0114-KDIP4-3.4012.555.2021.2.DM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia z 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 3 sierpnia 2021 r. (data wpływu 5 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 28 września 2021 r. (data wpływu 29 września 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 15 września 2021 r. (doręczone 21 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

5 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. Złożony wniosek uzupełniony został pismem z 28 września 2021 r. (data wpływu 29 września 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 15 września 2021 r. (doręczone 21 września 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie sprecyzowany w uzupełnieniu do wniosku:

Wnioskodawczyni razem z mężem była właścicielką gospodarstwa rolnego od 1989 r. Działkę, której dotyczy wniosek Wnioskodawczyni razem z mężem nabyła 7 stycznia 2000 r. 29 września 2016 r. na podstawie postanowienia (sygn. akt (`(...)`)) Wnioskodawczyni otrzymała wraz z córkami spadek po zmarłym mężu (`(...)`). Oprócz swojej połowy majątku wg postanowienia Wnioskodawczyni nabyła 4/16 części spadku, a córki: (`(...)`),(`(...)`),(`(...)`) oraz (`(...)`) nabyły po 3/16 części spadku. Po uzyskaniu spadku w ewidencji gruntów i budynków wszyscy spadkobiercy zostali wpisani jako właściciele.

W skład spadku wchodzą działki rolne. W 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała informacje z gminy, że jest możliwość podzielenia jednej z działek o nr (…) w miejscowości (`(...)`), gminie (`(...)`). W związku z tym w 2020 r. działka ta została podzielona na nowo utworzone działki gruntu o nr od 12/1 do 12/17, na które zostały wydane pojedyncze decyzje o warunkach zabudowy. Nieruchomość ta nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego.

W 2021 r. zgłosił się do Wnioskodawczyni kupiec, który chciałby nabyć od Niej część działek, na które zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy, ponieważ działki te znajdują się w pobliżu nowopowstałych zabudowań jednorodzinnych.

Działki o nr ewidencyjnych: 12/2, 12/3, 12/4, 12/5, 12/6, 12/7, 12/8, 12/9, 12/10, 12/11, 12/12, 12/13, 12/14, 12/15, 12/16, 12/17 - wszystkie 16 działek to działki niezabudowane.

Od nabycia 7 stycznia 2000 r. oraz po śmierci męża działki są wykorzystywane do celów rolniczych - żadne z małżonków nie było, a obecnie Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług).

Sprzedaż w przyszłości innych nieruchomości nie jest wykluczona. Ewentualna decyzja, w tym zakresie zostanie podjęta w zależności od sytuacji osobistej. 29 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży swoich udziałów w innych działkach o nr 11/1, 11/2, 11/3, 11/4. Transakcja ta nie była opodatkowana podatkiem VAT.

Działki nie są przedmiotem dzierżawy. Działka nr 12, podzielona następnie na działki od nr 12/1 do 12/17, została nabyta przez Wnioskodawczynię i jej męża do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy wystąpiła Wnioskodawczyni. Wszystkie działki posiadają dostęp do drogi publicznej poprzez działkę nr 12/10 stanowiącą drogę wewnętrzną, dodatkowo dla działek o nr 12/8, 12/9, 12/16, 12/17 dostęp do drogi publicznej jest realizowany z gminnej drogi publicznej. Żadne działania (jak np. uzbrojenie wodno-kanalizacyjne, przyłącza linii energetycznej, korzystanie z usług biura nieruchomości) w celu przygotowania działek do sprzedaży nie były i nie będą podejmowane. Nie zostało udzielone żadne pełnomocnictwo w związku z planowaną sprzedażą działek. Działki nie są zabudowane, są to grunty orne, grunty orne pod rowami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu do wniosku:

1. Czy w takiej sytuacji przy sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku VAT?
2. Czy ewentualne uznanie Wnioskodawczyni za podatnika VAT i zobowiązanie Jej do zapłaty tego podatku z tytułu sprzedaży działek będzie proporcjonalne do wysokości Jej udziału w zbywanych nieruchomościach?
3. Czy uznanie Wnioskodawczyni za podatnika VAT w świetle przepisów VAT jest uzależnione od tego, czy dokona sprzedaży wszystkich działek w ramach jednej transakcji z jednym kupującym, czy też od tego, że działki będą przedmiotem kilku odrębnych transakcji z tym samym lub różnymi kupującymi, przy czym transakcje te mogą być zawierane w różnych odstępach czasu (dłuższych lub krótszych, uzależnionych od sytuacji osobistej Wnioskodawczyni)?

