0113-KDIPT1-2.4012.500.2021.2.KT

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lipca 2021 r. (data wpływu 7 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 15 września 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 16 września 2021 r., za pośrednictwem poczty 20 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

7 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Pismem z 15 września 2021 r. doprecyzowano opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (z uwzględnieniem uzupełnienia wniosku).

Wnioskodawca jest podmiotem gospodarczym będącym czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), rozliczającym się za okresy miesięczne.

Spółka prowadzi działalność w wielu obszarach (przy czym jest ona związana przede wszystkim z handlem oraz zagospodarowaniem odpadów przemysłowych). Oprócz powyższego – Spółka jest także jednym z liderów na rynku dostawców soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg.

Zapotrzebowanie na sprzedawaną przez Spółkę sól drogową cechuje się swoją specyfiką, na którą składa się bardzo duża zmienność, wynikająca z nieregularności opadów atmosferycznych w sezonie zimowym. Powoduje to w konsekwencji, iż często konieczne jest dostarczenie jej do kontrahenta (nabywcy) szybko, i w każdy możliwy sposób (w tym transportem własnym kontrahenta, lub z wykorzystaniem podmiotu trzeciego - firmy transportowej, której kontrahent kupujący sól zlecił jej przewiezienie).

Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy sytuacji, w których nabywcą soli jest kontrahent z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej (dalej: „Kontrahent UE”).

W celu wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości informujemy, że:

• ww. Kontrahent UE posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej), nadany przez właściwe dla niego państwo członkowskie. Numer ten jest w związku z realizowaną transakcją podawany Wnioskodawcy,
• Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, które w opinii Wnioskodawcy potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do Kontrahenta UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju,
• Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE,
• Wnioskodawca, zgodnie z wymogami określonymi w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT składa informacje podsumowujące, zawierające dane dotyczące wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 tej ustawy.

Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest terytorium Polski, a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Ponadto Spółka, w celu zastosowania stawki 0% podatku VAT z tytułu WDT (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów), gromadzi dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do Kontrahenta UE na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Polska. W związku z faktem, iż warunki dostawy pomiędzy Spółką a Kontrahentem UE to zazwyczaj Incoterms „Ex Works” obecnie występują i będą nadal występowały następujące warianty dokumentowania WDT:

Wariant I (transport organizowany przez Kontrahenta UE, z wykorzystaniem należącego do niego środka transportu) – Spółka dysponuje/będzie dysponować następującymi oryginałami/skanami:

1. fakturą zawierającą dane Kontrahenta UE (wraz z jego NIP-em UE) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku,

2. dokumentem WZ wystawionym przez Wnioskodawcę, na którym odbiór jest poświadczony przez:

a) kierowcę odbierającego towar (podpisem),

b) osobę potwierdzającą odbiór towaru w magazynie Kontrahenta UE (skan),

3. dokumentem CMR (gdzie w części zawierającej dane przewoźnika – znajduje się pieczątka Kontrahenta UE),

4. podpisanym przez Kontrahenta UE oświadczeniem tabelarycznym (dalej: „Oświadczenie tabelaryczne”) potwierdzającym, że wskazane w nim towary zostały przetransportowane na terytorium państwa członkowskiego, zawierającym (w formie tabelarycznej) dane j.n.:

a) nr faktury,

b) datę wysyłki, nr rejestracyjny pojazdu, którym odbywał się transport,

c) ilość soli (w tonach),

d) datę przybycia towarów,

e) miejsce przybycia towarów (adres),

f) wskazanie Państwa członkowskiego przeznaczenia towarów,

g) imię i nazwisko osoby przyjmującej towary na rzecz Kontrahenta UE,

h) dane obu stron transakcji,

i) podpis, datę i pieczątkę strony kupującej – Kontrahenta UE.

