0114-KDIP1-1.4012.618.2021.1.MKA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 września 2021 r. (data wpływu 6 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) transakcji sprzedaży Działek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży Działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w miejscowości [..], gmina […], w obrębie [`(...)`], składającej się z Działek gruntu o numerach ewidencyjnych 1 powierzchni 0,0600 ha oraz 2, o powierzchni 0,1400 ha (dalej: „Działki”).

Działki nie są zabudowane. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy […], Działki znajdują się na terenie o następującym przeznaczeniu: odpowiednio Działka nr 2 stanowi teren rolny, obejmujący uprawy połowę, łąki i pastwiska, natomiast Działka nr 1 stanowi teren leśny, obejmujący teren kompleksów leśnych oraz grunty wskazane do zalesienia.

Wnioskodawca nabył własność Działek w 2015 r., w drodze darowizny. Uprzednio Działki należały do majątku wspólnego dziadków Wnioskodawcy na zasadach małżeńskiej wspólności majątkowej.

Dziadkowie Wnioskodawcy prowadzili gospodarstwo rolne i wykorzystywali Działki do działalność rolniczej. Obecnie Działki nie są w jakikolwiek sposób użytkowane przez samego Wnioskodawcę jak również nie byty udostępniane osobom trzecim na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia. Wnioskodawca nie prowadzi działalność gospodarczej. Działki nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, działalnością rolniczą ani też na potrzeby związane z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Żadna z Działek nie jest i nie była wykorzystywana do czynności objętych zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, w tym do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług.

Działki nie stanowiły środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca zamierza w niedalekiej przyszłości dokonać sprzedaży Działek na rzecz prywatnego odbiorcy - najpewniej osoby fizycznej.

Przed sprzedażą Działek Wnioskodawca nie będzie podejmował i nie do tej pory podejmował (osobiście bądź za pośrednictwem osób trzecich) jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości czy uatrakcyjnienia przedmiotowych Działek w celu ich sprzedaży. Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia w zakresie obrotu nieruchomościami w celu sprzedaży Działek.

W stosunku do przedmiotowych działek Wnioskodawca nie podejmował działań takich jak: zmiana przeznaczenia terenu, wystąpienie o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej, lub jakiegokolwiek innych działań tego typu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży Działek sprzedaż stanowić będzie opodatkowaną dostawę nieruchomości, w rozumieniu przepisów VAT i Wnioskodawca powinien zostać uznany za podatnika podatku VAT w odniesieniu do tej transakcji?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku realizacji transakcji sprzedaży Działek, sprzedaż nie stanowić będzie opodatkowanej dostawy nieruchomości, w rozumieniu przepisów VAT i Wnioskodawca nie powinien być uznany za podatnika podatku VAT w odniesieniu do tej transakcji.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na gruncie art. 15 ust. 2 VAT, za działalność gospodarczą należy uznać działalność obejmującą w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej proste wykonywanie przez osobę fizyczną prawa własności na nieruchomości podlegającej pod majątek osobisty osoby.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej a Działki zbywa z majątku prywatnego.

„Majątek prywatny” jako taki nie jest ustawowo zdefiniowany, jednakże na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, majątek prywatny określany jest, jako taka część majątku osoby fizycznej, która nie jest wykorzystywana ani przeznaczona dla potrzeb wykonywanej przez osobę fizyczną działalności gospodarczej.

Za istotny Trybunał wskazuje sposób wykorzystania nieruchomości, a więc konieczność zamiaru wykorzystywania nieruchomości, w całym okresie jej posiadania, w ramach majątku osobistego. Na gruncie interpretacji dokonywanych przez organy podatkowe, za przykład takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być wskazane np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gadbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Na gruncie powyższego stanu faktycznego zdaje się, iż sprzedaż nieruchomości ma nastąpić w wykonaniu zwykłego przysługującego Wnioskodawcy jako właścicielowi prawa przeniesienia własności, nie zaś w wykonaniu działalności gospodarczej.

Jak zaznacza Dyrektor Krajowej Izby Skarbowej w interpretacji z 6 lipca 2020 r. (0112-KDIL1-3.4012.66.2020.3.AKR): „Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej”.

Za niegospodarczym przeznaczeniem Działek przemawiają liczne argumenty.

Po pierwsze, nieruchomości stanowią nieruchomości gruntowe rolne i leśne, niezabudowane, które nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę ani jego poprzedników. Sprzedaż Działek służy jedynie do realizacji celów osobistych Wnioskodawcy a nie celów zarobkowych. Po drugie, nie bez znaczenia pozostaje fakt sposobu nabycia objętych zaistniałym stanem faktycznym Działek. Zostały one nabyte w drodze darowizny od najbliższej rodziny, w wykonaniu zwykłego prawa własności, nie zostały zaś nabyte z ekonomicznym zamiarem sprzedaży ich z zyskiem.

Ponadto, Wnioskodawca nie dokonywał na Działkach żadnych czynności mających charakter przystosowania Działek dla potrzeb zbycia, Działki nie były i nie będą przed sprzedażą w żaden szczególny sposób uzbrajane.

Aby mówić o transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie jest wystarczające posiadanie przez podmiot dokonujący transakcji statusu podatnika, konieczne jest również jego działanie w takim charakterze.

Jak zaznacza Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej (0113-KDIPT1-2.4012.606.2018.3.SM) z 23 października 2018 roku: „za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym”.

Na gruncie zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawca przed znalezieniem potencjalnego nabywcy Działek nie zamierza dokonywać żadnych profesjonalnych czynności przystosowawczych w celu zwiększenia atrakcyjności działek dla potencjalnych kupujących.

Podsumowując powyższe rozważania, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w zakresie opisanej sytuacji przyszłej nie winien być traktowany jako podatnik na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wobec tego, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej.

Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jest uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej. W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości gruntowej, podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w miejscowości […], składającej się z Działek gruntu o numerach ewidencyjnych 1 powierzchni 0,0600 ha oraz 2, o powierzchni 0,1400 ha (dalej: „Działki”).

Działki nie są zabudowane. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy […], Działki znajdują się na terenie o następującym przeznaczeniu: Działka nr 2 stanowi teren rolny, obejmujący uprawy połowę, łąki i pastwiska, natomiast Działka nr 1 stanowi teren leśny, obejmujący teren kompleksów leśnych oraz grunty wskazane do zalesienia.

Wnioskodawca nabył własność Działek w 2015 r., w drodze darowizny. Uprzednio Działki należały do majątku wspólnego dziadków Wnioskodawcy na zasadach małżeńskiej wspólności majątkowej. Dziadkowie Wnioskodawcy prowadzili gospodarstwo rolne i wykorzystywali Działki do działalność rolniczej. Obecnie Działki nie są w jakikolwiek sposób użytkowane przez samego Wnioskodawcę jak również nie byty udostępniane osobom trzecim na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia. Wnioskodawca nie prowadzi działalność gospodarczej. Działki nie byty przez Wnioskodawcę wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, działalnością rolniczą ani też na potrzeby związane z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej. Żadna z Działek nie jest i nie była wykorzystywana do czynności objętych zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, w tym do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Działki nie stanowiły środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca zamierza w niedalekiej przyszłości dokonać sprzedaży Działek na rzecz prywatnego odbiorcy - najpewniej osoby fizycznej.

Przed sprzedażą Działek Wnioskodawca nie będzie podejmował i do tej pory nie podejmował (osobiście bądź za pośrednictwem osób trzecich) jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości czy uatrakcyjnienia przedmiotowych Działek w celu ich sprzedaży. Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował żadnych działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia w zakresie obrotu nieruchomościami w celu sprzedaży Działek.

W stosunku do przedmiotowych działek Wnioskodawca nie podejmował działań takich jak: zmiana przeznaczenia terenu, wystąpienie o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej, lub jakiegokolwiek innych działań tego typu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy sprzedaż przedmiotowych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT i czy Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku VAT.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Sprzedający podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta powinna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Okoliczności niniejszej sprawy wskazują, że stosunku do sprzedaży działek nr 1 i 2 brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z przedstawionego opisu stanu faktycznego nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Jak wynika bowiem z wniosku, Wnioskodawca posiadane Działki nabył w drodze darowizny. Przez Wnioskodawcę Działki nie były wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarcza, działalnością rolniczą ani też na potrzeby związane z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej. Obecnie Działki nie są w jakikolwiek sposób użytkowane przez samego Wnioskodawcę jak również, nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy czy użyczenia.

Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy […] działka nr 2 stanowi teren rolny, obejmujący uprawy polowe, łąki i pastwiska, natomiast działka nr 1 stanowi teren leśny obejmujący tern kompleksów leśnych oraz grunty wskazane do zalesienia.

Żadna z działek nie była wykorzystywana do czynności objętych zakresem ustawy VAT, w tym do czynności zwolnionych od podatku VAT. Działki nie stanowiły środka trwałego, podlegającego ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca ani teraz, ani przed sprzedażą nie będzie podejmował (osobiście bądź za pośrednictwem osób trzecich) jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania środków finansowych, zmierzających do podniesienia wartości czy uatrakcyjnienia przedmiotowych Działek w celu ich sprzedaży, ponadto nie były podejmowane i nie będą żadne działania marketingowe wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca nie zmieniał przeznaczenia terenu, nie występował o decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku Wnioskodawca nie będzie działał jako handlowiec, a podejmowane przez Niego czynności stanowią jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanym majątkiem prywatnym.

Zatem dokonując sprzedaży ww. działek, Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży wskazanych Działek, a ich dostawę wyłącza ze zbioru czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę Działki nr 1 i nr 2 nie będzie stanowić działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Wnioskodawca z tego tytułu, nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.