Gmina rozpoczęła realizację projektu pn. „(...)", który jest współfinansowany w ramach Osi Priorytetowej V Gospodarka Niskoemisyjna. Projekt obejmuje montaż instalacji fotowoltaicznych oraz kolektorów słonecznych na prywatnych budynkach mieszkańców gminy. Jako beneficjent projektu, Gmina przekaże środki pozyskane z UMW w formie refundacji wydatków mieszkańcom (Grantobiorcom), którzy ponieśli koszty związane z instalacjami OZE. Właścicielami tych instalacji będą mieszkańcy Gminy, a Gmina pokryje jedynie koszty nadzoru inwestorskiego. Organ podatkowy uznał, że dotacja otrzymana przez Gminę na montaż instalacji nie wpłynie bezpośrednio na wartość świadczonych usług ani dostaw towarów, nie będzie traktowana jako wynagrodzenie za usługi lub dostawy i nie zwiększy podstawy opodatkowania. Dodatkowo, Gmina nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją projektu, ponieważ nabywane towary i usługi nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.) uzupełnionym pismem z 15 listopada 2021 r. (data wpływu 16 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie
UZASADNIENIE
W dniu 6 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie
Wniosek został uzupełniony pismem z 16 listopada 2021 r., stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 15 listopada 2021 r. znak 0112-KDIL3.4012.308.2021.1.MBN.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Gmina przystąpiła do realizacji projektu pn. „(…)” współfinansowanego w ramach Osi Priorytetowej V Gospodarka Niskoemisyjna.
Projekt dotyczy montażu instalacji fotowoltaicznych oraz kolektorów słonecznych na prywatnych budynkach mieszkańców gminy.
Projekt obejmuje zadania:
Zadanie 1.
Zakup i montaż instalacji fotowoltaicznych oraz kolektorów słonecznych
– instalacje fotowoltaiczne – 43 szt. o mocy do 5 kW,
– instalacje fotowoltaiczne –12 szt. o mocy pow. 5 kW,
– kolektory słoneczne –1 szt. – instalacje dostosowane do 1-3 osób,
– kolektory słoneczne –-1 szt. – instalacje dostosowane do 6 i więcej osób.
Zadanie 2.
Nadzór inwestorski
Beneficjentem Projektu i Wnioskodawcą jest gmina, która jako jednostka samorządu terytorialnego jest kwalifikowana do wsparcia w ramach Działania 5.1. RPO.
Projekt jest projektem grantowym, w którym Gmina przekazuje środki pozyskane z UMW jako refundację wydatków mieszkańcom (Grantobiorcom), którzy ponieśli nakład na instalacje OZE. Właścicielem instalacji będą mieszkańcy Gminy. Mieszkańcy (Grantobiorcy) ponoszą wydatki kwalifikowalne dot. zakupu i montażu instalacji fotowoltaicznych oraz kolektorów słonecznych w szczególności:
Gmina pokryje tylko koszty związane z nadzorem inwestorskim (wydatek ponoszony przez Beneficjenta projektu grantowego) – w celu zagwarantowania prawidłowej realizacji projektu grantowego, w tym obowiązków Grantodawcy wynikających z dokumentacji konkursowej.
Projekt będzie realizowany w oparciu o regulamin naboru i realizacji projektu grantowego stanowiącego załącznik do wniosku o dofinansowanie
Wartość zadania ogółem: (…) zł. w tym:
– zakup i montaż instalacji fotowoltaicznych ogółem: (…) zł,
– zakup i montaż kolektorów słonecznych ogółem: (…) zł,
– nadzór inwestorski ogółem: – (…) zł.
Gmina we wniosku o dofinansowanie uznała podatek VAT (podatek od towarów i usług) jako koszt kwalifikowany. Opisana we wniosku inwestycja należy do zadań własnych Gminy.
Nabywcą wszelkich dóbr związanych z montażem instalacji OZE są Grantobiorcy – mieszkańcy Gminy, a co za tym idzie to Grantobiorcy ponoszą wszelkie koszty utrzymania tych instalacji przez cały okres trwałości projektu.
Efekty rozliczania projektu „(…)” nie będą wykorzystywane przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ponieważ każdy Grantobiorca będzie miał możliwość dokonania zakupów towarów i usług u dowolnego dostawcy. Nie dojdzie zatem do świadczenia usługi ze strony Gminy na rzecz Grantobiorcy, które podlegałoby opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy są Państwo czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT?
– TAK
2. Czy realizacja projektu jest uzależniona od otrzymania dofinansowania, tj. czy w sytuacji, gdyby nie otrzymali Państwo dofinansowania, realizowaliby Państwo przedmiotowy projekt?
– NIE
3. Czy wysokość otrzymanego przez Państwa dofinansowania jest uzależniona od ilości mieszkańców biorących udział w projekcie? Jeśli nie, to od czego jest uzależniona?
– Na wysokość dofinansowania wpłynęła ilość instalacji i moc tych instalacji.
4. Czy w trakcie realizacji projektu będą Państwo zobowiązani do rozliczania się z otrzymanych środków? Jeśli tak, to z kim i w jaki sposób będą je Państwo rozliczać?
– Gmina wystąpi do Urzędu Marszałkowskiego o wypłatę zaliczki na podstawie wniosku. Następnie otrzymane środki finansowe Gmina przekaże Grantobiorcom (mieszkańcom), którzy złożą wniosek o wypłatę grantu. Niewykorzystaną zaliczkę Gmina zwróci do Urzędu Marszałkowskiego.
5. Czy w przypadku niezrealizowania projektu będą Państwo zobowiązani do zwrotu otrzymanych środków pieniężnych?
– TAK
6. Czy będą Państwo mogli przeznaczyć otrzymane dofinansowanie na inny cel niż projekt, o którym mowa we wniosku?
– NIE
7. Jaką część kosztów przedmiotowej inwestycji (procentowo) pokryje Gmina?
– Gmina pokryje ok. 2% kosztów (koszt inspektora nadzoru).
8. Na kogo będą wystawiane faktury w związku z nabyciem towarów i usług w ramach realizowanego projektu pn. „(…)”?
– Faktury będą wystawiane na Grantobiorcę (mieszkańca) za wykonanie instalacji.
Na Gminę będą wystawione faktury dotyczące pełnienia funkcji Inspektora nadzoru.
9. W przypadku nabywania również przez Wnioskodawcę towarów i usług (faktury wystawiane na Gminę) w ramach realizowanego projektu prosimy wskazać do jakich czynności Gmina będzie wykorzystywała nabyte towary i usługi w ramach realizacji przedmiotowego projektu, tj. do czynności:
a) niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
b) opodatkowanych podatkiem od towarów i usług,
c) zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?
Prosimy o jednoznaczne wskazanie.
– czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
1. Czy dotacja uzyskana na realizację projektu pn. „(…)”, w ramach którego Wnioskodawca – Gmina przekaże środki pieniężne Grantobiorcom z tej dotacji, powinna zostać opodatkowana podatkiem należnym?
2. Czy Gmina od przekazanego dofinansowania ze środków budżetu do instalacji fotowoltaicznych powinna rozliczyć podatek należny?
Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina jako podmiot władzy publicznej posiada specyficzny status na gruncie podatku VAT.
W pierwszej kolejności należy wskazać art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, który mówi iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą (tj. producentów, handlowców lub usługodawców) Jest to ogólna zasada odnosząca się również do organów władzy publicznej – w tym Gmin.
Artykuł 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług ustanawia natomiast wyjątek od tej reguły, gdyż na jego mocy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Jeśli zatem dana czynność ma miejsce w ramach wykonywanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa i nie ma formy cywilnoprawnej – nie podlega VAT.
Dodatkowo należy wskazać, iż Gmina realizując projekt, wypełnia swoje zadania własne określone w art. 7 ust.1 pkt 3 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713 ze zm.), w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.
Ad 1.
