DOP7.8101.25.2021.PBD

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) - dalej: Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia13 kwietnia 2018 r., nr 0111-KDIB3-1.4012.837.2017.2.AB, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dla Wspólnoty Mieszkaniowej ……, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2017 r. (data wpływu 27 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 7 marca 2018 r. (data wpływu 13 marca 2018r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• jest nieprawidłowe - w zakresie wystawienia faktury VAT (podatek od towarów i usług) przez wspólnotę mieszkaniową za media dla Właścicieli (osób fizycznych): mieszkań, komórek lokatorskich, komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz garażu tylko na żądanie właścicieli ze stawką VAT zwolnioną,
• jest prawidłowe - w zakresie wystawienia faktury VAT przez wspólnotę mieszkaniową dla Właścicieli lokali użytkowych, lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe ze stawką właściwą dla mediów, oraz kwestii wystawienia faktury i stawki VAT dla osób będących Właścicielami tylko garaży lub komórek lokatorskich w garażu, nie posiadających w danej wspólnocie lokalu mieszkalnego,
• jest prawidłowe - w zakresie braku opodatkowania uiszczanych opłat (zaliczki na czynsz) dot. pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pobieranych od właścicieli nieruchomości w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci),
• jest nieprawidłowe - w zakresie refakturowania opłat za media dla właścicieli lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu (nie posiadających lokalu mieszkalnego w tej wspólnocie).

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2017 r. do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury VAT przez wspólnotę mieszkaniową za media dla Właścicieli wspólnoty mieszkaniowej (osób fizycznych): mieszkań, komórek lokatorskich, komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz garażu tylko na żądanie właścicieli ze stawką VAT zwolnioną, wystawienia faktury VAT przez wspólnotę mieszkaniową dla Właścicieli lokali użytkowych, lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe ze stawką właściwą dla mediów, oraz kwestii wystawienia faktury i stawki VAT dla osób będących Właścicielami tylko garaży lub komórek lokatorskich w garażu, nie posiadających w danej wspólnocie lokalu mieszkalnego, opodatkowania uiszczanych opłat (zaliczki na czynsz) dot. pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pobieranych od właścicieli nieruchomości w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci), refakturowania opłat za media dla właścicieli lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z uzupełnionym pismem z 7 marca 2018 r. (data wpływu 13 marca 2018 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 23 lutego 2018 r. znak: 0111 KDIB3-1.4012.837.2018.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wspólnota mieszkaniowa, zwana dalej „Wnioskodawcą” w swoich zasobach mieszkaniowych posiada zarówno lokale mieszkalne, użytkowe, komórki lokatorskie, komórki w garażu wielostanowiskowym, garaże w budynku mieszkalnym, garaże wolnostojące, miejsca postojowe w garażu oraz miejsca postojowe na zewnątrz budynku.

Wnioskodawca na dzień 31.12.2017 r. przekroczy limit obrotu uprawniający podatnika do zwolnienia z podatku VAT tj. kwotę 200 tyś. zł (zwolnienie podmiotowe na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT).

Na kwotę limitu 200 tyś. zł składa się głównie odsprzedaż mediów tj. zimna woda, ścieki, ciepła woda, centralne ogrzewanie oraz refaktury za energię elektryczną zużytą przez właścicieli garaży wyliczoną na podstawie odczytów liczników zamontowanych w tych garażach oraz refaktury za inne media podłączone do garaży na potrzeby indywidualne właścicieli garaży. Wnioskodawca wystawia też faktury za pożytki z wynajmu części wspólnych nieruchomości (np. reklama na elewacji budynku).

Od 01.01.2018 r. Wnioskodawca zarejestruje się jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca może skorzystać ponadto ze zwolnienia przedmiotowego, ponieważ odsprzedaż towarów i świadczenie usług związanych z utrzymaniem lokali mieszkalnych, na rzecz właścicieli lokali korzysta ze zwolnienia od podatku VAT (§ 3 ust. 1 pkt 10 i pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z 20.12.2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień Dz.U. z 2013 r. poz. 1722).

Zwolnienie od podatku VAT dotyczy towarów i usług związanych z lokalami mieszkalnymi (również tzw. pomieszczenia przynależne) wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty.

Ustawa o własności lokali stwierdza, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe dodatkowe pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności takich jak piwnica, strych, komórka, garaż. Nazywane są one pomieszczeniami przynależnymi. Zgodnie z tymi ustaleniami garaż jako pomieszczenie przynależne w sensie prawnym stanowi część składową lokalu mieszkalnego, natomiast w sensie funkcjonalnym nie jest przestrzenią przeznaczoną do bezpośredniego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych ludzi, lecz ma służyć do zaspokajania innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego (art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali z 24.06.1994, Dz.U. 1994 Nr 85 poz. 388 z późniejszymi zmianami).

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad.1.

Przedmiotem usługi dostarczenia mediów do lokali jest wyłącznie odsprzedaż mediów bez jakiejkolwiek marży.

Ad.2.

Właściciele lokali mają wpływ na wielkość zużycia mediów.

Co miesiąc naliczane są zaliczki na opłatę za czynsz (w tym zaliczki na media tj. zużycie zimnej wody, zużycie ciepłej wody, zużycie centralnego ogrzewania, opłata stała za centralne ogrzewanie, opłata stała za ciepłą wodę).

Wysokość miesięcznej zaliczki na zużycie mediów każdego właściciela lokalu ustalana jest na podstawie średniej arytmetycznej tzn. zużycie mediów za poprzedni okres rozliczeniowy na podstawie odczytu licznika indywidualnego dzielone jest przez ilość miesięcy za jaki jest odczyt (odczyty liczników indywidualnych są co pół roku).

Rozliczenie zużycia mediów (zimnej wody, ciepłej wody, centralnego ogrzewania) na poszczególnych właścicieli lokali następuje 2 razy w ciągu roku: na 30.06 oraz 31.12.

Ad.3.

Właściciele lokali płacą za faktycznie zużyte media wg zużycia indywidualnych liczników ciepła, ciepłej wody użytkowej i zimnej wody.

Właściciele lokali płacą co miesiąc zaliczki na media. Zużycie mediów jest rozliczane co pół roku tak jak opisano w pkt 2.

Dodatkowo na 31.12 za dany rok rozliczane są nadwyżki, bądź straty na budynku czyli rozliczenie części wspólnych (dot. rozliczenia zużycia zimnej wody, ciepłej wody, centralnego ogrzewania, opłaty stałej za ciepłą wodę, opłaty stałej za centralne ogrzewanie oraz dodatkowo rozliczany jest wywóz śmieci.

Kwota straty bądź nadwyżki ze zużycia mediów: zimnej wody, ciepłej wody rozliczane są proporcjonalnie do zużycia poszczególnych mediów poszczególnych lokali. Kwota straty bądź nadwyżki wynikająca z opłaty stałej na ciepłą wodę, opłaty stałej na centralne ogrzewanie oraz zużycia centralnego ogrzewania rozliczana jest proporcjonalnie do powierzchni użytkowej danego lokalu.

Ad.4.

Garaż wielostanowiskowy jest odrębnym lokalem o charakterze innym niż mieszkalnym. Miejsca postojowe w garażu wielostanowiskowym objęte są odrębną księgą wieczystą. Jeżeli chodzi o garaże indywidualne, to generalnie są one objęte odrębną księgą wieczystą. Zdarzają się jednak przypadki, że garaż stanowi pomieszczenie przynależne do lokalu mieszkalnego. Wówczas objęty jest tą samą księgą wieczystą co lokal mieszkalny.

Ad.5.

W przeważającej części właściciele lokali mieszkalnych danej Wspólnoty Mieszkaniowej nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej. Zdarzają się pojedyncze przypadki, że właściciel lokalu mieszkalnego ma w mieszkaniu zarejestrowaną działalność gospodarczą. Są też przypadki, że lokal mieszkalny lub lokal użytkowy zakupiony jest na firmę, która ma zarejestrowaną działalność gospodarczą.

Ponadto są przypadki, że Wnioskodawca nie ma informacji, czy w lokalu zakupionym na firmę jest prowadzona działalność gospodarcza, czy też lokal jest wykorzystywany na cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien wystawić faktury VAT za media dla Właścicieli wspólnoty mieszkaniowej (osób fizycznych): mieszkań, komórek lokatorskich, komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz garażu tylko na żądanie właścicieli ze stawką VAT zwolnioną?
2. Czy Wnioskodawca powinien wystawić faktury dla Właścicieli lokali użytkowych, lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe ze stawką właściwą dla mediów?
3. Czy dla osób będących Właścicielami tylko garaży lub komórek lokatorskich w garażu, ale nie posiadających w danej wspólnocie lokalu mieszkalnego Wnioskodawca powinien wystawić fakturę i z jaką stawką VAT?
4. Czy uiszczane opłaty (zaliczki na czynsz) dot. pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłaty pobierane od właścicieli nieruchomości w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci) nie podlegają ustawie o VAT?
5. Czy Wnioskodawca będący podatnikiem VAT czynnym (nie odlicza VAT-u od faktury zakupu, bo przeważająca wartość sprzedaży jest zwolniona z VAT) wystawiając refakturę za media dla właścicieli lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu powinna doliczyć właściwą stawkę VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad.1.

Wnioskodawca powinien wystawić faktury za media dla Właścicieli (osób fizycznych): mieszkań, komórek lokatorskich, komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz budynku tylko na żądanie ze stawką VAT zwolnioną (art. 106b u.o.p.t.u.).

Ad.2.

Dla Właścicieli lokali użytkowych, lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe Wspólnota wystawi fakturę za media ze stawką VAT właściwą (23%), woda i ścieki (8%).

Ad.3.

Faktury za media dla właścicieli tylko garaży lub komórek lokatorskich w garażu będą wystawiane ze stawką właściwą VAT (jeśli nie są równocześnie właścicielami lokali mieszkalnych w tej wspólnocie).

Ad.4.

Wnioskodawca uważa, że uiszczanie opłat (zaliczki na czynsz) dot. pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłaty pobierane od właścicieli nieruchomości, w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci) nie jest objęte przepisami ustawy o VAT.

Ad.5.

Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT (nie odlicza VAT-u od faktury zakupu, bo przeważająca wartość sprzedaży jest zwolniona z VAT) wystawia refakturę (fakturę VAT) za media dla lokali użytkowych, bądź właścicieli garażu i komórek lokatorskich w garażu (nie posiadających lokalu mieszkalnego w tej wspólnocie) - do kwoty brutto faktury refakturowanej dolicza właściwą stawkę VAT.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej działając na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) - w dniu 13 kwietnia 2018 r., wydał interpretacje indywidualną nr 0111- KDIB3-14012.837.2017.2.AB, w której stwierdził, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego:

• jest nieprawidłowe - w zakresie wystawienia faktury VAT przez wspólnotę mieszkaniową za media dla Właścicieli (osób fizycznych): mieszkań, komórek lokatorskich, komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz garażu tylko na żądanie właścicieli ze stawką VAT zwolnioną,
• jest prawidłowe - w zakresie wystawienia faktury VAT przez wspólnotę mieszkaniową dla Właścicieli lokali użytkowych, lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe ze stawką właściwą dla mediów, oraz kwestii wystawienia faktury i stawki VAT dla osób będących Właścicielami tylko garaży lub komórek lokatorskich w garażu, nie posiadających w danej wspólnocie lokalu mieszkalnego,
• jest nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania uiszczanych opłat (zaliczki na czynsz) dot. pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pobieranych od właścicieli nieruchomości w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci),
• jest nieprawidłowe - w zakresie refakturowania opłat za media dla właścicieli lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu (nie posiadających lokalu mieszkalnego w tej wspólnocie).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna z dnia 13 kwietnia 2018 r., nr 0111-KDIB3-14012. 837.2017.2.AB wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi (podatek śmieciowy), dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany.

W związku z powyższym Szef Krajowej Administracji Skarbowej (dalej również: Szef KAS) wskazuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), dalej: „ustawa” albo „ustawa o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (`(...)`).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są między innymi wszelkie postacie energii, w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych mediów na gruncie podatku od towarów i usług będziemy mieć do czynienia z dostawą towarów. Jeśli chodzi o inne media (objęte zakresem opodatkowania), będzie to świadczenie usług.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W niniejszej sprawie należy wskazać, że prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2015 r., poz. 1892 z późn. zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Z kolei z art. 6 tej ustawy wynika, że ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Przepis ten nadaje wspólnocie mieszkaniowej przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Wspólnota Mieszkaniowa jest odrębnym od członków Wspólnoty podmiotem praw i obowiązków, a tym samym działając w ramach przyznanej zdolności prawnej może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem.

Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach (art. 12 ust. 2).

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 powołanej ustawy, uchwała właścicieli lokali może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Jak stanowi art. 14 ww. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Należy również wskazać, że na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali, właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej.

Wyżej cytowane przepisy art. 13-15 ustawy o własności lokali wskazują na dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty: jedne związane z nieruchomością wspólną i drugie, związane z odrębną własnością lokalu. Tym samym właściciele lokali zobowiązani są uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z nieruchomością wspólną, na pokrycie których uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat oraz ponoszą wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali (m.in. za wodę, ciepło, odprowadzanie ścieków, gaz, energię elektryczną).

W świetle powyższego, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, wspólnota mieszkaniowa, realizując wspólny interes właścicieli, występuje w odmiennych rolach, w przypadku nabycia towarów i usług w ramach zarządu nieruchomością wspólną oraz w przypadku nabycia towarów i usług na potrzeby utrzymania poszczególnych lokali właścicieli.

Należy zatem wskazać, że Wnioskodawca, nabywając towary i usługi dla celów nieruchomości wspólnej, nie wykonuje żadnych czynności na rzecz właścicieli lokali. W takiej sytuacji działa ona w imieniu własnym i na własny rachunek, jako podmiot stosunków zobowiązaniowych wynikających z zarządu nieruchomością wspólną, którego działanie jest jedynie finansowane przez właścicieli wyodrębnionych lokali, mających udziały w nieruchomości wspólnej - m.in. w formie zaliczek, o których mowa w art. 15 ustawy o własności lokali. Tym samym, odbiorcą nabywanych towarów i usług jest - jako odrębny od jej członków podmiot prawa - Wnioskodawca. Ponieważ występuje on jako ostateczny konsument, nie świadczy więc w tym zakresie żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług na rzecz właścicieli odrębnych lokali, a zatem nie występuje jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Natomiast w sytuacji, gdy wydatki ponoszone są przez właściciela wyłącznie w związku z odrębną własnością lokalu, wspólnota w zakresie nabywanych towarów i usług (tj. głównie mediów) celem zaopatrzenia poszczególnych lokali występuje w odmiennej roli. Nabywa bowiem towary i usługi w swoim imieniu, jednakże na rzecz właścicieli poszczególnych lokali, którzy dokonują na poczet tych zakupów stosownych wpłat.

W sytuacji takiej środki, które są uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali na ich utrzymanie, stanowią zapłatę za odsprzedawane im przez wspólnotę towary i usługi. W związku z tym, w odniesieniu do rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem poszczególnych lokali (ponoszonych m.in. z tytułu zakupu przez wspólnoty towarów i usług do tych lokali) zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca, dokonując odsprzedaży (zakupionych uprzednio w tym celu) towarów i usług, związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali, właścicielom tych lokali (będącym członkami tej wspólnoty), działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do kwestii opodatkowania należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Z kolei, zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić inne niż określone w art. 43-81 zwolnienia od podatku, a także określić szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień, uwzględniając:

1. specyfikę wykonywania niektórych czynności oraz uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami;
2. przebieg realizacji budżetu państwa;
3. potrzebę uzyskania dostatecznej informacji o towarach będących przedmiotem zwolnienia;
4. przepisy Unii Europejskiej.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736, z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

Podkreślić należy, że zwolnienie od podatku na podstawie ww. przepisu możliwe jest wyłącznie w odniesieniu do opłat pobieranych przez wspólnotę od jej członków.

Ponadto zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu uzależnione jest od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru danego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia tego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wyjaśnić przy tym należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1, 2, 8 oraz 8a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r., o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016r., poz. 1610 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:

-lokatorze -należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (pkt 1);

-właścicielu -należy przez to rozumieć wynajmującego lub inną osobę, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu (pkt 2);

-opłatach niezależnych od właściciela -należy przez to rozumieć opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz odbiór ścieków, odpadów i nieczystości ciekłych (pkt 8);

-wydatkach związanych z utrzymaniem lokalu -należy przez to rozumieć wydatki, ustalane proporcjonalnie do powierzchni użytkowej lokalu w stosunku do powierzchni użytkowej wszystkich lokali w danym budynku, obciążające właściciela, obejmujące: opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu, podatek od nieruchomości oraz koszty (pkt 8a):

1. konserwacji, utrzymania należytego stanu technicznego nieruchomości oraz przeprowadzonych remontów,
2. zarządzania nieruchomością,
3. utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, windy, anteny zbiorczej, domofonu oraz zieleni,
4. ubezpieczenia nieruchomości,
5. inne.

Zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

a)dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,

b)świadczenia usług:

• telekomunikacyjnych,
• wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
• najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
• ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
• stałej obsługi prawnej i biurowej,
• dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
• z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Z powołanych przepisów zatem wynika, że rozliczając opłaty z tytułu dostawy mediów do poszczególnych lokali mieszkalnych, wspólnoty dokonują odsprzedaży (zakupionych uprzednio w tym celu) towarów i usług, związanych wyłącznie z utrzymaniem poszczególnych lokali, właścicielom tych lokali i tym samym działają jako podatnicy podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a czynności te, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług według stawki właściwej dla danego towaru lub usługi.

W konsekwencji - co do zasady - czynności dokonywane przez wspólnoty powinny być dokumentowane fakturami, wystawianymi zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 106a- 106n ustawy, w tym w szczególności w przypadku, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. w przypadku sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w swoich zasobach mieszkaniowych posiada zarówno lokale mieszkalne, użytkowe, komórki lokatorskie, komórki w garażu wielostanowiskowym, garaże w budynku mieszkalnym, garaże wolnostojące, miejsca postojowe w garażu oraz miejsca postojowe na zewnątrz budynku. Wnioskodawca na dzień 31.12.2017 r. przekroczy limit obrotu uprawniający podatnika do zwolnienia z podatku VAT tj. kwotę 200 tyś. zł. Na kwotę limitu 200 tyś. zł składa się głównie odsprzedaż mediów tj. zimna woda, ścieki, ciepła woda, centralne ogrzewanie oraz refaktury za energię elektryczną zużytą przez właścicieli garaży wyliczoną na podstawie odczytów liczników zamontowanych w tych garażach oraz refaktury za inne media podłączone do garaży na potrzeby indywidualne właścicieli garaży. Wnioskodawca wystawia też faktury za pożytki z wynajmu części wspólnych nieruchomości (np. reklama na elewacji budynku). Od 01.01.2018 r. Wnioskodawca zarejestruje się jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca może skorzystać ponadto ze zwolnienia przedmiotowego, ponieważ odsprzedaż towarów i świadczenie usług związanych z utrzymaniem lokali mieszkalnych, na rzecz właścicieli lokali korzysta ze zwolnienia od podatku VAT. Zwolnienie od podatku VAT dotyczy towarów i usług związanych z lokalami mieszkalnymi (również tzw. pomieszczenia przynależne) wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty. Przedmiotem usługi dostarczenia mediów do lokali jest wyłącznie odsprzedaż mediów bez jakiejkolwiek marży. Właściciele lokali mają wpływ na wielkość zużycia mediów. Co miesiąc naliczane są zaliczki na opłatę za czynsz (w tym zaliczki na media tj. zużycie zimnej wody, zużycie ciepłej wody, zużycie centralnego ogrzewania, opłata stała za centralne ogrzewanie, opłata stała za ciepłą wodę). Wysokość miesięcznej zaliczki na zużycie mediów każdego właściciela lokalu ustalana jest na podstawie średniej arytmetycznej tzn. zużycie mediów za poprzedni okres rozliczeniowy na podstawie odczytu licznika indywidualnego dzielone jest przez ilość miesięcy za jaki jest odczyt (odczyty liczników indywidualnych są co pół roku). Rozliczenie zużycia mediów (zimnej wody, ciepłej wody, centralnego ogrzewania) na poszczególnych właścicieli lokali następuje 2 razy w ciągu roku: na 30.06 oraz 31.12. Właściciele lokali płacą za faktycznie zużyte media wg zużycia indywidualnych liczników ciepła, ciepłej wody użytkowej i zimnej wody. Garaż wielostanowiskowy jest odrębnym lokalem o charakterze innym niż mieszkalnym. Miejsca postojowe w garażu wielostanowiskowym objęte są odrębną księgą wieczystą. Jeżeli chodzi o garaże indywidualne, to generalnie są one objęte odrębną księgą wieczystą. Zdarzają się jednak przypadki, że garaż stanowi pomieszczenie przynależne do lokalu mieszkalnego. Wówczas objęty jest ta samą księgą wieczystą co lokal mieszkalny. W przeważającej części właściciele lokali mieszkalnych Wnioskodawcy nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej. Zdarzają się pojedyncze przypadki, że właściciel lokalu mieszkalnego ma w mieszkaniu zarejestrowaną działalność gospodarczą. Są też przypadki, że lokal mieszkalny lub lokal użytkowy zakupiony jest na firmę, która ma zarejestrowaną działalność gospodarczą.

Ad.1.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że odsprzedaż przez Wnioskodawcę - Wspólnotę mediów właścicielom lokali mieszkalnych jak również komórek lokatorskich połączonych z ww. lokalami, w przypadku, gdy lokale te wykorzystywane są wyłącznie na cele mieszkaniowe, korzysta ze zwolnienia od VAT na mocy § 3 ust. 1 pkt 10 wyżej powołanego rozporządzenia.

Należy jednak zauważyć, że w sytuacji gdy przedmiotem odsprzedaży są media (wymienione w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy) dostarczane do lokali stanowiących własność osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, zgodnie z art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy Wspólnota Mieszkaniowa nie jest obowiązana do wystawienia faktury nawet na żądanie nabywcy, w tym również w przypadku, gdy czynności te będą korzystały ze zwolnienia na mocy przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy (z uwagi na wyłączenie expressis verbis w art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy obowiązku wystawiania faktur na żądanie dokumentujących czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, tj. tzw. media).

Mając natomiast na względzie to, że wynikające z art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy wyłączenie obowiązku wystawiania na żądanie nabywcy faktur dokumentujących czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, odnosi się tylko do sytuacji, gdy nabywcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej (obowiązek wystawienia faktury dokumentującej takie czynności dla podatnika VAT wynika z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy), należy wyjaśnić, że w przypadku, gdy wystawienia faktury dokumentującej czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, zażąda podatnik VAT, sprzedawca jest obowiązany wystawić taką fakturę stosownie do regulacji wynikającej z zapisu art. 106b ust. 1 ustawy.

Odnosząc się z kolei do komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz garażu zwolnienie to nie będzie miało zastosowania w stosunku do garaży i miejsc postojowych. Bowiem w tym przypadku nie jest spełniona przesłanka stanowiąca o mieszkalnym charakterze nieruchomości. Garaż/hala garażowa, miejsce postojowe nie jest lokalem o charakterze mieszkalnym. Ponadto lokal ten nie stanowi również pomieszczenia służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Garaż, miejsce postojowe służy do przechowywania pojazdu. Zaspokaja więc potrzeby inne niż mieszkaniowe.

W analizowanej sytuacji bez zapewnienia miejsca postojowego, garażu możliwe jest korzystanie z lokalu mieszkalnego w celach mieszkaniowych, gdyż miejsce postojowe nie jest niezbędne do funkcjonowania w lokalu mieszkalnym. Zapewnienie miejsca postojowego nie musi bezwzględnie towarzyszyć lokalowi mieszkalnemu na cele mieszkaniowe. Miejsce postojowe nie stanowi elementu koniecznego dla lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe.

Tym samym Wnioskodawca zobowiązany jest wystawić fakturę VAT za media dla właścicieli komórek w garażu wielostanowiskowym, garaży w budynku mieszkalnym, miejsc postojowych w garażu, miejsc postojowych na zewnątrz garażu ze stawką właściwą dla dostarczanych mediów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Ad.2 i Ad.3.

Natomiast dostawa ww. mediów do lokali użytkowych, podlega opodatkowaniu według stawek podatku właściwych dla danego świadczenia.

Te same zasady opodatkowania - według stawek właściwych dla danego świadczenia - znajdą zastosowanie do lokali mieszkalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe, jak również do dostawy mediów na rzecz podmiotów trzecich którzy nie posiadają lokalu mieszkalnego we wspólnocie.

Jak bowiem wynika z regulacji zawartej w powołanym wcześniej § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r., zwolnieniem określonym w tym przepisie objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę w ww. przepisie zwrot „wyłącznie” wskazuje, że warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe. W związku z tym, zwolnieniu nie podlega dostawa towarów i usług związanych z lokalami innymi niż mieszkalne oraz lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi na cel inny niż mieszkaniowy. Zwolnieniu od podatku nie podlega również dostawa towarów i usług na rzecz osób trzecich, nie będących właścicielami lokali mieszkalnych i nie będących członkami Wspólnoty.

Mając na uwadze powyższe oraz odpowiadając na pytanie nr 3 Wnioskodawcy należy zauważyć, że w przypadku osób będących właścicielami tylko garaży lub komórek lokatorskich w garażu Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT na rzecz tych osób z właściwą stawką VAT obowiązującą dla poszczególnych dostarczanych mediów do przedmiotowych lokali.

W świetle powyższego - stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 i nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Ad.4.

Odnosząc się natomiast do kwestii objętych pytaniem nr 4 oraz mając na uwadze ww. powołane przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali należy zauważyć, że uiszczane należności tytułem pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną, nie są objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Zaliczki płacone na poczet zarządu nieruchomością wspólną stanowią jedynie partycypację w kosztach jednostki organizacyjnej - wspólnoty lokali mieszkalnych - przez jej członków. Wspólnota, a więc jej członkowie, nie dokonują sprzedaży, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, na rzecz samych siebie, przez zapłatę zaliczek (kwot) z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem części wspólnej.

Tym samym Wspólnota nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie pobierania opłat od członków wspólnoty na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną. A zatem brak jest podstaw do wystawienia z tego tytułu faktur VAT.

Odnośnie kwestii dotyczącej gospodarowania odpadami komunalnymi należy wskazać na przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2017 r. poz. 1289, z późn. zm.).

Jak wynika z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, określa ona zadania gminy oraz obowiązki właścicieli nieruchomości, dotyczące utrzymania czystości i porządku.

Stosownie do zapisu art. 2 ust. 1 pkt 4, ilekroć w ustawie jest mowa o właścicielach nieruchomości - rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

Jeżeli nieruchomość jest zabudowana budynkiem wielolokalowym, w którym ustanowiono odrębną własność lokalu, obowiązki właściciela nieruchomości wspólnej oraz właściciela lokalu - stosownie do zapisu art. 2 ust. 3 ustawy - obciążają wspólnotę mieszkaniową albo spółdzielnię mieszkaniową.

Na podstawie art. 2 ust. 3a, wspólnota mieszkaniowa ponosi wynikające z ustawy opłaty bez ograniczeń, a każdy właściciel lokalu - w części:

1. odpowiadającej stosunkowi liczby osób zamieszkujących lokal do liczby osób zamieszkujących we wszystkich lokalach - w przypadku metody ustalenia opłaty, o której mowa w art. 6j ust. 1 pkt 1;
2. odpowiadającej stosunkowi ilości zużytej wody w lokalu do ilości zużytej wody we wszystkich lokalach - w przypadku metody ustalenia opłaty, o której mowa w art. 6j ust. 1 pkt 2;
3. odpowiadającej wysokości opłaty, o której mowa w art. 6j ust. 2;
4. odpowiadającej jego udziałowi w nieruchomości wspólnej - w pozostałych przypadkach.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy.

Rada gminy, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, zwany dalej „regulaminem”; regulamin jest aktem prawa miejscowego - art. 4 ust. 1 cyt. ustawy.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez wyposażenie nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymywanie tych pojemników w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, chyba że na mocy uchwały rady gminy, o której mowa w art. 6r. ust. 3, obowiązki te przejmie gmina jako część usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości w zamian za uiszczoną przez właściciela opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Natomiast stosownie do zapisu art. 5 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez pozbywanie się zebranych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych oraz nieczystości ciekłych w sposób zgodny z przepisami ustawy i przepisami odrębnym.

Zgodnie z art. 6k ust. 1 pkt 1 ustawy, rada gminy, w drodze uchwały dokona wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi spośród metod określonych w art. 6j ust. 1 i 2 oraz ustali stawkę takiej opłaty (`(...)`).

Ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w rozdziale 3a „Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę” stanowi, że gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c ust. 1 i 2 ww. ustawy).

W przypadku gdy rada gminy w drodze uchwały, o której mowa w ust. 2, postanowi o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest obowiązany zorganizować przetarg w trybie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2164, z późn. zm.) na odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli tych nieruchomości albo na odbieranie i zagospodarowanie takich odpadów (art. 6c ust. 2a).

Uchwała, o której mowa w ust. 2, może dotyczyć wszystkich właścicieli nieruchomości lub właścicieli określonych nieruchomości, w szczególności nieruchomości na których jest prowadzony określony rodzaj działalności (art. 6c ust. 3).

Na podstawie art. 6h powołanej ustawy, właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Stosownie do art. 6I ust. 1 cyt. ustawy, rada gminy określi, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, termin, częstotliwość i tryb uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę warunki miejscowe.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych.

W przypadku nieruchomości zabudowanej budynkiem wielolokalowym, wspólnota mieszkaniowa lub spółdzielnia mieszkaniowa - stosownie do treści art. 6m ust. 1c ww. ustawy - może żądać od właściciela lokalu, osoby, której służy spółdzielcze prawo do lokalu lub osoby faktycznie zamieszkującej lokal podania danych niezbędnych do ustalenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W świetle art. 6q ust. 1 ww. ustawy, w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta (`(...)`).

Przepis art. 6r. ust. 1 cyt. ustawy stwierdza, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi dochód gminy.

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek uiszczania opłat za wywóz śmieci ciąży na właścicielu nieruchomości lub innych podmiotach władających nieruchomością.

Natomiast w przypadku budynków wielolokalowych, w których został wybrany zarząd lub zarząd nieruchomością został powierzony osobie fizycznej albo prawnej (zarządcy), to na nich spoczywa obowiązek wniesienia w imieniu właścicieli lokali na rzecz gminy opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Spełnienie tego obowiązku nie oznacza jednak, że zarząd lub też zarządca świadczą lub uczestniczą w świadczeniu na rzecz właścicieli lokali znajdujących się w danej nieruchomości usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych.

Oznacza to, że pobierane od właścicieli nieruchomości środki, w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy, nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (w szczególności usług świadczonych przez zarząd lub zarządcę na rzecz właścicieli lokali), a zatem nie są obciążone podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego, na gruncie niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w związku z przyjmowaniem opłat od właścicieli nieruchomości w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci) Wnioskodawca nie świadczy usług podlegających ustawie o VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym opłaty pobierane od właścicieli nieruchomości, w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci) nie jest objęte przepisami ustawy o VAT należy uznać za prawidłowe.

Ad.5

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą także ustalenia, czy Wnioskodawca dokonując refaktury za media na rzecz właścicieli lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu (nie posiadających lokalu mieszkalnego w tej wspólnocie) powinien doliczać właściwą stawkę VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a- 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak wskazano wcześniej, dostawa mediów do lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu, podlega opodatkowaniu według stawek podatku właściwych dla danego świadczenia.

Zatem opisane we wniosku świadczenia dostawy mediów, za które właściciele lokali użytkowych, garaży, komórek lokatorskich w garażu (nie posiadających lokalu mieszkalnego w tej wspólnocie) uiszczają opłaty na rzecz Wnioskodawcy, stanowią odrębne i niezależne świadczenia, które to świadczenia podlegają opodatkowaniu wg stawek właściwych dla danego towaru.

Sprzedaż Wnioskodawcy jest zatem w tym zakresie sprzedażą opodatkowaną. W konsekwencji Wnioskodawcy, jako czynnemu podatnikowi podatku VAT, co do zasady, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciami związanymi z tą sprzedażą.

W tej sytuacji, wystawiając refakturę (fakturę VAT) za media dla lokali użytkowych, bądź właścicieli garaży czy też komórek lokatorskich w garażu(nie posiadających lokalu mieszkalnego w tej wspólnocie) winien ująć na fakturze kwotę netto faktury refakturowanej doliczając właściwą stawkę podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że wystawia refakturę (fakturę VAT) za media dla lokali użytkowych, bądź właścicieli garażu i komórek lokatorskich do kwoty brutto faktury refakturowanej doliczając właściwą stawkę VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Reasumując należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opłaty pobieranej od właścicieli nieruchomości, w części przeznaczonej na wniesienie przedmiotowej opłaty na rzecz gminy (tzw. opłata za śmieci) nie jest objęte przepisami ustawy o VAT jest prawidłowe.

Tym samym należało dokonać zmiany interpretacji z 13 kwietnia 2018 r., nr 0111-KDIB3- 1.4012.837.2017.2.AB jako nieprawidłowej w powyższym zakresie.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Interpretacja dotyczy stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych przedstawionych przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stosownie do art. 14k § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa zastosowanie się przez wnioskodawcę do otrzymanej interpretacji indywidualnej przed jej zmianą, stwierdzeniem jej wygaśnięcia lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej. Powołany przepis ustanawia tzw. zasadę nieszkodzenia, która jest wyrazem funkcji gwarancyjnej (ochronnej) instytucji interpretacji indywidualnej i której szczegółowa treść została uregulowana w art. 14k-14n ww. ustawy. Skorzystanie z mocy ochronnej interpretacji indywidualnej oznacza: brak odpowiedzialności z kodeksu karnego skarbowego, brak naliczania odsetek za zwłokę, oraz w przypadku, gdy zobowiązanie nie zostało prawidłowo wykonane w wyniku zastosowania się do interpretacji oraz skutki podatkowe związane ze zdarzeniem, któremu odpowiada stan faktyczny będący przedmiotem interpretacji, miały miejsce po doręczeniu interpretacji indywidualnej - zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie wynikającym ze zdarzenia będącego przedmiotem interpretacji. Z mocy ochronnej interpretacji indywidualnej, która została zmieniona, wnioskodawca może nadal korzystać w odniesieniu do rozliczeń podatkowych dokonywanych za okres do końca roku, kwartału następującego po kwartale lub miesiąca następującego po miesiącu (w zależności od okresu rozliczenia podatku), w którym doręczono wnioskodawcy zmienioną interpretację indywidualną lub stwierdzono jej wygaśnięcie albo doręczono organowi podatkowemu odpis orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną ze stwierdzeniem jego prawomocności (por. art. 14m § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Warunkiem skorzystania z ww. ochrony jest zastosowanie się do interpretacji (zob. art. 14k § 1 i art. 14m § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa) oraz złożenie przez podatnika wniosku, o którym mowa w art. 14m § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w trakcie trwania postępowania podatkowego. Organy podatkowe bowiem nie uwzględniają z urzędu interpretacji prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)`, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

-w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

-w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną