0111-KDIB3-1.4012.770.2021.2.MSO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 września 2021 r. (data wpływu 2 września 2021 r.) uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. Organu 4 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) dokonanej sprzedaży działki nr (…) oraz planowanej sprzedaży działek o nr (…) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży ww. działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. Organu 4 listopada 2021 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 25 października 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.770.2021.1.MSO.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Pan (…) w dniu 7 października 1999 roku otrzymał od rodziców tj. ojca (…) darowiznę w postaci ½ gospodarstwa rolnego, na które składało się: działka gruntu numer (…) o powierzchni (…) ha niezabudowana położona we wsi (…) nr KW (…) oraz działki numer (…), (…) o łącznej powierzchni (…) ha niezabudowane położone we wsi (…), KW (…).

Pozostała ½ gospodarstwa rolnego tym samym aktem notarialnym została przekazana jego bratu (…).

Na dzień dzisiejszy Pan (…) jako rolnik ubezpieczony jest w KRUS gdzie odprowadza comiesięczną składkę z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego. W dniu 15 października 2019 roku, podatnik wraz z bratem złożył wniosek do Wójta (…) o wydanie decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla otrzymanej w wyniku darowizny nieruchomości gruntowej działki rolnej oznaczonej numerem (…) we wsi (…), a brat jego dla nieruchomości oznaczonej numerem (…).

13 lipca 2020 Pan (…) uzyskał decyzję nr (…) ustalającą warunki zabudowy dla (…) domów mieszkalnych jednorodzinnych wraz z infrastrukturą na działce nr (…), a brat jego uzyskał decyzję nr (…) ustalającą warunki zabudowy dla (…) domów mieszkalnych jednorodzinnych także z infrastrukturą na działce nr (…).

8 stycznia 2021 roku podatnik wspólnie z bratem zwrócił się do (…) o wydanie decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości – działek o nr ewidencyjnym (…) i (…) położonych we wsi (…) gmina (…).

(…) lutego 2021 Wójt (…) wydał decyzję zatwierdzającą zaproponowany przez nich podział przedmiotowych nieruchomości tj. działkę oznaczoną nr (…) na (…) odrębnych działek i działkę nr (…) na (…) odrębnych działek. W uzasadnieniu wydanej decyzji organ zatwierdzający zaproponowany przez nich podział stwierdził, że pomimo braku aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania dla ww. nieruchomości, można zatwierdzić zaproponowany podział gruntów rolnych z uwagi na uprzednio wydaną decyzje określającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dotyczącą ww. gruntów rolnych i potwierdzenia faktu o nie istnienie sprzeczności zaproponowanego podziału z przepisami odrębnymi i zgodności podziału z warunkami określonymi w decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu.

W dniu (…) czerwca 2021 roku Pan (…) wspólnie z bratem uzyskał zaświadczenie wystawione przez Naczelnika Urzędu Skarbowego o braku wystąpienia podatku od spadków i darowizn z tytułu darowizny ww. nieruchomości od rodziców co pozwoliło na rozpoczęcie procesu zbycia powstałych działek. W dniu (…) lipca bieżącego roku wspólnie z bratem w Kancelarii Notarialnej w (…) w obecności notariusza Pani (…) dokonali oni zbycia nowo wydzielonej działki gruntu o nr (…) powstałej w wyniku podziału działki nr (…) we wsi (…).

Zrealizowana sprzedaż jak również planowane zbycie dalszych działek powstałych wskutek dokonanego podziału części gospodarstwa rolnego realizowane są przez osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej, które nigdy nie wynajmowały ani nie dzierżawiły swoich gruntów rolnych osobom trzecim.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku, na pytania tutejszego Organu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1)

Planowana sprzedaż obejmuje (…) działki budowlane o następujących numerach: (…).

Ad. 2)

Działka o numerze (…) została wydzielona z działki numer (…).

Ad. 3)

Grunty będące przedmiotem wniosku od momentu ich otrzymania były wykorzystywane jako łąki do wypasania bydła hodowlanego.

Ad. 4)

Grunty z których zostały wydzielone działki nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT.

Ad. 5)

Z gruntów które zostały przekształcone na działki nigdy nie była dokonywana sprzedaż płodów rolnych z uwagi na ich wykorzystywanie na cele związane z wypasaniem bydła.

Ad. 6)

Nigdy nie zostały poczynione żadne działania mające na celu zwiększenie wartości działek przeznaczonych do sprzedaży.

Ad. 7)

Nabywca działki nr (…) uzyskał informację o zamiarze sprzedaży nowo powstałych działek budowlany z biura geodezyjnego, które zajmowało się czynnościami związanymi z fizycznym przeprowadzenie prac związanych z podziałem gruntów. Żadne czynności marketingowe zarówno do dnia dzisiejszego jak i w najbliższej przyszłości nie były podejmowane i nie są planowane.

Ad. 8)

W żadnych środkach masowego przekazu nie był ogłaszany zamiar sprzedaży przedmiotowych działek.

Ad. 9)

Z nabywcą działki numer (…) nie była zawierana przedwstępna umowa sprzedaży, nie są również planowane zawieranie takich umów przy sprzedaży kolejnych działek.