Zdaniem Gminy nie wystąpi konieczność odprowadzania podatku należnego od towarów i usług z tytułu otrzymanej dotacji unijnej, w ramach realizowanego projektu pn. „(…)”, bowiem otrzymane dofinansowanie nie będzie stanowiło podstawy opodatkowania w myśl art. 29a ust. 1 z uwzględnieniem art. 29a ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.
Wg. Gminy nie wystąpi świadczenie usługi/dostawy towarów na rzecz mieszkańców ze strony Gminy, które podlegałoby opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Zdaniem Gminy, jedynie w sytuacji gdy to Gmina dokonywałaby świadczenia usługi na rzecz mieszkańca, który płaciłby Gminie za zakup i montaż instalacji OZE wystąpiłaby konieczność opodatkowania nie tylko ceny, którą musiałby Gminie zapłacić mieszkaniec, lecz także dofinansowania otrzymanego z Unii Europejskiej, dzięki któremu zakup i montaż instalacji OZE stałby się tańszy dla odbiorcy – mieszkańca.
Ad 2.
Gmina od przekazanego dofinansowania ze środków budżetu nie musi odprowadzać podatku należnego, gdyż zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, a w tym przypadku Gmina nie występuje jako dostawca towaru czy usługodawca.
Ad 3.
Nawiązując do treści art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ust. 1, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:
– nabywcą towarów i usług jest podatnik VAT
– nabywane towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem należnym.
Skoro inwestycja polegająca na budowie instalacji fotowoltaicznych i kolektorów słonecznych do zaopatrzenia domów mieszkalnych w Gminie w energię elektryczną i cieplną będzie należała do poszczególnych „Grantobiorców” i nie będzie wykorzystywana przez Gminę do celów związanych z czynnościami opodatkowanymi, nie ma możliwości dokonania odliczeń kwot podatku naliczonego od wydatków związanych z realizowanym projektem przez Gminę.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Zatem opodatkowane podatkiem VAT są odpłatna dostawa towarów lub odpłatna usługa. Sam fakt otrzymania dotacji nie stanowi czynności opodatkowanej i nie kreuje obowiązku zapłaty podatku.
Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
Związane jest to z tym, że podstawa opodatkowania stanowi wartość faktycznie uzyskaną przez sprzedawcę z tytułu danej opodatkowanej czynności. Należy jednocześnie wskazać, że nie ma tu znaczenia status podmiotu wypłacającego dofinansowanie ani pochodzenie środków, z których to dofinansowanie jest wypłacane.
Z treści powołanych przepisów wynika, że w sytuacji, gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia. Kryterium uznania dofinansowania za stanowiące podstawę opodatkowania jest zatem stwierdzenie, że dofinansowanie dokonywane jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Natomiast dofinansowanie niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.
Nie ma przy tym znaczenia, od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy, czy od osoby trzeciej, ważne jest, aby było to wynagrodzenie za daną konkretną usługę lub za daną konkretną dostawę.
W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do podstawy opodatkowania VAT zalicza się, w przypadkach, które określa art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, m.in. przyznane podatnikom subwencje bezpośrednio związane z ceną dostawy lub świadczenia. Przepis ten zmierza do obciążenia VAT całej wartości towarów lub usług, a przez to do uniknięcia zmniejszenia przychodu z podatku na skutek przyznania subwencji (zob. np. pkt 26 wyroku w sprawie C–144/02). TSUE wskazywał wielokrotnie, że aby subwencja była uznana za bezpośrednio związaną z ceną danej transakcji, powinna ona być przyznawana konkretnie podmiotowi subwencjonowanemu po to, by dostarczał on określony towar lub wykonywał określoną usługę. Jedynie w tym przypadku subwencja może być uznana za świadczenie wzajemne względem dostawy towaru lub świadczonej usługi, a w związku z tym podlegać opodatkowaniu (zob. np. pkt 28 ww. wyroku C–144/02).
Ponadto, subwencje związane bezpośrednio z ceną interpretuje się jako obejmujące jedynie subwencje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług i które są płacone przez stronę trzecią sprzedawcy lub dostawcy (zob. np. wyrok w sprawie C–184/00 pkt 18).
Niezbędne jest, by cena, którą ma zapłacić nabywca lub usługobiorca, była ustalona w taki sposób, by zmniejszała się w stosunku odpowiadającym subwencji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, która stanowiłaby zatem element determinujący cenę, jakiej ten ostatni żąda (zob. pkt 29 wyroku C–144/02).
Należy zauważyć, że otrzymanie dofinansowania (dotacji, dopłaty) nie stanowi samo w sobie żadnej czynności, ani też zdarzenia opodatkowanego. Dotacje (dopłaty) podlegają bowiem opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą są związane. Dotacje, które stanowią dopłatę do ceny sprzedawanych towarów, czy świadczonych usług, są ściśle związane z daną usługą, czy towarem i podlegają opodatkowaniu.
Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że aby dana czynność (dostawa lub usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dokonywaną dostawą towarów lub świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dokonaną dostawę towarów lub wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.
Z opisu sprawy wynika, że Gmina będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług przystąpi do realizacji projektu pn. „(…)”, współfinansowanego w ramach Osi Priorytetowej V Gospodarka Niskoemisyjna.
Projekt dotyczy montażu instalacji fotowoltaicznych oraz kolektorów słonecznych na prywatnych budynkach mieszkańców gminy.
Beneficjentem Projektu i Wnioskodawcą jest Gmina, która jako jednostka samorządu terytorialnego jest kwalifikowana do wsparcia w ramach Działania 5.1. RPO.
Projekt jest projektem grantowym, w którym Gmina przekaże środki pozyskane z UMW jako refundację wydatków mieszkańcom (Grantobiorcom), którzy ponieśli nakład na instalacje OZE. Właścicielem instalacji będą mieszkańcy Gminy. Mieszkańcy (Grantobiorcy) poniosą wydatki kwalifikowalne dot. zakupu i montażu instalacji fotowoltaicznych oraz kolektorów słonecznych.
Gmina pokryje tylko koszty związane z nadzorem inwestorskim (wydatek ponoszony przez Beneficjenta projektu grantowego) – w celu zagwarantowania prawidłowej realizacji projektu grantowego, w tym obowiązków Grantodawcy wynikających z dokumentacji konkursowej.
Analiza przedstawionego opisu sprawy, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że udzielone dotacje celowe Grantobiorcom w postaci zwrotu kosztów nie będą stanowić dopłaty do ceny instalacji, gdyż Gmina nie wejdzie w rolę inwestora, co za tym idzie – nie będzie świadczyć usług ani nie dostarczać towaru na rzecz osób fizycznych.
Należy uznać, że czynność przekazania środków w formie pieniężnej jako zwrot kosztów robót i materiałów nie będzie stanowić świadczenia usług. Przedstawione we wniosku okoliczności sprawy wskazują, że Gmina nie będzie świadczyć na rzecz osób fizycznych (mieszkańców) biorących udział w projekcie jakichkolwiek czynności. To inwestor (mieszkaniec Gminy) sfinansuje ze środków własnych montaż paneli fotowoltaicznych i/lub kolektorów słonecznych. Gmina nie będzie pobierała żadnych opłat od Grantobiorców w związku z udziałem w projekcie, a jedynie będzie udzielała grantów (dotacji) na realizację projektu przez Grantobiorców.
Także przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że usługa nadzoru inwestorskiego nie zostanie nabyta celem odsprzedaży na rzecz mieszkańców, a jedynie ma na celu dokonanie należytej kontroli czy zainstalowane przez mieszkańców instalacje spełniają warunki określone w regulaminie naboru grantów.
Zatem, jak wynika to z przedstawionego zdarzenia, jeżeli operacji tej nie będą towarzyszyły żadne inne świadczenia pomiędzy Gminą a Mieszkańcem, to zwrot kosztów montażu instalacji na rzecz Grantobiorcy (mieszkańca) nie będzie stanowił czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT (nie rodzi obowiązku podatkowego). Przekazywanych środków pieniężnych Mieszkańcowi (inwestorowi) nie będzie można uznać za wynagrodzenie za świadczoną usługę lub dopłatę do ceny (brak świadczenia usługi i dostawy towaru).
W konsekwencji, stwierdzić należy, że otrzymana przez Gminę dotacja na montaż instalacji, nie będzie dotacją bezpośrednio wpływającą na wartość świadczonych usług lub dostaw towarów, nie będzie stanowić wynagrodzenia za świadczone usługi lub dokonane dostawy towarów i nie będzie zwiększać podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 jest prawidłowe.
Co do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących kwestii czy czynności polegające na przekazywaniu dotacji mieszkańcom (Grantobiorcom) będą stanowiły dostawę towarów i usług opodatkowanych podatkiem VAT, analiza przedstawionego opisu sprawy, treści wyżej cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że udzielone dotacje celowe Grantobiorcom w postaci zwrotu kosztów nie będą stanowić dopłaty do ceny instalacji. Gmina nie wejdzie bowiem w rolę inwestora, co za tym idzie – nie będzie świadczyć usług ani nie dostarczy towarów na rzecz osób fizycznych.
Należy uznać, że czynność przekazania środków w formie pieniężnej jako zwrot kosztów robót i materiałów nie stanowi świadczenia usług. Przedstawione we wniosku okoliczności sprawy wskazują, że Gmina nie świadczy na rzecz osób fizycznych biorących udział w projekcie jakichkolwiek czynności. To inwestor (mieszkaniec Gminy) będzie miał możliwość dokonania zakupu towarów i usług u dowolnego dostawcy, sam nabywał będzie towary i usługi w ramach OZE, a następnie będzie ubiegał się o zrefundowanie poniesionych wydatków na podstawie przedstawionych faktur/rachunków. Mieszkańcy nie będą uiszczali żadnego wynagrodzenia ani wkładu własnego, bowiem to mieszkańcy poniosą pełny koszt realizacji Grantu i złożą wniosek o jego refundację (zwrot części kosztów), zaś Gmina po weryfikacji przeleje im wyliczony zwrot stanowiący Grant, będący dofinansowaniem (dotacją celową) pozyskanym ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podlaskiego.
W konsekwencji, jak wynika to z przedstawionego zdarzenia, jeżeli operacji tej nie będą towarzyszyły żadne inne świadczenia pomiędzy Gminą a Mieszkańcami, to zwrot kosztów montażu instalacji na rzecz Grantobiorców (mieszkańców) nie będzie stanowił czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT (nie rodzi obowiązku podatkowego). Przekazywanych środków pieniężnych Mieszkańcom (inwestorom) nie można uznać za wynagrodzenie za świadczoną usługę lub dopłatę do ceny (brak świadczenia usługi i dostawy towaru).
Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.
Natomiast dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należy wskazać na niżej cytowane przepisy.
Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
a) nabycia towarów i usług,
b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.
Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.
Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.
W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.
Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Co do zasady, status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.
Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Ponadto należy zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Ponieważ tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.
W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2021 r., poz. 1372 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy.
Jak wcześniej wskazano odliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.
W omawianej sprawie związek taki nie występuje, bowiem okoliczności sprawy wskazują, że Gmina nie będzie świadczyć na rzecz osób fizycznych (mieszkańców) jakichkolwiek czynności podlegających opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Zatem z uwagi na niespełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją projektu
W konsekwencji uznać należy, iż Gmina realizując wskazany we wniosku projekt nie będzie wykonywała odpłatnych świadczeń na rzecz mieszkańców, a nabywane przez Gminę usługi nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pojęcie „kosztu kwalifikowalnego” nie jest pojęciem podatkowym i organy podatkowe nie są właściwe do rozstrzygania wątpliwości podatników odnośnie możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowalnych. Kwestię tę rozstrzygają bowiem przepisy regulujące zasady korzystania ze środków pomocowych. Zasady i przepisy podatkowe przywołane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji mogą być jedynie pomocne Wnioskodawcy przy dokonywaniu oceny, czy podatek VAT w tej sytuacji powinien być kosztem kwalifikowalnym. W związku z powyższym nie zajęto stanowiska w tej sprawie.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili