0111-KDIB3-2.4012.759.2021.1.DK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2021 r. (data wpływu 28 września 2021 r.) uzupełnionym pismem z 19 października 2021 r. (data wpływu 19 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

28 września 2021 r. wpłynął wniosek uzupełniony pismem z 19 października 2021 r. (data wpływu 19 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny**:**

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT (podatek od towarów i usług)).

W dniu 1 stycznia 2017 r. podatnik dokonał centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług wspólnie z swoimi jednostkami budżetowymi. W tym zakresie Gmina jest jedynym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług a jej rozliczenia obejmują wszystkie transakcje sprzedaży i zakupu realizowane przez wszystkie jednostki budżetowe gminy.

W skład scentralizowanej struktury podatnika wchodzi Warsztat Terapii Zajęciowej (WTZ), który od dnia 1 stycznia 2021 r. stanowi jednostkę budżetową Gminy działającą na podstawie Uchwały Rady Gminy z dnia xxxx r. nr xxxx w sprawie utworzenia jednostki budżetowej pod nazwą „(…)”.

WTZ działa zgodnie z dyspozycjami przepisów: ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (tj. Dz. U. z 2021 r., poz. 573), rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. nr 63 poz. 587 z późn. zm.) oraz umowy z dnia 14 grudnia 2011 r. nr 1/11 RS.640.10.2011 o dofinansowanie kosztów zorganizowania i działalności warsztatu terapii zajęciowej zawartej pomiędzy Gminą a Powiatem.

Działalność WTZ jest finansowana ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) w wysokości do 90 % kosztów tej działalności, które to dofinansowanie przekazywane jest przez Powiat oraz w wysokości co najmniej 10 % tych kosztów pochodzących z samorządu powiatowego. WTZ stanowi wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskiwania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.

Działalność WTZ ma charakter niezarobkowy a jednym z elementów terapii prowadzonej przez WTZ jest ręczne wytwarzanie przez uczestników warsztatu wyrobów głównie dekoracyjnych takich jak: stroiki, kartki okolicznościowe, wyroby z drewna, papieru, materiałów krawieckich, słoików, puszek (recykling), gazety (makulatura), włóczka itp. Wyroby wytwarzane przez niepełnosprawnych uczestników WTZ podczas zajęć stanowią formę rehabilitacji osób w terapii uczestniczących. Wyroby rękodzielnicze są oferowane w placówce do nabycia przez osoby odwiedzające. Wytworzone wyroby stanowią wartość dodaną prowadzonej terapii zajęciowej. Uczestnicy WTZ w związku z ich wytwarzaniem nabywają umiejętności niezbędne do podjęcia zatrudnienia. Częścią terapii jest także szacowanie wartości własnej pracy uczestników WTZ włożonej w powstawanie wyrobów. Uczestnicy proponują kwotę za którą dany wyrób może zostać zbyty (sprzedany), która jest ustalana w wysokości umożliwiającej chociażby częściowy zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie tych rzeczy.

Kwota zbycia wyrobów nie jest jednak kalkulowana tak jak ma to miejsce w przypadku ustalania ceny wytworzonego produktu lub usługi i nie zawiera składników kalkulacyjnych takich jak koszty bezpośrednie, pośrednie, marża.

Przedmioty objęte sprzedażą nie przedstawiają realnej wartości ekonomicznej. Stąd WTZ nie prowadzi działalności w celach zarobkowych i nie prowadzi sprzedaży na zasadach rynkowych. Wskazać należy, że środki pozyskane ze zbycia wyrobów są w całości przeznaczane na rehabilitację i integrację uczestników WTZ a o ich wydatkowaniu współdecydują sami uczestnicy; najczęściej przeznaczane są na wycieczki, spotkania integracyjne. Istotną kwestią jest fakt, że nabywcy wyrobów wytwarzanych przez niepełnosprawnych uczestników wspierają w ten sposób finansowo działalność warsztatu i osoby niepełnosprawne bowiem kwoty przeznaczone przez nabywców na nabycie wyrobów są przeznaczane na integrację społeczną uczestników WTZ. Jednocześnie podać należy, że uiszczane przez nabywców kwoty za wyroby, zaproponowane przez uczestników, mają charakter dobrowolny i niejednokrotnie są symbolicznej wysokości. Istotną kwestią jest fakt, że z tytułu nabycia materiałów niezbędnych do wykonania wyrobów rękodzielniczych w ramach terapii jednostka nie dokonuje żadnych odliczeń podatku VAT. Materiały są nabywane ze środków PFRON otrzymywanych w ramach dofinansowania na bieżącą działalność WTZ a środki ze zbycia wyrobów z nich wykonanych przeznaczane wyłącznie na integrację społeczną uczestników warsztatu. Uzyskane ze zbycia wyrobów środki nie stanowią i nie mogą stanowić źródła (źródeł) finansowania materiałów niezbędnych do terapii czy też bieżących kosztów działalności WTZ.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż produktów powstałych podczas prowadzenia rehabilitacji uczestników WTZ nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż przedmiotów wytworzonych przez uczestników WTZ jest działalnością o charakterze niezarobkowym co wynika z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej. Zgodnie natomiast z § 10 ust. 2 powołanego rozporządzenia dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się w porozumieniu z uczestnikami warsztatu na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.

Cena zbywanych wyrobów pokrywa tylko i wyłącznie szacunkową wartość zużytych do ich wykonania produktów (materiałów) i nie zostaje spełniony warunek wykorzystania towarów w celach zarobkowych bowiem przedmiotowa czynność zbycia wyrobów związana jest ściśle z realizacją terapii zajęciowej. Zatem realizacji przez uczestników WTZ jednego z elementów terapii nie można utożsamiać z pojęciem profesjonalnego wykonywania przez nich działalności gospodarczej.

Przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) stanowi, że opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast przepis art. 7 ust. 1 zd. pierwsze cytowanej ustawy stanowi, że przez dostawy towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zbycia wyrobów wytwarzanych w ramach działalności uczestników WTZ nie zachodzi przesłanka odpłatności dostawy towarów bowiem nie zachodzi związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem. O ile bowiem z punktu widzenia ustawy o VAT otrzymana zapłata powinna być konsekwencją dostawy towarów o tyle w przypadku sprzedaży wyrobów wytwarzanych w ramach terapii zajęciowej warunek ten nie zachodzi.

Nabywcy wyrobów dokonują ich zakupu na zasadzie dobrowolnej pomocy polegającej na zadeklarowaniu kwoty na cele uczestników WTZ. Nabywany towar ma znaczenie drugorzędne i nie ma dla nabywcy realnej wartości ekonomicznej a jedynie symboliczną, sentymentalną. Proces wytwarzania wyrobów nie jest ukierunkowany na osiąganie zysków z ich sprzedaży a ma wyłącznie charakter terapeutyczny a wyroby sprzedawane w ramach WTZ są wynikiem prowadzonej z uczestnikami terapii zajęciowej.

Wnioskodawca uważa, że powołane przepisy ustawy o VAT nie dotyczą przedmiotowego stanu faktycznego skoro działalność uczestników WTZ polegająca na wytworzeniu przedmiotów, następnie wycenianych jedynie szacunkowo (na podstawie zużytych materiałów), o znikomej wartości ekonomicznej i zbywanych na zasadach dobrowolności nie ma charakteru odpłatnej dostawy towarów. Co więcej niejednokrotnie wartość materiałów zużytych do wytworzenia wyrobów jest wyższa niż kwota uzyskiwana z ich zbycia z uwagi na fakt, że wyroby wytwarzane przez uczestników WTZ, będących osobami niepełnosprawnymi z obniżoną sprawnością fizyczną i manualną nie są pełnowartościowym wyrobem rękodzielniczym.

Wnioskodawca wskazuje, że potwierdzenie jego stanowiska znajduje się chociażby w interpretacjach indywidualnych wydanych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0112-KDIL2-3.4012.234.2018.1.AS jak również nr 0111-KDIB3-2.4012.753.2017.1.AZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast na podstawie art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 573), do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w warsztatach terapii zajęciowej, zwanych dalej „warsztatami”.

Stosownie do art. 10a ust. 1 ww. ustawy, warsztat oznacza wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.

Realizacja przez warsztat celu, o którym mowa w ust. 1, odbywa się przy zastosowaniu technik terapii zajęciowej, zmierzających do rozwijania:

umiejętności wykonywania czynności życia codziennego oraz zaradności osobistej;

psychofizycznych sprawności oraz podstawowych i specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających uczestnictwo w szkoleniu zawodowym albo podjęcie pracy (art. 10a ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 10a ust. 3 ww. ustawy, terapię realizuje się na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji, w którym określa się:

- formy rehabilitacji;

- zakres rehabilitacji;

- metody i zakres nauki umiejętności, o których mowa w ust. 2;

- formy współpracy z rodziną lub opiekunami;

- planowane efekty rehabilitacji;

- osoby odpowiedzialne za realizację programu rehabilitacji.

Należy wskazać, iż szczegółowe zasady tworzenia, działania i dofinansowywania warsztatu terapii zajęciowej, uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. z 2004 r., nr 63, poz. 587).

Zgodnie z § 9 ww. rozporządzenia, warsztat działa na podstawie regulaminu organizacyjnego zatwierdzonego przez jednostkę prowadzącą warsztat. Regulamin organizacyjny warsztatu określa w szczególności:

- prawa i obowiązki uczestnika warsztatu;

- sposób ustalania wysokości środków finansowych otrzymywanych przez uczestnika warsztatu w ramach treningu ekonomicznego i gospodarowania nimi;

- organizację pracy i zajęć;

- sposób dowozu uczestników do warsztatu;

- obowiązki kierownika warsztatu w zakresie:

- zapewnienia odpowiednich warunków pracy i organizowanych zajęć,

- planowania:

- rozkładu zajęć w warsztacie,

- przerw wakacyjnych uczestników warsztatu,

- urlopów pracowników.

W świetle § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia, działalność warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym.

Dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników (§ 10 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Powołane wyżej przepisy art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy, zawierają podstawowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z przepisów tych wynika przede wszystkim, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług realizowane na terytorium kraju. Ponadto dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu jeżeli mają charakter odpłatny. Tylko pozytywne ustalenia w powyższych aspektach upoważniają do stwierdzenia, że miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia odpłatności. W języku potocznym odpłatność oznacza zapłatę, wynagrodzenie w zamian za rzecz (towar) lub zachowanie (usługę). Należy podkreślić, że pojęcie ,,odpłatna dostawa” powinno być rozumiane jako ekonomiczne korzyści dla sprzedającego.

W dorobku orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego dochodzi do dostawy towarów, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz sprzedawcy. Ponadto, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dostarczonym towarem a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją dostawy towaru.

Zatem dostawa towarów jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT jeżeli następuje za wynagrodzeniem oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. O opodatkowaniu podatkiem VAT czynności dostawy towarów decyduje zatem jej odpłatność.

Jak wynika z opisu sprawy Warsztat Terapii Zajęciowej WTZ stanowi jednostkę budżetową Gminy i działa zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej.

Działalność WTZ ma charakter niezarobkowy a jednym z elementów terapii prowadzonej przez WTZ jest ręczne wytwarzanie przez uczestników warsztatu wyrobów głównie dekoracyjnych. Wyroby wytwarzane przez niepełnosprawnych uczestników WTZ podczas zajęć stanowią formę rehabilitacji osób w terapii uczestniczących. Wyroby rękodzielnicze są oferowane w placówce do nabycia przez osoby odwiedzające.

Sprzedawane przedmioty nie przedstawiają realnej wartości ekonomicznej. Cena wyrobów nie jest kalkulowana tak jak ma to miejsce w przypadku ustalania ceny wytworzonego produktu lub usługi i nie zawiera składników kalkulacyjnych takich jak koszty bezpośrednie, pośrednie, marża.

W opisie sprawy wskazano również, że środki pozyskane ze zbycia wyrobów są w całości przeznaczane na rehabilitację i integrację uczestników WTZ a o ich wydatkowaniu współdecydują sami uczestnicy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników WTZ (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w omawianej sprawie tj. przy sprzedaży, o której mowa we wniosku, warunek istnienia bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towaru a odpłatnością nie jest spełniony.

Proces wytwarzania wyrobów, jak wskazał Wnioskodawca, nie jest ukierunkowany na osiąganie zysków z ich sprzedaży a ma wyłącznie charakter terapeutyczny, nabywany towar ma znaczenie drugorzędne i nie ma dla nabywcy realnej wartości ekonomicznej a jedynie symboliczną, sentymentalną. Nabywcy wyrobów wspierają w ten sposób finansowo działalność warsztatu i osoby niepełnosprawne a uiszczane przez nich kwoty mają charakter dobrowolny i niejednokrotnie są symbolicznej wysokości, ponadto środki uzyskane ze sprzedaży są przeznaczane na integrację społeczną uczestników WTZ.

Uwzględniając okoliczności przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż sprzedaż – wytwarzanych przez uczestników Warsztatu Terapii Zajęciowej (osoby niepełnosprawne) – prac, które nie przedstawiają realnej wartości ekonomicznej, nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

- z zastosowaniem art. 119a;

- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.