0111-KDIB3-1.4012.688.2021.2.KO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 28 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do dokonania korekty deklaracji VAT (podatek od towarów i usług)-7 za miesiąc sierpień 2015 r. i odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury końcowej otrzymanej od XYZ – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie prawa do dokonania korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc sierpień 2015 r. i odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury końcowej otrzymanej od XYZ.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca będący Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność w branży budowlanej, polegającą w głównej mierze na realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz na innych robotach budowlanych. Swoje usługi świadczy zarówno jako główny wykonawca ale również jako podwykonawca inwestycji budowlanych. Podczas świadczenia swoich usług wykorzystuje również usługi innych podmiotów jako podwykonawców. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

W roku 2015 Spółka świadczyła na rzecz inwestora usługi budowlane w ramach większej inwestycji. Przy wykonywaniu usług postanowiła skorzystać z usług zewnętrznego podmiotu (zwanego dalej XYZ) - zlecając mu wykonanie części usług budowlanych jako podwykonawcy. XYZ to podmiot posiadający siedzibę działalności na terenie Rzeczypospolitej Polskiej oraz będący czynnym podatnikiem VAT.

XYZ za wykonanie części usług wystawił na podstawie protokołów odbioru wykonanych prac faktury, które zostały zaakceptowane i opłacone.

Następnie w sierpniu 2015 r. po wykonaniu całości prac XYZ wystawił fakturę (faktura obejmująca większość wykonanych robót dlatego zwana dalej fakturą końcową), która w tym samym miesiącu wpłynęła do Spółki. Spółka nie zgodziła się jednak z kwotą otrzymanej faktury uznając ją jako niezgodną z zawartą umową i zakresem wykonanych prac przez XYZ.

W międzyczasie Spółka wystawiła faktury na rzecz podwykonawcy XYZ dotyczące zużycia przez XYZ materiałów budowlanych zakupionych przez Spółkę a wykorzystanych w ramach wykonywanych prac przez XYZ. Część faktur została uznana przez XYZ, który dokonał potrącenia części wzajemnych należności i zobowiązań. Do zapłaty z tytułu faktury końcowej wystawionej przez XYZ nadal pozostawała znaczna jej część.

Spółka kwestionując fakturę końcową otrzymaną w sierpniu 2015 r. od XYZ nie ujęła jej w swojej ewidencji VAT nie odliczając z niej podatku naliczonego. Podobnie postąpiła w aspekcie podatku dochodowego nie ujmując tej faktury w kosztach uzyskania przychodów dotyczących 2015 r. Ostatecznie dnia 20 maja 2016 r. sprawa trafiła do sądu. Sąd w I instancji dnia 16 marca 2020 r. rozstrzygnął sprawę na korzyść XYZ uznając kwotę z faktury wystawionej przez XYZ. Spółka odwołała się od wyroku i sąd apelacyjny rozstrzygnął sprawę dn. 30 marca 2021 r. W wyroku uznano, że XYZ wykonał roboty na mniejszą kwotę niż w wystawionej przez niego fakturze końcowej oraz uznał, że potrącenie dokonane przez XYZ na wzajemne należności i zobowiązania było skuteczne. Dodatkowo Spółka została obciążona kosztami postępowania sądowego oraz odsetkami. Wyrok jest prawomocny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone nr 1):

Czy Spółka z uwagi na zawieszenie prawa do dokonania korekty deklaracji VAT-7 z tytułu toczącego się procesu sądowego ma prawo do korekty deklaracji za okres, w którym otrzymano fakturę od XYZ (tj. za sierpień 2015 r.) i odliczenia podatku VAT naliczonego z niej wynikającego (faktura wystawiona i otrzymana w sierpniu 2015 r.)?

Stanowisko Wnioskodawcy (w zakresie pytania nr 1):

Zdaniem Spółki posiada ona prawo do dokonania korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc sierpień 2015 r. i odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury końcowej otrzymanej od XYZ (wystawionej i otrzymanej w sierpniu 2015 r.).

Artykuł 86 ust. 1 Ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa o VAT) mówi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ust. 11 tego samego artykułu stanowi, iż jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10. 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3, w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast ust. 13 art. 86 wskazuje na możliwość korekty już złożonych deklaracji umożliwiając odliczenie podatku VAT naliczonego dla którego wskazany wyżej termin już minął: „Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.”

Należy przede wszystkim wskazać, że nabywane usługi od XYZ, z których nabyciem podatek został naliczony, były wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Jednak z uwagi na fakt, że faktura w ocenie Spółki podawała kwoty niezgodne z rzeczywistością została zakwestionowana i odesłana do XYZ. Zatem można przyjąć, że w dniu otrzymania faktury powstało prawo do odliczenia jednak wyłącznie do wysokości odpowiadającej faktycznie wykonanym usługom, których zakres w ocenie Spółki był mniejszy niż wykazany na otrzymanej fakturze.

