0111-KDIB3-1.4012.781.2021.2.AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 września 2021 r. (data wpływu 7 września 2021 r.), uzupełnionym pismem z 10 listopada 2021 r. (data wpływu 10 listopada 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 10 listopada 2021 r. (data wpływu 10 listopada 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 2 listopada 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.781.2021.1.AB

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od roku 1991 Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej o pow. 0,53 ha, nabytej w drodze kupna od Banku i do tej pory niewykorzystywanej do uzyskania jakiegokolwiek dochodu. Na gruntach tych nigdy nie była prowadzona działalność gospodarcza ani działalność skutkująca powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT (podatek od towarów i usług), a nie były one dzierżawione. Opłaty ponoszone z tytułu posiadania przedmiotowej nieruchomości miały charakter opłat związanych z własnością gruntu (pod. od nieruch.). Działka nie posiada decyzji o warunkach zabudowy i Wnioskodawca nie planuje występowania z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Nieruchomość nie znajduje się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i Wnioskodawca nie planuje występować o dokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W 2021 roku na prośbę właściciela gruntów sąsiadujących z działką stanowiącą własność Wnioskodawcy, Wnioskodawca wyodrębnił z posiadanej działki gruntu wielkość 0,0563 arów i dokonał jego sprzedaży. Obecnie w związku z osobistą sytuacją Wnioskodawcy – z uwagi na zaawansowany wiek Wnioskodawca chciałby dokonać sprzedaży części nieużytkowanego majątku, celem podzielenia środków uzyskanych ze zbycia pomiędzy przyszłych spadkobierców bez pozostawienia majątku trwałego, którego podział obciążałby dziedziczących – Wnioskodawca planuje sprzedaż pozostałej części nieruchomości opisanej we wstępie pisma.

Jedyną czynnością jaką Wnioskodawca będzie musiał dokonać w związku z przygotowaniem do sprzedaży jest dokonanie podziału posiadanego przez Wnioskodawcę gruntu na dwie działki i założenie dla niech odrębnych ksiąg wieczystych. Podjęcie tych czynności jest niezbędne do finalizacji sprzedaży – sprzedaż całej nieruchomości jest bowiem mało realna, natomiast w przypadku podziału gruntu i sprzedaży jego wydzielonej części za mniejszą kwotę zgłosiły się do Wnioskodawcy osoby zainteresowane taką transakcją.

Po dokonaniu podziału Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży tak wydzielonych gruntów – bez dokonywania dodatkowych czynności typu uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg, grodzenie działek czy czynne poszukiwanie chętnych do zakupu w drodze ogłoszeń lub przez pośrednika.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

a) Wnioskodawca nigdy nie był podatnikiem podatku od towarów i usług

b) Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej oraz nie zajmował się wynajmem i obrotem nieruchomościami

c)-d) Działki, będące przedmiotem sprzedaży są działkami niezabudowanymi

e) Nieruchomość nabyta od Banku przeznaczona była na własny użytek rolny

f) Przedmiotowa nieruchomość ze względu na szybką śmierć męża Wnioskodawcy (4 miesiące od zakupu) stała się nieużytkiem

g)-j) Wnioskodawca nie udzieli przed sprzedażą osobie trzeciej pełnomocnictwa do występowania w jego imieniu

k) Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości (oprócz opisanej we wniosku)

l) Wnioskodawca nie posiada żadnych innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży (oprócz opisanych we wniosku).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, proszę o udzielenie informacji o stosowaniu przepisów prawa w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek na opisanych warunkach, tj. dokonania oceny czy transakcje takie nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż nie nosi żadnych znamion działalności zorganizowanej. Przez wiele lat posiadania nieruchomości Wnioskodawca nie planował jej zbycia i stanowiła ona część majątku prywatnego Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie podejmował żadnych aktywnych działań w zakresie przygotowania działki do sprzedaży. Jedyną czynnością jaką Wnioskodawca planuje wykonać – jak wskazał w opisie stanu faktycznego – jest podział i utworzenie dla podzielonych działek odrębnych ksiąg wieczystych. W tej sytuacji w ocenie Wnioskodawcy nie spełnia On kryteriów ustawowych pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług, przede wszystkim w zakresie wykonywania jej w sposób ciągły i zarobkowy - Wnioskodawca nie podjął bowiem i nie planuje podjąć zorganizowanych działań, takich jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy czy czynne poszukiwanie nabywców gruntów. W tej sytuacji opodatkowanie sprzedaży podatkiem VAT nie znajduje w ocenie Wnioskodawcy uzasadnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działek) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości (działek) będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca od 1991 r. jest właścicielem nieruchomości gruntowej o pow. 0,53 ha, nabytej w drodze kupna od Banku i do tej pory niewykorzystywanej do uzyskania jakiegokolwiek dochodu. Nieruchomość ta przeznaczona była na własny użytek rolny. Przedmiotowa nieruchomość ze względu na szybką śmierć męża stała się nieużytkiem. Wnioskodawca nigdy nie był podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej oraz nie zajmował się wynajmem i obrotem nieruchomościami. Działki, będące przedmiotem sprzedaży są działkami niezabudowanymi.

