0112-KDIL1-1.4012.589.2021.1.HW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz prawa do zastosowania dla tych transakcji stawki w wysokości 0% na podstawie posiadanych dokumentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów oraz prawa do zastosowania dla tych transakcji stawki w wysokości 0% na podstawie posiadanych dokumentów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą wpisaną do CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej) od 18 października 2011 r. Główne PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) prowadzonej działalności to działalność agentów specjalizujących się w sprzedaży pozostałych określonych towarów. Podstawowymi towarami, których sprzedażą zajmuje się podmiot wnioskujący są m.in. alufolia (folia aluminiowa), bibułka papierosowa (objęta monitoringiem przy transporcie), kleje przemysłowe, filtry (`(...)`) oraz folia (`(...)`). Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), i nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 106; dalej – ustawa o VAT). Firma jest również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium RP (jako podatnik VAT-UE).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje i dokonywać będzie dostaw towarów na rzecz Nabywcy – spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie, posiadającej właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany im przez państwo członkowskie – Słowenię, poprzedzony dwuliterowym kodem stosowanym dla potrzeb podatku od wartości dodanej. Nabywca wskazał Wnioskodawcy ww. zagraniczny numer VAT-UE przed powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu zrealizowania omawianych transakcji na ich rzecz. Sposób przekazania numeru VAT-UE przez Nabywcę odbywa się drogą elektroniczną (e-mailem) i ustalony został w przyjętych przez Strony zasadach współpracy. Zwykle za okoliczność potwierdzającą podanie Wnioskodawcy przez Nabywcę ww. numeru Strony upatrują fakt umieszczenia go przez sprzedawcę na fakturze dokumentującej daną transakcję.

Wnioskodawca jednocześnie zauważył, że – w zakresie przeprowadzanych transakcji, których dotyczy rozpatrywany wniosek – nie dochodzi do podania Sprzedawcy przez Nabywcę numeru VAT-UE nadanego im w Polsce, mimo iż Spółka będąca Nabywcą posiada siedzibę w Polsce. Dodatkowo Wnioskodawca zaznaczył, że informacje o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych są i będą przez niego prawidłowo i terminowo wykazywane w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT. W przypadku modelu transakcji, które realizuje podmiot wnioskujący, w opisywanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Sprzedawca (Wnioskodawca) dokonuje dostawy towarów na rzecz Nabywcy, przy czym towary te są transportowane bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy zlokalizowanego na terytorium Polski do magazynu Nabywcy przez niego wskazanego, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska, czyli Słowenii. Dostawy towarów realizowane przez Sprzedawcę w ramach ww. transakcji przebiegają w następujący sposób:

- organizacja transportu towarów z magazynu Sprzedawcy do magazynu Nabywcy leży w całości po stronie Wnioskodawcy, zlecona zewnętrznej firmie spedycyjnej;

- towar jest przemieszczany na rzecz Nabywcy do państwa członkowskiego, które nadało Nabywcy numer identyfikacyjny użyty na potrzeby transakcji (Słowenia) innego niż państwo członkowskie właściwe dla siedziby Nabywcy (Polska), przy czym należy w tym miejscu wskazać, iż przedmiotowa organizacja transportu towarów w wyżej wymienionym zakresie oznacza techniczną stronę zorganizowania transportu, obejmującą ustalenie najważniejszych kwestii dotyczących przewozu towarów: m.in. daty i godziny załadunku, przebiegu i formy transportu, wielkości załadunku, sposobu opakowania towarów w trakcie transportu, wynagrodzenia za dokonanie transportu itp., a także kontaktowanie się z przewoźnikiem/spedytorem w tych kwestiach oraz sprawowanie bieżącego nadzoru i kontroli nad całym tym procesem.

W przypadku realizowanych transakcji Wnioskodawca – w celu zastosowania stawki 0% VAT – stosownie do treści art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gromadzi i będzie gromadził dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem realizowanych transakcji zostały/zostaną wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do miejsca wskazanego przez Nabywcę na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (Słowenia).