Wariant II (transport organizowany przez Kontrahenta UE, z wykorzystaniem zewnętrznej firmy transportowej, której Kontrahent UE kupujący sól zlecił przedmiotowy transport) – Spółka dysponuje/będzie dysponować następującymi oryginałami/skanami:

1. fakturą zawierającą dane Kontrahenta UE (wraz z jego NIP-em UE) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku,

2. fakturą wystawioną na rzecz Kontrahenta UE, dokumentującą nabycie usługi transportowej, na której zaczernione (zamazane) są dane dotyczące ceny za usługę (Kontrahent UE tłumaczy powyższe względami związanymi z tajemnicą handlową),

3. potwierdzeniem zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Kontrahenta UE, na którym zaczernione są dane dotyczące kwoty przelewu (Kontrahent UE tłumaczy powyższe względami związanymi z tajemnicą handlową),

4. dokumentem WZ wystawionym przez Wnioskodawcę, na którym odbiór jest poświadczony przez:

a) kierowcę odbierającego towar (podpisem),

b) osobę potwierdzającą odbiór towaru w magazynie Kontrahenta UE (skan),

5. dokumentem CMR,

6. podpisanym przez Kontrahenta UE Oświadczeniem tabelarycznym, które scharakteryzowano powyżej.

W obu wariantach Spółka (co oczywiste) dysponuje także zamówieniem oraz dowodem zapłaty za towar.

W opinii Wnioskodawcy – wskazane wyżej dokumenty uprawniają go do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, gdyż:

• w Wariancie I – posiadane dokumenty (faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz opisane wyżej Oświadczenie tabelaryczne, spełniające wymogi, o których mowa w art. 42 ust. 4 pkt 1-5 ustawy o VAT) spełniają wymogi, o których mowa w art. 42 ust. 4 ustawy o VAT,
• w Wariancie II – posiadane dokumenty (CMR oraz faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku) spełniają wymogi, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT,
• dla każdej z dostaw Spółka posiada także dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w tym w szczególności zamówienia, w wybranych przypadkach – dokumenty dotyczące kosztów frachtu (z zamazanymi danymi dot. kwot), dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, dowody potwierdzające przyjęcie przez nabywcę towaru (Kontrahenta UE) na terytorium państwa członkowskiego (w postaci Oświadczeń tabelarycznych opisanych powyżej oraz dokumentów WZ podpisanych przez Kontrahenta UE).

Niezależnie od powyższego – w opinii Spółki w Wariancie II dokumenty te spełniają także wymogi, o których mowa w art. 45a ust. 1 lit. b) Rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2011 (dalej: „Rozporządzenie UE”), w szczególności:

• opisane wyżej Oświadczenie tabelaryczne - jest dokumentem, o którym mowa w art. 45a ust. 1 lit. b) ppkt (i) Rozporządzenia UE,
• faktura wystawiona na rzecz kupującego, dokumentująca nabycie usługi transportowej - jest dokumentem, o którym mowa w art. 45a ust. 3 lit. a) Rozporządzenia UE,
• potwierdzenie zapłaty za towar - jest dokumentem, o którym mowa w art. 45a ust. 3 lit. b) ppkt (i) Rozporządzenia UE.

Jednocześnie Spółka nadmienia, że z uwagi na:

• funkcjonujący „dualny” system dokumentowania WDT (wyrażający się tym, że dostawa taka może być na potrzeby skorzystania ze stawki 0% - udokumentowania zarówno na podstawie przepisów krajowych, jak i wspólnotowych),
• fakt, iż odbiorcami spółki są podmioty z innych krajów członkowskich unii europejskiej, nieznające polskich regulacji,

– intencją Spółki jest zdobycie wszelkich możliwych dokumentów potwierdzających WDT oraz uprawniających ją do stawki 0%. Dlatego w zawieranych umowach – zobowiązuje kontrahentów do dostarczenia dokumentów, o których mowa w przepisach Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 2018/1912.

Niniejsze zapytanie dotyczy stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 lipca 2020 r. Dostawy towarów były realizowane zarówno przed złożeniem wniosku, jak również będą realizowane w przyszłości.

Ponadto w uzupełnieniu wskazano:

Dostawy będące przedmiotem zapytania były dokonywane na podstawie umów pisemnych z nabywcą soli drogowej. Wynikało z nich, że zapłata za towar nastąpi po jego dostarczeniu na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dokonywane potwierdzenia zapłaty za towar zawierają informacje stanowiące odniesienie do transakcji, której zapłata dotyczy (tj. mają wskazany numer faktury).

W oparciu o informacje zawarte w potwierdzeniu płatności (takie jak numer faktury w tytule płatności) możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonaną na jego rzecz wewnątrzwspólnotową dostawą towarów. Przyporządkowania (powiązania) takiego można także dokonać na podstawie kwot (dokonywane płatności odpowiadają bowiem kwotom wskazanym na fakturach jako należne do zapłaty).

Potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Nabywcę – stanowi bankowe potwierdzenie przelewu tytułem zapłaty za transport soli. Jak przy tym wskazane było we Wniosku o udzielenie interpretacji – potwierdzenie to (przekazywane Wnioskodawcy przez Nabywcę soli, który również nabywał przedmiotową usługę transportową) ma zaczernione (zamazane) dane dot. kwot, co kontrahent tłumaczy względami związanymi z tajemnicą handlową.

Przedmiotowe potwierdzenia przelewu, o których mowa powyżej – są Wnioskodawcy przekazywane przez Nabywcę dokonującego zapłaty za usługę transportową (Nabywca generuje je z systemu bankowego swojego banku). Zainteresowany nadmienia też, że nie jest możliwe wejście przez Spółkę w posiadanie ww. potwierdzeń przelewu w drodze:

• wygenerowania ich z systemu – gdyż Wnioskodawca musiałby mieć w tym celu uprawnienia (login, hasło) do zalogowania się do bankowości elektronicznej, z usług której korzysta kontrahent Wnioskodawcy – Nabywca soli (co z powodów oczywistych nie jest możliwe),
• pobrania z banku – gdyż uprawnionym do ich pobrania w Banku jest tylko właściciel rachunku bankowego, czyli Nabywca soli.

W przypadku otrzymania potwierdzenia przelewu od kontrahenta (Nabywcy), z którego (łącznie z fakturą) wynika, że nabył on usługę transportową soli drogowej od przewoźnika/spedytora – jest ono poddawane oględzinom i kontroli wewnętrznej, w celu zweryfikowania i sprawdzenia, czy posiada wszystkie elementy zwyczajowo występujące w tego typu dokumentach. Spółka nie dysponuje jednak inną niż ww. metodą, pozwalającą na sprawdzenie jego autentyczności, dającą stuprocentową pewność tego sprawdzenia. Zainteresowany zwraca przy tym uwagę, że dla takiej weryfikacji konieczne było posiadanie dostępu do systemu bankowego kontrahenta (co jest obiektywnie rzecz biorąc niemożliwe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy faktura wystawiona na rzecz Kontrahenta UE, dokumentująca nabycie usługi transportowej, na której zaczernione (zamazane) są dane dotyczące ceny za usługę oraz potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Kontrahenta UE, na którym zaczernione są dane dotyczące kwoty przelewu – mogą być traktowane przez Wnioskodawcę jako dokumenty spełniające odpowiednio wymogi art. 45a ust. 3 lit. a) oraz art. 45a ust. 3 lit. b) ppkt (i) Rozporządzenia UE?

2. Czy w każdym przypadku dla dokumentowania WDT Wnioskodawca ma prawo stosować regulacje krajowe? W szczególności, czy pomimo zapisów w umowach z kontrahentami z UE, zobowiązującymi ich do dostarczania (celem potwierdzenia WDT i prawa Spółki do stawki 0%) dokumentów, o których mowa w przepisach Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 – Spółka ma prawo korzystać ze stawki 0% dla WDT w oparciu o regulacje krajowe?

