0111-KDIB3-1.4012.799.2021.4.KO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 1 września 2021 r. (data wpływu 7 września 2021 r.), uzupełnionym pismem z 5 listopada 2021 r. (data wpływu 10 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) czynności udzielenia pożyczki przez Wnioskodawcę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności udzielenia pożyczki przez Wnioskodawcę.

Wniosek został uzupełniony pismem z 5 listopada 2021 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 29 października 2021 r. znak: 0111-KDIB2-2.4014.245.2021.2.MZ, 0111-KDIB3-1.4012.799.2021.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

„X” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Pożyczkodawca) jest osobą prawną posiadającą siedzibę oraz zarząd na terytorium Polski.

Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki ze swoim jedynym udziałowcem – spółką Y, spółką prawa norweskiego (dalej: Pożyczkobiorca), na kwotę ok. 1.500.000 EUR.

Wnioskodawca jest pożyczkodawcą, a spółka Y pożyczkobiorcą.

Zgodnie z przepisami prawa podatkowego norweskiego, Pożyczkobiorca powinien potraktować usługę finansową, czyli pożyczkę, o której mowa we wniosku, jako usługę podlegającą opodatkowaniu norweskim podatkiem od wartości dodanej, lecz korzystająca ze zwolnienia (tj. rozliczyć jako „import usług”, zwolniony z opodatkowania norweskim podatkiem od wartości dodanej).

Norwegia jest członkiem EFTA oraz członkiem EOG.

Pożyczkodawca nie prowadzi stałej działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów i pożyczek, nie ma tego rodzaju czynności wpisanych w zakres prowadzanej przez siebie działalności gospodarczej. Pożyczkodawca udzielił incydentalnej pożyczki poddanej rocznemu oprocentowaniu wynoszącemu EURIBOR 3M + 2% w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej podmiotowi powiązanemu w rozumieniu regulacji o cenach transferowych, tj. Pożyczkobiorcy.

Co do zasady, przedmiotem działalności gospodarczej Pożyczkodawcy jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 68 10 Z), realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 2 41 10 Z), zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie (PKD 3 68 32 Z). Dodatkowo, przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy obejmuje również świadczenie usług z zakresu zarządzania nieruchomościami.

Pismem z 5 listopada 2021 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco:

Pożyczkobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 5 listopada 2021 r.):

Czy wynagrodzenie za udzielenie pożyczki (odsetki), o której mowa w stanie faktycznym wniosku, będzie stanowiło dla Wnioskodawcy obrót zwolniony z podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z 5 listopada 2021 r.):

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za udzielenie pożyczki (odsetki), o której mowa w stanie faktycznym wniosku, będzie stanowiło dla Wnioskodawcy obrót zwolniony z podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Uzasadnienie

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa pożyczka będzie co do zasady podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, będąc jednocześnie z tego podatku zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W efekcie, wynagrodzenie uzyskiwane od podmiotu zagranicznego z tytułu udzielenia pożyczki (odsetki), będzie stanowiło dla Spółki obrót zwolniony z VAT (w efekcie będzie wpływało na wysokość podatku naliczonego do odliczenia przez Spółkę w związku z ponoszonymi kosztami).

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT w żaden sposób nie uzależnia zwolnienia od statusu pożyczkodawcy, bowiem zwolnienie przysługuje podmiotom prowadzącym opodatkowaną podatkiem VAT działalność gospodarczą, czyli po prostu podatnikom VAT. Zatem bez wpływu na zwolnienie pozostaje fakt, czy podatnik zajmuje się profesjonalnym udzielaniem pożyczek, czy udziela ich jedynie incydentalnie. Jeżeli pożyczka została udzielona odpłatnie, w celach zarobkowych, to pozostaje w zakresie działalności gospodarczej podatnika, podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem usługa udzielenia oprocentowanej pożyczki, będącej przedmiotem wniosku, spełnia przesłanki uznania jej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, będąc jednocześnie z tego podatku zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Bez wpływu na tę kwalifikację pozostaje częstotliwość udzielania pożyczek przez Wnioskodawcę, cel ich udzielania, status pożyczkobiorcy czy brak wpisanej usługi „udzielania pożyczek” w przedmiocie działalności Wnioskodawcy. Udzielanie pożyczki w celach zarobkowych przez spółkę kapitałową prowadzącą działalność gospodarczą, czyli Wnioskodawcę, można zaliczyć do zawodowej płaszczyzny działalności przedsiębiorcy (Wnioskodawcy).

Przy czym w stanie faktycznym wniosku wskazano, że pożyczka została udzielona przez Pożyczkodawcę na rzecz Pożyczkobiorcy, który jest spółką prawa norweskiego i posiada siedzibę w Norwegii. Pożyczka została udzielona w związku z działalnością gospodarczą Pożyczkobiorcy prowadzoną w Norwegii. Pożyczkobiorcę należy zaś uznać za podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o WAT. W związku z tym, miejscem świadczenia usługi udzielenia pożyczki, o której mowa we wniosku, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą (tutaj Pożyczkobiorca) posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli w Norwegii (art. 28b ust. 1 ustawy o VAT).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego norweskiego, Pożyczkobiorca powinien potraktować usługę finansową, czyli pożyczkę, o której mowa we wniosku, jako usługę podlegającą opodatkowaniu norweskim podatkiem od wartości dodanej, lecz korzystającą ze zwolnienia (tj. rozliczyć jako „import usług”, zwolniony z opodatkowania norweskim podatkiem od wartości dodanej).

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, udzielenie pożyczki, o której mowa w stanie faktycznym wniosku, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium kraju a wynagrodzenie za udzielenie pożyczki (odsetki), o której mowa w stanie faktycznym wniosku, będzie stanowiło dla Wnioskodawcy obrót zwolniony z podatku VAT

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego dotyczące podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

- w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

- świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Trzeba podkreślić, że oba ww. warunki muszą być spełnione, aby świadczenie jako usługa podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Pożyczkodawca) jest osobą prawną posiadającą siedzibę oraz zarząd na terytorium Polski. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki ze swoim jedynym udziałowcem - spółką prawa norweskiego. Pożyczkobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Pożyczkodawca nie prowadzi stałej działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów i pożyczek, nie ma tego rodzaju czynności wpisanych w zakres prowadzanej przez siebie działalności gospodarczej. Pożyczkodawca udzielił incydentalnej pożyczki poddanej rocznemu oprocentowaniu wynoszącemu EURIBOR 3M + 2% w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej podmiotowi powiązanemu w rozumieniu regulacji o cenach transferowych, tj. Pożyczkobiorcy.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem – przez umowę pożyczki, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, odsetki otrzymane z tytułu udzielonej pożyczki stanowią wynagrodzenie z tytułu jej udzielenia.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że udzielenie przez Wnioskodawcę pożyczki, stanowi realizację stosunku cywilnoprawnego, na który składa się dwustronne zobowiązanie stron transakcji do wykonania skonkretyzowanego świadczenia – z jednej strony świadczenia Wnioskodawcy - Pożyczkodawcy (które w tym przypadku polega na udzieleniu pożyczki), a z drugiej strony świadczenia usługobiorcy (Pożyczkobiorcy) w zamian za udostępnienie kapitału, tj. zapłata wynagrodzenia w formie odsetek od udzielonej pożyczki, stanowiących wynagrodzenie za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę. O odpłatnym charakterze usług Wnioskodawcy przesądza zatem istnienie po stronie usługobiorcy (pożyczkobiorcy) obowiązku spełnienia na jego rzecz świadczenia w zamian za tę usługę, tj. zapłaty wynagrodzenia (odsetek) w zamian za możliwość czasowego korzystania z udostępnionego przez Wnioskodawcę kapitału.

Ponadto, sam charakter i cechy usługi udzielenia pożyczki, wskazują że czynność ta mieści się w definicji pojęcia „działalność gospodarcza”. W świetle art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza „obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Niewątpliwie przekazanie środków pieniężnych (a zatem wartości o charakterze niematerialnym) na rzecz Pożyczkobiorcy, na określony czas, za ustalonym wynagrodzeniem (oprocentowaniem), uzyskiwanym w ustalonych okresach rozliczeniowych, stanowi wykorzystywanie tych środków w sposób ciągły i w celach zarobkowych. Usługa tego rodzaju mieści się zatem w pojęciu „działalność gospodarcza” zdefiniowanym w art. 15 ust. 2 ustawy.

Każda czynność wykonana (nawet sporadycznie) przez Wnioskodawcę, w szczególności zaś wykonana z wykorzystaniem swego majątku, objęta jest definicją działalności gospodarczej wykonywanej przez podmiot występujący w charakterze podatnika.

Tym samym udzielenie opisanej we wniosku pożyczki, nawet jednorazowej, należy traktować jako czynność wykonaną w ramach działalności gospodarczej, a w konsekwencji wykonaną przez Wnioskodawcę, jako podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podatników wyrażona została w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle powyższego miejscem świadczenia usługi udzielenia pożyczki na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Skoro Pożyczkobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej ani miejsca stałego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejsce świadczenia usługi udzielenia pożyczki będzie znajdowało się poza terytorium kraju (Polski). Miejscem świadczenia dla tej usługi jest Norwegia tj. miejsce gdzie Pożyczkobiorca posiada siedzibę.

Zatem w przedstawionym stanie faktycznym czynność udzielenia pożyczki nie podlegała opodatkowaniu na terytorium kraju. Usługa ta będzie opodatkowana w kraju siedziby nabywcy (Pożyczkobiorcy) wg zasad obowiązujących w tym kraju.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Powyższe zwolnienie dotyczy usług, dla których miejscem świadczenia jest terytorium kraju.

Tak, więc wskazany przez Wnioskodawcę art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowania, gdyż miejscem świadczenia usługi nie będzie terytorium kraju tj. Polska, lecz kraj siedziby nabywcy usługi (Pożyczkobiorcy).

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.