Na gruntach tych nigdy nie była prowadzona działalność gospodarcza ani działalność skutkująca powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT, a nie były one dzierżawione. Opłaty ponoszone z tytułu posiadania przedmiotowej nieruchomości miały charakter opłat związanych z własnością gruntu (pod. od nieruch.). Działka nie posiada decyzji o warunkach zabudowy i nie planuje występowania z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Nieruchomość nie znajduje się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i Wnioskodawca nie planuje występować o dokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W 2021 roku na prośbę właściciela gruntów sąsiadujących z działką stanowiącą własność Wnioskodawcy, Wnioskodawca wyodrębnił z posiadanej działki gruntu wielkość 0,0563 arów i dokonał jego sprzedaży. Obecnie w związku z osobistą sytuacją Wnioskodawcy - z uwagi na zaawansowany wiek, Wnioskodawca chciałby dokonać sprzedaży części nieużytkowanego majątku, celem podzielenia środków uzyskanych ze zbycia pomiędzy przyszłych spadkobierców bez pozostawienia majątku trwałego, którego podział obciążałby dziedziczących – Wnioskodawca planuje sprzedaż pozostałej części nieruchomości.

Jedyną czynnością jaką Wnioskodawca będzie musiał dokonać w związku z przygotowaniem do sprzedaży jest dokonanie podziału posiadanego przez Wnioskodawcę gruntu na dwie działki i założenie dla niech odrębnych ksiąg wieczystych. Podjęcie tych czynności jest niezbędne do finalizacji sprzedaży – sprzedaż całej nieruchomości jest bowiem mało realna, natomiast w przypadku podziału gruntu i sprzedaży jego wydzielonej części za mniejszą kwotę zgłosiły się do Wnioskodawcy osoby zainteresowane taką transakcją.

Po dokonaniu podziału Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży tak wydzielonych gruntów – bez dokonywania dodatkowych czynności typu uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg, grodzenie działek czy czynne poszukiwanie chętnych do zakupu w drodze ogłoszeń lub przez pośrednika. Wnioskodawca nie udzieli przed sprzedażą osobie trzeciej pełnomocnictwa do występowania w jego imieniu. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości (oprócz opisanej we wniosku). Wnioskodawca nie posiada żadnych innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży (oprócz opisanych we wniosku).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, opodatkowania sprzedaży przedmiotowych działek.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do działki będącej przedmiotem sprzedaży.

W przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Bowiem, co do zasady, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie są podatnikami podatku VAT.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać, nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z zawartego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Zatem z okoliczności sprawy wynika, że dwie działki przeznaczone do sprzedaży nie były w żadnym momencie wykorzystywane ani też przeznaczone do wykorzystywania w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął również ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, bowiem z okoliczności sprawy wynika, że czynności poczynione w stosunku przedmiotowych działek nie wykraczają poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności w stosunku do przedmiotowych działek.

Uwzględniając przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz ww. przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku z planowaną sprzedażą dwóch działek – za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Zatem, w związku ze sprzedażą przedmiotowych działek, Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Sprzedaż przedmiotowych działek, w analizowanej sprawie, należy uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Wobec powyższego, sprzedaż dwóch działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, dokonując transakcji zbycia dwóch działek opisanych w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie będzie występować w charakterze podatnika podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem czynność sprzedaży dwóch działek nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego opisu planowanego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.