0111-KDIB3-1.4012.683.2021.2.AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 sierpnia 2021 r. (data wpływu 6 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 11 października 2021 r. (data wpływu 14 października 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zwolnienia dostawy działki nr 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 oraz pkt 10 ustawy o VAT (podatek od towarów i usług) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zwolnienia dostawy działki nr 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 oraz pkt 10 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 11 października 2021 r. (data wpływu 14 października 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 października 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.683.2021.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o., z siedzibą w (…) (dalej: Spółka lub (…) lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Spółka jest właścicielem nieruchomości obejmującej działkę oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków jednostki ewidencyjnej (…) o pow. 0,2747 ha (dalej: „działka” lub „nieruchomość”) wpisaną w księdze wieczystej nr (…), prowadzonej przez Sąd Rejonowy (…).

Działka nr 1 powstała w wyniku podziału działki nr 2 o powierzchni 0,3028 ha na działki: nr 1 o pow. 0,2747 ha, nr 3 o pow. 0,0172 ha oraz nr 3757/4 o pow. 0,0109 ha (decyzja Burmistrza Miasta z dnia 5 lutego 2021 roku, nr (…).

Zgodnie z zapisem w ewidencji gruntów działka nr 1 sklasyfikowana jest jako:

1. inne tereny zabudowane (Bi -0,0368 ha) oraz

2. pastwiska klasy V (Ps/PsV -0,2379 ha).

Nieruchomość obejmująca działkę nr 1 stanowi teren niezagospodarowany, porośnięty zielenią nieurządzoną. Miejscowy Planu Zagospodarowania Przestrzennego dla terenu położonego przy ul. (…) stracił ważność. Działka położona jest w jednostce ewidencyjnej (…), obręb (…), na terenie, dla którego Rada Miejska (…) podjęła Uchwałę nr (…) z dnia 9 lutego 2021 r. o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru (…).

Dla przedmiotowej nieruchomości nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Zgodnie z art. 61.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym możliwe jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla realizacji budynków mieszkalnych jednorodzinnych z usługami (do dwóch kondygnacji nadziemnych + poddasze), dzięki spełnieniu następujących warunków:

- co najmniej jedna sąsiednia działka, dostępna z tej samej drogi publicznej,

jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu,

- nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej,

- istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego,

- przedmiotowa nieruchomość nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nie rolnicze i nie leśne, albo jest objęty względem zgody uzyskanej przy sporządzeniu miejscowych planów, które na dzień dzisiejszy utraciły moc.

Zgodnie z zaświadczeniem Burmistrza Miasta z dnia 4 sierpnia 2021 roku (znak: (…)), dla terenu działki nr 1 została wydana decyzja Burmistrza Miasta o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego znak: (…) z dnia 7 sierpnia 2018 roku, w obszarze działek nr: 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11. 2 obręb (…) oraz dz. Nr: 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 obręb (…), w jedn. ewid. (…), dla budowy sieci kablowych podziemnych średniego napięcia SN 15 kV i kabli światłowodowych na odcinku przy ul. (…) z wyłączeniem terenów kolejowych, oraz budowę stacji transformatorowej 15/0,4 kV.

Przez działkę o numerze 1 przebiega pas gruntu użytkowany przez osoby postronne jako droga do budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Fragment nieruchomości użytkowany jako droga jest częściowo utwardzony (tłuczniem, asfaltem i elementami betonowymi) przez nieznane Wnioskodawcy osoby trzecie. Przy sprzedaży planowane jest zobowiązanie nabywcy do ustanowienia - po ustaleniu dla działki nr 1 warunków zabudowy - służebności przejazdu i przejścia na rzecz każdoczesnych właścicieli obejmujących działki nr: 20, 21, 22 i 23. Dodatkowo w podobny sposób utwardzony został niewielki fragment działki przylegający do w/w pasa użytkowanego jako droga - fragment ten był wykorzystywany do pozostawiania maszyn na etapie remontu drogi powiatowej (ul. (…)). Wszystkie te chałupnicze utwardzenia zostały wykonane dawniej, niż 2 lata wstecz od daty niniejszego wniosku.

Działka posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej: do ulicy (…).

Przez działkę przebiegają liczne sieci infrastruktury technicznej:

1. Przez centralną część działki z północy na południe przebiega gazociąg o średnicy 63 mm.

2. Przez wschodnią część działki przebiega gazociąg o średnicy 125 mm.

3. Wzdłuż północno - wschodniej części działki przebiega gazociąg o śr. 63 mm oraz napowietrzna linia energetyczna i oświetleniowa oraz usytuowane są betonowe słupy podtrzymujące linie.

4. Wzdłuż północnej granicy działki przebiega podziemna linia teletechniczna.

Wszystkie sieci są czynne. Wszystkie opisane wyżej urządzenia przesyłowe wchodzą w skład przedsiębiorstw przesyłowych i zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie należą do części składowych nieruchomości oraz nie stanowią własności (…).

W 2020 roku Wnioskodawca zawarł z osobą trzecią umowę o udostępnienie dwóch miejsc postojowych na działce nr 1. Poza tą umową nieruchomość nie jest przedmiotem umów dzierżawy/najmu, nie jest obciążona ograniczonymi prawami rzeczowymi.

Z tytułu nabycia nieruchomości obejmującej działkę nr 2 (z której w wyniku podziału powstała działka nr 1), obr. (…), Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o naliczony.

Opis zdarzeń przyszłych.

Spółka planuje zbyć nieruchomość. Nieruchomość zbywana będzie w istniejącym stanie faktycznym i prawnym. Na działce w dacie transakcji będą znajdować się wyłącznie elementy infrastruktury przesyłowej wchodzące w skład przedsiębiorstw przesyłowych, tj. sieć instalacji gazowej, elektrycznej i światłowodowej, które stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (dalej: „Prawo budowlane”), a także niewielki pas ubitej drogi dojazdowej do sąsiednich budynków jednorodzinnych wraz z niewielkim fragmentem utwardzonym na potrzeby przebudowy drogi powiatowej, których w ocenie Wnioskodawcy nie można uznać za budowle w rozumieniu w/w przepisów.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Działka nr 1 nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Zgodnie z treścią wniosku w 2020 roku Wnioskodawca zawarł z osobą trzecią umowę o udostępnienie dwóch miejsc postojowych na działce 1. Wnioskodawca z tego tytułu co miesiąc wystawia fakturę ze stawką 23% VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym i prawnym dostawa nieruchomości, jako teren zabudowany urządzeniami przesyłowymi i jednocześnie teren budowlany, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w szczególności nie będzie podlegać zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 oraz pkt 10 ustawy?

Stanowisko przedstawione we wniosku:

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży omawianej nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z następujących przyczyn.

Nieruchomość stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”). Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego wiąże zarówno organy administracji, osoby fizyczne, osoby prawne, jak i inne jednostki organizacyjne. Zatem w sytuacji gdy na danym terenie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, to właśnie zapisom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy nadać decydujące znaczenie dla oceny przeznaczenia danego terenu, w tym również dla potrzeb art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2021.741), ustawa określa:

1. zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

2. zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z przepisu art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:

1. rodzaj inwestycji;

2. warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie:

a) warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego.

b) ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej.

c) obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji,

d) wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,

e) ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych

3. linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali, z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 ww. ustawy przepisy art. 51 ust. 3, art. 52. art. 53 ust. 3-5a. art. 55 i art. 56 stosuje się odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Decyzję o ustaleniu lokalizacji celu publicznego, dla celów podatku VAT w rozpatrywanej kwestii należy traktować na równi z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku, wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, zawiera ustalenia dotyczące budowy na tym terenie infrastruktury technicznej w postaci sieci kablowych podziemnych i kabli światłowodowych, a zatem ten teren należy, w świetle art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, uznać za grunt przeznaczony pod zabudowę.

Reasumując, stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie sprzedaż nieruchomości oznaczonej jako działka nr 1, dla której została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, nie będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, lecz będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%.

Pas gruntu (oznaczony jako użytek Bi) działki nr 1, użytkowany jako droga dojazdowa do budynków mieszkalnych jednorodzinnych, został wprawdzie częściowo utwardzony (różnymi materiałami: tłuczniem, asfaltem i elementami betonowymi) przez osoby trzecie, niemniej „chałupnicza” metoda wykonania utwardzenia, brak wyraźnego wyznaczenia drogi w terenie (w szczególności brak krawężników) nie pozwalają uznać tego urządzenia za budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego. Za budowlę nie można również uznać niewielkiego fragmentu działki, utwardzonego w podobny sposób kilka lat temu przez osoby trzecie na potrzeby prowadzonych wówczas robót, tj. przebudowy drogi powiatowej - ul. (…) (prawdopodobnie przez wykonawcę tych robót - na potrzeby składowania na noc maszyn). W związku z powyższym działki nie można uznać za grunt zabudowany w/w urządzeniami, gdyż nie są one budowlami.

Nieruchomość zabudowana jest infrastrukturą przesyłową nie stanowiącą własności Spółki, a wchodzącą w skład przedsiębiorstw przesyłowych.

Zgodnie z art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Jednocześnie, w myśl art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Ponadto, na podstawie art. 48 Kodeksu cywilnego, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane. Niemniej jednak, w myśl art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. W ocenie Wnioskodawcy, analiza przytoczonych powyżej przepisów Kodeksu cywilnego prowadzi do wniosku, że przedmiotowa infrastruktura (urządzenia służące do doprowadzania płynów, pary, energii elektrycznej) nie może stanowić części składowych działki objętej transakcją, bowiem wchodzi ona w skład przedsiębiorstw przesyłowych, o których mowa wart. 49 § 1 Kodeksu cywilnego. Tym samym, bez względu na trwałe powiązanie infrastruktury z gruntem, na podstawie art. 49 Kodeksu cywilnego, stanowi ona odrębny, niezależny od działek przedmiot własności. W konsekwencji przedmiotem transakcji jest dostawa działki, a nie położonej na niej infrastruktury.

Zgodnie z powyższym nieruchomość należy uznać za teren zabudowany infrastrukturą przesyłową, przy czym przedmiotem dostawy towaru będzie sama nieruchomość, bez dostawy w/w

urządzeń przesyłowych (które nie stanowią własności Wnioskodawcy).

W związku z powyższym dostawa działki nr 1, jako terenu zabudowanego infrastrukturą techniczną - urządzeniami przesyłowymi, oraz jednocześnie stanowiącego teren budowlany, nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Jednocześnie dostawa działki nie będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy, ponieważ:

a) urządzenia przesyłowe wybudowane na działce nie stanowią własności wnioskodawcy i nie będą one podlegały dostawie wraz z dostawą działki,

b) ubitego fragmentu drogi wraz z przylegającym obszarem nie można uznać za budowlę w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

W sprawie opisanej powyżej nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed sądem administracyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie zatem z powołanymi przepisami, grunt jak i budynki i budowle spełniają definicje towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

W art. 43 ust. 1 ustawy, dla dostawy nieruchomości niezabudowanych (pkt 9 ww. przepisu) oraz nieruchomości stanowiących budynki, budowle lub ich części (pkt 10 i pkt 10a) spełniających określone w tych przepisach warunki, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT. Zwolnienie od podatku sprzedaży ww. towarów jest również możliwe w oparciu o normę art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

a. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

b. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku, decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

Ponadto, stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie natomiast do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

a) wybudowaniu lub

b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

W myśl art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

W świetle zapisów art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i budowlami trwale z gruntem związanymi.

Zgodnie natomiast z art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Wskazać w tym miejscu należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym wyżej art. 7 ustawy nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Uwzględniając przywołane regulacje prawne należy stwierdzić, że w sytuacji gdy przedmiotem sprzedaży jest grunt, na którym posadowiony jest budynek/budowla, niestanowiący własności zbywcy, to mimo, iż ten obiekt budowlany stanowi w świetle prawa cywilnego część składową nieruchomości – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy jest w takim przypadku tylko sam grunt (jako grunt zabudowany).

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę nr 1. Nieruchomość obejmująca działkę nr 1 stanowi teren niezagospodarowany, porośnięty zielenią nieurządzoną. Miejscowy Planu Zagospodarowania Przestrzennego stracił ważność. Dla przedmiotowej nieruchomości nie wydano decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie z zaświadczeniem Burmistrza Miasta dla terenu działki nr 1 została wydana decyzja Burmistrza Miasta o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przez działkę o numerze 1 przebiega pas gruntu użytkowany przez osoby postronne jako droga do budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Fragment nieruchomości użytkowany jako droga jest częściowo utwardzony (tłuczniem, asfaltem i elementami betonowymi) przez nieznane Wnioskodawcy osoby trzecie.

Przez działkę przebiegają liczne sieci infrastruktury technicznej:

1. Przez centralną część działki z północy na południe przebiega gazociąg o średnicy 63 mm.

2. Przez wschodnią część działki przebiega gazociąg o średnicy 125 mm.

3. Wzdłuż północno - wschodniej części działki przebiega gazociąg o śr. 63 mm oraz napowietrzna linia energetyczna i oświetleniowa oraz usytuowane są betonowe słupy podtrzymujące linie.

4. Wzdłuż północnej granicy działki przebiega podziemna linia teletechniczna.

Wszystkie opisane wyżej urządzenia przesyłowe wchodzą w skład przedsiębiorstw przesyłowych i zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie należą do części składowych nieruchomości oraz nie stanowią własności Wnioskodawcy. W 2020 roku Wnioskodawca zawarł z osoba trzecią umowę o udostępnienie dwóch miejsc postojowych na działce nr 1. Poza tą umową nieruchomość nie jest przedmiotem umów dzierżawy/najmu, nie jest obciążona ograniczonymi prawami rzeczowymi.

Z tytułu nabycia nieruchomości obejmującej działkę nr 2 (z której w wyniku podziału powstała działka nr 1), obr. (…), Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o naliczony. Na działce w dacie transakcji będą znajdować się wyłącznie elementy infrastruktury przesyłowej wchodzące w skład przedsiębiorstw przesyłowych, tj. sieć instalacji gazowej, elektrycznej i światłowodowej, które stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (dalej: „Prawo budowlane”), a także niewielki pas ubitej drogi dojazdowej do sąsiednich budynków jednorodzinnych wraz z niewielkim fragmentem utwardzonym na potrzeby przebudowy drogi powiatowej, których w ocenie wnioskodawcy nie można uznać za budowle w rozumieniu w/w przepisów.

Działka nr 1 nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Zgodnie z treścią wniosku w 2020 roku Wnioskodawca zawarł z osobą trzecią umowę o udostępnienie dwóch miejsc postojowych na działce 1.

W niniejszej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – przez działkę przebiegają linie sieci infrastruktury technicznej będące budowlami w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Urządzenia przesyłowe wchodzą w skład przedsiębiorstw przesyłowych i zgodnie z art. 49 Kodeksu cywilnego nie należą do części składowych nieruchomości oraz nie stanowią własności Wnioskodawcy, tym samym w rezultacie planowanej dostawy przedmiotowej działki nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania ww. obiektami – liniami sieci technicznych, jak właściciel - nie będą przedmiotem sprzedaży.

Wobec tak przedstawionego opisu sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca nie jest właścicielem znajdujących się na działce budowli tj. sieci infrastruktury technicznej przesyłowej, to należy przyjąć, że w związku z planowaną dostawą działki nr 1, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, który jednak nie można uznać za teren niezabudowany, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dostawa działki nr 1 nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że skoro dostawa będzie obejmowała wyłącznie grunt to dla tej dostawy nie będzie mieć zastosowania zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

- towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

- przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że przy sprzedaży przedmiotowej działki nr 1, nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ przedmiotowa działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele do działalności zwolnionej od podatku.

W rezultacie w związku z brakiem możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT w odniesieniu do czynności sprzedaży działki nr 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, pkt 10 i pkt 2 ustawy należy stwierdzić, że ww. czynność sprzedaży ww. działki będzie podlegać opodatkowaniu przy zastosowaniu właściwej stawki podatku dla przedmiotu dostawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.