0112-KDIL1-2.4012.438.2021.2.ST

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2021 r. (data wpływu 30 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 2 listopada 2021 r. (data wpływu 5 listopada 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

- niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) dostawy nieruchomości w części niewykorzystywanej do najmu – jest prawidłowe;

- niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu – jest nieprawidłowe;

- możliwości zwolnienia od podatku VAT na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

30 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części niewykorzystywanej do najmu; niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu oraz możliwości zwolnienia od podatku VAT na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu.

Wniosek został uzupełniony 5 listopada 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy. Brakująca opłata została wpłacona 3 listopada 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca sprzedawaną nieruchomość nabył w części na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego (od matki), objętej aktem notarialnym z XX stycznia 1986 r., umową darowizny (od braci), objętej aktem notarialnym sporządzonym XX stycznia 1986 r., na podstawie dziedziczenia po ojcu (…), potwierdzonego postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku z XX grudnia 1992 r. oraz na podstawie umowy o zniesienie współwłasności z XX sierpnia 2012 r.

Ww. umowy nie były objęte podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT).

Nieruchomość w ewidencji gruntów oznaczona jest symbolem Ps – pastwiska trwałe, R – grunty orne i Br – grunty rolne zabudowane.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego cała nieruchomość leży na terenie oznaczonym symbolem 024-41 – strefa produkcyjno-usługowa.

Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi i w takim stanie będzie sprzedawana.

Budynki (murowane) zostały wybudowane na potrzeby gospodarstwa rolnego przez rodziców Wnioskodawcy w latach 30-tych. W ciągu ostatnich 3 lat nie ponoszono na nie żadnych nakładów. Budynki nigdy nie stanowiły żadnego majątku przedsiębiorstwa, w tym środka trwałego lub towaru. Budynki lub ich części nigdy przez żadną osobę nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca do lat 90-tych prowadził działalność rolniczą i był ubezpieczony w KRUS. Od początku lat 90-tych Zainteresowany jest zatrudniony na umowę o pracę w państwowej firmie i jest ubezpieczony w ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych).

Ani Wnioskodawca, ani Jego żona nie prowadzą i nigdy nie prowadzili żadnej działalności gospodarczej. W szczególności nie zajmują się obrotem nieruchomościami.

Na nieruchomości, Właściciel z uwagi na pracę, wiek i stan zdrowia nie prowadzi już gospodarstwa rolnego.

Poza ww. umowami nabycia gospodarstwa Zainteresowany nigdy nie nabywał i nie sprzedawał żadnych nieruchomości.

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań mających na celu zwiększenie wartości nieruchomości – nie wnosił o zmianę lub uchwalenie MPZP, studium lub wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie dzielił i uzbrajał nieruchomości.

Za wyjątkiem jednego pokoju najmowanego pracownikom firmy budującej sąsiednie magazyny Zainteresowany nie dzierżawił lub wynajmował nieruchomości i nie ma zamiaru tego robić.

Zainteresowany nie posiada żadnych innych nieruchomości.

Wnioskodawca nie ogłaszał zamiaru jej sprzedaży i nie korzystał z pomocy pośredników.

Nabywcą nieruchomości ma być spółka, która w bezpośrednim sąsiedztwie wybudowała szereg obiektów magazynowych i zgłosiła się bezpośrednio do Właściciela.

Z uwagi na magazynowe sąsiedztwo Właściciel zgodził się na sprzedaż, a uzyskane środki zamierza przeznaczyć na nabycie domu w spokojniejszej okolicy i zabezpieczenie finansowe na starsze lata.

Wnioskodawca i kupujący zawarli umowę przedwstępną sprzedaży, w której dopuścili możliwość powiększenia ceny o podatek VAT – w przypadku uzyskania interpretacji podatkowej wskazującej taką konieczność.

Ww. umowa została zawarta pod warunkami: uzyskania przez kupującą spółkę stosownych uzgodnień, warunków technicznych i decyzji, w tym decyzji o pozwoleniu na budowę hali magazynowej.

Decyzje, w tym decyzja o pozwoleniu na budowę – mają być uzyskane na kupującą spółkę, a nie na Właściciela. Koszty i ryzyko tych działań ma ponosić kupująca spółka.

Wobec powyższego – Sprzedający wyraził kupującej spółce zgodę na dysponowanie Jego nieruchomością na cele uzyskania pozwolenia na budowę hali magazynowej, z tym zastrzeżeniem, że faktyczne rozpoczęcie prac w terenie może nastąpić dopiero po sprzedaży.

Wnioskodawca w umowie przedwstępnej udzielił też kupującej spółce szeregu pełnomocnictw do: przeglądania akt księgi wieczystej, uzyskiwania wszelkich informacji, zaświadczań, wypisów, wykonywania badań geodezyjnych geologicznych, uzyskiwania zaświadczeń o niezaleganiu z podatkami, opłatami, uzyskiwania warunków technicznych przyłączenia do sieci, do układu drogowego. Pełnomocnictwo nie obejmuje uzyskania pozwolenia na budowę i innych decyzji, gdyż te spółka ma załatwić we własnym imieniu i na własny koszt.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zadane przez tut. Organ pytania o treści:

Pytanie DKIS: W jakim okresie czasu pokój był przedmiotem najmu?

Odpowiedź: Od czerwca 2019 do chwili obecnej.

Pytanie DKIS: Czy pokój był wynajmowany odpłatnie?

Odpowiedź: Tak – był wynajmowany odpłatnie.

Pytanie DKIS: Jeżeli pokój był wynajmowany odpłatnie, to czy wynagrodzenie uzyskane z tytułu najmu było znaczące dla Pana budżetu domowego?

Odpowiedź: Kwota 300 złotych miesięcznie nie jest znacząca dla budżetu domowego.

Pytanie DKIS: Czy o podjęciu decyzji o najmie pokoju przesądził cel gospodarczy, tj. wykorzystywanie pokoju w sposób ciągły dla celów zarobkowych, czy też inny cel – proszę wskazać jaki i dlaczego wynajmował Pan przedmiotowy pokój.

Odpowiedź: Decyzja o wynajmie była podyktowana chęcią podreperowania budżetu domowego.

Pytanie DKIS: Jaka nieruchomość będzie przedmiotem sprzedaży objętej zakresem wniosku (należy podać ilość działek wraz z ich numerami ewidencyjnymi)?

Odpowiedź: Przedmiotem sprzedaży będzie jedna działka nr (…), obręb (…). Działka jest zabudowana budynkami gospodarczymi i budynkiem mieszkalnym.

Pytanie DKIS: Kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie w stosunku do każdego z budynków posadowionych na przedmiotowej nieruchomości oraz czy pomiędzy pierwszym zasiedleniem tych budynków a planowaną przez Pana sprzedażą nieruchomości, upłynie okres krótszy niż 2 lata?

Odpowiedź: Wszystkie budynki zostały wybudowane około 70-90 lat temu przez rodziców Wnioskodawcy – od tego czasu są w ciągłym użyciu (dotyczy również wynajmowanego pokoju).

Pytanie DKIS: Czy ponosił Pan wydatki na ulepszenie (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) budynków, w tym pokoju, który był przedmiotem najmu?

Odpowiedź: Ponosiłem wydatki na ulepszenie budynku mieszkalnego i budynków gospodarczych.

Pytanie DKIS: Czy wydatki te stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku lub jego części?

Odpowiedź: Ponoszone były wydatki w kwocie nie przewyższającej 30% wartości początkowej budynków (dotyczy również wynajmowanego pokoju).

Pytanie DKIS: Kiedy były one ponoszone?

Odpowiedź: Ostatnie wydatki były ponoszone około 12 lat temu – obecnie budynki są w złym stanie technicznym (dotyczy również wynajmowanego pokoju).

Pytanie DKIS: Czy miał Pan prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków?

Odpowiedź: Nie miałem prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków (dotyczy również wynajmowanego pokoju).

Pytanie DKIS: Czy po dokonaniu tych ulepszeń wskazany budynek lub jego część był/była oddany/oddana do użytkowania oraz czy w momencie jego dostawy minie okres dłuższy niż dwa lata licząc od momentu oddania tego budynku lub jego części do używania po dokonanym ulepszeniu?

Odpowiedź: Po dokonaniu ulepszeń budynki lub ich części (w tym wynajmowany pokój) nie były oddane lub zgłaszane do użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż nieruchomości będzie objęta podatkiem od towarów i usług?

2. Jeśli tak, czy będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1:

Sprzedaż nieruchomości nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług.

Sprzedaż nie jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach majątku prywatnego (osobistego).

Przemawia za tym nie handlowy sposób nabycia (nieruchomość po rodzinie), brak transakcji nieruchomościami, brak czynności zmierzających do podniesienia wartości, oraz znaczny okres czasu, który upłynął od nabycia.

Dodatkowo należy wskazać brak możliwości odliczenia podatku VAT przy nabyciu nieruchomości oraz fakt, że Wnioskujący nie prowadzi działalności gospodarczej.

Ad 2:

Sprzedaż korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, gdyż budynki mają ponad 2 lata, są zamieszkałe, nie ponoszono na nie żadnych nakładów i nie było możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich budowie.

Budynki nie były ulepszane w okresie ostatnich 3 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

- niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części niewykorzystywanej do najmu – jest prawidłowe;

- niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu – jest nieprawidłowe;

- możliwości zwolnienia od podatku VAT na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. W świetle tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt oraz budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Wskazać należy, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca, w celu dokonania opisanej we wniosku sprzedaży podejmował/będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, na kwestię udzielania pełnomocnictw, która to została uregulowana w Tytule IV Działu VI Przedstawicielstwo, Rozdział I Przepisy ogólne, Rozdział II Pełnomocnictwo, ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle § 2 tego artykułu, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 ww. Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 ww. Kodeksu, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności.

Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego artykułu, pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

Na mocy art. 108 ww. Kodeksu, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo że ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Z regulacji art. 109 ww. Kodeksu wynika, że przepisy działu niniejszego stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy oświadczenie woli ma być złożone przedstawicielowi.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo – to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z kolei umowa przedwstępna została uregulowana w art. 389-396 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia (art. 389 § 2 ww. ustawy).

Umowa przedwstępna jest więc jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności, lecz własności nie przenosi. Kupujący nie otrzymuje na mocy tej umowy żadnych uprawnień właścicielskich. Właścicielem zostaje dopiero dzięki zawarciu umowy przyrzeczonej.

Tym samym zgodnie z powyższymi normami prawa cywilnego – umowa przedwstępna, będąca przyrzeczeniem zawarcia właściwej umowy sprzedaży, nawet jeśli sporządzona została w formie aktu notarialnego, nie powoduje przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę nr (…), zabudowaną budynkami gospodarczymi i budynkiem mieszkalnym.

Wnioskodawca sprzedawaną nieruchomość nabył na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego (od matki), umową darowizny (od braci), na podstawie dziedziczenia po ojcu oraz na podstawie umowy o zniesienie współwłasności. Poza ww. umowami nabycia gospodarstwa Zainteresowany nigdy nie nabywał i nie sprzedawał żadnych nieruchomości.

Budynki nigdy nie stanowiły żadnego majątku przedsiębiorstwa, w tym środka trwałego lub towaru. Budynki lub ich części nigdy przez żadną osobę nie były wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Za wyjątkiem jednego pokoju najmowanego odpłatnie od czerwca 2019 do chwili obecnej pracownikom firmy budującej sąsiednie magazyny, Zainteresowany nie dzierżawił lub wynajmował nieruchomości i nie ma zamiaru tego robić. Decyzja o wynajmie była podyktowana chęcią podreperowania budżetu domowego.

Wszystkie budynki zostały wybudowane na potrzeby gospodarstwa rolnego około 70-90 lat temu przez rodziców Wnioskodawcy – od tego czasu są w ciągłym użyciu (dotyczy również wynajmowanego pokoju).

Wnioskodawca ponosił wydatki na ulepszenie budynku mieszkalnego i budynków gospodarczych, jednak nie przewyższyły one 30% wartości początkowej budynków (dotyczy również wynajmowanego pokoju).

Wnioskodawca do lat 90-tych prowadził działalność rolniczą i był ubezpieczony w KRUS.

Od początku lat 90-tych Zainteresowany jest zatrudniony na umowę o pracę w państwowej firmie i jest ubezpieczony w ZUS. Wnioskodawca nie prowadzi i nigdy nie prowadził działalności gospodarczej.

Na nieruchomości, Właściciel z uwagi na pracę, wiek i stan zdrowia nie prowadzi już gospodarstwa rolnego.

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań mających na celu zwiększenie wartości nieruchomości – nie wnosił o zmianę lub uchwalenie MPZP, studium lub wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie dzielił i uzbrajał nieruchomości.

Wnioskodawca nie ogłaszał zamiaru jej sprzedaży i nie korzystał z pomocy pośredników.

Nabywcą nieruchomości ma być spółka, która w bezpośrednim sąsiedztwie wybudowała szereg obiektów magazynowych i zgłosiła się bezpośrednio do Właściciela. Z uwagi na magazynowe sąsiedztwo Właściciel zgodził się na sprzedaż, a uzyskane środki zamierza przeznaczyć na nabycie domu w spokojniejszej okolicy i zabezpieczenie finansowe na starsze lata.

Wnioskodawca i kupujący zawarli umowę przedwstępną sprzedaży, pod warunkami: uzyskania przez kupującą spółkę stosownych uzgodnień, warunków technicznych i decyzji, w tym decyzji o pozwoleniu na budowę hali magazynowej.

Decyzje, w tym decyzja o pozwoleniu na budowę – mają być uzyskane na kupującą spółkę, a nie na Właściciela. Koszty i ryzyko tych działań ma ponosić kupująca spółka.

Sprzedający wyraził kupującej spółce zgodę na dysponowanie Jego nieruchomością na cele uzyskania pozwolenia na budowę hali magazynowej, z tym zastrzeżeniem, że faktyczne rozpoczęcie prac w terenie może nastąpić dopiero po sprzedaży.

Wnioskodawca w umowie przedwstępnej udzielił kupującej spółce pełnomocnictw do: przeglądania akt księgi wieczystej, uzyskiwania wszelkich informacji, zaświadczań, wypisów, wykonywania badań geodezyjnych geologicznych, uzyskiwania zaświadczeń o niezaleganiu z podatkami, opłatami, uzyskiwania warunków technicznych przyłączenia do sieci, do układu drogowego. Pełnomocnictwo nie obejmuje uzyskania pozwolenia na budowę i innych decyzji, gdyż te spółka ma załatwić we własnym imieniu i na własny koszt.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy planowana przez Niego sprzedaż zabudowanej działki nr (…), będzie objęta podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy działa On w charakterze podatnika zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości – w części niewykorzystywanej do odpłatnego najmu – która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę w stosunku do nieruchomości (w części, w której nie służyła ona do najmu) należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca sprzedając ww. nieruchomość (za wyjątkiem wynajmowanego pokoju) będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca co prawda w związku z zawartą przedwstępną umową sprzedaży udzielił pełnomocnictwa przyszłemu nabywcy, jednak oprócz badań geodezyjnych i uzyskania warunków technicznych przyłączenia do sieci i do układu drogowego, spółka żadnych innych czynności nie podjęła w imieniu Wnioskodawcy.

W konsekwencji dokonując sprzedaży opisanej nieruchomości w części niewykorzystywanej do najmu, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży części nieruchomości, a dostawę tej nieruchomości cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż budynków gospodarczych i budynku mieszkalnego (za wyjątkiem pokoju wykorzystywanego do najmu) – nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części niewykorzystywanej do najmu uznano za prawidłowe.

Zatem z uwagi na fakt, że sprzedaż nieruchomości w części wykorzystywanej wyłącznie na cele osobiste nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług, nie udziela się w tym zakresie odpowiedzi na pytanie dotyczące zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Odnosząc się z kolei do objęcia podatkiem VAT dostawy pozostałej części nieruchomości, tj. wynajmowanego pokoju, należy zauważyć, że zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów

w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia on określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeden pokój wynajmowany odpłatnie od czerwca 2019 do chwili obecnej pracownikom firmy budującej sąsiednie magazyny, wykorzystywany był przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Fakt, że Wnioskodawca wynajął ww. pokój spowodował, że utracił on charakter majątku prywatnego – w związku z czym jego sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż pokoju wykorzystywanego na cele działalności gospodarczej (odpłatny najem) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu uznano za nieprawidłowe.

Należy jednak zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana podatkiem VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.), zwanej dalej ustawą Prawo budowlane.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Należy również mieć na uwadze art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług, jak opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu lub zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu będą korzystały ze zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przy tym przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a) wybudowaniu lub

b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie budynku, budowli lub ich części do używania. Zatem aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, budowli lub ich części, ich używania, w tym na potrzeby własne. Pierwsze zasiedlenie budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynek, budowlę lub ich części oddano w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku, budowli lub ich części na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika czy też potrzeby własne osoby fizycznej – bowiem w obydwu przypadkach dochodzi do korzystania z budynku, budowli lub ich części.

Należy zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy – w brzmieniu obowiązującym do30 września 2021 r. – podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2021 r. – podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;

2. złożą:

a) przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego lub

b) w akcie notarialnym, do zawarcia którego dochodzi w związku z dostawą tych obiektów

– zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

W świetle art. 43 ust. 11 ustawy – o treści obowiązującej do 30 września 2021 r. – oświadczenie, o którym mowa w art. 43 ust. 10 pkt 2 musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;

2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;

3. adres budynku, budowli lub ich części.

Natomiast, stosownie do art. 43 ust. 11 ustawy – w brzmieniu aktualnym od 1 października 2021 r. – oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;

2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części –w przypadku, o którym mowa w ust. 10 pkt 2 lit. a;

3. adres budynku, budowli lub ich części.

A zatem ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że aby dostawa budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem części budynku przeznaczonej na wynajem (tj. pokoju) nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wynika z opisu sprawy – budynek mieszkalny został wybudowany na potrzeby gospodarstwa rolnego około 70-90 lat temu przez rodziców Wnioskodawcy – od tego czasu jest w ciągłym użyciu (dotyczy również wynajmowanego pokoju). Pokój jest wynajmowany odpłatnie od czerwca 2019 do chwili obecnej, a Wnioskodawca nie ponosił na jego ulepszenie nakładów, które przewyższałyby 30% wartości początkowej ww. pokoju.

Tym samym, w świetle przedstawionych we wniosku okoliczności i przywołanych przepisów należy stwierdzić, że planowana sprzedaż przedmiotowego pokoju nie będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, gdyż jak wynika z wniosku – pierwsze zasiedlenie przedmiotowego pokoju miało miejsce ok. 70-90 lat temu, więc od pierwszego zasiedlenia ww. pokoju do dnia planowanej sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Zatem, zostaną spełnione warunki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, także dostawa przynależnego pokojowi udziału w prawie własności działki nr (…), będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Ponadto zauważyć należy, że w sytuacji gdy dostawa nieruchomości korzysta ze zwolnienia wskazanego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to analiza zwolnienia tej dostawy na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a jest bezprzedmiotowa.

Podsumowując, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż pokoju wykorzystywanego na cele działalności gospodarczej (odpłatny najem) wraz z przynależnym mu udziałem w prawie własności działki nr (…) będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zwolnienia od podatku VAT dostawy nieruchomości w części wykorzystywanej do najmu uznano za prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.