0111-KDIB3-2.4012.712.2021.2.AZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 września 2021 r. (data wpływu 7 września 2021 r.) uzupełnionym pismem 30 września 2021 r. (data wpływu 30 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży części przedsiębiorstwa, jako niestanowiącej zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, oraz braku możliwości zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

7 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży części przedsiębiorstwa, jako niestanowiącej zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, oraz braku możliwości zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z 30 września 2021 r. (data wpływu 30 września 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 29 września 2021 r. znak; 0111-KDIB3-2.4012.712.2021.1.AZ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Jako prowadzący od ponad 30 lat działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży elektronicznych urządzeń do systemów alarmowych i zdalnego sterowania pod nazwą „…”, Wnioskodawca dokonał sprzedaży części swojego przedsiębiorstwa bez sprzedaży budynku produkcyjno-handlowego, w którym prowadzona była działalność, z powodu niemożności oddzielenia tego budynku od działki, która jest współwłasnością małżeńską Wnioskodawcy i jego żony, nabytą przed datą posadowienia na niej budynku.

W celu sprzedaży Wnioskodawca zawarł w dniu 28 kwietnia 2021 umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z notarialnie potwierdzonymi podpisami stron, z datą obowiązywania od dnia 1 maja 2021, z nabywcą, także prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, który potwierdził gotowość odkupienia przedsiębiorstwa produkcyjnego wraz z przejęciem pracowników bez budynku produkcyjno-handlowego i działki.

Ponieważ Wnioskodawca prowadził swoją działalność gospodarczą jednoosobowo, jako osoba fizyczna, nie miał potrzeby wyodrębniać poszczególnych składników sprzedawanego przedsiębiorstwa pod względem funkcjonalnym jak również pod względem finansowym na podstawie jakiegokolwiek dokumentu wewnętrznego lub regulaminu. Poza przejęciem pracowników Wnioskodawcy, w zamian za przekazanie nabywcy wartości niematerialnych i prawnych, w tym prawa do nazwy firmy „…”, nie nastąpiło przekazanie innych zobowiązań o charakterze materialnym, niematerialnym lub finansowym. Jako sprzedający, Wnioskodawca we własnym zakresie dokonał rozliczenia transakcji sprzedaży i zakupów zawartych za okres sprzed sprzedaży przedsiębiorstwa nie przenosząc na nabywcę żadnych w tym zakresie zobowiązań.

W dniu wejścia umowy w życie, tj. 1 maja 2021 dokonano protokolarnego przekazania magazynu części elektronicznych, wyposażenia oraz maszyn i urządzeń wyszczególnionych i wycenionych w załącznikach do umowy sprzedaży. Od tego dnia nabywca rozpoczął własną produkcję i sprzedaż urządzeń elektronicznych w budynku produkcyjnym wynajętym od Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że przedmiotem sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawcy była sprzedaż przedsiębiorstwa produkcyjno-handlowego z wyłączeniem budynku produkcyjno-handlowego, działki na której budynek jest posadowiony, garażu blaszanego oraz jednego zestawu narzędzi inżynierskich elektronika (oscyloskop pomiarowy, multimetr, dwa komputery osobiste, narzędzia ręczne).

Oprócz nazwy firmy, niematerialnymi przedmiotami sprzedaży uwzględnionymi w zawartej umowie są dwa aktywne znaki towarowe zarejestrowane wiele lat wcześniej przez Wnioskującego, w okresie prowadzenia jego działalności produkcyjnej w zakresie elektroniki.

Zespół składników majątkowych i niemajątkowych będący przedmiotem sprzedaży przez zbywcę był wystarczający i umożliwiał Nabywcy kontynuację działalności produkcyjno-handlowej zbywcy bez konieczności angażowania innych składników materiałowych, poza uzupełnianiem stanów magazynowych części do produkcji.

Jednakże Nabywca musiał zawrzeć własne umowy z dostawcami elementów elektronicznych do produkcji, z Urzędem Celnym na miejsce uznane w eksporcie, z operatorami przesyłek krajowych i zagranicznych jak DHL, UPS, DTA, Fedex, z kooperantami w zakresie dostawy obudów z tworzyw sztucznych i konserwacji form wtryskowych, podwykonawcami montażu przewlekanego, dostawcami mediów tj. dostawy gazu, energii elektrycznej, dostawy wody i odbioru ścieków, telekomunikacji na telefony i Internet, a także umowy na obsługę strony internetowej, poczty elektronicznej, oraz najem nieruchomości.

W momencie transakcji nabywca miał zagwarantowaną możliwość wynajmu budynku produkcyjnego wraz z działką i garażem blaszanym od Wnioskodawcy.

W skład części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, która nie została sprzedana wchodzą składniki wymienione powyżej, tj. budynek produkcyjno-handlowy, działka na której budynek ten jest posadowiony, garaż blaszany oraz jeden zestaw stanowiskowych narzędzi inżynierskich elektronika (oscyloskop pomiarowy, multimetr, dwa komputery osobiste, narzędzia ręczne).

Po sprzedaży Wnioskodawca ograniczył prowadzenie działalności gospodarczej do wynajmu budynku produkcyjno-handlowego z działką i garażu blaszanego, bez wykreślenia z CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej).

Z uwagi na osiągnięty wiek i rozmaite dolegliwości zdrowotne Wnioskodawca nie zamierza podejmować innej działalności poza wynajmem, w oparciu o posiadaną działkę z budynkiem produkcyjno-handlowym i garażem blaszanym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonana i opisana we wniosku sprzedaż przedsiębiorstwa Wnioskodawcy była sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa i czy w związku z tym nie podlegała ustawie o podatku od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 tej ustawy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przedmiotowa sprzedaż części jego przedsiębiorstwa nie była sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż w wyniku zawartej umowy nie dokonano sprzedaży wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa, a także nie dokonano przekazania zobowiązań na rzecz nabywcy, ponieważ sprzedający, jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, nie posiadał regulaminu lub innego dokumentu, na którego podstawie mogłyby zostać wyodrębnione składniki przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym, według Wnioskodawcy, do opisanej we wniosku transakcji nie ma możliwości zastosowania przepis art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie art. 6 ustawy, wskazuje na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszczące się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Podkreślenia wymaga, że ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Powyższy przepis wprowadza, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzący od ponad 30 lat działalność gospodarczą polegającą na produkcji i sprzedaży elektronicznych urządzeń do systemów alarmowych i zdalnego sterowania dokonał sprzedaży części swojego przedsiębiorstwa bez sprzedaży budynku produkcyjno-handlowego, w którym prowadzona była działalność, z powodu niemożności oddzielenia tego budynku od działki, która jest współwłasnością małżeńską Wnioskodawcy i jego żony, nabytą przed datą posadowienia na niej budynku. W celu sprzedaży Wnioskodawca zawarł w dniu 28 kwietnia 2021 umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z notarialnie potwierdzonymi podpisami stron, z datą obowiązywania od dnia 1 maja 2021, z nabywcą, także prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, który potwierdził gotowość odkupienia przedsiębiorstwa produkcyjnego wraz z przejęciem pracowników bez budynku produkcyjno-handlowego i działki.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy dokonana i opisana we wniosku sprzedaż przedsiębiorstwa Wnioskodawcy była sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa i czy w związku z tym nie podlegała ustawie o podatku od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 tej ustawy.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa należy rozumieć organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które winno zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie funkcjonalne to inaczej przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość i obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Część mienia przedsiębiorstwa może być uznana za jego zorganizowaną część, gdy posiada potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą więc umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Oznacza to, że zespół składników materialnych i niematerialnych pozwala z uwagi na swoje zorganizowanie, infrastrukturę, itp., na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze, powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u sprzedawcy zorganizowany zespół składników gotowy realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po wniesieniu aportu powinno być możliwe kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca podał, że ponieważ prowadził swoją działalność gospodarczą jednoosobowo, jako osoba fizyczna, nie miał potrzeby wyodrębniać poszczególnych składników sprzedawanego przedsiębiorstwa pod względem funkcjonalnym jak również pod względem finansowym na podstawie jakiegokolwiek dokumentu wewnętrznego lub regulaminu. Poza przejęciem pracowników Wnioskodawcy, w zamian za przekazanie nabywcy wartości niematerialnych i prawnych, w tym prawa do nazwy firmy „…”, nie nastąpiło przekazanie innych zobowiązań o charakterze materialnym, niematerialnym lub finansowym. Jako sprzedający, Wnioskodawca we własnym zakresie dokonał rozliczenia transakcji sprzedaży i zakupów zawartych za okres sprzed sprzedaży przedsiębiorstwa nie przenosząc na nabywcę żadnych w tym zakresie zobowiązań.

Ponadto jak wynika z opisu sprawy, przedmiotem sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawcy była sprzedaż przedsiębiorstwa produkcyjno-handlowego z wyłączeniem budynku produkcyjno-handlowego, działki na której budynek jest posadowiony, garażu blaszanego oraz jednego zestawu narzędzi inżynierskich elektronika (oscyloskop pomiarowy, multimetr, dwa komputery osobiste, narzędzia ręczne). W dniu wejścia umowy w życie, tj. 1 maja 2021 dokonano protokolarnego przekazania magazynu części elektronicznych, wyposażenia oraz maszyn i urządzeń wyszczególnionych i wycenionych w załącznikach do umowy sprzedaży. Od tego dnia nabywca rozpoczął własną produkcję i sprzedaż urządzeń elektronicznych w budynku produkcyjnym wynajętym od Wnioskodawcy. Oprócz nazwy firmy, niematerialnymi przedmiotami sprzedaży uwzględnionymi w zawartej umowie są dwa aktywne znaki towarowe zarejestrowane wiele lat wcześniej przez Wnioskującego, w okresie prowadzenia jego działalności produkcyjnej w zakresie elektroniki.

W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia ze sprzedażą organizacyjnie i finansowo wyodrębnionego w istniejącym przedsiębiorstwie zespołu składników materialnych i niematerialnych, lecz ze sprzedażą przedsiębiorstwa produkcyjno-handlowego z wyłączeniem budynku produkcyjno-handlowego, działki na której budynek jest posadowiony.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);

2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;

3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;

4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;

5. koncesje, licencje i zezwolenia;

6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;

7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;

8. tajemnice przedsiębiorstwa;

9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zatem składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej zbywcy. Sformułowanie zawarte w zacytowanym art. 551 Kodeksu cywilnego „obejmuje ono w szczególności”, pozwala uznać, że definicja wymienia tylko przykładowe elementy przedsiębiorstwa. W rezultacie przedsiębiorstwo może obejmować także inne, niewymienione w tym przepisie składniki, jak również może składać się z niektórych tylko elementów wyliczenia zawartego w art. 551 Kodeksu cywilnego.

Jeżeli warunki, o których mowa w art. 551 Kodeksu cywilnego zostaną spełnione, to zbycie takiego przedsiębiorstwa do innego podmiotu, nie będzie podlegało przepisom ustawy.

Przy czym, zgodnie z art. 552 Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W związku z tym, przedsiębiorstwem w rozumieniu Kodeksu cywilnego jest takie przedsiębiorstwo, które jest zorganizowane i wyposażone w składniki zapewniające realizowanie celów gospodarczych, jest samodzielnym podmiotem prawa funkcjonującym w obrocie gospodarczym.

Wskazać należy, że zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność jednego nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisanych przedsiębiorstwu.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące przedsiębiorstwo są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

W zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia m.in. przedsiębiorstwa wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl, w którym stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT (podatek od towarów i usług) opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

W wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, TSUE wywiódł, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. W wyroku tym Trybunał wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Trybunał uznał również, że regulacja art. 19 Dyrektywy 112 może znaleźć zastosowanie także w sytuacji przekazania aktywów przedsiębiorstwa bez prawa własności nieruchomości, jeżeli działalność gospodarcza nie wymaga użytkowania konkretnych pomieszczeń lub pomieszczeń wyposażonych w stałe instalacje konieczne do jej prowadzenia. Oznacza to, zdaniem TSUE, że wspomniany przepis obejmuje również sytuacje, w których lokal handlowy zostanie udostępniony nabywcy w drodze dzierżawy lub jeżeli nabywca dysponuje odpowiednią nieruchomością, do której może przenieść całość przejętych aktywów i gdzie może kontynuować działalność gospodarczą. Doprowadziło to Trybunał do wniosku, że: „przeniesienie własności zapasu towarów oraz wyposażenia sklepu z jednoczesnym oddaniem nabywcy w dzierżawę lokalu handlowego na podstawie umowy na czas nieoznaczony, ale możliwej do rozwiązania przez każdą ze stron z zachowaniem krótkiego terminu wypowiedzenia, stanowi przekazanie całości lub części aktywów w rozumieniu tego przepisu, pod warunkiem, iż przekazane aktywa są wystarczające do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej”.

Ponadto, w wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. I FSK 1586/11, NSA zauważył, że: „Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku nie pozwala na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem zbycia nie jest zorganizowana część przedsiębiorstwa, bowiem decydującą jest okoliczność, czy przy użyciu tej części można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. (`(...)`) Jeśli wyłączenie określonego składnika nie pozbawi wydzielonego kompleksu majątkowego cech przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części, to zbycie w takiej postaci nie podlega podatkowi od towarów i usług”.

W wyroku NSA z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2529/11 stwierdzono: „Żaden z przepisów prawa powoływanych przez Sąd pierwszej instancji oraz wnoszącego skargę kasacyjną nie zawiera wprost, dosłownie i jednoznacznie wymogu, zgodnie z którym dla bytu prawnego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części niezbędne jest prawo własności nieruchomości. Organy podatkowe nie ustaliły też w sprawie, że składniki wnoszonego aportem przedsiębiorstwa (`(...)`) nie mogły funkcjonować jako zorganizowana część przedsiębiorstwa bez prawa własności nieruchomości albo też z wykorzystaniem innych nieruchomości niż te, których podatnik nie wniósł do spółki. Istotne znaczenie ma również podnoszona przez Sąd pierwszej instancji okoliczność, że w dniu wniesienia – otrzymania aportu spółka kapitałowa otrzymała także, tytułem dzierżawy, prawo do przywoływanych powyżej nieruchomości”.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że transakcja zbycia składników materialnych i niematerialnych, o których mowa we wniosku, będzie wyłączona z opodatkowania w myśl art. 6 pkt 1 ustawy, jako zbycie przedsiębiorstwa.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiotem sprzedaży był zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, obejmujący co do zasady wszystko co wchodziło w skład majątku indywidualnej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę na moment sprzedaży w tym pracownicy Wnioskodawcy. Przedmiotem sprzedaży było przedsiębiorstwo (zespół składników majątkowych i niemajątkowych przeznaczonych do prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej) z wyłączeniem wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności nieruchomości, tj. bez budynku produkcyjno-handlowego i działki. Od dnia wejścia w życie umowy sprzedaży i protokolarnego przekazania magazynu części elektronicznych, wyposażenia oraz maszyn i urządzeń, nabywca rozpoczął własna produkcję i sprzedaż urządzeń elektronicznych w budynku wynajętym od Wnioskodawcy. Zespół składników majątkowych i niemajątkowych będący przedmiotem sprzedaży przez zbywcę był wystarczający i umożliwiał Nabywcy kontynuację działalności produkcyjno-handlowej zbywcy bez konieczności angażowania innych składników materiałowych, poza uzupełnianiem stanów magazynowych części do produkcji. W momencie transakcji nabywca miał zagwarantowaną możliwość wynajmu budynku produkcyjnego wraz z działką i garażem blaszanym od Wnioskodawcy. Po sprzedaży Wnioskodawca ograniczył prowadzenie działalności gospodarczej do wynajmu budynku produkcyjno-handlowego z działką i garażu blaszanego, bez wykreślenia z CEIDG.

Wobec powyższego, zespół składników majątkowych, który był przedmiotem sprzedaży stanowi całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, i ma możliwość samodzielnego działania i kontynuowania dotychczasowej działalności gospodarczej zbywcy w zakresie produkcji i sprzedaży urządzeń elektronicznych.

W niniejszej sprawie z czynności zbycia majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy wyłączone zostaną co prawda nieruchomości, jednakże z chwilą sprzedaży, nieruchomości te zostaną przekazane nabywcy na podstawie umowy dzierżawy, dzięki czemu nabywca może kontynuować działalność produkcyjną i dokładnie w takim samym zakresie, w jakim prowadził ją Wnioskodawca.

Na powyższą ocenę nie wpływa również fakt, że Nabywca musiał zawrzeć własne umowy z dostawcami elementów elektronicznych do produkcji, z Urzędem Celnym na miejsce uznane w eksporcie, z operatorami przesyłek krajowych i zagranicznych jak DHL, UPS, DTA, Fedex, z kooperantami w zakresie dostawy obudów z tworzyw sztucznych i konserwacji form wtryskowych, podwykonawcami montażu przewlekanego, dostawcami mediów tj. dostawy gazu, energii elektrycznej, dostawy wody i odbioru ścieków, telekomunikacji na telefony i Internet, a także umowy na obsługę strony internetowej, poczty elektronicznej.

Kierując się zatem przedstawionym powyżej opisem sprawy, stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie zostały spełnione wszystkie wskazane powyżej przesłanki do uznania składników materialnych i niematerialnych, wchodzących w skład prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i będących przedmiotem sprzedaży, za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 551 Kodeksu cywilnego. Tym samym, transakcja sprzedaży przedsiębiorstwa produkcyjnego wraz z przejęciem pracowników bez budynku produkcyjno-handlowego i działki stanowi transakcję zbycia, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy oraz na tej podstawie jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa, z wyłączeniem prawa do nieruchomości, stanowi transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, w związku z czym czynność ta nie będzie podlegała przepisom ustawy.

Zatem odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, należy zgodzić się że przedmiotem sprzedaży w rozpatrywanej sprawie nie była sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, i nie dokonano sprzedaży wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa. Jak wykazano powyżej przedmiotem sprzedaży było przedsiębiorstwo, z w związku z tym do opisanej we wniosku transakcji ma zastosowanie przepis art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i transakcja ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …****, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.