INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lipca 2021 r. (data wpływu 3 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 24 września 2021 r. (data wpływu 29 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wymiany kasy fiskalnej na kasę on-line – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
3 sierpnia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wymiany kasy fiskalnej na kasę on-line. Wniosek został uzupełniony pismem z 24 września 2021 r. (data wpływu 29 września 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 14 września 2021 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.598.2021.1.SR.
We wniosku, uzupełnionym pismem z 24 września 2021 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:
Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii przedłuża się terminy, w których podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, o których mowa w art. 145b ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług – do dnia 31 grudnia 2020 roku do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo.
Nie mając pewności czy powyższy przepis będzie miał zastosowanie do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej sklasyfikowanej pod symbolem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 56.30.Z – „przygotowanie i podawanie napojów”, a polegającej na podawaniu do spożycia na miejscu (w lokalu) napojów alkoholowych: piwa i wódki, Wnioskodawca zwrócił się telefonicznie z zapytaniem do Urzędu Skarbowego w …, gdzie otrzymał zapewnienie, że powyższy przepis dotyczy usług związanych z przyrządzaniem i podawaniem posiłków i nie obejmuje konsumpcji samodzielnej napojów alkoholowych.
W celu potwierdzenia tej informacji Wnioskodawca został dodatkowo odesłany do Krajowej Informacji Skarbowej, która również potwierdziła stanowisko Urzędu Skarbowego w ….
Z uwagi na zamknięcie lokali gastronomicznych spowodowane pandemią COVID-19 w 2021 roku Wnioskodawca rozpoczął sprzedaż alkoholu od dnia 29 maja.
W miesiącu lipcu 2021 r. w trakcie prowadzonych czynności sprawdzających przez pracowników Urzędu Skarbowego w …, Wnioskodawca otrzymał informację, że przedłużony termin, o którym mowa w cytowanym na wstępie rozporządzeniu upłynął dla działalności Wnioskodawcy z dniem 31 grudnia 2020 r. i od dnia następnego Wnioskodawca miał obowiązek prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kasy on-line.
W piśmie z 24 września 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano następujące informacje:
Na pytanie Organu „Czy opisane we wniosku usługi, które Pani świadczy, to usługi, o których mowa w art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), tj. usługi związane z wyżywieniem świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo?”, Wnioskodawca podał, że „Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – według mnie nie świadczę usług związanych z wyżywieniem ani też w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania, a jedynie usługi polegają na sprzedaży alkoholu tj. piwa i wódki do spożycia na miejscu w lokalu gastronomicznym.”
Na pytanie Organu „Czy w „lokalu gastronomicznym”, w którym prowadzi Pani działalność polegającą na podawaniu do spożycia na miejscu napojów alkoholowych, prowadzi Pani Bar?”, Wnioskodawca odpowiedział: „Czy prowadzę BAR? Posiłkując się definicją zamieszczoną na stronie GUS (Główny Urząd Statystyczny) - tak. Ostatni wyraz definicji - „piwiarnia” to rodzaj prowadzonego przeze mnie lokalu.”
Usługi opisane przez Wnioskodawcę są świadczone na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych.
Wszystkie przychody ze sprzedaży są ewidencjonowane na kasie rejestrującej.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy termin określony w § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, dotyczy działalności Wnioskodawcy polegającej na sprzedaży napojów alkoholowych takich jak piwo i wódka do spożycia na miejscu w lokalu i w związku z powyższym Wnioskodawca miał obowiązek od dnia 1 stycznia 2021 r. zainstalować kasę fiskalną on-line?
Stanowisko Wnioskodawcy:
Zdaniem Wnioskodawcy, wymiana kasy fiskalnej w działalności obejmującej sprzedaż napojów alkoholowych w celu spożycia na miejscu nie zawiera się w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, albowiem w § 1 ust. 1 pkt 1 jest mowa o świadczeniu usług związanych z wyżywieniem, przez co należy rozumieć przygotowanie i podawanie posiłków , co również potwierdza Krajowa Informacja Skarbowa.
Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność nie obejmuje czynności przygotowania i podawania posiłków, w związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że wymiana kasy fiskalnej na kasę typu on-line nie jest konieczna.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.
Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.
Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Jeżeli nabywcą danej usługi lub towaru jest podmiot inny niż wymieniony w art. 111 ust. 1, to taka sprzedaż w ogóle nie jest objęta obowiązkiem ewidencjonowania jej przy użyciu kasy rejestrującej. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, tj. firm, przedsiębiorstw, organizacji.
Z dniem 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. poz. 675). Ustawa ta wprowadza do ustawy o podatku od towarów i usług zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa ta zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach – obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas on-line) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Kasy on-line wyposażone są w nowe funkcjonalności umożliwiające, oprócz zapisu w pamięci fiskalnej i chronionej kasy, również przekazywanie w sposób ciągły, zautomatyzowany i bezpośredni danych rejestrowanych przy ich użyciu z prowadzonej ewidencji oraz danych o zdarzeniach mających znaczenie dla pracy kas do systemu teleinformatycznego Centralnego Repozytorium Kas.
Znowelizowana ustawa o podatku od towarów i usług wskazuje terminy i grupy podatników, których obejmie obowiązek posiadania kasy on-line. Natomiast podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w ustawie, nie zostali objęci obowiązkiem posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych „tradycyjnych” kas fiskalnych. Zgodnie bowiem z art. 145a ust. 1, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.
W myśl art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. – do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.
Przepis ust. 1 stosuje się tylko do kas rejestrujących, przy zastosowaniu których jest prowadzona ewidencja sprzedaży w zakresie sprzedaży towarów lub świadczenia usług wymienionych w ust. 1 (art. 145b ust. 2 ustawy).
W tym miejscu należy wskazać, że w dniu 19 czerwca 2020 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii (Dz. U. z 2020 r. poz. 1059).
Na podstawie § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 1 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii należy stwierdzić, że dniem rozpoczęcia prowadzenia ewidencji (granicznym dniem) przy użyciu kas on-line dla usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania będzie dzień 1 stycznia 2021 r.
Tym samym, mając na uwadze zapisy art. 145b ust. 1 ustawy o VAT (podatek od towarów i usług), podatnicy, o których mowa w § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii są obligatoryjnie zobowiązani do rozpoczęcia ewidencji za pomocą kas on-line od 1 stycznia 2021 r.
Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną pod symbolem PKD 56.30.Z – „przygotowanie i podawanie napojów”, polegającą na podawaniu do spożycia na miejscu (w lokalu) napojów alkoholowych: piwa i wódki. W lokalu gastronomicznym Wnioskodawca prowadzi Bar. Usługi opisane przez Wnioskodawcę są świadczone na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych. Wszystkie przychody ze sprzedaży są ewidencjonowane na kasie rejestrującej.
Wnioskodawca ma wątpliwości czy termin określony w § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, dotyczy działalności Wnioskodawcy polegającej na sprzedaży napojów alkoholowych takich jak piwo i wódka do spożycia na miejscu w lokalu i w związku z powyższym Wnioskodawca miał obowiązek o dnia 1 stycznia 2021 r. zainstalować kasę fiskalną on-line.
Odnosząc się do obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas on-line od 1 stycznia 2021 r., należy zauważyć, że dotyczy on tylko ściśle określonych grup podatników.
W świetle powyższego – aby ustalić, czy dany podmiot został objęty obowiązkiem ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy on-line na podstawie art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT – konieczne jest zdefiniowane dwóch elementów, tj. usług związanych z wyżywieniem oraz stacjonarnej placówki gastronomicznej.
Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „stacjonarnej placówki gastronomicznej”. Pod pojęciem gastronomii – zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) – należy rozumieć „działalność produkcyjno-usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp.” oraz „sztukę przyrządzania potraw”, natomiast placówka gastronomiczna – w ślad za definicją stosowaną w statystyce publicznej – to zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów gotowych do spożycia na miejscu i na wynos. Z kolei punkt gastronomiczny to placówka prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Natomiast zgodnie z wyjaśnieniami Głównego Urzędu Statystycznego stacjonarne placówki gastronomiczne to m.in. bary, punkty gastronomiczne, restauracje, sezonowe placówki gastronomiczne, stołówki.
Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 145b ust. 1 pkt 2 ustawy nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług), który to dział obejmuje również usługi przygotowywania i podawania napojów.
Warto w tym miejscu również pomocniczo odnieść się do Polskiej Klasyfikacji Działalności z 2007 r., która w Dziale 56 (w ramach działalności usługowej związanej z wyżywieniem) wyróżnia: przygotowywanie i podawanie napojów (56.30.Z).
Lokal gastronomiczny (Bar), w którym Wnioskodawca prowadzi opisaną powyżej działalność polegającą na podawaniu do spożycia na miejscu (w lokalu) napojów alkoholowych: piwa i wódki, spełnia zatem definicję stacjonarnej placówki gastronomicznej.
Ponadto ponieważ usługami związanymi z wyżywieniem są nie tylko usługi przygotowania i podawania posiłków, ale również usługi przygotowania i podawania napojów, wskazana sprzedaż – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowi świadczenie usług, o których mowa w art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy, a więc sprzedaż, która od 1 stycznia 2021 r. winna być ewidencjonowana przy zastosowaniu kasy on-line.
Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz cytowane przepisy prawa podatkowego wskazać należy, że Wnioskodawca miał obowiązek wymiany kasy fiskalnej na kasę rejestrującą on-line i ewidencjonowania przy jej użyciu prowadzonej sprzedaży napojów alkoholowych.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.