0114-KDIP1-1.4012.670.2021.2.AKA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 września 2021 r. (data wpływu 1 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania otrzymanej zapłaty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania otrzymanej zapłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 5 sierpnia 2019 r. Działalność ta w okresie od 27 lutego 2020 r. do 22 czerwca 2021 r. była zawieszona. Przeważający przedmiot działalności stanowi „Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania” objęte kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 70.22.Z.

W związku z odwieszeniem działalności gospodarczej Wnioskodawca zarejestrował się jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług), data rejestracji to 22 czerwca 2021 r. Wnioskodawca także w związku z odwieszeniem działalności zgłosił opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych jako wariantu opodatkowania podatkiem dochodowym.

W dniu 2 listopada 2020 r., a więc w okresie, gdy działalność gospodarcza Wnioskodawcy była zawieszona, Wnioskodawca zawarł ze spółką cywilną działającą pod firmą (…) (NIP …) umowę zlecenia.

Na podstawie tej umowy Wnioskodawcy zlecone zostało wykonywanie usług doradztwa na rzecz klientów Zleceniodawcy w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Zgodnie z umową czynności objęte umową Wnioskodawca miał wykonywać samodzielnie i nie mógł powierzać ich wykonania osobom trzecim. Natomiast brak jest wskazań w umowie by czynności te miały być wykonywane w miejscu i czasie wskazanym przez Zleceniodawcę lub by był on zobowiązany do korzystania z lokalu Zleceniodawcy, jego urządzeń (komputerów, telefonu itp.), a zatem Wnioskodawca sam decyduje o miejscu, czasie i sposobie wykonywania czynności. Nadto strony przewidziały, że w sytuacji, gdy wynagrodzenie okaże się nienależne Wnioskodawcy, to Wnioskodawca zobowiązany będzie do jego zwrotu.

Wnioskodawca wyjaśnia również, że umowa nie zawiera żadnych postanowień odnośnie odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich. To oznacza, że zastosowanie mają ogólne postanowienia Kodeksu cywilnego. W momencie wykonywania umowy w ramach działalności gospodarczej, Wnioskodawca zgodnie z art. 429 Kodeksu cywilnego ponosi pełną odpowiedzialność wobec klientów Zleceniodawcy.

Za wykonanie prac Wnioskodawca otrzymuje stałe wynagrodzenie w stawce godzinowej oraz dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie prowizyjne jest przyznawane w wysokości zależnej od wysokości środków finansowych uzyskanych przez klienta Zleceniodawcy, które ten uzyskał w związku z efektem działań podjętych przez Wnioskodawcę. Innym warunkiem wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego jest rozliczenie wynagrodzenia przez klienta Zleceniodawcy na rzecz Zleceniodawcy, w tym jego zapłata. Wynagrodzenie prowizyjne jest wypłacane w terminie 2 miesięcy od dnia rozliczenia klienta przez Zleceniodawcę. Strony uznają, że usługa doradcza na rzecz klienta Zleceniodawcy jest świadczona przez Wnioskodawcę do momentu otrzymania przez niego wynagrodzenia prowizyjnego. Zapłata wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy uważana jest zatem za zakończenie pojedynczej usługi wykonywanej w stosunku do konkretnego, pojedynczego klienta Zleceniodawcy.

Regułą jest, że wynagrodzenie prowizyjne jest należne po pewnym czasie (kilka tygodni lub miesięcy), ponieważ decyzja o przyznaniu finansowania klientowi następuje po pewnym czasie od chwili udzielenia mu usługi doradczej, z drugiej strony klient może też opóźniać się z zapłatą wynagrodzenia na rzecz Zleceniodawcy co opóźnia moment jego rozliczenia. Do tego dochodzi okres oczekiwania na wypłatę, tj. 2 miesiące od dnia rozliczenia klienta przez Zleceniodawcę do dnia zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy. Obie te sytuacje powodują przesunięcie w czasie momentu, w którym wynagrodzenie prowizyjne jest należne Wnioskodawcy. Również Wnioskodawcy dotyczy niepewność co do wynagrodzenia prowizyjnego, bowiem jeżeli finansowanie po jego uzyskaniu, zostanie klientowi cofnięte, to Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrotu wynagrodzenia prowizyjnego.

W okresie, gdy Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej (była ona zawieszona) dochody z umowy zlecenia kwalifikował on jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z taką kwalifikacją, to Zleceniodawca w charakterze płatnika odprowadzał zaliczki na podatek dochodowy, a Wnioskodawca otrzymywał zapłatę pomniejszoną o zaliczkę na podatek dochodowy.

