0112-KDSL1-2.450.965.2020.5.PR

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 25 sierpnia 2020 r. (data wpływu 25 sierpnia 2020 r.), uzupełnionego pismami z dnia 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 26 sierpnia 2020 r.), z dnia 30 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.) oraz z dnia 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: usługa – wykonanie tatuażu przez pracownika Wnioskodawcy według projektu Wnioskodawcy

Opis usługi: Wnioskodawca z pracownikiem wykonują tatuaże. Po określeniu przez klienta jakie są jego oczekiwania co do kształtu tatuażu, Wnioskodawca opracowuje projekt tatuażu, a realizuje ten projekt jego pracownik, który jego wykonanie konsultuje z Wnioskodawcą. Tatuaże wykonywane we współpracy Wnioskodawcy z pracownikami są przejawem działalności twórczej, mają indywidualny charakter. Każdy wykonywany tatuaż cechują doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi tatuażami (produktami intelektualnymi). Tatuaże nie są i nie będą kopią istniejącego, ogólnodostępnego wzoru, a ich wykonanie nie będzie się sprowadzać do mechanicznego odwzorowania wzoru czy szablonu. W umowie pisemnej Wnioskodawca przenosi majątkowe prawa autorskie do wykonanego na ciele klienta tatuażu (utworu). Za wykonanie usługi i przeniesienie majątkowego prawa autorskiego Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie (honorarium). Wnioskodawca wykonuje będącą przedmiotem wniosku usługę wykonania tatuażu przez pracownika Wnioskodawcy (według projektu Wnioskodawcy) – jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Rozstrzygnięcie: Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania

Stawka podatku od towarów i usług: 8%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a oraz poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy.

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług.

Zastrzeżenie: Niniejsza WIS ma zastosowanie jeśli – zgodnie z deklaracją złożoną we wniosku – Wnioskodawca wykonuje usługę wykonania tatuażu przez jego pracownika (według projektu Wnioskodawcy) – jako twórca w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.) i wykonywany tatuaż we współpracy z pracownikiem w ramach świadczonej usługi stanowią przedmiot autorskich praw majątkowych, a wynagrodzenie (honorarium) odbywa się z przeniesieniem tych praw. Weryfikacja powyższego pozostaje jednak poza zakresem postępowania w sprawie wydania WIS.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. usługi, według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 26 sierpnia 2020 r.) o doprecyzowanie opisu usługi, pismem z dnia 30 listopada 2020 r. (data wpływu 30 listopada 2020 r.) o uwierzytelniony odpis dokumentu pełnomocnictwa szczególnego, wzorzec umowy oraz doprecyzowanie opisu sprawy, oraz pismem z dnia 8 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

W treści wniosku przedstawiono następujący szczegółowy opis usługi

Wnioskodawca z pracownikiem wykonują tatuaże. Po określeniu przez klienta jakie są jego oczekiwania co do kształtu tatuażu, Wnioskodawca opracowuje projekt tatuażu, a realizuje ten projekt pracownik Wnioskodawcy. W czasie wykonania tych czynności konsultuje jego wykonanie z Wnioskodawcą. Wnioskodawca ma zawarte z pracownikami w formie pisemnej umowy o przeniesienie przez nich na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych co do prac wykonanych w czasie świadczenia pracy.

Tatuaże wykonywane w salonie Wnioskodawcy są przejawem działalności twórczej, mają indywidualny charakter. Każdy wykonywany tatuaż cechują doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi tatuażami (produktami intelektualnymi). Tatuaże nie są kopią istniejącego, ogólnodostępnego wzoru, a ich wykonanie nie będzie się sprowadzać do mechanicznego odwzorowania wzoru czy szablonu.

W umowie pisemnej zawartej z klientem Wnioskodawca przenosi majątkowe prawa autorskie do wykonanego na ciele klienta tatuażu (utworu).

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której prowadzi salon tatuażu. W ramach tej działalności tatuaże Wnioskodawca także wykonuje z zatrudnionymi przez siebie pracownikami. Wnioskodawca obecnie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT (podatek od towarów i usług) na podstawie art. 113 ustawy. Wnioskodawca przewiduje, że w tym roku utraci prawo do tego zwolnienia.

Wybór tego co ma przestawiać tatuaż oraz miejsca na ciele wykonania tatuażu jest decyzją klienta, jednakże ostateczny rezultat wykonanej usługi – kształt tatuażu – jest wynikiem pracy Wnioskodawcy i jego pracowników. Po określeniu przez klienta jakie są jego oczekiwania co do kształtu tatuażu, Wnioskodawca opracowuje projekt tatuażu, a realizuje ten projekt pracownik Wnioskodawcy. W czasie wykonania tych czynności konsultuje jego wykonanie z Wnioskodawcą. Wnioskodawca ma zawarte z pracownikami w formie pisemnej umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych co do prac wykonanych w czasie świadczenia pracy.

Przed wykonaniem tatuażu każdorazowo Wnioskodawca zawiera ze zleceniodawcą w formie pisemnej umowę, w której zleceniodawca wyraża zgodę na wykonanie dzieła w formie tatuażu na swoim ciele, jest też zawarte oświadczenie zleceniodawcy o poinformowaniu przez studio tatuażu o przeciwskazaniach do wykonania tatuażu oraz sytuacji zdrowotnej zleceniodawcy. W umowie pisemnej Wnioskodawca przenosi majątkowe prawa autorskie do wykonanego na ciele klienta tatuażu (utworu). Za wykonanie usługi i przeniesienie majątkowego prawa autorskiego Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie (honorarium).

Na podstawie poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy, opodatkowaniu podatkiem VAT 8% podlegają usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, ze zm.) wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania (bez względu na PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)). W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (zwana dalej „ustawą z dnia 4 lutego 1994 r.”), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. stanowi, że prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 53 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy wykonane przez niego i pracowników – w przedstawiony sposób – usługi w zakresie wykonania artystycznego i indywidualnego tatuażu na skórze klienta, za które Wnioskodawca będzie otrzymywał wynagrodzenie w formie honorariów za przekazanie licencji do praw autorskich, będą opodatkowane podatkiem VAT według stawki 8%. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2020 r. w tożsamym co do istoty stanie faktycznym zaprezentował takie samo stanowisko.

Pytanie: Według jakiej stawki podatku VAT będą opodatkowane usługi wykonane w sposób wyżej przedstawiony w zakresie wykonania artystycznego i indywidualnego tatuażu na skórze klienta, wynagradzane w formie honorariów dla Wnioskodawcy za przekazanie licencji do praw autorskich?

(…)

Wnioskodawca wykonuje będącą przedmiotem wniosku usługę wykonania tatuażu przez jego pracownika (według projektu Wnioskodawcy) – jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Uzasadnienie klasyfikacji usługi

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 42a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;
2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług albo według sekcji, działu, grupy lub klasy Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych albo usługi według działu, grupy, klasy, kategorii, podkategorii lub pozycji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, niezbędną do:
   1. określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,
   2. stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie – w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;
3. stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi.

W przypadku, gdy stawka podatku od towarów i usług nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU) – nie jest ona niezbędna do określenia stawki podatku właściwej dla towaru lub usługi – tutejszy organ nie dokonuje takiej klasyfikacji.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na mocy art. 146aa ust. 1a ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8% (art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy).

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod poz. 63 wskazano, bez względu na symbol PKWiU „Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231) wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności, przedmiotem prawa autorskiego – w myśl art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, opracowanie cudzego utworu, w szczególności tłumaczenie, przeróbka, adaptacja, jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla prawa do utworu pierwotnego.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

• mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
• stanowić przejaw działalności twórczej,
• posiadać indywidualny charakter.

Należy jednak wskazać, że nie każdy projekt spełnia przesłanki utworu w rozumieniu ww. ustawy. Dotyczy to w szczególności projektów będących powieleniem innych projektów, a więc niebędących rezultatem działalności twórczej o indywidualnym charakterze, jak również projektów typowych, zawierających powtarzalne, nieoryginalne rozwiązania. Projekty takie nie podlegają ochronie autorsko-prawnej na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jak wskazał Wnioskodawca, w ramach prowadzenia działalności gospodarczej – salon tatuażu – wraz z pracownikiem wykonują tatuaże. Wnioskodawca opracowuje projekt tatuażu, a realizuje ten projekt jego pracownik, który jego wykonanie konsultuje z Wnioskodawcą. Tatuaże wykonywane we współpracy Wnioskodawcy z pracownikami są przejawem działalności twórczej, mają indywidualny charakter. Każdy wykonywany tatuaż cechują doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi tatuażami (produktami intelektualnymi). Tatuaże nie są i nie będą kopią istniejącego, ogólnodostępnego wzoru, a ich wykonanie nie będzie się sprowadzać do mechanicznego odwzorowania wzoru czy szablonu. W umowie pisemnej Wnioskodawca przenosi majątkowe prawa autorskie do wykonanego na ciele klienta tatuażu (utworu). Za wykonanie usługi i przeniesienie majątkowego prawa autorskiego Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie (honorarium). Wnioskodawca wykonuje będącą przedmiotem wniosku usługę wykonania tatuażu przez pracownika Wnioskodawcy (według projektu Wnioskodawcy) – jako twórca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej, ustalony w jakiejkolwiek postaci. Przejawem działalności twórczej jest uzewnętrzniony rezultat działalności twórcy.

Jednocześnie należy wskazać, że w myśl przepisów ww. ustawy, autorskie prawa majątkowe do utworu mogą przejść na inne osoby na podstawie umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub na podstawie umowy o korzystanie z utworu, zwanej licencją.

Stosownie do art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

1. autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;
2. nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.

Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia „honorarium”, zatem można wyjaśnić jego znaczenie posługując się Słownikiem Języka Polskiego (Słownik Współczesnego Języka Polskiego, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 1996, str. 309), według którego „honorarium to wynagrodzenie za pracę w wolnych zawodach”; ustawa ta nie definiuje także pojęcia „wolnego zawodu”. Nie oznacza to jednak, że wynagrodzenie otrzymane z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do utworu, nie stanowi wynagrodzenia za pracę w wolnym zawodzie o charakterze honorarium, a wynagrodzenia za wykonaną pracę nie można utożsamiać z zapłatą za usługę wykonaną w ramach działalności gospodarczej.

Podsumowując, gdy usługi są wykonywane przez twórcę w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz stanowią przedmiot autorskich praw majątkowych do utworu, a wynagrodzenie w formie honorarium odbywa się z przeniesieniem ww. praw, to z uwagi na nierozerwalność powyższych czynności, tj. sprzedaży usługi oraz praw autorskich, świadczenie to stanowi „Usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania”, wymienione w poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz opis świadczonej usługi przedstawiony we wniosku i analizę zapisów umowy zawieranej z klientami, a także deklarację Wnioskodawcy, że świadczy jako twórca usługę wykonania tatuażu we współpracy z pracownikiem wraz z przeniesieniem praw autorskich do wykonywanego na ciele klienta tatuażu (utworu), za którą wynagradzany jest w formie honorarium – usługa ta podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a oraz poz. 63 załącznika nr 3 do ustawy.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do usług tożsamych pod każdym względem z usługą będącą przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do usługi będącej jej przedmiotem, która została wykonana po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 2 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

• podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),
• usługa, będąca przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do usługi, będącej przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji – stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej – służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).