0111-KDIB3-1.4012.618.2021.2.AB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 5 lipca 2021 r. (data wpływu do tut. organu 16 lipca 2021 r.) uzupełniony pismem z 22 września 2021 r. (data wpływu 23 września 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży działek niezabudowanych nr 1, 2, 3, 4, 5, 6 oraz opodatkowania właściwą stawką VAT sprzedaży działki nr 7 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży działek niezabudowanych nr 1, 2, 3, 4, 5, 6 oraz opodatkowania właściwą stawką VAT sprzedaży działki nr 7.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 22 września 2021 r. (data wpływu 23 września 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 14 września 2021 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.618.2021.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

(…) (następca prawny (…)) na mocy decyzji uwłaszczeniowej nr (…) z dnia 20.04.1994r. stała się wieczystym użytkownikiem gruntu, na który składają się działki gruntu nr: 7, 1, 2, 3, 4, 5, 6, o faktycznej pow. 36.997 m2, zapisane w KW (…). Nieruchomości nr 1, 2, 3, 4, 5, 7, 6 o łącznej pow. 3,6997ha zajęte są przez funkcjonujący w ramach (…), na której znajduje się ok 80 działek rodzinnych. (…) planuje sprzedać (…) wyżej wskazanych nieruchomości za kwotę 300.046,00 zł netto / 301.120,56 brutto. Jednakże Wnioskodawca powziął wątpliwość co do sposobu opodatkowania ww. sprzedaży nieruchomości.

(…) jest stowarzyszeniem ogrodowym w rozumieniu ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych z dnia 13.12.2013 r. - dalej jako ustawa o rod, i posiada osobowość prawną. Działkowcy zaś posiadający działki rodzinne w (…) są jego członkami. Rodzinny ogród (dalej jako (…)) to wydzielony obszar lub obszary przeznaczone na cele rodzinnych ogrodów działkowych, składające się z działek (podstawowa jednostka przestrzenna rodzinnego ogrodu działkowego, której powierzchnia nie może przekraczać 500 m2, służącą zaspokajaniu potrzeb działkowca i jego rodziny w zakresie prowadzenia upraw ogrodniczych, wypoczynku i rekreacji - art. 2 pkt 2 ustawy o rod) i terenu ogólnego (grunt w rodzinnym ogrodzie działkowym, który nie stanowi wyodrębnionych działek, przeznaczony do wspólnego używania przez osoby korzystające z działek- art. 2 pkt 3 ustawy o rod), służące do wspólnego korzystania przez działkowców, wyposażone w infrastrukturę ogrodową - art. 2 pkt 5 ustawy o rod.

Zgodnie z Ustawą z dnia 6.05.1981 r. o pracowniczych ogrodach działkowych urządzenia ogrodu działkowego przeznaczone do wspólnego korzystania przez użytkowników działek stały się własnością (…) (jednakże z wyłączeniem altan i wszystkiego co znajdowało się na działkach rodzinnych). Zgodnie z art. 15 Ustawy z dnia 8.07.2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych, pracownicze ogrody działkowe stały się rodzinnymi ogrodami działkowymi. Zgodnie z przedmiotową Ustawą urządzenia, budynki i budowle rodzinnego ogrodu działkowego przeznaczone do wspólnego korzystania przez użytkujących działki i służące do zapewnienia funkcjonowania ogrodu stanowią własność (…), zaś nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działce (w tym altany działkowe), wykonane lub nabyte ze środków finansowych użytkownika działki, stanowią jego własność. Ustawa z dnia 8.07.2005 r. została zastąpiona obecnie obowiązującą Ustawą z dnia 13.12.2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych. Obecnie infrastruktura ogrodowa definiowana jest jako budynki i budowle, ogrodzenia, aleje i drogi ogrodowe, place zabaw, świetlice, hydrofornie, sieci wodociągowe i energetyczne oraz inne urządzenia znajdujące się na terenie rodzinnego ogrodu działkowego przeznaczone do wspólnego używania przez osoby korzystające z działek oraz służące do zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rodzinnego ogrodu działkowego, o ile nie wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Na terenie R są jedynie aleje ogrodowe. Infrastruktura ogrodowa stanowi własność stowarzyszenia ogrodowego, z zastrzeżeniem art. 49 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 i 2320). Zgodnie z 30 ust. 1. działkowiec ma prawo zagospodarować działkę i wyposażyć ją w odpowiednie obiekty i urządzenia zgodnie z przepisami ustawy oraz regulaminem. Zgodnie zaś z ust. 2. art. 30 ustawy o rod nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działce, wykonane lub nabyte ze środków finansowych działkowca, stanowią jego własność.

Na każdej działce gruntu wskazanej we wniosku i przeznaczonej do sprzedaży, tj. nr 7, 1, 2, 3, 4, 5 i 6, poza działką nr 3 znajduje się (…), który rozparcelowany jest na ok. 80 działek rodzinnych, użytkowanych przez członków (…), z wyłączeniem samego (…), przedzielonych alejami ogrodowymi, jako terenem wspólnym. Na każdej zaś z ok. 80 działek rodzinnych znajdują się naniesienia w postaci majątku działkowców, są tam także altany działkowe i inne nasadzenia, urządzenia i obiekty, należące zgodnie z ustawą o rod do działkowców, członków (…) Na działce nr 3 znajdują się nieużytki, działka ta jest po za terenem (…).

Zgodnie z art. 2 ust. 9a ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych z dnia 13.12.2013 r., przez altanę działkową należy rozumieć wolnostojący budynek rekreacyjno-wypoczynkowy lub inny obiekt budowlany spełniający taką funkcję, położony na terenie działki w rodzinnym ogrodzie działkowym, o powierzchni zabudowy do 35 m2 oraz o wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich, przy czym do powierzchni zabudowy nie wlicza się tarasu, werandy lub ganku, o ile ich faktyczna powierzchnia nie przekracza 12 m2. Powyższa definicja absolutnie nie przesądza o tym, że altany działkowe są budynkami w rozumieniu prawa budowlanego, bowiem mogą to być także ażurowe wolnostojące obiekty drewniane, czasami nawet przenośne, nie związane trwale z gruntem, a zatem nie posiadające cech budynku w rozumieniu prawa budowlanego (często są to także zwykłe budki z narzędziami służącymi do prowadzenia upraw). Ponadto, żeby dany obiekt uznać za altanę działkową, musi on być położony w rodzinnym ogrodzie działkowym i spełniać przesłanki z wyżej wskazanej definicji.

W art. 5 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych ustawodawca wskazał, iż rodzinne ogrody działkowe jako tereny zielone podlegają ochronie przewidzianej w przepisach o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a także w przepisach dotyczących ochrony przyrody i ochrony środowiska. Natomiast z art. 3 pkt 1 ww. ustawy wynika, iż działka w rodzinnym ogrodzie działkowym przeznaczona jest do zaspokajania potrzeb użytkownika i jego rodziny w zakresie wypoczynku i rekreacji oraz prowadzenia upraw ogrodniczych, z wyłączeniem potrzeb mieszkaniowych i wykonywania działalności gospodarczej (art. 12 ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych). Z ww. przepisów wynika, iż tereny przeznaczone pod ogrody działkowe są traktowane na równi z terenami rolnymi i leśnymi, a użytkownicy tych obszarów mogą z nich korzystać wyłącznie w celach wypoczynku i rekreacji. Tereny te nie mogą natomiast służyć zaspokajaniu celów mieszkaniowych użytkowników ogrodów działkowych, nie mogą też być miejscem wykonywania działalności gospodarczej. Z tych tez względów terenów przeznaczonych pod ogrody działkowe nie można uznać za tereny przeznaczone pod zabudowę.

Na wzniesienie altan działkowych w rodzinnych ogrodach działkowych nie jest konieczne uzyskanie pozwolenia na budowę ani nawet dokonanie zgłoszenia budowy (art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane), pod warunkiem, że położone są one na terenie rodzinnego ogrodu działkowego. Jest to wyjątek od reguły, że do budowy altany potrzebne jest zgłoszenie. Działkowiec zgłasza jedynie zamiar wzniesienia altany działkowej do Zarządu, który następnie w formie uchwały wyraża zgodę na wzniesienie altany działkowej. Jest to procedura wewnatrzzwiązkowa. Dla budowy/położenia tych obiektów żaden z działkowców nie miał obowiązku uzyskać decyzji/pozwolenia. Obiekty te nie powstały w wyniku samowoli budowlanej.

Ponadto informujemy, iż przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca nie posiada/ nie odnalazł żadnych decyzji o warunkach zabudowy do przedmiotowych działek, za wyjątkiem działki nr 7, dla której została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego dot. budowy wodociągu i kanalizacji sanitarnej - Decyzja nr 4. Gmina posiada uchwalone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta (Uchwała nr X Rady Miejskiej z dnia 04.07.2011 r., w którym działki oznaczone są jako:

- 4 obręb 02 – ZD tereny ogródków działkowych

- 1 obręb 02 – ZD tereny ogródków działkowych

- 6 obręb 02 – ZD tereny ogródków działkowych

- 5 obręb 02 – ZD tereny ogródków działkowych

- 2 obręb 02 – ZD tereny ogródków działkowych

- 7 obręb 02 - MW tereny zabudowy wysokiej i średniej intensywności.

Brakuje informacji czy działka nr 3 objęta jest studium.

Wszystkie powyższe działki mają oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków: Rv (grunty orne). Łączna wartość ww. działek gruntu wg. aktualnego operatu wyceny sporządzonego przez rzeczoznawcę wynosi 300.046,00 zł netto, z czego: - wartość działki nr 7, dla której wydano decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego - 4.672,00 zł netto, wartość działek pozostałych - 295.374,00 zł netto.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad.1.

Wg informacji uzyskanych od użytkującego grunt - (…) ((…) nie jest ani właścicielem ani inwestorem zlokalizowanych na przedmiotowym gruncie zabudowań): Naniesienia w postaci majątku działkowców, altany działkowe, nasadzenia, urządzenia i obiekty nie są budynkami w myśl art. 3 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego. W szczególności trudno za budynek lub budowlę w rozumieniu prawa budowlanego (odpowiednio art. 3 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego) uznać altanę działkową, bowiem w praktyce altana nie zawsze jest nawet murowana, nie zawsze ma fundamenty, niektóre altany są drewniane, a nawet ażurowe. Zgodnie natomiast z definicją w ustawie o rodzinnych ogrodach działkowych z dnia 13.12.2013 r. przez altanę działkową należy rozumieć wolnostojący budynek rekreacyjno-wypoczynkowy lub inny obiekt budowlany spełniający taką funkcję, położony na terenie działki w rodzinnym ogrodzie działkowym, o powierzchni zabudowy do 35 m2 oraz o wysokości do 5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach płaskich, przy czym do powierzchni zabudowy nie wlicza się tarasu, werandy lub ganku, o ile ich faktyczna powierzchnia nie przekracza 12 m2. Powyższa definicja absolutnie nie przesądza o tym, że altany działkowe są budynkami w rozumieniu prawa budowlanego, bowiem mogą to być także ażurowe wolnostojące obiekty drewniane, czasami nawet przenośne, niezwiązane trwale z gruntem, a zatem nieposiadające cech budynku w rozumieniu prawa budowlanego (często są to także zwykłe budki z narzędziami służącymi do prowadzenia upraw). Ponadto, żeby dany obiekt uznać za altanę działkową, musi on być położony w rodzinnym ogrodzie działkowym i spełniać przesłanki z wyżej wskazanej definicji.

Ad.2.

(…) (następca prawny (…)) nabyła prawo wieczystego użytkowania wszystkich działek będących przedmiotem wniosku nieodpłatnie na mocy decyzji uwłaszczeniowej Wojewody. W tej sytuacji nie występowała zatem kwestia opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę.

Ad.3.

Przedmiotowe działki nigdy nie były ze strony (…) przedmiotem żadnej umowy cywilnoprawnej oddającej grunty do korzystania przez inne podmioty, ani też na przedmiotowych działkach spółka (…) nie prowadziła działalności gospodarczej.

Na terenie wskazanych działek położony jest od 1954r. (…). Teren ten był wykorzystywany przez (…) wyłącznie do prowadzenia upraw działkowych, tj. działalności rolniczej. Przychody z działalności rolniczej nie są opodatkowane PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), bowiem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT) nie stosuje się m.in. do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej (zob. art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT).

Ad.4.

Działka 3 nie jest zabudowana - jest nieużytkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyżej wymienionej sytuacji, w świetle obecnie obowiązujących przepisów, sprzedaż ww. nieruchomości podlega zwolnieniu z VAT?

Stanowisko przedstawione we wniosku:

Tereny budowlane to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powyższe pojęcie terenów budowlanych na użytek VAT definiuje art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Decydujące znaczenie czy dany teren stanowi teren zabudowany ma to, czy teren ten jest pokryty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zatem zwolnienie od podatku obejmujące tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane ma zastosowanie, jeżeli:

- z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że działka nie jest przeznaczona pod zabudowę,

- dla działki nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wynika, że działka nie jest przeznaczona pod zabudowę,

- dla działki nie istnieje ani miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (interpretacja ogólna Ministra Finansów z 18 czerwca 2013 r., sygn. PT10/033/12/207/WLI/13/RD).

Z kolei dostawy terenów przeznaczonych pod zabudowę nie korzystają ze zwolnienia od podatku, w konsekwencji są opodatkowane VAT według stawki 23% jeżeli z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że działka jest przeznaczona pod zabudowę, lub dla działki nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wynika, że działka jest przeznaczona pod zabudowę. A zatem odpowiedź na pytanie czy sprzedaż gruntu (prawa użytkowania wieczystego) jest opodatkowana podatkiem VAT zależy od tego, czy grunt stanowi teren budowlany. Jeżeli tak, sprzedaż ta (jako dostawa towarów) będzie opodatkowana VAT według stawki 23%. W przeciwnym razie sprzedaż ta (jako dostawa towarów) będzie zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W niniejszej sprawie podatnik, jakim jest (…) planuje sprzedać prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowiony jest rodzinny ogród działkowy (…), który obejmuje ok. 80 działek rodzinnych. Obszar działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 7, 6 nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta, zatwierdzony Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28.12.1992 r. ogłoszony w Dzienniku Urzędowym Województwa nr 1 z dnia 20.01.1993 r. poz. 12 zgodnie z ustawą z dnia 07.07.1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym z dniem 01.01.2003 r. stracił ważność. Gmina posiada uchwalone studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta (Uchwała nr X Rady Miejskiej z dnia 04.07.2011 r., w którym działki oznaczone są jako:

- 4 obręb 02 - ZD tereny ogródków działkowych

- 1 obręb 02 - ZD tereny ogródków działkowych

- 6 obręb 02 - ZD tereny ogródków działkowych

- 5 obręb 02 - ZD tereny ogródków działkowych

- 2 obręb 02 - ZD tereny ogródków działkowych

- 7 obręb 02 - MW tereny zabudowy wysokiej i średniej intensywności.

Brakuje informacji czy działka nr 3 objęta jest studium.

Wszystkie powyższe działki mają oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków: Rv (grunty orne). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku w składzie siedmiu sędziów z dnia 17.01.2011 r. sygn. akt I FPS 8/10 zasygnalizował, że w ustawie o VAT (w brzmieniu obowiązującym 17.01.2011 r.) nie sprecyzowano pojęcia terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, a więc w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Dlatego też od dnia 01.04.2013 r. w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT wprowadzono definicję terenu budowlanego. Zgodnie z tą definicją przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Od dnia 01.04.2013 r. obowiązuje również nowe brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewidujące zwolnienie od podatku w przypadku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Tym samym od dnia 01.04.2013 r. w związku z wprowadzeniem do ustawy o VAT definicji terenu budowlanego dla potrzeb prawidłowej klasyfikacji gruntów celem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, w sytuacji gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie należy już kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków, które były, zgodnie z wykładnią zaprezentowaną w wyroku z dnia 17.01.2011 r., istotne w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31.03.2013 r. W konsekwencji dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Nie można także uznać obszaru rodzinnych ogrodów działkowych za teren zabudowany ze względu na obecność na nim altan działkowych, bowiem jak już było wskazane powyżej definicja altany w ustawie o rod absolutnie nie przesądza o tym, że altany działkowe są budynkami w rozumieniu prawa budowlanego, bowiem mogą to być także ażurowe wolnostojące obiekty drewniane, czasami nawet przenośne, nie związane trwale z gruntem, a zatem nie posiadające cech budynku w rozumieniu prawa budowlanego (często są to także zwykłe budki z narzędziami służącymi do prowadzenia upraw). Ponadto, żeby dany obiekt uznać za altanę działkową, musi on być położony w rodzinnym ogrodzie działkowym i spełniać przesłanki z wyżej wskazanej definicji. Ponadto na jednej z działek, tj. na działce nr 3 są położone jedynie nieużytki, na tej działce nie ma żadnej infrastruktury ogrodowej lub nasadzeń, urządzeń i obiektów, które mogłyby należeć do działkowców.

Zgodnie z 30 ust. 1. działkowiec ma prawo zagospodarować działkę i wyposażyć ją w odpowiednie obiekty i urządzenia zgodnie z przepisami ustawy oraz regulaminem. Zgodnie zaś z ust. 2. art. 30 ustawy o rod nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działce, wykonane lub nabyte ze środków finansowych działkowca, stanowią jego własność. Nie stanowią one zatem własności (…), a jedynie jego członków - działkowców w (…).

Wskazać nadto należy, że obiekty budowlane, nasadzenia, urządzenia i obiekty, tj. m. in. altany działkowe, posadowione na gruncie mają marginalne znaczenie w transakcji, gdyż sensem umowy między stronami jest sprzedaż gruntu (prawa użytkowania wieczystego), a nie tych obiektów. Ustawa o rod wprowadza nawet kolejny wyjątek od zasady superficies solo cedit i wskazuje, że nasadzenia, urządzenia i obiekty (w tym altany) znajdujące się na działce, wykonane lub nabyte ze środków finansowych działkowca, stanowią własność działkowca, i to niezależnie od posiadania przez (…) prawa do gruntu. A wiec prawo własności ww. działkowiec zachowuje nawet, gdy grunt jest własnością osoby trzeciej, a na danym terenie w sposób spełniający definicje rodzinnego ogrodu działkowego funkcjonuje taki ogród. A zatem (…) nie ma możliwości w sposób legalny nabycia prawa własności nasadzeń, urządzeń i obiektów należących do działkowców. Kupuje jedynie grunt, żeby zabezpieczyć się przed roszczeniami osób trzecich, np. o wydanie lub o bezumowne korzystanie z gruntu.

Definicja altany w ustawie o rod również nie przesądza czy altanę można uznać za budynek (przez altanę działkową należy rozumieć wolnostojący budynek rekreacyjno-wypoczynkowy lub inny obiekt budowlany spełniający taką funkcje, położony na terenie działki w rodzinnym ogrodzie działkowym, a ponadto budowa altany nie wymaga pozwolenia na budowę. (…) dąży do uregulowania stanu prawnego nieruchomości, nie jest zaś zainteresowany nabyciem altan, które i tak pozostają własnością poszczególnych działkowców, co jest im zagwarantowane na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy o rod. Celem zawartej umowy ma być sprzedaż gruntu - prawa użytkowania wieczystego, a nie obiektów budowlanych w postaci altan czy instalacji wodociągowej znajdujących się na tym gruncie. Z tego też względu, niezależnie od przepisów prawa podatkowego, wydaje się zasadne przyjęcie, że w niniejszym stanie faktycznym następuje zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu niezabudowanego, mimo znajdujących się na tym gruncie altan i instalacji wodno-energetycznej. Argumentację niniejszą wzmacnia również fakt, że przedmiotowe grunty zostały sklasyfikowane jako grunty orne (Rv), a więc jest on działką przeznaczoną na cele rolnicze, będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku przewidziane treścią art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponieważ wszystkie przedmiotowe działki gruntu nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego, jak również zgodnie z pismami otrzymanymi od Urzędu Miejskiego, nie odnaleziono żadnych decyzji o warunkach zabudowy do przedmiotowych działek, za wyjątkiem działki nr 7, dla której została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, grunty te w myśl definicji zawartej w Ustawie o podatku VAT - art. 2 pkt 33 - nie stanowią terenów budowlanych - za wyjątkiem działki nr 7.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, tylko jedna działka nr 7 spełnia definicje terenu budowlanego w myśl art. 2 pkt 33 Ustawy o podatku VAT, chociaż niedosłownie.

W przytoczonej w art. 2 ust. 33 Ustawy o podatku VAT definicji terenów budowlanych mowa o decyzjach o warunkach zabudowy i Zagospodarowania terenu, a nie o decyzjach o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zdaniem (…) decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego można przyrównywać do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W załączeniu Wnioskodawca przesyła również interpretacje podatkową Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPP2/443-1346/11-2/AK z dnia 23.02.2012 (zał. nr 2) z której wynika, iż tereny przeznaczone pod ogrody działkowe należy uznawać za tereny niezabudowane niestanowiące terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując wg wnioskodawcy w przypadku:

1. Działek gruntu nr: 1, 2, 3, 4, 5, 6 - sprzedaż będzie zwolniona z podatku VAT - na podstawie art. 43 ust 1 pkt 9 Ustawy o podatku VAT - jako zbycie terenów niezabudowanych innych niż budowlane.

2. Działka gruntu nr 7 - sprzedaż będzie opodatkowana podatkiem VAT - jako zbycie terenów niezabudowanych budowlanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zgodnie zatem z powołanymi przepisami, grunt jak i budynki i budowle spełniają definicje towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na „przeniesieniu prawa” do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule „jak właściciel”, co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie „rozporządzanie towarem jak właściciel” w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

Zatem zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy i stan sprawy zauważyć jednak należy, że – jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy – dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwości dowolnego rozporządzania i dysponowania otrzymanym towarem.

Uwzględniając okoliczności sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż naniesień w postaci majątku działkowców, altan działkowych i innych nasadzeń, urządzeń i obiektów, należących zgodnie z ustawą o rod do działkowców, członków (…) nie spełnia definicji dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, albowiem Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania ww. obiektami jak właściciel. Prawo to jest po stronie działkowców, którzy są właścicielami ww. obiektów. Zatem przedmiotem sprzedaży będzie sam grunt (prawo użytkowania wieczystego).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca stał się wieczystym użytkownikiem gruntu, na który składają się działki gruntu nr: 7, 1, 2, 3, 4, 5, 6. Nieruchomości nr 1, 2, 3, 4, 5, 7, 6 zajęte są przez funkcjonujący w ramach (…) na której znajduje się ok 80 działek rodzinnych. Na każdej działce gruntu wskazanej we wniosku i przeznaczonej do sprzedaży, tj. nr 7, 1, 2, 3, 4, 5 i 6, poza działką nr 3 znajduje się (…), który rozparcelowany jest na ok. 80 działek rodzinnych, użytkowanych przez członków (…), z wyłączeniem samego (…), przedzielonych alejami ogrodowymi, jako terenem wspólnym. Na każdej zaś z ok. 80 działek rodzinnych znajdują się naniesienia w postaci majątku działkowców, są tam także altany działkowe i inne nasadzenia, urządzenia i obiekty, należące zgodnie z ustawą o rod do działkowców, członków (…). Na działce nr 3 znajdują się nieużytki, działka ta jest po za terenem (…).

Naniesienia w postaci majątku działkowców, altany działkowe, nasadzenia, urządzenia i obiekty nie są budynkami w myśl art. 3 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego. W szczególności trudno za budynek lub budowlę w rozumieniu prawa budowlanego (odpowiednio art. 3 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego) uznać altanę działkową, bowiem w praktyce altana nie zawsze jest nawet murowana, nie zawsze ma fundamenty, niektóre altany są drewniane, a nawet ażurowe.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „budynku”, „budowli” będących przykładowymi obiektami, które nadają działce status gruntu zabudowanego. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333, ze zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć: budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,

b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,

c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

Ponadto w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy, przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Tak więc skoro naniesienia, jak wskazał Wnioskodawca nie stanowią budynków ani budowli w rozumieniu art. 3 pkt 2 i 3, zatem przedmiotowe działki należy traktować jako działki niezabudowane. Wobec powyższego, jeżeli dostawie na rzecz nabywcy będzie podlegał jedynie sam grunt, to w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować warunki zastosowania zwolnienia od podatku VAT zawarte w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotowe działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca nie posiada/ nie odnalazł żadnych decyzji o warunkach zabudowy do przedmiotowych działek, za wyjątkiem działki nr 7, dla której została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego dot. budowy wodociągu i kanalizacji sanitarnej. Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania wszystkich działek będących przedmiotem wniosku nieodpłatnie na mocy decyzji uwłaszczeniowej Wojewody. W tej sytuacji nie występowała zatem kwestia opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę. Przedmiotowe działki nigdy nie były ze strony Wnioskodawcy przedmiotem żadnej umowy cywilnoprawnej oddającej grunty do korzystania przez inne podmioty, ani też na przedmiotowych działkach Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz ww. przepisy, należy stwierdzić, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działek o nr 1, 2, 3, 4, 5, 6, które jak podaje Wnioskodawca nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego, a ponadto Wnioskodawca nie posiada/nie odnalazł żadnych decyzji o warunkach zabudowy do przedmiotowych działek będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Natomiast jak wynika z opisu sprawy dla działki nr 7 została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego dot. budowy wodociągu i kanalizacji sanitarnej, tym samym działka ta stanowi teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT i jej sprzedaż nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dla dostawy działki nr 7 należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy ww. działki wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z okoliczności sprawy jednak nie wynika, że Wnioskodawca wykorzystywał działkę nr 7 wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe działki, w tym działka 7 nigdy nie były ze strony Wnioskodawcy przedmiotem żadnej umowy cywilnoprawnej oddającej grunty do korzystania przez inne podmioty, ani też na przedmiotowych działkach Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej. Użytkowali je członkowie (…).

Zatem ww. działka nr 7 przeznaczona do sprzedaży nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, tym samym nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zwolnienie ww. działki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki nr 7 nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jak również na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działek nr 1, 2, 3, 4, 5, 6 będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, natomiast sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działki nr 7 będzie opodatkowana właściwą stawką VAT dla gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w odniesieniu do przedstawionego opisu planowanego zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Dodatkowo należy nadmienić, że w przypadku wątpliwości dotyczących prawidłowego zaklasyfikowania obiektów budowlanych w związku z ich opodatkowaniem, od 1 lipca 2020 r. istnieje możliwość wystąpienia z wnioskiem o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię ezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.