Zakres gromadzonej przez Wnioskodawcę ww. dokumentacji obejmuje następujące dokumenty:

· wydruk informacji z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego potwierdzający rejestrację spółki Nabywcy w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy),

· potwierdzenie nadania numeru VAT Nabywcy w systemie VIES na dzień wystawienia faktury,

· kopię faktury, która zawiera każdorazowo m.in.:

- dane Wnioskodawcy,

- dane Nabywcy,

- datę wystawienia i numer faktury,

- adres dostawy towarów (magazyn – miejsce wskazane przez Nabywcę),

- specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (nazwę towaru/towarów oraz wagę towarów),

- właściwe i ważne numery identyfikacyjne Sprzedawcy oraz Nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. numery VAT-UE; numer VAT-UE Nabywcy jest nadany przez inne niż Polska państwo członkowie UE),

- nazwę przewoźnika zajmującego się transportem oraz numer listu przewozowego,

· dokument wystawiony przez firmę spedycyjną potwierdzający wywóz i dostawę towarów lub CMR – dokument potwierdzający wywóz towaru z terytorium Polski na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (Słowenia).

Odnośnie otrzymania towaru zgodnego z zamówieniem i wystawioną fakturą, zgodnie z ustnymi ustaleniami Stron – w przypadku braku informacji od Nabywcy uznaje się, że dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia (magazyn Słowenia) na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska zostało potwierdzone. Co istotne, Wnioskodawca nie zawsze jest w posiadaniu dokumentu CMR, z uwagi na fakt, że podmiot trzeci, któremu zostaje zlecony transport do innego państwa członkowskiego (Słowenii) nie wystawia dokumentu CMR, lecz dokumentacja opiera się na przesłanych przez spedytora dowodach potwierdzających wywóz tych towarów z Polski do Słowenii, które to dowody noszą znamiona listu przewozowego, stąd traktowane są jako ten właśnie dokument. Dodać w tym miejscu należy, że potwierdzenie przekazania Nabywcy faktury dokumentującej przedmiotową sprzedaż, z uwagi na ustalenia stron, następuje i następować będzie w drodze tzw. milczącej akceptacji, polegającej na tym, że Nabywca – co do zasady – nie odsyła/nie będzie odsyłać do Sprzedawcy informacji zwrotnej w zakresie otrzymania faktury. Powyższe ustalenia stron mają na celu ułatwienie współpracy Wnioskującego i Nabywcy, zważywszy, że oba te podmioty przygotowane są na współpracę długofalową. Wnioskodawca w każdym przypadku przenosi na Nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Zapłata za towar następuje po jego dostarczeniu na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz wystawieniu faktury. W oparciu o informacje zawarte w fakturach dokumentujących sprzedaż, możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonanymi na jego rzecz dostawami towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w aktualnym stanie prawnym transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą w ramach transakcji przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym rozpatrywanego wniosku, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT?

2. Czy w aktualnym stanie prawnym sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych przez wskazane podmioty (w przypadku uznania przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że transakcje te stanowią WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów), o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT), przedstawiony w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego rozpatrywanego wniosku, uprawnia Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym rozpatrywanego wniosku, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Warunki, które należy spełnić, aby transakcja została uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zostały – zdaniem Wnioskodawcy – bezwzględnie spełnione, co wyjaśniono poniżej.

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dla potraktowania danej czynności jako wewnątrzwspólnotowej dostawy istotne jest zatem m.in., aby nastąpił wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Przez wywóz należy rozumieć faktyczne przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego, co w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym transakcji zostało/zostanie wykonane i potwierdzone dokumentem CMR lub dokumentem wystawionym przez firmę spedycyjną, potwierdzającym wywóz i dostawę towarów, a zawierającym elementy konieczne do uznania tego dokumentu dla kwalifikacji transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Ponadto, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 lipca 2012 r. (sygn. akt FSK 1406/11), stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Dodatkowo stosownie do treści mającego zastosowanie w sprawie art. 13 ust. 2 pkt 1 przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, co w przypadku przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zostało/zostanie przez Wnioskodawcę spełnione, bowiem Nabywca (osoba prawna) jest owym podatnikiem. Powołane przepisy stanowią zatem katalog wymogów, które spełniać musi transakcja, by po stronie zbywcy można było ją zakwalifikować jako WDT. Wnioskodawca uznaje zatem powyższe warunki za spełnione, tym samym wskazując na zasadność uznania transakcji przedstawionych w opisie stanu faktycznego przedmiotowego wniosku jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, z wszelkimi uprawnieniami i konsekwencjami z tego faktu wynikającymi.

