0111-KDIB3-3.4012.403.2021.3.MW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 12 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 25 października 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek o numerach (`(...)`) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek o numerach (`(...)`).

Wniosek został uzupełniony pismem z 25 października 2021 r. (data wpływu 2 listopada 2021 r.).

We wniosku złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

(`(...)`) (dalej jako: „Wnioskodawca”),

- Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:

(`(...)`) (dalej jako: „Zainteresowana”),

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W latach 1999-2008 r. Wnioskodawca, wspólnie z żoną kupił do majątku wspólnego 11 działek budowlanych, znajdujących się w 6 miejscowościach. Celem Zainteresowanych było kupienie działek w kilku miejscach, kiedy jeszcze w okolicy ich nie było zbytnio zabudowy, dzięki czemu ceny były niższe, aby zabezpieczyć miejsce pod przyszłą budowę domów dla Zainteresowanych i ich rodziny, przesuwając decyzję o miejscu budowy w przyszłość, w zależności od rozwoju danej okolicy i przyszłych okoliczności (jak na przykład możliwości finansowe).

Dziesięć działek znajduje się w okolicach (`(...)`), gdzie obecnie mieszkają Zainteresowani i z tym miastem wiążą swoją przyszłość, a jedna działka położona jest również w województwie pomorskim, ale na uboczu wśród lasów gdzie w okolicy znajdują się rzeki i jeziora – z myślą o miejscu pobytu na emeryturze. W trzech miejscach są to działki sąsiadujące ze sobą.

Głównym założeniem przyświecającym zakupowi tych nieruchomości było zabezpieczenie miejsc, gdzie w przyszłości miałyby zostać wybudowane domy dla Wnioskodawcy (wraz z żoną), dzieci, a w dalszej przyszłości – wnuków. Zainteresowani spodziewali się, że ceny gruntów mogą znacząco wzrosnąć, stąd podjęli decyzję o zabezpieczeniu miejsc na budowę domów dla siebie i rodziny. Alternatywnie, planując zabezpieczyć przyszłość dzieci i wnuków, Zainteresowani chcieli im przekazać grunty w darowiźnie lub spadku, a następnie dzieci lub wnuki podjęłyby decyzję o tym, co chcą zrobić z nieruchomościami. Przy czym w pierwszej kolejności Zainteresowani chcieli zabezpieczyć miejsce na budowy domów.

Trzy z jedenastu działek, nabyte w latach 2002-2003, sąsiadujących ze sobą, położone są nad stromą skarpą, która w 2017 r. osunęła się tak, że działki Zainteresowanych obecnie nie tylko graniczą bezpośrednio z osuwiskiem, ale i osuwisko zabrało częściowo obszar działek Zainteresowanych (pomniejszyło użyteczny obszar naszych działek). Zainteresowani postanowili więc je sprzedać, aby ktoś mający dostęp do sprzętu i odpowiednich fachowców mógł wykorzystać te działki. Zainteresowani nie mają wystarczających środków pieniężnych (ze wstępnego rozeznania wynika, iż koszty związane z zabezpieczeniem skarpy są bardzo duże, dodatkowo koszty budowy domów sąsiadujących ze skarpą są wyższe niż standardowe – są to zarówno koszty materiałów, sprzętu budowlanego, jak i specjalistycznych usług budowlanych, których ceny są wysokie), czasu, ochoty i odpowiedniej wiedzy na prowadzenie bardziej zaawansowanej budowy.

W przypadku tych działek, które Zainteresowani zamierzają sprzedać, byli oni jednymi z pierwszych nabywców podzielonego większego pola. Kolejni nabywcy, którzy zakupili działki po Zainteresowanych, postanowili budować domy i wspólnie doprowadzić sieć wodociągową i napowietrzną linię energetyczną z pobliskiej drogi do około dziesięciu działek. W ramach stosunków dobrosąsiedzkich Zainteresowani partycypowali w tych kosztach, ale na samej działce nie robili żadnych przyłączy (zakład energetyczny we własnym zakresie i z własnej inicjatywy postawił skrzynki elektryczne uzbrajając cały teren w tym również działki Zainteresowanych). Działki Zainteresowanych położone są najbliżej drogi, z której pociągnięte zostało uzbrojenie, więc sąsiedzi nie mieli innej możliwości na doprowadzanie mediów do swoich działek, bez uzbrajania działek Zainteresowanych. Działki Zainteresowani kupowali tuż po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Plan ten obowiązuje do dziś.

Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki przeznaczone są pod zabudowę domów jednorodzinnych.

Co do pozostałych działek (ośmiu z dziesięciu), to w chwili obecnej Zainteresowani nie zamierzają ich sprzedawać, a ich plany dotyczące zabezpieczenia miejsca na budowę domów dla siebie, dzieci i wnuków (lub przekazanie dzieciom/wnukom w formie darowizny lub spadku) pozostają w dalszym ciągu aktualne. Jeden z synów, w chwili obecnej już pełnoletni, również deklaruje chęć wybudowania domu i zamieszkania na jednej z posiadanych działek.

W celu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca planuje umieścić informacje o sprzedawanych działkach w intrenecie, na portalach dotyczących sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca rozważa również zawarcie umowy z pośrednikiem nieruchomości. Są to jedyne działania zmierzające do poinformowania potencjalnych kupujących o działkach, które są na sprzedaż.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie wskazać, iż:

1. nie dokonywał i nie planuje dokonywać podziału działek;

2. nie udzielał, ani nie planuje udzielać żadnych pełnomocnictw związanych z postępowaniami administracyjnymi dotyczących nieruchomości;

3. nie prowadził, ani nie planuje na terenie działek prowadzić działalności rolnej, w tym sprzedaży produktów rolnych;

4. nie składał, ani nie planuje składać zgód o pozwolenie na budowę na działkach, które mają być przedmiotem sprzedaży;

5. nieruchomości leżały nieużytkowane, a były jedynie wykorzystywane dla celów rekreacyjnych (traktowane były jako teren rekreacyjny do rozrywek typu ognisko, grill, spotkanie ze znajomymi);

6. Wnioskodawca oraz jego żona nigdy nie prowadzili działalności gospodarczej. Okołu roku 2010, przez okres około roku Wnioskodawca był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT (podatek od towarów i usług), w związku z przychodami uzyskiwanymi od umów licencyjnych od praw własności intelektualnej. Po tym okresie, około 1 roku Wnioskodawca wyrejestrował się jako podatnik podatku VAT i od tamtego czasu nie był już czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał że:

1. Numery ewidencyjne działek będących przedmiotem wniosku to: (`(...)`)

2. Aktualnie Zainteresowani nie planują sprzedaży innych działek niż trzy, które są przedmiotem wniosku.

3. Zainteresowani nabyli mieszkania:

a) nowo wybudowane mieszkanie spółdzielcze własnościowe nabyte od (`(...)`) około 1994 roku przez (`(...)`) na własne cele mieszkaniowe, sprzedane około 2010 roku,

b) nowo wybudowane mieszkanie spółdzielcze własnościowe nabyte od (`(...)`) około 1995 roku przez (`(...)`) (przed zawarciem związku małżeńskiego) na własne cele mieszkaniowe, sprzedane około 2005 roku,

c) nowo wybudowane mieszkanie spółdzielcze własnościowe nabyte od (`(...)`) około 1998 roku przez (`(...)`) z przeznaczeniem na wynajem, sprzedane około 2002 roku,

d) mieszkanie własnościowe w (`(...)`) nabyte od osoby fizycznej około 2006 roku przez (`(...)`) na własne cele mieszkaniowe, aktualne miejsce zamieszkania.

Środki ze sprzedaży powyższych nieruchomości częściowo przeznaczone zostały na sfinansowanie zakupu aktualnie posiadanych działek.

4. Aktualnie Zainteresowani nie planują nabycia żadnych nieruchomości.

5. Na żadnej z działek nic nie zostało wybudowane, gdyż nie zostały podjęte ostateczne decyzje o miejscu zamieszkania (w tym na emeryturze), synowie jeszcze się uczą i nie mają środków na utrzymanie nieruchomości, a wnuków Zainteresowani jeszcze nie mają.

6. Poza usuwaniem i przeciwdziałaniem samosiewowi drzew wszystkie działki były i wciąż pozostają niezagospodarowane, nawet pozostają nieogrodzone.

7. Żadna nieruchomość nie była nikomu udostępniana i Zainteresowani nie planują nikomu udostępniać.

