0112-KDIL1-2.4012.340.2021.3.PM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z 30 czerwca 2021 r. (data wpływu 30 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 26 września 2021 r. (data wpływu 27 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

- uznania Wnioskodawcy wykonującego czynność udzielenia pożyczki jako podatnika świadczącego usługę podlegającą opodatkowaniu – jest prawidłowe;

- zwolnienia od podatku – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – czynności udzielenia pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

30 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy wykonującego czynności udzielenia pożyczki jako podatnika świadczącego usługę podlegającą opodatkowaniu oraz zwolnienia od podatku – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy czynności udzielenia pożyczki.

Wniosek został uzupełniony 27 września 2021 r. o dokumenty pełnomocnictwa.

We wniosku złożonym przez:

- Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

SN - Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

S

przedstawiono następujący stan faktyczny.

SN (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polską spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie rozwoju oprogramowania, usług wsparcia informatycznego oraz doradztwa w zakresie technologii informatycznych i oprogramowania.

S (dalej: S) jest polską spółką kapitałową, która nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Działalność S jest ograniczona do działalności holdingowej.

Umowa pożyczki

Spółka posiadała nadwyżkę gotówki (pochodzącej z działalności operacyjnej) i rozważała różne sposoby jej przekazania (w formie umowy pożyczki) do swojego większościowego udziałowca – S. Analizując różne opcje, finalnie ustalono, że najbardziej efektywną opcją będzie przekazanie tej gotówki poprzez zawarcie umowy pożyczki z udziałowcem (inne opcje prawne były niedostępne lub długotrwałe). Strony (Spółka i S) zawarły umowę pożyczki (pod polskim prawem, zawarcie umowy nastąpiło w Polsce, środki finansowe zostaną przekazane z polskiego rachunku bankowego na polski rachunek bankowy) na podstawie, której Spółka udostępni S określoną kwotę (kilka milionów złotych) na uzgodniony okres i na zdefiniowanych warunkach finansowych (pożyczka będzie oprocentowana na zasadach rynkowych).

Na moment zawarcia umowy pożyczki nie było innej prawnej możliwości przekazania środków finansowych ze Spółki do S – wypłata dywidendy czy umorzenie udziałów nie były rozważane (ze względu na kwestie biznesowe) bądź też podlegały ograniczeniom (ze względów prawnych).

Środki finansowe uzyskane przez S od Spółki mają zostać przede wszystkim wykorzystane na spłatę zobowiązań S wobec byłych większościowych udziałowców Spółki (zapłata earn-out).

Jednocześnie zakłada się, że pożyczka finalnie nie zostanie przez S spłacona – strony umowy pożyczki (Spółka i S) rozważają operację połączenia, w rezultacie którego dojdzie do konfuzji wzajemnych należności i zobowiązań, w tym należności i zobowiązań z tytułu przedmiotowej pożyczki.

Sytuacja Spółki

Przedmiotem głównej działalności gospodarczej Spółki nie jest działalność finansowa, w tym udzielanie pożyczek. Działalność taka jest natomiast wskazana w umowie Spółki, jako działalność, która może być przez Spółkę prowadzona (działalność ta jest ujawniona w Krajowym Rejestrze Sadowym) – jest to więc działalność poboczna (incydentalna).

Dla potrzeb zawarcia umów pożyczek z S oraz dla obsługi tych wierzytelności, Spółka będzie w niewielkim stopniu angażować zasoby wewnętrzne i zewnętrzne, w tym prawników i służby finansowe (zasoby back-office).

Spółka dotychczas nie udzielała pożyczek, niemniej jednak Spółka planuje zawarcie kilku/kilkunastu umów pożyczek w tym roku kalendarzowym i w najbliższych latach (pojedyncze pożyczki na kwotę kilka lub kilkanaście milionów złotych, łącznie wierzytelności na kwotę kilkunastu lub kilkudziesięciu milionów złotych) z członkami zarządu spółki, aktualnymi lub przyszłymi udziałowcami (po połączeniu z S Spółka będzie miała nowego udziałowca).

Wątpliwości Spółki budzi fakt, czy powinna ona uznać, że pożyczka udzielona do S stanowić będzie przejaw działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym czy powinna ona korzystać ze zwolnienia od VAT, a w konsekwencji czy S nie powinna płacić podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z zawarciem umowy pożyczki ze Spółką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy, w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, udzielając pożyczki na rzecz S, Wnioskodawca działa jako podatnik VAT, a tym samym czynność udzielenia pożyczki stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, dokonaną przez podatnika VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?

2. Jeśli stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1 jest prawidłowe (tj. Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT udzielając pożyczki na rzecz S), to czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, czynność udzielenia pożyczki na rzecz S, stanowi czynność zwolnioną od VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)?

Zdaniem Zainteresowanych:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, udzielając pożyczki na rzecz S, Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT, a tym samym czynność udzielenia pożyczki stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, dokonaną przez podatnika VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 2.

W ocenie Wnioskodawcy, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1 jest prawidłowe (tj. Wnioskodawca będzie działał jako podatnik VAT udzielając pożyczki na rzecz S), a w świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, czynność udzielenia pożyczki na rzecz S, stanowi czynność zwolnioną od VAT.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania 1.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (nie powinno budzić wątpliwości, że udzielenie pożyczki stanowi usługę, a nie dostawę towarów).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na względzie powyższą definicję podatnika VAT i działalności gospodarczej, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka będzie występować jako podatnik VAT udzielając pożyczki na rzecz S. Wynika to z następujących argumentów:

- Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, co do zasady więc, angażując zasoby wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej, powinna występować jako podatnik VAT (dla potrzeb zawarcia umowy pożyczki Spółka będzie angażować back-office, a także ponosić wydatki na usługi doradcze);

- Spółka zamierza udzielić kilku/kilkunastu pożyczek angażując nawet kilkadziesiąt milionów złotych dla potrzeb udostępnienia finansowania (na rzecz udziałowców i członków zarządu);

- Spółka angażuje własne zasoby (gotówka z działalności operacyjnej) dla potrzeb działalności pożyczkowej;

- Udzielenie pożyczek może być sposobem na uzyskanie dodatkowego dochodu, który może zostać wykorzystany następnie w ramach działalności gospodarczej (w przypadku pożyczki do S ten dochód może jednak nie zostać finalnie zrealizowany z uwagi na możliwą konfuzję w efekcie połączenia podmiotów).

W tym zakresie, Spółka ma możliwość wykorzystania posiadanych zasobów (gotówka) dla potrzeb udziałowców, za co udziałowcy są gotowi zapłacić (gdyż nie ma prawnej możliwości dostarczenia gotówki do udziałowców w tym konkretnym momencie). Wykorzystując własne zasoby dla celów zarobkowych, Spółka podejmuje określoną aktywność na rzecz innego podmiotu w sposób stricte komercyjny (w krótkim terminie).

Dlatego też należy uznać, że takie działanie Spółki oznacza, że w odniesieniu do pożyczki udzielanej na rzecz S (a zapewne również w odniesieniu do przyszłych pożyczek na rzecz udziałowców czy członków organów zarządzających) działa jako podatnik VAT.

Powyższe jest zresztą spójne z praktyką organów podatkowych w podobnych sprawach. Stanowisko takie wyrażono m.in. w:

- interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 czerwca 2020 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.144.2020.2.KM: „(`(...)`) Działalność polegająca na udzielaniu pożyczek innemu podmiotowi za wynagrodzeniem w formie odsetek stanowiła przejaw działalności gospodarczej pożyczkodawcy w rozumieniu ustawy VAT i w związku z tym podlega opodatkowaniu VAT (…);

- interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 kwietnia 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-2.4012.48.2020.1.PM: „(…) Fakt, że działalność w zakresie pożyczek nie została wprost wykazana jako przedmiot działalności Spółki w Rejestrze Przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) nie przesądza, że udzielona pożyczka oraz udzielane w przyszłości pożyczki nie są/nie będą prawnie skuteczne lub udzielone poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Udzielanie pożyczek przez podatnika spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy (…)”.

- interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 marca 2020 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.21.2020.1.AM: „(`(...)`) Czynność udzielenia pożyczki spełnia przesłanki uznania jej za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Mimo, iż pożyczka została udzielona poza dotychczasową działalnością gospodarczą, ale działanie to należy identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny podmiotu (`(...)`)”;

- interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 października 2018 r., sygn. 0112-KDIL1-2.4012.574.2018.1.JO: „(…) Udzielanie pożyczek przez podatnika spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym (`(...)`)”.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie Pytania 2.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Mając na względzie fakt, że Spółka – występując jako podatnik VAT – udziela pożyczki na rzecz S, w zamian za co uzyskuje wynagrodzenie (odsetki), to taka czynność (udzielenie pożyczki) podlega zwolnieniu od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

- uznania Wnioskodawcy wykonującego czynność udzielenia pożyczki jako podatnika świadczącego usługę podlegającą opodatkowaniu – jest prawidłowe;

- zwolnienia od podatku – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – czynności udzielenia pożyczki – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane są przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet, gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Zainteresowany zawarł z udziałowcem (inną spółką) umowę pożyczki na uzgodniony okres i na zdefiniowanych warunkach finansowych (pożyczka oprocentowana na zasadach rynkowych).

Wnioskodawca zakłada, że pożyczka finalnie nie zostanie przez pożyczkobiorcę spłacona – strony umowy pożyczki rozważają operację połączenia, w rezultacie którego dojdzie do konfuzji wzajemnych należności i zobowiązań, w tym należności i zobowiązań z tytułu przedmiotowej pożyczki.

Przedmiotem głównej działalności gospodarczej Spółki nie jest działalność finansowa, w tym udzielanie pożyczek. Działalność taka jest natomiast wskazana w umowie Spółki, jako działalność, która może być przez Spółkę prowadzona (działalność ta jest ujawniona w Krajowym Rejestrze Sadowym) – jest to więc działalność poboczna (incydentalna).

Środki na udzielenie pożyczki stanowią nadwyżkę pochodzącą z działalności operacyjnej Wnioskodawcy.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą kwestii uznania Wnioskodawcy wykonującego czynność udzielenia pożyczki jako podatnika świadczącego usługę podlegającą opodatkowaniu – pytanie oznaczone we wniosku nr 1.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że opisana we wniosku czynność polegająca na udzieleniu oprocentowanej pożyczki, spełnia przesłanki uznania jej za podlegającą opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu jej udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielenie pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz pożyczkobiorcy, polegające na udostępnieniu środków finansowych na wskazany w umowie okres czasu.

W konsekwencji, czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki na rzecz pożyczkobiorcy, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując**, Wnioskodawca udzielając pożyczki działa jako podatnik VAT świadczący usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.**

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać jako prawidłowe.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą również kwestii zwolnienia od podatku – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – czynności udzielenia pożyczki (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zatem skoro z powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wynika, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych, to należy stwierdzić, że wskazana we wniosku usługa udzielenia pożyczki przez Wnioskodawcę korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Podsumowując, czynność udzielenia przez Wnioskodawcę pożyczki jest – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 – zwolniona od podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać jako prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji. W szczególności dotyczy to zwolnienia od podatku czynności udzielenia pożyczki na rzecz członków zarządu spółki, aktualnych lub przyszłych udziałowców.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga kwestie w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast w części dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.