0114-KDIP4-1.4012.265.2021.2.DP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2021 r. (data wpływu 27 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 22 czerwca 2021 r., data nadania 22 czerwca 2021 r. (data wpływu 28 czerwca 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 9 czerwca 2021 r. (doręczone 15 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku VAT (podatek od towarów i usług) należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących wydatki na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami oraz niezbędną infrastrukturą drogową i zagospodarowaniem przyległego terenu w związku z zamiarem wydzierżawienia obiektu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku VAT należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących wydatki na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami oraz niezbędną infrastrukturą drogową i zagospodarowaniem przyległego terenu w związku z zamiarem wydzierżawienia obiektu.

Złożony wniosek został uzupełniony pismem z 22 czerwca 2021 r. (data wpływu 28 czerwca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina (dalej: Gmina) jest jednostką samorządu terytorialnego, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług (dalej: VAT) jako podatnik VAT czynny.

Gmina zamierza zrealizować przedsięwzięcie, polegające na rozbudowie, przebudowie i nadbudowie istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami:

• wewnętrznymi: wodno-kanalizacyjnymi, centralnego ogrzewania, ciepła technologicznego, wentylacji, klimatyzacji, gazu, elektryczną,

• zewnętrznymi: wodno-kanalizacyjnymi, przyłącza gazu, linii zasilających niskiego napięcia, linii kablowych oświetlenia terenu,

oraz z niezbędną infrastrukturą drogową i zagospodarowaniem terenu przyległego, w celu stworzenia budynku ośrodka wypoczynkowego w A., dla obsługi ruchu turystycznego i rekreacyjnego w ramach zadania pn. „(…)” (dalej: zadanie inwestycyjne).

Wydatki na powyższe zadanie inwestycyjne udokumentowane będą fakturami, związanymi z nabyciem towarów i usług budowlanych. Ich wartość szacuje się na ok. (`(...)`) zł.

Wytworzone nakłady inwestycyjne, na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, zostaną zaliczone przez Gminę do środków trwałych.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne, zgodnie z art. 7 ust. 10 i 15 ustawy o samorządzie gminnym, obejmują sprawy:

• kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych;

• utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych.

Po zrealizowaniu zadania inwestycyjnego i oddaniu go do użytkowania, obiekt zostanie wydzierżawiony spółce wykonującej zadania własne Gminy, działającej pod nazwą Spółka z o.o. (dalej: Spółka), która jest podatnikiem VAT czynnym, udziały w kapitale zakładowym Spółki są objęte w całości przez Gminę.

Spółka, na podstawie otrzymanych faktur, płacić będzie na rzecz Gminy określony w umowie dzierżawy czynsz. Kwotę czynszu dzierżawnego planuje się skalkulować do wysokości rocznego odpisu amortyzacyjnego, czyli 2,5% wartości inwestycji. Przy tym założeniu roczna kwota czynszu dzierżawnego wyniesie około (`(...)`) zł brutto. Tym samym, wysokość czynszu umożliwi zwrot poniesionych nakładów w wysokości równej planowanemu rocznemu odpisowi amortyzacyjnemu.

W odpowiedzi na wezwanie Organu Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

Zadanie inwestycyjne, o którym mowa we wniosku, obejmuje tylko „przedsięwzięcie polegające na rozbudowie, przebudowie i nadbudowie istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami (`(...)`) oraz niezbędną infrastrukturę drogową i zagospodarowaniem terenu przyległego w celu stworzenia budynku ośrodka wypoczynkowego w A. (`(...)`)”.

Pojęcia „przedsięwzięcie” oraz „zadanie inwestycyjne” są tożsame i używane zamiennie.

Przedsięwzięcie nie jest częścią zadania inwestycyjnego, pojęcia stosowane są zamiennie.

Spółce zostanie wydzierżawiony tylko budynek restauracji w B. objęty przedsięwzięciem.

Gmina ustaliła, że wysokość czynszu nie odbiega od powszechnej praktyki rynkowej. Kwotę czynszu dzierżawnego skalkulowano do wysokości rocznego odpisu amortyzacyjnego. Tym samym, wysokość czynszu umożliwi zwrot poniesionych nakładów w wysokości równej planowanemu rocznemu odpisowi amortyzacyjnemu.

Wysokość czynszu dzierżawnego umożliwi zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych w okresie 40 lat.

Umowa dzierżawy obiektu zostanie zawarta na czas nieokreślony.

Koszty bieżące (naprawy, remonty) utrzymywania w odpowiednim stanie technicznym oddanego w dzierżawę obiektu/budynku restauracji wraz z instalacjami i niezbędną infrastrukturą pokrywać będzie Spółka. Koszty inwestycyjne (modernizacyjne) związane z obiektem pokrywać będzie Gmina.

Gmina nie będzie wykonywała, za pomocą wydzierżawionego Spółce budynku restauracji, czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zwolnionych od podatku VAT, niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesienie wydatków na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami:

• wewnętrznymi: wodno-kanalizacyjnymi, centralnego ogrzewania, ciepła technologicznego, wentylacji, klimatyzacji, gazu, elektryczną,

• zewnętrznymi: wodno-kanalizacyjnymi, przyłącza gazu, linii zasilających niskiego napięcia, linii kablowych oświetlenia terenu

oraz z niezbędną infrastrukturą drogową i zagospodarowaniem terenu przyległego, w celu stworzenia budynku ośrodka wypoczynkowego w A., dla obsługi ruchu turystycznego i rekreacyjnego w ramach zadania pn. „(…)”, w związku z zamiarem wydzierżawienia obiektu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesienie wydatków na przedmiotowe zadanie inwestycyjne, które po oddaniu do użytkowania będzie wykorzystywane wyłącznie do świadczeń opodatkowanych – dzierżawy. Na zakres prawa do odliczeń podatku od towarów i usług wpływa pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika tego podatku wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej. Oceny, czy związek z działalnością opodatkowaną istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów, zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego.

Jednocześnie jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych, np. umowy dzierżawy. Umowa dzierżawy zaliczana jest na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT do świadczenia usług. Jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, w której wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Gmina od początku będzie realizowała zadanie inwestycyjne z zamiarem jego płatnego udostępniania. Bezpośrednio po wybudowaniu składniki majątku zostaną przekazane Spółce na podstawie umowy dzierżawy. Czynsz dzierżawny skalkulowany zostanie przy uwzględnieniu stawki rocznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 2,5% wartości zadania inwestycyjnego. Wysokość czynszu umożliwi zwrot poniesionych nakładów równy planowanemu rocznemu odpisowi amortyzacyjnemu.

Zatem, Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesienie wydatków na realizację opisanego zadania inwestycyjnego. Została bowiem spełniona podstawowa przesłanka, jaką jest związek nabywanych towarów i usług z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, a nabywca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem tego podatku. Nabyte prawo Gmina może zrealizować już w momencie ponoszenia wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT.

Podatnik w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi.

Należy również podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11 grudnia 2006 r. Nr 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań, oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713 ze zm.), Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jak stanowi art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Zadania własne obejmują m.in. sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, o czym mowa w pkt 10, a także utrzymanie gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, o czym mowa w pkt 15.

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z opisu sprawy wynika, że Gmina, będąca zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, zamierza zrealizować przedsięwzięcie polegające na rozbudowie, przebudowie i nadbudowie istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami oraz niezbędną infrastrukturą drogową i zagospodarowaniem przyległego terenu, zwane dalej modernizacją budynku restauracji.

Wydatki na ww. zadanie inwestycyjne, o wartości około (`(...)`) zł, udokumentowane będą fakturami. Wytworzone nakłady inwestycyjne zostaną zaliczone przez Gminę do środków trwałych.

Po zrealizowaniu zadania i oddaniu obiektu do użytkowania, budynek restauracji zostanie wydzierżawiony na czas nieokreślony Spółce Spółka z o.o., która wykonuje zadania własne Gminy i jest podatnikiem VAT czynnym, a udziały w kapitale zakładowym Spółki są objęte w całości przez Gminę.

Spółka, na podstawie otrzymanych faktur, płacić będzie na rzecz Gminy określony w umowie dzierżawy czynsz. Kwotę czynszu dzierżawnego planuje się skalkulować do wysokości rocznego odpisu amortyzacyjnego, czyli 2,5% wartości inwestycji. Przy tym założeniu roczna kwota czynszu dzierżawnego wyniesie około (`(...)`) zł brutto, a jej wysokość nie odbiega od powszechnej praktyki rynkowej. Wysokość czynszu umożliwi zwrot poniesionych nakładów w wysokości równej planowanemu rocznemu odpisowi amortyzacyjnemu, nastąpi to w okresie 40 lat.

Koszty bieżące (naprawy, remonty) utrzymywania w odpowiednim stanie technicznym oddanego w dzierżawę budynku restauracji wraz z instalacjami i niezbędną infrastrukturą pokrywać będzie Spółka. Koszty inwestycyjne (modernizacyjne) związane z obiektem pokrywać będzie Gmina.

Gmina nie będzie wykonywała żadnych czynności za pomocą wydzierżawionego Spółce budynku restauracji.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesienie wydatków na modernizację budynku restauracji w związku z zamiarem wydzierżawienia obiektu.

Jak już wskazano, odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może dokonać zarejestrowany czynny podatnik podatku VAT pod warunkiem, że nabyte towary i usługi są lub będą związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez tego podatnika.

Katalog czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług zawiera art. 5 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług rozumie się – według art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Jak stanowi art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) – przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki. Z powyższego wynika również, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu dzierżawy przez dzierżawcę.

W analizowanej sprawie Gmina zamierza zrealizować przedsięwzięcie inwestycyjne, a następnie oddać zmodernizowany budynek restauracji w dzierżawę Spółce, za co będzie otrzymywać wynagrodzenie w postaci czynszu dzierżawnego. Zatem Gmina, wykonując cywilną umowę dzierżawy, wystąpi w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a czynność odpłatnego udostępnienia obiektu będzie stanowić usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy, niekorzystającą ze zwolnienia z tego podatku.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczących prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących wydatki na modernizację budynku restauracji, należy wskazać, że z treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa wynika, że w omawianej sprawie warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, są spełnione.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, a wydatki ponoszone w ramach realizowanego przedsięwzięcia będą miały związek z wykonywanymi przez Gminę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, tj. z odpłatnym udostępnieniem przez Gminę zmodernizowanego budynku restauracji na rzecz Spółki na podstawie umowy dzierżawy. Wysokość czynszu dzierżawnego nie odbiega od powszechnej praktyki rynkowej i umożliwi zwrot poniesionych nakładów inwestycyjnych w wysokości równej planowanemu rocznemu odpisowi amortyzacyjnemu w okresie 40 lat. Koszty bieżące utrzymywania budynku restauracji w odpowiednim stanie technicznym będzie ponosić Spółka – dzierżawca, zaś koszty inwestycyjne – Gmina.

Gmina nie będzie wykonywała za pomocą zmodernizowanego budynku restauracji żadnych czynności. Zmodernizowany budynek restauracji będzie wykorzystywany wyłącznie do odpłatnego świadczenia usług dzierżawy, a zatem wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Gminie będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących poniesienie wydatków na rozbudowę, przebudowę i nadbudowę istniejącego budynku restauracji wraz z instalacjami oraz niezbędną infrastrukturą drogową i zagospodarowaniem terenu przyległego w związku z zamiarem wydzierżawienia obiektu.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.