8. Nie były podejmowane żadne inne czynności zmierzające do podniesienia wartości działek.

9. Nie były podejmowane żadne działania marketingowe, ani Zainteresowani nie planują takich działań podejmować. W celu sprzedaży działek w przyszłości Zainteresowani planują skorzystać ze standardowych praktyk: umowa z pośrednikiem, ogłoszenia w serwisach internetowych, słup z informacją na działce.

10. Ponieważ nie podjęte zostały jeszcze żadne działania zmierzające do sprzedaży działek, Zainteresowani nie wiedzą w jaki sposób nastąpi sprzedaż. Zainteresowani planują sprzedać wszystkie 3 działki jednemu nabywcy, natomiast nie wiedzą, czy znajdzie się kupiec zainteresowany wszystkimi 3 działkami.

11. Ponieważ nie podjęte zostały jeszcze żadne działania zmierzające do sprzedaży działek, nie jest znany potencjalny nabywca.

12. Wszystkie 3 działki objęte są aktualnie Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego(`(...)`), znajdują się w strefie nr (`(...)`) przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową ekstensywną.

Zainteresowani nie brali udziału w uchwalaniu planu zagospodarowania, nie zgłaszali żadnych wniosków ani nie wnosili żadnych uwag.

13. Trzy działki które są przedmiotem wniosku Zainteresowani nabyli ze środków własnych.

14. Zainteresowani nie określili jeszcze przeznaczenia dla środków uzyskanych z ewentualnej sprzedaży nieruchomości. Prawdopodobnie zostaną przeznaczone na swoją przyszłą emeryturę.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie w zakresie podatku VAT:

Czy sprzedaż działek sąsiadujących ze skarpą będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż 3 działek sąsiadujących ze skarpą nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), dalej: „ustawy o VAT”, podatnikiem podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W świetle powyższych regulacji podatnikiem jest więc każdy podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą, przy czym nie jest ważny cel lub skutek takiej działalności, ale musi ona być prowadzona samodzielnie.

Oceniając, czy Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, należy się odwołać do tez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) wyrażonych w wyroku z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10. W orzeczeniu tym Trybunał stwierdził mianowicie, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta, nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Dalej Trybunał uznał, że jeżeli osoba w celu dokonania wspomnianej sprzedaży, podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Z analizy orzeczenia Trybunału wynika, że dokonał on rozgraniczenia dwóch możliwych sytuacji uznania sprzedawcy gruntu za podatnika VAT. Pierwsza z nich to sprzedaż okazjonalna, której mowa w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zaś druga to sprzedaż gruntu w ramach obrotu „profesjonalnego”. Według TSUE, podatnikiem VAT jest podmiot dokonujący dostawy gruntu, podejmujący aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do tych, jakie angażują producenci, handlowcy czy usługodawcy w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112. Taki podmiot musi być uznany za prowadzący działalność gospodarczą, a tym samym za podatnika podatku od wartości dodanej. Podstawą uznania dostawcy gruntu (sprzedającego) jest posługiwanie się przez niego takimi samymi metodami i sposobami, jak profesjonalni uczestnicy obrotu rynkowego związanego z nieruchomościami.

Zdaniem Wnioskodawcy, podejmowane przez Zainteresowanych działania, nie wskazują, że skala aktywności w celu zbycia przedmiotowych gruntów jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami (Wnioskodawca nie angażuje środków podobnych do tych, jakie angażują producenci, handlowcy czy usługodawcy). Wskazać należy, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości od prawie 20 lat. Przez ten czas Zainteresowani nie wykonali żadnych działań, które mogłyby być rozpatrywane jako działania „jak profesjonalista”. W szczególności nie były podejmowane żadne działania, które służyłyby zwiększeniu wartości nieruchomości. Wszystkie zakupione nieruchomości (w tym, te, które obecnie Wnioskodawca planuje sprzedać) miały służyć wyłącznie celom rodzinnym (zabezpieczenie miejsc pod budowę domów dla dzieci i wnuków, ewentualnie przekazanie im tych działek w spadku lub darowiźnie) i z takim zamiarem były nabywane. A zatem nie można zakładać, że nieruchomość była kupowana przez „profesjonalistę” w celu działania w sposób zorganizowany.

Jednakże z przyczyn losowych i całkowicie niezależnych (osunięcie skarpy) plany te uległy zmianie. Aktualnie, w przypadku działek, które Wnioskodawca zamierza sprzedać, nie ma w zasadzie możliwości innego działania, niż sprzedaż działek lub pozostawienie ich nieużywanymi. Działki wymagają poniesienia znacznych nakładów finansowych na zabezpieczenie skarpy, aby wyeliminować ryzyko dalszego osunięcia się skarpy i w konsekwencji dalszego pomniejszenia użytecznego obszaru naszych działek.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przysięgo, budowa domów na tych działkach, z punktu widzenia Wnioskodawcy, nie ma racji bytu (z przyczyn wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego). Co więcej, nieruchomość była wykorzystywana tylko do celów własnych.

Skutków podatkowych sprzedaży tej nieruchomości nie może również determinować okoliczność, iż Wnioskodawca posiada kilka nieruchomości. Jak było wskazywane powyżej, nieruchomości te były kupowane ze względu na to, że można je było nabyć w korzystnej cenie, dla celów wskazanych powyżej. Bardzo prawdopodobne iż działki, których dotyczy zapytanie będą jedynymi działkami, jakie Zainteresowani sprzedadzą.

Również okoliczność uzbrojenia działek przez zakład energetyczny, z własnej inicjatywy i we własnym zakresie, nie może zostać uznana, za działanie podatnika wykraczające poza zakres zwykłego zarządu, nawet w sytuacji, gdy Zainteresowani partycypowali w kosztach. Zainteresowani niejako „wykorzystali okazję” i przy niewielkim zaangażowaniu mogli mieć już doprowadzony prąd, do działek, co i tak musiałoby mieć miejsce w sytuacji, gdyby chcieli rozpocząć prowadzenie budów domów.

Wskazać również należy, iż zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, analizując charakter działań sprzedającego nieruchomość należy przede wszystkim uwzględnić te elementy aktywności, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 11 czerwca 2015 r. I FSK 716/14, z 3 marca 2015 r. I FSK 1859/13, z 9 października 2014 r. I FSK 2145/13, z 29 listopada 2016 r. I FSK 636/15, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Wyraźnie zatem należy podkreślić, że Zainteresowani nie poczynili na sprzedawanych działkach, żadnych nakładów służących maksymalizacji wartości działek. W szczególności, w przypadku działek przeznaczonych na sprzedaż Wnioskodawca nie dzielił działek, nie występował, ani nie planuje wystąpić o pozwolenia na budowę, nie doprowadzał, ani nie będzie doprowadzał mediów (za wyjątkiem skrzynek z prądem, co zostało wskazane powyżej).

Również okoliczność wywieszenia ogłoszenia o sprzedaży na działkach, zamieszczenia ogłoszeń w internecie, czy zawarcie umowy z pośrednikiem nieruchomości nie może zostać uznane za działania „producenta, handlowca, czy usługodawcy”. Podejmowanie takich działań nie jest niczym niestandardowym i jest bardzo popularną praktyką również w przypadku sprzedaży nieruchomości (np. mieszkań) przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Podsumowując, Zainteresowany w zasadzie nie dokonał żadnych działań zwiększających wartość nieruchomości, które mogłyby zostać uznane za działanie producenta, handlowca, czy usługodawcy. W przyszłości Wnioskodawca planuje zamieścić ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości w intrenecie, na działce i prawdopodobnie zawrze umowę z pośrednikiem nieruchomości – co również nie może zostać uznane za angażowanie środków jak producenci, handlowcy czy usługodawcy, gdyż zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży czy zawarcie umowy z pośrednikiem sprzedaży nieruchomości prywatnych (czyli zarządzania majątkiem prywatnym) jest powszechną praktyką na rynku nieruchomości prywatnych.

A zatem, w świetle przedstawionych okoliczności nie można stwierdzić, że Zainteresowani podjęli lub planują podjąć aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112.

