0112-KDIL1-3.4012.331.2021.2.AKR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 lipca 2021 r. (data wpływu 22 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 23 września 2021 r. (data wpływu 30 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania fakturą kosztów pobocznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania fakturą kosztów pobocznych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono 30 września 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium kraju. Prowadzi On działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej od 1 lipca 2020 r. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) oraz prowadzi ewidencje w postaci książki przychodów i rozchodów, a formą opodatkowania jest podatek liniowy. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne.

W ramach swojej aktywności biznesowej Wnioskodawca nawiązał współpracę z podatnikiem posiadającym stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju. Świadczy On na rzecz swojego Kontrahenta usługi doradztwa w zakresie kierowania projektem i kontrolą jakości. W związku z wykonywaniem ww. działań w ramach współpracy z Kontrahentem, Wnioskodawca ponosi koszty poboczne w postaci opłat:

a) za wynajem samochodu,

b) drogowych,

c) za nocleg,

d) związanych z możliwością podjęcia czynności np. test na obecność COVID-19.

Opłaty te wynikają m.in. z wykonywania usług w miejscach oddalonych od miejsca zamieszkania Wnioskodawcy oraz posiadają ścisły związek z wykonywaniem przedmiotu umowy o współpracę z Kontrahentem. Są one niezbędne do świadczenia wspomnianych usług. Umowa o współpracę obliguje Kontrahenta do zwrotu poniesionych kosztów pobocznych przez Wnioskodawcę w kwocie równej realnym wydatkom bez dodatkowego narzutu. Wnioskodawca nie nalicza swojej marży ani dodatkowych opłat do występujących kosztów pobocznych. Czerpie On korzyść jedynie ze świadczeń usługi głównej wymienionej powyżej czyli doradztwa w zakresie kierowania projektem i kontrolą jakości.

W piśmie z 23 września 2021 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał, że ponoszone przez Niego koszty poboczne w postaci opłat za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg, opłat związanych z możliwością podjęcia czynności np. test na obecność COVID-19 zwrócone Jemu przez Kontrahenta, nie stanowią zwrotu udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i rzecz Kontrahenta, ponieważ te, ponoszone są przez Wnioskodawcę w imieniu swoim i na swoją rzecz. Podlegają jednak zwrotowi Wnioskodawcy bez doliczenia jakiejkolwiek marży przez Wnioskodawcę. Koszty te są powiązane z wykonywanymi działaniami na rzecz Kontrahenta i bez trwania umowy o współpracę nie zaistniałyby.

Koszty te ujmowane są przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego ewidencji na potrzeby podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane środki przez Wnioskodawcę od Kontrahenta z tytułu należnego zwrotu za wydatki na koszty poboczne powinny być dokumentowane Fakturą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym powinien On udokumentować taką transakcję fakturą VAT na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Za takim stanowiskiem przemawiają orzeczenia sądów administracyjnych między innymi o sygnaturze akt: I SA/Kr 969/13 (dostęp: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/900604B842):

„W ocenie Sądu, ponoszone przez kancelarię wydatki z tytułu kosztów przejazdów w związku z wykonaniem usług, zwracane następnie przez usługobiorców, prawidłowo uznane zostały za wchodzące do podstawy opodatkowania VAT. Otrzymana z tego tytułu kwota stanowi wraz z wynagrodzeniem z tytułu świadczonej usługi, w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, kwotę należną z tytułu sprzedaży usługi czyli obrót, który z kolei powinien być opodatkowany podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla świadczonych usług w zakresie obsługi prawnej kontrahenta. Z tych względów kwota zwróconych kosztów: przejazdu, musi być dokumentowana fakturą, a nie innymi dokumentami np. notą obciążeniową.

Odpowiadając na wątpliwości strony należy także wyjaśnić, że nabycie przez Kancelarię towarów i usług (paliwo, bilety, taxi) niezbędnych do wykonania usługi w zakresie obsługi prawnej nie oznacza, że Kancelaria świadczy na rzecz swoich kontrahentów inne usługi niż z zakresu obsługi prawnej. Kancelaria po prostu – jak wyjaśniono wcześniej – z towarów tych i usług korzysta w celu prawidłowego wykonania usługi na rzecz kontrahenta”.

Wnioskodawca podziela ten pogląd ponieważ pomimo tego, iż nabywane usługi (m.in. hotelowe, najem samochodów, testy medyczne) są wynikiem istnienia świadczenia usługi głównej (doradztwa), a także pomimo, iż Wnioskodawca nie narzuca swojej marży do kosztów pobocznych, to nie sposób uznać, iż istnieją jakiekolwiek przepisy pozwalające na udokumentowanie zwrotu wydatków za usługi poboczne za pomocą innego dokumentu niż Faktura VAT.

Podobne stanowisko znajduje się także w Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygnaturze akt I FSK 886/12.

Aby wyczerpać zagadnienie należy także przeanalizować drugą możliwość, to znaczy udokumentowania takiej transakcji notą obciążeniową na podstawie art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT. Taką opcję dopuszcza interpretacja indywidualna Dyrektora KIS o sygnaturze: 0112-KDIL1-3.4012.422.2019.2.KB. Jednak, w ocenie Wnioskodawcy, stan faktyczny we wniosku o wydanie wskazanej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego różni się od stanu przedstawionego przez Wnioskodawcę. Mianowicie nie jest On pracownikiem Kontrahenta, a samodzielnym przedsiębiorcą, który nabywa swoje usługi co prawda, aby świadczyć usługi na rzecz Kontrahenta, jednak w ocenie Wnioskodawcy, nabywa je w imieniu swoim i na swoją rzecz. To Wnioskodawca korzysta z samochodu czy też usług noclegowych, aby wyświadczyć usługę główną.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, nie jest On uprawniony do wystawienia noty obciążeniowej na transakcję zwrotu kosztów pobocznych, a jednocześnie jest zobligowany do wystawienia faktury VAT dla swojego Kontrahent z tytułu tego zdarzenia gospodarczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności – art. 15 ust. 1 ustawy.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku świadczenia usług za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od usługobiorcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez usługodawcę wartość (cenę) usług, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. świadczonych usług). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnego świadczenia.

W myśl tych przepisów koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez usługodawcę od usługobiorcy wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej usługi podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej, wskazując tylko przykładowo na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do tej podstawy opodatkowania. Oznacza to, że także inne koszty dodatkowe mogą być wliczane do podstawy opodatkowania usług podstawowych, niewymienione w tym przepisie.

Z kolei za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za to świadczenie podstawowe. Koszty dodatkowe nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność złożoną obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;

2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;

3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Należy zauważyć, że podstawa opodatkowania dotyczy danego konkretnego przedmiotu opodatkowania, np. świadczenia usługi. Dla danej czynności ustalana jest jedna podstawa opodatkowania. W przypadku świadczenia kompleksowego, świadczenie to stanowi jedną usługę, dla której określona jest podstawa opodatkowania. Ma to zastosowanie także w sytuacji, gdy strony umowy zobowiązaniowej ustalą odrębne rozliczanie niektórych dodatkowych kosztów w postaci dostawy towarów lub świadczenia usług. Pomimo odrębnego rozliczania, koszty takie są składnikiem podstawy opodatkowania jednej czynności. Wyjątkiem jest sytuacja określona w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, kiedy ponoszone wydatki mają zostać zwrócone podatnikowi przez usługobiorcę, i które to wydatki są ponoszone w imieniu i na rzecz usługobiorcy. Wówczas, po spełnieniu przesłanek określonych w ww. przepisie, istnieje możliwość odrębnego rozliczenia takich kosztów bez wliczania ich do podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia danej usługi.

Warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Jeśli podatnik działa we własnym imieniu, lecz na rachunek klienta, to ww. przepis nie znajdzie zastosowania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne.

W ramach swojej aktywności biznesowej Wnioskodawca nawiązał współpracę z podatnikiem posiadającym stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju. Świadczy On na rzecz swojego Kontrahenta usługi doradztwa w zakresie kierowania projektem i kontrolą jakości. W związku z wykonywaniem ww. działań w ramach współpracy z Kontrahentem, Wnioskodawca ponosi koszty poboczne w postaci opłat: za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg oraz opłat związanych z możliwością podjęcia czynności np. test na obecność COVID-19.

