Wnioskodawca, zarejestrowany podatnik VAT, prowadzi handel detaliczny biżuterią, zegarkami, torebkami, perfumami oraz innymi akcesoriami. Oferuje on klientom zakup kart podarunkowych, które mogą być wykorzystane wyłącznie w 45 salonach stacjonarnych na terenie Polski. Karty te są opodatkowane podstawową stawką VAT w wysokości 23%. Wnioskodawca zadał dwa pytania: 1. Czy sprzedawane karty podarunkowe są bonami jednego przeznaczenia, zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy o VAT? 2. Czy transfer bonu wyemitowanego we własnym imieniu powinien być wykazywany w pliku JPK-V7 z oznaczeniem procedury B_SPV? Organ podatkowy uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w obu kwestiach jest prawidłowe. Karty podarunkowe spełniają definicję bonów jednego przeznaczenia, a transfer takich bonów wyemitowanych we własnym imieniu Wnioskodawca powinien wykazywać w pliku JPK-V7 z oznaczeniem procedury B_SPV.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2020 r. (data wpływu 10 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:
uznania kart podarunkowych za bon jednego przeznaczenia o którym mowa w art. 2 pkt 43 ustawy (pytanie nr 1) - jest prawidłowe;
obowiązku stosowania oznaczenia B_SPV w pliku JPK-V7 dla transferu bonu wyemitowanego we własnym imieniu (pytanie nr 2) - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 10 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kart podarunkowych za bon jednego przeznaczenia o którym mowa w art. 2 pkt 43 ustawy oraz obowiązku stosowania oznaczenia B_SPV w pliku JPK-V7 dla transferu bonu wyemitowanego we własnym imieniu.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca rozpoczął swoją działalność w czerwcu 2020 roku. Działalność gospodarczą prowadzi w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Spółka zajmuje się handlem detalicznym biżuterii, zegarków, torebek, perfum oraz innych akcesoriów. Wszystkie sprzedawane aktualnie przez Wnioskodawcę towary objęte są podstawową stawką VAT w wysokości 23%. Sprzedaż prowadzona jest obecnie w 45 salonach, znajdujących się w galeriach handlowych na terenie całej Polski.
Spółka oferuje swoim klientom zakup kart podarunkowych (bonów). Są one wydawane po uprzednim uregulowaniu płatności za nie przez klienta. Zgodnie z przyjętym regulaminem karty posiadają okres ważności, który zostaje ustalony podczas ich aktywacji. Nabywanie i korzystanie z kart dopuszczalne jest wyłącznie w celach niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Karty (bony) mogą być wykorzystane w jednym z 45 salonów stacjonarnych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, nie mogą natomiast być wykorzystane przy umowach zawieranych na odległość (w szczególności przy nabywaniu przez Internet).
Karty podarunkowe są uznawanym przez Wnioskodawcę wewnętrznym środkiem płatniczym pozwalającym na wykonanie przez jej posiadacza w całości lub w części zobowiązania pieniężnego powstałego w wyniku zawartej umowy sprzedaży. W przypadku, gdy wartość zakupionych towarów przekracza wartość nominalną karty podarunkowej, jej posiadacz zobowiązany jest do zapłaty różnicy ceny. Natomiast jeśli wartość zakupionych towarów jest niższa niż wartość nominalna karty podarunkowej Wnioskodawca nie wydaje reszty oraz posiadacz karty nie może żądać wydania zwrotu niewykorzystanej wartości karty w jakiejkolwiek postaci. Karty podarunkowe nie są wymieniane na ekwiwalent pieniężny.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Zdaniem Wnioskodawcy:
Ad 1
Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedawane przez Spółkę karty podarunkowe można uznać, za bony jednego przeznaczenia o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy o VAT.
Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy o VAT za bon jednego przeznaczenia rozumie się bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.
Wnioskodawca uważa, że jego karty podarunkowe spełniają powyższe warunki, ponieważ:
bony mogą zostać zrealizowane tylko w Jego salonach stacjonarnych, które znajdują się na terenie Polski - zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 w przypadku Wnioskodawcy miejscem dostawy towarów jest teren Polski, czyli miejsce dostawy towarów jest znane;
znana jest również kwota podatku należnego, gdyż cały asortyment podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.
Ad 2
Zdaniem Wnioskodawcy, transfer bonu jednego przeznaczenia, który emituje Spółka we własnym imieniu należy w pliku JPK-V7 oznaczyć procedurą B_SPV.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Wskazać w tym miejscu należy, że od dnia 1 stycznia 2019 r. do ustawy o podatku od towarów i usług zostały wprowadzone dodatkowe przepisy mające na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi (Dz. Urz. UE L 177 z 01.07.2016, str. 9). Celem wprowadzonych przepisów jest uproszczenie, modernizacja i ujednolicenie przepisów ustawy mających zastosowanie do bonów na towary lub usługi. Przy czym nowe regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po dniu 31 grudnia 2018 r.
W myśl art. 2 pkt 41 ustawy – przez bon rozumie się instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone, lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.
Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy – bon jednego przeznaczenia to bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota należnego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze z tytułu dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług są znane w chwili emisji tego bonu.
Natomiast przez bon różnego przeznaczenia rozumie się bon inny niż bon jednego przeznaczenia (art. 2 pkt 44 ustawy).
Emisja bonu – w myśl art. 2 pkt 42 ustawy – to pierwsze wprowadzenie bonu do obrotu.
Natomiast przez transfer bonu rozumie się emisję bonu oraz każde przekazanie tego bonu po jego emisji (art. 2 pkt 45 ustawy).
Wskazać w tym miejscu należy, że wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest nie tylko istotne ze względu na potrzebę harmonizacji opodatkowania podatkiem VAT w odniesieniu do transakcji z wykorzystaniem bonów w Unii Europejskiej, lecz także ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.
Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.
W odniesieniu do rozróżnienia bonu jednego przeznaczenia od bonu różnego przeznaczenia wskazać należy, że związane jest to z odmiennym traktowaniem tych bonów w świetle VAT. Istotą tego rozróżnienia jest to, czy w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, na które bon ostatecznie zostanie wymieniony, w momencie emisji bonu, dostępnych jest wystarczająco dużo informacji, by stwierdzić, gdzie ma nastąpić opodatkowanie podatkiem i w jakiej kwocie. Zatem gdy powyższe dane są możliwe do określenia, tj. w momencie emisji bonu można określić jego miejsce opodatkowania oraz wysokość podatku należnego, to mamy do czynienia z bonem jednego przeznaczenia. W pozostałych przypadkach, tj. gdy nie można ustalić miejsca opodatkowania w momencie emisji bonu lub nie jest znana kwota podatku należnego mamy do czynienia z bonami różnego przeznaczenia.
Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów jednego i różnego przeznaczenia zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.
W myśl art. 8a ust. 1 ustawy – transfer bonu jednego przeznaczenia dokonany przez podatnika działającego we własnym imieniu uznaje się za dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy.
Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy – faktycznego przekazania towarów lub faktycznego świadczenia usług w zamian za bon jednego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia nie uznaje się za niezależną transakcję w części, w której wynagrodzenie stanowił bon.
Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy – jeżeli transferu bonu jednego przeznaczenia dokonuje podatnik działający w imieniu innego podatnika, uznaje się, że taki transfer stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług, których ten bon dotyczy, dokonane przez podatnika, w imieniu którego działa podatnik.
W przypadku gdy dostawca towarów lub usługodawca nie jest podatnikiem, który działając we własnym imieniu, wyemitował bon jednego przeznaczenia, uznaje się, że ten dostawca lub usługodawca dokonał odpowiednio dostawy towarów lub świadczenia usług, których ten bon dotyczy, na rzecz podatnika, który wyemitował ten bon (art. 8a ust. 4 ustawy).
Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy – faktyczne przekazanie towarów lub faktyczne świadczenie usług dokonane w zamian za bon różnego przeznaczenia przyjmowany przez dostawcę lub usługodawcę jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem. Nie podlega opodatkowaniu podatkiem wcześniejszy transfer bonu różnego przeznaczenia.
W przypadku gdy transferu bonu różnego przeznaczenia dokonuje podatnik inny niż podatnik dokonujący czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem zgodnie z ust. 1, opodatkowaniu podatkiem podlegają usługi pośrednictwa oraz inne usługi, które można zidentyfikować, takie jak usługi dystrybucji lub promocji, dotyczące tego bonu (art. 8b ust. 2 ustawy).
Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym podatnikiem VAT zajmuje się handlem detalicznym biżuterii, zegarków, torebek, perfum oraz innych akcesoriów. Wszystkie sprzedawane aktualnie przez Wnioskodawcę towary objęte są podstawową stawką VAT w wysokości 23%. Sprzedaż prowadzona jest obecnie w 45 salonach, znajdujących się w galeriach handlowych na terenie całej Polski.
Spółka oferuje swoim klientom zakup kart podarunkowych (bonów). Są one wydawane po uprzednim uregulowaniu płatności za nie przez klienta. Zgodnie z przyjętym regulaminem karty posiadają okres ważności, który zostaje ustalony podczas ich aktywacji. Nabywanie i korzystanie z kart dopuszczalne jest wyłącznie w celach niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Karty (bony) mogą być wykorzystane w jednym z 45 salonów stacjonarnych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, nie mogą natomiast być wykorzystane przy umowach zawieranych na odległość (w szczególności przy nabywaniu przez Internet).
Karty podarunkowe są uznawanym przez Wnioskodawcę wewnętrznym środkiem płatniczym pozwalającym na wykonanie przez jej posiadacza w całości lub w części zobowiązania pieniężnego powstałego w wyniku zawartej umowy sprzedaży. W przypadku, gdy wartość zakupionych towarów przekracza wartość nominalną karty podarunkowej, jej posiadacz zobowiązany jest do zapłaty różnicy ceny. Natomiast jeśli wartość zakupionych towarów jest niższa niż wartość nominalna karty podarunkowej Wnioskodawca nie wydaje reszty oraz posiadacz karty nie może żądać wydania zwrotu niewykorzystanej wartości karty w jakiejkolwiek postaci. Karty podarunkowe nie są wymieniane na ekwiwalent pieniężny.
Ad 1
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania sprzedawanych przez Wnioskodawcę kart podarunkowych za bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy o VAT.
Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa uznać należy, że opisane we wniosku karty podarunkowe spełniają definicję bonu, o której mowa w ww. art. 2 pkt 41 ustawy. Z opisu sprawy wynika bowiem, że kwestie dotyczące kart podarunkowych zostały zawarte w regulaminie. Z przedmiotowymi kartami podarunkowymi wiąże się obowiązek przyjęcia ich jako wynagrodzenie lub część wynagrodzenia za dostawę towarów, którą można zrealizować w jednym z 45 salonów stacjonarnych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej.
Jak już wcześniej wskazano, przez bon jednego przeznaczenia (SPV) należy rozumieć taki bon, w przypadku którego miejsce dostawy towarów lub świadczenia usług, których dany bon dotyczy oraz VAT należny z tytułu tych towarów lub usług są znane w chwili emisji tego bonu.
W przedmiotowej sprawie już w momencie emisji kart podarunkowych znane jest miejsce opodatkowania dostawy towarów realizowanej w zamian za kartę podarunkową – dostawa będzie odbywać się w jednym z 45 salonów stacjonarnych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, ponadto Wnioskodawca będzie również posiadał informację o wysokości stawki podatku VAT, bowiem towary, na które będzie można wymienić ww. bony są opodatkowane według 23% stawki podatku VAT. Tym samym z powyższych okoliczności wynika, że już w momencie emisji bonów w postaci kart podarunkowych, Wnioskodawca będzie w posiadaniu informacji pozwalających na uznanie przedmiotowych bonów za bony jednego przeznaczenia, o których mowa w art. 2 pkt 43 ustawy.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku należało uznać za prawidłowe.
Ad 2
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wykazywania w pliku JPK-V7 z oznaczeniem procedury B_SPV transfer bonu wyemitowanego we własnym imieniu.
Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.
Deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, zawierają dane niezbędne do rozliczenia podatku, obliczenia jego wysokości, w tym wysokości podstawy opodatkowania, podatku należnego i podatku naliczonego, a także dane dotyczące podatnika – art. 99 ust. 7c dodany do ustawy od 1 października 2020 r.
Deklaracje, o których mowa w ust. 1-3, 3c-6, 8-9 i 11a, składa się wyłącznie za pomocą środków komunikacji elektronicznej (art. 99 ust. 11b ustawy).
Z dniem 1 października 2020 r. weszły w życie przepisy art. 99 ust. 11c ustawy o VAT, z którego wynika, że deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, są składane zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 700, 730 i 848), który obejmuje deklarację i ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3. Dokument elektroniczny, o którym mowa w zdaniu pierwszym, jest przesyłany w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3 Ordynacji podatkowej i zgodnie z wymaganiami określonymi w tych przepisach.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 7c, wraz z objaśnieniami co do sposobu wypełniania i miejsca składania deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, oraz niezbędnymi pouczeniami, uwzględniając konieczność prawidłowego rozliczenia podatku oraz kontroli tego obowiązku przez organ podatkowy – art. 99 ust. 13b ustawy.
Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r., podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:
Podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 1, są obowiązani przesyłać, na zasadach określonych w art. 99 ust. 11c, za każdy miesiąc do urzędu skarbowego, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ewidencję, o której mowa w ust. 3, łącznie z deklaracją podatkową, w terminie do złożenia tej deklaracji – art. 109 ust. 3b ustawy, w brzmieniu dodanym z dniem 1 października 2020 r.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 3, oraz sposób wykazywania danych w ewidencji przesyłanej zgodnie z ust. 3b i 3c, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczeń podatników oraz kontroli obowiązków podatników przez organ podatkowy, identyfikowania obszarów, w których występują nadużycia w podatku lub narażonych na te nadużycia, oraz możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji – art. 109 ust. 14 ustawy.
Na podstawie art. 99 ust. 13b oraz art. 109 ust. 14 ustawy 15 października 2019 r. Minister Finansów, Inwestycji i Rozwoju wydał rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019, poz. 1988 z późn. zm.), którego przepisy weszły w życie z dniem 1 października 2020 r.
Zgodnie z § 10 ust. 4 pkt 10 ww. rozporządzenia, dodatkowo ewidencja zawiera oznaczenia dotyczące transferu bonu jednego przeznaczenia dokonanego przez podatnika działającego we własnym imieniu, opodatkowanego zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy – oznaczenie „B_SPV”.
W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje we własnym imieniu transferu kart podarunkowych stanowiących bony jednego przeznaczenia, których transfer podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy.
Tym samym, mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że na podstawie § 10 ust. 4 pkt 10 rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest zobowiązany stosować oznaczenie B_SPV w odniesieniu do transferu kart podarunkowych będących bonami jednego przeznaczenia opisanych w okolicznościach przedmiotowej sprawy.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku należało uznać za prawidłowe.
Wskazać należy, że niniejszy wniosek rozstrzyga w zakresie pytania nr 1 i 2 wniosku natomiast w zakresie pytania nr 3 wniosku tj. w zakresie oznaczania w pliku JPK-V7 kodem procedury B_SPV_DOSTAWA transakcji wydania przez Wnioskodawcę towaru w ramach wymiany za bon jednego przeznaczenia, którego sam nie wyemitował, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili