0112-KDIL1-1.4012.444.2021.2.HW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2021 r. (data wpływu 12 lipca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2021 r. (data wpływu 23 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży przedmiotu leasingu finansowego przez Spółkę na rzecz Banku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu sprzedaży przedmiotu leasingu finansowego przez Spółkę na rzecz Banku. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 września 2021 r. o akt notarialny, z którego wynika umocowanie dla pełnomocników do reprezentowania Spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(…) Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)) i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT (podatek od towarów i usług)).

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi leasingu operacyjnego i finansowego maszyn, urządzeń i pojazdów.

W związku z tą działalnością, Spółka zamierza dokonywać cesji umów leasingu, których integralnym elementem będzie sprzedaż przedmiotu umowy leasingu na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: Bank). Cesje będą wiązać się ze zmianą podmiotową po stronie finansującego, przy czym mogą one dotyczyć zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: ustawa o CIT), jak i umów leasingu finansowego w rozumieniu art. 17f ustawy o CIT. Przedmiotowy wniosek dotyczy skutków podatkowych umów leasingu finansowego, tj. umów, na podstawie których odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotu leasingu dokonuje korzystający (dalej: Korzystający).

Na gruncie art. 7091 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tj. Dz. z 2020 r. poz. 1740 ze zm. dalej: Kodeks cywilny), przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Zgodnie z powołanym przepisem, właścicielem rzeczy oddanej do używania na mocy umowy leasingu pozostaje finansujący – tak więc Spółka będzie pozostawać właścicielem przedmiotów umów leasingu.

Nie zmienia to faktu, iż na gruncie art. 7 ust. 1 pkt 2) i ust. 9 ustawy o VAT, wydanie przedmiotu umowy leasingu finansowego przez Spółkę na rzecz Korzystającego zostało zrównane z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i stanowiło tzw. dostawę towarów dla celów podatku VAT. W każdym przypadku, w którym umowa leasingu spełniała warunki do uznania jej za umowę leasingu finansowego (tj. w przypadku której to Korzystający dokonywał odpisów amortyzacyjnych) bądź była umową leasingu gruntu, Spółka udokumentowała wydanie przedmiotu umowy na rzecz Korzystającego za pomocą faktury i naliczyła należny podatek VAT od wszystkich przyszłych kwot należnych od Korzystającego.

Fakt, iż to Spółka pozostaje właścicielem przedmiotu umowy uprawnia ją natomiast do zbycia przedmiotu umowy leasingu na rzecz podmiotu trzeciego, w tym przypadku na rzecz Banku. Natomiast zgodnie z art. 70914 § 1 Kodeksu cywilnego, na skutek cesji umowy leasingu finansowego Bank dokonując nabycia przedmiotu leasingu wstąpi w stosunek leasingu w miejsce Spółki. Skutek ten nastąpi z mocy samego prawa i w istocie oznacza, że Bank stanie się podmiotem wszystkich praw i obowiązków finansującego wynikających z tego stosunku prawnego. Wstępuje on w sytuację prawną Spółki wynikającą z umowy leasingu, przy czym treść umowy leasingu pozostaje bez zmian. Bank dokona zapłaty ceny za nabyte przedmioty leasingu, zaś Spółka w całości zakończy swoją relację z Korzystającym – w szczególności, Spółka przestanie być stroną umowy leasingu, co oznacza, że z jej perspektywy umowa ta przestanie ją wiązać.

Wraz ze sprzedażą przedmiotu leasingu przez Spółkę (w rozumieniu przepisów prawa cywilnego) na rzecz Banku przejdą też wszelkie prawa wynikające z umowy leasingu, w tym m.in. prawo do dalszej sprzedaży przedmiotu leasingu, prawo do wypowiedzenia umowy leasingu w razie naruszenia jej warunków. W związku z tym, podobnie jak Spółka do chwili sprzedaży przedmiotu leasingu na rzecz Banku, od momentu nabycia przedmiotu leasingu to Bank będzie dysponował określonymi, ograniczonymi uprawnieniami do rozporządzania przedmiotem leasingu (wynikającymi z prawa własności przedmiotu umowy leasingu).

Spółka ma wątpliwości, czy na gruncie ustawy o VAT sprzedaż przedmiotu umowy leasingu na rzecz Banku w ramach cesji umowy leasingu finansowego bądź umowy leasingu, której przedmiotem jest grunt, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym sprzedaż przedmiotu leasingu finansowego w rozumieniu art. 17f ustawy o CIT bądź umowy leasingu, której przedmiotem jest grunt, dokonana przez Spółkę na rzecz Banku, a wraz z nią przeniesienie pewnego ograniczonego umową leasingu zakresu uprawnień do dysponowania przedmiotem leasingu na rzecz Banku w przypadku uprzedniego przeniesienia prawa do rozporządzania tym przedmiotem jak właściciel na rzecz Korzystającego, będzie podlegać opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w ocenie Spółki, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, skoro po stronie Spółki doszło już do opodatkowanej podatkiem VAT dostawy towaru w związku z wydaniem go do używania uprzednio Korzystającemu na podstawie umowy leasingu finansowego, to nie może do niej dojść po raz drugi na skutek przeniesienia własności tego towaru w sensie cywilistycznym na rzecz Banku. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotu leasingu na rzecz Banku nie stanowi dostawy towaru, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1) oraz art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1), rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel. Przy czym towarami – stosowanie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2) ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1) rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Przez umowę dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2), rozumie się umowy, w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty (art. 7 ust. 9 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 17a pkt 1) ustawy o CIT, pod pojęciem umowy leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 70914 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie zbycia rzeczy przez finansującego nabywca wstępuje w stosunek leasingu na miejsce finansującego, przy czym finansujący powinien niezwłocznie zawiadomić korzystającego o zbyciu rzeczy.

Wydanie towaru w ramach umowy leasingu (najmu, dzierżawy), w której przewidziano, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z zapłatą ostatniej raty prawo własności rzeczy zostanie przeniesione na korzystającego, a w wyniku takiej umowy zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (tzw. leasing finansowy) lub też jest to umowa, której przedmiotem jest grunt, należy uznać za dostawę towarów, w myśl art. 7 ust 1 ustawy o VAT. Wydanie towaru w takim przypadku stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel, która to czynność podlega opodatkowaniu VAT.

Określenie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” obejmuje możliwość uznania za dostawę towaru faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Na gruncie ustawy o VAT termin „dostawa towaru” oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania towaru przede wszystkim w sensie ekonomicznym. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się bowiem do cywilistycznego pojęcia sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też, w opinii Wnioskodawcy, nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

Zdaniem Spółki, „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Przejściu własności ekonomicznej nie musi przy tym towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy – przykładem w tym zakresie jest chociażby umowa leasingu finansowego bądź umowa leasingu, której przedmiotem jest grunt. O ile w przypadkach tych umów przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dokonuje się już z chwilą wydania przedmiotu umowy do używania na rzecz Korzystającego, o tyle w trakcie trwania przedmiotowych umów to Spółka pozostaje właścicielem rzeczy w ujęciu cywilistycznym.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE], Przykładowo w wyroku z 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 (Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV), TSUE stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. Odnosząc się do dostawy towarów, TSUE posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów (w sensie cywilistycznym).

Oznacza to – zdaniem Spółki – że, na gruncie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dla zaistnienia dostawy towarów kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

W ocenie Wnioskodawcy, do przeniesienia prawa do rozporządzania przedmiotem leasingu finansowego (bądź umowy leasingu gruntu) jak właściciel doszło już w momencie wydania uprzednio przedmiotu leasingu na rzecz Korzystającego, a zatem nastąpiła dostawa towarów, która została udokumentowana przez Spółkę wystawieniem odpowiedniej faktury na rzecz Korzystającego. Wstąpienie przez Bank do wykonywanej umowy leasingu w czasie trwania tej umowy spowoduje wejście Banku w ogół praw i obowiązków Spółki w zakresie tej umowy. Są to jednak prawa i obowiązki wynikające z treści umowy, która co do zasady nie ulegnie zmianie (w zakresie istotnym z perspektywy podatku VAT). Wobec tego bez zmian pozostają te części czy też elementy umowy, w zakresie których ustawa podatkowa przewiduje określone wymogi, tj. przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Korzystającego z chwilą wydania mu przedmiotu leasingu do używania w wykonaniu umowy leasingu finansowego (bądź umowy leasingu gruntu). W tym przypadku, nie można mówić o „nowej umowie”, ponieważ ta część treści umowy, która decyduje o kwalifikacji tej umowy jako dostawy towarów (dokonanej przez Spółkę), pozostaje bez zmian.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym sprzedaż przedmiotu leasingu w rozumieniu przepisów prawa cywilnego przez Spółkę na rzecz Banku, a wraz z nią przeniesienie pewnego ograniczonego umową leasingu zakresu uprawnień do dysponowania przedmiotem leasingu w przypadku uprzedniego przeniesienia prawa do rozporządzania tym przedmiotem jak właściciel na rzecz Korzystającego, nie będzie stanowić dostawy towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, i w konsekwencji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z 3 listopada 2017 r., nr 0114-KDIP1-3.4012.280.2017.1.MK, w której organ odnosząc się do sytuacji analogicznej jak ta, opisana przez Wnioskodawcę, stwierdził, że „sprzedaż przedmiotu leasingu (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) przez Spółkę na rzecz Banku, a wraz z nią przeniesienie pewnego ograniczonego umową leasingu zakresu uprawnień do dysponowania przedmiotem leasingu w przypadku uprzedniego przeniesienia prawa do rozporządzania tym przedmiotem jak właściciel na rzecz Leasingobiorcy w poprzednich latach nie stanowi czynności dostawy towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Do analogicznych konkluzji prowadzi również stanowisko DKIS wyrażone w interpretacji z 2 lutego 2021 r. (nr 0114-KDIP4-2.4012.616.2020.1.WH), dotyczącej przeniesienia prawa własności gruntów, które uprzednio oddane zostały do używania na podstawie umowy leasingu. W interpretacji tej organ wskazał, iż: Tym samym, zawarcie umowy sprzedaży i ostateczne uregulowanie należności wynikających z wzajemnych zobowiązań pomiędzy Finansującym (Wnioskodawcą) a Korzystającym (B.), w rzeczywistości nie doprowadziło do przeniesienia prawa do dysponowania przedmiotem leasingu (Gruntami) jak właściciel, ponieważ już od momentu zawarcia umowy leasingu, tj. od dnia 27października 2011 r. Grunty stanowiły w sensie ekonomicznym własność Korzystającego, a po jej przejęciu od dnia 1 lipca 2013 r. stały się własnością B.”.

Analogiczne stanowisko zaprezentował DKIS w interpretacji z 16 grudnia 2019 r. sygn. 0112-KDIL2-1.4012.474.2019.1.MK. Powyższe interpretacje wskazują, że podejście organów podatkowych do przedmiotowego zagadnienia ma ugruntowany charakter.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Stosownie do art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy, w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.), dalej zwana ustawą o CIT, pod pojęciem umowy leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Natomiast stosownie do art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;

2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;

3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:

a) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b) finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Z kolei w myśl art. 17f ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy.

Do przychodów finansującego zalicza się opłaty, o których mowa w art. 17b ust. 1, uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu zawartych przez finansującego dotyczących tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, w części przewyższającej spłatę wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 16g (art. 17f ust. 3 ustawy o CIT).

Wydanie towaru w ramach umowy leasingu (najmu, dzierżawy), w której przewidziano, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z zapłatą ostatniej raty prawo własności rzeczy zostanie przeniesione na korzystającego, a w wyniku takiej umowy zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (tzw. leasing finansowy) należy uznać za dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy. Wydanie towaru w takim przypadku stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel.

W przypadku leasingu finansowego spełniającego opisane wyżej warunki mamy do czynienia z dostawą towaru.

Natomiast w sytuacji gdy przedmiot leasingu jest przekazywany na czas oznaczony na rzecz leasingobiorcy w zamian za odpowiednie opłaty (raty leasingowe) i odpisów amortyzacyjnych dokonuje leasingodawca, to czynność taką należy uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy (leasing operacyjny).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę, należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi leasingu operacyjnego i finansowego maszyn, urządzeń i pojazdów.

W związku z tą działalnością, Spółka zamierza dokonywać cesji umów leasingu, których integralnym elementem będzie sprzedaż przedmiotu umowy leasingu na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: Bank). Cesje będą wiązać się ze zmianą podmiotową po stronie finansującego, przy czym mogą one dotyczyć zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ustawy o CIT, jak i umów leasingu finansowego w rozumieniu art. 17f ustawy o CIT. Rozpatrywany wniosek dotyczy skutków podatkowych umów leasingu finansowego, tj. umów, na podstawie których odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotu leasingu dokonuje Korzystający.

Na gruncie art. 7 ust. 1 pkt 2) i ust. 9 ustawy, wydanie przedmiotu umowy leasingu finansowego przez Spółkę na rzecz Korzystającego zostało zrównane z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i stanowiło tzw. dostawę towarów dla celów podatku VAT. W każdym przypadku, w którym umowa leasingu spełniała warunki do uznania jej za umowę leasingu finansowego (tj. w przypadku której to Korzystający dokonywał odpisów amortyzacyjnych) bądź była umową leasingu gruntu, Spółka udokumentowała wydanie przedmiotu umowy na rzecz Korzystającego za pomocą faktury i naliczyła należny podatek VAT od wszystkich przyszłych kwot należnych od Korzystającego.

Fakt, iż to Spółka pozostaje właścicielem przedmiotu umowy uprawnia ją natomiast do zbycia przedmiotu umowy leasingu na rzecz podmiotu trzeciego, w tym przypadku na rzecz Banku. Natomiast zgodnie z art. 70914 § 1 Kodeksu cywilnego, na skutek cesji umowy leasingu finansowego Bank dokonując nabycia przedmiotu leasingu wstąpi w stosunek leasingu w miejsce Spółki. Skutek ten nastąpi z mocy samego prawa i w istocie oznacza, że Bank stanie się podmiotem wszystkich praw i obowiązków finansującego wynikających z tego stosunku prawnego. Wstępuje on w sytuację prawną Spółki wynikającą z umowy leasingu, przy czym treść umowy leasingu pozostaje bez zmian. Bank dokona zapłaty ceny za nabyte przedmioty leasingu, zaś Spółka w całości zakończy swoją relację z Korzystającym – w szczególności, Spółka przestanie być stroną umowy leasingu, co oznacza, że z jej perspektywy umowa ta przestanie ją wiązać.

Wraz ze sprzedażą przedmiotu leasingu przez Spółkę (w rozumieniu przepisów prawa cywilnego) na rzecz Banku przejdą też wszelkie prawa wynikające z umowy leasingu, w tym m.in. prawo do dalszej sprzedaży przedmiotu leasingu, prawo do wypowiedzenia umowy leasingu w razie naruszenia jej warunków. W związku z tym, podobnie jak Spółka do chwili sprzedaży przedmiotu leasingu na rzecz Banku, od momentu nabycia przedmiotu leasingu to Bank będzie dysponował określonymi, ograniczonymi uprawnieniami do rozporządzania przedmiotem leasingu (wynikającymi z prawa własności przedmiotu umowy leasingu).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy na gruncie ustawy,sprzedaż przedmiotu umowy leasingu na rzecz Banku w ramach cesji umowy leasingu finansowego bądź umowy leasingu, której przedmiotem jest grunt, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 70914 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, w razie zbycia rzeczy przez finansującego nabywca wstępuje w stosunek leasingu na miejsce finansującego.

Finansujący powinien niezwłocznie zawiadomić korzystającego o zbyciu rzeczy (art. 70914 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak wyjaśniono wyżej, aby określoną umowę leasingu uznać – na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 9 ustawy – za dostawę towarów musi ona przede wszystkim dotyczyć towarów. Ponadto musi ona spełniać następujące warunki:

1. umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,

2. w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,

3. w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.

Dokonując interpretacji pojęcia „następstwa normalnych zdarzeń” należy posłużyć się wykładnią językową. Skoro w interpretowanej regulacji nie nadano temu wyrażeniu specyficznego znaczenia – poprzez wprowadzenie jego definicji legalnej, to nie należy go rozumieć w sposób odmienny od rozumienia potocznego. W języku potocznym pojęcie normalnego następstwa rozumiane jest jako najczęściej spotykane, typowe następstwo określonych działań.

W art. 361 § 1 k.c. prawodawca wskazał, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CSK 5/08, co do rozumienia pojęcia normalnego następstwa danego zdarzenia wskazując, że pod pojęciem tym należy rozumieć taki skutek, który w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia.

W orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt V CSK 491/07, Sąd wskazał, że nie wyłącza normalności w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia, określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Normalne następstwo nie musi oznaczać skutku koniecznego.

Powyższe orzeczenia, mimo że wydane na gruncie prawa cywilnego, stanowią istotną wskazówkę co do prawidłowego rozumienia pojęcia normalnego następstwa zdarzeń.

W związku z tym stwierdzić należy, że na gruncie ustawy podatku od towarów i usług zarówno umowa leasingu zawierająca wyraźny zapis, że po jej zakończeniu leasingobiorca dokona zakupu przedmiotu leasingu, jak i umowa przewidująca taką możliwość dla leasingobiorcy (tzw. „opcję wykupu”), są traktowane jako normalne zdarzenia przewidziane umową i tym samym leasing ten jest traktowany jako dostawa towarów.

Takie rozumienie, potwierdza także charakterystyka leasingu finansowego oraz praktyka i cel jego stosowania w obrocie gospodarczym, a mianowicie, podmiot finansujący zawierający z kontrahentami umowy leasingu finansowego, ustala określony harmonogram rat leasingowych na podstawie kwot wydatkowanych przez niego na nabycie przedmiotu leasingu oraz kosztu finansowania tego kapitału. Wartość końcowa, czyli tzw. „opcja wykupu” stanowi różnicę między wartością spłaconego kapitału w trakcie trwania umowy a ceną nabycia przedmiotu leasingu przez finansującego, powiększoną o koszty związane z tym nabyciem (wartość początkowa przedmiotu leasingu).

Opcja wykupu zawiera w sobie uprawnienie korzystającego do nabycia przedmiotu leasingu po określonej cenie. W praktyce, opcja ta może być jednostronna, tj. przysługiwać włącznie korzystającemu, lub może być skorelowana z obowiązkiem korzystającego do nabycia przedmiotu leasingu.

Zaznaczyć należy, że wartość końcowa przedmiotu leasingu jest ustalana na takim poziomie, aby każdy korzystający był żywotnie zainteresowany nabyciem przedmiotu leasingu, a finansujący nie ponosił ryzyka, że wartość ta, nawet jeżeli korzystający nie skorzysta z tej opcji, nie zostanie przez niego odzyskana przy sprzedaży przedmiotu leasingu osobie trzeciej. Z założenia tej formy umowy leasingu wynika, że strony zawierając ją nie zakładają odstąpienia od nabycia przedmiotu leasingu, gdyż ich celem jest sfinansowanie przedmiotu leasingu, a następnie jego wykupienie przez korzystającego po zakończeniu umowy leasingu. Mechanizm ustalania tej wartości jest taki, aby korzystającemu nie opłacało się nie skorzystać z opcji wykupu, gdyż finansujący łatwo mógłby sprzedać po tej wartości lub większej przedmiot leasingu osobom trzecim.

Ustalana przy zawieraniu umowy leasingu finansowego wartość wykupu (wartość opcji wykupu) sprawia, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową leasingu finansowego prawo własności przedmiotu umowy przechodzi na korzystającego po upływie podstawowego okresu leasingu (w ramach oddzielnej umowy zawartej z finansującym). Wynika to głównie z faktu, że wartość ceny sprzedaży z opcji nabycia jest zwykle niższa niż wartość rynkowa przedmiotu leasingu.

W związku z taką konstrukcją umowy leasingu finansowego (ukierunkowaną na nabycie przedmiotu po zakończeniu umowy), niewątpliwym zamiarem podmiotów korzystających i zawierających ten rodzaj umowy leasingowej, jest pozyskanie finansowania w zamian za przeniesienie własności przedmiotu leasingu, a jednocześnie zapewnienie sobie możliwości uzyskania tej własności po zakończeniu okresu leasingu (tj. okresu finansowania). Natomiast po stronie finansującego, w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy leasingu przez korzystającego, leasing zapewnia swego rodzaju kontrolę prawną nad przedmiotem leasingu, ze względu na tytuł własności do przedmiotu leasingu.

Biorąc zaś pod uwagę fakt, że umowa leasingu finansowego ma docelowo prowadzić do możliwości nabycia przedmiotu przez korzystającego (korzystający w przeciwnym razie nie przystąpiłby do takiej umowy, gdyż korzystniejszym rozwiązaniem okazałby się kredyt bankowy umożliwiający nabycie własności rzeczy), „opcja zakupu” gwarantuje korzystającemu nabycie przedmiotu leasingu po zakończeniu trwania umowy.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że brak pewności co do przeniesienia własności przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy, jest typowy dla każdej formy leasingu, tj. nawet takiej, gdzie korzystający ma obowiązek dokonania zakupu przedmiotu leasingu, a nie tylko uprawnienie. Do zbycia przedmiotu może nie dojść w wielu innych przypadkach przewidzianych w umowie leasingu (np. w razie naruszenia zobowiązań wynikających z umowy leasingu, niepłacenia rat, upadłości, utraty zdolności finansowej przez korzystającego itp.).

Jak wskazano powyżej, treść art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy odnosi się do normalnych okoliczności, przewidzianych w umowie. Tym samym, skoro uprawnienie do przeniesienia własności przedmiotu leasingu zostało przewidziane, znaczy to, że strony mają zamiar z niego skorzystać. Skoro podmiotem, w którego interesie jest istnienie takiego uprawnienia, jest korzystający, uprawnienie do nabycia przysługuje właśnie jemu.

Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy jedna ze stron transakcji przenosi na drugą stronę prawo do rozporządzania przekazywaną rzeczą jak właściciel to transakcja taka stanowi dostawę towaru. W związku z faktem, że z treści cyt. przepisu (wprowadzonego do polskiego systemu prawnego w oparciu o VI Dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych powszechny system podatku od wartości dodanej – ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC)) nie wynika jednoznacznie, czy odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu VAT ma miejsce jedynie w przypadku, gdy sprzedawca przenosi na nabywcę własność rzeczy w sensie cywilistycznym, czy też wystarczającą przesłanką do uznania, że doszło do dostawy towarów jest przekazanie nabywcy przedmiotu dostawy do swobodnej dyspozycji (w sensie ekonomicznym), treść tej regulacji została poddana ocenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

Odnosząc się do powyższego zagadnienia w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Enterprise – SAFE), TSUE stanął na stanowisku, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów nie ma znaczenia okoliczność, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się ono z cywilnoprawnym przeniesieniem własności.

W przedmiotowym orzeczeniu TSUE posłużył się terminem „przeniesienia własności w sensie ekonomicznym” (praktyczna kontrola nad rzeczą; możliwość swobodnego dysponowania), uniezależniając jednoznacznie opodatkowanie podatkiem VAT od przeniesienia własności rzeczy w sensie cywilnym.

Uwzględniając powyższe – w rozpatrywanej sprawie – do dostawy towaru niewątpliwie doszło w chwili wydania towaru przez Spółkę na rzecz Leasingobiorcy (Korzystającego) w związku z zawartą Umową leasingu. Z tą chwilą doszło do przeniesienia „prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel” na Korzystającego.

Wstąpienie przez Bank do wykonywanej umowy leasingu w czasie trwania tej umowy powoduje wejście Banku w ogół praw i obowiązków Spółki w zakresie tej umowy. Są to jednak prawa i obowiązki wynikające z treści umowy, która nie uległa zmianie, a więc nie wymaga ponownego podatkowego jej weryfikowania. Wskazać należy, że w przypadku wyłącznie zmiany osoby leasingodawcy, czyli finansującego, treść umowy leasingu pozostaje bez zmian. Wobec tego bez zmian pozostają te części czy też elementy umowy, w zakresie których ustawa podatkowa przewiduje określone wymogi, tj. przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Korzystającego z chwilą wydania mu przedmiotu leasingu do używania w wykonaniu umowy leasingu. W tym przypadku, nie można mówić o „nowej umowie”, ponieważ ta część treści umowy pozostaje bez zmian.

W konsekwencji w opisanym we wniosku zdarzeniu sprzedaż przedmiotu leasingu na rzecz Banku, tj. przeniesienie własności tej rzeczy w rozumieniu Kodeksu cywilnego, nie powoduje, że doszło do kolejnej dostawy towaru, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, sprzedaż przedmiotu leasingu (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) przez Spółkę na rzecz Banku, a wraz z nią przeniesienie pewnego ograniczonego umową leasingu zakresu uprawnień do dysponowania przedmiotem leasingu w przypadku uprzedniego przeniesienia prawa do rozporządzania tym przedmiotem jak właściciel na rzecz Korzystającego w poprzednich latach nie stanowi czynności dostawy towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podsumowując, w opisanym zdarzeniu przyszłym sprzedaż przedmiotu leasingu finansowego w rozumieniu art. 17f ustawy o CIT, bądź umowy leasingu, której przedmiotem jest grunt, dokonana przez Spółkę na rzecz Banku, a wraz z nią przeniesienie pewnego ograniczonego umową leasingu zakresu uprawnień do dysponowania przedmiotem leasingu na rzecz Banku w przypadku uprzedniego przeniesienia prawa do rozporządzania tym przedmiotem jak właściciel na rzecz Korzystającego, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Informuje się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz stanowisku własnym, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Niniejszą interpretację wydano w szczególności w oparciu o informacje, że: Spółka zamierza dokonywać cesji umów leasingu, których integralnym elementem będzie sprzedaż przedmiotu umowy leasingu na rzecz podmiotu trzeciego (Banku); przedmiotowy wniosek dotyczy skutków podatkowych umów leasingu finansowego, tj. umów, na podstawie których odpisów amortyzacyjnych od wartości przedmiotu leasingu dokonuje Korzystający; wydanie przedmiotu umowy leasingu finansowego przez Spółkę na rzecz Korzystającego zostało zrównane z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i stanowiło tzw. dostawę towarów dla celów podatku VAT oraz że w każdym przypadku, w którym umowa leasingu spełniała warunki do uznania jej za umowę leasingu finansowego (tj. w przypadku której to Korzystający dokonywał odpisów amortyzacyjnych) bądź była umową leasingu gruntu, Spółka udokumentowała wydanie przedmiotu umowy na rzecz Korzystającego za pomocą faktury i naliczyła należny podatek VAT od wszystkich przyszłych kwot należnych od Korzystającego.W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.