0112-KDIL1-3.4012.453.2021.1.MR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 września 2021 r. (data wpływu 4 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania wywozu towarów będących własnością Spółki z terytorium Polski do magazynu zlokalizowanego na terytorium państwa trzeciego za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania wywozu towarów będących własnością Spółki z terytorium Polski do magazynu zlokalizowanego na terytorium państwa trzeciego za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest spółką z siedzibą w Polsce, zarejestrowaną jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny w Polsce. Wnioskodawca jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy kapitałowej z centralą w Niemczech. W ramach prowadzonej działalności Spółka produkuje oraz sprzedaje (`(...)`).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka sprzedaje swoje produkty na rynku marokańskim. Aktualnie Spółka dokonuje sprzedaży produktów bezpośrednio do klientów zlokalizowanych w Maroku w ramach eksportu towarów (aktualny model sprzedaży nie jest przedmiotem niniejszego wniosku). Natomiast w okresie od grudnia 2015 r. do marca 2018 r. Spółka realizowała sprzedaż poprzez magazyn zlokalizowany w Maroku.

Model biznesowy realizowany do marca 2018 r. zakładał, że Spółka przewoziła towary do wynajmowanego od podmiotu zewnętrznego magazynu zlokalizowanego na terytorium Maroka, gdzie były one składowane do momentu sprzedaży na rzecz finalnych nabywców (dalej: Nabywcy).

Co istotne, w ramach przedmiotowego wywozu towarów z Polski nie dochodziło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na inny podmiot. Spółka wywożąc towary pozostawała ich właścicielem. Również podczas przechowywania towarów w magazynie w Maroku prawo do rozporządzania towarami jak właściciel należało wyłącznie do Spółki. Przejście prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następowało dopiero w momencie ich sprzedaży w Maroku, tj. wydania wyrobów z magazynu Nabywcom. W związku ze sprzedażą towarów Nabywcom, Spółka wystawiała fakturę dokumentacją tę sprzedaż.

W związku z wywozem towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej, Spółka na gruncie przepisów prawa celnego składała stosowne zgłoszenie dla wywozu towarów do Maroka (zgłoszenie celne wywozowe). W tym celu po stronie Spółki występował obowiązek wystawienia dokumentów potwierdzających wywóz towarów z Polski do Maroka, w tym np. wystawienia przez Spółkę faktury pro-forma, jednakże żaden z tych dokumentów nie stanowił potwierdzenia dokonania sprzedaży towarów, przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ani wezwania do dokonania jakiejkolwiek zapłaty przez Nabywców.

W celu realizacji powyżej opisanego modelu biznesowego Spółka współpracowała z operatorem logistyczno-magazynowym posiadającym siedzibę w Maroku (dalej: Operator).

Przedmiotem usług logistycznych świadczonych przez Operatora było przede wszystkim składowanie oraz kompletowanie towarów Spółki, które były transportowane do magazynu. W szczególności w odniesieniu do towarów wprowadzanych do magazynu Operator wykonywał następujące czynności:

- rozładunek towarów;

- kontrola towarów wprowadzanych do magazynu;

- przepakowywanie towarów w celach organizacyjnych (np. ułożenie wprowadzanych towarów na paletach według rodzaju);

- składowanie towarów.

Z kolei w odniesieniu do towarów opuszczających magazyn, Operator wykonywał podstawowe czynności związane z obsługą zamówień składanych przez Nabywców, takie jak:

- kompletowanie towarów zgodnie z zamówieniami;

- zapewnienie zgodności realizacji zamówień z wymaganiami klientów;

- pakowanie oraz etykietowanie towarów;

- przygotowanie oraz wydruk dokumentów dostawy;

- przygotowanie towarów do dostawy przez firmę transportową lub własnymi środkami transportu.

Za wszelkie straty lub uszkodzenia towarów znajdujących się w magazynie oraz wynikające z zaniedbań Operatora lub jego pracowników odpowiedzialność ponosił Operator, co jest standardową praktyką biznesową.

Niemniej, jak zostało to wskazane powyżej, w żadnym wypadku Operator nie nabywał prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Prawo to do momentu jego przekazania Nabywcom przysługiwało Spółce. Przejęcie wskazanej odpowiedzialności przez Operatora nie oznaczało dysponowania towarami jak właściciel. Decyzję co do tego co się dzieje z towarami podejmowała Spółka, również wszelkie ryzyka, jak i wszelkie pożytki z towarów (w tym wynikające ze sprzedaży towarów Nabywcom) były należne Spółce.

Dla pełności obrazu należy wskazać, że Operator działał zgodnie z przepisami prawa celnego obowiązującymi w Maroku. Na ich podstawie marokańskie władze celne przyznają dostawcom usług logistycznych możliwość składowania towarów na warunkach porównywalnych do obowiązujących w typowym składzie celnym, tj. z zawieszeniem płatności należności celnych, przez okres do dwóch lat oraz przy uproszczonych formalnościach celnych. Oznacza to, że w okresie składowania towarów w magazynie nie były pobierane należności celne, aż do momentu ostatecznej odprawy towarów w wyniku sprzedaży towarów klientom Spółki.

Operator był odpowiedzialny za posiadanie stosownych pozwoleń/licencji umożliwiających korzystanie z uproszczeń celnych dla wyrobów wprowadzanych do magazynu. Operator na zlecenie Spółki mógł dokonywać z magazynu odprawy celnej na rynku krajowym (tj. w Maroku) lub dokonywać reeksportu. Odpowiedzialność za wszelkie szkody powstałe w związku z niespełnieniem warunków pozwalających na zastosowanie uproszczeń spoczywało na Operatorze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiony w opisie stanu faktycznego wywóz towarów będących własnością Spółki z terytorium Polski do magazynu zlokalizowanego na terytorium państwa trzeciego stanowi po stronie Wnioskodawcy eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, podlegający opodatkowaniu VAT w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony w opisie stanu faktycznego wywóz towarów będących własnością Spółki z terytorium Polski do magazynu zlokalizowanego na terytorium państwa trzeciego nie stanowi po stronie Wnioskodawcy eksportu towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

a) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

b) eksport towarów;

c) import towarów na terytorium kraju;

d) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

e) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika, tj. w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, przez osobę prawną, jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej oraz osobę fizyczną, wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W efekcie, w sytuacji gdy podatnik wykonuje czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, wówczas wskazane czynności podlegają opodatkowaniu.

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy o VAT – przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a) dostawcę lub na jego rzecz, lub

b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Mając na uwadze przedstawioną definicję eksportu, należy stwierdzić, że dla uznania danej czynności za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy VAT, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

- musi dojść do dostawy towarów;

- w wyniku dostawy towarów, musi nastąpić wywóz (wysyłka, transport) towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni);

- wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Niespełnienie którejkolwiek ze wskazanych powyżej przesłanek, powoduje iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W nawiązaniu do pierwszej z przesłanek, należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z utrwaloną praktyką polskich sądów administracyjnych oraz organów podatkowych pojęcie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel odnosi się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą. Przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel należy rozumieć taką formę przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarem, która pozwala nabywcy na dysponowanie rzeczą w taki sposób, w jaki może dysponować właściciel, czyli np. korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i dochody, a także uważa się za uprawnionego do rozporządzania tą rzeczą (sam fakt przeniesienia prawa własności nie jest natomiast rozstrzygający w tym zakresie).

Takie stanowisko znalazło potwierdzenie m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 października 2018 r. (sygn. I FSK 1815/16) oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 1 marca 2018 r. (sygn. I SA/Rz 831/17). Podobne stanowisko prezentują również organy podatkowe. Przykładem może być tutaj interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 marca 2018 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.45.2018.1.PM) lub interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 października 2017 r. (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.105.2017.1.PK).

W świetle przytoczonej powyżej definicji dostawy towarów na gruncie VAT oraz wykładni tego pojęcia dokonanej przez sądy administracyjne i organy podatkowe, aby wywóz towarów z terytorium Polski poza Unię Europejską uznać za eksport towarów, w ramach tej transakcji musi dojść do dostawy towarów, tj. przeniesienia przez sprzedawcę na nabywcę prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dodatkowo, wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej musi następować jako konsekwencja dokonanej dostawy towarów.

Zatem dla uznania czynności za eksport towarów w rozumieniu ustawy o VAT niewystarczające jest potwierdzenie wywozu towarów do państwa trzeciego, niezbędne jest równoczesne z wywozem przeniesienie na nabywcę tych towarów prawa do rozporządzania (dysponowania) nimi jak właściciel. Niezaistnienie tej przesłanki, jako jednej z wymienionych w art. 2 pkt 8 ustawy, sprawia, że czynność taka nie spełnia wymogów niezbędnych dla uznania jej za eksport towarów, o którym mowa w art. 8 pkt 2 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy przedstawiony w opisie stanu faktycznego wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium kraju trzeciego, tj. do magazynu w Maroku, nie stanowi dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu VAT.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w przypadku przemieszczenia towarów dokonywanego przez Spółkę, towary pozostawały jej własnością zarówno w znaczeniu cywilistycznym jak ekonomicznym. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarami następowało dopiero po dokonaniu ich sprzedaży na rzecz Nabywców, tj. już po przemieszczeniu towarów do magazynu w Maroku.

W konsekwencji, skoro w ramach wywozu towarów nie dochodziło do dostawy towarów, to przemieszczenie towarów własnych/przesunięcie międzymagazynowe nie stanowiło eksportu towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT.

Oznacza to, że samo przemieszczenie towarów z Polski do kraju znajdującego się poza Unią Europejską bez dokonywania dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT lub przemieszczenie towarów w celu dokonania późniejszej ich dostawy (sprzedaży) w tym kraju nie mieści się w definicji eksportu w rozumieniu ustawy o VAT.

Spółka jednocześnie wskazuje, że okoliczność, iż w chwili wprowadzenia towarów do magazynu, odpowiedzialność za utratę/zniszczenie towarów przechodziła na Operatora, pozostaje bez wpływu na klasyfikację transakcji na gruncie VAT. Przejście odpowiedzialności za towary, w szczególności za ich utratę lub zniszczenie, na podmiot prowadzący magazyn, w którym są te towary przechowywane, jest standardowym rozwiązaniem stosowanym w przypadku umów magazynowania lub przechowywania. Podmiot prowadzący magazyn i świadczący usługi magazynowe co do zasady przejmuje odpowiedzialność za towary, które są w jego magazynie przechowywane. Niemniej, przejęcie tej odpowiedzialności nie oznacza dysponowania towarami jak właściciel. Decyzję co do tego co się dzieje z towarami podejmowała Spółka, również wszelkie ryzyka, jak i wszelkie pożytki z towarów były należne Spółce.

Podsumowując, nie ulega wątpliwości, że wywóz towarów realizowany przez Spółkę z Polski do magazynu w Maroku, nie był realizowany w wykonaniu czynności dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, w szczególności z uwagi na następujące okoliczności:

- nie dochodziło do przeniesienia na Nabywców (czy Operatora) prawa własności towarów – Spółka pozostawała właścicielem towarów do momentu ich wydania Nabywcy z magazynu;

- Nabywca (czy Operator) nie obejmował ekonomicznego władztwa nad towarami – Klient (czy Operator) nie był uprawniony do dysponowania lub rozporządzania towarami znajdującymi się w magazynie;

- Nabywca mógł swobodnie dysponować/rozporządzać towarami dopiero po ich wydaniu z magazynu, a do tego momentu wyłącznie Spółka mogła rozporządzać towarami.

Tym samym, zdaniem Spółki wywóz towarów do magazynu Wnioskodawcy z terytorium Polski nie stanowi eksportu towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

Wnioskodawca wskazuje również, że powyżej przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych:

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 maja 2021 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.53.2021.2.RM, w której organ wskazał, że „Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności należy uznać, że pomimo że towar (Produkt Gotowy) będzie wywożony z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, analizowana transakcja nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy – ponieważ w tym konkretnym przypadku wywóz poza terytorium Unii Europejskiej nie będzie następował w wyniku przeniesienia prawa do rozporządzanie towarem jak właściciel. Zatem, przemieszczenie towarów/Produktów Gotowych, dokonywane przez Spółkę z Polski poza terytorium Unii Europejskiej nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce jako eksport towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 pkt 8 ustawy”;

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 marca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.39.2020.1.MC, w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy „w przypadku, gdy wykonanie danej czynności opodatkowanej będzie miało miejsce poza terytorium kraju (Polski), czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce. A więc, zdaniem podatnika, zgodnie z opisanym wyżej Sposobem nr 1 sprzedaży wyrobów, wywóz towarów stanowiących własność Spółki z terytorium Polski do wynajmowanego magazynu zewnętrznego na terytorium USA nie będzie wiązał się z przeniesieniem na amerykańskiego Nabywcę prawa do rozporządzania tymi towarami jat właściciel. Przeniesienie tego prawa nastąpi dopiero na terytorium USA z chwilą wydania towarów z magazynu na rzecz odbiorców – klientów amerykańskiego Nabywcy. Wobec powyższego, wywóz z terytorium Polski przedmiotowych towarów do magazynu amerykańskiego nie będzie stanowił żadnej z wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy VAT czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju”;

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 sierpnia 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-3.4012.347.2018.2.AT, w którym organ wskazał, że: „wywóz własnych towarów do Magazynu prowadzonego przez podmiot zewnętrzny na terytorium Turcji, w którym będą one do czasu sprzedaży (po otrzymaniu informacji od Spółki o zainteresowaniu nabyciem Produktów, podmiot prowadzący Magazyn na terenie Turcji wydaje Produkty na rzecz nabywców i w tym momencie dokonuje się transakcja sprzedaży), nie stanowi dostawy ani eksportu towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Na etapie przemieszczenia towarów nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towary cały czas będą własnością Wnioskodawcy. Takie przemieszczenie towarów jest wyłącznie przemieszczeniem wewnętrznym, tj. dokonywanym w ramach przedsiębiorstwa Spółki, któremu nie towarzyszy transakcja sprzedaży”;

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 lutego 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-3.4012.849.2017.2.MD, w której organ wskazał, że: „ze względu na zasadę terytorialności obowiązującą w systemie VAT, dostawy produktów Spółki (zestawy kompozytowe dla przemysłu wiatrowego) dokonywane przez Spółkę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej – wbrew jej ocenie – nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce (w tym jako eksport towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy), gdyż nie mogą być objęte jurysdykcją polskich przepisów regulujących ten podatek. Wywóz tych towarów z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do magazynu położonego na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej nie wiąże się bowiem z przeniesieniem na klienta (docelowego nabywcę) prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Przeniesienie tego prawa następuje dopiero po imporcie dokonanym przez Spółkę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, tj. z chwilą wydania towarów z magazynu na rzecz tego klienta. Zbycie ww. towaru (ze skutkiem przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel na klienta) nie jest zatem wynikiem tzw. dostawy ruchomej, ale wynikiem tzw. dostawy nieruchomej, tzn. takiej, w ramach której dany towar nie jest ani wysyłany, ani nie jest transportowany. Wobec tego zastosowaniew sprawie znajduje art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym miejscem dostawy towarów (co może oznaczać również miejsce ich opodatkowania) jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy”;

- interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 lutego 2016 r. sygn. IPPP3/4512-935/15-2/IG, w której organ wskazał, że: „wywóz własnych towarów do magazynu Spółki na Terytorium Kraju Trzeciego, w którym będą one jakiś czas przechowywane, nie stanowi sprzedaży ani eksportu towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Na tym etapie transport towarów będzie się odbywał pomiędzy zakładem Podwykonawcy w Polsce i Magazynem Spółki na Terytorium Państwa Trzeciego. Na tym etapie nie dojdzie do transakcji sprzedaży ani eksportu towarów opodatkowanej w Polsce, gdyż wywozowi towarów nie będzie towarzyszyło przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towary na tym etapie cały czas będą własnością Strony. Takie przemieszczenie towarów jest wyłącznie przemieszczeniem wewnętrznym tj. dokonywanym w ramach przedsiębiorstwa Spółki, któremu nie towarzyszy transakcja sprzedaży”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny Wnioskodawcy.

Tutejszy organ zaznacza, że przedstawiony w opisie sprawy stan faktyczny ma miejsce w latach 2015-2018, w związku z tym niniejszą interpretację oparto na przepisach obowiązujących w tym okresie.

Należy również wskazać, że treść przepisów ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujących w okresie objętym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej nie uległa zmianie.

Ponadto, tutejszy organ wskazuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.