INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 sierpnia 2021 r. (data wpływu 25 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT (podatek od towarów i usług) dla usług najmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę na rzecz Najemcy w celach dalszego podnajmu osobom fizycznym na cele mieszkaniowe - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
25 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT dla usług najmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę na rzecz Najemcy w celach dalszego podnajmu osobom fizycznym na cele mieszkaniowe.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
I. Podatnik
Wnioskodawczyni (Wynajmujący) będąca osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej pragnie zawrzeć umowę najmu posiadanej nieruchomości na cele mieszkalne ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Najemca).
II. Przedmiot umowy najmu
Przedmiotem umowy jest będąca własnością Wnioskodawczyni nieruchomość rolna zabudowana budynkiem zamieszkania zbiorowego o łącznej powierzchni użytkowej 606,57 m2 położona przy ulicy […], dla której Sąd Rejonowy w […] Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr […].
W skład ww. budynku wchodzą 23 pomieszczenia mieszkalne o łącznej powierzchni 397,14 m2 będące przedmiotem rzeczonej umowy najmu.
Pomieszczenia mieszkalne będące przedmiotem najmu spełniają:
a. wymóg wydzielenia trwałymi ścianami,
b. wymóg przeznaczenia na stały pobyt ludzi - lokale przeznaczone są do przebywania tych samych osób w ciągu doby dłużej niż 4 godziny,
c. wymóg służenia zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych - lokale są kompleksowo wykończone i wyposażone w celu zamieszkania osób, m.in.: w meble, wykończenie. Lokale cechuje funkcjonalność mieszkalna aby zaspokajać potrzeby mieszkaniowe mieszkańców. Wykończenie lokali dedykowane jest realizacji potrzeb mieszkaniowych, nie zaś potrzeb związanych z aktywnością zawodową, w tym z intencją prowadzenia biur, czy innych usług.
III. Umowa najmu na cele mieszkalne
1. Wnioskodawczyni zamierza oddać przedmiot umowy najmu Najemcy z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe i z możliwością podnajmu wyłącznie na cele mieszkaniowe.
Umowa najmu zawiera w tym zakresie następujące zapisy:
§ 1 ust. 9:
„Wynajmujący oddaje Najemcy przedmiot umowy w najem, z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe i możliwością podnajmu wyłącznie na cele mieszkaniowe, a Najemca przedmiot najmu wyłącznie na te cele w najem przyjmuje.”
§ 3 ust. 4:
„Najemca ma prawo podnajmu i poddzierżawy przedmiotu najmu wyłącznie na cele mieszkaniowe osobom fizycznym na okresy co najmniej jednego roku, na co Wynajmujący niniejszym wyraża zgodę.”
§ 3 ust. 5:
„Najemca oświadcza, iż przedmiot najmu będzie podnajmowany osobom fizycznym na ich potrzeby mieszkaniowe na podstawie dalszych umów najmu na okresy co najmniej jednego roku.”
§ 3 ust. 6:
„Najemca oświadcza, iż przedmiot najmu będzie wykorzystywany wyłącznie w celach mieszkaniowych.”
§ 3 ust. 7:
„Najemca oświadcza, iż nie zamierza prowadzić w przedmiocie najmu usług zakwaterowania, ani w całości, ani w części przedmiotu najmu, ani innych usług niezgodnych z celem mieszkaniowym zawartej umowy.”
§ 3 ust. 8:
„Najemca oświadcza, iż wszelkie dotyczące przedmiotu najmu umowy lub dyspozycje zawierane będą wyłącznie na potrzeby i w celu zamieszkania długoterminowego i umowy te zawierane będą na okres co najmniej jednego roku.”
2. Staranność Wynajmującego w zachowaniu mieszkaniowego celu umowy najmu:
Wnioskodawczyni w celu umownego zabezpieczenia się przed niezgodnym z przeznaczeniem wykorzystaniem przedmiotu najmu wprowadziła do umowy najmu następujące zapisy:
§ 4 ust. 4:
„Wynajmujący może wypowiedzieć umowę najmu bez zachowania okresu wypowiedzenia w razie stwierdzenia, iż przedmiot najmu wykorzystywany jest w innym celu niż cel mieszkaniowy na podstawie umów najmu długoterminowego na cele mieszkaniowe, w szczególności prowadzenia innej działalności usługowej lub kwaterunku.”
§ 4 ust. 5:
„W razie stwierdzenia, iż przedmiot najmu wykorzystywany jest w innym celu niż cel mieszkaniowy, Wynajmujący ma prawo obciążyć Najemcę karą umowną w kwocie .. .zł (słownie: ..) za każdy przypadek naruszenia.”
Zachowany będzie zatem mieszkaniowy charakter przedmiotu najmu i celu umowy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w przypadku opisanym w niniejszym wniosku Wnioskodawczyni będąca osobą fizyczną wynajmującą spółce prawa handlowego nieruchomość, w której skład wchodzą 23 pomieszczenia mieszkalne będące przedmiotem najmu z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe i możliwością podnajmu wyłącznie na cele mieszkaniowe, może zastosować stawkę VAT „ZW” w wystawianych z tytułu umowy najmu fakturach na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. 2021, poz. 685)?
Stanowisko Wnioskodawcy:
Zdaniem Wnioskodawczyni, w sprawie istnieje możliwość zastosowania w zakresie przedmiotu najmu na cele mieszkaniowe stawki podatku od towarów i usług „ZW” na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. 2021, poz. 685).
Wnioskodawczyni wskazuje, iż w opisanym stanie faktycznym korzysta ze zwolnienia ze względu na okoliczność, iż spełnione są obiektywne przesłanki dotyczące mieszkaniowego charakteru nieruchomości oraz subiektywne przesłanki dotyczące przeznaczenia wynajmowanego budynku w części wydzielonej wyłącznie na cele mieszkaniowe.
Wnioskodawczyni podnosi, iż przedmiot najmu:
a. spełnia wymóg wydzielenia trwałymi ścianami,
b. spełnia wymóg przeznaczenia na pobyt stały ludzi rozumiany jako przeznaczenie do przebywania tych samych osób w ciągu doby dłużej niż 4 godziny,
c. wymóg przeznaczenia na stały pobyt ludzi.
Wnioskodawczyni podnosi, iż:
1. Świadczenie usługi następuje na rachunek własny,
2. Zachowany jest wyłącznie mieszkaniowy charakter nieruchomości,
3. Zachowany jest wyłącznie mieszkaniowy cel najmu.
Wnioskodawczyni wskazuje, iż usługa najmu opisana w sprawie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem zachowane zostały przesłanki co do przedmiotu i celu umowy.
Podatnik podatku VAT może zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ umowa najmu w swej treści zawiera postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy pomieszczeń mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe.
Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy Wynajmującym a Najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotami trzecimi, tj. w relacji wynajmujący-najemca-podnajemca.
Kwestię zawierania umów reguluje ustawa Kodeks cywilny (Dz. U. 1964, Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zasada swobody umów uregulowana jest w art. 353 (1) Kodeksu cywilnego, w myśl którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, umowie ani zasadom współżycia społecznego.
W analizowanej sprawie Wnioskodawczyni na podstawie umowy najmu w zamian za ustalone wynagrodzenie wynajmie pomieszczenia mieszkalne Najemcy wyłącznie na cel mieszkalny. Następnie Najemca we własnym zakresie będzie wynajmował lokale podnajemcom z zachowaniem mieszkalnego ich charakteru, lub korzystał z nieruchomości w celu mieszkalnym.
Z umów najmu zawartej między Wnioskodawczynią i Najemcą jasno wynika, iż celem jest najem na potrzeby mieszkaniowe.
Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje poparcie w utartym orzecznictwie i poglądach doktryny na potwierdzenie czego Wnioskodawczyni wskazuje m.in. wyrok NSA z 8 maja 2018 r., sygn. akt I FSK 1182/16, czy też interpretację indywidualną z 16 lutego 2021 r., sygn. akt 0114-KDIP1-1.4012.767.2020.2.AKA - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.
Wnioskodawczyni wskazuje ponadto na okoliczność, iż art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług stanowiący podstawę do zastosowania stawki „ZW” stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. EU L z 2006 r., nr 347/1 ze zm.), zgodnie z którym Państwa członkowskie zwalniają „dzierżawę i wynajem nieruchomości” z opodatkowania podatkiem VAT pod warunkiem jej mieszkaniowego przeznaczenia.
W konsekwencji najem nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkaniowe w opisanym stanie uprawnia Wnioskodawczynię do zastosowania stawki „ZW” w wystawionej fakturze VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.
Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Z powyższych przepisów wynika, że umowa najmu jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Wobec tego umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu przez najemcę.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.
Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Należy stwierdzić, że czynność, będąca usługą najmu, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni będąca osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej pragnie zawrzeć umowę najmu posiadanej nieruchomości na cele mieszkalne ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Przedmiotem umowy jest będąca własnością Wnioskodawczyni nieruchomość zabudowana budynkiem zamieszkania zbiorowego, w skład którego wchodzą 23 pomieszczenia mieszkalne będące przedmiotem rzeczonej umowy najmu.
Wnioskodawczyni zamierza oddać przedmiot umowy najmu Najemcy z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe i z możliwością podnajmu wyłącznie na cele mieszkaniowe. Z zawartej umowy będzie wynikało m.in., że Wynajmujący oddaje Najemcy przedmiot umowy w najem, z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe i możliwością podnajmu wyłącznie na cele mieszkaniowe, a Najemca przedmiot najmu wyłącznie na te cele w najem przyjmuje. Najemca ma prawo podnajmu i poddzierżawy przedmiotu najmu wyłącznie na cele mieszkaniowe osobom fizycznym na okresy co najmniej jednego roku, na co Wynajmujący niniejszym wyraża zgodę. Przedmiot najmu będzie podnajmowany osobom fizycznym na ich potrzeby mieszkaniowe na podstawie dalszych umów najmu na okresy co najmniej jednego roku i będzie wykorzystywany wyłącznie w celach mieszkaniowych.
Najemca nie zamierza prowadzić w przedmiocie najmu usług zakwaterowania, ani w całości, ani w części przedmiotu najmu, ani innych usług niezgodnych z celem mieszkaniowym zawartej umowy. Wszelkie dotyczące przedmiotu najmu umowy lub dyspozycje zawierane będą wyłącznie na potrzeby i w celu zamieszkania długoterminowego i umowy te zawierane będą na okres co najmniej jednego roku.
Wnioskodawczyni w celu umownego zabezpieczenia się przed niezgodnym z przeznaczeniem wykorzystaniem przedmiotu najmu wprowadziła do umowy najmu zapisy mówiące o tym, że Wynajmujący może wypowiedzieć umowę najmu bez zachowania okresu wypowiedzenia w razie stwierdzenia, iż przedmiot najmu wykorzystywany jest w innym celu niż cel mieszkaniowy na podstawie umów najmu długoterminowego na cele mieszkaniowe, w szczególności prowadzenia innej działalności usługowej lub kwaterunku oraz, że w razie stwierdzenia, iż przedmiot najmu wykorzystywany jest w innym celu niż cel mieszkaniowy, Wynajmujący ma prawo obciążyć Najemcę karą umowną za każdy przypadek naruszenia.
Wątpliwości Wnioskodawczyni w niniejszej sprawie dotyczą wskazania, czy usługa najmu, jaką Wnioskodawczyni zamierza świadczyć na rzecz Najemcy, będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.
W świetle przywołanych wyżej przepisów, na tle przedstawionego przez Wnioskodawczynię zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że najem stanowi – co do zasady – odpłatne świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT oraz nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, tak więc z tytułu świadczenia tej usługi Wnioskodawczyni będzie podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.
W tym miejscu należy wskazać, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może być opodatkowana właściwą stawką podatku albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.
Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia. Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.
I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.
Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 47 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 55).
Wskazać należy, że usługa najmu nieruchomości może korzystać ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek:
- świadczenie usługi na własny rachunek,
- charakter mieszkalny nieruchomości,
- mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.
Należy też zwrócić uwagę, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży podstawową stawką podatku VAT. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinny one być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.
W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1 ze zm.). Przepis powyższy stanowi, że „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje (…) dzierżawę i wynajem nieruchomości”. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.
Analizując kwestie zwolnienia od podatku usług najmu lokali mieszkalnych należy zwrócić szczególną uwagę na cel świadczonych usług. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie nieruchomości przez najemcę. Tym samym, zasadniczą kwestią dla opodatkowania, czy zwolnienia od podatku świadczonej usługi pozostaje cel realizowany przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi.
Oznacza to, że z punktu widzenia zastosowania tego zwolnienia istotny jest sposób wykorzystywania nieruchomości przez najemcę (usługobiorcę), a zatem to najemca w wynajmowanym lokalu powinien realizować własne cele mieszkaniowe. Jedynie bowiem w takim przypadku uprawnione będzie stwierdzenie, że wynajmujący (usługobiorca) wynajął nieruchomość „wyłącznie na cele mieszkaniowe”. Ustawodawca nie zwolnił z opodatkowania wynajmu lub dzierżawy nieruchomości „na cele działalności gospodarczej, polegającej na wynajmie nieruchomości wyłącznie na cele mieszkaniowe” (vide wyrok NSA z 8 maja 2018 r. sygn. akt I FSK 1182/16).
Jak już wyżej wskazano, usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona nieruchomości mieszkalnej i nieruchomość ta może być wykorzystana przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.
W przedmiotowej sprawie, jak wynika z opisu - Wnioskodawczyni zamierza wynajmować 23 lokale mieszkalne na rzecz Najemcy (spółki z o.o.), który będzie je z kolei wynajmował osobom fizycznym na ich potrzeby mieszkaniowe na okresy co najmniej jednego roku.
W świetle powołanych przepisów prawa nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że w przedstawionych okolicznościach świadczona usługa wynajmu lokali mieszkalnych będzie zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, gdyż Wnioskodawczyni (właścicielka lokali mieszkalnych) wynajmując je na rzecz Najemcy w celu dalszego podnajmu, nie staje się przez to podmiotem świadczącym usługi najmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe.
W niniejszej sprawie, Najemca podnajmie wspomniane lokale na cele mieszkaniowe osobom fizycznym na ich potrzeby mieszkaniowe. Zatem celem oddania w najem nieruchomości przez Wnioskodawczynię nie będzie zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Najemcy, ponieważ Najemca wynajmując przedmiotową nieruchomości od Wnioskodawczyni nie będzie wykorzystywał jej w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, gdyż celem tego najmu będzie dalszy podnajem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez tego Najemcę. Tak więc, w przypadku planowanego wynajmu lokali mieszkalnych przez Wnioskodawczynię, która nie będzie świadczyła osobiście usługi najmu lokali o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe, nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.
Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że usługa najmu przedmiotowych 23 lokali mieszkalnych przez na rzecz Najemcy (spółki z o.o.), który następnie dalej będzie je podnajmował osobom fizycznym na ich potrzeby mieszkaniowe, nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.
W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni, że najem nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkaniowe w opisanym stanie uprawnia Wnioskodawczynię do zastosowania stawki „ZW” w wystawionej fakturze VAT, należy uznać za nieprawidłowe.
W sprawie będącej przedmiotem niniejszej analizy w ramach „postępowania interpretacyjnego” Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej „orzeka” w oparciu o stan faktyczny/zdarzenie przyszłe mając na względzie pytanie Wnioskodawcy oraz ocenę jego stanowiska. Zatem odnosząc się do argumentu Wnioskodawczyni, że prezentowane przez nią stanowisko znajduje poparcie w interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2021 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.767.2020.2.AKA, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zauważa, że każda sprawa będąca przedmiotem rozpatrywania pod kątem skutków prawnopodatkowych w VAT jest rozpatrywana indywidualnie, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności mogących mieć wpływ na tę ocenę. Wstępna analiza stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych w interpretacjach indywidualnych może prowadzić do wniosku o ich tożsamości, jednakże wnikliwa i dogłębna analiza poszczególnych elementów stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego – sam sposób jego przedstawienia – może prowadzić do zgoła odmiennej oceny, co ostatecznie wpływa na przyjęte przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej rozstrzygnięcie.
Ponadto, Organ wskazuje, że podziela tezy zawarte w wyroku NSA o sygn. I FSK 1182/16 dotyczące kwestii sposobu wykorzystywania nieruchomości przez najemcę i co istotne, powyższe Organ uwzględnił również w niniejszej interpretacji.
Jednocześnie, należy wskazać, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od 1 lipca 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).
Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.