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Faktura wystawiona na rzecz Kontrahenta UE, dokumentująca nabycie usługi transportowej, na której zaczernione są dane dotyczące ceny za usługę oraz potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Kontrahenta UE, na którym zaczernione są dane dotyczące kwoty przelewu – mogą być traktowane przez Wnioskodawcę jako dokumenty spełniające odpowiednio wymogi art. 45a ust. 3 lit. a) oraz art. 45a ust. 3 lit. b) ppkt (i) Rozporządzenia UE.

2. W każdym przypadku dla dokumentowania WDT Wnioskodawca ma prawo stosować regulacje krajowe. W szczególności, mimo zapisów w umowach z kontrahentami z UE, zobowiązującymi ich do dostarczania (celem potwierdzenia WDT i prawa Spółki do stawki 0%) dokumentów, o których mowa w przepisach Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 – Spółka ma prawo korzystać ze stawki 0% dla WDT w oparciu o regulacje krajowe.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 (który to przepis definiuje, co rozumie się przez dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (`(...)`).

Ponadto jak stanowi ust. 2 pkt 1 tego przepisu – przepis art. 13 ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku VAT wynosi 23% (co wynika z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ustawy o VAT).

Jednocześnie, na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy o VAT – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Jak ponadto stanowi art. 42 ust. 1a ustawy o VAT – stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1,

lub

2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8,

– chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT – dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały przemieszczone), są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2. (uchylony),

3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4. (uchylony),

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak ponadto wynika z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT - w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;

3. określenie towarów i ich ilości;

4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku, gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Z art. 42 ust. 11 wynika natomiast, że w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Niezależnie od powołanych powyżej, krajowych regulacji, pozwalających na stosowanie dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki VAT wynoszącej 0% - z dniem 01.01.2020 r. w polskim porządku prawnym zaczęło bezpośrednio obowiązywać Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 04.12.2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi.

Wprowadziło ono nową instytucję domniemania wysyłki/transportu towarów, która ma w założeniu stanowić remedium dla przedsiębiorców na zróżnicowanie podejście państw UE do stosowania zwolnień (stawki 0%) w transakcjach wewnątrzwspólnotowych – nie narażając jednocześnie administracji podatkowych państw UE na oszustwa VAT. Ponieważ domniemanie to zostało uregulowane w rozporządzeniu wykonawczym, jest identycznie stosowane w każdym państwie UE.

Wprowadzony nowelizacją ww. aktu prawa wspólnotowego art. 45a ust. 3 przewiduje, że do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b) następujące dokumenty:

i polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

ii dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

iii poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednocześnie w myśl art. 45a ust. 1 ww. rozporządzenia do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

i pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

ii co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

Odnosząc powyższe zasady i regulacje do pytań przedstawionych przez Wnioskodawcę należy odpowiednio wskazać jak w punktach poniżej:

Ad. 1)

Jednym z dokumentów, których posiadanie uprawnia na gruncie przepisów Rozporządzenia UE do zastosowania stawki 0% VAT przy WDT – jest faktura dokumentująca nabycie usługi transportowej związanej z przemieszczeniem towarów oraz potwierdzenie zapłaty za tą fakturę.

Pierwszy z ww. dokumentów – ma formalnie określoną strukturę zarówno na gruncie przepisów prawa krajowego, jak i wspólnotowego (odpowiednio w art. 106e ustawo VAT oraz art. 226 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej).

Elementem tej struktury są między innymi wartości kwotowe, takie jak wartość sprzedaży VAT, kwota podatku i kwota należności ogółem. Jest to przy tym logiczną i naturalną konsekwencją tego, że faktury są podstawą do odliczenia podatku naliczonego, poprzez ujęcie wartości w nich wskazanych w ewidencji zakupu VAT. Nie wydaje się jednak, by „zaczernienie” wartości kwotowych na fakturach - mogło być podstawą do pozbawienia ich mocy dowodowej, gdy w tym konkretnie przypadku służą one do innych celów niż ujęcie ich w ewidencji podatkowej (tj. do udokumentowania na gruncie Rozporządzenia UE wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów).