Art. 70 par. 6 pkt 3 Ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej: Ordynacja podatkowa) stanowi, że bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

Jednocześnie art. 71 pkt 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż przepisy art. 70, art. 70a, art. 70c i art. 70e stosuje się odpowiednio do należności płatników lub inkasentów.

W związku z tym w momencie oddania sprawy do sądu 20 maja 2016 r. na podstawie art. 70 par. 6 pkt 3 w powiązaniu z art. 71 pkt 1 Ordynacji podatkowej nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia prawa Spółki do dokonania korekty i odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze końcowej od XYZ. Wznowienie biegu terminu przedawnienia nastąpiło w momencie uprawomocnienia się wyroku sądu w sprawie uznania wykonanych prac przez XYZ, tj. 30 marca 2021. W związku z tym należy uznać, że skoro prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany na fakturze końcowej od XYZ (do kwoty faktycznie wykonanych prac) powstało w sierpniu 2015 r. a termin przedawnienia został zawieszony w maju 2016 r. to prawo do skorygowania deklaracji VAT-7 za miesiąc sierpień 2015 celem ujęcia faktury końcowej od XYZ będzie przysługiwać Spółce do końca 2024 r. W związku z tym Spółce nadal przysługuje prawo do dokonania korekty deklaracji VAT-7 za sierpień 2015 r. i odliczenia podatku VAT z faktury końcowej otrzymanej od XYZ do wysokości wartości robót uznanych przez sąd za wykonane do dnia 31 grudnia 2024 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, w zakresie podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 99 ust. 2 i 3, w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Do uprawnienia, o którym mowa w ust. 13, stosuje się odpowiednio art. 81b Ordynacji podatkowej (art. 86 ust. 15 ustawy).

Na podstawie art. 81b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;

2. przysługuje nadal po zakończeniu:

a) kontroli podatkowej,

b) postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 2015 r. świadczył na rzecz inwestora usługi budowlane. Przy wykonywaniu usług postanowił skorzystać z usług zewnętrznego podmiotu (XYZ) - zlecając mu wykonanie części usług budowlanych jako podwykonawcy. XYZ za wykonanie części usług wystawił na podstawie protokołów odbioru wykonanych prac faktury, które zostały zaakceptowane i opłacone. Następnie w sierpniu 2015 r. po wykonaniu całości prac XYZ wystawił fakturę (faktura obejmująca większość wykonanych robót dlatego zwana dalej fakturą końcową), która w tym samym miesiącu wpłynęła do Spółki. Spółka nie zgodziła się jednak z kwotą otrzymanej faktury uznając ją jako niezgodną z zawartą umową i zakresem wykonanych prac przez XYZ. Spółka kwestionując fakturę końcową otrzymaną w sierpniu 2015 r. od XYZ nie ujęła jej w swojej ewidencji VAT nie odliczając z niej podatku naliczonego. Ostatecznie dnia 20 maja 2016 r. sprawa trafiła do sądu. Sąd w I instancji dnia 16 marca 2020 r. rozstrzygnął sprawę na korzyść XYZ uznając kwotę z faktury wystawionej przez XYZ. Spółka odwołała się od wyroku i sąd apelacyjny rozstrzygnął sprawę dn. 30 marca 2021 r. W wyroku uznano, że XYZ wykonał roboty na mniejszą kwotę niż w wystawionej przez niego fakturze końcowej oraz uznał, że potrącenie dokonane przez XYZ na wzajemne należności i zobowiązania było skuteczne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy z uwagi na zawieszenie prawa do dokonania korekty deklaracji VAT-7 z tytułu toczącego się procesu sądowego ma prawo do korekty deklaracji za okres, w którym otrzymano fakturę od XYZ (tj. za sierpień 2015 r.) i odliczenia podatku VAT naliczonego z niej wynikającego.

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 w powiązaniu z art. 71 pkt 1 Ordynacji podatkowej nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia prawa Spółki do dokonania korekty i odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze końcowej od XYZ.

W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy zatem wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć tezę, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

W kwestii przedawnienia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie C-472/08.

W orzeczeniu tym TSUE orzekł, że artykuł 18 ust. 4 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty VAT nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa.

Termin taki sam w sobie nie jest w stanie praktycznie uniemożliwić lub nadmiernie utrudnić wykonywania prawa do odliczenia, ponieważ trzyletni termin przedawnienia może w zasadzie umożliwić każdemu przeciętnie uważnemu podatnikowi skuteczne dochodzenie uprawnień przysługujących mu w porządku prawnym Unii.

Skoro TSUE za zgodny z zasadami uznał 3-letni okres przedawnienia, to tym bardziej za taki należy uznać termin 5-letni przewidziany w polskich przepisach podatkowych.

Na podstawie art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;

2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;

3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;

4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;

5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, z późn. zm.);

6. wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej "Radą", co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści.

W tym miejscu należy ustalić czy w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności powodujące przerwanie lub zawieszenie biegu terminu przedawnienia zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

W tym miejscu trzeba wyjaśnić kwestię wystąpienia z powództwem do sądu - kto wystąpił z pozwem, aby ustalić czy strona czy organ podatkowy prowadzący konkretne postępowanie podatkowe, a także co było przedmiotem tego powództwa. Ma to istotne znaczenie dla zastosowania bądź nie art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Wyroki zapadłe w procesie opartym o powództwo przeciwko spółce, wytoczone na podstawie art. 1891 k.p.c., nie będą korzystały z rozszerzonej prawomocności i nie będą wiążące dla organów podatkowych rozstrzygających w niniejszej sprawie.

Jak już wyżej wskazano, zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

Regulacja ta jest skorelowana z treścią art. 199a Ordynacji podatkowej, który pozwala organowi podatkowemu w razie wystąpienia w sprawie wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, na wystąpienie do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa w trybie art. 1891 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 1575 ze zm.) Wprowadzenie przewidzianej w art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji przesłanki zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego podyktowane było tym, by w sytuacji stwierdzenia przez organ w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy istotnych wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, uzasadniających wystąpienie w trybie art. 199a do sądu cywilnego o ich rozstrzygnięcie, organ ten miał szansę uwzględnić wynik tego postępowania w wydanym rozstrzygnięciu. W przeciwnym razie występowanie do sądu cywilnego o rozstrzygnięcie istotnych wątpliwości, co do okoliczności mających wpływ na kształt zobowiązania podatkowego byłoby pozbawione sensu, z uwagi na brak możliwości zastosowania się do uzyskanego w tym postępowaniu orzeczenia sądu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z 2 kwietnia 2019 r. sygn. akt II FSK 3385/18, do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 o.p. dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a O.p., o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa.

NSA w ww. wyroku stwierdził, że: „Z zagadnieniem wstępnym mamy do czynienia w przypadku wystąpienia do sądu z powództwem w celu rozstrzygnięcia kwestii istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa na podstawie art. 199a § 3 O.p. Pomimo, że jest to instytucja związana z postępowaniem dowodowym i ustaleniem stanu faktycznego w postępowaniu podatkowym, to orzeczenie o istnieniu bądź nieistnieniu stosunku prawnego lub prawa spełnia przesłanki zagadnienia wstępnego. Należy podkreślić, że przepis art. 199a § 3 O.p. przyznaje organowi podatkowemu kompetencję do wystąpienia do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa – w przypadku ziszczenia się sytuacji określonych w tym przepisie.

Wskazać również należy, że zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 O.p. bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. W orzecznictwie sądów administracyjnych stwierdza się, że do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 O.p. dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a O.p., o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa (por. wyrok NSA z 16 lutego 2017r., sygn. akt II FSK 3030/16).

Przenosząc powyższe rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że skoro z powództwem w przedmiocie stwierdzenia nieważności (bądź nie) umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zawartej 4 lipca 2008r. wystąpił do sądu powszechnego M. C., a nie organ podatkowy w trybie art. 199a O.p., to nie było podstaw do przyjęcia, że wystąpienie do sądu z powództwem na podstawie art. 189¹ K.p.c. skutkuje zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 O.p.

Konkludując, nie ma podstaw do stwierdzenia, że doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego ani wskutek zawiadomienia Skarżącego w trybie art. 70c O.p. w związku z wszczęciem postępowania karnego skarbowego, ani wskutek zawieszenia postępowania podatkowego w związku z wystąpieniem przez M. C. do sądu powszechnego z powództwem o stwierdzenie nieważności umowy spółki zawartej 4 lipca 2008r.”

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 14 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Po 1192/16 wskazał, że do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 o.p. dochodzi tylko w sytuacji, gdyby organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a o.p., o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny należy zauważyć, że w opisanej sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 70 § 6 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Oznacza to, że nie nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia prawa Spółki do dokonania korekty i odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze końcowej od XYZ. W przedstawionej sytuacji Spółka nie zgodziła się z kwotą otrzymanej faktury uznając ją jako niezgodną z zawartą umową i zakresem wykonanych prac przez XYZ i dnia 20 maja 2016 r. sprawa trafiła do sądu. Spółka kwestionując fakturę i prowadząc spór w sądzie z kontrahentem XYZ działała w celu ochrony swoich interesów. Jak wskazano wyżej do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a Ordynacja podatkowa, o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa. W opisanej sprawie do sądu zwróciła się Spółka, a nie organ prowadzący postępowanie podatkowe.

Zastosowanie nie będzie miał również art. 81b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, gdyż nie wystąpiły u Wnioskodawcy okoliczności, o których mowa w tym przepisie. Wynika to z faktu, iż Wnioskodawca w złożonym wniosku podpisał oświadczenie o następującej treści: „Oświadczam, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego .

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest tym samym zobowiązany do posiadania dokumentów i ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Skoro jak wskazano wyżej u Wnioskodawcy nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia w przedmiotowej sprawie, to Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do dokonania korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc sierpień 2015 r. i odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktury końcowej otrzymanej od XYZ, gdyż minęło już 5 lat od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie pytania nr 1, jest nieprawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca pytania nr 2 i 3 zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.