0114-KDIP1-3.4012.449.2021.1.MPE

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 listopada 2020 r. (data wpływu 2 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

· w zakresie uznania bonów za bony różnego przeznaczenia oraz braku opodatkowania ich transferu przez Wnioskodawcę – jest prawidłowe,

· w zakresie braku opodatkowania kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonów za bony różnego przeznaczenia, braku opodatkowania ich transferu przez Wnioskodawcę oraz braku opodatkowania kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, rezydentem podatkowym RP podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) w Polsce. Wnioskodawca zamierza podjąć działalność w zakresie nabywania i zbywania bonów (ang. voucherów), które w obrocie nazywa się też przedpłaconymi kartami podarunkowymi.

Bony, które Wnioskodawca zamierza sprzedawać pozwalają na zasilenie konta na platformach sprzedażowych, takich jak m.in. (…). Są to bony walutowe, opiewające na konkretną wartość pieniężną. Bony dostępne są albo wyłącznie w formie cyfrowej albo w formie fizycznej karty (z kodem). Posiadacz bonu może realizując go doładować swoje konto na platformach sprzedażowych, które oferują zakup m.in. gier komputerowych. Po osiągnięciu określonej kwoty na koncie przypisanym do konkretnego użytkownika, może dokonać wymiany tej kwoty na konkretny towar lub usługę. W zamian za bon ich nabywcy mogą nabyć od emitenta lub innego podmiotu, licencję na elektroniczną wersję gry komputerowej (oprogramowanie komputerowe), podobne oprogramowanie komputerowe (np. dodatki do gier) lub przedmiot elektroniczny (tzw. digital item), np. tzw. skórki, wyodrębnione tekstury graficzne przyporządkowane do jednego rodzaju przedmiotu w grze i nadające temu przedmiotowi innego wyglądu zewnętrznego. W zależności od platformy oferowane są także dodatkowe usługi, jak np. usługa subskrypcji (…), która polega na wykupionym dostępie do usług świadczonych przez dostawcę. Subskrypcja, w zależności od obowiązującego regulaminu usługi, polega na nieograniczonym dostępie do trybu wieloosobowego online, dostępu do comiesięcznego pakietu gier komputerowych bez konieczności nabywania dodatkowej licencji lub na rabacie na towary lub usługi oferowane przez np. (…) w ramach swojego sklepu (…). Platformy emitentów dostępne są powszechnie na całym świecie, z nielicznymi wyjątkami (`(...)`). Z charakteru bonu i dokumentacji z nim powiązanej wynika, że zarejestrowany użytkownik platformy może zrealizować bon (wymienić go na towar lub usługę, lub zasilić konto) niezależnie od aktualnego miejsca pobytu użytkownika.

Wnioskodawca planuje prowadzić działalność, w ramach której będzie występował jako ogniwo w łańcuchu transferów bonów, poprzez nabywanie bonów od kontrahentów w kraju lub za granicą, a następnie sprzedaż bonów po wyższej cenie potencjalnym ostatecznym odbiorcom za pośrednictwem platform elektronicznych (na których przeważnie nabywcami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej albo niebędące podatnikami podatku VAT) lub też hurtową sprzedaż do podmiotu trzeciego albo spółki zależnej w kraju lub za granicą. Każda z opisanych wyżej transakcji, będących przekazaniem bonu po jego emisji, kwalifikuje się jako transfer bonu w rozumieniu art. 2 pkt 45 uVAT.

Vouchery (bony), które Wnioskodawca zamierza nabywać i zbywać nie są emitowane przez Wnioskodawcę. Emitentem bonu w każdym przypadku jest osoba trzecia.

Wnioskodawca zamierza nabywać bony bądź to od ich emitenta bądź to od osoby trzeciej.

Spółka zamierza nabywać bony we własnym imieniu i na własny rachunek. W żadnym przypadku nie nawiązuje dodatkowej relacji prawnej ze zbywcą bonu, w szczególności nie zawiera umowy o pośredniczenie w sprzedaży, umowy dystrybucji lub promocji bonów. Jej działalność ma sprowadzać się wyłącznie do nabywania po niższej cenie i zbywania po wyższej cenie bony różnego przeznaczenia, a dochód Spółki ma stanowić różnica pomiędzy ceną sprzedaży a ceną zakupu bonu.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym. Wnioskodawca pragnie uzyskać potwierdzenie w zakresie prawidłowego określenia skutków podatkowych wyżej opisanych systemów dystrybucji, tj. prawidłowej klasyfikacji bonów jednego lub różnego przeznaczenia na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2020.106 t.j. z dnia 23 stycznia 2020 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy scharakteryzowane przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym bony, będące przedmiotem transakcji między Spółką a jej kontrahentami, należy uznać za bony różnego przeznaczenia zgodnie z art. 2 pkt 44 i art. 8b ustawy o VAT?

2. Czy opisane przez Wnioskodawcę transakcje w stanie faktycznym dotyczące bonów, należy interpretować, jako transfer bonu różnego przeznaczenia w rozumieniu i art. 8b ust. 1 zd. 2 ustawy o VAT w zw. z art. 2 pkt 45?

3. Czy kwota lub jakakolwiek część kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy bony opisane w stanie faktycznym należy zakwalifikować jako bony różnego przeznaczenia (MPV) w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 pkt. 41 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług bonem jest instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, usługi, tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykonania instrumentu. Bon, pełniąc funkcję wynagrodzenia nie jest jednak instrumentem płatniczym i nie może być z nim utożsamiany. Istota funkcji bonu wykracza bowiem poza samą odpłatność za towar lub usługę. Bon, w ramach przedmiotowych, podmiotowych, czasowych i terytorialnych określonych przez emitenta, uprawnia jego posiadacza do wymiany bonu na określony towar lub usługę przez określonego dostawcę towarów lub usługodawcę (względnie na wiele lub wszystkie towary lub usługi oferowane przez dany podmiot) w określonym czasie i w określonych granicach (A. Nowak-Far [w:] VAT. Komentarz. Wyd. 15, red. T. Michalik, C.H. BECK Warszawa 2019).

Można mówić o bonie, jeżeli w tym instrumencie (względnie w powiązanej dokumentacji np. warunkach wykorzystania z bonu) określone są:

1. towary, które mają zostać dostarczone lub usługi, które mają zostać wykonane, a za które ich nabywca zapłaci w całości lub części bonem

lub

2. tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców, którzy będą zobowiązani do akceptacji płatności bonem za dostarczone towary lub wykonane usługi.

Wystarczy spełnienie tylko jednej z powyższych przesłanek. Dlatego też instrumenty, którymi Wnioskodawca zamierza handlować należy zakwalifikować jako bony, ponieważ tożsamość usługodawców, którzy będą zobowiązani do akceptacji płatności bonem za dostarczone towary lub wykonane usługi jest z góry określona na samym bonie lub w dokumentacji z nim związanej (są to np. (…)). Spełniona jest więc druga przesłanka. Pierwsza przesłanka pozostaje niespełniona, ponieważ usługi które mają być świadczone w zamian za bon, nie są wskazane wprost na bonach ani w powiązanej dokumentacji.

Emitenci bonów lub potencjalni dostawcy lub usługodawcy, którzy będą zobowiązani do akceptacji płatności bonem za dostarczone towary lub wykonane usługi, są określeni w bonie. Oferta emitentów rozciąga się na towary i usługi branży gier komputerowych, w szczególności na sprzedaż licencji na gry komputerowe. Na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1 uVAT, przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT. Wobec powyższego, przeniesienie praw do gry komputerowej (licencji na oprogramowanie komputerowe) należy zakwalifikować jako świadczenie usług.

Jak już zostało wyżej wskazane, bon może być bądź to wymieniony bezpośrednio na towar lub usługę, bądź to może służyć do zasilenia konta użytkownika platformy. Wymiana kwoty z konta zasilonego bonem, na konkretną grę komputerową (oprogramowanie komputerowe) lub inny towar lub usługę, polega na umożliwieniu użytkownikowi platformy (który już nie posiada bonu) na korzystanie z gry w zakresie i na warunkach określonych każdorazowo przez konkretną platformę, na której posiadacz bonu zasilił konto. Konkretny użytkownik uzyskuje wówczas dostęp do gry.

Bon walutowy nie określa jednak z góry konkretnej usługi ani towaru, precyzuje jedynie dostawcę towaru lub usługodawcę, a informacji tych nie zawiera także dokumentacja powiązana z bonem. Bony mogą być wymieniane na różne towary lub usługi w ramach jednej platformy (np. (…)), a zatem ani bon, ani dokumentacja z nim związana nie określają precyzyjnie towaru lub usługi, na jakie mogą być wymienione.

Z uwagi na fakt, że użytkownik, który w zamian za bon lub za wartość, którą doładował konto na platformie, nabył towar lub usługi, może mieć miejsce zamieszkania w dowolnym kraju UE lub nienależącym do UE, miejsce świadczenia usług lub dostawy towarów nie jest znane w chwili emisji bonu. Ani bony będące przedmiotem wniosku, ani dokumentacja z nimi związana nie ograniczają możliwości wymiany tych bonów na towary lub usługi albo walutę wirtualną jedynie w zakresie konta założonego i prowadzonego w jednym określonym kraju. Oznacza to, że dostawa towarów lub usługi mogą być świadczone wszędzie tam, gdzie aktualnie znajduje się użytkownik korzystający z bonu.

Zatem miejsce świadczenia usług, których dotyczą transferowane przez Wnioskodawcę bony, nie jest znane w chwili emisji bonów - nie jest bowiem znany konkretny usługobiorca, który po wymianie bonu na wirtualną walutę nabędzie usługę elektroniczną, ani kraj (a zatem miejsce świadczenia usług), w którym będzie znajdował się ostateczny usługobiorca, a który to wymieni bon na wirtualną walutę pozwalającą na skorzystanie z określonej usługi elektronicznej w ramach określonej platformy.

Kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu świadczenia usług, do których uprawnia bon, nie jest co do zasady znana w chwili emisji bonów, gdyż w przypadku emisji bonu nie będzie on miał z góry określone terytoria, na których można bon zrealizować zgodnie z regulaminem usługodawcy (zatem obiektywnie można nie ustalić stawki podatku od towarów i usług). Nie można jednak z góry wskazać jednoznacznie, jaka stawka VAT ostatecznie znajdzie zastosowanie, ze względu na fakt, że bon może być wykorzystany przez nabywcę, który w chwili emisji bonu nie jest znany.

Przez pojęcie bonu jednego przeznaczenia (ang. single purpose voucher - SPV) ustawa o VAT rozumie bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu (art. 2 pkt 43 ustawy o podatku od towarów i usług).

Bonem różnego przeznaczenia (ang. multi purpose voucher - MPV) jest każdy bon, który nie jest bonem jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy o podatku od towarów i usług ).

Z powyższej definicji ustawowej wynika, że bon ma charakter bonu jednego przeznaczenia (SPV), gdy są spełnione łącznie następujące warunki:

1. miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy jest znane w chwili emisji tego bonu,

2. kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Oznacza to, że bon jednego przeznaczenia nie musi być wymienialny na konkretne towary lub usługi. W momencie emisji bonu musi być natomiast jasne, po pierwsze, gdzie będzie miała miejsce dostawa towarów lub usług w zamian za bon (jakie będzie miejsce świadczenia dla czynności), zaś po drugie - jaka będzie kwota podatku należnego z tego tytułu (A. Bartosiewicz [w:] 1/17: Komentarz, wyd. XIV, Wolters Kluwer, Sopot 2020, art. 2.). Na przykładzie zaprezentowanego stanu faktycznego należy ocenić, że miejsce świadczenia nie będzie znane, ponieważ z bonu korzystać będą osoby niebędące podatnikami VAT.

W przypadku osób niebędących podatnikami VAT miejsce świadczenia należy ustalić zgodnie z art. 28k ustawy o VAT. Art. 28k ustawy o VAT stanowi, że miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Zgodnie z art. 2 ust. 26 przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone za pomocą środków komunikacji elektronicznej, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011. Wynika z niego, że do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie — ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, bony służą wymianie na elektroniczne wersje gier komputerowych. W ocenie Wnioskodawcy cyfrowe wersje gry kwalifikowane są jako usługi elektroniczne, wobec czego miejsce spełnienia świadczenia w zamian za bon nie jest znane w chwili emisji bonu. W szczególności wskazać należy, że załącznik II do dyrektywy 2006/112/WE, w punkcie 4, jako przykład usług świadczonych drogą elektroniczną wskazuje bezpośrednio dostarczanie gier.

Jeżeli zaś chodzi o wiedzę (w chwili emisji bonu) na temat należnego podatku, to jest to zależne od tego, czy emitenci bonu oferują towary lub usługi opodatkowane jedną stawką (np. 23% na sprzedaż gier komputerowych), czy towary lub usługi opodatkowane rożnymi stawkami (np. 5% lub 8% na książki w postaci fizycznej lub 23% na e-booki). W pierwszym przypadku wyemitowany bon będzie SPV, w drugim zaś MPV.

Drugiej przesłanki nie należy absolutyzować - okresowe zmiany w stawkach VAT nie wpływają na spełnienie tego kryterium, ponieważ chodzi o kwotę podatku, jaka byłaby należna, gdyby bon został zrealizowany w dniu jego emisji. Dla spełnienia drugiej przesłanki wystarczy, aby wszystkie towary lub usługi, które można nabyć w zamian za bon, podlegały opodatkowaniu według tej samej stawki podatku (A. Nowak-Far [w:] VAT. Komentarz Wyd. 15. red. T. Michalik. C.H. BECK Warszawa 2019). Z uwagi na opisane niżej opodatkowanie go w chwili emisji a także opodatkowania każdego kolejnego transferu tego bonu, emitenci dążą do emisji bonów różnego przeznaczenia poprzez, np. wprowadzenie do oferty towarów lub usług opodatkowanych według innej stawki (np. wprowadzenie do oferty sklepu z odzieżą butelkowanej wody mineralnej marki własnej) (A. Bartosiewicz [w:] VAT. Komentarz`(...)` op. CIT (podatek dochodowy od osób prawnych).). Opisane w stanie faktycznym platformy oferują jednak usługi opodatkowane jedną stawką VAT.

Ad 2

W ocenie Wnioskodawcy transakcje opisane w stanie faktycznym dotyczące bonów, należy interpretować, jako transfer bonu różnego przeznaczenia w rozumieniu art. 8b ust. 1 zd. 2 ustawy o VAT w zw. z art. 2 pkt 45.

Przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 ust. 45 ustawy o podatku od towarów i usług). Wobec tego zarówno nabywanie przez Wnioskodawcę bonów od kontrahentów, jak i oferowanie ich dalszej sprzedaży, to jest występowanie w łańcuchu podmiotów transferujących bon do odbiorcy ostatecznego, należy w ocenie Wnioskodawcy zakwalifikować jako transfer bonu w rozumieniu art. 2 ust. 45 ustawy o VAT. Przepis ten nie ma odpowiednika w dyrektywie 2006/112/WE (tzw. dyrektywie voucherowej). Definicja transferu bonu (poza samą emisją) odnosi się do każdego przekazania bonu po emisji. Użycie określenia „przekazanie” sugeruje więc nie tyle przeniesienie własności, ale raczej faktyczne przeniesienie posiadania (w przypadku bonu mającego formę fizyczną) bądź przeniesienie prawa do bonu mającego postać inną niż fizyczna (Michalik, VAT Komentarz, wyd. 16, LEGALIS). Choć w samej definicji transferu bonu ustawodawca nie odnosi się do kwestii odpłatności, to jak wskazano w stanie faktycznym Wnioskodawca dokonuje transferu odpłatnie - dla kwalifikacji zjawiska nie ma to jednak znaczenia.

Z uwagi na fakt, że art. 8b ust. 1 zd. 2 ustawy o podatku od towarów i usług posługuje się pojęciem zdefiniowanym w art. 2 ust. 45 ustawy, a z jego treści nie wynika, że pojęcie to powinno być rozumiane w sposób odmienny, zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 8b ust. 1 zd. 2 uVAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu (to jest jego przekazanie przez Wnioskodawcę). Pojęcie „wcześniejszy” odnosi się do faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług dokonanych w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenia lub część wynagrodzenia, a zatem odnosi się do wszystkich transferów, które poprzedzają wymianę bonu na towar lub usługę.

Ad 3

Kwota lub jakakolwiek część kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów nie podlega w ocenie Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy o VAT.

O ile w przypadku bonów jednego przeznaczenia ustawodawca przyjmuje, że opodatkowaniu podlega każdorazowy ich transfer - bez względu na ich późniejszą realizację (art. 8a uVAT), o tyle w przypadku bonów różnego przeznaczenia sam transfer bonu nie wywołuje żadnych konsekwencji w podatku VAT (nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług) - opodatkowaniu podlega dopiero dostawa towarów lub świadczenie usług, za które wynagrodzeniem (całkowitym lub częściowym) jest bon (art. 8b ust. 1 uVAT).

W świetle zaprezentowanego stanu faktycznego istotne jest jednak, po pierwsze, zakwalifikowanie bonu jako SVP lub MVP. W przypadku, gdy bon kwalifikuje się jako MVP, transfer bonu nie podlega opodatkowania podatkiem VAT, a dopiero dostawa towaru (np. książki) lub świadczenie usługi (np. klucza do elektronicznej wersji gry komputerowej), za które wynagrodzeniem jest bon.

Jak wynika z odpowiedzi Wnioskodawcy na pytanie 1 i 2 wniosku, w ocenie Wnioskodawcy dokonuje On transferu bonów różnego przeznaczenia.

W odniesieniu do stanu faktycznego istotne znaczenie ma art. 8b ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu podlegają usługi pośrednictwa, dystrybucji lub promocji bonu różnego przeznaczenia, o ile transferu MPV dokonuje podatnik niebędący emitentem. Oznacza to, że świadczenie usług na rzecz emitenta, w postaci usług pośrednictwa w sprzedaży, dystrybucji lub promocji (a także innych usług, gdyż katalog nie jest zamknięty), stanowi przedmiot opodatkowania VAT. Świadczenie takich usług jednak wymaga wejścia w relację umowną pomiędzy emitentem, a pośrednikiem/dystrybutorom/promotorem MPV, dlatego też transfer bonu niebędący wykonaniem takiej umowy nie kwalifikuje się do art. 8b ust. 2 ustawy o VAT i zgodnie z art. 8a ust. 1 zd. 2 nie podlega opodatkowaniu VAT. Umowa ta nie musi przyjąć żadnej szczególnej formy, ale powinna odzwierciedlać relację pomiędzy zlecającym usługi emitentem a przyjmującym zlecenie pośrednikiem, dystrybutorem lub promotorem.

Dokonując oceny stanu faktycznego Wnioskodawca przyjmuje, że z uwagi na brak wiążącej Go z emitentem (lub innym podmiotem trzecim) relacji zlecenia usług dystrybucji, pośredniczenia lub promocji, uzyskiwany przez Niego dochód nie spełnia kryteriów przyjętych w art. 8b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie, w całości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 8b ust. 1 in fine uVAT.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia należy uznać, że także w przypadku, gdy dystrybutor sprzedaje bony różnego przeznaczenia, sama marża przezeń osiągana nie może być traktowana jako wynagrodzenie z tytułu jakiejkolwiek usługi - byłoby to sprzeczne z regulacją art. 8b ust. 1 zd. 2, które przewiduje wprost, że sam transfer bonu różnego przeznaczenia nie podlega opodatkowaniu. Skoro więc podmiotem dokonującym transferu jest emitent oraz każdy z dystrybutorów, a transfer takiego bonu nie podlega opodatkowaniu, w związku z tym, bez względu na to czy z tytułu transferu pobierana jest odpłatność czy nie - sam transfer nie będzie podlegał opodatkowaniu, a ponieważ transfer jest czynnością rozpoznaną przez ustawodawcę jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu, to jakiekolwiek kwoty otrzymane lub należne z tytułu transferu takiego bonu nie będą objęte podatkiem (A. Nowak-Far [w:] VAT Komentarz Wyd. 15_,_ red. T. Michalik. C.H. BECK Warszawa 2019).

W ocenie Wnioskodawcy, więc cała operacja transferu MPV nie podlega pod VAT, bez względu na to, czy Klient rozpozna marżę, czy też nie. Gdy dochodzi do sprzedaży bonów różnego przeznaczenia, sama marża osiągana ze sprzedaży nie może być traktowana jako wynagrodzenie z tytułu jakiejkolwiek usługi, z tego tylko powodu, że sprzedawca występuje w łańcuchu podmiotów pomiędzy emitentem a ostatecznym nabywcą - byłoby to sprzeczne z regulacją art. 8b ust. 1 zd. 2, która przewiduje wprost, że sam transfer bonu różnego przeznaczenia nie podlega opodatkowaniu.

Skoro więc podmiotem dokonującym transferu jest emitent oraz każdy z kolejnych sprzedawców, a transfer takiego bonu nie podlega opodatkowaniu w związku z tym, bez względu na to czy z tytułu transferu pobierana jest marża czy nie - sam transfer nie będzie podlegał opodatkowaniu, a ponieważ transfer jest czynnością rozpoznaną przez ustawodawcę jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu, to jakiekolwiek kwoty otrzymane lub należne z tytułu transferu takiego bonu nie będą objęte podatkiem (Nowak-Fara w Ustawa o VAT. Komentarz. Michalik 2019, wyd. 15).

Konkluzja ta znajduje potwierdzenie w motywie 10 preambuły dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 (Dyrektywa Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz.U.UE.L.2016.177.9 z dnia 2016.07.01), który przewiduje, że:

(10) Podatkowi VAT podlegałyby wyłącznie usługi pośrednictwa lub odrębne świadczenie usług, takich jak usługi dystrybucji lub promocji. W związku z tym w przypadku gdy podatnik, który nie działa we własnym imieniu, otrzyma jakiekolwiek odrębne wynagrodzenie przy transferze bonu, wynagrodzenie to powinno być opodatkowane na zasadach ogólnych VAT.

Wskazać dodatkowo należy, że zgodnie z art. 30b ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje, że każdy poprzedzający transfer bonu różnego przeznaczenia nie podlega opodatkowaniu VAT.

To właśnie przez pryzmat tak określonego celu dyrektywy 2006/112 ujętego w powyższym motywie, jako opodatkowanie świadczenia w przypadku gdy zostało uzgodnione „odrębne wynagrodzenie” przy transferze bonu należy odczytać sformułowanie „opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu” (art. 8b ust. 2 ustawy o VAT). Opodatkowanie pojawi się więc wówczas, jeśli strony umówią się w taki sposób, że dany podatnik, dokonujący transferu bonów różnego przeznaczenia świadczyć będzie na rzecz drugiej strony (emitenta, dostawcy towarów/usługodawcy lub dowolnego innego podmiotu) usługę pośrednictwa lub jakąkolwiek inną usługę, jeżeli usługa ta spełnia łącznie dwie przesłanki:

a) daje się zidentyfikować - oznacza to, że w konkretnej relacji między stronami poza samym nabyciem w celu odprzedaży bonu różnego przeznaczenia podatnik (dystrybutor) wykonuje jeszcze na rzecz innego podmiotu pewne czynności, które można zidentyfikować (niekoniecznie poprzez nadanie im określonej nazwy czy statusu) jako działania odrębne od samego transferu bonu (czy szerzej - nabycia bonu dokonanego w celu odprzedaży). Należy też przyjąć, że wynagrodzenie z tytułu tej usługi powinno zostać stosownie określone i identyfikowane jako odrębne od samej marży z tytułu sprzedaży bonu wynagrodzenie za owo dodatkowe świadczenie;

b) jest usługą dotyczącą bonu różnego przeznaczenia - ustawodawca nie określa ani rodzaju, ani charakteru tego związku świadczenia z bonem różnego przeznaczenia - można jednak przyjąć, że istotą tego warunku jest to, aby usługa była wykonywana dlatego, że dane bony różnego przeznaczenia są przedmiotem obrotu przez podmiot wykonujący usługę.

Należy dodać jednak, że przepis art. 8b ust. 2 nie określa tego, kto powinien być nabywcą usługi pośredniczenia - nie oznacza to zatem, że warunkiem jest świadczenie usług na rzecz podatnika, który dokona dostawy towarów lub świadczenia usług (Nowak-Fara w Ustawa o VAT. Komentarz. Michalik 2019. wyd. 15). Choć każda relacja prawna wymaga osobnej oceny i kwalifikacji, w ocenie Wnioskodawcy musi przynajmniej istnieć relacja pomiędzy podmiotem świadczącym usługi pośredniczenia, dostawy lub promocji, a zlecającym (jak zostało wspomniane wyżej).

Warto na koniec wyraźnie odróżnić kolokwialne znaczenie pojęcia pośredniczenia od jego znaczenia na gruncie art. 8b ust. 2 ustawy o VAT. Sam fakt pełnienia roli ogniwa w łańcuchu transakcji, których przedmiotem jest MPV, nie stanowi jeszcze usługi pośredniczenia w rozumieniu art. 8b ust. 2 ustawy o VAT. Pośredniczenie w tym rozumieniu jest usługą występowania w imieniu lub na rzecz zlecającego.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy opodatkowanie transferu pojawi się więc wówczas, jeśli strony umówią się w taki sposób, że dany podatnik, dokonujący transferu bonów różnego przeznaczenia świadczyć będzie na rzecz drugiej strony (emitenta, dostawcy towarów/usługodawcy lub dowolnego innego podmiotu) usługę pośrednictwa lub jakąkolwiek inną usługę, jeżeli usługa ta spełnia łącznie dwie przesłanki:

1. jest usługą identyfikowalną

oraz

2. jest usługą dotyczącą bonu różnego przeznaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe - w zakresie uznania bonów za bony różnego przeznaczenia oraz braku opodatkowania ich transferu przez Wnioskodawcę, jest nieprawidłowe - w zakresie braku opodatkowania kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy – przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy – bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.

Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).

Emisja bonu – w myśl art. 2 pkt 42 ustawy – to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.

Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

W myśl art. 8a ust. 1 ustawy – transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy – jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.

W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.

Należy także zwrócić uwagę na brzmienie art. 8b ust. 2 ustawy, w myśl którego – w przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT w Polsce i zamierza podjąć działalność w zakresie nabywania i zbywania bonów (voucherów), które w obrocie nazywa się też przedpłaconymi kartami podarunkowymi.

Bony, które Wnioskodawca zamierza sprzedawać pozwalają na zasilenie konta na platformach sprzedażowych, takich jak m.in. (…). Są to bony walutowe, opiewające na konkretną wartość pieniężną. Bony dostępne są albo wyłącznie w formie cyfrowej albo w formie fizycznej karty (z kodem). Posiadacz bonu może realizując go doładować swoje konto na platformach sprzedażowych, które oferują zakup m.in. gier komputerowych. Po osiągnięciu określonej kwoty na koncie przypisanym do konkretnego użytkownika, może dokonać wymiany tej kwoty na konkretny towar lub usługę. W zamian za bon ich nabywcy mogą nabyć od emitenta lub innego podmiotu, licencję na elektroniczną wersję gry komputerowej (oprogramowanie komputerowe), podobne oprogramowanie komputerowe (np. dodatki do gier) lub przedmiot elektroniczny (tzw. digital item), np. tzw. skórki, wyodrębnione tekstury graficzne przyporządkowane do jednego rodzaju przedmiotu w grze i nadające temu przedmiotowi innego wyglądu zewnętrznego. W zależności od platformy oferowane są także dodatkowe usługi, jak np. usługa subskrypcji (…) w sklepie (…), która polega na wykupionym dostępie do usług świadczonych przez dostawcę. Subskrypcja, w zależności od obowiązującego regulaminu usługi, polega na nieograniczonym dostępie do trybu wieloosobowego online, dostępu do comiesięcznego pakietu gier komputerowych bez konieczności nabywania dodatkowej licencji lub na rabacie na towary lub usługi oferowane przez np. (…) w ramach swojego sklepu (…). Platformy emitentów dostępne są powszechnie na całym świecie, z nielicznymi wyjątkami (`(...)`).

Z charakteru bonu i dokumentacji z nim powiązanej wynika, że zarejestrowany użytkownik platformy może zrealizować bon (wymienić go na towar lub usługę, lub zasilić konto) niezależnie od aktualnego miejsca pobytu użytkownika.

Wnioskodawca planuje prowadzić działalność, w ramach której będzie występował jako ogniwo w łańcuchu transferów bonów, poprzez nabywanie bonów od kontrahentów w kraju lub za granicą, a następnie sprzedaż bonów po wyższej cenie potencjalnym ostatecznym odbiorcom za pośrednictwem platform elektronicznych (na których przeważnie nabywcami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej albo niebędące podatnikami podatku VAT) lub też hurtową sprzedaż do podmiotu trzeciego albo spółki zależnej w kraju lub za granicą.

Vouchery (bony), które Wnioskodawca zamierza nabywać i zbywać nie są emitowane przez Wnioskodawcę. Emitentem bonu w każdym przypadku jest osoba trzecia.

Wnioskodawca zamierza nabywać bony bądź to od ich emitenta bądź to od osoby trzeciej.

Wnioskodawca zamierza nabywać bony we własnym imieniu i na własny rachunek. W żadnym przypadku nie nawiązuje dodatkowej relacji prawnej ze zbywcą bonu, w szczególności nie zawiera umowy o pośredniczenie w sprzedaży, umowy dystrybucji lub promocji bonów. Działalność Wnioskodawcy ma sprowadzać się wyłącznie do nabywania po niższej cenie i zbywania po wyższej cenie bony różnego przeznaczenia, a dochód ma stanowić różnica pomiędzy ceną sprzedaży a ceną zakupu bonu.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania ww. bonów za bony różnego przeznaczenia oraz braku opodatkowania ich transferu przez Wnioskodawcę.

W pierwszej kolejności należy dokonać oceny czy bony opisane we wniosku stanowią bony, w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy. Wnioskodawca wskazał, że bony, które Wnioskodawca zamierza sprzedawać pozwalają na zasilenie konta na platformach sprzedażowych, takich jak m.in. (…), w ramach to których platform można nabyć towary lub usługi. Dodatkowo emitenci bonów lub potencjalni dostawcy lub usługodawcy, którzy będą zobowiązani do akceptacji płatności bonem za dostarczone towary lub wykonane usługi, są określeni w bonie.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że skoro z przyjęciem opisanego we wniosku bonu wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, które są określone w tym bonie, to uznać należy go za bon, o którym mowa w art. 2 pkt 41 ustawy.

Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu. Natomiast za bon różnego przeznaczenia uznaje się bon inny niż bon jednego przeznaczenia.

Z wniosku wynika, że bon może być wymieniony na towar, usługę elektroniczną, bądź może służyć do zasilenia konta użytkownika platformy. Użytkownik platformy może zrealizować bon w dowolnym kraju UE lub nienależącym do UE. Dostawa towarów lub usługi mogą być świadczone wszędzie tam, gdzie aktualnie znajduje się użytkownik korzystający z bonu. Zatem miejsce świadczenia usług, których dotyczą transferowane przez Wnioskodawcę bony, nie jest znane w chwili emisji bonów - nie jest bowiem znany kraj ani konkretny usługobiorca, który nabędzie towar lub usługę elektroniczną. Nie jest również znana kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu świadczenia usług elektronicznych lub dostawy towarów, których dotyczą transferowane przez Wnioskodawcę bony.

Zgodnie z art. 28k ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Natomiast przez usługi elektroniczne – w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy – należy rozumieć usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia 282/2011.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że transferowane przez Wnioskodawcę bony nie są bonami jednego przeznaczenia, ponieważ w momencie emisji tego bonu nie jest możliwym określenie miejsca dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy oraz kwota należnego podatku z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług. W konsekwencji opisane we wniosku bony stanowią bony różnego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 44 ustawy. Tym samym ich transfer nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 8b ust. 1 zdanie drugie ustawy.

Podsumowując, scharakteryzowane przez Wnioskodawcę w opisie sprawy bony, będące przedmiotem transakcji między Wnioskodawcą a Jego kontrahentami, należy uznać za bony różnego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 44 ustawy co oznacza, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega zatem faktyczne świadczenie usług lub dostawa towarów, których te bony dotyczą, nie zaś dokonywany przez Wnioskodawcę transfer tych bonów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Na tle przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości czy kwota lub jakakolwiek część kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje prowadzić działalność, w ramach której będzie występował jako ogniwo w łańcuchu transferów bonów, poprzez nabywanie bonów od kontrahentów w kraju lub za granicą, a następnie sprzedaż bonów po wyższej cenie potencjalnym ostatecznym odbiorcom za pośrednictwem platform elektronicznych (na których przeważnie nabywcami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej albo niebędące podatnikami podatku VAT) lub też hurtową sprzedaż do podmiotu trzeciego albo spółki zależnej w kraju lub za granicą. Bony, które Wnioskodawca zamierza nabywać i zbywać nie są emitowane przez Wnioskodawcę. Emitentem bonu w każdym przypadku jest osoba trzecia. Wnioskodawca zamierza nabywać bony od ich emitenta bądź od osoby trzeciej. Wnioskodawca zamierza nabywać bony we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca nie będzie zawierał ze zbywcą umowy o pośredniczenie w sprzedaży, umowy dystrybucji lub promocji bonów. Działalność Wnioskodawcy ma sprowadzać się wyłącznie do nabywania po niższej cenie i zbywania po wyższej cenie bonów różnego przeznaczenia, a dochód Wnioskodawcy ma stanowić różnica pomiędzy ceną sprzedaży a ceną zakupu bonu.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy na art. 8b ust. 2 ustawy, z którego wynika, że w przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik faktycznie świadczący usługi w zamian za ten bon, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu.

Uwzględniając powyższy przepis w odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że Wnioskodawca będzie występował jako ogniwo w łańcuchu transferów bonów różnego przeznaczenia, zatem Wnioskodawcę należy uznać za dystrybutora tych bonów. Działalność Wnioskodawcy ma sprowadzać się wyłącznie do nabywania bonów różnego przeznaczenia po niższej cenie i zbywania ich po wyższej cenie. Należy wskazać, że mimo tego, że transakcja związana z bonem różnego przeznaczenia opodatkowana jest dopiero przy ostatecznym dostarczeniu towaru lub usługi, to dystrybucja tych bonów na zasadach handlowych sama w sobie stanowi świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu, niezależnej od dostawy towaru lub usługi, których te bony dotyczą. Zatem gdy dystrybutor sprzedaje bony różnego przeznaczenia marża osiągnięta z tytułu ich sprzedaży traktowana jest jako wynagrodzenie za usługi dystrybucji podlegające opodatkowaniu stosownie do ww. art. 8b ust. 2 ustawy.

Fakt, że Wnioskodawca nie będzie zawierał żadnych umów z podmiotami, od których będzie nabywał bony, nie skutkuje tym, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi dystrybucji bonów różnego przeznaczenia nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uwagi na powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku, gdy dystrybutor sprzedaje bony różnego przeznaczenia, osiągnięta przez niego marża nie może być traktowana jako wynagrodzenie z tytułu jakiejkolwiek usługi. Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, zgodnie z którym kwota lub jakakolwiek część kwoty jaką Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transferu bonów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8b ust. 2 ustawy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.

Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.