0113-KDIPT1-1.4012.845.2020.3.AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2020 r. (data wpływu 9 listopada 2020r.), uzupełnionym pismami z dnia 11 stycznia 2021 r. (data wpływu 12 stycznia 2021r.) oraz z dnia 1 lutego 2021r. (data wpływu 5 lutego 2021r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania dłużnika za podatnika w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym,

• nieuznania byłej żony dłużnika za podatnika w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania dłużnika za podatnika w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym,

• nieuznania byłej żony dłużnika za podatnika w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym,

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika,

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 11 stycznia 2021r. (data wpływu 12 stycznia 2021r.) oraz z dnia 1 lutego 2021r. (data wpływu 5 lutego 2021r.), o doprecyzowanie opisu sprawy, doprecyzowanie postawionych we wniosku pytań nr 2 i nr 4 oraz własne stanowisko odnośnie doprecyzowanych w uzupełnieniu wniosku pytań nr 1, 2 i nr 4.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w … (dalej: „Komornik” lub „Wnioskodawca”), działający jako organ egzekucyjny, prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom będącym osobami fizycznymi - dalej: „dłużnik i jego była żona”.

W związku z prowadzoną egzekucją licytacja publiczna będzie dotyczyła nieruchomości gruntowej oznaczonej numerem ew. 1 o powierzchni 4519 m2 zabudowanej budynkiem salonu samochodowego z częścią biurową i warsztatową, o łącznej powierzchni 1.992,84 m2. Przy czym budynek ten znajduje się również na działkach o nr 2, 3 jednak te części nie podlegają egzekucji.

Nieruchomość ta jest obecnie własnością dłużnika (udział 1/2) i jego byłej żony (udział 1/2). Jest to obecnie współwłasność w częściach ułamkowych, w związku z czym zostaną przeprowadzone oddzielnie licytacje publiczne dotyczące:

1. udziału wynoszącego 1/2 nieruchomości przypadającego dłużnikowi,
2. udziału wynoszącego 1/2 nieruchomości przypadającego byłej żonie dłużnika.

Ww. nieruchomość została nabyta przez dłużnika w 1990 roku i stanowiła wspólność ustawową majątkową małżeńską z jego żoną. Budynek został wybudowany w latach 2003-2006, a wykorzystywany był w ramach prowadzonej przez dłużnika jednoosobowej działalności gospodarczej, która według danych z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej)) od kwietnia 2019 r. jest zawieszona. Od października 2019 r. dłużnik nie figuruje w rejestrze VAT, z którego został na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 wykreślony.

Po tym jak nieruchomość została zajęta przez Komornika, Sąd w 2016 roku dokonał podziału majątku wspólnego dłużnika i jego żony, co nastąpiło w wyniku rozwodu. Dłużnikowi przypadł udział wynoszący 1/2 części we własności nieruchomości, druga część przypadła jego byłej żonie.

Żona dłużnika nie prowadziła działalności gospodarczej, nie jest też czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Nieruchomość tak jak wspomniano, była wcześniej wykorzystywana przez jej byłego męża (dłużnika).

Obecnie, tak jak wspomniano, zostaną przeprowadzone dwie odrębne licytacje dotyczące zbycia po 1/2 udziału w nieruchomości przysługujących dłużnikowi i jego byłej żonie.

Dla ww. nieruchomości prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w .., IX Wydział Ksiąg Wieczystych, księga wieczysta nr .. Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, teren, na którym zlokalizowana jest nieruchomość oznaczony jest symbolem 174,1 UC i przeznaczony pod usługi komunikacyjne - salon samochodów osobowych z funkcją mieszkalną w zakresie niezbędnym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z oświadczenia jakie otrzymał Wnioskodawca od dłużnika wynika, iż:

1. Przy nabyciu nieruchomości dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.
2. Nieruchomość została wycofana z działalności gospodarczej w 2013 r.
3. Wnioskodawca nie uzyskał od dłużnika informacji w jaki sposób wycofanie zostało rozliczone na gruncie podatku VAT.
4. Nieruchomość po wycofaniu z działalności gospodarczej nie była wynajmowana, wydzierżawiana, ani nie uzyskiwano z niej przychodów.
5. Nieruchomość po wycofaniu z działalności gospodarczej jest wykorzystywana przez syna dłużnika na zasadzie użyczenia (bezpłatnie).
6. W stosunku do nieruchomości nie dokonano nakładów przekraczających 30% wartości początkowej.

