0114-KDIP1-1.4012.535.2021.1.RR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 sierpnia 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej działki nr 1 w trybie postępowania egzekucyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości gruntowej niezabudowanej działki nr 1 w trybie postępowania egzekucyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (…) prowadzi postępowanie egzekucyjne z nieruchomości (`(...)`). Nieruchomość ma zostać sprzedana na licytacji publicznej w IV kwartale 2021r. Właścicielem jest Spółka z ograniczona odpowiedzialnością (`(...)`) REGON (…), który nabyła przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży zawartej przed Notariuszem (…) aktem notarialnym z 28 sierpnia 2017 r. (…).

Teren na którym położona jest przedmiotowa nieruchomość posiada obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego w rejonie (…) i ulicy (…) przyjęty Uchwałą nr (…) Rady Miejskiej (…) z 11 września 2008 r. Przedmiotowa działka nr 1 objęta księgą wieczystą nr (`(...)`) leży na terenie oznaczonym symbolem 2U/5.

Dla trenów oznaczonych na planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 2U łamane przez numery porządkowe od 1 do 5 ustala się przeznaczenie:

1. podstawowe:

a) usługi

b) zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna

c) hotele, z zastrzeżeniem ust. 2

d) magazyny i handel hurtowy

e) obiekty do parkowania

f) drogi wewnętrzne

g) rekreacja

2. uzupełniające - urządzenia infrastruktury technicznej.

2. W ramach przeznaczenia hotele nie dopuszcza się pensjonatów.

Licytowania nieruchomość nie jest zabudowana. Przedmiotowa nieruchomość nie była oraz nie jest wykorzystywana przez dłużnika do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie ustalono czy zajęta nieruchomość nie była udostępniania osobom trzecim na postawie umów cywilno-prawnych. Dłużnik nie dokonywał z tych działek sprzedaży jakichkolwiek produktów rolnych i nie prowadził na tych działkach produkcji rolnej. Działka nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej wg wiedzy komornika.

Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) z 4 lutego 2021 r. (…) spółka nigdy nie była podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Brak informacji w Urzędzie Skarbowym (…) o zakupie jakiejkolwiek nieruchomości. W ciągu ostatnich 5 lat nie był stroną czynności prawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) z 2 lutego 2021 r. (…) dłużnik figuruje w bazie podatników Urzędu Skarbowego (…). Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego (…) zawiadamia, iż spółka figuruje w bazie czynności majątkowych US (…) jako:

- nabywca niezabudowanej działki gruntu nr 1 położonej (…) z 25 sierpnia 2017r.

- darczyńca niezabudowanej działki gruntu nr 1 położonej (…) z 10 września 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z prowadzona egzekucja z nieruchomości i ewentualna sprzedażą Komornik Sądowy winien odprowadzić podatek od towarów i usług do właściwego naczelnika urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży licytacyjnej nieruchomości działka gruntu nr 1 objęta KW (…) nie będzie obowiązku odprowadzenia podatku VAT. Dłużnik (`(...)`) Sp. z o.o. nie widnieje jako podatnik VAT na "białej liście" prowadzonej przez Ministra Finansów. Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) spółka nigdy nie była podatnikiem podatku VAT. Nieruchomość jest nieruchomością niezabudowana, której dłużnik nie wykorzystywał do prowadzenia działalności gospodarczej. Brak umów cywilno-prawnych na podstawie których nieruchomość była by oddana w dyspozycje osób trzecich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że Komornik Sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, Komornik Sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym Komornik Sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości – jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Określony w cyt. ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest by czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Należy również podkreślić, iż kategoria podatnika podatku VAT nie jest uzależniona od tego, czy dokonał rejestracji w tym podatku, czy też nie. O tym czy dany podmiot jest podatnikiem podatku VAT, czy też nie posiada takiego przymiotu nie decydują kryteria formalne związane z rejestracją, a jedynie kryteria obiektywne. Zatem co do zasady odpłatna dostawa towaru podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli towar ten (nieruchomość) jest w posiadaniu i stanowi majątek podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Z wniosku wynika, że Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne z nieruchomości, której właścicielem jest Spółka z ograniczona odpowiedzialnością (`(...)`). Spółka nabyła przedmiotowa nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży zawartej przed Notariuszem (…) aktem notarialnym z 28 sierpnia 2017 r. (…). Teren na którym położona jest przedmiotowa nieruchomość posiada obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Licytowania nieruchomość nie jest zabudowana. Przedmiotowa nieruchomość nie była oraz nie jest wykorzystywana przez dłużnika do prowadzenia działalności gospodarczej. Nie ustalono czy zajęta nieruchomość nie była udostępniania osobom trzecim na postawie umów cywilno-prawnych. Dłużnik nie dokonywał z tych działek sprzedaży jakichkolwiek produktów rolnych i nie prowadził na tych działkach produkcji rolnej. Działka nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej wg wiedzy Komornika. Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) spółka nigdy nie była podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Brak informacji w Urzędzie Skarbowym (…) o zakupie jakiejkolwiek nieruchomości. W ciągu ostatnich 5 lat nie był stroną czynności prawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego (…) dłużnik figuruje w bazie podatników.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest wskazanie czy w związku z prowadzona egzekucja z nieruchomości i ewentualna sprzedażą Komornik Sądowy winien odprowadzić podatek od towarów i usług do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Wnioskodawca wskazał, że w przypadku sprzedaży licytacyjnej nieruchomości działki gruntu nr 1 nie będzie obowiązku odprowadzenia podatku VAT, gdyż dłużnik (`(...)`) Sp. z o.o. nie widnieje jako podatnik VAT na "białej liście" prowadzonej przez Ministra Finansów, a ponadto dłużnik nie wykorzystywał tej nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej i brak jest umów cywilno-prawnych na podstawie których nieruchomość była by oddana w dyspozycje osób trzecich.

Jak wskazano we wniosku Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne z nieruchomości, której właścicielem jest Spółka z ograniczona odpowiedzialnością (`(...)`). Spółka nabyła przedmiotowa nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży 28 sierpnia 2017 r.

Ponadto należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie Komornik ma zamiar dokonać sprzedaży licytacyjnej ww. nieruchomości gruntowej (towaru) za odpłatnością.

Mając na uwadze okoliczności omawianej sprawy stwierdzić należy, że czynność sprzedaży licytacyjnej ww. nieruchomości tj. działki gruntu nr 1 objętej księgą wieczystą nr (`(...)`), jako czynność spełniająca definicję dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy, będzie stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bowiem dokonana zostanie przez Wnioskodawcę, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Ponadto należy podkreślić, że w przypadku podmiotów posiadających osobowość prawną, nie występuje prywatna sfera ani też majątek osobisty, tym samym nie występuje problem przyporządkowania wykonanej czynności do działań w sferze działalności gospodarczej lub do działań w sferze prywatnej.

Powyższe należy odróżnić od działań podejmowanych przez osoby fizyczne, w przypadku których może wystąpić pewien dualizm. Osoba fizyczna może bowiem podejmować działania jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, będą to działania w sferze prywatnej, osobistej, ale może też ta sama osoba fizyczna podejmować działania jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą na własne imię i nazwisko, będą to działania w zakresie jej przedsiębiorstwa i co za tym idzie mogą to równocześnie być działania uznawane za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z tego też względu problemy dotyczące uznania pewnych działań (w tym w szczególności dostawy towarów) za działalność gospodarczą, a osobę te działania podejmującą za podatnika podatku od towarów i usług, występują wyłącznie w przypadku osób fizycznych. W przypadku natomiast podmiotów posiadających osobowość prawną nie występuje żadna sfera prywatna, a zatem wszelkie działania podejmowane przez takie podmioty są czynnościami wykonywanymi w ramach prowadzonej przez te podmioty działalności gospodarczej, w tym podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zauważyć bowiem należy, że następuje tu przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel wydawanymi towarami, których dłużna spółka jest właścicielem od momentu ich nabycia do momentu wydania. W konsekwencji czynność sprzedaży licytacyjnej ww. nieruchomości, jako odpłatna dostawa towarów, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

Jednakże wskazać należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy wywieść, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Z kolei w art. 2 pkt 33 ustawy, ustawodawca wskazał, że przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741 ze zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy – przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza ww. plan miejscowy, wskazując czy teren jest budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

Ponadto należy podkreślić, że przy dokonywaniu oceny, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę nie można kierować się wyłącznie jego podstawowym przeznaczeniem określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, lecz należy również wziąć pod uwagę jego przeznaczenie uzupełniające, wynikające z tego planu. Ustawodawca bowiem definiując w art. 2 pkt 33 ustawy teren budowlany wskazuje, że decydujące znaczenie mają m.in. zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie zawężając przy tym, że chodzi wyłącznie o podstawowe przeznaczenie określone w tym planie.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca - Komornik Sądowy - prowadzi postępowanie egzekucyjne z nieruchomości niezabudowanej, która posiada obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla tego obszaru. Obszar ten leży na terenie oznaczonym symbolem 2U/5. Dla trenów oznaczonych na planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 2U łamane przez numery porządkowe od 1 do 5 ustala się przeznaczenie:

1. podstawowe:

a) usługi

b) zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna

c) hotele, z zastrzeżeniem ust. 2

d) magazyny i handel hurtowy

e) obiekty do parkowania

f) drogi wewnętrzne

g) rekreacja

2. uzupełniające - urządzenia infrastruktury technicznej.

2. W ramach przeznaczenia hotele nie dopuszcza się pensjonatów.

Okoliczności sprawy wskazują, że nieruchomość niezabudowana, oznaczona numerem 1 objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym podstawowe przeznaczenie tego terenu to usługi, zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, hotele, magazyny i handel hurtowy, obiekty do parkowania, drogi wewnętrzne, rekreacja. Natomiast przeznaczenie uzupełniające to urządzenia infrastruktury technicznej.

Mając zatem na uwadze powyższe należy przyjąć, że przedmiotem dostawy będzie nieruchomość gruntowa, spełniająca definicję terenu budowlanego, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy.

W konsekwencji, dostawa działki gruntu nr 1 objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym podstawowym przeznaczenie są usługi, zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, hotele, magazyny i handel hurtowy, obiekty do parkowania, drogi wewnętrzne, rekreacja, a przeznaczeniem uzupełniające - urządzenia infrastruktury technicznej, nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, bowiem działka ta stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

W przypadku braku możliwości zastosowania zwolnienia dla sprzedaży powyższej działki nr 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia dla dostawy tych części gruntu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotowa nieruchomość nie była oraz nie jest wykorzystywana przez dłużnika do prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki zwolnienia określonego w tym przepisie, bowiem nieruchomość nie była przez dłużną spółkę przez cały czas jej posiadania wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca dokonując dostawy działki nr 1 przeznaczonej pod zabudowę, i co do której w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dopuszcza się zabudowę, nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji Komornik w przypadku sprzedaży licytacyjnej nieruchomości działki nr 1 będzie obowiązany do odprowadzenia podatku od towarów i usług wg właściwej stawki podatku VAT, gdyż sprzedaż ww. działki nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.