Należy zauważyć w szczególności, że pomiędzy otrzymaniem nieruchomości, a sprzedażą poszczególnych działek upływa relatywnie długi czas. Poza planowanym zamieszczeniem ogłoszeń o sprzedaży poszczególnych działek w intrenecie, czy zawarciem umowy z pośrednikiem nieruchomości, Zainteresowani nie będą podejmowali żadnych innych działań. Nie można zatem stwierdzić, że Wnioskodawca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w związku ze sprzedażą opisanych powyżej działek, Zainteresowani nie działają w charakterze podatnika podatku VAT, a zatem sprzedaż tych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel `(`(...)`)`.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 `(`(...)`)`.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 powołanego wyżej Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Należy przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziałów w nieruchomości gruntowej (działkach), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działek) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, Zainteresowani w celu dokonania sprzedaży działek podejmowali lub będą podejmowali aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1 ze zm.) – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowani w latach 1999 - 2008 r. kupili do majątku wspólnego jedenaście działek budowlanych, znajdujących się w 6 miejscowościach. Celem było kupienie działek w kilku miejscach, kiedy jeszcze w okolicy ich nie było zbytnio zabudowy, dzięki czemu ceny były niższe, aby zabezpieczyć miejsce pod przyszłą budowę domów dla Zainteresowanych i ich rodziny. Zainteresowani spodziewali się, że ceny gruntów mogą znacząco wzrosnąć, stąd podjęli decyzję o zabezpieczeniu miejsc na budowę domów dla siebie i rodziny. Alternatywnie, planując zabezpieczyć przyszłość dzieci i wnuków, Zainteresowani chcieli im przekazać grunty w darowiźnie lub spadku, a następnie dzieci lub wnuki podjęłyby decyzję o tym, co chcą zrobić z nieruchomościami. Przy czym w pierwszej kolejności Zainteresowani chcieli zabezpieczyć miejsce na budowy domów.

Trzy z jedenastu działek, nabyte w latach 2002-2003, sąsiadujących ze sobą, położone są nad stromą skarpą, która w 2017 r. osunęła się tak, że działki Zainteresowanych obecnie nie tylko graniczą bezpośrednio z osuwiskiem, ale i osuwisko zabrało częściowo obszar działek Zainteresowanych (pomniejszyło użyteczny obszar naszych działek). Zainteresowani postanowili więc je sprzedać, aby ktoś mający dostęp do sprzętu i odpowiednich fachowców mógł wykorzystać te działki.

Działki będące przedmiotem wniosku są oznaczone nr (`(...)`) w (`(...)`).

Wszystkie 3 działki objęte są aktualnie Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego(`(...)`), znajdują się w strefie nr (`(...)`) przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową ekstensywną. Zainteresowani nie brali udziału w uchwalaniu planu zagospodarowania, nie zgłaszali żadnych wniosków ani nie wnosili żadnych uwag.

W przypadku tych działek, które Zainteresowani zamierzają sprzedać, byli oni jednymi z pierwszych nabywców podzielonego większego pola. Kolejni nabywcy, którzy zakupili działki po Zainteresowanych, postanowili budować domy i wspólnie doprowadzić sieć wodociągową i napowietrzną linię energetyczną z pobliskiej drogi do około 10 działek. W ramach stosunków dobrosąsiedzkich Zainteresowani partycypowali w tych kosztach, ale na samej działce nie robili żadnych przyłączy (zakład energetyczny we własnym zakresie i z własnej inicjatywy postawił skrzynki elektryczne uzbrajając cały teren w tym również działki Zainteresowanych). Działki Zainteresowanych położone są najbliżej drogi, z której pociągnięte zostało uzbrojenie, więc sąsiedzi nie mieli innej możliwości na doprowadzanie mediów do swoich działek, bez uzbrajania działek Zainteresowanych.

W celu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca planuje umieścić informacje o sprzedawanych działkach w intrenecie, na portalach dotyczących sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca rozważa również zawarcie umowy z pośrednikiem nieruchomości. Są to jedyne działania zmierzające do poinformowania potencjalnych kupujących o działkach, które są na sprzedaż.

Wnioskodawca wskazał, że:

- nie dokonywał i nie planuje dokonywać podziału działek;

- nie udzielał, ani nie planuje udzielać żadnych pełnomocnictw związanych z postępowaniami administracyjnymi dotyczących nieruchomości;

- nie prowadził, ani nie planuje na terenie działek prowadzić działalności rolnej, w tym sprzedaży produktów rolnych;

- nie składał, ani nie planuje składać zgód o pozwolenie na budowę na działkach, które mają być przedmiotem sprzedaży;

- nieruchomości leżały nieużytkowane, a były jedynie wykorzystywane dla celów rekreacyjnych (traktowane były jako teren rekreacyjny do rozrywek typu ognisko, grill, spotkanie ze znajomymi);

- poza usuwaniem i przeciwdziałaniem samosiewowi drzew wszystkie działki były i wciąż pozostają niezagospodarowane, nawet pozostają nieogrodzone;

- Wnioskodawca oraz jego żona (Zainteresowana) nigdy nie prowadzili działalności gospodarczej. Okołu roku 2010 przez okres około roku Wnioskodawca był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w związku z przychodami uzyskiwanymi od umów licencyjnych od praw własności intelektualnej. Po tym okresie, około 1 roku Wnioskodawca wyrejestrował się jako podatnik podatku VAT i od tamtego czasu nie był już czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT;

- Zainteresowani nie planują sprzedaży innych działek niż 3, które są przedmiotem wniosku;

- na żadnej z działek nic nie zostało wybudowane, gdyż nie zostały podjęte ostateczne decyzje o miejscu zamieszkania (w tym na emeryturze);

- żadna nieruchomość nie była nikomu udostępniana i Zainteresowani nie planują nikomu udostępniać;

- nie były podejmowane żadne inne czynności zmierzające do podniesienia wartości działek;

- nie były podejmowane żadne działania marketingowe, ani Zainteresowani nie planują takich działań podejmować. W celu sprzedaży działek w przyszłości Zainteresowani planują skorzystać ze standardowych praktyk: umowa z pośrednikiem, ogłoszenia w serwisach internetowych, słup z informacją na działce.

Wątpliwości zainteresowanych dotyczą tego, sprzedaż działek będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Zainteresowani podjęli w odniesieniu do działek będących przedmiotem sprzedaży.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Bowiem, co do zasady, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie są podatnikami podatku VAT.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowani działali w charakterze podatników VAT zgodnie z definicją zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowani podjęli działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać, nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z zawartego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Zainteresowanych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowani nie podjęli ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

O uznaniu Zainteresowanych za podatników nie może przesądzać fakt, że partycypowali oni w kosztach uzbrojenia działek w sieć wodociągową oraz napowietrzną linię energetyczną – zgodnie z opisem bowiem nie robili żadnych przyłączy (zakład energetyczny we własnym zakresie i z własnej inicjatywy postawił skrzynki elektryczne uzbrajając cały teren w tym również działki Zainteresowanych). Działki Zainteresowanych położone są najbliżej drogi, z której pociągnięte zostało uzbrojenie, więc sąsiedzi Zainteresowanych nie mieli innej możliwości na doprowadzanie mediów do swoich działek, bez uzbrajania działek Zainteresowanych.

Również fakt, że w celu sprzedaży przedmiotowych działek Zainteresowani planują umieścić informacje o sprzedawanych działkach w intrenecie, na portalach dotyczących sprzedaży nieruchomości oraz rozważają zawarcie umowy z pośrednikiem nieruchomości nie przesadzają o uznaniu Zainteresowanych za podatników podatku VAT w związku planowaną transakcją sprzedaży działek.

Powyższe działania, bez podejmowania kolejnych czynności związanych z uatrakcyjnieniem i podnoszeniem wartości działek, jak również to, że nieruchomości leżały nieużytkowane, a były jedynie wykorzystywane dla celów rekreacyjnych przez Zainteresowanych oraz że żadna z nieruchomości nie była nikomu udostępniana i Zainteresowani nie planują nikomu ich udostępniać, powoduje że w tym konkretnym przypadku nie wystąpi ciąg kolejno następujących zdarzeń świadczących o tym, że Zainteresowani działali i będą działali jak profesjonalny podmiot zajmujący się obrotem nieruchomościami.

Uwzględniając przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz ww. przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Zainteresowanych – w związku ze sprzedażą działek nr (`(...)`) – za podatników podatku od towarów i usług prowadzących działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Zatem, w związku ze sprzedażą ww. działek Zainteresowani nie będą działali w charakterze podatników, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, sprzedaż przedmiotowych działek, w analizowanej sprawie, należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wobec powyższego, sprzedaż działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Zainteresowani dokonując transakcji zbycia działek (`(...)`) nie występują w charakterze podatników podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem czynność sprzedaży działek nr (`(...)`) nie podlega opodatkowaniu VAT i tym samym nie jest konieczne odprowadzenie podatku VAT od ich sprzedaży.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych jest prawidłowe.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane osobne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.