0114-KDIP4-2.4012.569.2021.2.SKJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 lipca 2021 r. (data wpływu 2 sierpnia 2021 r.) uzupełniony pismem z 30 września 2021 r. (data wpływu 5 października 2021 r.) na wezwanie Organu z 24 września 2021 r. (doręczone 28 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wydzielonych działek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

2 sierpnia 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wydzielonych działek.

Złożony wniosek uzupełniony został pismem z 30 września 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2000 Wnioskodawczyni kupiła z mężem 2 x 1 ha ziemi rolnej w odległości około 35 km od (…). W 2003 roku Wnioskodawczyni rozwiodła się bez podziału majątku. W trudnej sytuacji finansowej z dziećmi przy Wnioskodawczyni, chciała, żeby Jej były mąż odkupił w 2006 r. Jej udział ale mąż Wnioskodawczyni nie chciał twierdząc, że może sprzedać swój.

Działki posiadają taki kształt i szerokość, że nie można sprzedać ich oddzielnie po 1 ha. Więc zamiast sprzedawać, Wnioskodawczyni wzięła kredyt 140.000 zł i odkupiła jego udział w 2007 r., wystawiając na sprzedaż całość. Wnioskodawczyni próbowała przez kilkanaście lat sprzedać tę ziemię. W międzyczasie została ona przekształcona w budowlaną przez gminę z automatu.

Nigdy nikt nie był nią zainteresowany, mimo że cena jest niższa o ok. 30-35 % od działek sprzedawanych w tym rejonie. Poza tym jedna z nich nie ma dojazdu do drogi gminnej. Oferta była (jest) wystawiona w trzech agencjach nieruchomości bez żadnego zainteresowania.

Wnioskodawczyni obecnie nie pracuje ze względów zdrowotnych od ponad roku i będzie starała się o rentę z powodu zwyrodnień kręgosłupa, który jest następstwem wypadku samochodowego z 1991 r. W związku z tym dużym obciążeniem jest dla Wnioskodawczyni rata kredytu wynosząca ponad 600 zł (m-c), który wzięła na zakup udziału od byłego męża.

Wnioskodawczyni nie jest w stanie sprzedać tych dwóch działek. Jedyną szansą jest sprzedać je po podziale. Firma, która posiada działki po sąsiedzku obiecała Wnioskodawczyni udzielić zgody na dojazd od ich strony do drogi gminnej, jeśli zapłaci im 400.000 zł lub odda po podziale 3 lub 4 działki.

Wnioskodawczyni sporządziła wstępny plan podziału, w efekcie którego powstało 16 lub 17 działek, z czego w wariancie optymistycznym 3 będzie musiała oddać za możliwość dojazdu do drogi gminnej. Działki Wnioskodawczyni mają nr (…) i (…). Jedna z nich ma dojazd w służebności przejazdu od innej strony ale z dojazdem z tej strony gmina nie zgodzi się na podział, bo droga jest wąska.

Wnioskodawczyni nie ma zatem wyboru, jak wyrazić zgodę na warunki dojazdu z drugiej strony. Nie będzie w żaden sposób udoskonalać terenu, żeby doprowadzić wodę, gaz, prąd, ponieważ nie ma na to środków. Dostęp w ogóle do tych mediów będzie możliwy tylko wtedy, kiedy będzie miała dostęp do drogi przez działkę do tej firmy.

Działki należą do Wnioskodawczyni: 1 ha od 2000 r., 1 ha od 2007 r. (odkupienie udziału od byłego męża na co Wnioskodawczyni wzięła kredyt 140.000 na 30 lat spłaty).

Po podziale powstałoby 17 działek, jeśli Wnioskodawczyni będzie miała dojazd z drugiej strony, przy czym 3 działki zmuszona jest oddać tej firmie, która jest sąsiadem. Do sprzedania Wnioskodawczyni miałaby wówczas 13 działek i 1 którą chciałaby zatrzymać dla siebie.

Wnioskodawczyni dodaje, że działki w takiej formie jak obecnie od kilkunastu lat będąc w ofercie nie znajdują żadnego zainteresowania mimo, że cena jest 30-35 % niższa od działek w okolicy, ze względu na brak dojazdu do drogi gminnej oraz brak mediów.

Działki znajdują się miejscowości (…), gmina (…).

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, iż nabyła 2 x 1 ha ziemi rolnej w odległości 35 km od (…), ponieważ w tamtym okresie nie dysponowała z mężem środkami pieniężnymi wystarczającymi na zakup mieszkania i dlatego wraz z mężem wynajmowali. Wnioskodawczyni wraz z mężem miała już dwoje dzieci i bardzo chciała coś posiadać, a w szczególności nieruchomość, żeby móc się czuć bardziej stabilnie.

Dlatego też Wnioskodawczyni doszła do wniosku, że skoro nie stać ich na mieszkanie to może kupią jakąś działkę. Wnioskodawczyni rozważała, że kupią coś pod (…). Na zasadzie przypadku wraz z mężem i dziećmi pojechali w niedzielę w ramach spaceru do miejscowości (…) i okolice w celu znalezienia odpowiedniej nieruchomości.

Kupili wtedy działkę w (…) w zasadzie nie wiedząc za bardzo na co powinni zwracać uwagę.

Działka ta była długa na ponad 200 m, ale szeroka tylko na 15 m. Działki, o które Wnioskodawczyni wystosowała zapytanie mają taki kształt, że nie można ich podzielić na dwie - nie tracąc bardzo dużej powierzchni od wjazdu przez drogę polną (służebność) i stąd też to co opisała Wnioskodawczyni w pierwszym piśmie kiedy nie miała środków do życia - chciała ją sprzedać byłemu mężowi ale on jej nie chciał.

Wnioskodawczyni zakupiła 2 x 1 ha bowiem rolnik chciał sprzedać wyłącznie taki kawałek. Wnioskodawczyni wraz z mężem kupiła ten kawałek, nie zwracając w ogóle uwagi na brak dojazdu do tej działki. Wnioskodawczyni korzystała z nieruchomości w celach rekreacyjnych.

Nieruchomość nie była nigdy dzierżawiona ani wynajmowana ani w żaden inny sposób odpłatnie nikt jej nie wykorzystywał.

Wnioskodawczyni nie będzie w żaden sposób jej udoskonalać poza zwyczajnym, geodezyjnym podziałem, ponieważ nie ma na to środków. Celem Wnioskodawczyni jest jej sprzedaż. Nikt jej nie chce kupić w takim wariancie, ponieważ nie ma dojazdu i potencjalny nabywca nie uznaje tego terenu jako atrakcyjnego na zasadzie zaplanowanego np. jakiegoś projektu deweloperskiego. Natomiast nikt indywidualny nie kupi sobie takiej działki, żeby postawić jeden dom.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony, kiedy to gmina zamieniała działki rolne na budowlane w roku 2003, gdzie można na nie mniejszych niż 1000 m2 budować domy jednorodzinne wolnostojące.

Wnioskodawczyni nigdy nie występowała o jakiekolwiek warunki zabudowy.

Wnioskodawczyni pełnomocnictwa żadnego nikomu nie udzielała ale, tak jak opisała chciała sprzedać te działki jako całość już od kilkunastu lat i podpisała z dwoma biurami nieruchomości umowę pośrednictwa. Ale one też nie miały żadnego klienta, który byłby zainteresowany .

W 1999 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła działkę rolną, o której wspomniała powyżej, na takiej samej zasadzie jak tę która jest przedmiotem wniosku. W 2003 r. Wnioskodawczyni rozwiodła się z mężem bez podziału majątku. W 2007 r. znaleźli się zainteresowani jej nabyciem i dokonano jej sprzedaży za cenę 155 tysięcy złotych. W wyniku podziału Wnioskodawczyni wraz z mężem otrzymała po 77.500 złotych. Była to działka rolna niezabudowana i w żaden sposób nie była użytkowana. Nie była użyczana nikomu, ani wynajmowana.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać tylko działki 1/3 i 1/6.

Wnioskodawczyni podkreśla, że nie dokonała żadnego podziału tych działek. Wnioskodawczyni zapytuje czy jeśli go dokona, ponieważ nie jest w stanie sprzedać tej ziemi jako całości - czy będzie mogła wtedy sprzedać te działki pojedynczo.

Wnioskodawczyni dodaje, że kiedy były mąż nie chciał od Niej odkupić Jej udziału, Wnioskodawczyni wzięła kredyt w wysokości 140.000 zł i odkupiła jego udział, ponieważ nie można było podzielić tej działki na 2 x po 50% i sprzedać tylko udziału Wnioskodawczyni bez dojazdu.

Obecnie to już jest kilkanaście lat jak Wnioskodawczyni spłaca ten kredyt i spłaciła dopiero 40.000 zł, ponieważ nie ma zdolności kredytowej i nie jest to kredyt hipoteczny, tylko pożyczka hipoteczna. Zawarta tak, że przez pierwszy okres a została zawarta na 30 lat Wnioskodawczyni spłacała głównie odsetki, a później dopiero kapitał.

Wnioskodawczyni aktualnie pozostaje bez pracy i bardzo podupadła na zdrowiu. Leczy się na kręgosłup, nie może pracować i dużym obciążeniem jest dla Niej spłata rat kredytu. Wnioskodawczyni zmuszona jest sprzedać tą ziemię ale nie chce jej oddawać prawie za darmo. Jej cena zawsze była o ok. 30-35% niższa niż inne działki w tej okolicy, a i tak nie znajduje nabywcy. Wnioskodawczyni zmuszona jest poczynić kroki w celu jej sprzedaży, żeby mieć środki do życia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Z okoliczności wynika, że wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii ustalenia czy z tytułu planowanej sprzedaży działek będzie zobowiązania zapłacić podatek VAT (podatek od towarów i usług)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że jeśli poczyniła kroki do sprzedaży tego terenu jako 2 x 1 ha przez kilkanaście lat bez rezultatu, na 1 ha wzięła kredyt, który spłacała od 2007 roku i obecnie pozostało Wnioskodawczyni do spłaty ok. 100.000 zł, co jest dla Wnioskodawczyni ogromnym obciążeniem, Wnioskodawczyni będzie mogła podzielić ten teren na działki i sprzedać je jako majątek własny bez podatku VAT, ponieważ nie kupowała ich z zamiarem handlowania nimi, ponieważ wtedy zadbałaby o bezpośrednie sąsiedztwo drogi gminnej. Wnioskodawczyni nie jest w stanie sprzedać ich jako całość, chyba że za 40-50% wartości, ale na to Wnioskodawczyni nie może sobie pozwolić ze względu na brak innych perspektyw uzyskania pieniędzy na życie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się również stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-1820) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Tezy wynikające z wyżej powołanego orzecznictwa TSUE odnoszą się co prawda do sprzedaży nieruchomości niezbudowanych, ale przesłanki z niego wynikające dotyczące możliwości rozporządzania własnym majątkiem odnieść można również do transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanych budynkami i budowlami.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z okoliczności sprawy wynika, że w roku 2000 Wnioskodawczyni kupiła z mężem 2 x 1 ha ziemi rolnej w odległości około 35 km od (…). W 2003 roku Wnioskodawczyni rozwiodła się bez podziału majątku. W trudnej sytuacji finansowej z dziećmi przy Wnioskodawczyni, chciała, żeby Jej były mąż odkupił w 2006 r. Jej udział ale on nie chciał mówiąc, że może sprzedać swój. Działki mają taki kształt i szerokość, że nie można sprzedać ich oddzielnie po 1 ha. Więc zamiast sprzedawać Wnioskodawczyni wzięła kredyt 140.000 zł i odkupiła jego udział w 2007 r. i wystawiła na sprzedaż całość. Próbowała przez kilkanaście lat sprzedać tę ziemię. W między czasie została ona przekształcona w budowlaną przez gminę. Nigdy nikt nie był nią zainteresowany, mimo że cena jest niższa o ok. 30-35 % od działek sprzedawanych w tym rejonie. Poza tym jedna z nich nie ma do tego dojazdu do drogi gminnej. Oferta była (jest) wystawiona w trzech agencjach nieruchomości bez żadnego zainteresowania. Wnioskodawczyni obecnie nie pracuje ze względów zdrowotnych od ponad roku i będzie starała się o rentę z powodu zwyrodnień kręgosłupa następstwem wypadku samochodowego, który miała w 1991 r. W związku z tym jest dla Wnioskodawczyni dużym obciążeniem ta rata kredytu obecnie wynosząca ponad 600 zł (m-c), który wzięła na zakup udziału od byłego męża. Wnioskodawczyni nie jest w stanie sprzedać tych dwóch działek. Jedyną szansą jest sprzedać je po podziale. Firma, która posiada działki po sąsiedzku obiecała Wnioskodawczyni udzielić zgody na dojazd od ich strony do drogi gminnej, jeśli zapłaci im 400.000 zł lub odda po podziale 3 lub 4 działki. Wnioskodawczyni zrobiła wstępny plan podziału i wyszło 16 lub 17 działek, z czego optymistycznie 3 będzie musiała oddać za możliwość dojazdu do drogi gminnej. Jedna z działek ma dojazd w służebności przejazdu od innej strony ale z dojazdem z tej strony gmina nie zgodzi się na podział, bo droga jest wąska. Nie będzie w żaden sposób udoskonalać terenu, żeby ciągnąć wody, gazu, prądu, ponieważ nie ma na to środków. Dostęp w ogóle do tych mediów będzie możliwy tylko wtedy, kiedy będzie miała dostęp do drogi przez działkę do tej firmy. Po podziale byłoby 17 działek, jeśli Wnioskodawczyni będzie miała dojazd z drugiej strony, przy czym 3 działki będzie musiała oddać tej firmie, która jest sąsiadem. Do sprzedania miałaby Wnioskodawczyni wtedy 13 działek i 1 którą chciałaby zatrzymać dla siebie.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy na tle obowiązujących przepisów prawa oraz tez wynikających z powołanych orzeczeń należy stwierdzić, że w związku planowaną sprzedażą powstałych w wyniku podziału nieruchomości (ziemi rolnej) działek Wnioskodawczyni nie będzie działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

W analizowanej sprawie Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość (2 x 1 ha) ziemi rolnej od rolnika. Nieruchomość nie była nigdy dzierżawiona ani wynajmowana ani w żaden inny sposób odpłatnie nikt jej nie wykorzystywał. Wnioskodawczyni nie będzie w żaden sposób jej udoskonalać poza zwyczajnym, geodezyjnym podziałem, ponieważ nie ma środków na przeprowadzanie takich rzeczy. Wnioskodawczyni nigdy nie występowała o jakiekolwiek warunki zabudowy. Wnioskodawczyni nie udzieliła nikomu pełnomocnictwa.

Analiza treści złożonego wniosku nie wskazuje więc, że w analizowanej sprawie wystąpił ciąg zdarzeń które przesądzają, że sprzedaż ww. opisanych działek, które powstaną w wyniku podziału nieruchomości (ziemi rolnej) wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. W okolicznościach sprawy Wnioskodawczyni nie będzie uznana za podatnika podatku VAT z tytułu dostawy działek powstałych w wyniku podziału nieruchomości (ziemi rolnej).

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo należy uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.