Podkreślenia wymaga również, że Wnioskodawca jako podmiot od lat działający na rynku krajowym i zagranicznym, ceni sobie współpracę z takimi podmiotami jak jego Nabywca, nawiązując każdorazowo ścisłe relacje gospodarcze, których celem jest cykliczność zamówień dostawy określonych towarów do Słowenii ,gdzie Nabywca posiada swój magazyn (miejsce rozładunku). Z uwagi na powyższe Wnioskodawca przy każdorazowej transakcji sprawdza ich poprawność pod względem formalnym i merytorycznym oraz sprawdza aktualny status prawny kontrahenta, a co za tym idzie, działając w dobrej wierze przygotowuje dokumenty konieczne do rzetelnego zweryfikowania działania w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje ponadto na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 lutego 2017 r. (sygn. akt I SA/Kr 873/16), w którym to wyroku Sąd w swojej tezie wyraźnie wskazał, iż samo dysponowanie dokumentami nie jest wystarczające dla wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów a w konsekwencji samo w sobie nie uprawnia do zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku. Istotna jest również tzw. poprawność materialna dokumentów: muszą one odzwierciedlać zdarzenia, które miały faktycznie miejsce w rzeczywistości, a zatem dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy, tj. wywiezienie towarów z terytorium kraju i przeniesienie prawa do dysponowania nimi jak właściciel na inny podmiot.

Opis stanu faktycznego oraz zdarzeń przyszłych, w tym rzetelne dokumentowanie wszystkich transakcji przez Wnioskodawcę pozwalają zatem uznać, iż nastąpiła/nastąpi w takim przypadku wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru w rozumieniu przywołanej podstawy prawnej, bowiem wszelkie przesłanki uznać należy za spełnione.

Reasumując, zdaniem podmiotu wnioskującego, dostawa na rzecz krajowego podmiotu, którym jest Nabywca opisanej w stanie faktycznym transakcji, również może stanowić WDT. Powyższe wystąpi w przypadku, gdy polski nabywca dla danej transakcji posługuje się i posłuży w przyszłości numerem VAT-UE nadanym przez inne niż Polska państwo Unii oraz towary będące przedmiotem dostawy zostają każdorazowo i zostaną w przyszłych dostawach przetransportowane na terytorium innego kraju członkowskiego. Chcąc skorzystać ze stawki 0% przewidzianej dla WDT, podatnik jako podmiot wywodzący z określonej czynności skutki prawne, powinien przedstawić takie dowody, które potwierdzałyby okoliczność dostawy towaru z terytorium Polski do innego skonkretyzowanego podmiotu z kraju Unii Europejskiej, a nie tylko wskazywać okoliczność wywozu towaru. Dowody takie powinny być rzetelne i nie budzić żadnych wątpliwości, że towary zostały odebrane przez nabywcę. Przy czym nie chodzi tu o jakiegokolwiek nabywcę, lecz o podmiot wynikający z dokumentów dostawy.

Ad 2

Sposób dokumentowania WDT w dokonywanych transakcjach przedstawiony w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego pytania drugiego rozpatrywanego wniosku, uprawnia Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT. Wnioskodawca wskazuje, iż transakcje WDT zasadniczo podlegają opodatkowaniu według 0% stawki VAT.

Należy przy tym zaznaczyć, iż stosowanie 0% stawki VAT z tytułu WDT nie powinno być postrzegane jako wyjątek od reguły, lecz jako reguła, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w wyrokach polskich sądów administracyjnych, przykładowo, jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 16 stycznia 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 1220/11) „Dokonanie dostaw skutkować powinno stawką podatkową 0%, która – wbrew stanowisku Organów – w ramach WDT nie jest żadną stawką preferencyjną, lecz jedyną i podstawową”.

Mając na uwadze powyższe, dostawy wewnątrzwspólnotowe powinny być więc, co do zasady, opodatkowane stawką 0% VAT, a nie stawką krajową. Niemniej jednak, art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje warunki, które muszą zostać spełnione, aby podatnik był uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku. Jak wskazuje powyższy przepis wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Należy zatem jednoznacznie stwierdzić, że przesłanki te występują i wystąpią przy każdej transakcji przedstawionej w opisie zdarzenia zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Dodatkowo, jak wskazują przepisy przedmiotowej ustawy, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 – chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie:

1. nabywcy – w przypadkach, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 3 i 4;

2. dokonującego dostawy – w przypadku, o którym mowa w art. 16.

Wnioskodawca w tym miejscu wskazał również, iż jak stanowi art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2. (uchylony),

3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4. (uchylony) – z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Należy dodatkowo wyjaśnić, że aktualna linia orzecznicza jak i doktryna stoją na stanowisku, że przytoczone wyżej przepisy w zakresie wymaganych dokumentów do zastosowania w tym przypadku stawki 0% stanowią katalog otwarty, a istotne jest nie tyle posiadanie ww. dokumentów, ale dokumentów, które w istotny sposób przyczynić się mogą do jednoznaczności uznania preferencyjnej stawki podatku w tym zakresie. Co za tym idzie, chcąc skorzystać ze stawki 0% przewidzianej dla WDT, podatnik jako podmiot wywodzący z określonej czynności skutki prawne, powinien przedstawić takie dowody, które potwierdzałyby okoliczność dostawy towaru z terytorium Polski do innego skonkretyzowanego podmiotu z kraju Unii Europejskiej, a nie tylko wskazywać okoliczność wywozu towaru. Dowody takie powinny być rzetelne i nie budzić żadnych wątpliwości, że towary zostały odebrane przez nabywcę. Przy czym nie chodzi tu o jakiegokolwiek nabywcę, lecz o podmiot wynikający z dokumentów dostawy. Rzetelna i rozbudowana dokumentacja Wnioskodawcy pozwala zatem jednoznacznie potwierdzić, że nabycie towarów opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym będzie w istocie wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Powyższe znajduje swoje odzwierciedlenie w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2012 r., sygn. IPTPP2/443-624/11-7/JN, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wskazał, iż „(`(...)`) Wnioskodawca posiadając oprócz kopii faktury VAT zawierającej szczegółowy asortyment towarów, oświadczenie podpisane przez nabywcę o otrzymaniu towaru, będzie uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku z tytułu przedmiotowej dostawy towarów (`(...)`)”.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie zawsze jest w posiadaniu dokumentu CMR, z uwagi na fakt, że podmiot trzeci, któremu został zlecony transport do innego państwa członkowskiego (w tym przypadku do Słowenii) nie wystawia dokumentu CMR, lecz dokumentacja opiera się na przesyłanych przez spedytora dowodach potwierdzających wywóz tych towarów z Polski do Słowenii, co nie wyklucza z zastosowania stawki podatku 0%, które noszą znamiona listu przewozowego, dlatego też podmiot wnioskujący traktuje je właśnie jak ten dokument.

W tym miejscu nadmienić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu Sędziów z 11 października 2010 r., (sygn. akt I FPS 1/10) uznał, że „dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym, istotne jest to, aby dokumenty dotyczące transakcji zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE.

Dokumenty, o których mowa w art. 42 ust.3 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, zebrane razem mają zatem potwierdzać informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powołanych przepisach, o ile posiadane dokumenty wyraźnie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe jednoznacznie uzasadnia słuszność twierdzenia, jakoby przedstawiony opis faktyczny i zdarzenie przyszłe uprawniają w przedstawionym we wniosku zakresie Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca, jak już zostało wskazane, stoi na stanowisku, iż dokumenty, które będą w jego posiadaniu przy okazji dostaw realizowanych w ramach opisywanych we wniosku transakcji obecnych, jak również zdarzeń przyszłych będą jednoznacznie potwierdzały, że towary zostały wywiezione z terytorium Polski oraz odebrane przez właściwy podmiot w miejscu ich docelowego przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż warunek zastosowania 0% stawki VAT z tytułu dokonanych przez Wnioskodawcę dostaw wewnątrzwspólnotowych będzie w analizowanych przypadkach spełniony, a Wnioskodawca winien być uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT.

