0112-KDSL1-1.450.371.2020.5.AK

WIĄŻĄCA INFORMACJA STAWKOWA (WIS)

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową, i art. 42a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, po rozpatrzeniu wniosku (…) z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 16 marca 2020 r.) uzupełnionego pismem z dnia 6 sierpnia 2020 r. (data wpływu 11 sierpnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 19 października 2020 r. (data wpływu 19 października 2020 r.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydaje niniejszą wiążącą informację stawkową.

Przedmiot wniosku: usługa (świadczenie kompleksowe) – polegająca na produkcji, transporcie oraz wylaniu/przepompowaniu mieszanki betonowej w elementy konstrukcyjne budynku – w ramach budowy obiektu budowlanego: budynku mieszkalnego

Opis usługi:

**

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług betoniarskich. Roboty budowlano wykonywane są w obiektach zaliczanych do budownictwa mieszkaniowego (PKOB 111). W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z klientami umowy o roboty budowlane i roboty budowlano-montażowe. Objęte umowami roboty budowlane i roboty budowlano-montażowe wykonywane są z użyciem produkowanego przez Wnioskodawcę betonu towarowego. Roboty te polegają na wykonywaniu prac betoniarskich części konstrukcyjnych budynków z użyciem własnej masy betonowej. Całość prac betoniarskich wykonywana jest przez pracowników Wnioskodawcy odpowiednio przeszkolonych i posiadających wymagane kwalifikacje zawodowe niezbędne do samodzielnego wykonania wskazanych prac konstrukcyjnych polegających na umieszczeniu wytworzonej i dostarczonej przez Wnioskodawcę masy betonowej w przygotowanych uprzednio szalunkach, ławach fundamentowych, stropach, filarach etc. Dostarczenie przez Wnioskodawcę masy betonowej na plac budowy - miejsce wskazane przez zamawiającego - oraz umieszczenie tej masy we wskazanym elemencie konstrukcyjnym budynku - element wskazany przez zamawiającego - odbywa się w całości przy wykorzystaniu sprzętu i pracowników Wnioskodawcy z wykorzystaniem sprzętu Wnioskodawcy, tj. betonowozów, pomp do podawania mieszanki betonowej, wibratorów wgłębnych.

Rozstrzygnięcie: budowa obiektu budowlanego zaliczonego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym

Stawka podatku od towarów i usług: 8%

Podstawa prawna: art. 41 ust. 2 w zw. z art. 41 ust. 12 oraz art. 146aa ust. 1 pkt 2 i ust. 1a ustawy

Cel wydania WIS: określenie stawki podatku od towarów i usług

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2020 r. Wnioskodawca złożył wniosek w zakresie sklasyfikowania ww. świadczenia według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług na potrzeby określenia stawki podatku od towarów i usług. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 sierpnia 2020 r. oraz pismem z dnia 19 października 2020 r.

W treści wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący szczegółowy opis świadczenia:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług betoniarskich. Roboty budowlano-remontowe wykonywane są w obiektach zaliczanych do budownictwa mieszkaniowego lub infrastruktury towarzyszącej budownictwu mieszkaniowemu (PKOB 111, 112, ex 113). W ramach tych robót Wnioskodawca wykorzystuje wyprodukowany przez siebie beton (masa betonowa). Czyli Wnioskodawca wykonuje roboty betoniarskie przy użyciu wyprodukowanej przez siebie masy betonowej - czynności sklasyfikowane PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) 43.99.40.0, gdzie stosuje stawkę 8% VAT (podatek od towarów i usług), gdy prace te wykonywane są w obiekcie zaliczonym do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

• świadczona usługa (produkcja, dostawa, wylanie betonu) jest usługą kompleksową,
• w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera z klientami umowy o roboty budowlane i roboty budowlano-montażowe. Objęte umowami roboty budowlane i roboty budowlano-montażowe wykonywane są z użyciem produkowanego przez Wnioskodawcę betonu towarowego. Roboty te polegają na wykonywaniu prac betoniarskich części konstrukcyjnych budynków z użyciem własnej masy betonowej. Całość prac betoniarskich wykonywana jest przez pracowników Wnioskodawcy odpowiednio przeszkolonych i posiadających wymagane kwalifikacje zawodowe niezbędne do samodzielnego wykonania wskazanych prac konstrukcyjnych polegających na umieszczeniu wytworzonej i dostarczonej przez Wnioskodawcę masy betonowej w przygotowanych uprzednio szalunkach, ławach fundamentowych, stropach, filarach etc. Dostarczenie przez Wnioskodawcę masy betonowej na plac budowy - miejsce wskazane przez zamawiającego - oraz umieszczenie tej masy we wskazanym elemencie konstrukcyjnym budynku - element wskazany przez zamawiającego - odbywa się w całości przy wykorzystaniu sprzętu i pracowników Wnioskodawcy z wykorzystaniem sprzętu Wnioskodawcy, tj. betonowozów, pomp do podawania mieszanki betonowej, wibratorów wgłębnych;
• cena netto za wykonanie usługi jest ustalana indywidualnie z zamawiającym. Jednostkowa kalkulacja ceny ustalana jest za 1 metr sześcienny. Uwzględnia takie składowe jak: rodzaj (klasa) betonu, miejsce dostawy (odległość), rodzaj transportu (czy samym betonowozem, czy z podaniem pompą i z jaką długością wysięgnika). Cena końcowa wykonanej usługi, jest iloczynem zamówionej masy betonowej pomnożonej przez ustaloną cenę jednostkową za 1 m3 masy betonowej. Cena jednostkowa jest ustalana na podstawie umowy ustnej;
• cena zawiera całość czynności związanych z wykonaniem usługi wytworzenia, dostarczenia oraz umieszczenia w wskazanym miejscu przez zamawiającego masy betonowej. Nie są wyszczególniane poszczególne usługi i towary;
• stosunek ceny wyprodukowanej masy betonowej do reszty usługi (dostawy i wylania) - na podstawie cen surowców (wsadu + koszt produkcji masy betonowej) to ok. 75-82 % ceny, a pozostała część ceny jednostkowej to dostawa z wykonaniem usługi;
• w większości ok 90 procent są to nowe inwestycje budowy budynków mieszkalnych jednorodzinnych. Zdarzało się że zamawiający miał Decyzję Pozwolenie na budowę - rozbudowę budynku mieszkalnego to również Wnioskodawca stosował stawkę VAT 8%. W przypadku gdy pozwolenie na budowę obejmuje np. budynek mieszkalno-usługowy, to na podstawie dokumentacji technicznej budynku określany jest procentowy udział części mieszkalnej i usługowej z rozróżnieniem stawki VAT 8% część mieszkalna i 23% część usługowa;
• na fakturze jest jedna pozycja: „Roboty budowlane art. 41 ust. 12 ustawy o VAT” (taki zapis Wnioskodawca stosował jeszcze przed przejściem z VAT 8% na 23%). Do każdej faktury jest spisywana umowa na roboty budowlane, na której są zawarte między innymi: dane inwestora, miejsce budowy, nr Decyzji Pozwolenia na budowę, oraz rodzaj wykonanych robót betoniarskich, np. ławy fundamentowe, słupy i wieńce, stropy;
• do końca marca 2020 r. gdy Wnioskodawca stosował VAT 8% trzymał się wytycznych wynikających z Ustawy o VAT oraz PKOB - 111 budynki mieszkalne jednorodzinne o powierzchni użytkowej do 300,00 m2.

Świadczenie będące przedmiotem wniosku – wynikające z załączonej do uzupełnienia umowy, dotyczy klasyfikacji PKOB 111 – budynki mieszkalne.

Przedmiotowe świadczenie jest wykonywane w ramach czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), tj. budowy, remontu, modernizacji lub przebudowy.

Z załączonej umowy wynika, że przedmiotowa umowa dotyczy robót budowlanych - inwestycji w zakresie budownictwa mieszkaniowego/PKOB 111, budynki mieszkalne. Ponadto z § 1 ww. umowy wynika, że „Inwestor powierza, a wykonawca zobowiązuje się wykonać następujące roboty budowlane:

Roboty betoniarskie w budynku mieszkalnym lub jego części, objętym społecznym programem mieszkaniowym o pow. użyt. do 300 m3 art. 41 ust. 12 ustawy o VAT np. ławy fundamentowe, strop, wieniec”.

(…)

Uzasadnienie występowania świadczenia kompleksowego (usługi).

Należy podkreślić, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka czynności, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za czynność zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako czynności pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.

Natomiast aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym), powinno składać się ono z różnych czynności, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać czynności głównej bez czynności pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenie nie powinno być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będzie jedno świadczenie złożone (kompleksowe), obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład wykonywanego świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia złożonego (kompleksowego).

Stanowisko takie przedstawił również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r., nr C-349/96 stwierdzając, że: „Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, wskazać również należy, że:

• w wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen, Trybunał wskazał, że po pierwsze z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, że każda transakcja powinna być uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania podatku VAT. W ocenie Trybunału, aby określić, czy mamy do czynienia z jednym świadczeniem, należy przede wszystkim poszukać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem ustalenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (pkt 20 wyroku). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa (lub więcej) świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (punkt 22 wyroku),
• w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP Trybunał wskazał, że aby móc uznać, że ogół świadczeń zapewnianych przez wynajmującego najemcy stanowi jedno świadczenie, należy zbadać czy wykonywane świadczenia stanowią jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy też obejmują one świadczenie główne, względem którego pozostałe świadczenia mają charakter dodatkowy (pkt 22 wyroku).

Charakter danego świadczenia należy oceniać biorąc pod uwagę punkt widzenia nabywcy oraz cechy charakterystyczne tego świadczenia (vide: wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Part Service srl, ECLI:EU:C:2008:108, pkt 51-53; z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro, ECLI:EU:C:2009:365, pkt 17-19 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV, ECLI:EU:C:2009:722, pkt 36-38).

Podsumowując zatem powyższe, świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy, dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego). Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić tak, że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa (lub więcej), niezależnie opodatkowane świadczenia.

W przypadku świadczeń kompleksowych o tym, czy świadczenie jest dostawą towarów, czy usługą powinien przesądzić element, który w ramach całego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg – Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C 349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, natomiast pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku, gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności, w ramach prac betoniarskich obejmujących swym zakresem: wyprodukowanie masy betonowej wraz z usługą transportu, wylania, (umieszczenia masy betonowej) we wskazanym elemencie konstrukcyjnym budynku – są ze sobą tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość. Wszystkie z opisanych świadczeń, zmierzają do tego, aby nabywca miał prawidłowo wykonane fundamenty, stropy, filary, itp. – dla klienta ważny jest przede wszystkim efekt końcowy. Klient nie jest zainteresowany nabyciem samego betonu, ale bardziej tym co może z nim robić, tj. wylać we wskazane miejsce w taki sposób (przy użyciu pompy i wibratorów) aby potem tworzył niewadliwy element konstrukcyjny. Potwierdza to także sposób kalkulacji ceny końcowej, gdzie na cenę (1 m3 betonu) ma wpływ rodzaj (klasa) betonu, miejsce dostawy (odległość) i rodzaj transportu (w przypadku opisanym w zagadnieniu przy pomocy betonowozu i pompy; istotna jest też długość wysięgnika). Z kolei cena końcowa jest iloczynem zamówionej masy betonowej oraz ustalonej ceny jednostkowej za 1 m3 tej masy. Jest to jedna cena, która zawiera całość czynności związanych z wykonaniem usługi wytworzenia, dostarczenia oraz umieszczenia we wskazanym przez zamawiającego miejscu masy betonowej. Nie są wyszczególnione poszczególne usługi i towary. W związku z powyższym opisana transakcja, składająca się niewątpliwie z kilku czynności (dostawy betonu, transportu i jego wylania/umieszczenia we wskazanym, uprzednio przygotowanym, miejscu wraz z zawibrowaniem) obiektywnie stanowi jedno świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Wszystkie te czynności, z których składa się transakcja są niezbędne i ściśle ze sobą związane i w efekcie stanowią jedną kompleksową usługę.

Uzasadnienie klasyfikacji usługi

Stosownie do brzmienia art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacji w układzie odpowiadającym Nomenklaturze scalonej (CN) zgodnej z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.) lub w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są klasyfikowane według Nomenklatury scalonej (CN) lub klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują działy, pozycje, podpozycje lub kody Nomenklatury scalonej (CN) lub symbole klasyfikacji statystycznych.

Zgodnie z art. 42a ustawy, wiążąca informacja stawkowa, zwana dalej „WIS”, jest decyzją wydawaną na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług, która zawiera:

1. opis towaru albo usługi będących przedmiotem WIS;

2. klasyfikację towaru według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury scalonej (CN) albo według działu, grupy, klasy, kategorii, podkateg

3. określenia stawki podatku właściwej dla towaru albo usługi,

4. stosowania przepisów ustawy oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie - w przypadku, o którym mowa w art. 42b ust. 4;

• stawkę podatku właściwą dla towaru albo usługi.

Zatem w przypadku, gdy stawka podatku od towarów i usług nie jest uzależniona od zaklasyfikowania danego towaru lub usługi, lub towaru i/lub usługi, które razem składają się na jedną czynność podlegającą opodatkowaniu (świadczenie kompleksowe) do odpowiedniej klasyfikacji (CN, PKOB lub PKWiU), ale od spełnienia definicji (opisu) zawartej w odpowiednim przepisie ustawy lub pozycji załącznika do ustawy, przedmiotem postępowania w zakresie wydania WIS jest ustalenie, czy opisany towar lub usługa bądź świadczenie kompleksowe spełnia wymogi wskazane przez ustawodawcę w tym opisie.

Uzasadnienie zastosowania stawki podatku od towarów i usług

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, w świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei art. 41 ust. 2 ustawy stanowi, że dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, innych niż klasyfikowane według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 114 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1a ustawy – jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Art. 41 ust. 12 ustawy stanowi, że stawkę podatku o której mowa w ust. 2 stosuje się do:

1. dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy lub robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
2. robót konserwacyjnych dotyczących:
   1. obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
   2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12– w zakresie w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy – przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego (budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11) lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w dziale 12, oraz obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, a także mikroinstalację, o której mowa w art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 2389, z późn. zm.), funkcjonalnie z nimi związaną, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Na mocy art. 41 ust. 12b ustawy – do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

Na podstawie art. 41 ust. 12c ustawy – w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, z zastrzeżeniem ust. 12 pkt 2.

Według art. 2 pkt 12 ustawy – przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.).

Należy zauważyć, że rodzaje usług wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, których wykonanie w obiektach budowlanych lub ich częściach zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym daje podstawę do stosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, nie zostały zdefiniowane w tej ustawie. Ustawodawca nie odesłał również w tej materii do stosowania definicji zawartych w innych ustawach, w szczególności w Prawie budowlanym. Dlatego należy przyjąć, że czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym.

Według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (…). Natomiast „budować” to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Wnioskodawca podał, że objęte umowami roboty budowlane i roboty budowlano-montażowe dotyczą budynku mieszkalnego o symbolu PKOB: 111 i dotyczą czynności, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy (budowy budynku mieszkalnego).

Jak już wskazano, stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 stosuje się m.in. do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowalnych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym (art. 41 ust. 12 ustawy).

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że czynności składające się na usługę betoniarską, a polegające na wyprodukowaniu masy betonowej oraz jej dostawie na budowę, wylaniu lub podaniu przy użyciu pompy do betonu w elementy konstrukcyjne budynku – w ramach świadczenia kompleksowego – dotyczące budowy budynku mieszkalnego zaklasyfikowanego do PKOB 111, podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 41 ust. 12 oraz art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy.

Informacje dodatkowe

Niniejsza WIS nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji budynku według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Klasyfikację wskazaną przez Wnioskodawcę przyjęto jako element opisu sprawy i nie było to przedmiotem oceny.

Niniejsza WIS jest ważna, jeśli w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zwolnienie podmiotowe lub przedmiotowe od podatku od towarów i usług (art. 42a ustawy). W zakresie wyeliminowania lub zastosowania zwolnienia Wnioskodawca może zwrócić się o interpretację indywidualną do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

Podmiot, na rzecz którego wydano WIS, może ją stosować wyłącznie do świadczenia kompleksowego tożsamego pod każdym względem ze świadczeniem kompleksowym będącym przedmiotem niniejszej decyzji.

Niniejsza WIS wiąże organy podatkowe wobec podmiotu, dla którego została wydana, w odniesieniu do świadczenia kompleksowego będącego jej przedmiotem, które zostało wykonane po dniu, w którym WIS została doręczona (art. 42c ust. 1 pkt 3 ustawy), z wyjątkiem następujących przypadków:

• podmiot ten złożył fałszywe oświadczenie, że w dniu złożenia wniosku o WIS, w zakresie przedmiotowym tego wniosku, nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani kontrola celno-skarbowa oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego (art. 42b ust. 3 ustawy),
• świadczenie kompleksowe, będące przedmiotem niniejszej WIS, stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy (art. 42ca ustawy).

Niniejsza WIS jest ważna przez okres 5 lat licząc od dnia jej wydania (art. 42ha ustawy), przy czym wygasa ona z mocy prawa przed upływem tego terminu w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług odnoszących się do świadczenia kompleksowego, będącego przedmiotem tej WIS, w wyniku której WIS staje się niezgodna z tymi przepisami. Wygaśnięcie WIS następuje z dniem wejścia w życie przepisów, w wyniku których stała się z nimi niezgodna (art. 42h ust. 1 ustawy).

Do liczenia terminów okresu ważności WIS stosuje się odpowiednio art. 12 Ordynacji podatkowej.

POUCZENIE

Od niniejszej decyzji, stosownie do art. 220 § 1 w zw. z art. 221 oraz art. 223 § 2 Ordynacji podatkowej, służy Stronie odwołanie do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP.

W przypadku wnoszenia odwołania w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Odwołanie od decyzji organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 Ordynacji podatkowej).

**