0114-KDIP1-2.4012.152.2021.1.RD

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2021 r. (data wpływu 22 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania czy wypłacana rekompensata finansowa na podstawie zawartego Porozumienia stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług oraz prawa do odliczenia podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania czy wypłacana rekompensata finansowa na podstawie zawartego Porozumienia stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług oraz prawa do odliczenia podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

A Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” bądź „Wnioskodawca”) należy do grupy podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, działających w Polsce w łańcuchu wartości obejmującym produkcję i dystrybucję żywności pochodzenia zwierzęcego (dalej: „Grupa X Polska”).

Grupa X Polska należy do Grupy X (…) (z siedzibą w Stanach Zjednoczonych), będącej jednym z największych światowych producentów (`(...)`), której głównym udziałowcem jest Y (`(...)`) notowana na giełdzie w (`(...)`).

Spółka w zakresie swej działalności zawiera z zewnętrznymi usługodawcami (dalej: „Usługodawcy”) umowy na świadczenie usług dotyczących produkcji mięsnej. W umowach określane są wzajemne zobowiązania stron. Usługi świadczone są bezpośrednio na rzecz Oddziałów Spółki. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług).

W celu zapobiegania rozpowszechniania się wirusa SARS CoV-2, Spółka podjęła decyzję o ograniczeniach w procesie produkcji. W związku z przedmiotowymi ograniczeniami Usługodawcy utracili możliwość częściowej realizacji usług w oczekiwanych, zabudżetowanych przez nich wartościach, do których dostosowali swoje możliwości organizacyjne.

W związku z tym, w wyniku negocjacji z Usługodawcami, uzgodniono warunki wypłaty rekompensaty finansowej, mającej zminimalizować negatywne konsekwencje wskazanych wyżej ograniczeń, wpływające na wzajemną współpracę z Usługodawcami. Zawarte w związku z przedmiotowymi uzgodnieniami porozumienia (dalej: „Porozumienia”) zakładają, że Spółka zapłaci Usługodawcy rekompensatę finansową za dany miesiąc, w którym utracił on możliwość częściowej realizacji usług. Kwota rekompensaty finansowej jest wyliczana na podstawie planowanych ilości czynności procesu technologicznego do wykonania przez Usługodawcę lub na podstawie średniego dziennego wynagrodzenia Usługodawcy, osiągniętego w miesiącu, w którym doszło do zawarcia Porozumienia oraz zasad rozliczania usług wynikających z zawartych umów. Porozumienia zakładają również, że kwota rekompensaty wyczerpie wszelkie roszczenia Usługodawcy wobec Spółki z tytułu utraty możliwości częściowej realizacji usług.

Spółka przy tym pragnie podkreślić fakt, że Usługodawcy są w praktyce jednymi z głównych partnerów biznesowych Spółki, a Spółce zależy aby mieć nieprzerwaną możliwość korzystania z ich profesjonalnych usług. Usługodawcy świadczą bowiem wysoko wyspecjalizowane usługi produkcji mięsnej, a wykonanie czynności objętych świadczonymi usługami nie byłoby możliwe za pomocą zasobów wewnętrznych Spółki. Spółce zależy zatem na utrzymaniu pozytywnie ocenianej współpracy z Usługodawcami, którzy, dzięki otrzymanej rekompensacie, będą mogli utrzymać własne zdolności produkcyjne na poziomie zapewniającym - po wznowieniu przez Spółkę procesu produkcji w pełnym zakresie - realizację zamierzonych celów produkcyjnych. Przy czym należy podkreślić, iż z treści Porozumienia nie wynika obowiązek utrzymywania przez Usługodawców określonej zdolności świadczenia usług.

W świetle powyższego, po stronie Spółki powstały wątpliwości dotyczące kwalifikacji na gruncie podatku od towarów i usług rekompensat finansowych wypłacanych Usługodawcom, mających zminimalizować negatywne konsekwencje wprowadzonych przez Spółkę ograniczeń w procesie produkcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rekompensaty finansowe, wypłacane Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych umów, stanowią formę odszkodowania mającego zminimalizować negatywne konsekwencje ograniczeń w procesie produkcji, w związku z czym ich wypłaty nie powinny być udokumentowane fakturami oraz nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 i art. 106b ustawy o VAT, a w przypadku wystawienia przez Usługodawców faktur VAT z tytułu otrzymania rekompensaty finansowej z wykazaną kwotą podatku należnego VAT, Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia takiej kwoty podatku należnego na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, rekompensaty finansowe wypłacane Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych umów stanowią formę odszkodowania, mającego zminimalizować negatywne konsekwencje ograniczeń w procesie produkcji, w związku z czym ich wypłaty nie powinny być udokumentowane fakturami oraz nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 i art. 106b ustawy o VAT, a w przypadku wystawienia przez Usługodawców faktur VAT z tytułu otrzymania rekompensaty finansowej z wykazaną kwotą podatku należnego VAT, Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia tej kwoty podatku na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska

Charakter prawny rekompensat finansowych wypłacanych Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwość częściowej realizacji usług wynikających z zawartych umów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

a) w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

b) świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Wnioskodawca wskazuje, iż w ramach podpisanych z Usługodawcami Porozumień, Spółka zobowiązuje się do wypłaty Usługodawcom rekompensaty finansowej w związku z ograniczeniami w procesie produkcji i tym samym utraty przez Usługodawców możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych ze Spółką umów. Celem zawartego Porozumienia jest więc zminimalizowanie negatywnych konsekwencji wskazanych wyżej ograniczeń w procesie produkcji.

Tym samym, w ocenie Spółki, rekompensata wypłacona na gruncie zawartych Porozumień stanowi formę odszkodowania, które nie stanowi obrotu opodatkowanego podatkiem VAT. Należy podkreślić, iż w ramach zawartych Porozumień, Usługodawcy nie są zobowiązani i nie świadczą na rzecz Spółki jakichkolwiek czynności.

Należy mieć przy tym na uwadze, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego.

Kwestie odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „KC”). Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 KC wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 KC).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 KC, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 471 KC, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów KC szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą.

Należy przy tym zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Odwołując się zatem do art. 361 i art. 471 KC, należy stwierdzić, że istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie występuje świadczenie w zamian za wynagrodzenie, a zatem otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony kontrahenta. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Także w przypadku, gdy odszkodowanie wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jego istota sprowadza się do naprawienia wyrządzonej w związku z tym szkody. Innymi słowy, przesłanką odszkodowania przewidzianego w art. 471 KC jest nie samo niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a spowodowanie tym szkody w rozumieniu art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

Odnosząc powyższe do opisu stanu faktycznego sprawy należy stwierdzić, iż umowy łączące Spółkę z Usługodawcami mają niewątpliwie charakter zobowiązaniowy. Usługodawcy zobowiązali się na ich mocy do świadczenia wysoko wyspecjalizowanych usług produkcji mięsnej, których szczegółowy zakres jest każdorazowo wskazywany w przekazywanych Usługodawcom zleceniach produkcyjnych. Okoliczność wypłaty Usługodawcom rekompensaty finansowej w związku z ograniczeniami w procesie produkcji jest ściśle związana z utratą przez Usługodawców możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych ze Spółką umów i poniesionymi w związku z tym stratami. Należy mieć również na uwadze, że wypłata rekompensaty nie wiąże się z żadnym świadczeniem wzajemnym realizowanym przez Usługodawców na rzecz Spółki.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wypłacone Usługodawcom rekompensat finansowych należy uznać za formę odszkodowania, niepodlegającego obowiązkowi udokumentowania fakturą i opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 i art. 106b ustawy o VAT.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie organów podatkowych, przykładowo:

1. piśmie z dnia 16 listopada 2017 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0112-KDIL1-1.4012.464.2017.1.OA, w którym w całości zaakceptował stanowisko wnioskodawcy, iż: „Zobowiązanie Spółki do zapłaty odszkodowania wynika z porozumienia zawartego z Partnerem i ma zadośćuczynić Partnerowi za szkody/straty poniesione przez niego w związku z nienależytym spełnieniem świadczenia przez Spółkę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną (świadczenie w zamian za wynagrodzenie), co oznacza, że otrzymane przez Partnera odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem wzajemnym realizowanym na rzecz Spółki. Płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, lecz służy naprawieniu szkody powstałej po stronie Partnera. Wolą stron było ostateczne uregulowanie spornych kwestii poprzez zobowiązanie się Spółki do zapłaty odszkodowania. Zamiana zastosowana przez Spółkę (zastąpienie kilku kar umownych jednym odszkodowaniem) jest wynikiem zakończenia wielomiesięcznego sporu i miała na celu podtrzymanie relacji biznesowych z jednym ze strategicznych Partnerów (`(...)`).

Reasumując, w ocenie Spółki, we wszystkich przypadkach przedstawionych w opisie stanu faktycznego kary umowne i odszkodowania otrzymywane i wypłacane przez Spółkę, nie będą stanowić wynagrodzenia z tytułu odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ustawy o VAT i w związku z tym nie będą podlegać opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. W rezultacie, ich otrzymanie lub wypłata przez Spółkę nie będzie wpływać na rozliczenia VAT Spółki (tj. nie powinny się one bezpośrednio wiązać z koniecznością ujęcia w rejestrach i deklaracjach VAT Spółki).”

2. piśmie z dnia 21 grudnia 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, 0112-KDIL1-3.4012.665.2018.1.JN, w którym wskazano, iż: „W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że będzie miał on prawo do żądania od dostawcy, w przypadku niewywiązania się przez niego z określonych terminów dostaw, określonej kwoty odszkodowania za wyrządzoną szkodę, np. w postaci opóźnień w produkcji, anulowanych zamówień czy utraty wiarygodności. Warunki naliczania i wypłaty odszkodowania/ rekompensaty w przypadku wystąpienia szkody regulować będzie sama umowa handlowa bądź dodatkowe porozumienia pomiędzy stronami.

Jeżeli więc w wyniku działania dostawców Wnioskodawca poniesie faktyczne szkody, kwoty jakimi Wnioskodawca będzie obciążał tych dostawców będą miały charakter odszkodowawczy. Tym samym kary umowne, którymi Wnioskodawca będzie obciążał dostawców za wyrządzoną szkodę będą miały charakter czynności jednostronnej i nie będą wiązać się z otrzymaniem przez dostawcę od Wnioskodawcy świadczenia wzajemnego w postaci dostawy towarów czy świadczenia usługi. Tak więc nie będzie spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy zapłatą przez dostawcę określonej kwoty pieniężnej a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że zapłata tych kwot będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, przedmiotowe kary umowne z tytułu faktycznie wyrządzonej szkody (np. w postaci opóźnień w produkcji, anulowanych zamówień czy utraty wiarygodności Wnioskodawcy) nie będą stanowiły wynagrodzenia za dostawę towaru bądź świadczenie usług, o których mowa w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W ocenie Wnioskodawcy wypłata rekompensaty finansowej Usługodawcom stanowią formę odszkodowania, wypłacanego w związku z utratą przez Usługodawców możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych ze Spółką umów i poniesionymi w związku z tym stratami, a tym samym nie powinna ona podlegać obowiązkowi udokumentowania fakturą i opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 i art. 106b ustawy o VAT.

O ile ponoszona przez Spółkę płatność nie jest ekwiwalentem za jakąkolwiek świadczoną usługę to ma związek z jej działalnością gospodarczą, gdyż jej celem jest utrzymanie potencjału Usługodawców i poprzez to utrzymanie swojej zdolności do natychmiastowego zwiększenia mocy produkcyjnych po opanowaniu pandemii COVID-19. Niezależnie od powyższego, nawet jeśli Usługodawcy wystawiliby fakturę VAT z wykazanym podatkiem należnym z tytułu otrzymania rekompensaty finansowej, to Spółce w oparciu o art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle przywołanych argumentów, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione przeze Spółkę stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez

towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego – na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy – stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Należy do grupy podmiotów powiązanych działających w Polsce obejmującej produkcję i dystrybucję żywności pochodzenia zwierzęcego. Grupa X Polska należy do Grupy X (`(...)`) Inc., będącej jednym z największych światowych producentów (`(...)`), której głównym udziałowcem jest Y (`(...)`) notowana na giełdzie w (`(...)`). Spółka w zakresie swojej działalności zawiera z zewnętrznymi usługodawcami umowy na świadczenie usług dotyczących produkcji mięsnej. Wzajemne zobowiązania stron określane są w umowach, usługi świadczone są bezpośrednio na rzecz Oddziałów Spółki. W celu zapobiegania rozpowszechniania się wirusa SARS CoV-2, Spółka podjęła decyzję o ograniczeniach w procesie produkcji. W związku z ograniczeniami Usługodawcy utracili możliwość częściowej realizacji usług w oczekiwanych, zabudżetowanych przez nich wartościach, do których dostosowali swoje możliwości organizacyjne. W wyniku negocjacji z Usługodawcami, uzgodniono warunki Porozumienia mającego zminimalizować negatywne konsekwencje ograniczeń w procesie produkcji, wpływających na wzajemną współpracę. Na podstawie zawartego porozumienia Spółka zapłaci Usługodawcy rekompensatę finansową za dany miesiąc, w którym utracił możliwość częściowej realizacji usług. Kwota rekompensaty finansowej będzie wyliczana na podstawie planowanych ilości czynności procesu technologicznego do wykonania przez Usługodawcę lub na podstawie średniego dziennego wynagrodzenia Usługodawcy, osiągniętego w miesiącu, w którym doszło do zawarcia Porozumienia oraz zasad rozliczania usług wynikających z zawartych umów. Porozumienia zakładają również, że kwota rekompensaty wyczerpie wszelkie roszczenia Usługodawcy wobec Spółki z tytułu utraty możliwości częściowej realizacji usług. Wnioskodawcy zależy na tym, aby mieć nieprzerwaną możliwość korzystania z profesjonalnych usług, ponieważ Usługodawcy są jednymi z głównych partnerów biznesowych Spółki. Usługodawcy świadczą wysoko wyspecjalizowane usługi produkcji mięsnej, a wykonanie czynności objętych świadczonymi usługami nie byłoby możliwe za pomocą zasobów wewnętrznych Spółki. Wnioskodawcy zależy na utrzymaniu współpracy z Usługodawcami, którzy dzięki otrzymanej rekompensacie, będą mogli utrzymać własne zdolności produkcyjne na poziomie zapewniającym - po wznowieniu przez Spółkę procesu produkcji w pełnym zakresie - realizację zamierzonych celów produkcyjnych. Z treści zawartego Porozumienia nie wynika obowiązek utrzymywania przez Usługodawców określonej zdolności świadczenia usług, w związku z czym Wnioskodawca z tytułu wypłaty rekompensat nie będzie otrzymywać żadnego ekwiwalentnego świadczenia.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy rekompensaty finansowe, wypłacane Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych umów, stanowią formę odszkodowania mającego zminimalizować negatywne konsekwencje ograniczeń w procesie produkcji, w związku z czym ich wypłaty nie powinny być udokumentowane fakturami oraz nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 i art. 106b ustawy, a w przypadku wystawienia przez Usługodawców faktur VAT z tytułu otrzymania rekompensaty finansowej z wykazaną kwotą podatku należnego VAT, Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia takiej kwoty podatku należnego na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Wskazać należy, że pojęcie odszkodowania nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Regulacje dotyczące odszkodowań zostały jednak zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.) zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu otrzymującego płatność, wówczas wypłacona kwota nie stanowi wynagrodzenia za zaświadczona usługę.

Z powyższego wynika, że istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymana płatność o charakterze odszkodowawczym nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu otrzymującego płatność. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych płatności nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Ustalanie statusu wypłacanej płatności o charakterze odszkodowawczym, jako podlegającej bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, w przypadku gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu otrzymującego daną kwotę, wtedy kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że przy określeniu, czy ma miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest wskazanie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Jeżeli natomiast, zaniechanie pewnych czynności za „odszkodowaniem” przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi – co do której istnieje zgoda stron – takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz przepisy regulujące kwestię odszkodowań stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie rekompensaty finansowe wypłacane Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych umów nie spełnia charakteru odszkodowawczego. Jak wskazano powyżej, aby dana płatność mogła być uznana za odszkodowanie, muszą być spełnione przesłanki wynikające z cytowanych powyżej przepisów Kodeksu cywilnego – musi wystąpić szkoda, którą wyrządzający szkodę zobowiązany jest naprawić - co w analizowanej sprawie nie ma miejsca. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że rekompensaty wypłacane Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwości stanowią opłaty o charakterze rekompensacyjnym/odszkodowawczym. Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawca w związku z ograniczeniem produkcji w celu zminimalizowania negatywnych konsekwencji wpływających na wzajemną współpracę z Usługodawcami podpisał Porozumienie. Spółka na podstawie zawartego Porozumienia zapłaci kwotę rekompensaty która wyliczana jest na podstawie planowanych ilości czynności procesu technologicznego do wykonania przez Usługodawcę lub na podstawie średniego dziennego wynagrodzenia Usługodawcy, osiągniętego w miesiącu w którym doszło do zawarcia Porozumienia oraz zasad rozliczania usług wynikających z zawartych umów. Należy zatem zauważyć, że za powstrzymanie się od dokonania czynności (brak świadczenia wysoko wyspecjalizowanych usług produkcji mięsnej) Usługodawcy otrzymają konkretne wynagrodzenie określone w Porozumieniu. Płatność, do której zobowiązana jest Spółka dokonywana jest zatem w ramach umowy zobowiązaniowej (zawartego Porozumienia), w ramach której Spółkę należy uznać za bezpośredniego beneficjenta czynności.

W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie określone w odrębnej umowie – Porozumieniu. Jak stwierdzono wyżej, świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy. Naliczone zgodnie z Porozumieniem rekompensaty stanowią należność wynikającą wprost z łączącego Strony stosunku zobowiązaniowego, natomiast samo określenie przez Strony należności jako „rekompensata finansowa” nie zmienia ich faktycznego charakteru. Wypłatę określonej w umowie (Porozumieniu) kwoty pieniężnej przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawców należy traktować jako zapłatę za wykonywane świadczenie na rzecz drugiej strony, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Należy zwrócić uwagę, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta usługi - Wnioskodawcę, któremu zależy aby mieć nieprzerwaną możliwość korzystania z profesjonalnych usług świadczonych przez Usługodawców. Usługodawcy świadczą bowiem wysoko wyspecjalizowane usługi produkcji mięsnej i wykonanie tych czynności objętych świadczonymi usługami nie byłoby możliwe za pomocą zasobów wewnętrznych Spółki. Dlatego też Wnioskodawca na mocy Porozumienia wypłaca wynagrodzenie w odpowiednio skalkulowanej wysokości, dzięki czemu Usługodawcy będą mogli utrzymać własne zdolności produkcyjne na poziomie zapewniającym po wznowieniu przez Spółkę procesu produkcji w pełnym zakresie realizację zamierzonych celów. Wnioskodawcy który na rzecz Usługodawców (jednym z głównych partnerów biznesowych Spółki) wypłaci odpowiednio skalkulowaną kwotę pieniężną zależy także na utrzymaniu pozytywnie ocenianej współpracy. Jako beneficjent usługi świadczonej przez usługodawców ma świadomość tego, że po wznowieniu przez niego produkcji usługodawcy będą w dalszym ciągu świadczyć wysoko wyspecjalizowane usługi realizując swoje cele.

Zatem należy stwierdzić, że wynikające wprost z zawartej między Wnioskodawcą a Usługodawcami umowy (Porozumienia) rekompensaty finansowe wypłacane Usługodawcom, stanowią w istocie wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań i stwierdzenia, że wypłacane przez Wnioskodawcę rekompensaty finansowe nie spełniają funkcji odszkodowawczej i stanowią wynagrodzenie za czynności, które mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, Usługodawcy będą zobowiązani do wystawienia faktury dokumentującej wykonaną usługę.

Wnioskodawca jako zarejestrowany czynny podatnik podatku VAT nabyte świadczenie będzie wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej zatem spełnione będą warunki do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur w myśl art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym rekompensaty finansowe, wypłacane Usługodawcom w związku z utratą przez nich możliwości częściowej realizacji usług wynikających z zawartych umów stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz dokumentowaniu fakturami. Jednocześnie w przypadku wystawienia przez Usługodawców faktur VAT z tytułu otrzymania rekompensaty finansowej z wykazaną kwotą podatku należnego VAT, Spółce w przypadku wykonywania przez nią działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niekorzystającej ze zwolnienia będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji z dnia 16 listopada 2017 r. sygn. 0112-KDIL1-1.4012.464.2017.1.OA oraz 21 grudnia 2018 r. 0112-KDIL1-3.4012.665.2018.1.JN należy wskazać że zapadły one na gruncie odmiennego stanu faktycznego, niż przedstawiony w niniejszej sprawie, gdzie nie zaszły wszystkie okoliczności o jakich mowa we wniosku. I tak przykładowo interpretacja z dnia 16 listopada 2017 r. dotyczyła kar umownych opisanych w kilku wariantach. Partner m.in. zobowiązany był zapłaty kary umownej w ustalonej wysokości w przypadku nieprzystąpienia do wykonywania umowy przez Partnera, bezpodstawnego odstąpienia od umowy lub zaprzestania wykonywania umowy przez Partnera, naruszenia zasady wyłączności odnośnie wyłącznej sprzedaży towarów z oferty Spółki lub prezentacji materiałów promocyjnych Spółki w lokalach Partnera, niezrealizowania określonego zobowiązania sprzedażowego (w sytuacji jeżeli określona wielkość sprzedaży w lokalach produktów KP nie zostanie zrealizowana). Spółka zobowiązana była do zapłaty kary umownej w ustalonej wysokości w przypadku bezpodstawnego odstąpienia od umowy lub zaprzestania wykonywania umowy przez Spółkę, sytuacji, w których w wyniku działania lub zaniechania Spółki w stosunku do dystrybutorów Spółki dojdzie do wstrzymania lub opóźnienia dostaw do lokali Partnera towarów objętych umową na świadczenie usług promocyjnych przez Partnera, braku realizacji przez Spółkę umowy zawartej z Partnerem w zakresie wyposażenia i organizacji ogródków gastronomicznych oraz/lub wyposażenia niezbędnego do sprzedaży i serwowania produktów Spółki w lokalach. W zakresie kar były różne specyficzne ustalenia jednak żaden z przypadków opisywanych w powoływanej interpretacji nie był tożsamy z opisem sprawy przedstawionym w złożonym wniosku. Zaś interpretacja z dnia 21 grudnia 2018 r. była związana z terminowością dostaw gdzie druga strona mogła ubiegać się o odszkodowanie w przypadku niewywiązywania się z określonych terminów dostaw. Zatem powyższe interpretacje dotyczyły zupełnie odmiennych przypadków, niż będący przedmiotem niniejszego wniosku, przez co nie mogą one stanowić poparcia stanowiska Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie. Należy zauważyć, że Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.