0114-KDIP1-1.4012.382.2021.2.AKA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 czerwca 2021 r. (data wpływu 15 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania planowanego aportu zespołu składników majątkowych i niemajątkowych do nowo utworzonej Spółki Komandytowej z wyłączeniem Nieruchomości, Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego za transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania planowanego aportu zespołu składników majątkowych i niemajątkowych do nowo utworzonej Spółki Komandytowej z wyłączeniem Nieruchomości, Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego za transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu częściami oraz akcesoriami samochodowymi (NIP: (…), REGON: (…)). Miejscem wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest (…), ul. (…).

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług), a jego działalność jest opodatkowana podatkiem VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych, na który składają się w szczególności:

· grunt przy ul. (…) - zabudowany następującymi budynkami oraz budowlami:

- Budynek magazynowy (służy do składowania towarów);

- Budynek magazynowy (służy do składowania towarów);

- Budynki biurowo-socjalne;

- Hale magazynowe;

- Wiata (w trakcie rozbiórki, na jej miejscu powstaje Hala magazynowa, której budowa skończy się z końcem czerwca 2021 r.);

- Słup reklamowy;

- Ogrodzenie z bramą (pełni funkcję ochrony mienia);

- Parking, drogi komunikacyjne, drogi przeciwpożarowe zapewniające dojazd do hali (około 8000 mkw wyłożone polbrukiem);

· grunt przy ul. (…) - działka 1/1 (użytkowanie wieczyste);

· maszyny, urządzenia i narzędzia;

· środki transportu (cztery samochody osobowe oraz dwa samochody ciężarowe);

· komputery i urządzenia biurowe (np. drukarki);

· meble biurowe i inne;

· części i akcesoria samochodowe przeznaczone do dalszej sprzedaży (zapasy magazynowe);

· środki pieniężne zgromadzone w kasie i na firmowych rachunkach bankowych;

· wyposażenie;

· zespół regałów magazynowych połączonych podestami tworzący trzykondygnacyjną (0+2) zabudowę regałową, dalej zwane: „Antresola Magazynowa”;

· należności oraz zobowiązania;

· prawa i obowiązki wynikające z umów o dofinansowanie;

· prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych;

· prawa i obowiązki wynikające z umów z Powiatowym Urzędem Pracy dotyczących refundacji kosztów związanych z wyposażeniem lub doposażeniem stanowisk pracy;

· prawa wynikające z innych umów i porozumień handlowych;

· baza klientów oraz dostawców;

· oprogramowanie dot. procesów księgowych, biznesowych i sprzedażowych;

· oprogramowanie sklepu internetowego oraz wszelkie treści i funkcje (w tym katalog on-line, opisy zamieszczone w bazie sklepu internetowego);

· Certyfikat SSL;

· domeny internetowe i mailowe;

· prawa autorskie do publikacji zamieszczonych na stronie sklepu;

· konta w mediach społecznościowych;

· znak towarowy - zarejestrowany i zastrzeżony prawem ochronnym nr (…) znak towarowy (…) znajdujący się na oferowanych przez Wnioskodawcę częściach, ale także opakowaniach, materiałach reklamowych itp.;

· inne elementy (elektroniczne katalogi produktów, oprogramowanie, strony internetowe, encyklopedia części samochodowych);

· prawa i obowiązki wobec pracowników zatrudnionych w działalności Wnioskodawcy wraz z dokumentacją pracowniczą,

· know-how oraz tajemnice związane z działalnością;

· dokumenty i księgi związane z prowadzeniem działalności.

Powyższe wyliczenie nie ma charakteru wyczerpującego i może obejmować również inne składniki.

Wnioskodawca zamierza zrestrukturyzować swoją działalność poprzez wniesienie aportem ww. zorganizowanego zespołu składników majątkowych (materialnych i niematerialnych), wykorzystywanego obecnie w tej działalności, do nowo utworzonej spółki komandytowej (dalej: Spółka Komandytowa), w której komplementariuszem będzie Wnioskodawca.

Celem planowanego aportu jest przede wszystkim kontynuacja prowadzenia działalności gospodarczej, ale w formie spółki osobowej, co ma pozwolić na zwiększenie zdolności kredytowej i inwestycyjnej, efektywizację procesów biznesowych i poprawienie wizerunku przedsiębiorstwa w ocenie kontrahentów oraz klientów. Wnioskodawcy zależy na tym, aby przedsiębiorstwo mogło kontynuować bezpiecznie (prawnie i podatkowo) swoją działalność, a zarazem, aby mogło się dalej organicznie rozwijać.

W ramach przedmiotowej restrukturyzacji Wnioskodawca wniesie aportem do Spółki Komandytowej zespół składników, w skład którego wejdą składniki materialne i niematerialne związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę jego podstawowej działalności polegającej na handlu częściami oraz akcesoriami samochodowymi (wg stanu na dzień aportu), tj. odpowiednio:

· maszyny, urządzenia i narzędzia;

· środki transportu (cztery samochody osobowe oraz dwa samochody ciężarowe);

· komputery i urządzenia biurowe (np. drukarki);

· meble biurowe i inne;

· części i akcesoria samochodowe przeznaczone do dalszej sprzedaży (zapasy magazynowe);

· środki pieniężne zgromadzone w kasie i na firmowych rachunkach bankowych;

· wyposażenie;

· należności oraz zobowiązania;

· prawa i obowiązki wynikające z umów o dofinansowanie;

· prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych;

· prawa i obowiązki wynikające z umów z Powiatowym Urzędem pracy dotyczących refundacji kosztów związanych z wyposażeniem lub doposażeniem stanowisk pracy;

· prawa wynikające z innych umów i porozumień handlowych;

· baza klientów oraz dostawców;

· oprogramowanie dot. procesów księgowych, biznesowych i sprzedażowych;

· oprogramowanie sklepu internetowego oraz wszelkie treści i funkcje (w tym katalog on-line, opisy zamieszczone w bazie sklepu internetowego);

· Certyfikat SSL;

· domeny internetowe i mailowe;

· prawa autorskie do publikacji zamieszczonych na stronie sklepu;

· konta w mediach społecznościowych;

· inne elementy (elektroniczne katalogi produktów, oprogramowanie, strony internetowe, encyklopedia części samochodowych);

· prawa i obowiązki wobec pracowników zatrudnionych w działalności Wnioskodawcy wraz z dokumentacją pracowniczą;

· know-how oraz tajemnice związane z działalnością;

· dokumenty i księgi związane z prowadzeniem działalności.

Po dokonaniu aportu do Spółki Komandytowej pracownicy zatrudnieni w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy staną się pracownikami Spółki Komandytowej. Z punktu widzenia pracowniczego dojdzie do przejścia zakładu pracy zgodnie z art. 231 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320; dalej: Kodeksu pracy).

Do Spółki Komandytowej nie zostaną natomiast wniesione nieruchomości będące własnością Wnioskodawcy, tj.:

· grunt przy ul. (…) - zabudowany następującymi budynkami oraz budowlami:

- Budynek magazynowy (służy do składowania towarów);

- Budynki biurowo-socjalne;

- Hale magazynowe;

- Wiata (w trakcie rozbiórki, na jej miejscu powstaje Hala magazynowa, której budowa skończy się z końcem czerwca 2021 r.);

- Słup reklamowy;

- Ogrodzenie z bramą (pełni funkcję ochrony mienia);

- Parking, drogi komunikacyjne, drogi przeciwpożarowe zapewniające dojazd do hali (około 8000 mkw wyłożone polbrukiem);

· grunt przy ul. (…) - działka 1/1 (użytkowanie wieczyste) dalej: Nieruchomości.

Wszystkie Nieruchomości, które będą potrzebne Spółce Komandytowej do prowadzenia działalności gospodarczej (działalności handlowej) zostaną oddane przez Wnioskodawcę w dzierżawę Spółce Komandytowej.

Ponadto, Wnioskodawca planuje pozostawienie w swoim majątku Antresolę Magazynową znajdującą się w hali magazynowej, które pozostaną w majątku Wnioskodawcy. Antresola ta ma na celu zwiększenie użyteczności hali, poprzez maksymalnie wykorzystanie jej powierzchni, dzięki czemu budynki hal magazynowych zyskują na swojej efektywności.

Niezależnie, Wnioskodawca zamierza pozostawić również w swoim majątku zarejestrowany i zastrzeżony prawem ochronnym nr (…) znak towarowy (…), który będzie wykorzystywany przez Spółkę Komandytową na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy licencyjnej. Za korzystanie ze Znaku Towarowego uiszczane będą opłaty licencyjne.

Planowane wyłączenie Nieruchomości, Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego z przedmiotu aportu nastąpi ze względów podyktowanych ochroną majątku Wnioskodawcy i zabezpieczeniem przed ryzykami wynikającymi z działalności operacyjnej. Wnioskodawca chce uniknąć sytuacji, w której Nieruchomości wchodziłyby do majątku Spółki Komandytowej i na skutek niegospodarności Spółki Komandytowej mogłyby zostać poddane egzekucji. Wnioskodawca nabył Nieruchomości z własnych środków, zainwestował w nie również znaczne środki, a co za tym idzie, chciałby sprawować nad nimi pełną kontrolę. Podobne cele towarzyszą chęci pozostawienia Antresoli Magazynowej, jest ona wartościowym aktywem majątku Wnioskodawcy, ponadto wpływa ona na możliwości funkcjonalne hali magazynowej, do tego jest ona zaprojektowana specjalnie dla jednej z hal, tym samym usunięcie antresoli zmniejsza jej efektywne wykorzystanie. W przypadku natomiast Znaku Towarowego, w związku z tym, że prawo ochronne oraz autorskie prawo majątkowe do Znaku Towarowego przysługują Wnioskodawcy osobiście, uważa on za w pełni uzasadnione, aby zarządzać ochroną prawną Znaku Towarowego bezpośrednio (dokonywanie opłat za udzielaną ochronę, weryfikacja ewentualnych naruszeń praw do Znaku Towarowego, dochodzenie roszczeń z tytułu naruszeń itp.).

Przedmiotem aportu objęte zostanie zatem wszystko, co jest niezbędne do realizowania w sposób samodzielny określonych zadań gospodarczych w ramach działalności handlowej w zakresie nowych części i akcesoriów samochodowych, z wyjątkiem Nieruchomości, którymi Spółka Komandytowa będzie dysponować na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy dzierżawy oraz Znaku Towarowego, z którego będzie korzystać na podstawie umowy licencyjnej.

W konsekwencji, Spółka Komandytowa, po wniesieniu do niej wkładu niepieniężnego oraz zawarciu umowy dzierżawy i umowy licencyjnej, będzie mogła w pełni kontynuować działalność handlową prowadzoną obecnie przez Wnioskodawcę, natomiast Wnioskodawca ograniczy swoją aktywność gospodarczą do dzierżawy Nieruchomości oraz związanej z halą magazynową Antresoli Magazynowej oraz zarządzania ochroną prawną Znaku Towarowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako pytanie nr 1):

Czy planowany przez Wnioskodawcę aport zespołu składników majątkowych i niemajątkowych do nowo utworzonej Spółki Komandytowej, pomimo wyłączenia z niego Nieruchomości, Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego, będzie stanowił transakcję zbycia przedsiębiorstwa, a w konsekwencji, czy planowana transakcja będzie wyłączona z opodatkowania VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, planowany przez Wnioskodawcę aport zespołu składników majątkowych i niemajątkowych do nowo utworzonej Spółki Komandytowej, pomimo wyłączenia z niego Nieruchomości. Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego, będzie stanowił transakcję zbycia przedsiębiorstwa, a w konsekwencji, planowana transakcja będzie wyłączona z opodatkowania VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685, dalej: ustawy o VAT), opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie przepis art. 6 ustawy o VAT wskazuje na wyłączenie określonych czynności z zakresu zastosowania przepisów ustawy o VAT. Są tutaj wylistowane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu VAT, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, niemniej z uwagi na przedmiotowe wyłączenie nie podlegają opodatkowaniu VAT.

I tak, zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W ustawie o VAT brak jest definicji pojęcia „transakcja zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o VAT pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. W uzupełnieniu do powyższego należy zauważyć, iż zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, o której mowa w art. 353(1) ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740; dalej: Kodeksu cywilnego), a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym także w formie umowy sprzedaży lub aportu.

Poza tym, wykładnia przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, wymaga jego ścisłego odczytania, gdyż wszelkiego rodzaju wyłączenia, zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady powszechnego obowiązku płacenia podatków (art. 84 Konstytucji RP) i brak jakichkolwiek podstaw by przesłanki ich zastosowania interpretować rozszerzająco. Oznacza to, iż powinien on obejmować wyłącznie przypadki zbycia (a zatem wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1 ze zm.; dalej: Dyrektywy VAT). Zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy VAT, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lut części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W świetle powyższego, kwestią wymagającą interpretacji w niniejszej sprawie jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że ustawa o VAT nie zawiera definicji przedsiębiorstwa. Jedynie w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT ustawodawca zdefiniował zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Zgodnie jednak z powszechnie przyjętym poglądem pojęcie „przedsiębiorstwo” na potrzeby ustawy o VAT należy rozumieć zgodnie z definicją przyjętą na gruncie Kodeksu cywilnego - „Także w doktrynie jednolicie przyjmuje się, iż właściwą definicją przedsiębiorstwa jest definicja przyjęta w Kodeksie cywilnym. Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej". (T. Michalik, VAT. Komentarz Wyd. 13, Warszawa 2017). Potwierdzają to także sądy administracyjne, np. w wyroku z 9 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 944/1), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził, że: „Odnosząc się do wyłączenia z opodatkowania przewidzianego w tym artykule, zauważyć należy, że w VATU nie określono definicji „przedsiębiorstwa”, zasadnie więc organ uznał, że pojęcie to należy interpretować zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego”.

I tak, w świetle art. 55(1) Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);

2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;

3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości IUD ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;

4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;

5. koncesje, licencje i zezwolenia;

6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;

7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;

8. tajemnice przedsiębiorstwa;

9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przedsiębiorstwem jest określony wyżej zespół składników, niezależnie od tego, kto jest jego właścicielem. Przedsiębiorstwo może być bowiem zarówno własnością osoby fizycznej, osoby prawnej, jak i jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.

Zgodnie natomiast z art. 55(2) Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Na podstawie przytoczonej powyżej definicji można wyróżnić trzy cechy konstytutywne przedsiębiorstwa, tj.:

1. zespół składników niematerialnych i materialnych;

2. zorganizowanie;

3. przeznaczenie do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zespół składników niematerialnych i materialnych

Należy zauważyć, że definicja przedsiębiorstwa z art. 55(1) Kodeksu cywilnego opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w niej określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na egzemplifikacyjny charakter wyliczenia składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w ww. artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

Zatem, składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Przyjmuje się, że spośród składników wymienionych w art. 55(1) Kodeksu cywilnego jedynie relewantne są te, bez których przedsiębiorstwo - w zależności od konkretnych okoliczności faktycznych - nie mogłoby realizować swoich funkcji gospodarczych. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 17 października 2000 r., sygn. I CKN 850/98: „strony - jak wynika z art. 55(2) Kodeksu cywilnego - mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym, że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa (art. 55(1) Kodeksu cywilnego). Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwa”.

Do analogicznych wniosków doszedł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 marca 2013 r. sygn. II FSK 1896/11 stwierdzając, iż „dopuszczalne jest wyłączenie z transakcji zbycia przedsiębiorstwa pewnych elementów, także wymienionych expressis verbis w art. 55(1) Kodeksu cywilnego, a mimo to czynność prawna może być uznana za mającą za przedmiot przedsiębiorstwo. Zakres wyłączeń poszczególnych składników nie może jednakże być na tyle szeroki, aby przekreślił istotę przedsiębiorstwa”.

Wyłączenie niektórych składników z masy majątkowej zmieniającej właściciela nie uniemożliwia zatem przyjęcia, że doszło do zbycia (wniesienia jako aportu) przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego, jeśli na nabywcę przeszło minimum dóbr materialnych i niematerialnych oraz środków i sposobów, jakie niezbędne są do podjęcia przez niego takiej działalności gospodarczej, jaką prowadził zbywca. Takie też stanowisko przyjmuje się na gruncie orzecznictwa sądów administracyjnych - np. explicite wyraził to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 czerwca 2008 r., sygn. I FSK 688/07 stwierdzając, iż „dla zbycia przedsiębiorstwa konieczne jest przeniesienie na nabywcę minimum środków pozwalających na kontynuowanie realizowanej uprzednio w tym przedsiębiorstwie działalności gospodarczej”.

Innymi więc słowy, istnieje prawna możliwość wyłączenia w ramach konkretnej czynności prawnej określonych składników wchodzących w skład przedsiębiorstwa bez naruszenia statusu przedsiębiorstwa, z tym zastrzeżeniem, że zbywany agregat składników powinien samodzielnie funkcjonować jako przedsiębiorstwo.

Zorganizowanie

Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 3 grudnia 2009 r., sygn. II CSK 215/09: „czynnikiem „konstytuującym” przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym (art. 55(1) Kodeksu cywilnego) jest występowanie elementu organizacji oraz funkcjonalnego powiązania różnorodnych jego składników umożliwiających traktowanie przedsiębiorstwa jako pewną całość (zespół). Występowanie elementu organizacji - jak słusznie podkreśla się - pozwala odróżnić przedsiębiorstwo od majątku, gdyż ten ostatni jest przedmiotem organizacji i stanowi jedynie zbiór elementów wchodzących w skład zorganizowanej całości jaką jest przedsiębiorstwo”.

Podobnie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 stycznia 2013 r., sygn. II FSK 1156/11: „Istotą przedsiębiorstwa jest takie zorganizowanie zespołu składników materialnych i niematerialnych, które obiektywnie umożliwia realizację celu, jakim jest prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Samo zebranie i posiadanie składników nie tworzy przedsiębiorstwa, ale o jego statusie przesądza odpowiednie zorganizowanie, a więc względy organizacyjne funkcjonalne i celowościowe”.

A zatem, tylko taki konglomerat składników materialnych i niematerialnych, który jest swoiście zorganizowany na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, może zostać uznany za przedsiębiorstwo, przy czym oceny charakteru zorganizowanego zespołu należy dokonywać w kategoriach obiektywnych.

Przeznaczenie do prowadzenia działalności gospodarczej

Okolicznością warunkującą możliwość zaklasyfikowania określonego zespołu składników niematerialnych i materialnych jako przedsiębiorstwa jest takie ich zorganizowanie, żeby zespół ten mógł służyć do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej, przy czym nie jest tu konieczne, aby wykonywał czynnie tę działalność - wystarcza zdolność do jej prowadzenia.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 listopada 2016 r., sygn. I FSK 1316/15 chodzi tu o taką sytuację, w której „realizacja określonych zadań gospodarczych możliwa jest z wykorzystaniem tego określonego zespołu składników majątkowych, nie zaś dopiero w połączeniu z innymi składnikami majątkowymi, czy też dopiero w połączeniu z przedsiębiorstwem nabywcy”.

Sama działalność gospodarcza powinna być natomiast tak postrzegana, jak zostało to wskazane w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z treścią tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W ocenie Wnioskodawcy, wszystkie warunki uznania zespołu przenoszonych składników majątkowych za przedsiębiorstwo są spełnione.

Pierwszy warunek należy uznać za spełniony, ponieważ przenoszone są wszystkie istotne składniki materialne i niematerialne, przy pomocy których nabywca, tj. Spółka Komandytowa będzie mogła kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży detalicznej oraz hurtowej nowych części samochodowych.

Wyłączenie Nieruchomości, Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego nie wpłynie w żaden sposób na możliwość kontynuowania działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży detalicznej oraz hurtowej nowych części samochodowych przez spółkę otrzymującą aport, tj. Spółkę Komandytową.

W tym kontekście należy zauważyć, że powszechnie przyjmuje się, że nie jest konieczne, aby majątek przedsiębiorstwa zawierał nieruchomość, jeśli brak tego składnika nie uniemożliwia sprawnego funkcjonowania danego podmiotu w obrocie gospodarczym. Przykładowo, w wyroku NSA z 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2529/11 stwierdzono: „Żaden z przepisów prawa powoływanych przez Sąd pierwszej instancji oraz wnoszącego skargę kasacyjną nie zawiera wprost, dosłownie i jednoznacznie wymogu, zgodnie z którym dla bytu prawnego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części niezbędne jest prawo własności nieruchomości. Organy podatkowe nie ustaliły też w sprawie, że składniki wnoszonego aportem przedsiębiorstwa (`(...)`) nie mogły funkcjonować jako zorganizowana część przedsiębiorstwa bez prawa własności nieruchomości albo też z wykorzystaniem innych nieruchomości niż te, których podatnik nie wniósł do spółki. Istotne znaczenie ma również podnoszona przez Sąd pierwszej instancji okoliczność, że w dniu wniesienia - otrzymania aportu spółka kapitałowa otrzymała także, tytułem dzierżawy, prawo do przywoływanych powyżej nieruchomości”.

W uzupełnieniu należy wskazać, że w przedmiotowym zakresie wypowiadał się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 10 listopada 2011 r. Finanzamt Lüdenscheid przeciwko Christel Schriever, sygn. C-444/10 uznał, że „stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy, wymaga, aby całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli działalność gospodarcza nie wymaga użytkowania konkretnych pomieszczeń lub pomieszczeń wyposażonych w stałe instalacje konieczne do jej prowadzenia, przekazanie aktywów w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy może mieć miejsce również bez przekazania prawa własności nieruchomości (`(...)`). Jakkolwiek jest to działalność, której prowadzenie nie jest możliwe bez lokalu handlowego, kontynuacja prowadzenia sklepu zwykle nie wymaga, by właściciel przedsiębiorstwa był jednocześnie właścicielem nieruchomości, w której ten sklep działa. Ponieważ zbycie zapasu towarów i wyposażenia sklepu wystarcza do kontynuowania samodzielnej działalności gospodarczej, przekazanie nieruchomości nie ma decydującego znaczenia z punktu widzenia uznania transakcji za przekazanie aktywów. Ponadto, jeżeli okaże się, że kontynuacja działalności gospodarczej wymaga, by nabywca użytkował ten sam lokal co zbywca, co do zasady nic nie stoi na przeszkodzie udostępnieniu mu tego lokalu w drodze zawarcia umowy dzierżawy”.

Wobec tego, w ocenie Wnioskodawcy, prawo własności nieruchomości czy ruchomości nie jest warunkiem koniecznym dla sklasyfikowania danego zespołu składników majątkowych i niemajątkowych jako przedsiębiorstwa. Istotnym jest jednak, aby te pozostałe składniki stanowiły zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Brak nieruchomości oraz ruchomości w składnikach majątku nie powinien zatem rzutować na bieżące funkcjonowanie danego przedsiębiorcy i nie powinien być istotny w aspekcie prowadzonej przez niego aktywności. W praktyce zatem, o tym czy brak nieruchomości oraz ruchomości w majątku firmy będzie determinować niemożność uznania zespołu składników majątkowych za przedsiębiorstwo decydować będzie charakter prowadzonej działalności. Jeżeli dana działalność nie wymaga korzystania z nieruchomości oraz ruchomości bądź też nieruchomość lub ruchomość jest potrzebna do jej prowadzenia, lecz podatnik może korzystać z niej na podstawie innego tytułu niż prawo własności (np. na podstawie umowy najmu, dzierżawy), to nie ma podstaw dla uznania, iż zespół składników majątkowych i niemajątkowych niezawierający nieruchomości nie będzie stanowić przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że w chwili aportu, w majątku Spółki Komandytowej nie będzie Nieruchomości oraz Antresoli Magazynowej związanej z jedną z hal, niemniej jednak zespół składników majątkowych i niemajątkowych będących jego przedmiotem będzie stanowić (nawet bez tych Nieruchomości oraz Antresoli Magazynowej) funkcjonalną, zorganizowaną całość, umożliwiającą prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży detalicznej oraz hurtowej nowych części samochodowych. Dodatkowo, Spółka Komandytowa zostanie uprawniona do korzystania z Nieruchomości oraz Antresoli Magazynowej na podstawie umów dzierżawy, w ramach stosunków prawnych pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką Komandytową. Tym samym zapewniona zostanie zatem możliwość ich użytkowania, tyle, że na podstawie innego niż własność tytułu prawnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, również wykluczenie z katalogu przedmiotów aportu Znaku Towarowego, ze względu na kwestie zarządzania ryzykiem i zabezpieczenie przed ryzykami wynikającymi z działalności operacyjnej, nie będzie powodować, że w przedstawionej sytuacji nie będziemy mieć do czynienia z aportem przedsiębiorstwa. W aspekcie istnienia bądź nieistnienia przedsiębiorstwa najistotniejsze jest, aby zespół składników majątkowych i niemajątkowych był całością pod względem funkcjonalnym, która pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej w sposób samodzielny. W niniejszym przypadku, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka Komandytowa, w oparciu o wniesiony do niej przez Wnioskodawcę zespół składników majątkowych i niemajątkowych wykorzystywanych w prowadzonej obecnie przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, będzie mogła kontynuować tę działalność. Niezależnie, Znak Towarowy będzie wykorzystywany przez Spółkę Komandytową na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy licencyjnej (prawo ochronne oraz autorskie prawo majątkowe do Znaku Towarowego przysługują Wnioskodawcy osobiście). Za korzystanie ze Znaku Towarowego uiszczane będą opłaty licencyjne.

W konsekwencji, przeniesieniu będą podlegać wszystkie materialne i niematerialne składniki, które potrzebne są do kontynuowania prowadzenia przedsiębiorstwa przez spółkę otrzymującą aport (Spółkę Komandytową). Aport obejmie bowiem środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, należności i zobowiązania, pracowników oraz wszelkie inne niezbędne elementy (składniki). Ponadto, przeniesione zostaną wszelkie umowy z kontrahentami oraz wiedza dotycząca prowadzonej dotychczas działalności handlowej. Wyjątkiem będą nieruchomości, którymi Spółka Komandytowa będzie dysponować na podstawie zawartych z Wnioskodawcą umów dzierżawy oraz znak towarowy, z którego będzie korzystała na podstawie umowy licencyjnej. Spółka Komandytowa, po wniesieniu do niej wkładu niepieniężnego oraz zawarciu umów dzierżawy oraz umowy licencyjnej, będzie mogła w pełni kontynuować dotychczasową działalność handlową, prowadzoną obecnie przez Wnioskodawcę.

Drugi warunek również należy uznać za spełniony, ponieważ aportowane składniki majątkowe i niemajątkowe stanowią zorganizowaną całość (zespół), która pozwala na realizację określonych zadań gospodarczych, a nie zbiór niepowiązanych ze sobą elementów.

Trzeci warunek należy także uznać za spełniony, ponieważ przenoszone składniki majątkowe i niemajątkowe służą do prowadzenia działalności gospodarczej i pozwalają realizować cele (zadania) gospodarcze.

Zespół tych składników majątkowych i niemajątkowych nie tylko stanowi przedsiębiorstwo u Wnioskodawcy, ale po ich przeniesieniu aportem do Spółki Komandytowej, będą stanowiły przedsiębiorstwo w Spółce Komandytowej i kontynuację działalności gospodarczej prowadzonej obecnie przez Wnioskodawcę przez Spółkę Komandytową.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, przenoszony aportem zespół składników majątkowych i niemajątkowych stanowi przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego, a zatem także w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W konsekwencji, planowany aport, opisany w zdarzeniu przyszłym, będzie wyłączony z opodatkowania podatkiem od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy VAT.

Warto podkreślić, że zasadność prezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w stanach faktycznych zasadniczo zbliżonych do sytuacji Wnioskodawcy, przykładowo w:

1. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 czerwca 2020 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.180.2020.3.ISK organ uznał, że: „nie w każdym przypadku do uznania czy mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa czy też nie, konieczne jest przeniesienie własności nieruchomości. Nieruchomości bowiem mogą być udostępnianie nabywcy na podstawie umów cywilnoprawnych. Ponadto Spółka komandytowa może korzystać ze znaków towarowych poprzez zawarcie stosownych umów z Wnioskodawcą. Wobec tego w ocenie Organu zawarcie ww. umów współpracy w zakresie najmu lub dzierżawy nieruchomości oraz wykorzystywania znaków towarowych nie może świadczyć o braku możliwości samodzielnego i autonomicznego kontynuowania działalności handlowej przez Spółkę komandytową (`(...)`) W konsekwencji, wniesienie aportem do Spółki komandytowej ww. zespołu składników materialnych i niematerialnych w postaci działalności handlowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w związku z art. 6 pkt 1 ustawy. W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.”;

2. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 grudnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.477.2019.3.DM, w której organ uznał, że: „Kierując się zatem przedstawionym powyżej opisem sprawy w szczególności wskazaniem, że wnoszone aportem przedsiębiorstwo do X. bez trzech ww. nieruchomości będzie posiadało pełną zdolność do niezależnego działania gospodarczego, jako samodzielny podmiot, a i tak będzie korzystało z trzech ww. nieruchomości na podstawie umowy najmu; wyłączenie trzech ww. nieruchomości z przedmiotu aportu nie wpłynie w żaden sposób na ocenę wnoszonego aportu jako przedsiębiorstwa - w rozumieniu art. 55(1) k.c.; dla niezależnego działania gospodarczego przedsiębiorstwu temu nie jest niezbędna własność nieruchomości, stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie zostaną spełnione wszystkie wskazane powyżej przesłanki do uznania składników materialnych i niematerialnych, wchodzących w skład prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i mających być przedmiotem aportu, za przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 55(1) k.c. Tym samym, planowana przez Wnioskodawcę transakcja wniesienia ww. majątku do X. będzie stanowić transakcję zbycia, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy oraz na tej podstawie będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.”;

3. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.556.2018.1.JF, w której wskazano, że: „Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy i przedstawione regulacje prawne w tym zakresie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego, ponieważ przedmiot transakcji będzie obejmował całość składników materialnych i niematerialnych składających się na przedsiębiorstwo. Wyłączenie z przedmiotu aportu nieruchomości pozostanie bez wpływu na możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o nabyte składniki przez ich nabywcę (Spółkę Komandytową), gdyż - jak wskazał Wnioskodawca - zapewni On nabywcy korzystanie z nieruchomości w drodze umowy dzierżawy. Zatem skoro przedmiotem aportu będzie przedsiębiorstwo, to transakcja ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.”;

4. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 grudnia 2017 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.760.2017.2.PS, w której organ przyznał rację podatnikowi, że wniesienie do spółki komandytowej przedsiębiorstwa, z wyłączeniem nieruchomości, na których prowadzona jest działalność gospodarcza, kredytu związanego z tymi nieruchomościami oraz znaku towarowego, będzie zbyciem w rozumieniu art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym będzie wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług;

5. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 sierpnia 2017 r., sygn. 0112-KDIL1-1.4012.220.2017.1.AK. w której zaaprobowano ocenę podatnika, że wniesienie przedsiębiorstwa aportem do spółki komandytowej jest zdarzeniem neutralnym na gruncie podatku od towarów i usług, pomimo tego, iż przed dokonaniem aportu z majątku przedsiębiorstwa do majątku prywatnego podatnika zostaną wycofane nieruchomość oraz znak towarowy;

6. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 marca 2016 r., sygn. IPPP3/4512-58/16-3/WH, w której zostało wskazane, że: „Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy i przedstawione regulacje prawne w tym zakresie należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego, ponieważ przedmiot transakcji będzie obejmował całość składników materialnych i niematerialnych składających się na przedsiębiorstwo. Wyłączenie z przedmiotu aportu nieruchomości pozostanie bez wpływu na możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o nabyte składniki przez ich nabywcę, gdyż jak wskazał Wnioskodawca zapewni On nabywcy korzystanie z nieruchomości w drodze umowy dzierżawy lub najmu. Zatem skoro przedmiotem aportu będzie przedsiębiorstwo, to transakcja ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`). Towarami natomiast są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast, przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Należy podkreślić, że na mocy art. 6 pkt 1 ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 551 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).

Stosownie do ww. artykułu Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),

2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,

3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,

4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,

5. koncesje, licencje i zezwolenia,

6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;

7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

8. tajemnice przedsiębiorstwa,

9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w ww. przepisie określenie „w szczególności” wskazuje na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej – brak któregoś z tych elementów może nie pozbawiać zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa. Nie wszystkie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretnie składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne. Każdorazowo należy więc badać okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją.

W myśl art. 552 Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Jeżeli warunki, o których mowa w art. 551 Kodeksu cywilnego, zostaną spełnione, to zbycie takiego przedsiębiorstwa do innego podmiotu, nie będzie podlegało przepisom ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, że zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej. W myśl art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145 str. 1 ze zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu częściami oraz akcesoriami samochodowymi. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, a jego działalność jest opodatkowana podatkiem VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych, na który składają się w szczególności:

· grunt zabudowany następującymi budynkami oraz budowlami:

- Budynek magazynowy (służy do składowania towarów);

- Budynek magazynowy (służy do składowania towarów);

- Budynki biurowo-socjalne;

- Hale magazynowe;

- Wiata (w trakcie rozbiórki, na jej miejscu powstaje Hala magazynowa, której budowa skończy się z końcem czerwca 2021 r.);

- Słup reklamowy;

- Ogrodzenie z bramą (pełni funkcję ochrony mienia);

- Parking, drogi komunikacyjne, drogi przeciwpożarowe zapewniające dojazd do hali (około 8000 mkw wyłożone polbrukiem);

· grunt działka 1/1 (użytkowanie wieczyste);

· maszyny, urządzenia i narzędzia;

· środki transportu (cztery samochody osobowe oraz dwa samochody ciężarowe);

· komputery i urządzenia biurowe (np. drukarki);

· meble biurowe i inne;

· części i akcesoria samochodowe przeznaczone do dalszej sprzedaży (zapasy magazynowe);

· środki pieniężne zgromadzone w kasie i na firmowych rachunkach bankowych;

· wyposażenie;

· zespół regałów magazynowych połączonych podestami tworzący trzykondygnacyjną (0+2) zabudowę regałową, dalej zwane: „Antresola Magazynowa”;

· należności oraz zobowiązania;

· prawa i obowiązki wynikające z umów o dofinansowanie;

· prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych;

· prawa i obowiązki wynikające z umów z Powiatowym Urzędem Pracy dotyczących refundacji kosztów związanych z wyposażeniem lub doposażeniem stanowisk pracy;

· prawa wynikające z innych umów i porozumień handlowych;

· baza klientów oraz dostawców;

· oprogramowanie dot. procesów księgowych, biznesowych i sprzedażowych;

· oprogramowanie sklepu internetowego oraz wszelkie treści i funkcje (w tym katalog on-line, opisy zamieszczone w bazie sklepu internetowego);

· Certyfikat SSL;

· domeny internetowe i mailowe;

· prawa autorskie do publikacji zamieszczonych na stronie sklepu;

· konta w mediach społecznościowych;

· znak towarowy - zarejestrowany i zastrzeżony prawem ochronnym nr (…) znak towarowy (…) znajdujący się na oferowanych przez Wnioskodawcę częściach, ale także opakowaniach, materiałach reklamowych itp.;

· inne elementy (elektroniczne katalogi produktów, oprogramowanie, strony internetowe, encyklopedia części samochodowych);

· prawa i obowiązki wobec pracowników zatrudnionych w działalności Wnioskodawcy wraz z dokumentacją pracowniczą,

· know-how oraz tajemnice związane z działalnością;

· dokumenty i księgi związane z prowadzeniem działalności.

Powyższe wyliczenie nie ma charakteru wyczerpującego i może obejmować również inne składniki.

Wnioskodawca zamierza zrestrukturyzować swoją działalność poprzez wniesienie aportem ww. zorganizowanego zespołu składników majątkowych (materialnych i niematerialnych), wykorzystywanego obecnie w tej działalności, do nowo utworzonej spółki komandytowej (dalej: Spółka Komandytowa), w której komplementariuszem będzie Wnioskodawca.

Celem planowanego aportu jest przede wszystkim kontynuacja prowadzenia działalności gospodarczej, ale w formie spółki osobowej, co ma pozwolić na zwiększenie zdolności kredytowej i inwestycyjnej, efektywizację procesów biznesowych i poprawienie wizerunku przedsiębiorstwa w ocenie kontrahentów oraz klientów. Wnioskodawcy zależy na tym, aby przedsiębiorstwo mogło kontynuować bezpiecznie (prawnie i podatkowo) swoją działalność, a zarazem, aby mogło się dalej organicznie rozwijać.

W ramach przedmiotowej restrukturyzacji Wnioskodawca wniesie aportem do Spółki Komandytowej zespół składników, w skład którego wejdą składniki materialne i niematerialne związane z prowadzeniem przez Wnioskodawcę jego podstawowej działalności polegającej na handlu częściami oraz akcesoriami samochodowymi (wg stanu na dzień aportu), tj. odpowiednio:

· maszyny, urządzenia i narzędzia;

· środki transportu (cztery samochody osobowe oraz dwa samochody ciężarowe);

· komputery i urządzenia biurowe (np. drukarki);

· meble biurowe i inne;

· części i akcesoria samochodowe przeznaczone do dalszej sprzedaży (zapasy magazynowe);

· środki pieniężne zgromadzone w kasie i na firmowych rachunkach bankowych;

· wyposażenie;

· należności oraz zobowiązania;

· prawa i obowiązki wynikające z umów o dofinansowanie;

· prawa i obowiązki wynikające z umów kredytowych;

· prawa i obowiązki wynikające z umów z Powiatowym Urzędem Pracy dotyczących refundacji kosztów związanych z wyposażeniem lub doposażeniem stanowisk pracy;

· prawa wynikające z innych umów i porozumień handlowych;

· baza klientów oraz dostawców;

· oprogramowanie dot. procesów księgowych, biznesowych i sprzedażowych;

· oprogramowanie sklepu internetowego oraz wszelkie treści i funkcje (w tym katalog on-line, opisy zamieszczone w bazie sklepu internetowego);

· Certyfikat SSL;

· domeny internetowe i mailowe;

· prawa autorskie do publikacji zamieszczonych na stronie sklepu;

· konta w mediach społecznościowych;

· inne elementy (elektroniczne katalogi produktów, oprogramowanie, strony internetowe, encyklopedia części samochodowych);

· prawa i obowiązki wobec pracowników zatrudnionych w działalności Wnioskodawcy wraz z dokumentacją pracowniczą;

· know-how oraz tajemnice związane z działalnością;

· dokumenty i księgi związane z prowadzeniem działalności.

Po dokonaniu aportu do Spółki Komandytowej pracownicy zatrudnieni w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy staną się pracownikami Spółki Komandytowej. Z punktu widzenia pracowniczego dojdzie do przejścia zakładu pracy zgodnie z art. 231 Kodeksu pracy.

Do Spółki Komandytowej nie zostaną natomiast wniesione nieruchomości będące własnością Wnioskodawcy, tj.:

· grunt przy ul. (…) - zabudowany następującymi budynkami oraz budowlami:

- Budynek magazynowy (służy do składowania towarów);

- Budynki biurowo-socjalne;

- Hale magazynowe;

- Wiata (w trakcie rozbiórki, na jej miejscu powstaje Hala magazynowa, której budowa skończy się z końcem czerwca 2021 r.);

- Słup reklamowy;

- Ogrodzenie z bramą (pełni funkcję ochrony mienia);

- Parking, drogi komunikacyjne, drogi przeciwpożarowe zapewniające dojazd do hali (około 8000 mkw wyłożone polbrukiem);

· grunt przy ul. (…) - działka 1/1 (użytkowanie wieczyste) dalej: Nieruchomości.

Wszystkie Nieruchomości, które będą potrzebne Spółce Komandytowej do prowadzenia działalności gospodarczej (działalności handlowej) zostaną oddane przez Wnioskodawcę w dzierżawę Spółce Komandytowej.

Ponadto, Wnioskodawca planuje pozostawienie w swoim majątku Antresolę Magazynową znajdującą się w hali magazynowej, które pozostaną w majątku Wnioskodawcy. Antresola ta ma na celu zwiększenie użyteczności hali, poprzez maksymalnie wykorzystanie jej powierzchni, dzięki czemu budynki hal magazynowych zyskują na swojej efektywności.

Niezależnie, Wnioskodawca zamierza pozostawić również w swoim majątku zarejestrowany i zastrzeżony prawem ochronnym znak towarowy który będzie wykorzystywany przez Spółkę Komandytową na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy licencyjnej. Za korzystanie ze Znaku Towarowego uiszczane będą opłaty licencyjne.

W ocenie Wnioskodawcy przedmiotem aportu objęte zostanie zatem wszystko, co jest niezbędne do realizowania w sposób samodzielny określonych zadań gospodarczych w ramach działalności handlowej w zakresie nowych części i akcesoriów samochodowych, z wyjątkiem Nieruchomości, którymi Spółka Komandytowa będzie dysponować na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy dzierżawy oraz Znaku Towarowego, z którego będzie korzystać na podstawie umowy licencyjnej.

W konsekwencji, Spółka Komandytowa, po wniesieniu do niej wkładu niepieniężnego oraz zawarciu umowy dzierżawy i umowy licencyjnej, będzie mogła w pełni kontynuować działalność handlową prowadzoną obecnie przez Wnioskodawcę, natomiast Wnioskodawca ograniczy swoją aktywność gospodarczą do dzierżawy Nieruchomości oraz związanej z halą magazynową Antresoli Magazynowej oraz zarządzania ochroną prawną Znaku Towarowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania planowanego aportu zespołu składników majątkowych i niemajątkowych do nowo utworzonej Spółki Komandytowej z wyłączeniem Nieruchomości, Antresoli Magazynowej oraz Znaku Towarowego za transakcję zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy.

Aby można było uznać, że przedmiotem dokonywanej czynności jest przedsiębiorstwo, należy ocenić, czy zespół składników majątkowych stanowiących przedsiębiorstwo zawiera składniki pozwalające na kontynuowanie działalności gospodarczej realizowanej uprzednio przez zbywcę bez konieczności angażowania przez nabywcę innych składników majątku nie będących przedmiotem transakcji lub podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych.

Jednocześnie nie można w tym zakresie formułować jednoznacznych, uniwersalnych wzorów czy kryteriów. Będą się one zmieniały przy każdej dokonywanej czynności, a okoliczności konkretnego przypadku stanowią podstawę oceny czy przedmiotem czynności prawnej jest przedsiębiorstwo.

Po dokonaniu analizy przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, mając na względzie przytoczone wyżej przepisy prawa, należy wskazać, że przedmiotem aportu w niniejszej sprawie będzie zespół składników majątkowych (materialnych i niematerialnych), który nie pozwala na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej w takim samym zakresie, w jakim prowadzi ją Wnioskodawca, bez konieczności angażowania, przez nowo utworzoną Spółkę Komandytową, jako nabywcę zespołu składników majątkowych dodatkowych środków.

Błędnie wskazuje Wnioskodawca, że bez wpływu na powyższą ocenę przedstawionego zdarzenia przyszłego pozostaje wyłączenie z przedmiotu aportu Nieruchomości. Wyłączenie Nieruchomości z przedmiotu aportu spowoduje konieczność angażowania innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji. Innymi słowy nowo utworzona Spółka Komandytowa będzie musiała podejmować dodatkowe czynności, by móc kontynuować prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą – konieczne będzie zawarcie umowy dzierżawy wszystkich Nieruchomości, które będą potrzebne Spółce Komandytowej do prowadzenia działalności gospodarczej (działalności handlowej). Ponadto, Wnioskodawca planuje pozostawienie w swoim majątku Antresolę Magazynową znajdującą się w hali magazynowej, którą będzie dzierżawił na rzecz nowo powstałej Spółki Komandytowej, a także zarejestrowany i zastrzeżony prawem ochronnym znak towarowy, który będzie wykorzystywany przez Spółkę Komandytową na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy licencyjnej. Wnioskodawca będzie kontynuował swoją aktywność gospodarczą w zakresie dzierżawy Nieruchomości oraz związanej z halą magazynową Antresoli Magazynowej, a także w zakresie zarządzania ochroną prawną Znaku Towarowego.

Na Spółkę Komandytową nie przejdą więc w konsekwencji wszystkie składniki majątku konieczne do podjęcia automatycznie i nieprzerwanie przez nią działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę w dotychczasowym zakresie. W wyniku zbycia nowo utworzona Spółka Komandytowa, jako nabywca, nie przejmie całego przedsiębiorstwa tylko część składników majątku, który będzie niewystarczający dla dalszego prowadzenia przedsiębiorstwa w dotychczasowym kształcie.

Nie można w konsekwencji zgodzić się z Wnioskodawcą, że Nieruchomości wyłączone z transakcji nie będą konieczne do kontynuowania działalności przez nowo utworzoną Spółkę Komandytową. Jak bowiem wykazano powyżej z opisanego we wniosku aportu wyłączony zostanie składnik majątku stanowiący o jego istocie.

Tak więc z uwagi na przedstawione okoliczności należy stwierdzić, że przekazywany zespół składników majątkowych i niemajątkowych nie będzie stanowił przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. Nie dojdzie więc do zastosowania wyłączenia spod zakresu opodatkowania VAT przewidzianego w art. 6 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga w zakresie uznania przekazywanego zespołu składników majątkowych i niemajątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, której definicję zawiera art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, gdyż przedmiot zapytania Wnioskodawcy odnosił się wyłącznie do uznania przenoszonych składników za przedsiębiorstwo, których aport korzystałby z wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowa w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Przedmiotowy wniosek dotyczy 1 zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług oraz 1 zdarzenia przyszłego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zatem opłata od złożonego wniosku w tym przypadku wynosi 80 zł (2 zdarzenia przyszłe x 40 zł).

Wnioskodawca w dniu 11 czerwca 2021 r. dokonał wpłaty w wysokości 120 zł tytułem opłaty od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W związku tym, kwota 40 zł jest wpłatą nienależną, zatem stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej oraz orzeczeń należy wskazać, że interpretacje te oraz orzeczenia wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez danego podatnika. Powołane interpretacje i orzeczenia nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Jednakże należy wskazać, że powołane interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 czerwca 2019 r. sygn. 0114-KDIP1-3.4012.180.2020.3.ISK, z 6 grudnia 2019 r. sygn. 0115-KDIT1-2.4012.477.2019.3.DM oraz z 6 listopada 2018 r. sygn. 0114-KDIP1-3.4012.556.2018.1.JF dotyczą wniesienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a nie przedsiębiorstwa.

Odnosząc się natomiast do pozostałych powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy wskazać, że interpretacje rozbieżne bądź wątpliwe mogą być poddane weryfikacji w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydane przez upoważniony do tego organ, każdorazowo podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania nr 1 w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.