Z kolei, z oświadczenia jakie otrzymał Wnioskodawca od byłej żony dłużnika wynika, że nie ma ona wiedzy:

1. Czy przy nabyciu/wybudowaniu nieruchomości przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego.
2. W którym roku nieruchomość została wycofana z działalności gospodarczej i w jaki sposób wspomniane wycofanie zostało rozliczone na gruncie podatku VAT.
3. W jaki sposób nieruchomość była wykorzystywana po jej wycofaniu z działalności gospodarczej, w tym czy była wynajmowana, wydzierżawiana lub uzyskiwano z niej przychody w inny sposób.
4. Czy w stosunku do nieruchomości dokonano nakładów przekraczających 30% wartości początkowej i czy od tych nakładów przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego.

Ponadto, oświadczyła ona, że nie jest podatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż budynek znajduje się na działkach nr 1, 2 i 3 przy czym granica działek przechodzi przez środek warsztatu samochodowego, a egzekucji podlega jedynie część budynku znajdująca się na działce nr 1. Objęte zakresem pytań udziały 1/2 części nieruchomości obejmują część budynku położonego na działce nr 1. Pozostała część warsztatu samochodowego (budynku) nie należy do dłużnika i jego żony.

Z informacji uzyskanych od dłużnika wynika, iż syn dłużnika wykorzystywał oraz nadal wykorzystuje nieruchomość jako warsztat samochodowy (serwis), z uwagi na prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą polegającą m.in. na konserwacji i naprawie pojazdów samochodowych.

Nieruchomość była wykorzystywana przez syna dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.).

Z informacji uzyskanych od dłużnika wynika, iż syn dłużnika wykorzystuje cały budynek salonu samochodowego.

Działka nr 1 nie była wykorzystywana przez dłużników na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Dłużnik był podmiotem zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT w związku z działalnością gospodarczą, którą zawiesił w kwietniu 2019 r. Z rejestru podatników VAT został wykreślony w październiku 2019 r.

Zgodnie z prośbą organu odpowiedzi na pytania nr 6-21 zostaną udzielono osobno w odniesieniu do udziału w budynku przypadającego dłużnikowi oraz osobno w odniesieniu do udziału przypadającego byłej żonie dłużnika.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Budynek salonu samochodowego jest budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, z późn. zm.).

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Budynek salonu samochodowego jest budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, z późn. zm.).

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Budynek salonu samochodowego można zaklasyfikować do sekcji 1, działu 12, grupy 125, klasy 1251 wyszczególnionej jako budynki przemysłowe.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Budynek salonu samochodowego można zaklasyfikować do sekcji 1, działu 12, grupy 125, klasy 1251 wyszczególnionej jako budynki przemysłowe.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Budynek salonu samochodowego jest trwale związany z gruntem.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Budynek salonu samochodowego jest trwale związany z gruntem.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż dłużnikowi z tytułu wybudowania budynku salonu samochodowego przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż żonie dłużnika z tytułu wybudowania budynku salonu samochodowego nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo to przysługiwało jej mężowi - Dłużnikowi, który wybudował budynek salonu samochodowego w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budowa budynku została zakończona w 2006 r., a dłużnik oświadczył, iż zaraz po wybudowaniu budynku rozpoczął jego użytkowanie. Dłużnik oświadczył również, iż nie dokonywał względem budynku nakładów, których wartość przekroczyłaby 30% wartości początkowej budynku, w konsekwencji czego pierwsze zasiedlenie budynku w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług nastąpiło w 2006 r.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budowa budynku została zakończona w 2006 r., a dłużnik oświadczył, iż zaraz po wybudowaniu budynku rozpoczął jego użytkowanie. Dłużnik oświadczył również, iż nie dokonywał względem budynku nakładów, których wartość przekroczyłaby 30% wartości początkowej budynku, w konsekwencji czego pierwsze zasiedlenie budynku w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług nastąpiło w 2006 r.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Pierwsze zasiedlenie nastąpiło w odniesieniu do całego budynku.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Pierwsze zasiedlenie nastąpiło w odniesieniu do całego budynku.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż budowa budynku salonu samochodowego została zakończona w 2006 r., a dłużnik oświadczył, iż zaraz po wybudowaniu budynku rozpoczął jego użytkowanie.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż budowa budynku salonu samochodowego została zakończona w 2006 r., a dłużnik oświadczył, iż zaraz po wybudowaniu budynku rozpoczął jego użytkowanie.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Pierwsze zasiedlenie budynku nastąpiło w wyniku jego rozpoczęcia użytkowania na potrzeby własne - budynek jest salonem samochodowym, a dłużnik prowadził działalności gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży samochodów oraz ich konserwacji i naprawie.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Pierwsze zasiedlenie budynku nastąpiło w wyniku jego rozpoczęcia użytkowania na potrzeby własne - budynek jest salonem samochodowym, a mąż - dłużnik - prowadził działalności gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży samochodów oraz ich konserwacji i naprawie.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynku a jego dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynku a jego dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (Komornik) wynika, iż budynek salonu samochodowego był przedmiotem najmu w okresie od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 31 marca 2017 r. (wynajmującym był syn Dłużnika i jego żony).

