0112-KDIL1-2.4012.245.2021.1.PG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 maja 2021 r. (data wpływu 13 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży zbędnego w dalszej działalności statutowej sprzętu jako działalności będącej poza przepisami ustawy, a w konsekwencji zastosowania stawki podatku, wystawienia faktury oraz wykazania całej transakcji w deklaracji JPK_V7M – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

13 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży zbędnego w dalszej działalności statutowej sprzętu jako działalności będącej poza przepisami ustawy, a w konsekwencji zastosowania stawki podatku, wystawienia faktury oraz wykazania całej transakcji w deklaracji JPK_V7M.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920) Powiat jest jednostką samorządu terytorialnego i realizuje zadania miedzy innymi w zakresie dróg publicznych. Jest to działalność niepodlegająca VAT (podatek od towarów i usług) zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 685), według którego nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powiat jest podatnikiem podatku VAT i figuruje w ewidencji płatników VAT.

Zadania własne w zakresie utrzymania i nadzoru nad publicznymi drogami powiatowymi w imieniu Powiatu realizuje utworzona na podstawie Uchwały Rady Powiatu jednostka organizacyjna, tj. Powiatowy Zarząd Dróg.

Z uwagi na to, że 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1454), zwana dalej „ustawą centralizacyjną”, od 1 stycznia 2017 r. rozliczenia VAT zostały scentralizowane, tym samym Powiatowy Zarząd Dróg jako jednostka organizacyjna Powiatu została objęta obowiązkiem cząstkowego rozliczania podatku VAT.

Powiatowy Zarząd Dróg przed 1 stycznia 2017 r. (przed „centralizacją”) nie był podatnikiem podatku VAT i nie figurował w ewidencji płatników VAT. Jednostka korzystała ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 685).

Powiatowy Zarząd Dróg w roku 2001 zakupił przyczepę rolniczą oraz w roku 2009 samochód ciężarowy. Pojazdy te stanowią środki trwałe jednostki i były umarzane stopniowo. W chwili obecnej są w 100% zamortyzowane.

Przedmiotowe środki trwałe zostały zakupione do działalności publicznej, były wykorzystywane tylko i wyłącznie w działalności niepodlegającej VAT, do realizacji celów statutowych, związanych z utrzymaniem dróg i nie były w żadnym zakresie wykorzystywane do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W przyszłości jednostka zamierza dokonać likwidacji przyczepy oraz samochodu ze względu na to, że stopień ich zużycia jest znaczny a koszty ewentualnych napraw byłyby ekonomicznie nieuzasadnione. Majątek ten w związku z tym, jako zbędny, jednostka planuje przeznaczyć do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z tym, że w chwili zakupu jednostka organizacyjna Powiatu, tj. Powiatowy Zarząd Dróg, nie była podatnikiem podatku VAT i nie figurowała w ewidencji płatników VAT oraz z uwagi na to, że przez cały okres eksploatacji, zarówno przyczepa rolnicza jak i samochód ciężarowy były wykorzystywane tylko i wyłącznie do realizacji celów statutowych związanych z utrzymaniem dróg powiatowych i nie były w żadnym zakresie wykorzystywane do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, Powiat może potraktować sprzedaż zbędnego w dalszej działalności statutowej sprzętu, jako działalność będącą poza przepisami ustawy o VAT?

Czy dokonując przedmiotowej sprzedaży Powiat powinien zastosować stawkę VAT, udokumentować sprzedaż fakturą VAT oraz wykazać całą transakcję w miesiącu dokonania sprzedaży w deklaracji JPK_V7M?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920) Powiat jest jednostką samorządu terytorialnego i realizuje zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, między innymi w zakresie dróg publicznych.

W myśl art. 19 ustawy z 21 maja 1985 r. o drogach powiatowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 470) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. W przypadku dróg powiatowych jest nim Zarząd Powiatu, który swoje obowiązki jako zarządcy drogi, wykonuje poprzez utworzoną w tym celu jednostkę organizacyjną – Powiatowy Zarząd Dróg.

Szczegółowy katalog obowiązków zarządcy drogi określa z kolei m.in. art. 20 ustawy z 21 maja 1985 r. o drogach powiatowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 470), zgodnie z którym do zarządcy drogi należy m.in.:

• opracowywanie projektów planów rozwoju sieci drogowej oraz bieżące informowanie o tych planach organów właściwych do sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego;
• utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą;
• koordynacja robót w pasie drogowym, wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających, przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników;
• utrzymywanie zieleni przydrożnej, w tym sadzenie i usuwanie drzew oraz krzewów.

Wykonywanie tych zadań nie podlega podatkowi VAT ponieważ nie są one wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Wykonywane są one jedynie w związku z obowiązkami wynikającymi bezpośrednio z ustaw. Art. 13 dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej wskazuje, że „`(...)` organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji”.

Ustawa o drogach publicznych precyzuje jakie obowiązki ciążą na podmiotach publicznoprawnych – jako zarządcy drogi. Powiat działa w związku z tym w ramach swoich kompetencji i na obszarze poddanym jego właściwości, co jednocześnie potwierdza, że wykonując obowiązki określone ustawą, nie działa w warunkach konkurencji. Przedmiotowa sprzedaż jest czynnością okazjonalną, sporadyczną, do której dochodzi tylko wówczas, gdy dany składnik majątku staje się zbędny, zużyty i nieprzydatny w dalszej działalności statutowej. Powiatowy Zarząd Dróg jako jednostka organizacyjna Powiatu, nie zajmuje się tego typu sprzedażą w sposób powtarzalny. Działalność ta w związku z tym nie jest działalnością konkurencyjną wobec działalności jaką wykonują prywatne przedsiębiorstwa.

Równocześnie, zakupione do wykonywania statutowych czynności środki trwałe nie uprawniają do skorzystania z odliczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl art. 86 ust. 1 w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje, gdy odliczenia dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawe do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego oznaczającego powstanie zobowiązania podatkowego.

Reasumując powyższe, w ocenie Powiatu, jednostka organizacyjna jaką jest Powiatowy Zarząd Dróg, w opisanej sytuacji nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, w wyniku czego sprzedaż środków transportu, tj. przyczepy rolniczej oraz samochodu ciężarowego, nie będzie w tej sytuacji podlegała opodatkowaniu VAT.

Powiat wyraża opinię, że nieprawidłowe byłoby zastosowanie przy sprzedaży zbędnych w dalszej działalności statutowej środków trwałych – stawki VAT, ponieważ doszłoby wówczas do naruszenia zasady neutralności VAT. Po pierwsze dlatego, że Powiat nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, w związku z czym poniósł koszt podatku jako nabywca – konsument, po drugie, dokonując sprzedaży przedmiotowych środków transportu, po raz kolejny byłby zobowiązany do zapłaty podatku należnego – jako dostawca. Sytuacja Powiatu byłaby wówczas zdecydowanie gorsza niż przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w warunkach konkurencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się zarówno odpłatną dostawę towarów, jak i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 z 11.12.2006 r., s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920 ze zm.) powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie, m.in. transportu zbiorowego i dróg publicznych.

W świetle powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że zakres aktywności podejmowanej przez jednostkę samorządu terytorialnego należy interpretować w perspektywie ogólnej zasady, tj. że ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców powiatu. Obowiązywanie tej zasady powoduje, że w ocenie tut. organu, każde działanie podejmowane przez jednostki w imieniu własnym, na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu jednostek, a dotyczące mienia powiatu należy uznać za działanie publiczne, służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Zatem czynności wynikające z zadań własnych, nałożonych odrębnymi przepisami, realizowane w ramach reżimu publicznoprawnego, pozostają poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Są one bowiem realizowane przez powiat poza zakresem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a powiat realizując te czynności nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Szczegółowe kwestie dotyczące dróg publicznych zostały uregulowane w ustawie z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 470).

Poza tym, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku Powiatu podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

W powyższym zakresie wpisuje się wyrok NSA z 6 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 468/16, z którego wynika, że: „Trafnie Sąd pierwszej instancji uznał, że czynność sprzedaży przedmiotowych środków transportu nie może być uznana za działalność gospodarczą. W tym zakresie trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że jednorazowa sprzedaż środków transportu, w sytuacji, gdy przy ich zakupie nie dokonano odliczenia podatku naliczonego VAT a następnie nie były one wykorzystywane do prowadzenia czynności opodatkowanych nie podlega opodatkowaniu VAT”.

Stosownie natomiast do art. 106b ust. 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, zawierają dane niezbędne do rozliczenia podatku, obliczenia jego wysokości, w tym wysokości podstawy opodatkowania, podatku należnego i podatku naliczonego, a także dane dotyczące podatnika – art. 99 ust. 7c ustawy.

W myśl art. 99 ust. 11c ustawy, deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, są składane zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346, 568, 695, 1517 i 2320), który obejmuje deklarację i ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3. Dokument elektroniczny, o którym mowa w zdaniu pierwszym, jest przesyłany w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3 Ordynacji podatkowej i zgodnie z wymaganiami określonymi w tych przepisach.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 7c, wraz z objaśnieniami co do sposobu wypełniania i miejsca składania deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, oraz niezbędnymi pouczeniami, uwzględniając konieczność prawidłowego rozliczenia podatku oraz kontroli tego obowiązku przez organ podatkowy (art. 99 ust. 13b ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

1. rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;
2. kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;
3. kontrahentów;
4. dowodów sprzedaży i zakupów.

Podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 1, są obowiązani przesyłać, na zasadach określonych w art. 99 ust. 11c, za każdy miesiąc do urzędu skarbowego, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ewidencję, o której mowa w ust. 3, łącznie z deklaracją podatkową, w terminie do złożenia tej deklaracji (art. 109 ust. 3b ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym Wnioskodawca (Powiat) jest jednostką samorządu terytorialnego i realizuje zadania między innymi w zakresie dróg publicznych. Jest to działalność niepodlegająca VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, według którego nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zadania własne w zakresie utrzymania i nadzoru nad publicznymi drogami powiatowymi w imieniu Powiatu realizuje utworzona na podstawie Uchwały jednostka organizacyjna, tj. Powiatowy Zarząd Dróg.

Z uwagi na to, że 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454), zwana dalej „ustawą centralizacyjną”, od 1 stycznia 2017 r. rozliczenia VAT zostały scentralizowane, tym samym Powiatowy Zarząd Dróg jako jednostka organizacyjna Powiatu została objęta obowiązkiem cząstkowego rozliczania podatku VAT. Powiatowy Zarząd Dróg przed 1 stycznia 2017 r. (przed „centralizacją”) nie był podatnikiem podatku VAT i nie figurował w ewidencji płatników VAT. Jednostka korzystała ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ustawy. Powiatowy Zarząd Dróg w roku 2001 zakupił przyczepę rolniczą oraz w roku 2009 samochód ciężarowy. Pojazdy te stanowią środki trwałe jednostki i były umarzane stopniowo. W chwili obecnej są w 100% zamortyzowane. Przedmiotowe środki trwałe zostały zakupione do działalności publicznej, były wykorzystywane tylko i wyłącznie w działalności niepodlegającej VAT, do realizacji celów statutowych, związanych z utrzymaniem dróg i nie były w żadnym zakresie wykorzystywane do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W przyszłości jednostka zamierza dokonać likwidacji przyczepy oraz samochodu ze względu na to, że stopień ich zużycia jest znaczny a koszty ewentualnych napraw byłyby ekonomicznie nieuzasadnione. Majątek ten w związku z tym, jako zbędny, jednostka planuje przeznaczyć do sprzedaży.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości w kwestii uznania, czy w związku z tym, że w chwili zakupu Powiatowy Zarząd Dróg, nie był podatnikiem podatku VAT i nie figurował w ewidencji płatników VAT oraz z uwagi na to, że przez cały okres eksploatacji, zarówno przyczepa rolnicza jak i samochód ciężarowy były wykorzystywane tylko i wyłącznie do realizacji celów statutowych związanych z utrzymaniem dróg powiatowych i nie były w żadnym zakresie wykorzystywane do działalności gospodarczej, Powiat może potraktować sprzedaż zbędnego w dalszej działalności statutowej sprzętu, jako działalność będącą poza przepisami ustawy o VAT a także czy dokonując przedmiotowej sprzedaży Powiat powinien zastosować stawkę VAT, udokumentować sprzedaż fakturą oraz wykazać całą transakcję w miesiącu dokonania sprzedaży w deklaracji JPK_V7M.

Należy stwierdzić, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowe środki trwałe (tj. przyczepa rolnicza i samochód ciężarowy) były faktycznie nabyte oraz użytkowane tylko i wyłącznie do realizacji zadań statutowych jednostki, czyli do celów, które stanowią działalność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – to należy uznać, że ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ Powiat w przedmiotowej sprawie nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Reasumując, stwierdzić należy, że z uwagi na to, że przez cały okres eksploatacji, zarówno przyczepa rolnicza jak i samochód ciężarowy były wykorzystywane tylko i wyłącznie do realizacji celów statutowych związanych z utrzymaniem dróg powiatowych i nie były w żadnym zakresie wykorzystywane do działalności gospodarczej, Powiat może potraktować sprzedaż zbędnego w dalszej działalności statutowej sprzętu, jako działalność będącą poza przepisami ustawy o VAT, a w konsekwencji dokonując przedmiotowej sprzedaży Powiat nie powinien zastosować stawki podatku VAT ani udokumentować tej sprzedaży fakturą VAT oraz nie powinien wykazać całej transakcji w miesiącu dokonania sprzedaży w deklaracji JPK_V7M.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.