0112-KDIL1-3.4012.410.2020.2.MR

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2020 r. (data wpływu 7 października 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 grudnia 2020 r. (data wpływu 15 grudnia 2020 r.) oraz z dnia 21 grudnia 2020 r. (data wpływu 23 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawidłowości wystawiania na rzecz kontrahenta niemieckiego faktur niezawierających kwot podatku z adnotacją „odwrotne obciążenie” oraz obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 11 deklaracji VAT (podatek od towarów i usług)-7 – jest prawidłowe;
• braku obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 12 deklaracji VAT-7 i w informacji podsumowującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania na rzecz kontrahenta niemieckiego faktur niezawierających kwot podatku z adnotacją „odwrotne obciążenie” oraz obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 11 i 12 w deklaracji VAT-7 i w informacji podsumowującej. Wniosek uzupełniono w dniu 15 grudnia 2020 r. oraz w dniu 23 grudnia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi firmę spedycyjno-transportową. Świadczy usługi drogowego transportu towarów na rzecz firmy „X”, mającej siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Firma ta jest podatnikiem posługującym się „unijnym” numerem NIP: DE (…). Usług wykonywanych na rzecz tej firmy Wnioskodawczyni nie obciąża podatkiem od towarów i usług, oznacza stawką „np” i zamieszcza na fakturach oznaczenie „reverse charge”. Transakcje te wykazuje w pozycjach 11 i 12 deklaracji VAT-7 oraz w odpowiednich rubrykach informacji VAT-UE. W trakcie roku 2019 firma „X” uzyskała status czynnego podatnika VAT w Polsce, otrzymała polski numer NIP, którym posługuje się podczas kontaktów gospodarczych z kontrahentami. Siedziba działalności gospodarczej firmy „X” nadal pozostaje w Niemczech. Firma „X” nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, innego niż jej siedziba działalności gospodarczej w Niemczech. Wystawiając obecnie faktury dla tej firmy, dokumentujące wykonanie usług transportowych, Wnioskodawczyni nadal nie obciąża ich podatkiem od towarów i usług, stosuje określenie stawki „np” oraz zamieszcza oznaczenie „reverse charge”. Różnica występuje w ujmowaniu tych dostaw na deklaracji VAT-7: ich wartość wykazuje jedynie w poz. 11 (nie ujmuje jej w poz. 12); nie ujmuje także tych transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE.

W pismach z dnia 8 grudnia 2020 r. oraz z dnia 21 grudnia 2020 r. – stanowiących uzupełnienie wniosku – Wnioskodawczyni podała następujące informacje:

1. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE.
3. Kontrahent Wnioskodawczyni jest zobowiązany do rozliczania podatku od wartości dodanej w Niemczech i nie jest z tego podatku zwolniony.
4. Stan faktyczny, pytanie i stanowisko Wnioskodawczyni odnoszą się do okresu: 01.06.2020 r.-30.09.2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest opisane przez Wnioskodawczynię postępowanie w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz podmiotu gospodarczego, mającego siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, będącego czynnym podatnikiem VAT w Polsce, posługującego się polskim numerem NIP, polegające na: nieobciążaniu tych transakcji podatkiem od towarów i usług, stosowaniu w rubryce „stawka VAT” oznaczenia „np”, zamieszczaniu określenia „reverse charge” i wykazywaniu tych transakcji jedynie w poz. 11 deklaracji VAT-7, bez uwzględniania ich w informacji podsumowującej VAT-UE?

Zdaniem Wnioskodawczyni, postępowanie w przedmiotowej kwestii jest prawidłowe z kilku powodów:

1. Zgodnie z zapisem art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ponieważ miejscem świadczenia opisanych usług jest siedziba działalności gospodarczej jej kontrahenta „X” w Niemczech, usługi te są traktowane jako świadczone poza terytorium kraju.
2. Jako usługi świadczone poza terytorium kraju nie są one obciążane podatkiem od towarów i usług w Polsce (określenie stawki: „np”) i wykazywane w poz. 11 deklaracji VAT-7. Ponadto faktura musi zawierać oznaczenie „reverse charge”, gdyż usługi te opodatkowane są w kraju, w którym usługobiorca ma swoją siedzibę działalności gospodarczej.
3. Usługi te nie podlegają wykazaniu w poz. 12 deklaracji VAT-7, gdyż są świadczone dla podatnika zidentyfikowanego na potrzeby podatku od towarów i usług (podatnik VAT czynny w Polsce, posługujący się polskim numerem NIP), a nie na potrzeby podatku od wartości dodanej (art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług). Z tego samego powodu nie są wykazywane w informacji VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w zakresie prawidłowości wystawiania na rzecz kontrahenta niemieckiego faktur niezawierających kwot podatku z adnotacją „odwrotne obciążenie” oraz obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 11 deklaracji VAT-7;
• nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 12 deklaracji VAT-7 i w informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

Stosownie do art. 28a ustawy ‒ na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku ‒ rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy − podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2).

W przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3).

Stosownie do treści art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 i 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Według treści art. 28f ust. 1a ustawy, miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika:

1. posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium znajdujące się poza terytorium Unii Europejskiej;
2. posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju.

Według art. 28f ust. 2 ustawy, miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 28f ust. 3 ustawy, miejscem świadczenia usług transportu towarów, którego rozpoczęcie i zakończenie ma miejsce odpowiednio na terytorium dwóch różnych państw członkowskich, na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, gdzie transport towarów się rozpoczyna.

Podkreślić w tym miejscu należy, że do usług świadczonych przez Wnioskodawczynię na rzecz kontrahenta niemieckiego nie znajdują zastosowania zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz jest zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Prowadzi firmę spedycyjno-transportową i świadczy usługi drogowego transportu towarów na rzecz firmy „X”, mającej siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Firma ta jest podatnikiem posługującym się „unijnym” numerem NIP: DE /rząd cyfr/. Usług wykonywanych na rzecz tej firmy Wnioskodawczyni nie obciąża podatkiem od towarów i usług, oznacza stawką „np” i zamieszcza na fakturach oznaczenie „reverse charge”. Transakcje te wykazuje w pozycjach 11 i 12 deklaracji VAT-7 oraz w odpowiednich rubrykach informacji VAT-UE. W trakcie roku 2019 firma „X” uzyskała status czynnego podatnika VAT w Polsce, otrzymała polski numer NIP, którym posługuje się podczas kontaktów gospodarczych z kontrahentami. Siedziba działalności gospodarczej firmy „X” nadal pozostaje w Niemczech. Firma „X” nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, innego niż jej siedziba działalności gospodarczej w Niemczech. Wystawiając obecnie faktury dla tej firmy, dokumentujące wykonanie usług transportowych, Wnioskodawczyni nadal nie obciąża ich podatkiem od towarów i usług, stosuje określenie stawki „np” oraz zamieszcza oznaczenie „reverse charge”. Różnica występuje w ujmowaniu tych dostaw na deklaracji VAT-7: ich wartość wykazuje jedynie w poz. 11 (nie ujmuje jej w poz. 12); nie ujmuje także tych transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE. Kontrahent Wnioskodawczyni jest zobowiązany do rozliczania podatku od wartości dodanej w Niemczech i nie jest z tego podatku zwolniony.

Stan faktyczny, pytanie i stanowisko Wnioskodawczyni odnoszą się do okresu: 01.06.2020 r.-30.09.2020 r.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie dotyczą ustalenia, czy w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz podmiotu gospodarczego, mającego siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, będącego czynnym podatnikiem VAT w Polsce, posługującego się polskim numerem NIP prawidłowe jest postępowanie polegające na: nieobciążaniu tych transakcji podatkiem od towarów i usług, stosowaniu w rubryce „stawka VAT” oznaczenia „np”, zamieszczaniu określenia „reverse charge” i wykazywaniu tych transakcji jedynie w poz. 11 deklaracji VAT-7, bez uwzględniania ich w informacji podsumowującej VAT-UE.

W analizowanej sprawie usługi transportowe świadczone były przez Wnioskodawczynię na rzecz kontrahenta niemieckiego – podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech i niemającego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Tym samym w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. miejscem świadczenia i opodatkowania usług transportowych świadczonych przez Wnioskodawczynię na rzecz kontrahenta niemieckiego było miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w Niemczech, a więc przedmiotowe usługi nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Kwestie związane z obowiązkiem wystawiania faktur regulują przepisy Rozdziału 1 „Faktury” Działu XI ustawy „Dokumentacja” (przepisy art. 106a – 106n).

Według art. 106a pkt 2 lit. a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.

Artykuł 106b ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie” (…).

Z kolei stosownie do ust. 5 pkt 1 powyższego artykułu, faktura może nie zawierać – w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W art. 99 ust. 14 ustawy zapisano, że minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Obowiązujący w analizowanym okresie, tj. od 01.06.2020 r. do 30.09.2020 r. wzór deklaracji VAT-7 określa rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 25 października 2019 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 2104). Zgodnie z zawartymi w tym rozporządzeniu „Objaśnieniami do deklaracji od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K)” – Załącznik nr 3 do rozporządzenia:

• W poz. 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych.
• W poz. 12 wykazuje się świadczenie usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których stosuje się art. 28b ustawy, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca – zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Jak wynika z powyższego przepisu, polski podatnik VAT zidentyfikowany do transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju, świadcząc usługi – opodatkowane zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy – dla podatnika unijnego zidentyfikowanego na potrzeby podatku od wartości dodanej (czyli zarejestrowanego do transakcji wewnątrzwspólnotowych), zobowiązany jest wykazać świadczenie tych usług w informacji podsumowującej. Informacja podsumowująca powinna zawierać jednakże tylko te usługi świadczone na rzecz podatników podatku od wartości dodanej, które nie są opodatkowane stawką 0% lub zwolnione od podatku od wartości dodanej, dla których obowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązujących przepisów prawa prowadzi do wniosku, że miejscem świadczenia i opodatkowania usług transportowych świadczonych na rzecz kontrahenta niemieckiego, będącego podatnikiem podatku od wartości dodanej, jest – stosownie do treści art. 28b ustawy – miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Niemiec.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni powinna udokumentować te transakcje fakturami, które – zgodnie z przepisem art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy – mogą nie zawierać danych dotyczących:

• kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto
• stawki podatku,
• sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku,
• kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.

Faktury powinny przy tym zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”, z której wynika, że zobowiązanym do rozliczenia podatku jest nabywca usługi.

W związku z powyższym w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz podmiotu gospodarczego, mającego siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, Wnioskodawczyni powinna wykazać te usługi w pozycji 11 deklaracji VAT-7, o ile w stosunku do tych transakcji przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy.

Ponadto, Wnioskodawczyni jest także zobowiązana do wykazania przedmiotowych transakcji w pozycji 12 deklaracji VAT-7 i informacjach podsumowujących, z uwagi na to, że – jak wskazano we wniosku – kontrahent jest zobowiązany do rozliczania podatku od wartości dodanej w Niemczech oraz nie jest podatnikiem zwolnionym od tego podatku.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe w zakresie prawidłowości wystawiania na rzecz kontrahenta niemieckiego faktur niezawierających kwot podatku z adnotacją „odwrotne obciążenie” oraz obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 11 deklaracji VAT-7, natomiast odnośnie braku obowiązku wykazywania świadczonych usług w poz. 12 deklaracji VAT-7 i w informacji podsumowującej stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.