzeczywiste kwoty wydatków poniesionych przez pacjentów na rzecz sponsora oraz dokumenty potwierdzające dokonanie przez Skarżącą w imieniu sponsora zwrotu środków pieniężnych pacjentom, czyli spełniony jest warunek udokumentowania wydatków. Po trzecie z opisu stanu faktycznego niezaprzeczalnie wynika, że wydatki ujmowane są w odrębnej ewidencji w sposób pozwalający na ich identyfikację, czyli spełniony jest warunek wyodrębnienia poniesionych wydatków. Zatem, zdaniem WSA, spełnione są wszystkie warunki do zastosowania w opisanym stanie faktycznym przepisu art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u.
Ponadto, zdaniem WSA, należy zgodzić się ze Skarżącą, że organ nie uwzględnił pełnego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Skarżąca jednoznacznie wskazała we wniosku o wydanie interpretacji, że posiada dowody potwierdzające rzeczywiste kwoty wydatków poniesionych przez pacjentów na rzecz sponsora oraz dokumenty potwierdzające dokonanie przez Skarżącą w imieniu sponsora zwrotu środków pieniężnych pacjentom. W ocenie Sądu, Organ dokonując interpretacji, pominął ten element stanu faktycznego i w konsekwencji dokonał błędnej subsumcji przepisów, a zarazem naruszył przepisy art. 14c § 1 i § 2 w zw. z art. 14b § 3 O.p., które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.
Końcowo Sąd zauważył, że ryzyko odmiennych ustaleń w zakresie udokumentowania wydatków np. w toku postępowania podatkowego, obciąża Skarżącą. W sytuacji bowiem, gdy organ podatkowy w wyniku analizy dowodów ustali, że fakty są inne niż podane we wniosku o interpretację – nie będzie Skarżącej służyła ochrona wynikającą z zastosowania się do tej interpretacji.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 marca 2021 r. sygn. akt I FSK 1691/19 podzielił pogląd WSA w Krakowie i wskazał, że stan faktyczny podany we wniosku o interpretację wskazuje na następujące okoliczności:
pacjenci są informowani, że koszty dojazdu mogą im zostać zwrócone przez sponsora,
w umowach zawartych pomiędzy Wnioskodawczynią a sponsorem jest zapis, że do zwrotu kosztów dojazdu na rzecz pacjentów zobowiązany jest sponsor, jednakże zwrot kosztów odbywa się przy udziale Wnioskodawczyni, która pośredniczy pomiędzy sponsorem a pacjentami, działając w imieniu i na rzecz sponsora,
podstawą rozliczeń są dokumenty potwierdzające dokonanie zwrotu środków pieniężnych przez Wnioskodawczynię na rzecz pacjentów w imieniu sponsora, odzwierciedlające dokumenty potwierdzające wysokość kosztów poniesionych na rzecz pacjentów,
podatnik prowadzi odrębną ewidencję wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz sponsora.
NSA zauważył, iż wydający w tej sprawie interpretację organ zakwestionował jednak podaną przez Wnioskodawczynię okoliczność, że posiada ona dowody potwierdzające rzeczywiste kwoty wydatków poniesionych przez pacjentów na rzecz sponsora oraz dokumenty potwierdzające dokonanie przez Wnioskodawczynię, w imieniu sponsora, zwrotu środków pieniężnych pacjentom.
NSA podniósł, że kiedy w art. 29 ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. mowa o „zwrocie udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku”, chodzi w nim o wydatki poniesione przez podatnika (w niniejszej sprawie Wnioskodawczynię, głównego badacza), które mają być:
Zdaniem NSA, chodzi zatem w tym przypadku o dokumenty, z których wynika, że podatnik (główny badacz) poniósł określone wydatki (koszty, wypłaty środków pieniężnych) działając w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy (sponsora).