Opłaty te wynikają m.in. z wykonywania usług w miejscach oddalonych od miejsca zamieszkania Wnioskodawcy oraz posiadają ścisły związek z wykonywaniem przedmiotu umowy o współpracę z Kontrahentem. Są one niezbędne do świadczenia wspomnianych usług. Umowa o współpracę obliguje Kontrahenta do zwrotu poniesionych kosztów pobocznych przez Wnioskodawcę w kwocie równej realnym wydatkom bez dodatkowego narzutu. Wnioskodawca nie nalicza swojej marży ani dodatkowych opłat do występujących kosztów pobocznych. Czerpie On korzyść jedynie ze świadczeń usługi głównej wymienionej powyżej czyli doradztwa w zakresie kierowania projektem i kontrolą jakości.

Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty poboczne w postaci opłat za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg, opłat związanych z możliwością podjęcia czynności np. test na obecność COVID-19 zwrócone Jemu przez Kontrahenta, nie stanowią zwrotu udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i rzecz Kontrahenta, ponieważ te, ponoszone są przez Wnioskodawcę w imieniu swoim i na swoją rzecz. Podlegają jednak zwrotowi Wnioskodawcy bez doliczenia jakiejkolwiek marży przez Wnioskodawcę. Koszty te są powiązane z wykonywanymi działaniami na rzecz Kontrahenta i bez trwania umowy o współpracę nie zaistniałyby. Koszty te ujmowane są przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego ewidencji na potrzeby podatku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii dokumentowania środków otrzymanych od Kontrahenta z tytułu należnego zwrotu za wydatki na koszty poboczne w postaci opłat za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg, opłat związanych z możliwością podjęcia czynności (np. test na obecność COVID-19).

W analizowanej sprawie, za podstawę opodatkowania należy uznać całość wynagrodzenia pobieranego od Kontrahenta, łącznie z kosztami pobocznymi, które są elementem głównej czynności jaką jest świadczenie usługi doradztwa. Jak wskazał Wnioskodawca, ponoszone koszty poboczne mają ścisły związek z wykonywaniem przedmiotu umowy o współpracę z Kontrahentem, są niezbędne do świadczenia usługi doradztwa. Wobec tego stosownie do art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy, należy uznać, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty poboczne w postaci opłat za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg, opłat związanych z możliwością podjęcia czynności (np. test na obecność COVID-19) są elementem rachunku kosztów zmierzającego do ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usługi doradztwa. Koszty te są związane ze świadczeniem zasadniczym i w efekcie kształtują ostateczną kwotę zapłaty, żądaną od Kontrahenta.

Jednocześnie, jak wynika z opisu sprawy, wymienione koszty w postaci opłat za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg, opłat związanych z możliwością podjęcia czynności np. test na obecność COVID-19 zwrócone Wnioskodawcy przez Kontrahenta, nie stanowią zwrotu udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i rzecz Kontrahenta, ponieważ ponoszone są przez Wnioskodawcę w imieniu swoim i na swoją rzecz.

Zatem nie są spełnione przesłanki wymagane w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy i nie znajdzie on zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Analiza powyższych przepisów w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, pozwala stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty poboczne w ramach świadczonej usługi doradczej, którymi następnie Wnioskodawca obciąża Kontrahenta, powinny stosownie do art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy zwiększyć podstawę opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

2. wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

– dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Przez sprzedaż należy rozumieć – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przepis art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć jest mowa o fakturze, rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Podstawowe elementy, które powinny znajdować się na fakturze wystawionej przez podatnika, zostały określone w art. 106e ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań i stwierdzenia, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty poboczne w postaci opłat za wynajem samochodu, opłat drogowych, opłat za nocleg, opłat związanych z możliwością podjęcia czynności np. test na obecność COVID-19, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy wskazać, że Wnioskodawca, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, ma obowiązek wystawienia faktury w celu udokumentowania zwrotu poniesionych wydatków.

Podsumowując, otrzymane środki przez Wnioskodawcę od Kontrahenta z tytułu należnego zwrotu za wydatki na koszty poboczne powinny być udokumentowane fakturą, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisem stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.