0114-KDIP4-3.4012.500.2021.2.IG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lipca 2021 r. (data wpływu 14 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 1 października 2021 r. (data wpływu 1 października 2021 r.) na wezwanie Organu z 23 września 2021 r. (doręczone 23 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

‒ prawa do odliczenia podatku naliczonego od zrealizowanej inwestycji (pytanie nr 1 we wniosku) – jest nieprawidłowe,

‒ braku opodatkowania dostawy zrealizowanej inwestycji w postaci oświetlenia ulicznego (pytanie nr 2 we wniosku) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

14 lipca 2021 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zrealizowanej inwestycji a także braku opodatkowania dostawy zrealizowanej inwestycji w postaci oświetlenia ulicznego. Wniosek został uzupełniony pismem z 1 października 2021 r. (data wpływu 1 października 2021 r.) na wezwanie Organu z 23 września 2021 r. (doręczone 23 września 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). W roku (…) poczyniła inwestycję polegającą na wybudowaniu oświetlenia ulicznego na osiedlu w (…) na łączną kwotę brutto (…), w tym podatek VAT – (…), netto – (…), na co składają się następujące nakłady:

1. zakup dziennika budowy do wykonania inwestycji budowy oświetlenia ulicznego - netto (…), VAT 6% - (…), brutto – (…)

2. opłata przyłączeniowa za podłączenie do sieci elektroenergetycznej oświetlenia ulicznego w (…) - netto – (…), VAT 23% - (…), brutto – (…),

3. budowa oświetlenia ulicznego w (…) w ulicach: (…) - netto – (…), VAT 23% - (…), brutto – (…),

4. pełnienie nadzoru inwestorskiego nad inwestycją budowa oświetlenia ulicznego w (…) - rachunek Nr (…).

Całość nakładów Gmina pokryła ze środków własnych, nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sieć oświetlenia ulicznego nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze. Lampy uliczne będące przedmiotem planowanej sprzedaży wykorzystywane są wyłącznie do realizacji celów nałożonych odrębnymi przepisami prawa, do których gmina została powołana (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym). Zadanie to nie było związane z wykonywaniem czynności opodatkowanej i Gminie nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż inwestycja potraktowana została jako oświetlenie uliczne dla mieszkańców. Po zakończeniu inwestycji oświetlenie to stanowi majątek gminny w klasyfikacji rodzajowej (KŚT) - 220 (środki trwałe - budowle).

Gmina w roku (…) zamierza dokonać sprzedaży wybudowanego w roku (…) sieci oświetlenia drogowego (punktów świetlnych) dla dostawcy energii B. Sp. z o.o. z (…) na podstawie faktury VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT. Pozostałe punkty świetlne na terenie Gminy są własnością B. Sp. z o.o. z (…). Gmina planuje zbyć wybudowany w roku (…) majątek, ponieważ musiałaby ponosić dodatkowe koszty związane z utrzymaniem i konserwacją tych punktów świetlnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina powinna odliczyć podatek VAT od ww. inwestycji, dokonując korekty deklaracji VAT za rok (…)?

2. Czy sprzedaż punktów świetlnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

3. Czy Gmina prawidłowo zamierza zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 albo 10a ustawy o VAT?

4. Czy w związku z faktem, iż w roku 2020 Gmina nie występowała o zwrot podatku VAT naliczonego, to jest zobowiązana do zapłaty podatku VAT należnego po sprzedaży infrastruktury oświetlenia ulicznego?

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w uzupełnieniu wniosku:

1. Zdaniem Wnioskodawcy Gmina powinna odliczyć podatek VAT za rok (…).

2. Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż punktów świetlnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

3. Zdaniem Wnioskodawcy Gmina prawidłowo zamierza zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 albo 10a ustawy o VAT.

4. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli w roku (…) Gmina nie występowała o zwrot podatku VAT naliczonego, to jest zobowiązana do zapłaty podatku VAT należnego po sprzedaży infrastruktury oświetlenia ulicznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zrealizowanej inwestycji oraz jest prawidłowe w zakresie braku opodatkowania dostawy zrealizowanej inwestycji w postaci oświetlenia ulicznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu. Aby czynność podlegała opodatkowaniu VAT musi zostać wykonana przez podatnika w rozumieniu ustawy i musi być wykonywana w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

20 marca 2014 r. TSUE wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika podatku od towarów i usług. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych, podmioty te powinny być uznawane za podatników podatku od towarów i usług. Zatem, w przypadku, gdy jednostka samorządu terytorialnego wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik podatku od towarów i usług, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że w celu określenia sposobu traktowania w systemie opodatkowania podatkiem VAT każdej konkretnej czynności wykonywanej przez jednostkę samorządu terytorialnego, należy ocenić, czy czynność ta stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT (czy w odniesieniu do takiej czynności jednostka ta działa jako podatnik) a także, czy w odniesieniu do tej czynności ma zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Istotną wskazówką pozwalającą na rozdzielenie działań podmiotu prawa publicznego (gminy) wykonywanych w ramach zadań publicznych i poza tymi czynnościami, jest analiza ustawy o samorządzie gminnym.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1372 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż (dostawa) majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Ustawa z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1376 ze zm.) w art. 2a ust. 2 wskazuje, że drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. W myśl ust. 2 ww. art. 19, zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;

2. wojewódzkich – zarząd województwa;

3. powiatowych – zarząd powiatu;

4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Stosownie do art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych, do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2.

Drogi i urządzenia związane z drogą powinny spełniać m.in. wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r. poz. 124). W dziale IV ww. rozporządzenia „Wyposażenie techniczne dróg” w rozdziale 2 wskazano „Urządzenia oświetleniowe”. W § 109 ust. 1 tego rozporządzenia zostały określone sytuacje, kiedy droga powinna zostać oświetlona ze względów bezpieczeństwa ruchu. Zgodnie z § 2 przepisy rozporządzenia stosuje się przy projektowaniu, budowie oraz przebudowie dróg publicznych i związanych z nimi urządzeń budowlanych, a także przy projektowaniu i budowie urządzeń niezwiązanych z drogami publicznymi, sytuowanych w ich pasach drogowych.

Przepisy powyższe odnoszą się do warunków technicznych i nie mogą przesądzać o sposobie finansowania, który jest regulowany przez ustawę Prawo energetyczne.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716 ze zm.), do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy:

2. planowanie oświetlenia znajdujących się na terenie gminy:

a) miejsc publicznych,

b) dróg gminnych, dróg powiatowych i dróg wojewódzkich,

c) dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 470, 471, 1087 i 2338 oraz z 2021 r. poz. 54), przebiegających w granicach terenu zabudowy,

d) części dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 2268), wymagających odrębnego oświetlenia:

‒ przeznaczonych do ruchu pieszych lub rowerów,

‒ stanowiących dodatkowe jezdnie obsługujące ruch z terenów przyległych do pasa drogowego drogi krajowej;

3. finansowanie oświetlenia znajdujących się na terenie gminy:

a) ulic,

b) placów,

c) dróg gminnych, dróg powiatowych i dróg wojewódzkich,

d) dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, przebiegających w granicach terenu zabudowy,

e) części dróg krajowych, innych niż autostrady i drogi ekspresowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, wymagających odrębnego oświetlenia:

‒ przeznaczonych do ruchu pieszych lub rowerów,

‒ stanowiących dodatkowe jezdnie obsługujące ruch z terenów przyległych do pasa drogowego drogi krajowej.

Przez finansowanie oświetlenia ustawa Prawo energetyczne rozumie finansowanie kosztów energii elektrycznej pobranej przez punkty świetlne oraz koszty ich budowy i utrzymania (art. 3 pkt 22 Prawa energetycznego).

Przepisom ustawy Prawo energetyczne odpowiada cytowany wyżej art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym do zadań własnych gminy należy zaspokajanie potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zaopatrzenie w energię elektryczną.

Nie powinno więc budzić wątpliwości, że zapewnienie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy jest zbiorową potrzebą wspólnoty i ma charakter celu publicznego.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W roku (…) poczyniła inwestycję polegającą na wybudowaniu oświetlenia ulicznego na osiedlu w (…) na łączną kwotę brutto (…), w tym podatek VAT – (…), netto – (…).

Całość nakładów Gmina pokryła ze środków własnych, nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Sieć oświetlenia ulicznego nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze. Lampy uliczne będące przedmiotem planowanej sprzedaży wykorzystywane są wyłącznie do realizacji celów nałożonych odrębnymi przepisami prawa, do których gmina została powołana (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym). Zadanie to nie było związane z wykonywaniem czynności opodatkowanej i Gminie nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż inwestycja potraktowana została jako oświetlenie uliczne dla mieszkańców. Po zakończeniu inwestycji oświetlenie to stanowi majątek gminny w klasyfikacji rodzajowej (KŚT) - 220 (środki trwałe - budowle).

Gmina w roku (…) zamierza dokonać sprzedaży wybudowanego w roku (…) sieci oświetlenia drogowego (punktów świetlnych) dla dostawcy energii na podstawie faktury VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT. Pozostałe punkty świetlne na terenie Gminy są własnością B. Sp. z o.o. z (…). Gmina planuje zbyć wybudowany w roku (…) majątek, ponieważ musiałaby ponosić dodatkowe koszty związane z utrzymaniem i konserwacją tych punktów świetlnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży punktów świetlnych. Gmina zamierza sprzedać inwestycję w postaci sieci oświetlenia drogowego na rzecz dostawcy

Na tle przedstawionej we wniosku sytuacji oraz powołanych przepisów należy uznać, że Wnioskodawca realizując przedstawione we wniosku zadanie inwestycyjne polegające na wybudowaniu oświetlenia ulicznego na osiedlu w (`(...)`), nie działał w charakterze podatnika VAT, a nabywanych towarów i usług niezbędnych do zrealizowania ww. inwestycji celu publicznego nie wykorzystywał do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że sieć oświetlenia ulicznego nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze, a lampy uliczne będące przedmiotem planowanej sprzedaży wykorzystywane są wyłącznie do realizacji celów nałożonych odrębnymi przepisami prawa, do których gmina została powołana (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym), inwestycja potraktowana została jako oświetlenie uliczne dla mieszkańców. Skoro zatem opisane oświetlenie uliczne nie zostało wybudowane na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz służyło do realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza VAT), to sprzedając opisane punkty świetlne Gmina nie będzie działać w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Oznacza to, że sprzedaż punktów świetlnych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie objętym pytaniem nr 2, w kwestii uznania sprzedaży punktów świetlnych za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT od opisanej inwestycji poprzez dokonanie korekty deklaracji VAT za (…) rok.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast ust. 2 pkt 1 tego artykułu stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku od towarów i usług w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W opisanej sprawie taka sytuacja nie występuje, gdyż Gmina nie dokonywała zakupów związanych z opisaną inwestycją w ramach działalności gospodarczej.

Analiza opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz zacytowanych przepisów prawa pozwala uznać, że Gmina realizując wskazaną w treści wniosku inwestycję związaną z budową oświetlenia ulicznego na osiedlu, nie działała w charakterze podatnika VAT, a nabywanych towarów i usług niezbędnych do zrealizowania inwestycji celu publicznego nie wykorzystywała i nie wykorzystuje do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Faktycznie były i są one użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność Gminy pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Tym samym w przedmiotowej sprawie nie będzie spełniony warunek związku ponoszonych wydatków z wykonywaniem czynności opodatkowanych, gdyż zakupione towary i usługi nie były i nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Towary i usługi nabyte w związku z realizacją projektu były i są wykorzystywane do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponieważ w stosunku do inwestycji budowy oświetlenia ulicznego Gmina nie działała w charakterze podatnika VAT i nabywanych towarów i usług niezbędnych do zrealizowania inwestycji celu publicznego nie wykorzystywała do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, to Gminie nie przysługiwało i nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z realizowaną inwestycją.

Tym samym Gmina nie powinna odliczać podatku VAT naliczonego w zw. z realizacją opisanej inwestycji.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1, w kwestii prawa do odliczenia podatku VAT za (…) w drodze korekty deklaracji za (…) należy uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie w zakresie pytania nr 1, stanowisko Wnioskodawcy w kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od inwestycji za 2020 r. w drodze korekty deklaracji za (…) uznano za nieprawidłowe, natomiast w zakresie pytania nr 2 stanowisko Wnioskodawcy w kwestii uznania sprzedaży punktów świetlnych za niepodlegającą opodatkowaniu, uznano za prawidłowe, udzielenie odpowiedzi na pytania nr 3 i 4 stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.