Stanowisko Wnioskodawczyni, ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu do wniosku:

Zgodnie z orzecznictwem opisanym w książce Stelli Brzeszczyńskiej „Nieruchomości”, „nie jest działalnością sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spadkobrania w celach prywatnych”.

Tak jest w przypadku Wnioskodawczyni. Grunty rolne zostały nabyte w drodze spadkobrania. Nastąpiła możliwość podziału jednej z działek rolnych dla własnych potrzeb. Mimo podziału działka ta jest nadal użytkowana jest w celach rolnych.

„Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki sama z siebie nie jest decydujące. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego”.

Ważne jest również to, że Polska nie wdrożyła art. 12 dyrektywy 206/112/WE, co oznacza, że „okazjonalna” sprzedaż nieruchomości nie podlega VAT.

W związku z tym Wnioskodawczyni uważa, że nie powinna płacić podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli zostanie uznana za podatnika VAT, a sama transakcja za opodatkowaną stawką podstawową, podatek VAT do zapłaty przez Wnioskodawczynię będzie proporcjonalny do Jej udziału w nieruchomościach. Jako współwłaściciel Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty całej kwoty VAT, a jedynie tej jego część, która odpowiada Jej udziałowi spadkowemu w zbywanych nieruchomościach.

Wnioskodawczyni uważa, że dla uznania Jej za podatnika VAT nie ma znaczenia sposób zbycia działek, gdyż może rozporządzać swoim majątkiem prywatnym swobodnie i według uznania, stosownie do swoich potrzeb osobistych lub sytuacji życiowej. Na różnym etapie życia może pojawić się potrzeba lub konieczność zbycia wszystkich działek od razu lub tylko niektórych z nich. Może być też tak, że działki zostaną w jakiś sposób rozdysponowane między córkami i Wnioskodawczynią, na co może mieć wpływ sytuacja osobista współwłaścicieli, a wtedy w ogóle nie staną się przedmiotem sprzedaży. Do ewentualnej sprzedaży zawsze potrzebna będzie zgoda pozostałych współwłaścicieli, więc Wnioskodawczyni sama nie będzie mogła podjąć takiej decyzji. Zdaniem Wnioskodawczyni dysponowanie prywatnym majątkiem w ramach zarządzania nim, bez podejmowania starań charakterystycznych dla podmiotów zawodowo zajmujących się obrotem nieruchomościami, niezależnie od częstotliwości transakcji sprzedaży, nie czyni z Niej handlowca podlegającego przepisom VAT. Wnioskodawczyni nie będzie podejmowała żadnych działań, takich jak wykonanie uzbrojenia, przyłączy linii elektrycznych, czy innych działań zwiększających atrakcyjność działek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą VAT”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,

2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,

3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania VAT sprzedaży działki istotne jest, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął lub podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie z 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym TSUE wskazał, że: „(…) czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. I-3013, pkt 32). Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Zatem przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych między podmiotami, w tym kwestie dotyczące przeniesienia własności nieruchomości, reguluje ustawa z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 Kodeksu cywilnego). Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej, albo że strony inaczej postanowiły.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni razem z mężem nabyła 7 stycznia 2000 r. działkę nr 12. 29 września 2016 r. na podstawie postanowienia Wnioskodawczyni otrzymała wraz z córkami spadek po zmarłym mężu. Oprócz swojej połowy majątku, Wnioskodawczyni nabyła 4/16 części spadku. W skład spadku wchodzą działki rolne. W 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała informacje z gminy, że jest możliwość podzielenia jednej z działek o nr 12. W związku z tym w 2020 r. działka ta została podzielona na działki gruntu o nr od 12/1 do 12/17, na które zostały wydane pojedyncze decyzje o warunkach zabudowy. Nieruchomość ta nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego.

W 2021 r. zgłosił się do Wnioskodawczyni kupiec, który chciałby nabyć od Niej część działek, na które zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy, ponieważ działki te znajdują się w pobliżu nowopowstałych zabudowań jednorodzinnych.

Od nabycia 7 stycznia 2000 r. oraz po śmierci męża działki są wykorzystywane do celów rolniczych - żadne z małżonków nie było, a obecnie Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Sprzedaż w przyszłości innych nieruchomości nie jest wykluczona, 29 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży swoich udziałów w innych działkach o nr 11/1, 11/2, 11/3, 11/4. Transakcja ta nie była opodatkowana podatkiem VAT.