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (Komornik) wynika, iż budynek salonu samochodowego był przedmiotem najmu w okresie od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 31 marca 2017 r. (wynajmującym był syn dłużnika i jego żony).

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Budynek salonu samochodowego nie był wykorzystywany przez dłużnika na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w jej ramach wykorzystywał ww. budynek.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Budynek salonu samochodowego nie był wykorzystywany przez żonę dłużnika ani przez dłużnika na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Żona dłużnika nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej. Z kolei dłużnik prowadził działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i w jej ramach wykorzystywał ww. budynek.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budynek nie był użytkowany na cele mieszkalne. Cały budynek był wykorzystywany na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez dłużnika.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budynek nie był użytkowany na cele mieszkalne. Cały budynek był wykorzystywany na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez męża - dłużnika.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budynek nie był użytkowany w żadnej części na cele mieszkalne. Cały budynek był wykorzystywany na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez dłużnika.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budynek nie był użytkowany w żadnej części na cele mieszkalne. Cały budynek był wykorzystywany na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez męża - dłużnika.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budynek nie był wykorzystywany na cele mieszkalne ani dłużnika ani innych podmiotów.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż budynek nie był wykorzystywany na cele mieszkalne żony dłużnika, dłużnika ani innych podmiotów.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż w stosunku do budynku salonu samochodowego dłużnik nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca (komornik) wynika, iż w stosunku do budynku salonu samochodowego żona Dłużnika nie ponosiła żadnych wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

1. Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu dłużnikowi:

Zgodnie z dyspozycją organu pozostawiam te pytanie bez odpowiedzi.

Odpowiedź w odniesieniu do udziału przypadającemu żonie dłużnika:

Zgodnie z dyspozycją organu pozostawiam te pytanie bez odpowiedzi.

Wnioskodawca wskazuje, iż na przedmiotowej działce nr 1 (ale również na działkach nr 2 oraz 3) nie znajdują się inne budynki/budowle/ urządzenia budowalne w związku z czym Wnioskodawca pozostawia pytania nr 22-43 bez odpowiedzi.

W odniesieniu do pytania nr 44 Wnioskodawca wskazuje, iż posiada informacje (przedstawione powyżej) pozwalające w jego ocenie na ustalenie okoliczności stanu faktycznego niezbędnych do oceny, czy w przedmiotowej sprawie będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 10, 10a ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wskazuje jednak, iż znaczna część informacji opiera się o oświadczenia Dłużnika i jego żony, bez możliwości potwierdzenia ich dodatkowymi dokumentami. Dotyczy to np.: oświadczenie dłużnika o nieponoszeniu przez niego nakładów modernizacyjnych przekraczających 30 % wartości początkowej budynku.

Nadto, w uzupełnieniu wniosku z dnia 1 lutego 2021r. Wnioskodawca wskazał:

1. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż oddanie budynku salonu samochodowego do użytkowania na rzecz syna dłużników po wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej dłużnika nastąpiło w drodze umowy użyczenia zawartej w dniu 2 maja 2015 r. Umowa została zawarta na okres 10 lat.
2. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż stroną ww. umowy użyczenia budynku salonu samochodowego na rzecz syna dłużników był dłużnik. Wnioskodawca wskazuje jednak, iż umowa użyczenia została zawarta przed rozwodem dłużnika i jego żony, którzy w trakcie trwania małżeństwa nie posiadali rozdzielności majątkowej. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż żona wiedziała o zawarciu przez dłużnika umowy użyczenia budynku salonu samochodowego.
3. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż umowa użyczenia została zawarta w dniu 2 maja 2015 r. na okres 10 lat, tj. do dnia 2 maja 2025 r.
4. Wnioskodawca pragnie wskazać, iż syn był wynajmującym, a nie najemcą. Definicję „wynajmującego” można wyprowadzić z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tj. Dz. U. 2020r., poz. 1740, ze zm.) regulującego umowę najmu: „Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz”. W świetle powyższego wskazane w pierwszej odpowiedzi na wezwanie z dnia 11 stycznia 2021 r. sformułowanie „wynajmującym był syn” oznacza, że to nie na rzecz syna był wynajmowany budynek salonu samochodowego, tylko, że syn wynajmował go innemu podmiotowi. Podsumowując dłużnik użyczał nieodpłatnie nieruchomość synowi (o czym wiedziała żona dłużnika), a syn wynajmował (odpłatnie) wspomnianą nieruchomość dla podmiotu trzeciego.
5. Mając na względzie odpowiedź na pytanie nr 4 Wnioskodawca uznaje te pytanie za bezprzedmiotowe. Jednakże Wnioskodawca pragnie wskazać, iż z informacji jakie posiada wynika, iż zawarta przez syna dłużników umowa najmu była umową odpłatną. Umowa użyczenia zawarta pomiędzy dłużnikiem, a jego synem była natomiast umową nieodpłatną.
6. Mając na względzie odpowiedź na pytanie nr 4 Wnioskodawca uznaje te pytanie za bezprzedmiotowe. Jednakże Wnioskodawca pragnie wskazać, iż z informacji jakie posiada wynika, iż czynsz z tytułu ww. najmu budynku salonu samochodowego przez syna dłużnika był dokumentowany fakturami VAT. Faktury te były wystawiane przez syna dłużnika. Dłużnik nie był stroną umowy najmu i w związku z tym nie wystawiał również faktur z tego tytułu. Dłużnik i jego żona nie wystawiali również faktur z tytułu nieodpłatnego użyczenia nieruchomości dla syna.
7. Mając na względzie odpowiedź na pytanie nr 4 Wnioskodawca uznaje te pytanie za bezprzedmiotowe. Jednakże Wnioskodawca pragnie wskazać, iż z informacji jakie posiada wynika, iż podatek należny z tytułu ww. najmu budynku salonu samochodowego był przez syna dłużników rozliczany. Wnioskodawca ponownie podkreśla, iż dłużnik i jego żona nie wynajmowali nieruchomości dla syna (nieruchomość była nieodpłatnie użyczona dla syna). Według wiedzy Wnioskodawcy, dłużnik ani jego żona nie rozliczali VAT z tytułu użyczenia nieruchomości dla syna.
8. Wnioskodawca ponownie podkreśla, iż dłużnik i jego żona nie wynajmowali nieruchomości dla syna (nieruchomość była nieodpłatnie użyczona dla syna). Według wiedzy Wnioskodawcy, dłużnik ani jego żona nie rozliczali VAT z tytułu użyczenia nieruchomości dla syna. Według wiedzy Wnioskodawcy dłużnik ani jego żona nie rozliczali VAT z tytułu nieodpłatnego użyczenia nieruchomości dla syna ponieważ traktowali to jako czynność z majątku prywatnego nie podlegającą opodatkowaniu VAT. Oddanie do użyczenia ww. budynku nastąpiło po wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej dłużnika.
9. Umowa użyczenia zawarta pomiędzy dłużnikiem (o czym wiedziała żona) i jego synem nie ulegała zmianie po rozwodzie. Dłużnik i jego żona nie byli natomiast stroną umów najmu. Umowę najmu z podmiotem trzecim zawarł syn dłużnika.
10. Mając na względzie odpowiedź na pytanie nr 4 Wnioskodawca uznaje te pytanie za bezprzedmiotowe. Wnioskodawca pragnie jednak ponownie wskazać, iż z posiadanych przez niego informacji wynika, iż budynek salonu samochodowego został oddany nieodpłatnie do użyczenia synowi dłużników na podstawie umowy użyczenia i nie było żadnych przerw w obowiązywaniu tej umowy. Umowa użyczenia została zawarta w dniu 2 maja 2015 r. na okres 10 lat, tj. do dnia 2 maja 2025 r.
11. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż stroną ww. umowy oddania w użytkowanie budynku salonu samochodowego na rzecz syna dłużników był dłużnik. Wnioskodawca wskazuje jednak, iż umowa użyczenia została zawarta przed rozwodem dłużnika i jego żony, którzy w trakcie trwania małżeństwa nie posiadali rozdzielności majątkowej. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż żona wiedziała o zawarciu przez dłużnika umowy użyczenia budynku salonu samochodowego. Po rozwodzie nie nastąpiła wg wiedzy Wnioskodawcy zmiana umowy.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie dodać, iż wszedł w posiadanie informacji o zawarciu przez żonę dłużnika umowy użyczenia części nieruchomości należącej do żony dłużnika - stroną umowy była żona dłużnika oraz córka dłużników. Umowa została zawarta w dniu 1 sierpnia 2018 r. na okres 10 lat. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż mimo zawartej ww. umowy córka dłużników nie wykorzystywała oddanej jej w użytkowanie części nieruchomości. Jedyną osobą, która wykorzystywała i wykorzystuje ww. nieruchomość jest syn dłużników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytanie nr 2 i nr 4 doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

1. Czy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części opisanej nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnika należy uznać za podatnika VAT z tytułu tej transakcji?
2. (pytanie dotyczy tylko sytuacji, gdy organ uzna odpowiadając na pytanie nr 1, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnik jest podatnikiem VAT) Czy w świetle posiadanych informacji (bez możliwości uzyskania szerszych odpowiedzi od dłużnika i jego byłej żony) do dostawy 1/2 udziału nieruchomości stanowiącej własność dłużnika zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
3. Czy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części opisanej nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym podlega opodatkowaniu VAT, a byłą żonę dłużnika należy uznać za podatnika VAT z tytułu tej transakcji?
4. (pytanie dotyczy tylko sytuacji, gdy organ uzna odpowiadając na pytanie nr 3, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a żona dłużnika jest podatnikiem VAT) Czy w świetle posiadanych informacji (bez możliwości uzyskania szerszych odpowiedzi od dłużnika i jego byłej żony) do dostawy 1/2 udziału nieruchomości stanowiącej własność żony dłużnika zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad.1 (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 11 stycznia 2021 r.)

Wnioskodawca uwzględniając powyższe informacje oraz informacje przedstawione w odpowiedzi z dnia 11 stycznia 2021 r. na pierwsze wezwanie organu podtrzymuje swoje stanowisko zaprezentowane w złożonym wniosku o interpretację, tj.:

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części opisanej nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym nie podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnika nie należy uznać za podatnika VAT z tytułu tej transakcji.

Za podatnika VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza jak nakazuje rozumieć ustawa o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkującą przesłanką opodatkowania podatkiem VAT danej czynności jest fakt, iż czynność ta jest dokonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego dłużnik zawiesił prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą w 2019 roku. Natomiast opisaną w stanie faktycznym nieruchomość wycofał z niej już w 2013 roku, w związku z czym od tego momentu stanowiła ona majątek prywatny dłużnika. Dłużnik potwierdził również w oświadczeniu, że po wycofaniu z działalności gospodarczej nieruchomość nie była wynajmowana, wydzierżawiana, ani nie uzyskiwano z niej przychodów.

Od ponad roku dłużnik nie figuruje w rejestrze VAT, z którego został na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy o VAT wykreślony. W związku z tym nie należy go traktować jako podatnika VAT w odniesieniu do planowanej transakcji, ponieważ czynność ta nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części opisanej nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym nie podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnika nie należy uznać za podatnika VAT z tytułu tej transakcji.

Ad. 2

Jeżeli organ uzna odpowiadając na pytanie nr 1, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnik jest podatnikiem VAT, Wnioskodawca prezentuje następujące stanowisko w kwestii pytania nr 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle posiadanych informacji (bez możliwości uzyskania szerszych odpowiedzi od dłużnika i jego byłej żony) do dostawy 1/2 udziału nieruchomości stanowiącej własność dłużnika zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Nieruchomość gruntowa oznaczona numerem ew. 1 o powierzchni 4519 m2 zabudowana jest budynkiem salonu samochodowego z częścią biurową i warsztatową o łącznej powierzchni 1.992,84 m2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ustawa o VAT przewiduje jednak zwolnienia podatkowe w odniesieniu do dostawy towaru będącego budynkiem po uprzednim spełnieniu warunków przewidzianych w ustawie.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu. Przez pierwsze zasiedlenie ustawa o VAT (art. 2 pkt 14 ustawy) nakazuje rozumieć oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż przedmiotowy budynek został wybudowany w latach 2003-2006. Dłużnik oświadczył, że nie dokonywał względem budynku nakładów, których wartość przekraczałaby 30% wartości początkowej budynku. W związku z czym za datę pierwszego zasiedlenia uznać należy rok 2006. Tym samym pomiędzy datą pierwszego zasiedlenia, a planowaną dostawą upłynął okres dłuższy niż dwuletni, wymagany przez ustawę.

Zastosowanie zwolnienia podatkowego w świetle przedstawionych okoliczności jest zatem, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe, a potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca znajduje m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 października 2020 r., nr 0111-KDIB3-3.4012.573.2020.1.MW oraz w interpretacji tego samego organu z dnia 8 października 2020 r., nr 0114-KDIP4-3.4012.345.2020.1.IG.

Wnioskodawca wskazuje, że znana mu jest regulacja zawarta w art. 43 ust. 21 ustawy o VAT, jednak w jego ocenie informacje jakie posiada są wystarczające do uznania, że ten przepis nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania.

Mając powyższe na względzie (jeżeli organ uzna odpowiadając na pytanie nr 1, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnik jest podatnikiem VAT) w świetle posiadanych informacji (bez możliwości uzyskania szerszych odpowiedzi od dłużnika i jego byłej żony) do dostawy 1/2 udziału nieruchomości stanowiącej własność dłużnika zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części opisanej nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym nie podlega opodatkowaniu VAT, a byłą żonę dłużnika nie należy uznać za podatnika VAT z tytułu tej transakcji.

Z uwagi, że zajęcie komornicze nieruchomości nastąpiło przed podział majątku małżonków to na licytację publiczną zostanie wystawiony również udział w nieruchomości przypadający byłej żonie dłużnika. Jednak tą sprzedaż należy rozpatrywać w oderwaniu od okoliczności towarzyszących sprzedaży udziału należącego do dłużnika i w związku z tym oddzielnie należy ustalić status byłej żony dłużnika w odniesieniu do planowanej dostawy.

Za podatnika VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza jak nakazuje rozumieć ustawa o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych

Warunkującą przesłanką opodatkowania podatkiem VAT danej czynności jest fakt, iż czynność ta jest dokonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT. Była żona dłużnika nie prowadzi działalności gospodarczej, jak oświadczyła - nie jest również podatnikiem podatku VAT. Ponadto, jak wskazała w oświadczeniu nie posiada żadnej wiedzy na temat opisanej w stanie faktycznym nieruchomości, która wykorzystywana była jedynie przez jej męża (dłużnika). Byłą żonę dłużnika nie należy zatem traktować jako podatnika VAT w odniesieniu do planowanej transakcji, ponieważ czynność ta nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a będzie jedynie zarządem majątkiem prywatnym byłej żony dłużnika.

W ocenie wnioskodawcy, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części opisanej nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym nie podlega opodatkowaniu VAT, a byłą żonę dłużnika nie należy uznać za podatnika VAT z tytułu tej transakcji.

Ad. 4

Jeżeli organ uzna odpowiadając na pytanie nr 3, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a żona dłużnika jest podatnikiem VAT, Wnioskodawca prezentuje następujące stanowisko w kwestii pytania nr 4:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle posiadanych informacji (bez możliwości uzyskania szerszych odpowiedzi od dłużnika i jego byłej żony) do dostawy 1/2 udziału nieruchomości stanowiącej własność żony dłużnika zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Nieruchomość gruntowa oznaczona numerem ew. 1 o powierzchni 4519 m2 zabudowana jest budynkiem salonu samochodowego z częścią biurową i warsztatową o łącznej powierzchni 1.992,84 m2.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ustawa o VAT przewiduje jednak zwolnienia podatkowe w odniesieniu do dostawy towaru będącego budynkiem po uprzednim spełnieniu warunków przewidzianych w ustawie.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu. Przez pierwsze zasiedlenie ustawa o VAT (art. 2 pkt 14 ustawy) nakazuje rozumieć oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku

- dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej

Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż przedmiotowy budynek został wybudowany w latach 2003-2006. Była żona dłużnika nie posiada żadnej wiedzy na temat budynku, jego stanu oraz działań, które były względem niego podejmowane. Z oświadczenia dłużnika wynika jednak, że nie dokonywano względem budynku nakładów, których wartość przekraczałaby 30% wartości początkowej budynku. W związku z czym za datę pierwszego zasiedlenia uznać należy rok 2006. Tym samym pomiędzy datą pierwszego zasiedlenia, a planowaną dostawą upłynął okres dłuższy niż dwuletni, wymagany przez ustawę.

Zastosowanie zwolnienia podatkowego w świetle przedstawionych okoliczności jest zatem, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe.

Potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca znajduje m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 października 2020 r., nr 0111-KDIB3- 3.4012.573.2020.1.MW oraz w interpretacji tego samego organu z dnia 8 października 2020 r., nr 0114-KDIP4-3.4012.345.2020.1.IG.

Wnioskodawca wskazuje, że znana mu jest regulacja zawarta w art. 43 ust. 21 ustawy o VAT, jednak w jego ocenie informacje jakie posiada są wystarczające do uznania, że ten przepis nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania.

Mając powyższe na względzie (jeżeli organ uzna odpowiadając na pytanie nr 3, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a żona dłużnika jest podatnikiem VAT) w świetle posiadanych informacji (bez możliwości uzyskania szerszych odpowiedzi od dłużnika i jego byłej żony) do dostawy 1/2 udziału nieruchomości stanowiącej własność żony dłużnika zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) - zwanej dalej „ustawą” - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (`(...)`).

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, budynek, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów.

Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu (w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy) nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby w ramach określonych transakcji podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej, należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który będzie działał w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik - właściciel danej nieruchomości - jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Zatem – odwołując się do treści przepisów ustawy – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom będącym osobami fizycznymi - dalej: „dłużnik i jego była żona”. Nieruchomość ta jest obecnie własnością dłużnika (udział 1/2) i jego byłej żony (udział 1/2). Ww. nieruchomość została nabyta przez dłużnika i stanowiła wspólność ustawową majątkową małżeńską z jego żoną. Budynek został wybudowany w latach 2003-2006, a wykorzystywany był w ramach prowadzonej przez dłużnika jednoosobowej działalności gospodarczej. Po tym jak nieruchomość została zajęta przez Komornika, Sąd w 2016 roku dokonał podziału majątku wspólnego dłużnika i jego żony, co nastąpiło w wyniku rozwodu. W 2013r. nieruchomość została wycofana z działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie uzyskał od dłużnika informacji w jaki sposób wycofanie zostało rozliczone na gruncie podatku VAT. Oddanie budynku salonu samochodowego do użytkowania na rzecz syna dłużników po wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej dłużnika nastąpiło w drodze umowy użyczenia zawartej w dniu 2 maja 2015 r. Umowa została zawarta na okres 10 lat. Stroną ww. umowy użyczenia budynku salonu samochodowego na rzecz syna dłużników był dłużnik. Umowa użyczenia została zawarta przed rozwodem dłużnika i jego żony, którzy w trakcie trwania małżeństwa nie posiadali rozdzielności majątkowej. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż żona wiedziała o zawarciu przez dłużnika umowy użyczenia budynku salonu samochodowego. Umowa użyczenia zawarta pomiędzy dłużnikiem (o czym wiedziała żona) i jego synem nie ulegała zmianie po rozwodzie. Syn dłużnika wykorzystywał oraz nadal wykorzystuje nieruchomość jako warsztat samochodowy (serwis), z uwagi na prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą polegającą m.in. na konserwacji i naprawie pojazdów samochodowych. Nieruchomość była wykorzystywana przez syna dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Syn dłużnika wykorzystuje cały budynek salonu samochodowego. Nadto, budynek salonu samochodowego był przedmiotem najmu w okresie od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 31 marca 2017 r. (wynajmującym był syn dłużnika i jego żony). Jednocześnie, żona dłużnika zawarła umowę użyczenia części nieruchomości należącej do żony dłużnika - stroną umowy była żona dłużnika oraz córka dłużników. Umowa została zawarta w dniu 1 sierpnia 2018 r. na okres 10 lat. Z informacji jakie posiada Wnioskodawca wynika, iż mimo zawartej ww. umowy córka dłużników nie wykorzystywała oddanej jej w użytkowanie części nieruchomości. Jedyną osobą, która wykorzystywała i wykorzystuje ww. nieruchomość jest syn dłużników.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie, w związku ze sprzedażą udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika oraz sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym, nie będzie można uznać dłużnika oraz byłej żony dłużnika za podatników podatku od towarów i usług.

Z wniosku wynika bowiem, iż ww. budynek wykorzystywany był w ramach prowadzonej przez dłużnika jednoosobowej działalności gospodarczej, jednak od października 2019 r. dłużnik nie figuruje w rejestrze VAT, z którego został wykreślony. Była żona dłużnika nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest również podatnikiem podatku VAT. Przedmiotowa nieruchomość została wycofana z działalności gospodarczej w 2013 r., w związku z czym od tego momentu stanowiła ona majątek prywatny dłużnika oraz żony dłużnika. Nieruchomość po wycofaniu z działalności gospodarczej nie była wynajmowana, wydzierżawiana, ani nie uzyskiwano z niej przychodów. Oddanie budynku do użytkowania na rzecz syna dłużników po wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej dłużnika nastąpiło w drodze nieodpłatnej umowy użyczenia zawartej w dniu 2 maja 2015 r. Umowa została zawarta na okres 10 lat.

Zatem stwierdzić należy, iż sprzedaż udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika oraz sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika, w trybie licytacji publicznej w postępowaniu egzekucyjnym, będzie dotyczyła majątku prywatnego. Tym samym dłużnika oraz byłej żony dłużnika w związku z ww. sprzedażą nie będzie można uznać za podatników, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą w drodze licytacji publicznej udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika oraz sprzedaży udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika, dłużników nie będzie można uznać za podatników podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż ww. udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do dłużnika udziału wynoszącego 1/2 części nieruchomości (budynku) należącej do byłej żony dłużnika będzie sprzedażą majątku prywatnego, do którego unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i nr 3 uznano za prawidłowe.

Z uwagi na sposób sformułowania pytania nr 2 i nr 4, na które Wnioskodawca oczekiwał odpowiedzi tylko w przypadku, gdy organ odpowiadając na pytanie nr 1 i nr 3 uzna, iż dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a dłużnik i była zona dłużnika są podatnikami VAT a także mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie odnośnie pytania nr 1 i nr 3, nie udziela się odpowiedzi na ww. pytania nr 2 i nr 4.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, między innymi w jaki sposób wycofanie zostało rozliczone na gruncie podatku VAT, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.