0114-KDIP1-3.4012.458.2021.2.AMA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lipca 2021 r. (data wpływu 5 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 2 września 2021 r. (data wpływu 7 września 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 27 sierpnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.458.2021.1.AMA (doręczone Stronie 30 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży działek niezabudowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 2 września 2021 r. (data wpływu 7 września 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 27 sierpnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.458.2021.1.AMA (doręczone Stronie 30 sierpnia 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek niezabudowanych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Nie prowadzi On żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przez wiele lat prowadził działalność rolniczą, obecnie otrzymuje On ekwiwalent emerytury. Wnioskodawca nie jest ani nie był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu ustawy o VAT i prowadzi działalność rolniczą oraz uzyskuje zyski ze sprzedaży płodów rolnych pochodzących z uprawy ziemi.

W latach 60-tych XX wieku na podstawie umowy darowizny Wnioskodawca otrzymał od Swojego ojca 20.000 m2 działki rolnej oznaczonej w ewidencji nr 1, 2, 3, 4, 5 obręb (…). Działki rolne klasy III i IV.

Na mocy podziału notarialnego i geodezyjnego działka ta jest podzielona na pięć części każda po 4.000 m2. Działki mają status gruntów rolnych. Są to działki niezabudowane. Wnioskodawca nie występował o wydanie warunków zabudowy dla przedmiotowych działek.

Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży całości ww. gruntów. Sprzedaż działek odbywa się z przyczyn prywatnych. Przyszłego nabywcę Wnioskodawca pozyskał poprzez umieszczenie tablicy informacyjnej wbitej w grunt z Jego numerem telefonu. W tym zakresie Wnioskodawca nie korzystał z żadnych portali internetowych ani też z pomocy profesjonalnych agencji reklamowych czy marketingowych.

Przedmiotowe działki i ich części nie były przedmiotem najmu i dzierżawy, a Wnioskodawca nie czerpał z nich żadnego pożytku.

Wcześniej nie dokonywał On żadnych sprzedaży gruntów.

Wskazane w opisie grunty nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej.

Grunty te były wykorzystywane wyłącznie na własne potrzeby. Grunty nie zostały nabyte w celach inwestycyjnych.

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań zbliżonych do aktywności profesjonalnych podmiotów. W szczególności Wnioskodawca nie dokonał przekształcenia gruntów na działki budowlane, nie dokonał uzbrojenia terenu, nie podejmował działań marketingowych w zakresie reklamowania oferty sprzedaży przekraczających typowe wykonywanie prawa własności.

Wnioskodawca nie poczynił żadnych działań mających na celu zwiększenie wartości działki, dokonał jedynie opisanego podziału działki.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, której przedmiotem jest sprzedaż lub pośrednictwo w sprzedaży nieruchomości, budowa budynków, świadczenie usług deweloperskich czy też innych usług o podobnym charakterze.

Poza czynnościami związanymi z podziałem, Wnioskodawca nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania gruntów do sprzedaży (np. ogrodzenie, utwardzenie dróg wewnętrznych, uzyskanie decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej czy też inne działania zmierzające do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działek).

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że Działki nie zostały sprzedane, Wnioskodawca dopiero zamierza przystąpić do sprzedaży. Działki nr 1, 2, 3, 4, 5 na dzień dzisiejszy posiadają status działek rolnych. Na ten obszar aktualnie nie wydano Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego, Wnioskodawca nie zna planów gminy (…) w tej materii. Zgodnie z takim przeznaczeniem (rolnym) działki do tej pory są użytkowane. Jest to obszar ziemi klasy III i IV. Obecnie Wnioskodawca wraz z Synem uprawia tą ziemię, jak miało to miejsce od pokoleń. W tym roku przykładowo, cały areał był zagospodarowany żytem.

Na ten moment Wnioskodawca nie zamierza występować o zmianę/wydanie MPZP. Wnioskodawca jest aktywnym rolnikiem i ma rocznikowo 78 lat. Polskie prawo stanowi, iż rolnik posiadający powyżej 1 ha przeliczeniowego nie ma prawa do podejmowania emerytury. Wnioskodawca nie ma więc prawa do podejmowania emerytury (chociaż mógłby to robić od 2008 roku) podobnie jak żona Wnioskodawcy, właśnie z powodu posiadania ponad 1 ha. Aktualnie prowadzenie gospodarstwa rolnego na opisanym terenie jest coraz trudniejsze ze względu na rozwijające się budownictwo mieszkaniowe i duży ruch samochodowy.

Wnioskodawca zdecydował wraz z żoną w 2018 roku, iż czas rozpisać i podzielić ziemię, której są właścicielami, na Ich dzieci. Wnioskodawca przystąpił do podziału geodezyjnego na równe części około 4.000 m2 każda działka. Podział działki nastąpił dobrowolnie i Wnioskodawca zupełnie nie planował pierwotnie sprzedaży, chcąc obdarować działkami czworo swoich dzieci (w sumie Wnioskodawca wraz z żoną mają pięcioro dzieci, jednak najstarszy syn już wiele lat temu otrzymał swój przydział w postaci innej działki), jedną działkę pozostawiając dla Wnioskodawcy i Jego żony jako zabezpieczenie na przyszłość.

Obserwując jednak jednocześnie sytuację na świecie i w kraju pod kątem ekonomicznym Wnioskodawca uznał wspólnie z żoną, że na ten moment lepszym rozwiązaniem będzie sprzedaż Ich nieruchomości w całości komuś innemu i spożytkowanie pieniędzy na potrzeby bieżące oraz inne inwestycje, każdemu zgodnie z każdego indywidualnymi planami. Postanowili więc przystąpić do poszukiwań ewentualnego kupca. Wnioskodawcy ciężko odpowiedzieć na pytanie o sprawy przyszłe, nie ma On jeszcze zainteresowanego kupca, nie mówiąc nawet o umowie przedwstępnej ani właściwej. Podobnie rzecz ma się z pytaniem o pełnomocnictwo nabywcy. Takowego potencjalnego nabywcy na ten moment nie ma. Jednak Wnioskodawca zakłada, że przyszły inwestor może oczekiwać chociażby wydania warunków zabudowy na dany obszar. Wnioskodawca ma wątpliwości czy takie działanie podjęte ze strony przyszłego nabywcy spowodują ciążący na Nim i Jego żonie obowiązek podatkowy. Z informacji, które udało się Wnioskodawcy ustalić w Urzędzie Gminy o warunki zabudowy może wystąpić każdy, nawet bez wiedzy właściciela.

Wnioskodawca ma również wątpliwości czy widmo opodatkowania ciążyłoby tylko wtedy gdyby to On z żoną o takie warunku zabudowy wystąpił oraz czy takie działania jak wyrażenie zgody na pełnomocnictwo w zakresie prac związanych z otrzymaniem warunków zabudowy lub pozwolenia na budowę Ich obciąży. Wnioskodawca chciałby wraz z żoną skrócić ścieżkę sprzedaży do minimum, ze względu na Ich wiek i stan zdrowia. Najprawdopodobniej jedyne możliwe rozwiązanie zabezpieczające obydwie strony będzie takie, że umową przedwstępną przyszły nabywca zarezerwuje możliwość kupna działki do momentu otrzymania warunków zabudowy z Gminy, o którą będzie wnioskował we własnym zakresie. Jeśli gmina wyda pozytywne, zgodne z oczekiwaniami inwestora warunki zabudowy Wnioskodawca przystąpi do umowy właściwej. W związku z tym, Wnioskodawca ma wątpliwości czy taka sytuacja będzie powodowała obowiązek podatkowy na Nim i na Jego żonie.

Wnioskodawca wraz z żoną posiadają jeszcze jedną nieruchomość. Jest to działka nr 6 (…). Jest to działka około 3.000 m2. Wnioskodawca nie może odpowiedzieć na pytanie czy będzie wraz z żoną chciał ją sprzedać, ponieważ jest to zależne od powodzenia sprzedaży działek, których dotyczy pytanie. Wnioskodawca wraz z żoną chcą doprowadzić do sytuacji, w której będą właścicielami mniejszej ilości nieruchomości (poniżej 1 ha) tak, by móc podejmować emeryturę i mieć z czego żyć. Jeśli sprzedaż działek nr 1-5 zakończy się powodzeniem, bez obaw, że spora część kwoty ze sprzedaży nie zostanie pochłonięta przez podatek, to Wnioskodawca wraz z żoną nie będą mieli potrzeby by sprzedawać kolejną działkę, pozostanie ona jako nieruchomość regulowana testamentem. Jeśli jednak nie uda Im się znaleźć chętnego nabywcy na tak duży obszar jakim są działki nr 1-5 Wnioskodawca wraz z żoną sprzedadzą przynajmniej działkę nr 6, by mieć z czego żyć a pozostałe działki (nr 1-5) rozpiszą na Ich dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku gruntu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie przyszłym będziemy mieli do czynienia ze sprzedażą majątku prywatnego, który w żaden sposób nie wykazuje cech działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. To zaś oznacza, że w zakresie planowanej sprzedaży Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zatem sprzedaż opisanych gruntów w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak podaje art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest jej realizacja przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje jako podatnik VAT, tzn. dokonuje czynności kwalifikowanej jako działalność gospodarcza. W opisanej sprawie kluczowe zatem staje się ustalenie czy sprzedaż opisanych działek spełnia kryteria do uznania, iż odbywa się to w warunkach działalności gospodarczej określonej w art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Podatek od towarów i usług dotyczy czynności dokonywanych przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, co wyklucza opodatkowanie tym podatkiem sprzedaży majątku prywatnego, dokonywanej w ramach zwykłego zarządu prawem własności. Dopiero w przypadku, gdy osoba fizyczna nadaje sprzedaży charakter handlu profesjonalnego, zbliżonego swoją formą do zawodowo podejmowanych czynności w zakresie obrotu nieruchomościami możemy mieć do czynienia z opodatkowaną podatkiem VAT sprzedażą prywatnej nieruchomości. Aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który me został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majtku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W zakresie ustalenia co jest majątkiem prywatnym warto odnieść się do treści orzeczenia TSUE z 4 października 1995 r., C-291/92 (Finanzant Uelzen v Dieter Ambrecht), gdzie wskazano, że majątek prywatny to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Na gruncie podatku VAT prowadzenie działalności gospodarczej jest kryterium obiektywnych i jest niezależne od faktu formalnej rejestracji działalności w CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej). Z tych też powodów należy badać każdorazowo warunki dokonanej sprzedaży oraz okoliczności towarzyszące transakcji celem ustalenia czy sprzedaż podlega pod regulacje ustawy o podatku od towarów i usług.

Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 15 września 2011 r. C-180/10 oraz C-181/10. TSUE w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne polskiego sądu orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własność nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Natomiast jeżeli osoba w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

W konsekwencji można stwierdzić, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W kontekście przedstawionej sprawy warto przywołać wyrok NSA z 6 lipca 2018 r. I FSK 1966/16:

„Przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości należy uwzględniać czynności podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie. Należy przede wszystkim mieć na uwadze te elementy, które łączą się z nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym. To, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną) czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaj usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedyne faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności”.

Do podobnych wniosków doszedł także WSA w Gliwicach w wyroku z 19 marca 2008 r., III SA/GI 161/08: „Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT. Zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można też pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzono, że ani formalny status danego podmiotu, jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Jeśli nieruchomość cały czas znajdowała się w majątku osobistym, nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej (w tym wynajmowana, wydzierżawiana), ani nie podejmowano aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, przy zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowców, wówczas czynność będzie poza VAT.”

Kluczowe w kontekście powyższego wyroku jest to, aby każdorazowo dokonywać oceny całokształtu okoliczności, które dla wystąpienia podatku VAT muszą wskazywać na profesjonalną działalność. Same pojedyncze okoliczności nie mogą powodować kwalifikowania późniejszej sprzedaży nieruchomości jako działalności gospodarczej. Dopiero ogół działań podatnika traktowanych jako pewien zorganizowany proces przybierający formę profesjonalną i wykraczający poza typowe działania związane z zarządem majątkiem prywatnym daje podstawy do uznania, iż dochodzi do opodatkowanej podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionej we wniosku sprawy należy wskazać, że działki będące przedmiotem sprzedaży zostały nabyte w latach 60-tych XX wieku i nie było to w celach inwestycyjnych. Opisane we wniosku działki zostały bowiem nabyte w drodze dziedziczenia po zmarłym ojcu.

Działki te nie były nigdy wykorzystywane w działalności gospodarczej. Niezmiennie mają one charakter gruntów rolnych i taki też jest ich status w ewidencjach gruntów.

Skoro zatem działki nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i nie zostały nabyte w celach dalszego inwestowania to należy uznać, że stanowią one element majątku prywatnego. W rezultacie sprzedaż działek będących elementem majątku prywatnego nie jest w ogóle objęta podatkiem VAT.

Planowaną sprzedaż uznać należy za zwykłe wykonywanie prawa własności, które jest działaniem w sferze prywatnej, do której to przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Grunt nabyty był wyłącznie na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 marca 2019 r. nr 0111-KDIB3-2.4012.791.2018.2.MGO wskazano: „Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym”.

Interpretacja Dyrektora Krajowy Informacji Skarbowej z 8 marca 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.85.2019.AM: „Tym samym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni podejmując czynności takie jak: występowanie o warunki zabudowy badanie gruntu georadarem, aby dokonać oceny potencjalnej zabudowy i lokalizacji przyszłych inwestycji na gruncie, angażuje środki podobne do tych jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, o których mowa we wskazanych orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10. Można zatem stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. W konsekwencji nie można uznać, że podejmowane działania odnośnie gruntu przeznaczonego do sprzedaży należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, zważywszy na fakt, że działka ta nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do celów prywatnych”.

Należy także wyraźnie podkreślić, że na okoliczność braku opodatkowania sprzedaży gruntów podatkiem VAT nie wpływa fakt, iż Wnioskodawca posiada status rolnika ryczałtowego. Potwierdza to treść interpretacji z 10 stycznia 2020 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0112-KDSL2-1.4012.15.2019.2.JKS: „Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z zawartego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowany nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca wraz z ówczesną żoną nabyli w roku 1991 grunt rolny składający się z dwóch działek ewidencyjnych 1/8 i 1/4 o łącznej powierzchni 6,51 ha. Nabyty grunt rolny Zainteresowany wykorzystuje rolniczo, będąc rolnikiem ryczałtowym. Wnioskodawca nie dokonywał i nie zamierza dokonywać uzbrojenia terenu działek, a także nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek. Przedmiotowych działek nie udostępniano osobom trzecim na podstawie umów (np. najem, dzierżawa, użyczenie). Opisanych działek, Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej z tytułu której jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Poza czynnościami związanymi z podziałem, Wnioskodawca nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania gruntów do sprzedaży (np. ogrodzenie, utwardzenie dróg wewnętrznych, uzyskanie decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej czy też inne działania zmierzające do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działek). Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie działał jako handlowiec w odniesieniu do czynności sprzedaży opisanych działek. W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanego w przedmiocie zbycia opisanych działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Zainteresowany, sprzedając przedmiotowe działki, będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym w ocenie tutejszego Organu, sprzedaż nieruchomości można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż okoliczności sprawy nie przesadzają o wykorzystywaniu ww. nieruchomości dla celów zarobkowych. Podsumowując, mając na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziałów w wydzielonych działkach budowlanych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.”

Analiza stanu faktycznego w kontekście przedstawionych argumentów prowadzi do wniosku, że planowana sprzedaż nie ma charakteru zbliżonego do działania profesjonalnego podmiotu.

W świetle wszystkich przedstawionych okoliczności nie jest możliwym przypisanie czynnościom sprzedaży cech profesjonalnego obrotu nieruchomościami, bowiem brak jest po stronie Wnioskodawcy ciągu aktywnych działań cechujących taki obrót oraz brak jest zaangażowania środków podobnych do tych, które angażują podmioty zawodowo zajmujące się sprzedażą nieruchomości.

W konsekwencji można stwierdzić, że osoba fizyczna działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą, gdy jej działalność w tym zakresie przybiera formę zbliżoną do profesjonalnej, nastawioną na cel zarobkowy i prowadzoną w sposób ciągły. Natomiast nie stanowią działalności gospodarczej czynności wykonywane przez osobę fizyczną w zakresie zwykłego zarządu jej majątkiem prywatnym, które nie przekraczają typowego wykonywania prawa własności.

Okoliczności, które mogą wskazywać na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami to przykładowo: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, świadczenie usług w zakresie zbliżonym do deweloperskich.

Dokonując oceny czy mamy do czynienia z działalnością gospodarczą należy w sposób obiektywny analizować ogół działań oraz okoliczności faktycznych towarzyszących sprzedaży nieruchomości. Subiektywne przekonania, intencje oraz zamiary podatnika nie są istotne w kontekście dokonanej klasyfikacji dany czynności. Liczba, zakres oraz wielkość dokonanych transakcji zbycia nieruchomości nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Skoro dla oceny czy dana aktywność osoby fizyczny spełnia kryteria działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy VAT należy brać pod uwagę ogół okoliczności faktycznych danej sprawy, to wystąpienie pojedynczej przesłanki jaką jest podział działki na pięć części nie może być determinującą okolicznością, która w sposób definitywny kwalifikuje planowaną sprzedaż jako wykonywaną w ramach działalności gospodarczej.

Nie można uznać za poprawny poglądu, aby podział i następnie sprzedaż działek, jeżeli tyko działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej skutkowała powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Skoro Wnioskodawca nie dokonał nabycia działek w celu ich dalszy odsprzedaży, lecz nastąpiło to w ramach dziedziczenia, to działki te stanowią Jego majątek osobisty, a zatem uznać należało, iż ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

Skoro zatem w zakresie sprzedaży Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to opisana czynność sprzedaży działek nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy zatem stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary (w tym działki) w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Trybunał w orzeczeniu tym potwierdził, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Zatem „majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygnatura akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia jednej z wymienionych czynności, tylko wtedy działania sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE orzekł w tych sprawach, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Ze wskazanych regulacji należy wywnioskować, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu ustawy o VAT i prowadzi działalność rolniczą oraz uzyskuje zyski ze sprzedaży płodów rolnych pochodzących z uprawy ziemi. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przez wiele lat prowadził On działalność rolniczą, ale obecnie otrzymuje ekwiwalent emerytury. Wnioskodawca nie jest ani nie był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Wnioskodawca dokonał w 2018 roku podziału geodezyjnego otrzymanej w darowiźnie działki rolnej o powierzchni 20.000 m2, na równe części około 4.000 m2 każda, w wyniku czego powstało pięć działek o numerach ewidencyjnych 1, 2, 3, 4, 5. Działki te są niezabudowane, mają status gruntów rolnych i zgodnie z takim przeznaczeniem są użytkowane. Wnioskodawca nie występował o wydanie warunków zabudowy dla przedmiotowych działek.

Wnioskodawca nie planował pierwotnie sprzedaży ww. działek, chcąc obdarować działkami czworo swoich dzieci.

Obecnie Wnioskodawca zamierza sprzedać ww. działki. Przyszłego nabywcę Wnioskodawca pozyskał poprzez umieszczenie tablicy informacyjnej wbitej w grunt z Jego numerem telefonu. Wnioskodawca nie korzystał z żadnych portali internetowych ani też z pomocy profesjonalnych agencji reklamowych czy marketingowych.

Działki przeznaczone do sprzedaży i ich części nie były przedmiotem najmu i dzierżawy, a Wnioskodawca nie czerpał z nich żadnego pożytku. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży gruntów. Wskazane w opisie grunty nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej, nie zostały one nabyte w celach inwestycyjnych, lecz były wykorzystywane wyłącznie na własne potrzeby. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań zbliżonych do aktywności profesjonalnych podmiotów. Wnioskodawca nie dokonał przekształcenia gruntów na działki budowlane, nie dokonał uzbrojenia terenu, nie podejmował działań marketingowych w zakresie reklamowania oferty sprzedaży przekraczających typowe wykonywanie prawa własności. Wnioskodawca nie poczynił żadnych działań mających na celu zwiększenie wartości działki, dokonał jedynie opisanego podziału działki. Poza czynnościami związanymi z podziałem, Wnioskodawca nie zamierza ponieść jakichkolwiek nakładów w celu przygotowania gruntów do sprzedaży (np. ogrodzenie, utwardzenie dróg wewnętrznych, uzyskanie decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej czy też inne działania zmierzające do zwiększenia wartości bądź atrakcyjności działek).

Dla obszaru, na którym znajdują się ww. działki aktualnie nie wydano Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego. Na ten moment Wnioskodawca nie zamierza występować o zmianę/wydanie MPZP.

Wnioskodawca wskazał, że obecnie nie ma potencjalnego nabywcy, w związku z tym, nie zawierał umowy przedwstępnej, jak również nie udzielał pełnomocnictwa.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż ww. działek gruntu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów (w tym nieruchomości gruntowej niezabudowanej) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż ww. działek gruntu wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca dokonał jedynie podziału geodezyjnego otrzymanej w darowiźnie działki rolnej. Zatem, nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowany sprzedając przedmiotowe działki, będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, dokonując sprzedaży działek o numerach ewidencyjnych 1, 2, 3, 4, 5 Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego Mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy w zakresie sprzedaży ww. działek, a dostawę tych działek cech czynności podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczy – w związku z planowaną sprzedażą działek gruntu nr 1, 2, 3, 4, 5 – za podatnika podatku od towarów i usług, a w konsekwencji sprzedaż ww. działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy (np. udzielenia pełnomocnictwa do działania w imieniu Wnioskodawcy), udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.