Mając na względzie przedstawioną argumentację, Wnioskodawca stwierdził, iż dostawy towarów dla podmiotu mającego siedzibę w Polsce, lecz sprzedawane i transportowane do magazynu w Słowenii, w oparciu o ww. dokumentację stanowią i powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy, przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE L 29 z 31.01.2020 str. 7 z późn. zm. 2 ).

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium Unii Europejskiej – rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej, z tym że na potrzeby stosowania tej ustawy:

a) Księstwo Monako traktuje się jako terytorium Republiki Francuskiej, suwerenne strefy Akrotiri i Dhekelia traktuje się jako terytorium Republiki Cypru,

b) następujące terytoria poszczególnych państw członkowskich traktuje się jako wyłączone z terytorium Unii Europejskiej:

- wyspę Helgoland, terytorium Buesingen – z Republiki Federalnej Niemiec,

- Ceutę, Melillę, Wyspy Kanaryjskie – z Królestwa Hiszpanii,

- Livigno, Campione d'Italia, włoską część jeziora Lugano – z Republiki Włoskiej,

- francuskie terytoria, o których mowa w art. 349 i art. 355 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – z Republiki Francuskiej,

- Górę Athos – z Republiki Greckiej,

- Wyspy Alandzkie – z Republiki Finlandii,

- (uchylone),

c) (uchylona);

d) Irlandię Północną traktuje się jako terytorium Unii Europejskiej w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;

4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, i nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Firma jest również zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium RP (jako podatnik VAT-UE). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje i dokonywać będzie dostaw towarów na rzecz Nabywcy – Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadającej właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany im przez państwo członkowskie – Słowenię, poprzedzony dwuliterowym kodem stosowanym dla potrzeb podatku od wartości dodanej. Nabywca wskazał Wnioskodawcy ww. zagraniczny numer

VAT-UE przed powstaniem obowiązku podatkowego z tytułu zrealizowania omawianych transakcji na ich rzecz. Sposób przekazania numeru VAT-UE przez Nabywcę odbywa się drogą elektroniczną (e-mailem) i ustalony został w przyjętych przez Strony zasadach współpracy. Zwykle za okoliczność potwierdzającą podanie Wnioskodawcy przez Nabywcę ww. numeru Strony upatrują fakt umieszczenia go przez sprzedawcę na fakturze dokumentującej daną transakcję. W zakresie przeprowadzanych transakcji, których dotyczy rozpatrywany wniosek – nie dochodzi do podania Sprzedawcy przez Nabywcę numeru VAT-UE nadanego mu w Polsce, mimo iż Spółka będąca Nabywcą posiada siedzibę w Polsce. Dodatkowo Wnioskodawca zaznaczył, że informacje o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych są i będą przez niego prawidłowo i terminowo wykazywane w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT. W przypadku modelu transakcji, które realizuje podmiot wnioskujący, w opisywanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Sprzedawca (Wnioskodawca) dokonuje dostawy towarów na rzecz Nabywcy, przy czym towary te są transportowane bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy zlokalizowanego na terytorium Polski do magazynu Nabywcy przez niego wskazanego, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska, czyli Słowenii. Dostawy towarów realizowane przez Sprzedawcę w ramach ww. transakcji przebiegają w następujący sposób:

- organizacja transportu towarów z magazynu Sprzedawcy do magazynu Nabywcy leży w całości po stronie Wnioskodawcy, zlecona zewnętrznej firmie spedycyjnej;

- towar jest przemieszczany na rzecz Nabywcy do państwa członkowskiego, które nadało Nabywcy numer identyfikacyjny użyty na potrzeby transakcji (Słowenia) innego niż państwo członkowskie właściwe dla siedziby Nabywcy (Polska), przy czym należy w tym miejscu wskazać, iż przedmiotowa organizacja transportu towarów w wyżej wymienionym zakresie oznacza techniczną stronę zorganizowania transportu, obejmującą ustalenie najważniejszych kwestii dotyczących przewozu towarów: m.in. daty i godziny załadunku, przebiegu i formy transportu, wielkości załadunku, sposobu opakowania towarów w trakcie transportu, wynagrodzenia za dokonanie transportu itp., a także kontaktowanie się z przewoźnikiem/spedytorem w tych kwestiach oraz sprawowanie bieżącego nadzoru i kontroli nad całym tym procesem.

W przypadku realizowanych transakcji Wnioskodawca – w celu zastosowania stawki 0% – stosownie do treści art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, gromadzi i będzie gromadził dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem realizowanych transakcji zostały/zostaną wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do miejsca wskazanego przez Nabywcę na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (Słowenia).

Zakres gromadzonej przez Wnioskodawcę ww. dokumentacji obejmuje następujące dokumenty:

· wydruk informacji z Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego potwierdzający rejestrację spółki Nabywcy w KRS,

· potwierdzenie nadania numeru VAT Nabywcy w systemie VIES na dzień wystawienia faktury,

· kopię faktury, która zawiera każdorazowo m.in.:

- dane Wnioskodawcy,

- dane Nabywcy,

- datę wystawienia i numer faktury,

- adres dostawy towarów (magazyn – miejsce wskazane przez Nabywcę),

- specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (nazwę towaru/towarów oraz wagę towarów),

- właściwe i ważne numery identyfikacyjne Sprzedawcy oraz Nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. numery VAT-UE; numer VAT-UE Nabywcy jest nadany przez inne niż Polska państwo członkowie UE),

- nazwę przewoźnika zajmującego się transportem oraz numer listu przewozowego,

· dokument wystawiony przez firmę spedycyjną potwierdzający wywóz i dostawę towarów lub CMR – dokument potwierdzający wywóz towaru z terytorium Polski na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (Słowenia).

Odnośnie otrzymania towaru zgodnego z zamówieniem i wystawioną fakturą, zgodnie z ustnymi ustaleniami Stron – w przypadku braku informacji od Nabywcy uznaje się, że dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia (magazyn Słowenia) na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska zostało potwierdzone. Co istotne, Wnioskodawca nie zawsze jest w posiadaniu dokumentu CMR, z uwagi na fakt, że podmiot trzeci, któremu zostaje zlecony transport do innego państwa członkowskiego (Słowenii) nie wystawia dokumentu CMR, lecz dokumentacja opiera się na przesłanych przez spedytora dowodach potwierdzających wywóz tych towarów z Polski do Słowenii, które to dowody noszą znamiona listu przewozowego, stąd traktowane są jako ten właśnie dokument. Potwierdzenie przekazania Nabywcy faktury dokumentującej przedmiotową sprzedaż, z uwagi na ustalenia stron, następuje i następować będzie w drodze tzw. milczącej akceptacji, polegającej na tym, że Nabywca – co do zasady – nie odsyła/nie będzie odsyłać do Sprzedawcy informacji zwrotnej w zakresie otrzymania faktury. Powyższe ustalenia stron mają na celu ułatwienie współpracy Wnioskującego i Nabywcy, zważywszy, że oba te podmioty przygotowane są na współpracę długofalową. Wnioskodawca w każdym przypadku przenosi na Nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Zapłata za towar następuje po jego dostarczeniu na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz wystawieniu faktury. W oparciu o informacje zawarte w fakturach dokumentujących sprzedaż, możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonanymi na jego rzecz dostawami towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy w aktualnym stanie prawnym transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą w ramach transakcji przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym złożonego wniosku, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Na podstawie cytowanych powyżej przepisów wskazać należy, że dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel). Jednocześnie przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich, tj. aby dostawca towaru był zarejestrowany jako podatnik VAT UE na terytorium Polski, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że realizowane przez Wnioskodawcę transakcje stanowią/będą stanowiły wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca – jak wynika z opisu sprawy – w każdym przypadku przenosi na Nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w momencie dostarczenia towaru do miejsca przeznaczenia, na terenie innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej. W wyniku zrealizowanych transakcji towar zostaje wywieziony z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej (Słowenii). Nabywca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego UE (Słowenii). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE. Zatem, skoro w wyniku wskazanych transakcji towar zostaje/zostanie wywieziony z terytorium Polski na terytorium Słowenii, spełnione są/będą przesłanki uznania dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, w odpowiedzi na zadane pytanie nr 1 należy wskazać, że w aktualnym stanie prawnym transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą w ramach transakcji przedstawionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym wniosku, stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w aktualnym stanie prawnym sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych przez wskazane podmioty (w przypadku uznania przez tut. Organ, że transakcje te stanowią WDT, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy), przedstawiony w ramach opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku, uprawnia Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy.

Wskazać należy, że w kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b) następujące dokumenty:

(i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Na mocy art. 42 ust. 1a ustawy, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub

2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Powyższe warunki, wskazane w art. 42 ust. 1 ustawy, muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2. (uchylony),

3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów)) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3, 4 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy uprawnia do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca będzie posiadał m.in.:

1. kopię faktury, która zawiera każdorazowo m.in.:

- dane Wnioskodawcy,

- dane Nabywcy,

- datę wystawienia i numer faktury,

- adres dostawy towarów (magazyn – miejsce wskazane przez Nabywcę),

- specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (nazwę towaru/towarów oraz wagę towarów),

- właściwe i ważne numery identyfikacyjne Sprzedawcy oraz Nabywcy dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (tj. numery VAT-UE; numer VAT-UE Nabywcy jest nadany przez inne niż Polska państwo członkowie UE),

- nazwę przewoźnika zajmującego się transportem oraz numer listu przewozowego,

2. dokument wystawiony przez firmę spedycyjną potwierdzający wywóz i dostawę towarów lub CMR – dokument potwierdzający wywóz towaru z terytorium Polski na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska (Słowenia).

Wnioskodawca wskazał, że odnośnie otrzymania towaru zgodnego z zamówieniem i wystawioną fakturą, zgodnie z ustnymi ustaleniami Stron – w przypadku braku informacji od Nabywcy uznaje się, że dostarczenie towarów do ich miejsca przeznaczenia (magazyn Słowenia) na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż Polska zostało potwierdzone. Zainteresowany poinformował również, że nie zawsze jest w posiadaniu dokumentu CMR, z uwagi na fakt, że podmiot trzeci, któremu zostaje zlecony transport do innego państwa członkowskiego (Słowenii) nie wystawia dokumentu CMR, lecz dokumentacja opiera się na przesłanych przez spedytora dowodach potwierdzających wywóz tych towarów z Polski do Słowenii, które to dowody noszą znamiona listu przewozowego, stąd traktowane są jako ten właśnie dokument. Potwierdzenie przekazania Nabywcy faktury dokumentującej przedmiotową sprzedaż, z uwagi na ustalenia stron, następuje i następować będzie w drodze tzw. milczącej akceptacji, polegającej na tym, że Nabywca – co do zasady – nie odsyła/nie będzie odsyłać do Sprzedawcy informacji zwrotnej w zakresie otrzymania faktury. Powyższe ustalenia stron mają na celu ułatwienie współpracy Wnioskującego i Nabywcy, zważywszy, że oba te podmioty przygotowane są na współpracę długofalową. Ponadto – jak wynika z opisu sprawy – zapłata za towar następuje po jego dostarczeniu na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej oraz wystawieniu faktury. W oparciu o informacje zawarte w fakturach dokumentujących sprzedaż, możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonanymi na jego rzecz dostawami towarów.

Uwzględniając powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę w odniesieniu do dostawy towarów realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy, stanowią/stanowić będą dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do Nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a w konsekwencji będą upoważniały Wnioskodawcę (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy) do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Podsumowując należy stwierdzić, że w aktualnym stanie prawnym sposób dokumentowania WDT dokonywanych w transakcjach realizowanych przez wskazane podmioty przedstawiony w opisie sprawy, uprawnia Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% VAT na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z ust. 3 i ust. 11 ustawy (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek

o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi dysponuje/będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy:

- zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;

- zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.