Aktualnie w związku z odwieszeniem działalności gospodarczej, której przedmiot działalności jest tożsamy z zakresem umowy zlecenia, która nadal trwa i którą Wnioskodawca chce nadal wykonywać u Wnioskodawcy powstały wątpliwości dotyczące kwalifikowania przychodu z tytułu tej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług (oznaczone we wniosku jako pytanie nr 3):

Czy w przypadku otrzymania zapłaty wynikającej z tytułu umowy zlecenia zawartej przed otwarciem (odwieszeniem) działalności oraz rejestracją do VAT, lecz którego moment zapłaty przypada w momencie, gdy podatnik jest już zarejestrowanym podatnikiem VAT i prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, to zapłata będzie stanowić podstawę naliczenia podatku VAT i w związku z tym podatnik będzie zobowiązany wystawić nabywcy usługi fakturę?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W przypadku otrzymania zapłaty wynikającej z tytułu umowy zlecenia zawartej przed otwarciem (odwieszeniem) działalności oraz rejestracją do VAT, lecz które stanie się należne w momencie, gdy podatnik jest już zarejestrowanym podatnikiem VAT i prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, to zapłata będzie stanowić podstawę naliczenia podatku VAT i w związku z tym podatnik będzie zobowiązany wystawić nabywcy usługi fakturę.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie zaś z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT stosownie do sytuacji Wnioskodawcy podstawę opodatkowania będzie stanowić zapłata, którą Wnioskodawca jako usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od usługobiorcy.

Wnioskodawca uważa, że od chwili odwieszenia działalności gospodarczej prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Jednocześnie nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, bowiem strony nie są związane postanowieniami co do warunków wykonywania umowy (swoboda Wnioskodawcy w zakresie miejsca i czasu wykonywania umowy), nadto ponosi on od chwili odwieszenia działalności odpowiedzialność wobec osób trzecich na zasadzie art. 429 k.c. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT niekorzystającym ze zwolnienia podmiotowego.

W związku z faktem, że zakończenie usługi nastąpi w chwili, gdy Zleceniodawca rozliczy wynagrodzenie otrzymane od klienta i dokona zapłaty na rzecz Wnioskodawcy, to w ocenie Wnioskodawcy należność ta będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Usługa bowiem będzie zakończona, a zapłata należna w chwili, gdy Wnioskodawca jest już podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Należy przy tym podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika. Warunkiem bowiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych;

2. (uchylony);

3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c. przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zatem, użycie słowa „samodzielnie” w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wyklucza opodatkowanie pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący więzi (stosunek podporządkowania) między pracodawcą a pracownikiem co do (w zakresie) warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in., czy działanie usługodawcy odbywa się na warunkach ryzyka gospodarczego, a tym samym kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi. Nie stanowią bowiem samodzielnej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tylko i wyłącznie te czynności, gdy pomiędzy zlecającym ich wykonanie i wykonującym zlecone czynności istnieją więzy tworzące stosunek prawny w zakresie warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania poprzez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Z analizy wyżej powołanego przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika więc, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym, a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

• wykonywania tych czynności,

• wynagrodzenia, oraz

• odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Warunek pierwszy – warunki wykonywania czynności

Należy uznać, że co do zasady w istotę typowej umowy cywilnoprawnej, wpisane jest wykorzystywanie infrastruktury i organizacji wewnętrznej zlecającego. Jak wskazał NSA w wyroku z 30 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1479/13 – za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą „(`(...)`) nie będzie mogła zostać uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest z wykorzystaniem infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona (`(...)`)”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 5 sierpnia 2019 r. Działalność ta w okresie od 27 lutego 2020 r. do 22 czerwca 2021 r. była zawieszona. Przeważający przedmiot działalności stanowi „Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania” objęte kodem PKD 70.22.Z.

W związku z odwieszeniem działalności gospodarczej Wnioskodawca zarejestrował się jako podatnik VAT, data rejestracji to 22 czerwca 2021 r. Wnioskodawca także w związku z odwieszeniem działalności zgłosił opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych jako wariantu opodatkowania podatkiem dochodowym.

W dniu 2 listopada 2020 r., a więc w okresie, gdy działalność gospodarcza Wnioskodawcy była zawieszona, Wnioskodawca zawarł ze spółką cywilną działającą pod firmą (…) umowę zlecenia.

Na podstawie tej umowy Wnioskodawcy zlecone zostało wykonywanie usług doradztwa na rzecz klientów Zleceniodawcy w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą. Zgodnie z umową czynności objęte umową Wnioskodawca miał wykonywać samodzielnie i nie mógł powierzać ich wykonania osobom trzecim. Natomiast brak jest wskazań w umowie by czynności te miały być wykonywane w miejscu i czasie wskazanym przez Zleceniodawcę lub by był on zobowiązany do korzystania z lokalu Zleceniodawcy, jego urządzeń (komputerów, telefonu itp.), a zatem Wnioskodawca sam decyduje o miejscu, czasie i sposobie wykonywania czynności.

W tym kontekście należy zauważyć, że wykorzystywanie własnej infrastruktury przez Wnioskodawcę powoduje, że Wnioskodawca ponosi w tym zakresie ryzyko ekonomiczne. W związku z powyższym warunek ten nie jest spełniony.

Warunek drugi – wynagrodzenie

Ustalenie, że warunek drugi jest spełniony w praktyce sprowadza się do weryfikacji, czy umowa cywilnoprawna przewiduje dla zleceniobiorcy stałe wynagrodzenie. Jeżeli umowa przewiduje stałe wynagrodzenie nie można mówić o ponoszeniu ryzyka ekonomicznego przez zleceniobiorcę. Jednocześnie rozpatrywany warunek będzie spełniony także jeżeli wynagrodzenie oprócz stałego elementu będzie zawierać element zmienny (np. wypłacany pod warunkiem i/lub w wysokości określonej realizacją celów wyznaczonych przez zlecającego.

Z opisu sprawy wynika, że za wykonanie prac Wnioskodawca otrzymuje stałe wynagrodzenie w stawce godzinowej oraz dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie prowizyjne jest przyznawane w wysokości zależnej od wysokości środków finansowych uzyskanych przez klienta Zleceniodawcy, które ten uzyskał w związku z efektem działań podjętych przez Wnioskodawcę. Innym warunkiem wypłaty wynagrodzenia prowizyjnego jest rozliczenie wynagrodzenia przez klienta Zleceniodawcy na rzecz Zleceniodawcy, w tym jego zapłata. Wynagrodzenie prowizyjne jest wypłacane w terminie 2 miesięcy od dnia rozliczenia klienta przez Zleceniodawcę. Strony uznają, że usługa doradcza na rzecz klienta Zleceniodawcy jest świadczona przez Wnioskodawcę do momentu otrzymania przez niego wynagrodzenia prowizyjnego. Zapłata wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy uważana jest zatem za zakończenie pojedynczej usługi wykonywanej w stosunku do konkretnego, pojedynczego klienta Zleceniodawcy.

Regułą jest, że wynagrodzenie prowizyjne jest należne po pewnym czasie (kilka tygodni lub miesięcy), ponieważ decyzja o przyznaniu finansowania klientowi następuje po pewnym czasie od chwili udzielenia mu usługi doradczej, z drugiej strony klient może też opóźniać się z zapłatą wynagrodzenia na rzecz Zleceniodawcy co opóźnia moment jego rozliczenia. Do tego dochodzi okres oczekiwania na wypłatę, tj. 2 miesiące od dnia rozliczenia klienta przez Zleceniodawcę do dnia zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy. Obie te sytuacje powodują przesunięcie w czasie momentu, w którym wynagrodzenie prowizyjne jest należne Wnioskodawcy. Również Wnioskodawcy dotyczy niepewność co do wynagrodzenia prowizyjnego, bowiem jeżeli finansowanie po jego uzyskaniu, zostanie klientowi cofnięte, to Wnioskodawca zobowiązany jest do zwrotu wynagrodzenia prowizyjnego. Strony przewidziały także, że w sytuacji, gdy wynagrodzenie okaże się nienależne Wnioskodawcy, to Wnioskodawca zobowiązany będzie do jego zwrotu.

Z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie stałe oraz wynagrodzenie prowizyjne warunek drugi należy uznać za spełniony.

Warunek trzeci – odpowiedzialność zlecającego wobec osób trzecich

Warunek będzie spełniony jeżeli zgodnie z umową odpowiedzialność jest po stronie zleceniodawcy, a nie po stronie faktycznego wykonawcy usługi - zleceniobiorcy, co wyklucza samodzielny charakter jego działalności. Warunek będzie także spełniony, gdy dana umowa nie przewiduje (nie wprowadza) takiej odpowiedzialności.

Z okoliczności sprawy wynika, że umowa nie zawiera żadnych postanowień odnośnie odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich. To oznacza, że zastosowanie mają ogólne postanowienia Kodeksu cywilnego. W momencie wykonywania umowy w ramach działalności gospodarczej, Wnioskodawca zgodnie z art. 429 Kodeksu cywilnego ponosi pełną odpowiedzialność wobec klientów Zleceniodawcy.

Jak wynika z treści wniosku w momencie wykonywania umowy w ramach działalności gospodarczej, Wnioskodawca zgodnie z art. 429 Kodeksu cywilnego ponosi pełną odpowiedzialność wobec klientów Zleceniodawcy, więc warunek trzeci dotyczący odpowiedzialności zlecającego wobec osób trzecich nie jest spełniony.

W przedmiotowej sprawie, nie są spełnione wszystkie trzy warunki przewidziane w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, w związku z powyższym należy uznać Wnioskodawcę za osobę prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą.

W konsekwencji, Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Oznacza to więc, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi doradztwa są usługami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika.

Jak już wywiedziono powyżej, Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie jest stroną dokonującą czynności opodatkowanej tym podatkiem i występuje w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej otrzymanie zapłaty wynikającej z tytułu umowy zlecenia zawartej przed otwarciem (odwieszeniem) działalności. Dla rozstrzygnięcia omawianej sprawy nie ma znaczenia okoliczność, że zakończenie świadczenia usługi nastąpi w chwili gdy Wnioskodawca dokona „odwieszenia” prowadzonej działalności. Charakter podejmowanych przez Wnioskodawcę czynności wskazuje, że w momencie ich świadczenia Wnioskodawca był z tytułu ich świadczenia podatkiem podatku VAT - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącym działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Formułując własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca kierował się innymi niż Organ przesłankami jednak ze względu na wywiedzenie tożsamych skutków prawnych należy stanowisko Wnioskodawcy ocenić jako prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie pytania nr 3 w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie pytań nr 1 i nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.