Ad. 10)

Nikomu nie zostały udzielone i nie będą udzielane żadne pełnomocnictwa mające związek ze sprawami związanymi ze zbywanymi nieruchomościami.

Ad. 11)

Oprócz otrzymanych w drodze darowizny od rodziców wymienionych we wniosku nieruchomości, żadne inne nieruchomości nie stanowią własności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane z piśmie, które wpłynęło do tut. Organu 4 listopada:

Czy Wnioskodawca dokonując sprzedaży działki o numerze (…) prawidłowo nie obciążył tej transakcji podatkiem VAT i czy dalsza sprzedaż nowo powstałych działek również nie będzie objęta podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy, doprecyzowane w piśmie które wpłynęło do tut. Organu 4 listopada :

Zdaniem Wnioskodawcy nie ciąży na nim obowiązek naliczania i odprowadzania podatku VAT do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego z tytułu dokonanej sprzedaży działek -gruntu rolnych powstałych na bazie dokonanego podziału części gospodarstwa rolnego, którego jest współwłaścicielem, jak również z tytułu planowanych w przyszłości sprzedaży pozostałych działek.

Stanowisko swoje uzasadnia tym, iż posiadane grunty będące przedmiotem sprzedaży nigdy nie były przedmiotem dzierżawy, najmu, co więcej zawsze były związane z działalnością rolniczą i ich zbywanie należy postrzegać jako prywatne zarządzanie majątkiem, będące poza sferą opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Dokonując sprzedaży prywatnego majątku należy zauważyć, iż nie jest to działanie wypełniające znamiona art. 15 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685), czynności realizowane w związku ze sprzedażą prywatnego majątku nie mają nic wspólnego z prowadzeniem działalności gospodarczej, co zostało potwierdzone wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych (C-180/10) oraz (C-181/10) gdzie zauważono, iż „podejmowane czynności, które są przejawem zwykłego wykonywania praw własności nie mogą być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej”. Realizując sprzedaż prywatnego majątku realizujemy czynności nie wykraczające poza zwykłe zarządzanie majątkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy zarówno sprzedaż dokonana w dniu 20 lipca 2021 w zakresie zbycia nieruchomości działki gruntu oznaczonej numerem ewidencyjnym (…) nie jest objęta podatkiem VAT jak również planowane w przyszłości zbycie pozostałych działek nie będą objęte koniecznością naliczenia i odprowadzenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1, ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą VAT”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,

2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,

3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy zauważyć, że problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Mając więc powyższe na względzie, stwierdzić należy, że dostawa udziału w gruncie stanowi dostawę towaru.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy jednak wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działek) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości (działek) podejmował/będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.) – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Analiza okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów przy uwzględnieniu orzeczenia TSUE, prowadzi do wniosku, że trudno uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu zrealizowanej sprzedaży działki nr (…) jak i planowanej sprzedaży pozostałych działek w okolicznościach opisanych we wniosku. Pomimo, że grunty spełniają definicję towaru zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, że sprzedając ww. działki, Wnioskodawca będzie działać w charakterze handlowca. Sprzedana działka nr (…) oraz pozostałe działki, będące przedmiotem planowanej sprzedaży, nie były, nie są i nie będą w żaden sposób wykorzystywane od chwili nabycia do momentu planowanej sprzedaży. Wnioskodawca nie wykonywał na nieruchomości żadnych nakładów materialnych i niematerialnych, ani nie występował o zgody na ich realizację. Nieruchomość w czasie jej posiadania przez Wnioskodawcę, nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Wnioskodawca nie był i nie jest czynnym podankiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie zamierza podpisywać z kupującym umowy przedwstępnej, jak również udzielać pełnomocnictwa mającego związek ze sprawami związanymi ze zbywanymi nieruchomościami. Jedyną czynnością jaką podjął Wnioskodawca był podział nieruchomości oraz wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, co spowodowane było tym, że dla terenu mającego być przedmiotem sprzedaży nie było obowiązującego MPZP, a zatem wystąpienie o warunki zabudowy było jedyną możliwością uzyskania informacji o możliwym przeznaczeniu działek. Zatem należy uznać, że działania te nie wykraczają poza zwykły zarząd majątkiem prywatnym i nie mogą jako takie przesądzać o uznaniu Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT.

Wnioskodawca nie podejmował profesjonalnych czynności marketingowych i nie będzie działać jak profesjonalni pośrednicy nieruchomości. Tak, więc nie wystąpi ciąg zdarzeń, który wskazywałby na aktywność Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomości.

W konsekwencji, dokonując sprzedaży przedmiotowych działek, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem sprzedaż działek będzie stanowiła działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania.

Zatem zbycie działki (…) i planowane zbycie działek o nr (…) nie będzie skutkowało uznaniem Wnioskodawcy za podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym sprzedaż ww. działek w okolicznościach opisanych we wniosku nie podlega i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga kwestie skutków podatkowych sprzedaży działek wyłącznie dla Wnioskodawcy, natomiast nie rozstrzyga skutków podatkowych dla brata Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego opisu planowanego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy

- zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

- zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.