Działki nie są przedmiotem dzierżawy. Działka nr 102, podzielona następnie na działki od nr 12/1 do 12/17, została nabyta przez Wnioskodawczynię i jej męża do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy wystąpiła Wnioskodawczyni. Wszystkie działki posiadają dostęp do drogi publicznej poprzez działkę nr 12/10 stanowiącą drogę wewnętrzną, dodatkowo dla działek o nr 12/8, 12/9, 12/16, 12/17 dostęp do drogi publicznej jest realizowany z gminnej drogi publicznej. Żadne działania, w celu przygotowania działek do sprzedaży nie były i nie będą podejmowane. Nie zostało udzielone żadne pełnomocnictwo w związku z planowaną sprzedażą działek. Działki nie są zabudowane, są to grunty orne, grunty orne pod rowami.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii uznania sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach za podlegającą opodatkowaniu VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przedmiotowym opisie sprawy nie wystąpią okoliczności, które wskazują, że sprzedaż przez Wnioskodawczynię udziałów w przedmiotowych działkach, należy uznać za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, która skutkuje uznaniem Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług.

Znaczenie dla przedmiotowej sprawy ma analiza całokształtu działań jakie Wnioskodawczyni podjęła w odniesieniu do działek przez cały okres posiadania. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni od nabycia wykorzystywała działki do celów rolniczych. Działki nie są przedmiotem dzierżawy. Żadne działania w celu przygotowania działek do sprzedaży nie były i nie będą podejmowane (np. uzbrojenie wodno-kanalizacyjne, przyłącza linii energetycznych, korzystanie z usług biura nieruchomości). Nie zostało udzielone żadne pełnomocnictwo w związku z planowaną sprzedażą działek. Działki nie są zabudowane, są to grunty orne, grunty orne pod rowami. Wszystkie działki posiadają dostęp do drogi publicznej poprzez działkę nr 102/10 stanowiącą drogę wewnętrzną, dodatkowo dla działek o nr 12/8, 12/9, 12/16, 12/17 dostęp do drogi publicznej jest realizowany z gminnej drogi publicznej. Poza planowaną sprzedażą przedmiotowych działek Wnioskodawczyni 29 stycznia 2020 r. dokonała sprzedaży swoich udziałów w innych działkach o nr 11/1, 11/2, 11/3, 11/4. Transakcja ta nie była opodatkowana podatkiem VAT. Wnioskodawczyni wydzieliła 16 działek z działki nr 12 po otrzymaniu informacji z gminy, że jest możliwość podzielenia tej działki. Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zauważyć jednak trzeba, że sam tylko podział oraz uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy nie może przesądzać o uznaniu Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie za podatnika podatku VAT.

Z okoliczności sprawy nie wynika zatem, aby wystąpił taki ciąg zdarzeń, który wskazywałby na aktywność Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami.

Odnosząc się zatem do sprzedaży przedmiotowych działek stwierdzić należy, że czynności podjęte przez Wnioskodawczynię nie wykraczają poza zakres zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawczyni i nie stanowią działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawczyni nie dokonywała czynności typowych dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami, wykonywanych przez handlowców. Brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności przesądza o tym, że zbycie udziałów w opisanych działkach przez Wnioskodawczynię nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji zbycie udziałów w działkach od 12/2 do 12/17 nie będzie skutkować uznaniem Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż udziałów w przedmiotowych działkach nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnoszą się do kwestii dotyczącej ustalenia proporcji zapłaty podatku VAT, należy stwierdzić, że w związku z tym, że transakcja sprzedaży udziałów w przedmiotowych działkach nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, tym samym Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do wyliczenia i zapłaty podatku VAT.

Natomiast w kwestii wątpliwości Wnioskodawczyni, dotyczących uznania Jej za podatnika podatku VAT w zależności od tego, czy dokona sprzedaży działek jednej lub kilku osobom, w ramach jednej lub kilku transakcji należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie uznano, że sprzedaż udziałów w działkach przez Wnioskodawczynię nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Wskazać przy tym trzeba, że Wnioskodawczyni nie została uznana za podatnika niezależnie od tego, czy dokona sprzedaży działek jednemu lub kilku nabywcom, w ramach jednej lub kilku transakcji. Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stosownie do art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej, nienależna opłata w kwocie 640 zł uiszczona 28 września 2021 r., zostanie – zgodnie z wolą Wnioskodawczyni wyrażoną we wniosku z 3 sierpnia 2021 r. – zwrócona przekazem pocztowym na adres wskazany we wniosku. Zwrot nastąpi po zakończeniu postępowania, stosownie do uregulowania zawartego w art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.