0112-KDIL1-1.4012.508.2021.2.AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2021 r. (data wpływu 5 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 października 2021 r. (data wpływu 7 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży samochodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży samochodu. Wniosek uzupełniono w dniu 7 października 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

X S.A. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest towarzystwem funduszy inwestycyjnych prowadzącym działalność gospodarczą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2020 r. poz. 95 ze zm.) (dalej jako: „UFI”). Działalność jest wykonywana na podstawie stosownego zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a powołanej ustawy, przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich. Wobec ww. ustawowego ograniczenia, towarzystwo w praktyce nie może wykonywać innej działalności. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny i zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b) ustawy o VAT wykonywana przez niego działalność korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Do celów opisanej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabył i wykorzystuje samochody osobowe (dalej jako „Samochody”). Samochody te są także odpłatnie udostępniane zatrudnianym pracownikom i członkom zarządu (dalej jako „Pracownicy”) do celów prywatnych w momentach, gdy nie są one wykorzystywane do celów prowadzonej działalności statutowej. Udział wartości czynności związanych z ww. udostępnieniem Samochodów w łącznej wartości obrotu Wnioskodawcy dla celów podatku VAT nie przekracza średnio w każdym roku poziomu 0,04%. Dodatkowo, w związku z zapewnieniem konkurencyjnych/rynkowych warunków pracy oraz w związku z brakiem wystarczającej ilości miejsc parkingowych w okolicy biura, Wnioskodawca odpłatnie udostępnia Pracownikom, którzy dojeżdżają do biura własnymi samochodami, najmowane miejsca postojowe a także odpłatnie udostępnia im możliwość korzystania ze świadczeń sportowo-rekreacyjnych realizowanych przez podmioty zewnętrzne na podstawie nabywanych przez Wnioskodawcę i przydzielanych Pracownikom kart Multisport.

Wyżej wymienione usługi nie są świadczone bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale nabywane przez niego od podmiotów zewnętrznych i refakturowane na Pracowników. Wnioskodawca nie osiąga marży z tego tytułu. Spółka sporadycznie sprzedaje również na rzecz swoich Pracowników nie wykorzystywane przez nią środki trwałe. Udział rocznego obrotu z tytułu wszystkich ww. czynności opodatkowanych VAT w całym obrocie Wnioskodawcy nie przekraczał średnio w każdym roku poziomu około 0,06%. Mając na uwadze powyższe oraz brzmienie art. 90 ust. 10 ustawy o VAT, Spółka miała prawo uznać, że obowiązująca ją proporcja określona w art. 90 ust. 2-8 ustawy o VAT wynosiła 0%, w związku z czym nie odliczała podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących dokonywane zakupy, w tym zakupy Samochodów, gdyż nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W piśmie z 7 października 2021 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Zainteresowany doprecyzował opis sprawy o następujące informacje:

1. Spółka zakupiła i wykorzystuje do celów prowadzonej działalności gospodarczej samochody osobowe („Samochody”).

Wszystkie nabyte Samochody charakteryzują się na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług tymi samymi cechami, tj.:

· zaliczane są do kategorii pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ww. ustawy („pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony”);

· nie są samochodami ciężarowymi;

· nie stanowią pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 4) ww. ustawy („pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

a) agregat elektryczny/spawalniczy,

b) do prac wiertniczych,

c) koparka, koparko spycharka,

d) ładowarka,

e) podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

f) żuraw samochodowy

- jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym”).

1. Spółka dokonała nabycia wszystkich Samochodów w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT („odpłatna dostawa towarów”).

Zakupy powyższych Samochodów zostały w każdym przypadku udokumentowane fakturami VAT, na których został naliczony podatek od towarów i usług (czynności opodatkowane).

1. Działalność gospodarczą, którą prowadzi Spółka określają szczegółowo przepisy UFI. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a ww. ustawy, przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich. Działalność ta na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ww. ustawy, zwalnia się usługi zarządzania: funduszami inwestycyjnymi, alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych – w rozumieniu przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz portfelami inwestycyjnymi funduszy inwestycyjnych i alternatywnych funduszy inwestycyjnych lub ich częścią.

Samochody te są/były także odpłatnie udostępniane pracownikom/członkom zarządu do ich celów prywatnych. Spółka pobierała z tego tytułu wynagrodzenie. Obecnie Wnioskodawca nie pobiera już wynagrodzenia z tego tytułu. Udostępnianie powyższe nie było/jest, zdaniem Wnioskodawcy, realizowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka nie zajmuje się wynajmem samochodów.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, skoro działalność, jaką prowadzi Towarzystwo w oparciu o przepisy UFI, jest na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zwolniona z opodatkowania, to zasadnym jest uznanie, że Samochody były/są wykorzystywane przez Spółkę do działalności zwolnionej.

1. Odpłatne udostępnianie Samochodów, które mają być przedmiotem zbycia, zatrudnianym pracownikom i członkom zarządu do celów prywatnych stanowiło dla Wnioskodawcy czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Spółka naliczała z tytułu tego udostępnienia podatek VAT i traktowała tę czynność jako podlegającą opodatkowaniu VAT. Opodatkowanie VAT powyższych czynności było skutkiem podatkowym otrzymania przez Spółkę odpłatności za udostępnione Samochody.

Z uwagi na to, że Spółka obecnie nie pobiera odpłatności z tytułu używania Samochodów do celów innych niż działalność gospodarcza, czynności te nie podlegają opodatkowaniu VAT (nie jest naliczany podatek VAT). Brak uznania czynności nieodpłatnej za podlegającą opodatkowaniu VAT wynika z treści art. 8 ust. 2 pkt 1) ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym taki obowiązek występuje wyłącznie w sytuacji gdy przy nabyciu podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w całości lub w części.

1. Spółka wykorzystuje wszystkie Samochody do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a UFI, przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich.

Działalność ta na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi zarządzania: funduszami inwestycyjnymi, alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych – w rozumieniu przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz portfelami inwestycyjnymi funduszy inwestycyjnych i alternatywnych funduszy inwestycyjnych lub ich częścią).

Wszystkie Samochody są/były także używane przez pracowników/członków zarządu do ich celów prywatnych. Spółka pobierała z tego tytułu wynagrodzenie. Obecnie Wnioskodawca nie pobiera już wynagrodzenia.

1. Z uwagi na to, że wszystkie zakupywane Samochody były wykorzystywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością zwolnioną wskazaną w art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ustawy o VAT, Wnioskodawca nie odliczał podatku od towarów i usług.

Spółka wskazuje również, iż: „Udział rocznego obrotu z tytułu wszystkich ww. czynności opodatkowanych VAT w całym obrocie Wnioskodawcy nie przekraczał średnio w każdym roku poziomu około 0,06%. Mając na uwadze powyższe oraz brzmienie art. 90 ust. 10 ustawy o VAT, Spółka miała prawo uznać, że obowiązująca ją proporcja określona w art. 90 ust. 2-8 ustawy o VAT wynosiła 0%, w związku z czym nie odliczała podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących dokonywane zakupy, w tym zakupy Samochodów, gdyż nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy transakcja sprzedaży Samochodów korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży Samochodów korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Jak wskazano na wstępie, przy nabyciu Samochodów Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT, a Samochody wykorzystywane były wyłącznie na cele zwolnionej z VAT działalności polegającej na zarządzaniu funduszami inwestycyjnymi.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Natomiast przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Samochody będące przedmiotem planowanych transakcji, niewątpliwie wypełniają znamiona definicji towaru, o której mowa w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Tym samym, sprzedaż samochodów przez Spółkę będzie kwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów. W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia. Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku VAT dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z przytoczonego wyżej przepisu jednoznacznie zatem wynika, że kluczowym elementem pozwalającym stwierdzić, czy dostawa towaru może skorzystać ze zwolnienia od VAT jest określenie, do jakiego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika był on wykorzystany jak również czy przy nabyciu istniało prawo do odliczenia podatku VAT. Przepis ten został zmieniony z dniem 1 stycznia 2014 r. i jak wynika z uzasadnienia projektu jego celem było pełniejsze odwzorowania art. 136 lit. a Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: Dyrektywa VAT) umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W literaturze podkreśla się, że istotą wprowadzonych zmian było zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu towarów (kiedy to podatek mógłby zostać naliczony od podatku, który był zawarty w cenie towarów bądź koszcie ich wytworzenia i który nie mógł być faktycznie odliczony). W związku z tym wskazuje się, że przepis należy interpretować właśnie w taki sposób, który doprowadzi do wspomnianego skutku. Zwolnienie powinno zatem przysługiwać wówczas, gdy podatnik nie miał efektywnej możliwości odliczenia żadnej części podatku w związku z przeznaczeniem towarów do wykonywania działalności zwolnionej z podatku (tak: A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz. Lex 2014. Komentarz do art. 43).

Stosownie do art. 136 Dyrektywy VAT, państwa członkowskie mają obowiązek zwolnić z opodatkowania dostawy towarów w całości użytych do działalności zwolnionej, jeśli towary te nie dały prawa do odliczenia, oraz dostawy towarów, których nabycie lub wykorzystanie zostało objęte wyłączeniem z prawa do odliczenia na podstawie art. 176 Dyrektywy VAT. Zgodnie z przepisami unijnymi, ze zwolnienia z VAT może korzystać jedynie odsprzedaż towarów, jeśli przy ich nabyciu podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia ze względu na przepis zakazujący odliczenia lub ze względu na rodzaj działalności gospodarczej, dla której wykorzystywany był towar.

Jak wskazano powyżej w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT dla zwolnienia dostawy towarów od opodatkowania muszą wystąpić dwie zapisane w tej normie przesłanki:

1. z tytułu nabycia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

2. towary będące przedmiotem dostawy musiały być wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Jeżeli chodzi o pierwszy z ww. warunków wskazać należy, iż z uwagi na wskazany przez Wnioskodawcę współczynnik proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2-8 ustawy o VAT, wynoszący 0%, z tytułu nabycia Samochodów Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Regulacja zawarta w art. 90 ust. 10 ustawy o VAT wskazuje bowiem, że jeżeli proporcja przyjęta dla celów odliczenia VAT na podstawie art. 90 ust. 2-8 ustawy o VAT nie przekracza 2%, podatnik ma prawo uznać, że wynosi ona 0%. Ustawodawca dał więc podatnikowi możliwość wyboru – podatnik ma prawo do dokonania odliczenia na zasadach proporcjonalnych, ale może z prawa tego zrezygnować i podatek naliczony pominąć.

Odnosząc się natomiast do drugiego z warunków skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, tj. wykorzystywania towarów wyłącznie do celów działalności zwolnionej, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a UFI przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich. W praktyce oznacza to, że Wnioskodawca nie może wykonywać działalności innej niż wymieniona w przepisach UFI oraz świadczyć analogicznych czynności wobec innych podmiotów niż fundusze, w tym np. spółek.

W doktrynie podkreśla się, że wyłączny charakter działalności, o której mowa w art. 45 ust. 1 UFI, odnosi się do przedmiotu wskazanego zarówno w ust. 1, jak i w ust. 2 i 3 i oznacza zakaz prowadzania przez towarzystwo działalności innego rodzaju. Ratio legis takiego zakazu wynika natomiast z obawy, iż uboczna działalność towarzystwa mogłaby w znacznym stopniu absorbować uwagę i zasoby towarzystwa, a w konsekwencji wpływać na obniżenie efektywności lokowania powierzonych środków pieniężnych i zarządzania aktywami funduszy (por. Mroczkowski Rafał (red.), Ustawa o funduszach inwestycyjnych. Komentarz. Opublikowano: LEX 2014).

Czynności realizowane przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej korzystają na gruncie podatku VAT ze zwolnienia z opodatkowania. Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ustawy o VAT, zwalnia się bowiem od podatku usługi zarządzania: funduszami inwestycyjnymi, alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych – w rozumieniu przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz portfelami inwestycyjnymi funduszy inwestycyjnych i alternatywnych funduszy inwestycyjnych lub ich częścią.

Wskazać zatem należy, że jedynym celem działalności Wnioskodawcy jest osiąganie korzyści finansowych z tytułu zarządzania funduszami inwestycyjnymi, które stanowi działalność zwolnioną z VAT. Faktu tego nie zmienia odpłatne udostępnianie przez Wnioskodawcę Pracownikom świadczeń wskazanych w opisie stanu faktycznego. Po pierwsze dlatego, że udostępnienie to nie stanowi celu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę a jedynie środek, który uatrakcyjnia go jako Pracodawcę. Po drugie dlatego, że skala tych czynności jest na tyle nieistotna, że zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 90 ust. 10 ustawy o VAT, może zostać pominięta w rozliczeniach podatkowych. Przyjęcie odmiennego stanowiska niewątpliwie prowadziłoby do naruszenia zasady neutralności podatku VAT.

W sytuacji, w której podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku VAT, nie powinien konsekwentnie naliczać takiego podatku przy sprzedaży. W odmiennym przypadku wystąpi bowiem podwójne ekonomiczne opodatkowanie podatnika. Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu samochodów skutkował bowiem jego odprowadzeniem do budżetu już na etapie zakupu. Obowiązek naliczenia podatku należnego przy sprzedaży spowodowałby natomiast kolejne efektywne opodatkowanie VAT, co, w ocenie Wnioskodawcy, stanowiłoby naruszenie zasady neutralności podatku VAT. Powyższe podejście znajduje aprobatę zarówno sądów administracyjnych, jak i organów podatkowych.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 12 stycznia 2016 r., sygn. IPPP2/443-339/14/15-5/S/AO, uwzględniającej rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lipca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3296/14, wnioskodawcą był bank, który ze względu na rodzaj prowadzonej działalności (głównie usługi finansowe) nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu osobowego. Podmiot ten marginalnie wykonywał czynności opodatkowane m.in. w zakresie refakturowania usług telekomunikacyjnych i prawnych, jednakże jego udział rocznego obrotu z tytułu czynności opodatkowanych w całkowitym rocznym obrocie sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej nie przekraczał 0,01%. Zgodnie więc z art. 90 ust. 10 ustawy o VAT podatnik ma prawo ją pominąć i uznać, że nie ma w ogóle prawa do odliczenia podatku naliczonego. Organ podatkowy, którego wcześniejszą interpretację (z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. IPPP2/443-339/14-2/AO) uchylił WSA w Warszawie uznał, że skoro bankowi planującemu dokonać sprzedaży samochodu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z uwagi na fakt wykorzystywania przedmiotowego samochodu wyłącznie na cele działalności zwolnionej i cele działalności niepodlegającej temu podatkowi to sprzedaż tego samochodu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 2 sierpnia 2018 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.458.2018.2.AGW, w której to organ podatkowy przychylił się do stanowiska wnioskodawcy będącego lekarzem w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przy sprzedaży samochodu wykorzystywanego wyłącznie do działalności zwolnionej z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18a i 19 ustawy o VAT. Na możliwość skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, nie miała natomiast wpływu jednorazowa czynność opodatkowana polegająca na tłumaczeniu dokumentacji medycznej, skoro samochód był wykorzystywany w ocenie podatnika wyłącznie do celów działalności zwolnionej polegającej na świadczeniu usług w zakresie ochrony zdrowia, a przy jego nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

Mając zatem na względzie przedstawioną przez Spółkę argumentację należy stwierdzić, iż towar będący przedmiotem dostawy był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, a z tytułu jego nabycia nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z uwagi na spełnienie obydwu wyżej wymienionych przesłanek, transakcja zbycia Samochodów będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) dalej zwana „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zarówno w ustawie, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1 ze zm.) państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

a) dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do celów działalności zwolnionej na podstawie art. 132, 135, 371, 375, 376 i 377, art. 378 ust. 2, art. 379 ust. 2 i art. 380-390, jeżeli towary te nie dały prawa do odliczenia;

b) dostawy towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu zgodnie z art. 176.

