0111-KDIB3-1.4012.715.2021.1.WN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 sierpnia 2021 r. (data wpływu 19 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności odliczenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) z faktury dokumentującej wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2021 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zasadności odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą od dnia 22 grudnia 1990 roku działalność gospodarczą. Działalność ta opodatkowana jest podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, a ewidencja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT. Przeważającym rodzajem prowadzonej przez nią działalności jest sprzedaż detaliczna artykułów piśmienniczych, biurowych i użytku domowego. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni miała zawartą umowę leasingu operacyjnego, której to umowy przedmiotem był samochód osobowy Renault Grand Scenie. Umowa została zawarta w dniu 19 października 2017 roku na okres 36 miesięcy. Zgodnie z warunkami tej umowy Wnioskodawczyni przysługiwało jako leasingobiorcy po jej zakończeniu prawo wykupu przedmiotu leasingu. Wykup nastąpił w październiku 2020 roku. Raty leasingowe Wnioskodawczyni zaliczała do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto, a podatek VAT odliczała w wysokości 50% gdyż samochód wykorzystywany był na cele mieszane. Po zakończeniu umowy leasingu Wnioskodawczyni wykupiła leasingowany samochód, jednocześnie nie przewidując jego wykorzystywania w działalności gospodarczej. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie wprowadziła samochodu do ewidencji środków trwałych. Nie odliczyła także podatku VAT naliczonego od faktury dokumentującej wykup, ponieważ uważa że wykup ten dotyczy celu prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Obecnie, tj. po upływie dziewięciu miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił wykup Wnioskodawczyni rozważa sprzedaż tego samochodu. Na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić ceny ewentualnej sprzedaży tego samochodu, zakłada jednak że będzie ona wyższa niż cena wykupu.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

Czy pomimo, że faktura za wykup samochodu wystawiona została na Wnioskodawczynię jako przedsiębiorcę (podana została nazwa firmy, NIP), ale zakup ten dotyczył nabycia samochodu na cele prywatne to nie odliczenie podatku VAT zawartego w tej fakturze było prawidłowe?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Opcja wykupu samochodu będącego przedmiotem umowy leasingu jest uprawnieniem, z którego leasingobiorca może skorzystać, lecz nie musi. Wnioskodawczyni zakłada zatem, że wykup przedmiotu leasingu jest odrębną czynnością, niezwiązaną z samą umową leasingu. Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z nabyciem samochodu na cele prywatne, do celów osobistych niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą nie będą spełnione przesłanki do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingowej, gdyż nie jest spełniony warunek zapisany w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej miała zawartą umowę leasingu operacyjnego, której to umowy przedmiotem był samochód osobowy Renault Grand Scenie. Zgodnie z warunkami tej umowy Wnioskodawczyni przysługiwało jako leasingobiorcy po jej zakończeniu prawo wykupu przedmiotu leasingu. Wykup nastąpił w październiku 2020 roku. Raty leasingowe Wnioskodawczyni zaliczała do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto, a podatek VAT odliczała w wysokości 50%, gdyż samochód wykorzystywany był na cele mieszane. Po zakończeniu umowy leasingu Wnioskodawczyni wykupiła leasingowany samochód, jednocześnie nie przewidując jego wykorzystywania w działalności gospodarczej. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie wprowadziła samochodu do ewidencji środków trwałych. Nie odliczyła także podatku VAT naliczonego od faktury dokumentującej wykup, ponieważ uważa że wykup ten dotyczy celu prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Obecnie, tj. po upływie dziewięciu miesięcy licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił wykup Wnioskodawczyni rozważa sprzedaż tego samochodu. Na dzień złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić ceny ewentualnej sprzedaży tego samochodu, zakłada jednak że będzie ona wyższa niż cena wykupu.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od faktury dokumentującej wykup samochodu, przeznaczonego na cele prywatne.

Należy w tym miejscu także wskazać, że zasada wyrażona w art. 86 ust. 1 ustawy wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Zauważyć jednak należy, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W niniejszej sprawie związek taki nie wystąpił. Wnioskodawczyni dokonując wykupu samochodu z leasingu, nie przewidywała jego wykorzystywania w działalności gospodarczej, zatem nie wprowadziła samochodu do ewidencji środków trwałych oraz nie odliczyła podatku VAT naliczonego od faktury dokumentującej wykup. Wykup dotyczył celu prywatnego, niezwiązanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle powołanych przepisów prawa należy zatem stwierdzić, że w przedstawionej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, nie zostały spełnione. Przedmiotowy samochód nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych. Oznacza to, że Wnioskodawczyni słusznie nie odliczyła podatku VAT z faktury dokumentującej wykup samochodu z leasingu, bowiem nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że faktura za wykup samochodu wystawiona została na Wnioskodawczynię jako przedsiębiorcę (podana została nazwa firmy, NIP).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zatem należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przypisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi - (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinie zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się do błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawą.