0114-KDIP1-3.4012.363.2021.3.KK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 maja 2021 r. (data wpływu 31 maja 2021 r.) uzupełnione pismem z 30 sierpnia 2021 r. (data wpływu 3 września 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 19 sierpnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.363.2021.1.KK (doręczone Stronie 24 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) zbycia działki nr 1, zabudowanej magazynami zbożowymi wybudowanymi i będącymi własnością Wynajmującego – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 30 sierpnia 2021 r. (data wpływu 3 września 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 19 sierpnia 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.363.2021.1.KK (doręczone Stronie 24 sierpnia 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT zbycia działki nr 1, zabudowanej magazynami zbożowymi wybudowanymi i będącymi własnością Wynajmującego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi przeważającą działalność rolniczą zgodnie z PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 01.11.Z. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, natomiast podatek dochodowy od osób prawnych płaci tylko z części działalności pozarolniczej. Spółdzielnia (`(...)`) jest właścicielem nieruchomości rolnej, która jest zabudowana magazynami zbożowymi, wybudowanymi i będącymi własnością dzierżawcy tej nieruchomości Grupa X. sp. z o.o. , w której Spółdzielnia jest również udziałowcem i sprzedaje do niej swoje płody rolne. W wypisie z rejestru gruntów działka jest opisana jako użytki rolne zabudowane oraz rowy i pastwiska. W tym roku X. wyraziła chęć zakupu nieruchomości rolnej od Wnioskodawcy, na której prowadzi działalność związaną ze składowaniem skupionych od swoich członków zbóż i rzepaku, przeznaczonych do odsprzedaży na wolnym rynku. Grupa prowadzi działalność oznaczoną symbolem PKD 4621Z.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że nr ewidencyjny działki, której dotyczy wniosek to 1, obręb geodezyjny (…), nr księgi wieczystej (…). Działka jest własnością Wnioskodawcy (…) od 1971 roku i została nabyta w drodze zakupu. Przy nabyciu działki nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Przed dokonaniem sprzedaży działki nie nastąpiło pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym rozliczenie nakładów poniesionych na wybudowane przez Wynajmującego budynki i budowle. Wnioskodawca nie nabył praw do rozporządzania jako właściciel znajdujących się na nieruchomości budynków/budowli, w całości są one własnością Wynajmującego.

Przedmiotem sprzedaży jest grunt o powierzchni 2,6472 ha, zabudowany 7 budynkami magazynowymi wybudowanymi w latach 1980. Od nakładów na te budynki przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego i są one w całości własnością Wnioskodawcy (…). Po podpisaniu umowy dzierżawy z Wynajmującym w 2010 roku zostały wybudowane 4 silosy magazynowe wraz z urządzeniami, inwestycja wyniosła 4.424 tys. zł. Silosy były dostępne do użytku w sierpniu 2010 roku. W 2019 roku Wynajmujący poniósł nakłady na nieruchomość polegające na posadowieniu silosu magazynowego wraz z urządzeniami o wartości 1.475 tys. zł., który był dostępny do użytku w sierpniu 2019 roku. Od silosów wybudowanych przez Wynajmującego przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. Były wykorzystywane do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej Grupy X. czyli skupu zbóż i rzepaku od wspólników, przechowywanie oraz dalsza odsprzedaż na wolnym rynku. Całość wydatków na inwestycje związane z budową silosów w latach 2010 i 2019 poniósł Wynajmujący, są one jego własnością.

Od dnia trwania umowy, a więc od 2009 roku, Wynajmujący ponosił wydatki na remonty budynków magazynowych będących własnością Wnioskodawcy w nieprzekraczającej 30% wartości początkowej budynków i odliczył od tych nakładów podatek naliczony. Budynki te są wykorzystywane przez Wynajmującego do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej związanej z przechowywaniem i czyszczeniem zboża i rzepaku.

Działka 1 nie jest objęta obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółdzielnia sprzedając nieruchomość rolną wykorzystywaną przez dzierżawcę do działalności pozarolniczej ma możliwość skorzystać ze zwolnienia od tej transakcji z tytułu podatku od towarów i usług traktując tą sprzedaż jako sprzedaż gruntów rolnych zwolnionych z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy: Spółdzielnia prowadzi w przeważającym procencie (ponad 95% - działalność rolniczą). Sprzedaż gruntów rolnych zwolniona jest z opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 ustawy, dla dostawy nieruchomości niezabudowanych (pkt 9 ww. przepisu) oraz nieruchomości stanowiących budynki, budowle lub ich części (pkt 10 i pkt 10a) spełniających określone w tych przepisach warunki, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT. Zwolnienie od podatku sprzedaży ww. towarów jest również możliwe w oparciu o normę art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do skorzystania ze zwolnienia z podatku VAT przy sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej przez dzierżawcę w działalności pozarolniczej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi w przeważającej części działalność rolniczą. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości rolnej nr ewidencyjny 1 obręb geodezyjny (…), nr księgi wieczystej (…).

Działka jest własnością Wnioskodawcy od 1971 roku i została nabyta w drodze zakupu. Przy nabyciu działki nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Działka 1 jest zabudowana magazynami zbożowymi, wybudowanymi i będącymi własnością dzierżawcy tej nieruchomości - X., w której Spółdzielnia jest również udziałowcem i sprzedaje do niej swoje płody rolne. Grunt zabudowany jest 7 budynkami magazynowymi wybudowanymi w latach 1980. Od nakładów na te budynki przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego i są one w całości własnością Wnioskodawcy (…). Dodatkowo od dnia trwania umowy, a więc od 2009 roku, Wynajmujący ponosił wydatki na remonty budynków magazynowych będących własnością Wnioskodawcy w nieprzekraczającej 30% wartości początkowej budynków i odliczył od tych nakładów podatek naliczony. Budynki te są wykorzystywane przez Wynajmującego do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej związanej z przechowywaniem i czyszczeniem zboża i rzepaku.

Po podpisaniu umowy dzierżawy z Wynajmującym w 2010 roku zostały wybudowane 4 silosy magazynowe wraz z urządzeniami. Silosy były dostępne do użytku w sierpniu 2010 roku. W 2019 roku Wynajmujący poniósł nakłady na nieruchomość polegające na posadowieniu kolejnego silosu magazynowego wraz z urządzeniami, który był dostępny do użytku w sierpniu 2019 roku. Od silosów wybudowanych przez Wynajmującego przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. Całość wydatków na inwestycje związane z budową silosów w latach 2010 i 2019 poniósł Wynajmujący, są one jego własnością.

Działka 1 nie jest objęta obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W wypisie z rejestru gruntów działka jest opisana jako użytki rolne zabudowane oraz rowy i pastwiska.

X. wyraziła chęć zakupu nieruchomości rolnej od Wnioskodawcy, na której prowadzi działalność związaną ze składowaniem skupionych od swoich członków zbóż i rzepaku, przeznaczonych do odsprzedaży na wolnym rynku.

Przed dokonaniem sprzedaży działki nie nastąpiło pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym rozliczenie nakładów poniesionych na wybudowane przez Wynajmującego budynki i budowle. Wnioskodawca nie nabył praw do rozporządzania jako właściciel znajdujących się na nieruchomości budynków/budowli, w całości są one własnością Wynajmującego.

W tym miejscu wskazać należy, że na mocy art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze. zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 ustawy - Kodeks cywilny).

Na podstawie art. 48 ustawy - Kodeks cywilny z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 ustawy - Kodeks cywilny, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit. Zgodnie z tym przepisem, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej. Zgodnie zatem z zasadą „superficies solo cedit”, gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Zgodnie z art. 231 § 2 ustawy - Kodeks cywilny, właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem.

Z punktu widzenia prawa cywilnego właściciel gruntu oddanego w najem, dzierżawę, użyczenie jest również właścicielem wzniesionych na nim budynków i budowli. Sposób rozliczenia się przez strony umowy najmu/dzierżawy/użyczenia w związku z ulepszeniami poczynionymi przez użytkownika na nieruchomość, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku umowy najmu/dzierżawy/użyczenia, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z brzmienia art. 3531 Kodeksu cywilnego.

Jak stanowi art. 693 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższego przepisu, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zgodnie z art. 694 ustawy - Kodeks cywilny, do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (`(...)`).

W myśl art. 676 ustawy - Kodeks cywilny, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 ustawy - Kodeks cywilny, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji, pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Powyższe tezy znajdują potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Zatem rozważając skutki podatkowe transakcji polegającej na dostawie gruntu na rzecz właściciela nakładów posadowionych na tym gruncie należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

O ile jest oczywiste, że zbycie gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim budynków i/lub budowli, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakimi są niewątpliwie budynki i/lub budowle w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Uwzględniając przywołane regulacje prawne należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest grunt, na którym posadowiony jest budynek/budowla, niestanowiący własności zbywcy, to mimo, iż ten obiekt budowlany stanowi w świetle prawa cywilnego część składową nieruchomości - w świetle ustawy o podatku od towarów i usług nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tym obiektem jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy jest w takim przypadku tylko sam grunt (jako grunt zabudowany).

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją zbycia przez Wnioskodawcę na rzecz Grupy X. Sp. z o.o. - dzierżawcy, gruntu wraz z naniesieniem w postaci magazynów zbożowych (budynków magazynowych i silosów magazynowych) niebędących własnością Wnioskodawcy, lecz dzierżawcy. Przed dokonaniem sprzedaży działki nie nastąpiło pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym rozliczenie nakładów poniesionych na wybudowane przez Wynajmującego budynki i budowle.

Tym samym uznać należy, iż skoro budynki i budowle znajdujące się na gruncie Wnioskodawcy zostały wybudowane przez dzierżawcę, a przed sprzedażą nieruchomości gruntowej pomiędzy Wnioskodawcą a dzierżawcą nie dojdzie do rozliczenia ww. nakładów, to nie można uznać, że ww. nakłady w aspekcie ekonomicznym będą stanowiły własność Wnioskodawcy.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, w ramach planowanej dostawy, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania ww. nakładami jak właściciel. W rozpatrywanej sprawie nastąpi bowiem sprzedaż wyłącznie prawa własności gruntu - działki nr 1, a nie ww. nakładów, które stanowią odrębną ekonomiczną własność innego podmiotu, tj. dzierżawcy. Zatem w istocie ww. nakłady nie będą stanowiły przedmiotu dostawy, bowiem nakłady przed dniem sprzedaży nie będą w ekonomicznym posiadaniu Wnioskodawcy. Pomimo, że z punktu widzenia prawa cywilnego na dzierżawcę formalnie przejdzie prawo własności gruntu wraz naniesieniami, to jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach planowanej transakcji nie wystąpi dostawa towarów w postaci magazynów zbożowych (budynków magazynowych i silosów magazynowych) posadowionych na gruncie. W wyniku sprzedaży nieruchomości gruntowej, w odniesieniu do ww. nakładów, nie dojdzie więc do przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, co oznacza, że nie zostanie spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przedmiotem planowanej dostawy w istocie będzie sam grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można przyjąć w przedmiotowej sytuacji, że w związku z planowaną transakcją sprzedaży dojdzie do przeniesienia prawa do dysponowania magazynami zbożowymi, jak właściciel w momencie sprzedaży gruntu, gdyż z ekonomicznego punktu widzenia władztwo nad tymi budynkami/budowlami objął dzierżawca. Wobec tego przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Z kolei przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy mówi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy wywieść, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Z powyższego wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W odniesieniu do analizowanej sprawy uznać należy, że przedmiotem dostawy będzie grunt, którego nie można uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Bowiem na przedmiotowej działce znajdują się budynki i budowle w postaci magazynów zbożowych. Jakkolwiek Gmina wskazała, że nieruchomość położona jest na terenie, dla którego nie obowiązuje plan miejscowy, to jednakże zaznaczyć należy, że o ile ww. obiekty nie powstały w ramach samowoli budowlanej, to ich budowa wymagała, w świetle przepisów prawa budowlanego, odpowiednich dokumentów. Zatem przedmiotową działkę należy uznać za teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że planowana dostawa działki nr 1 nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż przepis ten stosuje się tylko do dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, a w przedstawionej sytuacji grunt ten jest zabudowany budynkami i budowlami należącymi do dzierżawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że ww. czynność nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż z wniosku nie wynika bowiem, aby nieruchomość była przez Wnioskodawcę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych od podatku. Jak wskazano w opisie sprawy przedmiotowa działka była przedmiotem dzierżawy.

W rezultacie w związku z brakiem możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT w odniesieniu do planowanej sprzedaży działki nr 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy należy stwierdzić, że ww. czynność sprzedaży działki nr 1 będzie podlegać opodatkowaniu przy zastosowaniu właściwej stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem, w tym .min. rozliczenia nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na budynki

magazynowe wybudowane przez Wynajmującego, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Ponadto wskazać należy, że przedmiotowe rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.