Tymczasem organ błędnie pojęcie tych dokumentów odnosi do dowodów przedstawionych podatnikowi w tej sprawie przez pacjentów w celu udokumentowania poniesionych przez nich kosztów podróży. Niezależnie bowiem od tego jak te koszty pacjenta są udokumentowane, to dla przesłanki z art. 29 ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. istotnym jest, czy podatnik dokonał pacjentom ich zwrotu w imieniu i na rzecz sponsora oraz czy fakt dokonania przez niego tego zwrotu jest udokumentowany.
NSA wskazał, iż istotnym jest w tym aspekcie, że ze stanu faktycznego wniosku wynika, że pacjenci są informowani, iż koszty dojazdu mogą im zostać zwrócone przez sponsora, a w umowach zawartych pomiędzy Wnioskodawczynią a sponsorem jest zapis, że do zwrotu kosztów dojazdu na rzecz pacjentów zobowiązany jest sponsor, jednakże zwrot kosztów odbywa się przy udziale Wnioskodawczyni, która pośredniczy pomiędzy sponsorem a pacjentami, działając w imieniu i na rzecz sponsora.
Zakreślony tymi okolicznościami stan faktyczny nie pozwala organowi na jego negację co do tego, że sporne wydatki z tytułu zwrotu kosztów przejazdu pacjentom, ponoszone są przez głównego badacza, działającego w imieniu i na rzecz sponsora, w oparciu o przedstawione przez Wnioskodawczynię dokumenty odzwierciedlające poniesienie tych kosztów.
Ponadto, w ocenie NSA, chybione jest stanowisko organu, że w okolicznościach takich jak w rozpoznawanej sprawie, dla spełnienia przesłanek z art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u., poniesione koszty dojazdu przez pacjentów w związku z ich udziałem w badaniu (bilety czy rachunki za przejazd taksówką) powinny zawierać dane nabywcy (sponsora).
Z treści art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. nie wynika wymóg, aby „zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy” był dokumentowany dowodami zawierającymi dane nabywcy (usługobiorcy), czyli innymi słowy, aby dowody te były wystawione na taki podmiot.
Ponadto przy wykładni art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. należy zasadniczo uwzględnić związek ponoszonego przez podatnika wydatku w kontekście jego świadczenia głównego (dostawy, usług), i w oparciu o to analizować, czy został on poniesiony „w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy”.
NSA wskazał, iż art. 29a ust. 6 u.p.t.u. obejmuje opłaty, które są związane z dostawą towaru w tak ścisły sposób, iż stały się integralnym elementem wartości tego świadczenia. Do podstawy opodatkowania wlicza się jako świadczenie wzajemne tylko to, co pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem.
Sąd przywołał wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w sprawie C-98/05 De Danske Bilimportorer, ECLI:EU:C:2006:363, w którym wskazano, iż powyższe składniki, takie jak wymienione w art. 29 ust. 6 u.p.t.u., mogą wchodzić do podstawy wymiaru podatku VAT, nawet jeśli nie stanowią one wartości dodanej ani gospodarczego świadczenia wzajemnego z tytułu dostawy towarów, jeżeli wykazują bezpośredni związek z tą dostawą (zob. podobnie wyrok z dnia 23 listopada 1988 r. w sprawie 230/87 Naturally Yours Cosmetics, Rec. str. 6365, pkt 11 i 12, wyrok z dnia 2 czerwca 1994 r. w sprawie C-33/93 Empire Stores, Rec. str. 1-2329, pkt 12, oraz wyrok z dnia 3 lipca 2001 r. w sprawie C-380/99 Bertelsmann, Rec. str. 1-5163, pkt 17 i 18).
Tymczasem świadcząc usługi badań klinicznych Wnioskodawczyni, jako główny badacz, zwracając pacjentom koszty przejazdu na badania, nie robi tego w swym własnym interesie, lecz w interesie usługobiorcy (sponsora), który zleca przeprowadzenie badań klinicznych w celu pozyskania danych o skuteczności i bezpieczeństwie badanego produktu leczniczego oraz zobowiązuje się wobec pacjentów do ponoszenia tych kosztów. Tym samym zwrot kosztów przejazdu pacjentów na badania kliniczne dokonywany przez Wnioskodawczynię nie jest częścią jej świadczenia medycznego, jako głównego badacza, i nie pozostaje w bezpośrednim związku z tą usługą medyczną, tym bardziej, że podmiotem zobligowanym do zwrotu tych kosztów w stosunku do pacjentów jest sponsor, a główny badacz - jak wynika z umowy pomiędzy Wnioskodawczynią a sponsorem – dokonując tego zwrotu, działa w imieniu i na rzecz sponsora.
Obciążenie sponsora przedmiotowymi kosztami odpowiada jedynie wydatkom poniesionym przez Wnioskodawczynię w imieniu i na rachunek sponsora, a nie świadczeniu wzajemnemu z tytułu przeprowadzanych przez nią badań klinicznych. Koszty te mogą być wobec tego ujmowane wyłącznie jako pozycja wpisana w księgowości Wnioskodawczyni na rachunku przejściowym, w rozumieniu art. 29 ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. Przesłanką powstania obowiązku zwrotu Wnioskodawczyni przez sponsora przedmiotowych kosztów, nie są przeprowadzane przez nią badania kliniczne, lecz poniesione przez nią w imieniu i na rzez sponsora wypłaty z tytułu zwrotu pacjentom kosztów przejazdu na te badania, co wyklucza zaliczenie tych kosztów do podstawy opodatkowania z tytułu owych badań, jako niepozostających w bezpośrednim związku z usługami medycznymi świadczonymi przez Wnioskodawczynię.
W ocenie NSA bezpodstawne jest zatem stanowisko organu, że zwrot spornych wydatków stanowi zwrot kosztów z tytułu świadczenia pomocniczego, który zalicza się do podstawy opodatkowania usług Wnioskodawczyni, gdyż nie jest to koszt obciążający Wnioskodawczynię i nie stanowi on elementu kalkulacji ceny z tytułu świadczenia głównego, tj. świadczenia usług jako badacza w ramach badań klinicznych.
Reasumując NSA wskazał, że w okolicznościach podanych w niniejszej sprawie we wniosku o interpretację, przepis art. 29a ust. 7 pkt 3 u.p.t.u. należy interpretować w ten sposób, że podstawa opodatkowania usługi badania klinicznego prowadzonego przez badacza na zlecenie sponsora - w rozumieniu art. 2 pkt 37a ustawy z dnia 6 września 2001 r. prawo farmaceutyczne (Dz.U. z 2019 r., poz. 499 ze zm.) – nie obejmuje kwoty zwrotu przez sponsora badaczowi udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz sponsora z tytułu zwrotu pacjentom kosztów podróży na badania kliniczne.
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Organu.
25 sierpnia 2021 r. do tut. Organu wpłynęły akta sprawy i prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 6 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Kr 894/18.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Podatnik jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny i posiadający status podatnika VAT-UE (dalej jako: Podatnik, Wnioskodawczyni lub Główny Badacz). Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od … 2001 r. Aktualnie Wnioskodawczyni rozlicza swoje dochody podatkiem dochodowym w stawce 19%. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, natomiast w latach 2016-2017 Wnioskodawczyni prowadziła księgi rachunkowe.
Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie ochrony zdrowia na terytorium Polski. W ramach prowadzonej działalności Podatnik świadczy usługi na rzecz krajowych i zagranicznych podmiotów prowadzących badania kliniczne leków (dalej jako: „Sponsorzy”). Usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terenie kraju wg stawki podstawowej tj. na dzień dzisiejszy 23%. Zakres usług medycznych z tym związanych obejmuje m.in.:
Uczestnictwo pacjentów w badaniach jest dobrowolne i wiąże się z koniecznością odbywania wizyt w ośrodku medycznym w terminach określonych protokołem badania klinicznego. Wykonywane w trakcie prowadzonych badań procedury medyczne nie mają na celu wyleczenia pacjenta, a jedynie sprawdzenie bezpieczeństwa stosowania i skuteczności działania badanego leku. Pacjenci dojeżdżając do ośrodka ponoszą wydatki związane z dojazdem. Prawo farmaceutyczne zabrania jakiejkolwiek gratyfikacji uczestnika badania, w związku z tym za uczestniczenie w badaniach pacjenci nie otrzymują żadnego wynagrodzenia, z którego mogliby pokryć koszty dojazdu. Jednak Pacjent podpisując formularz świadomej zgody na udział w badaniu, którego elementy określone są w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie Dobrej Praktyki Klinicznej, otrzymuje informację, iż koszty te mogą mu zostać zwrócone przez Sponsora, co wynika wprost z powyższej ustawy. Umowy trójstronne zawierane pomiędzy Sponsorem, Głównym Badaczem (Podatnikiem), a Ośrodkiem dotyczące prowadzenia badania klinicznego zawierają wymóg udokumentowania przez uczestnika badania poniesionych kosztów za pomocą (odpowiednio do rodzaju wydatków) rachunku, faktury, biletu lub w przypadku wykorzystania pojazdu własnego oświadczeniem pacjenta o ilości przejechanych kilometrów – stawki za 1 km ustalane są zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu z dnia 23 października 2007 r. (Dz. U. Nr 201, poz. 1462). Zwrot kosztów uczestnictwa w badaniach jest międzynarodowym standardem mającym na celu ograniczenie barier ekonomicznych w dostępie do badań klinicznych, a tym samym zwiększenie ich dostępności dla pacjentów, a co za tym idzie sprawnego przeprowadzenia badań i zwiększenia wiarygodności otrzymanych rezultatów.
Umowy o przeprowadzenie badań klinicznych są trójstronne i zawierane są pomiędzy:
Wnioskodawczyni (jako Główny Badacz) na podstawie podpisanych umów jest zobowiązana do zwrotu pacjentom poniesionych wydatków w formie gotówkowej na podstawie przedstawionych przez nich dokumentów. Okresowo rozlicza się ze Sponsorem z wydatkowanych środków na ten cel.
Na chwilę obecną zawierane są 2 typy umów o przeprowadzenie badań klinicznych:
W umowach pierwszego rodzaju zawarty jest zapis, że do zwrotu kosztów dojazdu na rzecz pacjentów zobowiązany jest Sponsor. Jednakże zwrot kosztów odbywa się przy udziale Głównego Badacza, który pełni funkcje pośrednika działając w imieniu i na rzecz Sponsora w zakresie wzajemnych rozliczeń pomiędzy Sponsorem a pacjentami. Zgodnie z postanowieniami tych umów Sponsor zwraca na rzecz Podatnika (Głównego Badacza) środki pieniężne odpowiadające wartości wydatków przekazanych przez Podatnika na rzecz pacjentów z tytułu kosztów przejazdu (Umowy 1). Rozliczenie pomiędzy Sponsorem a Podatnikiem następuje zgodnie z umową po zakończeniu danego etapu badań. Podstawą do wzajemnych rozliczeń są dokumenty potwierdzające wysokość kosztów poniesionych przez pacjentów (w tym w szczególności rachunki, bilety lub w przypadku wykorzystania pojazdu własnego oświadczeniem pacjenta o ilości przejechanych kilometrów celem odbycia wizyty przewidzianej protokołem badania klinicznego) oraz dokumenty potwierdzające dokonanie zwrotu środków pieniężnych przez Głównego Badacza na rzecz pacjentów w imieniu Sponsora. Dokumenty te są weryfikowane każdorazowo przez Sponsora przed dokonaniem zwrotu środków. Jednocześnie, Wnioskodawczyni prowadzi odrębną ewidencję wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora.
Poniżej przedstawiony jest przykładowy zapis stosowany w umowach typu 1:
„Środki pieniężne przeznaczone dla pacjentów na zwrot kosztów dojazdów (włączając w to m.in. bilety l/kolejowe, bilety autobusowe, taksówki, paliwo itp.) związane z udziałem w Badaniu nie są zawarte w ogólnym w wynagrodzeniu dla Głównego Badacza i będą dodatkowo zwracane pacjentom na podstawie prawidłowo sporządzonych i szczegółowych dokumentów.”
lub
„Sponsor pokryje rozsądne, uzasadnione koszty przejazdów Pacjentów związane z ich udziałem w Badaniu (`(...)`) Sponsor pokryje wyłącznie poniesione koszty udokumentowane (odpowiednio do rodzaju wydatku) oryginałem faktury/rachunku/biletu/oświadczenia pacjenta o ilości przejechanych kilometrów (dalej: Rachunki). Koszt przejazdu samochodem własnym zostanie ustalony według stawek za kilometr zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu z dnia 23 października 2007 r. (`(...)`) Sponsor nie będzie dokonywać bezpośrednio żadnych płatności na rzecz pacjentów, a zwrot poniesionych kosztów będzie odbywał się za pośrednictwem Badacza, który będzie odpowiedzialny za prawidłowe rozliczenie Kosztów (`(...)`). W celu rozliczenia kosztów Badacz lub wyznaczona przez niego osoba na podstawie Rachunków wypełni odpowiednio formularz Zwrot kosztów Przejazdu Pacjentów, którego wzory zostaną dostarczone przez Sponsora”.
Wnioskodawczyni pragnie wskazać, że z uwagi na liczbę zawartych umów nie jest możliwe przytoczenie wszystkich zapisów w nich zawartych. Niemniej są one do siebie bardzo podobne.
W umowach drugiego rodzaju zwrot kosztów dojazdu zawarty jest w kwocie ogólnej wynagrodzenia należnego Podatnikowi za prowadzenie badania klinicznego (Umowy 2). Zgodnie z umowami drugiego typu: „Wynagrodzenie należne Głównemu Badaczowi obejmuje dodatkowe koszty związane z obsługą i odbyciem wizyty przez uczestnika badania (koszty dodatkowe)”. Przy czym w części umów koszty dojazdu wymienione są wprost jako koszty dodatkowe w innych zaś umowach nie zostają wyszczególnione.
Zarówno w przypadku badań klinicznych prowadzonych na podstawie Umów 1 jak i Umów 2 Wnioskodawczyni gromadzi od pacjentów dokumenty konieczne do udokumentowania poniesionych kosztów. W szczególności oświadczenie pacjenta o ilości przejechanych kilometrów (w przypadku wykorzystania pojazdu własnego), rachunki i bilety. Oświadczenie na potrzeby zwrotu kosztów dojazdu zawiera następujące informacje: oznaczenie adresata do którego kierowane jest oświadczenie (Sponsor – w przypadku Umów 1, Główny Badacz – w przypadku Umów 2), inicjały pacjenta, miejscowość z jakiej uczestnik badania dojeżdża do ośrodka, oznaczenie protokołu badania oraz numer nadany pacjentowi w projekcie badania klinicznego, podpis potwierdzający odbiór zwrotu kosztów podróży. Ze względu na ochronę danych osobowych, w dobrze pojętym interesie pacjenta i w celu zapewnienia anonimowości uczestnikom badania dane identyfikacyjne na oświadczeniach służących udokumentowaniu poniesionych kosztów przejazdu prywatnym samochodem są prezentowane w okrojonym zakresie. Taki sposób prezentacji danych wynika z następujących przepisów prawa, które zobowiązują Głównego Badacza do ochrony danych uczestników badania:
- § 19 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie Dobrej Praktyki Klinicznej „Umowa dotycząca prowadzenia badania klinicznego, zawarta między sponsorem a badaczem, zobowiązuje strony w szczególności do (`(...)`) ochrony danych osobowych uczestników badania klinicznego uzyskanych w związku z prowadzeniem tego badania”,
- art. 37b ust. 2 pkt 3 ustawy – prawo farmaceutyczne z dnia 6 września 2001 r. „Badanie kliniczne przeprowadza się, uwzględniając, że prawa, bezpieczeństwo, zdrowie i dobro uczestników badania klinicznego są nadrzędne w stosunku do interesu nauki oraz społeczeństwa, jeżeli w szczególności: (`(...)`) przestrzegane jest prawo uczestnika badania klinicznego do zapewnienia jego integralności fizycznej i psychicznej, prywatności oraz ochrony danych osobowych”,
- § 7 ust. 1 pkt 14 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie Dobrej Praktyki Klinicznej „o zachowaniu poufności tej części dokumentacji badania klinicznego, która pozwoliłaby na identyfikację uczestnika badania klinicznego, oraz o wyłączeniu danych osobowych z ewentualnej publikacji wyników badania klinicznego”.
Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że Główny Badacz w razie potrzeby ma możliwość przyporządkowania danych oświadczeń do pacjentów. Niemniej, w przypadku Umów 1 dane przekazywane Sponsorowi do rozliczenia kosztów nie zawierają pełnych danych osobowych pacjentów. Sponsor przed dokonaniem zwrotu każdorazowo weryfikuje poprawność przekazanych mu oświadczeń.
Ponadto w wypadku Umów 1 Wnioskodawczyni prowadzi odrębną ewidencję wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora na pokrycie kosztów dojazdu uczestników badania.
Podkreślenia wymaga przy tym fakt, że w zależności od typu umowy na badania kliniczne (Umowy 1 lub Umowy 2) jaką Podatnik zawarł ze Sponsorem różnie przebiega wzajemne rozliczenie między stronami tj.:
Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że:
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w przypadku Umów 1 wartość kosztów dojazdu pacjentów poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora przez Głównego Badacza i następnie zwróconych przez Sponsora na rzecz Głównego Badacza nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług? (oznaczone jako pytanie nr 2 we wniosku)?
Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku Umów 1 zwrot kosztów dojazdu dokonywany przez Sponsora na rzecz pacjentów, w którego rozliczeniu pośredniczy Główny Badacz nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Uzasadnienie:
W ocenie Wnioskodawczyni, w przypadku Umów 1, podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie obejmuje wartości kosztów dojazdu pacjentów poniesionych w imieniu i na rzecz Sponsora przez Głównego Badacza i następnie zwróconych przez Sponsora na rzecz Głównego Badacza.
Mając na uwadze przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa VAT) należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7”.
Zgodnie zaś z art. 29a ust. 1 ustawy VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Natomiast jak wynika z art. 29a ust. 7 pkt 3 „7. Podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot: (…) otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku”.
Podobne postanowienia zawarte są też w Dyrektywie 2006/112/WE, która wprost stanowi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów: (`(...)`) c) kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym (art. 79 Dyrektywy).
Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, że podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług co do zasady obejmuje całość zapłaty dokonanej przez zleceniodawcę na rzecz zleceniobiorcy. Ustawodawca przewidział w tym zakresie pewien wyjątek polegający na pominięciu przy ustaleniu podstawy opodatkowania wydatków, które mają zostać zwrócone usługodawcy przez nabywcę towarów bądź usługobiorcę, a które są ponoszone w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy. Zatem zarówno na gruncie ustawy VAT jak i Dyrektywy należy stwierdzić, że środki wydatkowane w imieniu i na rzecz podmiotu trzeciego nie stanowią podstawy opodatkowania.
Komentowany przepis odnosi się do wydatków, które są ponoszone w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy. Aby skorzystać z wyłączania podatnik nie może ich zatem ponosić we własnym imieniu, ale musi działać w imieniu podmiotu, na rzecz którego są one ponoszone. Jak wskazał NSA w wyroku z 1 października 2012 r. (I FSK 1895/11, LEX nr 1228034), „podstawowym warunkiem zastosowania omawianego wyłączenia jest więc działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy”.
Jak wynika z Umów 1 podmiotem zobowiązanym do zwrotu kosztów dojazdu na rzecz pacjentów jest Sponsor. Główny Badacz działa zaś w tym zakresie w imieniu i na rzecz Sponsora pełniąc rolę pośrednika pomiędzy Sponsorem a pacjentem. Przyjęty przez strony sposób rozliczenia wynika ze względów praktycznych i ułatwia rozliczenie Sponsora z uczestnikiem badania klinicznego, z którym Sponsor generalnie nie posiada bezpośredniego kontaktu.
Jak wynika z powołanego wyżej przepisu wydatki ponoszone przez usługodawcę w imieniu i na rzecz usługobiorcy, nie wchodzą do podstawy opodatkowania pod warunkiem, że zostały udokumentowane oraz są ujmowane przejściowo przez Wnioskodawczynię w prowadzonej przez nią ewidencji – jak ma to miejsce w niniejszym stanie faktycznym. Należy przy tym zaznaczyć, iż otrzymany przez Podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz Wnioskodawczyni jest dokonywany na podstawie posiadanych przez Podatnika dokumentów potwierdzających rzeczywiste kwoty poniesionych wydatków, a ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (Sponsora), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki – taka sytuacja ma miejsce w stanie faktycznym, gdzie na oświadczeniach dotyczących poniesionych przez uczestników badania kosztów wskazany jest Sponsor jako ich adresat.
Stanowisko Wnioskodawczyni w tym zakresie jest zbieżne z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 września 2016 roku o sygnaturze: ITPP2/4512-449/16/AD, która udziela odpowiedzi na pytanie „Czy kwoty stanowiące zwrot wydatków, poniesionych przez Operatora w imieniu i na rachunek Gminy zlecającej usługę zarządzania jej zadaniami, są wyłączone z podstawy opodatkowania podatkiem w rozumieniu art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług?”. W ocenie Ministra Finansów „aby otrzymana przez podatnika kwota stanowiła zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek klienta, nie może stanowić należności lub kosztów dodatkowych, które w myśl art. 29a ust. 1 i 6 ww. ustawy należy uwzględnić w podstawie opodatkowania. Zatem nie wystąpi zwrot wydatków poniesionych przez podatnika w imieniu i na rzecz klienta, jeśli wydatki te stanowią świadczenia pomocnicze związane bezpośrednio z dokonywaną przez niego na rzecz danego klienta dostawą towarów lub świadczeniem usług; czyli wydatki te były poniesione przez podatnika we własnym imieniu. W takiej sytuacji kwota zwracanych wydatków stanowi w istocie element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu zawartej transakcji. Należy zatem podkreślić, że z regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 powołanej ustawy wypływa zasadniczy warunek – występowania w imieniu klienta, na rzecz którego bezpośrednio wystawiana jest faktura, o ile poniesiony wydatek powinien być w ten sposób dokumentowany.”
Kolejnymi warunkami, które powinien spełnić podatnik aby skorzystać z instytucji zwrotu poniesionych wydatków jest ujęcie ich przejściowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, jak również posiadanie dowodów potwierdzających ich poniesienie, a także dowód potwierdzający fakt uregulowania przez podatnika należności dotyczący tych wydatków.
W niniejszej sprawie wykładane przez Wnioskodawczynię środki na pokrycie kosztów przejazdu są ujmowane w odrębnej ewidencji. W tym zakresie należy wskazać, że są one aktualnie ujmowane na oddzielnym koncie, a do momentu, gdy Wnioskodawczyni nie prowadziła ksiąg rachunkowych a podatkową książkę przychodów i rozchodów były ujmowane w odrębnej ewidencji.
Podsumowując zatem, w ocenie Podatnika z uwagi na fakt, że w niniejszej sprawie doszło do spełnienia przez niego warunków, o których mowa w art. 29a ust. 7 pkt 3 Ustawy VAT Podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania środków pieniężnych otrzymanych od Sponsora tytułem zwrotu kosztów przejazdów pacjentów. Środki te były bowiem poniesione w imieniu i na rzecz Sponsora, a dodatkowo zostały właściwie udokumentowane i ujęte w odrębnej ewidencji.
Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 6 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 894/18 oraz w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2021 r., sygn. akt I FSK 1691/19, należy uznać, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawczynię. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.
Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Odnośnie powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.
Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili