0111-KDIB3-1.4012.644.2021.1.AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału pierwotnej działki nr 1 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2021 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek powstałych w wyniku podziału pierwotnej działki nr 1.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Pomiędzy Wnioskodawcą oraz jego małżonką (dalej również łącznie jako: „Małżonkowie”) istnieje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej (wspólność ustawowa).

Małżonkowie nie prowadzili i nie prowadzą indywidualnej działalności gospodarczej w zakresie obrotu (kupno/sprzedaż) nieruchomościami, nie zostali zarejestrowani w tym zakresie jako przedsiębiorcy w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług) z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie nieruchomości znajdujących się na terenie miasta `(...)`

Małżonkowie są właścicielami niezabudowanej nieruchomości rolnej (o pierwotnej powierzchni 7,19 ha). Nieruchomość mieści się przy (…), dla której prowadzona jest (…), założona w maju 1975 roku. W momencie nabycia stanowiła jedną działkę o numerze 1. Na powierzchnię wskazanej nieruchomości (działka nr 1) składały się grunty oznaczone jako: PslV - 1,13 ha, Rlllb - 3,70 ha, RIVa - 2,30 ha, RIVb - 0,06 ha.

Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez (…) w drodze umowy sprzedaży. Celem jej nabycia było prowadzenie gospodarstwa rolnego oraz ewentualne wykorzystanie na potrzeby mieszkalne.

Pierwotnie Wnioskodawca wystąpił wyłącznie we własnym imieniu z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla „budowy zespołu i budynków w formie zabudowy siedliskowej” celem wybudowania własnego siedliska. Wnioskodawca nie planował odsprzedaży, lecz zamieszkanie na tym terenie.

Niniejsza nieruchomość została następnie wniesiona do majątku wspólnego małżonków na podstawie umowy majątkowej małżeńskiej zawartej w dniu 8 maja 1997 r. Po zawarciu niniejszej umowy, Małżonkowie prowadzili na wskazanym gruncie gospodarstwo ogrodnicze. Od dnia 20 lutego 2014 r. nieruchomość była przedmiotem umowy dzierżawy, a dzierżawca wykorzystywał ją na cele rolnicze.

Działkę nr 1 podzielono w dniu 12 sierpnia 2019 r. na mniejsze, o numerach 2, 3, 4, 5, 6, 7 i 8. Jedną z nich o numerze 6 sprzedano w dniu 10 czerwca 2021 aktem notarialnym: (…).

Aktualnie dzierżawione są całe działki o numerach: 8, 4, 3, 2 i fragment działki nr 7. Z oczywistych względów dzierżawa nie dotyczy obecnie sprzedanej działki nr 6.

Wnioskodawca informuje, że cztery działki powstałe z podziału działki nr 1 zostaną przekazane córkom Wnioskodawcy w drodze darowizny. Jedną z wydzielonych działek - jak wskazano powyżej - zbyto.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy, pomimo zaistniałych okoliczności, dzieci zwiążą się z miejscowością, w której jest położony grunt. Wobec powyższego nie wyklucza sprzedaży pozostałej jego części (teren pierwotnej działki nr 1), oczywiście za wyjątkiem działek, które zostaną darowane córkom. Należy podkreślić, że ze względu na rozmiary gruntu, Wnioskodawca może nie mieć możliwości jego zbycia w całości. Wobec powyższego planuje ewentualną sprzedaż wydzielonych działek.

Środki uzyskane z dotychczasowej sprzedaży 1 działki zostały/zostaną wykorzystane na zaspokojenie potrzeb osobistych i/lub mieszkalnych Wnioskodawcy i jego rodziny, w tym na bieżącą konsumpcję osobistą. Zamiarem tej transakcji było pozyskanie niezbędnych środków finansowych na wskazane cele i w żaden sposób nie służyło/nie będzie służyło jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Podobnie będzie w sytuacji ewentualnych dalszych sprzedaży.

Dodatkowo, w ostatniej dekadzie zakupiono sąsiadujące z ww. nieruchomością działki: 9 (…) oraz 10 (…). Zakupu dokonano - w przypadku działki nr 9 - w celu skomunikowania z drogą gminną. Z kolei działka nr 10 stanowi działkę budowlaną. Wskazane działki nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy, nie były w żaden sposób wykorzystywane, w tym również w gospodarstwie rolnym (ogrodniczym). Nie jest planowana sprzedaż działek nr 9 oraz 10.

Względem opisanych wyżej przychodów uzyskiwanych z tytułu dzierżawy zastosowanie znalazło wyłączenie spod opodatkowania przewidziane w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., zgodnie z którym źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca zaznacza, że opisana nieruchomość rolna w okresie dzierżawy spełniała ustawowe kryteria dla uznania jej za gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym.

Wnioskodawca zainteresowany jest ustaleniem skutków podatkowych zbycia nieruchomości (kolejnych działek powstałych w wyniku ewentualnego podziału nieruchomości wykorzystywanej w gospodarstwie rolnym - pierwotna działka nr 1).

Wnioskodawca informuje ponadto, że jest właścicielem innych nieruchomości gruntowych, wobec których nie planuje jednak działań, które będą zmierzały do ich zbycia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy planowane transakcje sprzedaży niezabudowanych działek gruntu będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy planowane transakcje sprzedaży opisanych działek należy uznać za nie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie:

Na wstępie Wnioskodawca pragnie podkreślić oddzielność czynności wykonywanych w przedmiotowej sprawie od działań podejmowanych w ramach wskazanej we wniosku działalności w zakresie wynajmu nieruchomości, z tytułu czego posiada status czynnego zarejestrowanego podatnika podatku VAT.

Jak podkreśla Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej również „TSUE"), sama okoliczność przeprowadzenia czynności przez podmiot, który jest zarejestrowany jako podatnik VAT nie oznacza, że podlega ona automatycznie opodatkowaniu przedmiotowym podatkiem, ponieważ może się zdarzyć tak, że w warunkach danej transakcji sprzedawca wcale nie wystąpi w takiej roli (por. wyrok TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C- 291/92, Finanzamt Uelzen vs. Dieter Ambrecht).

Podobnie w tym przedmiocie wyraził się również sąd krajowy, albowiem jak wynika z orzeczenia NSA z dnia 7 lutego 2017 r., sygn. akt I FSK 1022/15 (LEX nr 2222669), niewystarczająca jest dla uznania za podatnika VAT okoliczność uczestniczenia w transakcji przez podatnika. Co istotne, NSA podzielił pogląd sądu pierwszej instancji, wskazując, że: „w sytuacji, gdy pierwotnie podatnik zakupił nieruchomość gruntową z myślą o wykorzystywaniu jej do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ale później poniechał tego zamiaru i dokonując sprzedaży tej nieruchomości nie zachowywał się jak handlowiec, ale jak osoba wykonująca swoje prawo własności, to nie można uznać go za podatnika VAT (…)”

W związku z powyższym Wnioskodawca chciałby odwołać się do następujących przesłanek przemawiających za słusznością przyjętego w sprawie stanowiska.

Przedmiotowy zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza m.in. przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., zgodnie z którym, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Pojęcie „towary” przepis art. 2 pkt 6 u.p.t.u. definiuje jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Ponadto wskazać należy, że dla celów VAT stosowana jest odrębne definicje „podatnik” i „działalność gospodarcza” i zostały one określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Natomiast jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy wyznaczają podmiotowy zakres opodatkowania VAT. Należy w tym miejscu wskazać, że w efekcie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mogą podlegać co do zasady te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych (oczywiście wyłącznie dla potrzeb podatku VAT).

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Co istotne w sprawie, uwzględniając charakter w jakim nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę, zasadne jest odwołanie się do głównych tez wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawie C-180/10, Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. Z orzeczenia tego wynika bowiem, że:

„(`(...)`) osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządem majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący «działalność gospodarczą» w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej (`(...)`)”.

Również, co istotne z uchwały w składzie siedmiu sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), wynika, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, czy dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

W tle niniejszej sprawy Wnioskodawca zwraca uwagę na okoliczność, że przedmiotowa nieruchomość - jak zaznaczono wcześniej - stanowi w istocie substancję majątku prywatnego. Wnioskodawcę w przekonaniu tym utwierdza orzecznictwo TSUE. Zwłaszcza Wnioskodawca pragnie ponownie odwołać się w tym miejscu do wyroku TSUE w sprawie C-291/92, tym bardziej, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem za „majątek prywatny” uznać należy taką część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Z orzecznictwa unijnego wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

W zakresie dostawy nieruchomości która nie jest zabudowana należy skonstatować, że sprzedaż tego rodzaju gruntu przeprowadzona zostanie przez Wnioskodawcę, który nie będzie działał w charakterze podatnika VAT. Zauważyć bowiem należy, że przyjęcie czy dany podmiot sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga uprzedniego ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Przejawem zaś takiej aktywności - jak wynika z przytoczonego wcześniej orzecznictwa sądowo-administracyjnego - określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży nieruchomości, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Istotne jest przy tym również, że za przejaw działalności gospodarczej nie może być poczytane takie działanie jak zamiar umieszczania ogłoszenia na portalu internetowym, czy zamiar skorzystania z usług biura pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, albowiem działania takie uznać należy za w pełni standardowe czynności podejmowane przez osoby pragnące zbyć nieruchomość (wyrok NSA z dnia 3 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 1888/17, LEX nr 3058799).

W tym miejscu, jako że przedmiotem sprzedaży będą działki, które powstaną z podziału nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy, w ocenie Wnioskodawcy, również i ta okoliczność nie jest przesądzająca o statusie Wnioskodawcy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W przekonaniu tym Wnioskodawcę utwierdza panujące orzecznictwo, a mianowicie, jak można wyczytać z wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Wr 917/19 (orzeczenie nieprawomocne):

„(`(...)`) Po pierwsze, uznanie za przejaw działalności gospodarczej dzierżawy gruntu rolnego budzi pewne wątpliwości Sądu, ponieważ organ wywodzi taki wniosek z samego faktu, iż jest to umowa odpłatna. Tymczasem sama odpłatność świadczenia nie przesądza sama przez się o tym, że stanowi ono element działalności gospodarczej. Przy takim założeniu należało by uznać, że każdy podmiot pobierający wynagrodzenie za jakiekolwiek świadczenia (także np. pracę najemną) prowadzi działalność gospodarczą. To zaś pozostawało by w sprzeczności z przytoczoną na wstępie definicją podatnika VAT, która wymaga działania w sposób stały i zorganizowany dla celów zarobkowych (w celu osiągnięcia dochodu)(`(...)`)”.

Wreszcie Wnioskodawca podkreśla, że bez znaczenia jest tutaj zamiar planowanej dostawy przez Wnioskodawcę w odniesieniu do działek powstałych z podziału nieruchomości. W tej sytuacji bowiem czynność sprzedaży gruntu należy rozpatrywać w kategorii dysponowania majątkiem prywatnym. Jako właściciel Wnioskodawca ma prawo swobodnie nim dysponować. Natomiast sama sprzedaż gruntu będzie miała miejsce w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie zaś jako czynność podjęta w ramach jego zorganizowanej i profesjonalnej działalności, którą można przypisać podmiotom zajmującym się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Wnioskodawcę utwierdza w tym przekonaniu również inne panujące w tym zakresie orzecznictwo sądowo-administracyjne. I tak, w wyroku NSA z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1554/10 (LEX nr 1102760) stwierdzono, że kluczowe są okoliczności w jakich dochodzi do transakcji potencjalnie opodatkowanej VAT. Sąd zwrócił uwagę na szereg (ciąg/sekwencję) zdarzeń, jakie muszą towarzyszyć działaniom podmiotu dokonującego sprzedaży, aby uznać, że jest on z tytułu dostawy działki podatnikiem VAT.

Przy czym, co pragnie podkreślić Wnioskodawca, wywnioskować stąd można, że konieczne dla przypisania podmiotowi statusu podatnika VAT niezbędne jest zwłaszcza: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, jak również angażowanie środków zbliżonych do tych, które angażują podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomościami. Niespełnienie większości, czy wręcz któregokolwiek z warunków, czy też podejmowanie działań zwłaszcza na skalę i z zaangażowaniem środków, w tym finansowych (oceniane za pomocą obiektywnych przesłanek) o nieprofesjonalnym zakresie, jest kluczowe przy ocenie charakteru podejmowanych przez zbywcę działań.

W przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji nie może być mowy o jakimkolwiek zespole działań podejmowanych w odniesieniu do niezabudowanej nieruchomości (tu: działki nr 1 i odpowiednio względem działek, jakie powstały/jeszcze ewentualnie powstaną z podziału), jaki można byłoby przypisać profesjonalnym handlowcom.

Przede wszystkim działania Wnioskodawcy, co należy ponownie podkreślić, polegające na dotychczasowym i ewentualnym (w przyszłości) podziale nieruchomości na mniejsze działki, nie wpisują się, w Jego ocenie, w działalność handlowca prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami w rozumieniu wykładni prezentowanej w przytoczonej judykaturze.

Na powyższym tle należy stwierdzić zatem co następuje.

Przede wszystkim Wnioskodawca nie angażuje i angażować nie będzie środków finansowych, jakie angażują podmioty działające profesjonalnie na rynku w charakterze podmiotów profesjonalnie obracających nieruchomościami, czy deweloperów. Cały zespół czynności podejmowanych przez podatnika, prócz ww. zaangażowania środków finansowych, musi jednoznacznie pozwalać na powiązanie tych działań z zachowaniem profesjonalnego handlowca. Natomiast w okolicznościach niniejszej sprawy do wniosków takich nie może prowadzić wykonywana przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza w zakresie wynajmu nieruchomości, w ramach której jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Jest to działalność niezależna od czynności podejmowanych w związku z planowanymi transakcjami sprzedaży (por. uwagi na tle orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92).

Z pewnością do takiej konkluzji nie może prowadzić również - z uwagi na wyżej prezentowane argumenty - fakt dzierżawy nieruchomości w celach rolnych. Jest to działalność niezależna od czynności podejmowanych w związku z planowanymi transakcjami sprzedaży. Przy całokształcie okoliczności sprawy, uwzględniając obowiązujące na gruncie VAT orzecznictwo fakt dzierżawy, nawet przy uwzględnieniu pozostałych działań, jest niewystarczający do takiej konkluzji. Istotny jest istniejący zespół zorganizowanych działań. Działań takich nie sposób przypisać dzierżawie gruntu w celach rolnych, stanowiących w istocie składnik majątku osobistego. A więc dzierżawa taka realizowana była w ramach zwykłego zarządu tym majątkiem. W tym miejscu Wnioskodawca ponownie odwołuje się to wniosków płynących z wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Wr 917/19, z których wynika, że w sprzeczności z definicją podatnika VAT pozostaje bezwarunkowe przyjmowanie, że już sama dzierżawa gruntu rolnego (z uwagi na jej odpłatny charakter) może czynić z podmiotu wydzierżawiającego grunt rolny podatnika VAT.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca uważa, że działania podejmowane w związku z zamiarem wskazanej sprzedaży są w pełni racjonalnie podejmowanymi czynnościami przez osobę chcącą dokonać sprzedaży działek.

Okoliczności podziału nieruchomości - gdyby traktować w kategorii ewentualnego uatrakcyjnienia przedmiotu sprzedaży - jak najbardziej wpisują się, zdaniem Wnioskodawcy, w panujące obecnie realia rynkowe. Pamiętać należy bowiem, że działania, które jeszcze kilka lat temu mogły być poczytane za przejaw działalności gospodarczej, dziś są już w pełni akceptowalnymi działaniami podejmowanymi przy standardowej transakcji sprzedaży. Tytułem przykładu można wskazać na działania podejmowane przez zbywców występujących o pozwolenia na budowę, czy o warunki zabudowy dla terenu, zapewniających podstawowe przyłącza (media). Nie mogą one jeszcze przesądzać o tym, że zbywcy działają w charakterze handlowców. Również okoliczność podziału, zwłaszcza przy znacznym areale ziemi, nie wyczerpuje jeszcze znamion działalności gospodarczej.

Powyższego nie zmienia również fakt dotychczasowej sprzedaży 1 działki na wskazanym we wniosku terenie. Świadczy o tym zwłaszcza brak zaangażowania środków pochodzących z tej sprzedaży na cele związane z działalnością gospodarczą związaną z profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Tym samym brak angażowania środków pochodzących z tej transakcji jest jedną z przesłanek wykluczających znamiona takiej działalności w odniesieniu do przyszłych

transakcji, potwierdzając brak woli ich angażowania (niekiedy mogących w sytuacji zbycia nieruchomości być znacznymi) w działalność gospodarczą. Wskazana sprzedaż była konsekwencją wykonywania władztwa w ramach majątku prywatnego. Taki charakter będą miały również ewentualne dalsze i potencjalnie możliwe transakcje (o ile dojdą do skutku).

Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że o zakwalifikowaniu planowanej dostawy działek do kategorii czynności bezsprzecznie związanych z działaniami w zakresie rozporządzania majątkiem prywatnym przesądza brak istnienia zorganizowanego zespołu czynności, polegających na zbiorze wyszczególnionych w orzecznictwie sądowo-administracyjnym działań handlowców. Tak więc, w ocenie Wnioskodawcy, wymienione planowane działania nie mogą prowadzić do wniosku, że działać on będzie w charakterze podatnika VAT. Jakakolwiek odmienna wykładnia, w przekonaniu Wnioskodawcy, jest nieuprawniona i sprzeczna z dorobkiem orzeczniczym TSUE i krajowych sądów administracyjnych.

W rezultacie, jako że w przypadku planowanej dostawy działania Wnioskodawcy w odniesieniu do nieruchomości gruntowej nie przybierały i w momencie sprzedaży nie przybiorą formy profesjonalnej, wskazaną czynność dostawy gruntu niezabudowanego uznać należy za niepodlegającą opodatkowaniu VAT. Wnioskodawcy w tym zakresie nie sposób uznać za podatnika.

Reasumując, dostawa wydzielonych niezabudowanych działek gruntu, według Wnioskodawcy, nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Tym samym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie przez organ interpretacyjny prawidłowości wyrażonego w tym zakresie poglądu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działek) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości (działek) będzie podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, ze zm.), – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika m.in., Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie nieruchomości.

Wnioskodawca wraz z małżonką są właścicielami niezabudowanej nieruchomości rolnej (o pierwotnej powierzchni 7,19 ha). W momencie nabycia stanowiła jedną działkę o numerze 1. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę w drodze umowy sprzedaży. Celem jej nabycia było prowadzenie gospodarstwa rolnego oraz ewentualne wykorzystanie na potrzeby mieszkalne.

Pierwotnie Wnioskodawca wystąpił wyłącznie we własnym imieniu z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla „budowy zespołu i budynków w formie zabudowy siedliskowej” celem wybudowania własnego siedliska. Wnioskodawca nie planował odsprzedaży, lecz zamieszkanie na tym terenie.

Niniejsza nieruchomość została następnie wniesiona do majątku wspólnego małżonków na podstawie umowy majątkowej małżeńskiej zawartej w dniu 8 maja 1997 r. Po zawarciu niniejszej umowy, Małżonkowie prowadzili na wskazanym gruncie gospodarstwo ogrodnicze. Od dnia 20 lutego 2014 r. nieruchomość była przedmiotem umowy dzierżawy, a dzierżawca wykorzystywał ją na cele rolnicze.

Działkę nr 1 podzielono w dniu 12 sierpnia 2019 r. na mniejsze, o numerach 2, 3, 4, 5, 6, 7 i 8. Jedną z nich o numerze 6 sprzedano w dniu 10 czerwca 2021 r. Aktualnie dzierżawione są całe działki o numerach: 8, 4, 3, 2 i fragment działki nr 7. Wnioskodawca informuje, że cztery działki powstałe z podziału działki nr 1 zostaną przekazane córkom Wnioskodawcy w drodze darowizny. Jedną z wydzielonych działek - jak wskazano powyżej - zbyto.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy, pomimo zaistniałych okoliczności, dzieci zwiążą się z miejscowością, w której jest położony grunt. Wobec powyższego nie wyklucza sprzedaży pozostałej jego części (teren pierwotnej działki nr 1), oczywiście za wyjątkiem działek, które zostaną darowane córkom. Należy podkreślić, że ze względu na rozmiary gruntu, Wnioskodawca może nie mieć możliwości jego zbycia w całości. Wobec powyższego planuje ewentualną sprzedaż wydzielonych działek. Wnioskodawca zaznacza, że opisana nieruchomość rolna w okresie dzierżawy spełniała ustawowe kryteria dla uznania jej za gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym.

Wnioskodawca zainteresowany jest ustaleniem skutków podatkowych zbycia nieruchomości (kolejnych działek powstałych w wyniku ewentualnego podziału nieruchomości wykorzystywanej w gospodarstwie rolnym - pierwotna działka nr 1).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek powstałych z podziału działki nr 1.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ww. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zauważyć należy, że czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości, z uwagi na fakt, iż wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych (w pieniądzu lub w świadczeniu innego rodzaju), stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Przechodząc zatem na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że skoro Wnioskodawca od dnia 20 lutego 2014 r. dzierżawił działkę pierwotną z której powstaną działki przeznaczone do sprzedaży, Wnioskodawca świadcząc usługi dzierżawy występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ dzierżawa przedmiotowej nieruchomości powoduje, że traci ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych tej nieruchomości powoduje, że działka jest wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Takie podejście potwierdza powołane wcześniej orzeczenie TSUE w sprawie C-291/92, w którym Trybunał wskazał, że „majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. W przedstawionej sprawie Wnioskodawca wydzierżawiał nieruchomość od 2014 r. Zatem nie można przyjąć, że dzierżawiona nieruchomość stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy.

A zatem wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej polegającej na dzierżawie działki nr 1 z której to powstaną działki przeznaczone do sprzedaży, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponadto w przedmiotowej sprawie wystąpią inne okoliczności, które wskazują, że sprzedaż ww. działek dokonywana będzie w warunkach wskazujących na działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wynika bowiem z okoliczności Wnioskodawca podjął działania w celu uatrakcyjnienia działki tj. wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla „budowy zespołów i budynków w formie zabudowy siedliskowej”. Ponadto fakt, że Wnioskodawca ma zamiar dokonać podziału działki 1 na kolejne działki przeznaczone do sprzedaży dowodzi, że zamierza podjąć czynności, które świadczą o tym, że sprzedaż ww. działek nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem należy uznać, że Wnioskodawca działa w charakterze podatnika, a czynności podjęte przez Wnioskodawcę w stosunku do działek będących przedmiotem sprzedaży powstałych z działki pierwotnej nr 1 noszą znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Jak wyżej wskazał tut. Organ dzierżawa działki stanowiącej majątek prywatny - odpowiada wskazanemu w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT rodzajowi działalności gospodarczej polegającej na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Dodatkowo podejmując takie działania jak wystąpienie o warunki zabudowy dla działki 1 z której powstaną działki do sprzedaży oraz podział tej działki na mniejsze działki przeznaczone do sprzedaży, również świadczy o tym, że w rozstrzyganej sprawie czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

W związku z powyższym, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży, działek powstałych z działki pierwotnej nr 1 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego opisu planowanego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy również wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia WSA oraz NSA nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.