Przemawia za tym między innymi to, że:

• faktury te wystawiono poprawnie, mają one wszystkie niezbędne elementy, z których tylko niektóre (tj. dane dotyczące kwot) są niewidoczne dla podatnika, nie oznacza to jednak, że ich nie ma,
• pełna postać tych faktur jest jednak (w przypadku kontroli itp.) zawsze dostępna władzom podatkowym,
• jedynym powodem zaczernienia wartości na tych fakturach są względy związane z tajemnicą handlową, zupełnie zrozumiałe we współczesnej gospodarce.

W kontekście powyższego, niejako na marginesie nadmienić należy, że problematyka ochrony danych związanych z tajemnicą handlową – jest dostrzegana przez ustawodawcę krajowego. Przykładem mogą być chociażby regulacje wprowadzone w art. 27c ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), dotyczące obowiązku publikowania tzw. strategii podatkowej, które wyłączają z obowiązku publikacji dane objęte tajemnicą handlową, przemysłową, zawodową lub procesu produkcyjnego.

Z tego powodu wydaje się, że faktura wystawiona na rzecz Kontrahenta UE, dokumentująca nabycie usługi transportowej, na której zaczernione są dane dotyczące ceny za usługę oraz potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Kontrahenta UE, na którym zaczernione są dane dotyczące kwoty przelewu – są dokumentami spełniającymi odpowiednio wymogi art. 45a ust. 3 lit. a) oraz art. 45a ust. 3 lit. b) ppkt (i) Rozporządzenia UE.

Ad. 2)

Analiza relacji pomiędzy:

• zapisami prawodawstwa krajowego i unijnego, regulującego zasady, w oparciu, o które podatnik może skorzystać ze stawki 0% przy WDT
• zapisami zawieranych pomiędzy kontrahentami umów

– wymaga odniesienia się do kwestii związanych z problematyką źródeł prawa podatkowego.

W Polsce, zgodnie z brzmieniem art. 87 Konstytucji, źródłami powszechnie obowiązującego prawa są: sama Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (co ponadto istotne – w myśl art. 217 Konstytucji – nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy).

Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej spowodowało ponadto, że do przepisów prawa podatkowego zalicza się również prawo wspólnotowe, i to zarówno pierwotne, jak i wtórne. Wśród źródeł prawa wtórnego podstawowe znaczenie mają dyrektywy oraz rozporządzenia, które w określonych sytuacjach mogą wywoływać tzw. skutek bezpośredni.

W obu porządkach prawnych (krajowym oraz wspólnotowym) brak jest jednak regulacji, które pozwalałyby przyjąć, że określone skutki podatkowe mogą wynikać z zapisów umów (tu: dotyczących przekazywanych przez Kontrahenta dokumentów potwierdzających dokonanie WDT).

W rezultacie – chcąc udokumentować przemieszczenie towarów w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej, celem skorzystania ze stawki podatku VAT 0% - polski podatnik (bez względu na uregulowania w umowie) ma więc dwie możliwości:

• zgromadzić dokumenty wskazane w rozporządzeniu wykonawczym i korzystać z domniemania wysyłki,
• zgromadzić dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3, ust. 4 i ust. 11 ustawy o VAT, tj. dokumenty przewozowe, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, potwierdzenie otrzymania towaru przez nabywcę - czyli tak naprawdę gromadzić dokumenty potwierdzające dostarczenie towarów do nabywcy zgodnie z dotychczasowymi zasadami.

Podsumowując, w każdym przypadku dla dokumentowania WDT Wnioskodawca ma więc prawo stosować regulacje krajowe. W szczególności, mimo zapisów w umowach z kontrahentami z UE, zobowiązującymi ich do dostarczania (celem potwierdzenia WDT i prawa Spółki do stawki 0%) dokumentów, o których mowa w przepisach Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 Spółka ma prawo korzystać ze stawki 0% dla WDT w oparciu o polskie regulacje ustawy o VAT.

Już końcowo Spółka pragnie zauważyć, iż ma świadomość, że w dniu 17 grudnia 2020 r. wydano Objaśnienia podatkowe w/s dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług (mające status interpretacji ogólnej). Niemniej jednak mimo powyższego oraz brzmienia art. 15b §5a ustawy – Ordynacja podatkowa, w sprawie będącej przedmiotem wniosku brak jest podstaw do stwierdzenia bezprzedmiotowości wniosku.

Wynika to bowiem ze specyfiki pytań, które dotyczą:

• skutków podatkowych dostarczenia przez Kontrahenta UE faktury dokumentującej nabycie usługi transportowej, na której zaczernione są dane dotyczące ceny za usługę (oraz takiegoż potwierdzenia zapłaty),
• możliwości zastosowania regulacji krajowych dla potrzeb skorzystania ze stawki 0% dla WDT, mimo, iż zapisy umowy z Kontrahentem przewidują, iż w tym celu będzie on dostarczał dokumentację zgodną z Rozporządzeniem UE,

– które to problemy nie zostały, z uwagi na ich występowanie w tym jedynie konkretnym przypadku rozstrzygnięte na poziomie ww. Objaśnień. Szczegółowa analiza w tym zakresie winna znaleźć się więc w interpretacji indywidualnej.

Potwierdzeniem poglądu, w myśl którego istnienie interpretacji ogólnej nie stoi na przeszkodzie do wydania interpretacji indywidualnej, w sytuacji, gdy poruszane w niej problemy i wątpliwości nie znajdują wyjaśnienia w interpretacji ogólnej – jest ponadto linia orzecznicza sądów administracyjnych, przykładowo: WSA w Warszawie z dnia 16 maja 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 3098/18 czy też WSA w Gdańsku z dnia 20 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1550/17.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów na terytorium kraju;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2- 8.

Zatem dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą

4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem gospodarczym będącym czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Spółka prowadzi działalność w wielu obszarach (przy czym jest ona związana przede wszystkim z handlem oraz zagospodarowaniem odpadów przemysłowych). Zainteresowany jest także jednym z liderów na rynku dostawców soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg. Nabywcą soli jest kontrahent z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Kontrahent UE posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej), nadany przez właściwe dla niego państwo członkowskie. Numer ten jest w związku z realizowaną transakcją podawany Wnioskodawcy. Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, które w opinii Wnioskodawcy potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do Kontrahenta UE na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca, zgodnie z wymogami określonymi w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT składa informacje podsumowujące, zawierające dane dotyczące wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8 ustawy o VAT.

Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest terytorium Polski, a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Ponadto Spółka, w celu zastosowania stawki 0% podatku VAT z tytułu WDT, gromadzi dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do Kontrahenta UE na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Polska. W związku z faktem, iż warunki dostawy pomiędzy Spółką a Kontrahentem UE to zazwyczaj Incoterms „Ex Works” obecnie występują i będą nadal występowały następujące warianty dokumentowania WDT:

Wariant I (transport organizowany przez Kontrahenta UE, z wykorzystaniem należącego do niego środka transportu) – Spółka dysponuje/będzie dysponować następującymi oryginałami/skanami:

1. fakturą zawierającą dane Kontrahenta UE (wraz z jego NIP-em UE) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku,

2. dokumentem WZ wystawionym przez Wnioskodawcę, na którym odbiór jest poświadczony przez:

a) kierowcę odbierającego towar (podpisem),

b) osobę potwierdzającą odbiór towaru w magazynie Kontrahenta UE (skan),

3. dokumentem CMR (gdzie w części zawierającej dane przewoźnika – znajduje się pieczątka Kontrahenta UE),

4. podpisanym przez Kontrahenta UE oświadczeniem tabelarycznym (dalej: „Oświadczenie tabelaryczne”) potwierdzającym, że wskazane w nim towary zostały przetransportowane na terytorium państwa członkowskiego, zawierającym (w formie tabelarycznej) dane j.n.:

a) nr faktury,

b) datę wysyłki, nr rejestracyjny pojazdu, którym odbywał się transport,

c) ilość soli (w tonach),

d) datę przybycia towarów,

e) miejsce przybycia towarów (adres),

f) wskazanie Państwa członkowskiego przeznaczenia towarów,

g) imię i nazwisko osoby przyjmującej towary na rzecz Kontrahenta UE,

h) dane obu stron transakcji,

i) podpis, datę i pieczątkę strony kupującej – Kontrahenta UE.

Wariant II (transport organizowany przez Kontrahenta UE, z wykorzystaniem zewnętrznej firmy transportowej, której Kontrahent UE kupujący sól zlecił przedmiotowy transport) - Spółka dysponuje/będzie dysponować następującymi oryginałami/skanami:

1. fakturą zawierającą dane Kontrahenta UE (wraz z jego NIP-em UE) oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku,

2. fakturą wystawioną na rzecz Kontrahenta UE, dokumentującą nabycie usługi transportowej, na której zaczernione (zamazane) są dane dotyczące ceny za usługę (Kontrahent UE tłumaczy powyższe względami związanymi z tajemnicą handlową),

3. potwierdzeniem zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Kontrahenta UE, na którym zaczernione są dane dotyczące kwoty przelewu (Kontrahent UE tłumaczy powyższe względami związanymi z tajemnicą handlową),

4. dokumentem WZ wystawionym przez Wnioskodawcę, na którym odbiór jest poświadczony przez:

a) kierowcę odbierającego towar (podpisem),

b) osobę potwierdzającą odbiór towaru w magazynie Kontrahenta UE (skan),

5. dokumentem CMR,

6. podpisanym przez Kontrahenta UE Oświadczeniem tabelarycznym, które scharakteryzowano powyżej.

W obu wariantach Spółka dysponuje także zamówieniem oraz dowodem zapłaty za towar. Zapłata za towar nastąpi po jego dostarczeniu na terytorium innego państwa członkowskiego. Dokonywane potwierdzenia zapłaty za towar zawierają informacje stanowiące odniesienie do transakcji której zapłata dotyczy (tj. mają wskazany numer faktury). W oparciu o informacje zawarte w potwierdzeniu płatności (takie jak numer faktury w tytule płatności) możliwe jest powiązanie płatności dokonanej przez Nabywcę z dokonaną na jego rzecz wewnątrzwspólnotową dostawą towarów. Potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Nabywcę – stanowi bankowe potwierdzenie przelewu tytułem zapłaty za transport soli. Potwierdzenia przelewu są Wnioskodawcy przekazywane przez Nabywcę dokonującego zapłaty za usługę transportową (Nabywca generuje je z systemu bankowego swojego banku). Zainteresowany nadmienia też, że nie jest możliwe wejście przez Spółkę w posiadanie ww. potwierdzeń przelewu w drodze:

• wygenerowania ich z systemu – gdyż Wnioskodawca musiałby mieć w tym celu uprawnienia (login, hasło) do zalogowania się do bankowości elektronicznej, z usług której korzysta kontrahent Wnioskodawcy – Nabywca soli (co z powodów oczywistych nie jest możliwe),
• pobrania z banku – gdyż uprawnionym do ich pobrania w Banku jest tylko właściciel rachunku bankowego, czyli Nabywca soli.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku gromadzenia wskazanych przez Spółkę dokumentów w Wariancie II (tj. fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej, na której zaczernione są dane dotyczące ceny za usługę oraz potwierdzenie zapłaty za ww. fakturę, na którym są zaczernione dane dotyczące kwoty przelewu). Zainteresowany powziął również wątpliwość czy w obu przedstawionych Wariantach ma/będzie miał prawo do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów według regulacji krajowych.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej „rozporządzeniem 2018/1912”. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a) wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;

b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:

(i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz

(ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.

2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.

3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;

b) następujące dokumenty:

(i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;

(ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;

(iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie ma zastosowania. W takiej sytuacji dostawca może udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei w myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2, art. 110 i art. 138i ust. 4, wynosi 23%;

2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;

3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;

4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy o VAT).

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 42 ust. 1a ustawy o VAT stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1; lub

2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8;

– chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

2. (uchylony),

3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

4. (uchylony),

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W art. 42 ust. 4 ustawy o VAT wskazano, że w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;

3. określenie towarów i ich ilości;

4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Przy tym w myśl art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy (tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel) zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik powinien posiadać ponadto dokument inny niż wskazany w ust. 3 pkt 3 powoływanego przepisu.

Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów)) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

W konsekwencji dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, email, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości w zakresie pytania nr 1 biorąc pod uwagę regulacje Rozporządzenia 282/2011, należy zauważyć, że faktura jaką Wnioskodawca posiada, dokumentująca nabycie usługi transportowej, jako jeden z dowodów wysyłki lub transportu towarów, została wymieniona w art. 45a ust. 3 lit. a rozporządzenia 282/2011.

Z kolei potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez stanowi jeden z dokumentów wymienionych w art. 45a ust. 3 lit. b ppkt (i) rozporządzenia 282/2011. Wnioskodawca podał, że potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Nabywcę – stanowi bankowe potwierdzenie przelewu tytułem zapłaty za transport soli. Przedmiotowe potwierdzenia przelewu są Wnioskodawcy przekazywane przez Nabywcę dokonującego zapłaty za usługę transportową (Nabywca generuje je z systemu bankowego swojego banku).

Zauważyć zatem należy, że to banki, w związku z upowszechnianiem zdalnych kanałów dostępu do rachunków bankowych, w tym za pośrednictwem bankowości elektronicznej, określają wiarygodne sposoby potwierdzania dokonywanych przelewów. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument, który nie budzi wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach rozporządzenia 282/2011.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca, posiadając fakturę wystawioną na rzecz Kontrahenta UE, dokumentującą nabycie usługi transportowej, na której zaczernione (zamazane) są dane dotyczące ceny za usługę oraz potwierdzenie zapłaty za fakturę dokumentującą nabycie usługi transportowej przez Kontrahenta UE, na którym zaczernione są dane dotyczące kwoty przelewu, potwierdza dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pojedynczymi dokumentami wymienionymi – odpowiednio – w art. 45a ust. 3 lit. a oraz lit. b rozporządzenia 282/2011. Wskazane dokumenty nie będą pozostawały ze sobą w sprzeczności, będą potwierdzały wysyłkę lub transport towarów, a ponadto będą wydane przez dwie różne strony, niezależne od siebie nawzajem.

W konsekwencji Spółka wskazując, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez przewoźnika i posiadając ww. dokumenty (tj. fakturę wystawioną na rzecz Kontrahenta UE, dokumentującą nabycie usługi transportowej oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów), może/będzie mogła skorzystać z domniemania wymienionego w art. 45a ust. 1 lit. a rozporządzenia wykonawczego 282/2011 i zastosować dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawkę podatku VAT w wysokości 0%.

Odnosząc się z kolei do pytania nr 2 należy wskazać, że niespełnienie warunków wprowadzonych na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji – jak wyżej wskazano – dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT będzie uprawniało do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że wymienione przez Wnioskodawcę w wariancie nr 1 i nr 2 dokumenty stanowią/stanowić będą dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej. Dokumenty te, zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, potwierdzają/będą łącznie potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Tym samym, w oparciu o te dokumenty wskazane w Wariantach 1-2, przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, upoważniają/będą upoważniały Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

W konsekwencji Wnioskodawca, dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, posiadając wskazane wyżej dokumenty w każdym z ww. Wariantów 1-2, (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT i niezaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 42 ust. 1a ustawy o VAT) jest/będzie uprawniony do stosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ zastrzega jednak, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi dysponuje podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach opisu sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisu sprawy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.