Według przepisów unijnych zwolnienie przy dostawie towarów może być więc stosowane, jeśli:

• towary te zostały nabyte na cele działalności wyłącznie zwolnionej i podatnik nie miał prawa do odliczenia;
• względem tych towarów państwo członkowskie stosuje ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego.

Takie rozumienie tego zwolnienia potwierdzał TSUE w sprawie C-280/04 (Jyske Finans A/S v. Skatteministeriet). Spółka nabywała samochody jako towary zwolnione z VAT, w związku z czym nie występował podatek naliczony, który mogła ona odliczyć. Spółka uważała, że przy późniejszej sprzedaży tych samochodów powinna mieć prawo do zwolnienia z podatku (gdyż wyłączenie tych transakcji ze zwolnienia z VAT prowadziłoby do podwójnego opodatkowania towarów). Trybunał wskazał jednak, że zwolnienie obejmuje jedynie te dostawy towarów, przy których nabyciu na podstawie ustawodawstwa krajowego wyłączone było prawo do odliczenia. Nie można więc było zastosować zwolnienia, o którym mowa w lit. b art. 136 dyrektywy VAT z 2006 r. Z kolei działalność spółki uprawniała ją, co do zasady, do odliczenia VAT od zakupów przeznaczonych na tę działalność, przez co odsprzedaży tych pojazdów nie można było zaliczyć do dostaw podlegających zwolnieniu na podstawie lit. a art. 136 dyrektywy VAT z 2006 r.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub ustawy, co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (art. 86 i art. 88 ustawy).

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest towarzystwem funduszy inwestycyjnych prowadzącym działalność gospodarczą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi. Działalność jest wykonywana na podstawie stosownego zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a powołanej ustawy, przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich. Wobec ww. ustawowego ograniczenia, towarzystwo w praktyce nie może wykonywać innej działalności. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b) ustawy o VAT wykonywana przez niego działalność korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Do celów opisanej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabył i wykorzystuje Samochody. Samochody te są także odpłatnie udostępniane zatrudnianym Pracownikom do celów prywatnych w momentach, gdy nie są one wykorzystywane do celów prowadzonej działalności statutowej. Udział wartości czynności związanych z ww. udostępnieniem Samochodów w łącznej wartości obrotu Wnioskodawcy dla celów podatku VAT nie przekracza średnio w każdym roku poziomu 0,04%. Dodatkowo, w związku z zapewnieniem konkurencyjnych/rynkowych warunków pracy oraz w związku z brakiem wystarczającej ilości miejsc parkingowych w okolicy biura, Wnioskodawca odpłatnie udostępnia Pracownikom, którzy dojeżdżają do biura własnymi samochodami, najmowane miejsca postojowe a także odpłatnie udostępnia im możliwość korzystania ze świadczeń sportowo-rekreacyjnych realizowanych przez podmioty zewnętrzne na podstawie nabywanych przez Wnioskodawcę i przydzielanych Pracownikom kart Multisport.

Wyżej wymienione usługi nie są świadczone bezpośrednio przez Wnioskodawcę, ale nabywane przez niego od podmiotów zewnętrznych i refakturowane na Pracowników. Wnioskodawca nie osiąga marży z tego tytułu. Spółka sporadycznie sprzedaje również na rzecz swoich Pracowników nie wykorzystywane przez nią środki trwałe. Udział rocznego obrotu z tytułu wszystkich ww. czynności opodatkowanych VAT w całym obrocie Wnioskodawcy nie przekraczał średnio w każdym roku poziomu około 0,06%. Mając na uwadze powyższe oraz brzmienie art. 90 ust. 10 ustawy o VAT, Spółka miała prawo uznać, że obowiązująca ją proporcja określona w art. 90 ust. 2-8 ustawy o VAT wynosiła 0%, w związku z czym nie odliczała podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących dokonywane zakupy, w tym zakupy Samochodów, gdyż nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Spółka zakupiła i wykorzystuje do celów prowadzonej działalności gospodarczej samochody osobowe.

Wszystkie nabyte Samochody charakteryzują się na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług tymi samymi cechami, tj.:

• zaliczane są do kategorii pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ww. ustawy („pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony”);

• nie są samochodami ciężarowymi;

• nie stanowią pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 4) ww. ustawy („pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

a) agregat elektryczny/spawalniczy,

b) do prac wiertniczych,

c) koparka, koparko spycharka,

d) ładowarka,

e) podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

f) żuraw samochodowy

– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym”).

Spółka dokonała nabycia wszystkich Samochodów w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zakupy powyższych Samochodów zostały w każdym przypadku udokumentowane fakturami VAT, na których został naliczony podatek od towarów i usług (czynności opodatkowane).

Działalność gospodarczą, którą prowadzi Spółka określają szczegółowo przepisy UFI. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a ww. ustawy, przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich. Działalność ta na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ww. ustawy, zwalnia się usługi zarządzania: funduszami inwestycyjnymi, alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych – w rozumieniu przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz portfelami inwestycyjnymi funduszy inwestycyjnych i alternatywnych funduszy inwestycyjnych lub ich częścią.

Samochody te są/były także odpłatnie udostępniane pracownikom/członkom zarządu do ich celów prywatnych. Spółka pobierała z tego tytułu wynagrodzenie. Obecnie Wnioskodawca nie pobiera już wynagrodzenia z tego tytułu. Udostępnianie powyższe nie było/jest zdaniem Wnioskodawcy realizowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka nie zajmuje się wynajmem samochodów.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, skoro działalność jaką prowadzi Towarzystwo w oparciu o przepisy UFI, jest na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zwolniona z opodatkowania, to zasadnym jest uznanie, że Samochody były/są wykorzystywane przez Spółkę do działalności zwolnionej.

Odpłatne udostępnianie Samochodów, które mają być przedmiotem zbycia, zatrudnianym pracownikom i członkom zarządu do celów prywatnych stanowiło dla Wnioskodawcy czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Spółka naliczała z tytułu tego udostępnienia podatek VAT i traktowała tę czynność jako podlegającą opodatkowaniu VAT. Opodatkowanie VAT powyższych czynności było skutkiem podatkowym otrzymania przez Spółkę odpłatności za udostępnione Samochody.

Z uwagi na to, że Spółka obecnie nie pobiera odpłatności z tytułu używania Samochodów do celów innych niż działalność gospodarcza, czynności te nie podlegają opodatkowaniu VAT (nie jest naliczany podatek VAT). Brak uznania czynności nieodpłatnej za podlegającą opodatkowaniu VAT wynika z treści art. 8 ust. 2 pkt 1) ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym taki obowiązek występuje wyłącznie w sytuacji, gdy przy nabyciu podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w całości lub w części.

Spółka wykorzystuje wszystkie Samochody do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 w zw. z ust. 1a UFI, przedmiotem działalności towarzystwa jest tworzenie funduszy inwestycyjnych, zarządzanie nimi i reprezentowanie ich wobec osób trzecich.

Działalność ta na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi zarządzania: funduszami inwestycyjnymi, alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych - w rozumieniu przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi oraz portfelami inwestycyjnymi funduszy inwestycyjnych i alternatywnych funduszy inwestycyjnych lub ich częścią).

Wszystkie Samochody są/były także używane przez pracowników/członków zarządu do ich celów prywatnych. Spółka pobierała z tego tytułu wynagrodzenie. Obecnie Wnioskodawca nie pobiera już wynagrodzenia.

Z uwagi na to, że wszystkie zakupywane Samochody były wykorzystywane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością zwolnioną wskazaną w art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ustawy o VAT, Wnioskodawca nie odliczał podatku od towarów i usług.

Wątpliwości niniejszego wniosku dotyczą ustalenia, czy w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy transakcja sprzedaży Samochodów korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wskazano powyżej, na podstawie wprowadzonej w art. 43 ust. 1 pkt 2 regulacji zwolnienie przysługuje w razie łącznego spełnienia dwóch warunków. Po pierwsze – towary mają być wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Oznacza to, że towary powinny być zakupione z przeznaczeniem do wykorzystania ich przy wykonywaniu czynności, które są zwolnione z podatku, i faktycznie powinny być używane wyłącznie przy takiej działalności. Po drugie – dla zastosowania zwolnienia – obok spełnienia tego pierwszego warunku podatnik nie powinien mieć prawa do odliczenia podatku z tytułu nabycia, importu bądź wytworzenia tych towarów. Tym samym, o zasadności korzystania z tego zwolnienia nie przesądza tylko i wyłącznie fakt, że podatnikowi nie przysługiwało przy nabyciu prawo do odliczenia podatku naliczonego. Oprócz tego podatnik zainteresowany skorzystaniem z tego zwolnienia musi wykorzystywać Samochody wyłącznie na cele działalności zwolnionej od VAT. W przypadku podatnika wykorzystującego pojazd, co do którego nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego, do wykonywania czynności opodatkowanych, zastosowanie tego zwolnienia nie będzie możliwe.

Zwolnienie od podatku VAT przewidziane w powyżej wskazanym przepisie zależy m.in. od tego w jaki sposób Samochody były wykorzystywane. Dla objęcia transakcji sprzedaży Samochodów zwolnieniem przewidzianym w ww. przepisie istotna jest okoliczność faktycznego wykorzystywania Samochodów wyłącznie w działalności zwolnionej.

Z wniosku wynika, że Samochody wykorzystywane były/są do celów prowadzonej działalności statutowej. Podstawowa działalność Wnioskodawcy korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług (zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. a i lit. b ustawy, wykonywana przez niego działalność korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.). Wnioskodawca marginalnie wykonuje również czynności opodatkowane VAT polegające przede wszystkim na refakturowaniu usług (np. udostępnianie zatrudnianym pracownikom i członkom zarządu Samochodów do celów prywatnych, odpłatnie udostępnia Pracownikom, którzy dojeżdżają do biura własnymi samochodami, najmowane miejsca postojowe a także odpłatnie udostępnia im możliwość korzystania ze świadczeń sportowo-rekreacyjnych). Udział rocznego obrotu z tytułu wszystkich ww. czynności opodatkowanych VAT w całym obrocie Wnioskodawcy nie przekraczał średnio w każdym roku poziomu około 0,06%, w związku z tym Wnioskodawca przyjmował i przyjmuje, że proporcja obliczona zgodnie z tym przepisem wynosi „0%”.

Odpłatne udostępnianie Samochodów, które mają być przedmiotem zbycia, zatrudnianym pracownikom i członkom zarządu do celów prywatnych stanowiło dla Wnioskodawcy czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Spółka naliczała z tytułu tego udostępnienia podatek VAT i traktowała tę czynność jako podlegającą opodatkowaniu VAT. Opodatkowanie VAT powyższych czynności było skutkiem podatkowym otrzymania przez Spółkę odpłatności za udostępnione Samochody.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Samochody, o których mowa we wniosku – wbrew twierdzenia Wnioskodawcy – nie był wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej, służyły również do czynności opodatkowanych polegających na odpłatnym udostępnianiu Samochodów na rzecz zatrudnianych pracowników i członków zarządu do celów prywatnych. Nie została więc spełniona druga przesłanka wskazana w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca – jak wynika z wniosku – wykorzystywał przedmiotowe Samochody również na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Tym samym, Samochody wykorzystywane były/są zarówno do działalności zwolnionej jak i opodatkowanej. Fakt wykorzystywania Samochodów w działalności „mieszanej” dodatkowo potwierdza ustalana przez Wnioskodawcę proporcja.

Jak bowiem wynika z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Na mocy art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo (art. 90 ust. 3 ustawy).

Jak wynika z art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

I tak, według art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

W myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;

2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a ustawy).

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;

2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

Zatem w odniesieniu do zakupów związanych z czynnościami zarówno opodatkowanymi, jak i zwolnionymi podatnik jest obowiązany w pierwszej kolejności do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli wyodrębnienie całości lub części tych kwot nie jest możliwe podatnik powinien ustalić właściwą proporcję jako udział rocznego obrotu z działalności opodatkowanej w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności opodatkowanych i zwolnionych.

Obliczana przez Wnioskodawcę proporcja nie pozwala uznać, że Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność zwolnioną z VAT i nieprowadzącym jednocześnie działalności opodatkowanej. Bez względu na to, że Wnioskodawca w przeważającym stopniu wykonuje czynności zwolnione od podatku a pobocznie wykonuje czynności opodatkowane dochodzi do wykonywania czynności opodatkowanych – jak wynika z wniosku – w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Tym samym należy uznać, że Samochody użytkowane na potrzeby działalności Spółki wykorzystywane były/są zarówno na potrzeby działalności zwolnionej, jak i opodatkowanej (odpłatne udostępnianie samochodów na rzecz pracowników i członków zarządu).

Dodatkowo należy wskazać, że pomimo, że udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie nie przekracza 2% i Wnioskodawca uznał, że proporcja ta wynosi 0% nie zmienia to faktu, że aby zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy przy sprzedaży towaru, było możliwe towar powinien być wykorzystywany przez cały czas jego posiadania wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Dla oceny możliwości korzystania z ww. zwolnienia przy sprzedaży Samochodów konieczna jest ocena w kontekście całości działań podejmowanych przez Wnioskodawcę. Zatem wykorzystywanie przez Wnioskodawcę Samochodów w prowadzonej działalności, gdzie podstawowe czynności wykonywane przez Spółkę korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a marginalnie wykonywane przez Wnioskodawcę czynności są opodatkowane podatkiem VAT (udostępnianie samochodów odpłatnie na rzecz pracowników i członków zarządu) powoduje, że Wnioskodawca nie wykorzystywał/nie wykorzystuje Samochodów wyłącznie do działalności zwolnionej.

W świetle poczynionych rozważań na tle przedstawionej treści wniosku należy uznać, że Samochody nie były/nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę przez cały okres ich posiadania wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W niniejszych okolicznościach, odpłatne udostępnianie Samochodów, które mają być przedmiotem zbycia, zatrudnianym pracownikom i członkom zarządu do celów prywatnych – jak wskazała sama Spółka – stanowiło dla Wnioskodawcy czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Spółka naliczała z tytułu tego udostępnienia podatek VAT i traktowała tę czynność jako podlegającą opodatkowaniu VAT. Opodatkowanie VAT powyższych czynności było skutkiem podatkowym otrzymania przez Spółkę odpłatności za udostępnione Samochody.

Z uwagi na powołane przepisy oraz opis sprawy należy wskazać, że skoro nie doszło do łącznego spełnienia przesłanek przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, sprzedaż Samochodów nie korzysta/nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Z uwagi na fakt wykorzystywania Samochodów na cele działalności zwolnionej i opodatkowanej ich sprzedaż nie będzie mogła korzystać z ww. zwolnienia.

Podsumowując, w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie sprawy transakcja sprzedaży Samochodów nie korzysta/nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanych. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o opis sprawy. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.