0114-KDIP4-2.4012.453.2021.2.SKJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 czerwca 2021 r. (data wpływu 22 czerwca 2021 r.) uzupełnionym pismem z 19 sierpnia 2021 r. (data wpływu 19 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z 16 sierpnia 2021 r. (doręczone 18 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur za niezwrócone opakowania wystawione przez firmę B - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

22 czerwca 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur za niezwrócone opakowania wystawione przez firmę B.

Wniosek uzupełniony został pismem z 19 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Działalność Wnioskodawcy polega głównie na sprzedaży detalicznej. Wnioskodawca ma podpisaną z Grupą B będącą polską firmą zajmującą się hurtową dystrybucją artykułów (…) oraz wsparciem Przedsiębiorców i niezależnego handlu detalicznego w całym kraju, umowę na dostarczanie towaru, który znajduje się w opakowaniach np. butelkach, paletach bądź specjalnych skrzynkach. Wnioskodawca miesięcznie otrzymuje określoną ilość opakowań i w zależności od sprzedaży towarów, zwraca tyle opakowań ile jest nieużywanych. Do chwili obecnej opakowania były rozliczane notą kaucyjną. Po paru latach na opakowaniach wystąpiło saldo, wynikające z mniejszej ilości zwróconych opakowań w stosunku do otrzymanych.

Od maja z przyczyn znanych tylko Grupie B, postanowili Wnioskodawcę obciążyć dwoma fakturami na łączną kwotę 65.310,42 zł w tym VAT (podatek od towarów i usług): 12.212,51 zł za niezwrócone opakowania, w uwagach z dopiskiem: Vatowanie salda (…). Jednocześnie firma B wystawiła notę uznaniową na Wnioskodawcę jako nabywców tytułem: „kaucja za opakowania zwrotne” na kwotę brutto wyżej wymienionych faktur.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż sposób rozliczeń opakowań wynika z dokumentu określającego ogólne warunki dostaw produktów oraz opakowań. W wymienionym dokumencie ilość opakowań określona jest na podstawie „(`(...)`)” które są dowodami świadczącymi o wydaniu lub przyjęciu opakowań. A jako odbiorca, otrzymuje wyżej wymieniony dokument wraz z dostawą towarów do sklepów. W momencie otrzymania towaru Wnioskodawca musi potwierdzić ilość przyjętych opakowań na (`(...)`) oraz przekazać dostawcy kopię tego dokumentu. W tym samym momencie Wnioskodawca zdaje dostawcy opakowania w celu wymiany. Skutkuje to powstaniem salda opakowań - różnicą w przyjętych i zwróconych opakowaniach na koniec miesiąca, które jest publikowane na stronie internetowej kontrahenta Wnioskodawcy.

Cała wymieniona procedura powtarzała się co miesiąc od początku powstania sklepów franczyzowych, wykazując na koniec roku ogólne saldo nadmiaru lub deficytu zwróconych opakowań, które przenoszone jest na rok następny, celem kontynuowania wymienionego wyżej procesu zdawania opakowań.

Zawarta umowa ustala kaucję według cen wskazanych na dokumentach (`(...)`) .

W przypadku niezwrócenia w terminie opakowań Kontrahent nie przewiduje żadnej kary. Wyjątkiem jest rozwiązanie umowy Franczyzowej z Kontrahentem, kiedy to Kontrahent obciąża Wnioskodawcę fakturą za opakowania.

Wystawione faktury, które zostały wymienione we wniosku o indywidualną interpretację, dokumentują faktycznie niezwrócone opakowania do Kontrahenta.

A nie dokonuje zwrotu opakowań tylko w przypadku zakończenia umowy współpracy z Kontrahentem, kiedy nie zwróci wszystkich opakowań przyjętych od Kontrahenta. Jeśli A po ustaniu umowy, nie zwróci przyjętych opakowań, Kontrahent obciąży A wartością niezwróconych opakowań poprzez wystawienie faktury na wartość tych opakowań. Kontrahent nie wymaga od Wnioskodawcy składania wyjaśnień przyczyn niemożności zwrotu opakowań, tylko obciąża Wnioskodawcę fakturą za opakowania. Sam deficyt na saldzie opakowań za który kontrahent obciążył Wnioskodawcę fakturami wymienionymi w indywidualnej interpretacji wyniknął w dużej mierze ze zniszczeń opakowań oraz zdarzeń losowych, typu zaginięć opakowań, co przypuszczalnie mogło wynikać m.in. z kradzieży. Jednak A nie jest w stanie udowodnić sporadycznych ubytków w ciągu okresu rozliczeniowego opakowań, wynikających właśnie z kradzieży. Brak opakowań traktowany był jako ubytek wynikający z ogólnej pracy działalności sklepów A (stłuczenie butelki, zniszczenie opakowania podczas przenoszenia bądź rozpakowywania).

Wystawione faktury obejmują sytuację, dotyczącą ogólnego salda opakowań powstałego od początku istnienia sklepów franczyzowych do których Kontrahent dostarczał towary i opakowania. B przyjmowane na bieżąco opakowania, rozliczał na poczet ogólnego salda opakowań, ciągnącego się przez cały okres działalności sklepów A, co skutkowało deficytem opartym na rozliczeniu kaucyjnym. Od maja 2021 roku Kontrahent postanowił naliczyć podatek od towarów i usług (VAT) na przyjęte, a nie niezwrócone przez Wnioskodawcę opakowania co było konsekwencją wystawienia faktur opisanych w indywidualnej interpretacji. Tak jak Wnioskodawca opisywał w interpretacji indywidualnej, Kontrahent wystawił na A notę uznaniową, po wystawieniu opisywanych faktur VAT.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) oraz dokonuje dostaw opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji będzie miał zastosowanie art. 86 Ustawy o podatku od towarów i usług? Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawca może obniżyć kwotę podatku należnego o sumę kwot podatku naliczonego z faktur na opakowania wystawione przez firmę B?

Stanowisko Wnioskodawcy:

A jest czynnym podatnikiem VAT i zgodnie z art. 86 przysługuje jej prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, w zakresie jakim zakupione opakowania były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Jednak w tym przypadku, uwzględniając wystawioną notę uznaniową Wnioskodawca uważa, że nie powinien odliczać podatku VAT naliczonego od wystawionych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej: „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Definicję towarów zawiera art. 2 pkt 6 ustawy, który stanowi, że są nimi rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – dalej: TSUE w wyroku z dnia 8 stycznia 1990 r. w sprawie C-320/88 EU:C:1990:61 Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV.

W orzeczeniu tym TSUE stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, TSUE posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały zawarte w Dziale IX ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Istnienie związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Stanowisko powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie TSUE.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:

a) wystawionymi przez podmiot nieistniejący,

b) (uchylona);

2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;

3. (uchylony);

4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:

a) stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,

b) podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,

c) potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;

5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;

6. (uchylony);

7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Natomiast w myśl art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że działalność Wnioskodawcy polega głównie na sprzedaży detalicznej. Wnioskodawca ma podpisaną z Grupą B będącą polską firmą zajmującą się hurtową dystrybucją artykułów (…) oraz wsparciem Przedsiębiorców i niezależnego handlu detalicznego w całym kraju, umowę na dostarczanie towaru, który znajduje się w opakowaniach np. butelkach, paletach bądź specjalnych skrzynkach. Wnioskodawca miesięcznie otrzymuje określoną ilość opakowań i w zależności od sprzedaży towarów, zwraca tyle opakowań ile jest nieużywanych. Do chwili obecnej opakowania były rozliczane notą kaucyjną. Po paru latach na opakowaniach wystąpiło saldo, wynikające z mniejszej ilości zwróconych opakowań w stosunku do otrzymanych.

Od maja z przyczyn znanych tylko Grupie B, postanowili Wnioskodawcę obciążyć dwoma fakturami na łączną kwotę 65.310,42 zł w tym VAT: 12.212,51 zł za niezwrócone opakowania, w uwagach z dopiskiem: Vatowanie salda (…). Jednocześnie firma B wystawiła notę uznaniową na Wnioskodawcę jako nabywców tytułem: „kaucja za opakowania zwrotne” na kwotę brutto wyżej wymienionych faktur.

Sposób rozliczeń opakowań wynika z dokumentu określającego ogólne warunki dostaw produktów oraz opakowań. W wymienionym dokumencie ilość opakowań określona jest na podstawie „(`(...)`)” które są dowodami świadczącymi o wydaniu lub przyjęciu opakowań. A jako odbiorca, otrzymuje wyżej wymieniony dokument wraz z dostawą towarów do sklepów. W momencie otrzymania towaru Wnioskodawca musi potwierdzić ilość przyjętych opakowań na (`(...)`) oraz przekazać dostawcy kopię tego dokumentu. W tym samym momencie Wnioskodawca zdaje dostawcy opakowania w celu wymiany. Skutkuje to powstaniem salda opakowań - różnicą w przyjętych i zwróconych opakowaniach na koniec miesiąca, które jest publikowane na stronie internetowej naszego kontrahenta. Cała wymieniona procedura powtarzała się co miesiąc od początku powstania sklepów franczyzowych, wykazując na koniec roku ogólne saldo nadmiaru lub deficytu zwróconych opakowań, które przenoszone jest na rok następny, celem kontynuowania wymienionego wyżej procesu zdawania opakowań.

Zawarta umowa ustala kaucję według cen wskazanych na dokumentach (`(...)`). W przypadku niezwrócenia w terminie opakowań Kontrahent nie przewiduje żadnej kary. Wyjątkiem jest rozwiązanie umowy Franczyzowej z Kontrahentem, kiedy to Kontrahent obciąża Wnioskodawcę fakturą za opakowania. Wystawione faktury, które zostały wymienione we wniosku o indywidualną interpretację, dokumentują faktycznie niezwrócone opakowania do Kontrahenta.

A nie dokonuje zwrotu opakowań tylko w przypadku zakończenia umowy współpracy z Kontrahentem, kiedy nie zwróci wszystkich opakowań przyjętych od Kontrahenta. Jeśli A po ustaniu umowy, nie zwróci przyjętych opakowań, Kontrahent obciąży A wartością niezwróconych opakowań poprzez wystawienie faktury na wartość tych opakowań. Kontrahent nie wymaga od Wnioskodawcy składania wyjaśnień przyczyn niemożności zwrotu opakowań, tylko obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT za opakowania. Sam deficyt na saldzie opakowań za który kontrahent obciążył Wnioskodawcę fakturami wymienionymi w indywidualnej interpretacji wyniknął w duże mierze ze zniszczeń opakowań oraz zdarzeń losowych, typu zaginięć opakowań, co przypuszczalnie mogło wynikać m.in. z kradzieży. Jednak A nie jest w stanie udowodnić sporadycznych ubytków w ciągu okresu rozliczeniowego opakowań, wynikających właśnie z kradzieży. Brak opakowań traktowany był jako ubytek wynikający z ogólnej pracy działalności sklepów A. (stłuczenie butelki, zniszczenie opakowania podczas przenoszenia bądź rozpakowywania). Wystawione faktury obejmują sytuację, dotyczącą ogólnego salda opakowań powstałego od początku istnienia sklepów franczyzowych do których Kontrahent dostarczał towary i opakowania. B przyjmowane na bieżąco opakowania, rozliczał na poczet ogólnego salda opakowań, ciągnącego się przez cały okres działalności sklepów A co skutkowało deficytem opartym na rozliczeniu kaucyjnym. Od maja 2021 roku Kontrahent postanowił naliczyć podatek od towarów i usług (VAT) na przyjęte, a nie niezwrócone przez Wnioskodawcę opakowania co było konsekwencją wystawienia faktur opisanych w indywidualnej interpretacji. Tak jak Wnioskodawca opisywał w interpretacji indywidualnej, Kontrahent wystawił na A notę uznaniową, po wystawieniu opisywanych faktur VAT.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) oraz dokonuje dostaw opodatkowanych podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o sumę kwot podatku naliczonego z faktur na opakowania wystawione przez firmę B.

Jak już wyżej wskazano „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy – nie musi jej towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym.

Należy zatem stwierdzić, że już w momencie przekazania przez B opakowań zwrotnych po stronie Wnioskodawcy nastąpiła możliwość faktycznego dysponowania nimi – prawo do rozporządzania opakowaniami zwrotnymi jak właściciel.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zgodnie z art. 29a ust. 10 pkt 2 ustawy, podstawę opodatkowania obniża się o wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12.

Jak stanowi art. 29a ust. 11 ustawy, do podstawy opodatkowania nie wlicza się wartości opakowania, jeżeli podatnik dokonał dostawy towaru w opakowaniu zwrotnym, pobierając kaucję za to opakowanie lub określając taką kaucję w umowie dotyczącej dostawy towaru.

W myśl art. 29a ust. 12 ustawy, w przypadku niezwrócenia przez nabywcę opakowania, o którym mowa w ust. 11, podstawę opodatkowania podwyższa się o wartość tego opakowania:

1. w dniu następującym po dniu, w którym umowa przewidywała zwrot opakowania - jeżeli tego opakowania nie zwrócono w terminie określonym w umowie;

2. 60 dnia od dnia wydania opakowania - jeżeli w umowie nie określono terminu zwrotu tego opakowania.

Celem regulacji zwartej w art. 29a ust. 11 ustawy jest uproszczenie rozliczeń w zakresie opakowań zwrotnych, których koszt – co do zasady – powinien zwiększać podstawę opodatkowania, a których specyfika polega na tym, że po wykorzystaniu są z reguły zwracane sprzedawcy.

Odnosząc powyżej przywołane przepisy do regulacji unijnych należy wskazać, że Dyrektywa 2006/112/WE Rady w art. 92 przewiduje, że w przypadku kosztów opakowań zwrotnych, państwa członkowskie mogą przyjąć jeden z następujących środków:

1. wyłączyć je z podstawy opodatkowania, podejmując niezbędne środki w celu skorygowania tej podstawy, jeśli opakowania nie zostaną zwrócone;

2. włączyć je do podstawy opodatkowania, podejmując niezbędne środki w celu skorygowania tej podstawy, jeśli opakowania zostaną zwrócone.

Opakowania zwrotne są specyficznym przedmiotem obrotu gospodarczego. Powoduje to konieczność zastosowania wobec nich specyficznych zasad rozliczania ze względu na ich akcesoryjność względem towarów, które są w nich przenoszone.

Polski ustawodawca w obowiązujących regulacjach zdecydował się na pierwsze rozwiązanie, o którym mowa w Dyrektywie, tj. zasadniczo wyłączenie opakowań zwrotnych z podstawy opodatkowania, podejmując jednak niezbędne środki w celu skorygowania tej podstawy w przypadku niezwrócenia opakowań.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

W tym miejscu warto nadmienić, że zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Terminy, w jakich należy wystawić faktury ustawodawca określił w art. 106i ustawy.

Na podstawie art. 106i ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 29a ust. 12, fakturę wystawia się nie później niż:

1. 7. dnia od określonego w umowie dnia zwrotu opakowania;
2. 60. dnia od dnia wydania opakowania, jeżeli w umowie nie określono terminu zwrotu opakowania.

W przypadku zatem niezwrócenia w odpowiednim terminie opakowań zwrotnych, podatnik powinien dokonać w terminach wynikających z art. 29a ust. 12 ustawy podwyższenia o wartość opakowań, podstawy opodatkowania z tytułu tej dostawy dokumentując tą czynność wystawieniem stosownej faktury.

Zatem Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur za niezwrócone opakowania, gdyż nie występują negatywne przesłanki z art. 88 ust. 3a ustawy. W analizowanej sprawie występuje związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, gdyż jak wynika z wniosku, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest czynnym podatnikiem podatku oraz wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT polegające na sprzedaży detalicznej towarów.

W konsekwencji Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o sumę kwot podatku naliczonego z faktur wystawionych przez firmę B dokumentujących niezwrócone opakowania zwrotne.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.