Interpretacja dotyczy opodatkowania VAT sprzedaży nieruchomości wraz z budynkami i budowlami oraz obowiązku korekty odliczonego podatku naliczonego przez Wnioskodawcę_1. Organ uznał, że: 1. Sprzedaż nieruchomości z budynkami i budowlami przez Wnioskodawcę_1 będzie podlegać opodatkowaniu VAT, jednak skorzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ od pierwszego zasiedlenia budynków i budowli (2 stycznia 2019 r.) do planowanej sprzedaży minie ponad 2 lata. 2. Wnioskodawca_1 nie będzie zobowiązany do korekty odliczonego podatku naliczonego, gdyż nie odliczał VAT przy nabyciu nieruchomości ani nie dokonywał ulepszeń na nieruchomości w ciągu ostatnich 10 lat.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z 13 lipca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem e-puap – 13 lipca 2021 r., za pośrednictwem Poczty Polskiej – 20 lipca 2021 r.), uzupełnionym 17 sierpnia 2021 r. (data wpływu 20 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości i braku obowiązku korekty kwoty podatku naliczonego – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
13 lipca 2021 r. za pośrednictwem e-puap, 20 lipca 2021 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości i braku obowiązku korekty kwoty podatku naliczonego.
Wniosek został uzupełniony pismem z 17 sierpnia 2021 r. (data wpływu 20 sierpnia 2021 r.).
We wniosku złożonym przez:
przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Sposób nabycia Nieruchomości:
W dniu 12 kwietnia 2002 r. ojciec Wnioskodawcy_1 sporządził testament, w którym zapisał Wnioskodawcy_1 udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej przy oznaczonej jako działka ewidencyjna nr 1 o powierzchni 1.062 m2 opisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy wraz z własnością budynków znajdujących się na tej nieruchomości gruntowej (dalej „Nieruchomość”).
Budynki posadowione na nieruchomości to budynek biurowy z lokalami użytkowymi wraz z przynależnymi miejscami postojowymi i hale magazynowo-produkcyjne wraz z wiatami magazynowymi - wolnostojące. Budynki ani budowle nie pełnią funkcji mieszkalnej. Wiaty magazynowe to blaszane garaże, które nie są trwale związane z gruntem, umiejscowione są na wybetonowanej powierzchni, ale mogą być w każdym czasie przeniesione w inne miejsce, bez zmiany struktury czy bez zniszczenia bryły garażu, ze względu na kubaturę wymaga to pewnych większych zabiegów logistycznych.
Nabycie udziału w ½, umowa sprzedaży:
Dnia 1 kwietnia 2004 r. nastąpił podział majątku dorobkowego ojca Wnioskodawcy_1 i jego byłej żony, w którym podzielili współwłasność ustawową małżeńską w ten sposób, że każde z nich (ojciec Wnioskodawcy_1 oraz jego była małżonka) otrzymało po ½ udziału w prawie użytkowania nieruchomości i ½ udziału we własności posadowionych na nim budynków.
Wnioskodawca_1 wraz z żoną następnie w tym samym akcie notarialnym nabyli na zasadach wspólności ustawowej na własność udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości i udziale we własności budynków należących do byłej żony ojca Wnioskodawcy_1 w drodze umowy sprzedaży. Wnioskodawcy_1 nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego od tego nabycia udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości z udziałem we własności budynków i budowli, ponieważ sprzedaż nie była opodatkowana podatkiem VAT (podatek od towarów i usług), był to zakup od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej.
Nabycie pozostałego udziału ½, spadek:
Następnie po śmierci ojca Wnioskodawca_1 nabył w spadku udział przypadający ojcu Wnioskodawcy_1 w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości z udziałem we własności budynków i budowli. Tym samym Wnioskodawca_1 wraz z żoną stali się właścicielami całości prawa użytkowania wieczystego nieruchomości z własnością budynków posadowionych na tej nieruchomości.
Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej w prawo własności:
Dnia 10 września 2012 r. Zarząd Dzielnicy przekształcił odpłatnie prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej ustalając opłatę przekształceniową, zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości. Opłata jest płatna w 20 ratach rocznych. Wnioskodawca_1, ani jego małżonka nie otrzymali od gminy faktur VAT za czynność przekształcenia, ani w chwili wydania decyzji w 2012 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego we własność, ani przy uiszczaniu poszczególnych rat, w konsekwencji Wnioskodawca_1 nie odliczał podatku naliczonego ponieważ takowy nie występował. Wnioskodawca_1 dokonał już całkowitej spłaty opłaty za przekształcenie użytkowania wieczystego dokonując jednorazowej płatności w 2020 roku. Prawo użytkowania wieczystego zostało ustanowione 17 maja 1969 roku, a następnie zostało przedłużone 14 maja 2009 roku.
Zawarcie umowy najmu lokalu z Najemcą przedsiębiorcą:
Dnia 28 grudnia 2018 r. Wnioskodawca_1 zawarł umowę najmu lokalu użytkowego, w której wynajął całą nieruchomość wraz z budynkami, miejscami postojowymi i wiatami. Umowa weszła w życie dnia 2 stycznia 2019 r. Od tamtego okresu zmieniał się zakres najmu nieruchomości gruntowej i budynków, a także wynagrodzenie z tytułu najmu. Umowa najmu nadal wiąże Strony. Wnioskodawca_1 najmował także lokale innym podmiotom. Wynagrodzenie z tytułu czynszu najmu zawierało podatek od towarów i usług.
Wnioskodawca_1 w wystawianych fakturach tytułem wynagrodzenia zawierał podatek od towarów i usług oraz go rozliczał. Wnioskodawca_1 składa deklaracje podatkowe, dotyczące podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca_1 nie dokonywał na nieruchomości ani w budynkach lub budowlach na nieruchomości ulepszeń przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości.
W okresie ostatnich 10 lat Wnioskodawca_1 nie dokonywał żadnych ulepszeń lub budowy obiektów na nieruchomości, od których przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.
Kolejny spadek:
W dniu 27 stycznia 2020 r. zmarła żona Wnioskodawcy_1. Spadek po żonie zgodnie z aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 listopada 2020 r. nabyli na podstawie testamentu Wnioskodawca_2 (½) i Wnioskodawca_3 (½). Wnioskodawca_2 i Wnioskodawca_3 nie są zarejestrowani dla potrzeb podatku VAT, nie prowadzą działalności gospodarczej.
Obecnie wszyscy Wnioskodawcy zamierzają razem sprzedać nieruchomość wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Zdaniem Zainteresowanych:
Ad. Pytanie lit. a):
Zdaniem Wnioskodawców transakcja sprzedaży Nieruchomości z posadowionymi na niej budynkami i budowlami będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług lub nie będzie jej podlegać.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również sprzedaż. Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zdaniem Wnioskodawców planowana sprzedaż Nieruchomości w przyszłości będzie czynnością odpłatną i będzie dotyczyć towaru (nieruchomości z posadowionymi na niej budynkami i budowlami), z którego wynajmu Wnioskodawca_1 rozliczał podatek VAT. Zatem sprzedaż ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy.
Mając jednak na uwadze zwolnienia określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 Ustawy zdaniem Wnioskodawcy czynność ta będzie zwolniona z podatku VAT, ponieważ od jej nabycia Wnioskodawcy, ani jego żonie nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego. Ponadto czynność ta będzie zwolniona wg Wnioskodawcy również z uwagi na art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a) Ustawy, ponieważ pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynków i budowli (wg Wnioskodawcy jest to dzień rozpoczęcia obowiązywania Umowy najmu nieruchomości z budynkami i budowlami czyli 2 stycznia 2019 r.), a planowaną datą sprzedaży nieruchomości z tymi budynkami i budowlami w przyszłości, już minęło 2 lata. Termin 2 letni z tego przepisu zakończył się 2 stycznia 2021 r. Zgodnie natomiast z art. 29 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku budynków lub budowli trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy transakcja sprzedaży nieruchomości z budynkami i budowlami będzie transakcją zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Zbycie udziału w Nieruchomości przez Wnioskodawcę_2 oraz Wnioskodawcę_3 będzie bez podatku VAT, ponieważ osoby te nie są podatnikami podatku VAT, zbywają swój majątek prywatny, który w 2020 roku odziedziczyli po matce.
Ad. Pytanie lit. b)
Zdaniem Wnioskodawcy_1 nie będzie on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego ponieważ w ciągu 10 lat nie dokonywał ulepszeń, remontów ani nie odliczył podatku związanego z nabyciem Nieruchomości.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Ad 1
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:
(…)
Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:
Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740), zwanej dalej: Kodeksem cywilnym.
Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.
Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Należy podkreślić, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.
Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.
W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.
Odnosząc powyższe rozważania do sytuacji przedstawionej we wniosku należy zauważyć, że opisany we wniosku zabudowany grunt będący w użytkowaniu wieczystym nie spełnia kryterium do uznania go za „majątek prywatny”, o którym mowa powyżej.
Z opisu zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że 28 grudnia 2018 r. Wnioskodawca_1 zawarł umowę najmu lokalu użytkowego, w której wynajął całą nieruchomość wraz z budynkami, miejscami postojowymi i wiatami. Umowa weszła w życie 2 stycznia 2019 r. Od tamtego okresu zmieniał się zakres najmu nieruchomości gruntowej i budynków, a także wynagrodzenie z tytułu najmu. Umowa najmu nadal wiąże Strony. Wnioskodawca_1 najmował także lokale innym podmiotom. Wynagrodzenie z tytułu czynszu najmu zawierało podatek od towarów i usług.
Wnioskodawca_1 w wystawianych fakturach tytułem wynagrodzenia zawierał podatek od towarów i usług oraz go rozliczał. Wnioskodawca_1 składa deklaracje podatkowe, dotyczące podatku od towarów i usług.
Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.
Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.
W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).
Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.
Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.
Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
W rezultacie, Wnioskodawca_1 zawierając 28 grudnia 2018 r. umowę najmu lokalu użytkowego, w której wynajął całą nieruchomość wraz z budynkami, miejscami postojowymi i wiatami spowodował, że ww. nieruchomość straciła walor „prywatny” – stała się majątkiem wykorzystywanym w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.
Wnioskodawca_1, sprzedając swój udział w nieruchomości, będzie zbywał majątek wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej. Sposób wykorzystania nieruchomości przejawiający się w zawarciu umowy najmu bezspornie wskazuje, że nieruchomość utraciła walor majątku osobistego a podjęte działania nie stanowią zwykłego zarządzania majątkiem prywatnym, o którym mowa w powołanych powyżej orzeczeniach TSUE.
Transakcji sprzedaży przez Wnioskodawcę_1 udziału w nieruchomości nie można klasyfikować jako czynności zarządzania majątkiem prywatnym, bowiem zgodnie z powołanymi orzeczeniami, a w szczególności wyrokiem TSUE w sprawie C-291/92, nieruchomość była wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a przymiot „majątku prywatnego” może być nadany jedynie wówczas, gdy podatnik w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazuje zamiar jej wykorzystywania w ramach majątku osobistego, czego w analizowanej sprawie nie ma.
Zatem biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę_1 udziału w nieruchomości wypełniać będzie definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca_1 będzie działać jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji ww. sprzedaż udziału w nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.
Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.
Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:
Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.
Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:
Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.
W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10a tego przepisu.
Ponadto jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.
Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków, budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.
Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, dnia 28 grudnia 2018 r. Wnioskodawca_1 zawarł umowę najmu lokalu użytkowego, w której wynajął całą nieruchomość wraz z budynkami, miejscami postojowymi i wiatami. Umowa weszła w życie 2 stycznia 2019 r.
Jednocześnie Wnioskodawca_1 nie dokonywał na nieruchomości ani w budynkach lub budowlach na nieruchomości ulepszeń przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości.
Tym samym 2 stycznia 2019 r. (wejście w życie umowy najmu) doszło do pierwszego zasiedlenia znajdujących się na nieruchomości budynków i budowli – planowana przez Zainteresowanych sprzedaż odbędzie się zatem po upływie 2 lat od tego zasiedlenia.
Zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy będzie mieć zastosowanie (w szczególności nie zachodzi wyłączenie, o którym mowa w lit. b przedmiotowego przepisu).
Zatem sprzedaż przez Wnioskodawcę_1 budynków i budowli wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntów będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług i korzystać będzie ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
Natomiast z tytułu sprzedaży nieruchomości nie będą podatnikami podatku od towarów i usług Wnioskodawca_2 i Wnioskodawca_3.
Wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.
W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.
Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.
Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.
Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.
Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.
Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.
W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takich aktywnościach Wnioskodawcy_2 i Wnioskodawcy_3 w przedmiocie zbycia udziałów w zabudowanej nieruchomości, które byłyby porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawcy (2 i 3) nabyli swoje udziały w ramach spadku. W dniu 27 stycznia 2020 r. zmarła żona Wnioskodawcy_1. Spadek po żonie zgodnie z aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 listopada 2020 r. nabyli na podstawie testamentu Wnioskodawca_2 (½) i Wnioskodawca_3 (½). Wnioskodawca_2 i Wnioskodawca_3 nie są zarejestrowani dla potrzeb podatku VAT, nie prowadzą działalności gospodarczej.
Z wniosku nie wynika, aby podejmowali Oni jakiekolwiek działania w związku z planowaną sprzedażą (np. uzbrojenie nieruchomości, wystąpienie o wydanie pozwolenia na budowę, wydzielenie dróg wewnętrznych, wykonanie przyłączy mediów oraz energii elektrycznej, czy podjęcie aktywnych działań marketingowych w celu sprzedaży ww. nieruchomości – reklamy wykraczającej poza zwykłe formy ogłoszenia, itp.). Wnioskodawcy (2 i 3) nie podjęli takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.
Należy również mieć na uwadze, że nieruchomość jest wynajmowana, jednak to Wnioskodawca_1 dnia 28 grudnia 2018 r. zawarł umowę najmu lokalu użytkowego, w której wynajął całą nieruchomość wraz z budynkami, miejscami postojowymi i wiatami. Umowa weszła w życie dnia 2 stycznia 2019 r. To Wnioskodawca_1 w wystawianych fakturach wykazuje podatek od towarów i usług od otrzymywanego wynagrodzenia i go rozlicza oraz składa deklaracje podatkowe w tym zakresie.
Zatem w związku ze sprzedażą nieruchomości opisanej we wniosku, Wnioskodawcy_2 i Wnioskodawcy_3 nie można uznać za podatników podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy wykonujących działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. Ustawy.
Zatem stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.
Ad 2
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy o VAT.
Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.
W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.
Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).
Stosownie do art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.
W świetle art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.
Na podstawie art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:
W opisie sprawy wskazano, że 12 kwietnia 2002 r. ojciec Wnioskodawcy_1 sporządził testament, w którym zapisał Wnioskodawcy_1 udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej wraz z własnością znajdujących się budynków.
Budynki posadowione na nieruchomości to budynek biurowy z lokalami użytkowymi wraz z przynależnymi miejscami postojowymi i hale magazynowo-produkcyjne wraz z wiatami magazynowymi - wolnostojące. Budynki ani budowle nie pełnią funkcji mieszkalnej. Wiaty magazynowe to blaszane garaże, które nie są trwale związane z gruntem, umiejscowione są na wybetonowanej powierzchni, ale mogą być w każdym czasie przeniesione w inne miejsce, bez zmiany struktury czy bez zniszczenia bryły garażu.
1 kwietnia 2004 r. nastąpił podział majątku dorobkowego ojca Wnioskodawcy_1 i jego byłej żony, w którym podzielili współwłasność ustawową małżeńską w ten sposób, że każde z nich (ojciec Wnioskodawcy_1 oraz jego była małżonka) otrzymało po ½ udziału w prawie użytkowania nieruchomości i ½ udziału we własności posadowionych na nim budynków.
Wnioskodawca_1 wraz z żoną następnie w tym samym akcie notarialnym nabyli na zasadach wspólności ustawowej na własność udział w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości i udziale we własności budynków należących do byłej żony ojca Wnioskodawcy_1 w drodze umowy sprzedaży. Wnioskodawcy_1 nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego od tego nabycia udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości z udziałem we własności budynków i budowli, ponieważ sprzedaż nie była opodatkowana podatkiem VAT, był to zakup od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej.
Następnie po śmierci ojca Wnioskodawca_1 nabył w spadku udział przypadający ojcu Wnioskodawcy_1 w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości z udziałem we własności budynków i budowli. Tym samym Wnioskodawca_1 wraz z żoną stali się właścicielami całości prawa użytkowania wieczystego nieruchomości z własnością budynków posadowionych na tej nieruchomości.
10 września 2012 r. Zarząd Dzielnicy przekształcił odpłatnie prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej ustalając opłatę przekształceniową zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości. Opłata jest płatna w 20 ratach rocznych. Wnioskodawca_1, ani jego małżonka nie otrzymali od gminy faktur VAT za czynność przekształcenia, ani w chwili wydania decyzji w 2012 roku o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego we własność, ani przy uiszczaniu poszczególnych rat, w konsekwencji Wnioskodawca_1 nie odliczał podatku naliczonego ponieważ podatek nie występował.
W okresie ostatnich 10 lat Wnioskodawca_1 nie dokonywał żadnych ulepszeń lub budowy obiektów na nieruchomości, od których przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.
27 stycznia 2020 r. zmarła żona Wnioskodawcy_1. Spadek po żonie zgodnie z aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 listopada 2020 r. nabyli na podstawie testamentu Wnioskodawca_2 (½) i Wnioskodawca_3 (½).
Wątpliwości dotyczą obowiązku korekty przez Wnioskodawcę_1 odliczonego podatku naliczonego w związku ze sprzedażą nieruchomości wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami.
Analiza przedstawionego opisu na tle przytoczonych powyżej regulacji prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca nie ma obowiązku korekty odliczonego podatku naliczonego. Jak bowiem wskazano we wniosku, w opisanej sytuacji w ogóle nie wystąpiła kwota podatku naliczonego, która podlegałaby ewentualnej korekcie. Nabycie przez Wnioskodawcę_1 wraz z żoną udziału w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynków należących do byłej żony ojca Wnioskodawcy_1 nastąpiło w drodze umowy sprzedaży, która to sprzedaż nie była opodatkowana podatkiem VAT - był to zakup od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Po śmierci ojca Wnioskodawca_1 nabył natomiast przypadający jemu udział w drodze spadku. Ponadto z tytułu dokonanego 10 września 2012 r. odpłatnego przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności Wnioskodawca_1, ani jego małżonka nie otrzymali od gminy faktur VAT za czynność przekształcenia, ani w chwili wydania decyzji o przekształceniu, ani przy uiszczaniu poszczególnych rat. Wnioskodawca_1 nie dokonywał również żadnych ulepszeń lub budowy obiektów na nieruchomości w okresie ostatnich 10 lat, od których przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Zatem Wnioskodawca_1 nie będzie obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego w związku ze sprzedażą nieruchomości wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami.
Wobec powyższego stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili