Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca (A. Sp. z o.o.) dokonał sprzedaży Działu F. na rzecz Zainteresowanego (B. Sp. z o.o.), który stanowił wyodrębnioną zorganizowaną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Dział F. obejmował zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym pracowników, prawa własności intelektualnej, umowy oraz zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, takich jak dostarczanie i instalowanie instalacji fotowoltaicznych. Dział F. był wyodrębniony zarówno organizacyjnie, jak i finansowo w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, a Zainteresowany po nabyciu kontynuował działalność w ramach przejętego Działu F. W związku z tym, transakcja sprzedaży Działu F. stanowiła zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, co skutkuje wyłączeniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, po stronie Zainteresowanego nie wystąpił podatek naliczony, który mógłby być odliczony.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 w związku z art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 26 sierpnia 2020 r. (data wpływu 26 sierpnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2020 r. (data wpływu 24 września 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 16 września 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.526.2020.1.JG (doręczone Stronie w dniu 17 września 2020 r.) oraz pismem z dnia 28 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Działu F. za zorganizowaną część przedsiębiorstwa na podstawie art. 2 pkt 27 ustawy, wyłączenie transakcji jej zbycia z opodatkowania podatkiem VAT (podatek od towarów i usług) stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem Działu F. (pytanie nr 1 wniosku) – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 26 sierpnia 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Działu F. za zorganizowaną część przedsiębiorstwa na podstawie art. 2 pkt 27 ustawy, wyłączenie transakcji jej zbycia z opodatkowania podatkiem VAT stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem Działu F. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 września 2020 r. (data wpływu 24 września 2020 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 16 września 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.526.2020.1.JG oraz uzupełniony pismem z dnia 28 września 2020 r. (data wpływu 28 września 2020 r.).
We wniosku złożonym przez:
Przedstawiono następujący stan faktyczny:
A. Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, wykonującym czynności opodatkowane i posiadającym pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego. Prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dostarczaniu i instalowaniu instalacji fotowoltaicznych. Przedmiotem jego przeważającej działalności gospodarczej, zgodnie z informacją odpowiadającą odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców, jest PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 43.21.Z, „wykonywanie instalacji elektrycznych”.
Do dnia 13 stycznia 2020 r. przedsiębiorstwo Wnioskodawcy dzieliło się na następujące części:
Do dnia 13 stycznia 2020 r. Dział F. stanowił wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie Spółki zespół składników polegających na dostarczaniu i instalowaniu instalacji fotowoltaicznych. 13 stycznia 2020 r. Wnioskodawca zawarł z C. sp. z o.o. (dalej: Zainteresowany) Umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: Umowa), na mocy której dokonał zbycia Działu F. na rzecz Zainteresowanego.
W dniu 5 sierpnia 2020 r. nastąpiła zmiana danych Zainteresowanego i od tego dnia, zgodnie z KRS (Krajowy Rejestr Sądowy), działa on pod firmą B. sp. z o.o.
W skład Działu F, stanowiącego przedmiot Umowy, weszły: materiały i dokumenty, tj. dokumentacja techniczna, know-how, dokumentacja pracownicza;
prawa własności intelektualnej i przemysłowej, tj. licencje i autorskie prawa majątkowe;
pracownicy;
przypisane do ww. pracowników ruchomości, tj. rzeczowe aktywa trwałe - zarówno wynikające z ewidencji środków trwałych, jak i zapasy (materiały);
umowy zawarte przez Spółkę, a dotyczące działalności Działu F;
wszystkie (i wyłącznie takie) zobowiązania, które były związane z działalnością Działu F.
W skład Umowy nie weszła natomiast wyodrębniona dla Działu F. baza kontaktów handlowych.
Dodatkowo, 13 stycznia 2020 r. Spółka zawarła z Nabywcą odrębną umowę – „Porozumienie w sprawie przeniesienia autorskich praw autorskich”, na mocy której Spółka przeniosła na Nabywcę całość posiadanych autorskich praw majątkowych do oprogramowania (systemu służącego do monitoringu instalacji) i dokumentacji tego oprogramowania, które nabyła na mocy Umowy zawartej w dniu 18 sierpnia 2017 r. z E. sp. z o.o. Przed dniem zawarcia Umowy, wykorzystanie tego oprogramowania miało charakter ogólnofirmowy i nie ograniczało się do Działu F.
W dacie zawarcia Umowy Spółka nie posiadała żadnych nieruchomości, a Dział F. nie posiadał odrębnego rachunku bankowego. W dacie zawarcia Umowy Dział F. nie posiadał statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.
W dacie zawarcia Umowy Spółka prowadziła odrębny plan kont dla różnych kategorii przychodów i kosztów, bez rozróżnienia wprost na Dział D. i Dział F. Wskutek zawarcia Umowy, do Nabywcy zostały przypisane konta dotyczące:
umów B2B,
działalności handlowej (dotycząca towarów i materiałów),
przetargów.
Wskutek zawarcia Umowy, do Nabywcy nie zostały przypisane konta dotyczące:
generalnego wykonawstwa farm fotowoltaicznych,
kontraktu z D. sp. z o.o.
Do dnia zawarcia Umowy Spółka zatrudniała zarówno pracowników wykonujących równolegle zadania na rzecz Działu F. i Działu D., jak i pracowników wykonujących zadania wyłącznie na rzecz jednego z ww. działów. Umową zostali objęci nie tylko pracownicy odpowiedzialni wcześniej wyłącznie za realizację zadań w zakresie Działu., ale również pracownicy wykonujący zadania na rzecz obu działów. Pracownicy realizowali te same obowiązki zarówno przed zawarciem Umowy, jak i w momencie już ich nabycia przez Nabywcę.
W dacie zawarcia Umowy Dział F. nie prowadził odrębnej listy płac dla pracowników wykonujących zadania na jego rzecz. Wynagrodzenie za pracę wykonywaną przez poszczególnych pracowników na rzecz każdego z działów było dzielone w oparciu o wypełniany przez pracowników timesheet - system raportowania czasu pracy.
Zainteresowany po nabyciu Działu F. wykorzystywał go do prowadzenia opodatkowanej VAT działalności gospodarczej w sposób stanowiący kontynuację jego działalności. W szczególności Nabywca wykorzystywał nabyte składniki majątkowe, a także realizował umowy nabyte w ramach Działu F. (dotyczące dostawy sprzętu, magazynu, usług logistycznych). Przejęte składniki majątkowe pozwalały bowiem Nabywcy kontynuować działalność prowadzoną przez Zbywcę w zakresie działalności fotowoltaicznej.
Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że zbywana masa majątkowa w postaci Działu F. stanowiła funkcjonalnie wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie Zbywcy zespół składników materialnych i niematerialnych w postaci Działu służącego do dostarczania instalacji fotowoltaicznych. Dział F. posiadał w dniu zawarcia Umowy własne, wyodrębnione działania gospodarcze (dostarczanie i instalowanie instalacji fotowoltaicznych dla klientów nienależących do specyficznej grupy klientów, obsługiwanych przez Dział D.). Realizacja jego biznesowej działalności odbywała się z wykorzystaniem dedykowanej kadry pracowniczej (w tym kadry zarządzającej), zaplecza infrastrukturalnego, wartości niematerialnych i prawnych (know - how), a także umów i zobowiązań zawartych przez Spółkę stricte w związku z działalnością ZCP. Zbywana masa majątkowa w postaci Działu F. stanowiła finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie Zbywcy zespół składników materialnych i niematerialnych. W dacie zawarcia Umowy Spółka prowadziła odrębny plan kont dla różnych kategorii przychodów i kosztów, bez rozróżnienia wprost na Dział D. i Dział F. Niemniej Spółka posiadała możliwość przyporządkowania do Działu F. związanych z nim przychodów, kosztów, należności i zobowiązań, ze względu na funkcjonujący w Spółce podział kont na kategorie bardziej szczegółowe niż istniejące działy (F. i D.).
Nabywca nie musiał angażować innych składników niebędących przedmiotem transakcji lub podejmować dodatkowych działań faktycznych w celu prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem nabytego Działu F.
Nabywca zainwestował wprawdzie dodatkowe środki w prowadzenie działalności gospodarczej z wykorzystaniem nabytego Działu F., jednakże inwestycja ta polegała na rozszerzeniu działalności (w tym zawieraniu nowych umów na świadczenie usług/ dostawę, koniecznością powiększenia powierzchni magazynowej wskutek zwiększenia sprzedaży) i jej znaczącym rozwinięciu w celu wygenerowania większego zysku. Inwestycja ta nie była jednak wymagana dla wykonywania działalności gospodarczej z wykorzystaniem Działu F. a miała na celu jedynie jej rozwój, pozwalający na zwiększenie zysku z prowadzonej działalności. Działalność Działu F. była bowiem wykonywana jednak na większą skalę porównując ją do rozmiarów działalności prowadzonej w ramach struktury Zbywcy. W ramach realiów biznesowych związanych z transakcjami nabycia już zorganizowanych przedsiębiorstw/ zorganizowanych części przedsiębiorstw częste są sytuacje przejmowania mniejszych organizacyjnie działających przedsiębiorstw w celu ich dalszego rozwoju na szerszą skalę związaną z planami ekspansji na rynku przez nabywców.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Zdaniem Wnioskodawcy:
Ad 1
Przesłanki ogólne uznania zespołu składników majątkowych za ZCP.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Art. 2 pkt 6 ustawy o VAT wskazuje, iż towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Z kolei jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
Art. 6 pkt 1 ustawy o VAT stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT), stosownie do art. 19 Dyrektywy VAT, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.
Regulacja ta była przedmiotem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: Trybunał, TSUE). Trybunał w wyroku z 10 listopada 2011 r. w sprawie Schriever C-444/10 wskazał, że „Stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy VAT wymaga zatem, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej przez nabywcę. Kwestię, czy całość przekazanych składników musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać zaś z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.
Przepisy Ustawy o VAT nie definiują pojęcia przedsiębiorstwa, w związku z czym należy odwołać się odpowiednio do przepisów Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2019 r., poz. 1145; dalej: KC), co potwierdza powszechnie stosowana praktyka organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. I tak, zgodnie z art. 55(1) KC, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:
Art. 2 ust. 27e ustawy o VAT definiuje natomiast ZCP jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.
W świetle powyższej definicji uznać należy, że aby zespół składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) mógł zostać uznany za ZCP, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:
Na uwagę w kontekście kwalifikacji przedmiotu sprzedaży jako ZCP zasługuje również prezentowane w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym ZCP nie jest tylko sumą składników, lecz ich zorganizowanym zespołem (np. wyrok WSA w Gliwicach z 11 października 2013 r., sygn. III SA/GI 1284/13). Przywołane stanowisko znajduje również potwierdzenie na gruncie doktryny prawa podatkowego, która to wskazuje, że składniki materialne i niematerialne tworzą ZCP wówczas, gdy pozostają one we wzajemnych relacjach pozwalających na stwierdzenie, że mamy do czynienia z czymś więcej niż tylko z przypadkowym zbiorem elementów. Ponadto, jak podkreślane jest w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, składniki majątku muszą tworzyć zespół, a nie zbiór niepowiązanych ze sobą elementów. Oznacza to, że ZCP nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, który stanowi pewną całość. Powyższe stanowisko znalazło odzwierciedlenie m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 marca 2016 r., nr IPPP3/4512-60/16-2/PC, oraz z 25 stycznia 2016 r., nr IPPP1/4512-1162/15-3/IGo, a także interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 lipca 2013 r., nr ILPP1/443-378/13-2/JSK, oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 lipca 2014 r., nr IBPP1/443-474/14/AW.
W związku z powyższym, aby uznać dany zespół składników majątkowych za ZCP, składniki te winny być wyodrębnione w istniejącym przedsiębiorstwie na płaszczyznach:
ZCP powinien tym samym stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie.
Powyższe kryteria powinny zostać spełnione łącznie, by można było uznać, że doszło do zbycia ZCP. Każda z ww. płaszczyzn w kontekście transakcji sprzedaży Działu Fotowoltaiki, została omówiona poniżej:
Wyodrębnienie finansowe
Przesłanka wyodrębnienia ZCP pod względem finansowym, nie oznacza jej całkowitej, formalnej samodzielności finansowej. Jest to natomiast sytuacja, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Takie rozumienie odrębności finansowej zostało potwierdzone m in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Dyrektor KIS) z dnia 24 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.591.2017.2.ABI, w której stwierdził on, że „wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.”. Analogiczne stanowisko Dyrektor KIS zaprezentował również w interpretacji indywidualnej z dnia 28 listopada 2018 r. sygn. 0114-KDIP4.4012.538.2018.2.IT („wyodrębnienie organizacyjne i finansowe (wskazane przepisami ustawy) nie musi mieć charakteru bardzo sformalizowanego. Bardziej istotne jest wyodrębnienie stricte funkcjonalne, które pozwala na dalsze funkcjonowanie części przedsiębiorstwa w sposób niezależny po oddzieleniu jego od reszty przedsiębiorstwa”) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 5 października 2018 r, nr 0112-KDIL4.4012.414.2018.2.AR. Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. IPPP1-443-702/11- 2/MP, w której uzasadnieniu wskazał on, że „Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów, oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W sytuacji wyodrębnienia finansowego możliwe jest oddzielenie finansów przedsiębiorstwa od finansów jego zorganizowanej części. Zorganizowana część przedsiębiorstwa jest w stanie samodzielnie prowadzić działalność i istnieć niezależnie od przedsiębiorstwa głównego. Nie musi to być postać oddziału samodzielnie rozliczającego się. Ważne natomiast jest, aby przenoszone należności i zobowiązania były wyodrębnione i dały się przyporządkować organizacyjnie i finansowo do wyodrębnionego majątku (tak, aby można było przejąć funkcje gospodarcze)”.
Przesłanka wyodrębnienia finansowego jest zatem spełniona w przypadku, gdy w ramach rachunkowości danego podatnika prowadzona jest analityka obejmująca przede wszystkim następujące obszary:
miejsce powstawania kosztów (w tym dla środków trwałych, zapasów oraz wynagrodzeń pracowników),
rozrachunki z kontrahentami.
Zdaniem Wnioskodawcy, przesłanki do uznania, iż w sytuacji Spółki dochodzi do wyodrębnienia finansowego Działu F., są spełnione. Na moment zawarcia Umowy istniała bowiem możliwość przyporządkowania do Działu F. związanych z nim przychodów, kosztów, należności i zobowiązań, ze względu na funkcjonujący w Spółce podział kont na kategorie bardziej szczegółowe niż działy (F. i D.).
Bez znaczenia dla stwierdzenia odrębności finansowej ZCP pozostaje kwestia nieposiadania przez Dział F. odrębnego numeru rachunku bankowego. W linii interpretacyjnej organów podatkowych podkreśla się bowiem, że wyodrębnienie rachunku bankowego wyłącznie do działalności ZCP jest warunkiem, który - gdy jest spełniony - może stanowić argument pozytywny przemawiający za stwierdzeniem istnienia ZCP; jednakże nie jest to warunek konieczny dla klasyfikacji zespołu składników do ZCP. Brak oddzielnego rachunku bankowego nie musi automatycznie świadczyć o braku odrębności finansowej ZCP. Zgodnie z przeważającą linią interpretacyjną Dyrektora KIS, kluczowa jest możliwość przypisania (w dowolny sposób) przychodów, kosztów, należności, zobowiązań oraz środków pieniężnych do działalności prowadzonej w ramach ZCP.
Kwestia braku konieczności posiadania przez ZCP odrębnego rachunku bankowego potwierdzona została m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 maja 2012 r.; sygn. IBPP1/443-214/12/BM: „Dział LPG nie posiada odrębnego konta bankowego, jednakże z uwagi na prowadzoną politykę finansową przez Wnioskodawcę, w każdej chwili możliwe jest wygenerowanie w systemie transakcji przypisanych bezpośrednio do Działu. (`(...)`) Dział LPG mimo odrębności od pozostałych struktur organizacyjnych Spółki nie posiada statusu jednostki samobilansującej się w rozumieniu przepisów prawa bilansowego. Sposób prowadzenia przez Spółkę ewidencji rachunkowej pozwala jednak na przyporządkowanie - dla celów rachunkowości zarządczej - Działowi LPG przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań, jak również przypisanie innych aktywów i pasywów związanych z funkcjonowaniem Działu LPA. (`(...)`) Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. (`(...)`) Odnosząc powyżej przywołane przepisy do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż opisany we wniosku dział gazu płynnego LPG stanowi istotnie wydzieloną zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.”
W podobnym tonie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 31 grudnia 2014 r., sygn. IBPBI/2/423-1222/14/PC: „Wyodrębnienie finansowe oznacza sytuację, gdy sposób prowadzenia ewidencji rachunkowej przedsiębiorstwa pozwala na przyporządkowanie majątku, przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a ściślej do realizowanych przez nie zadań gospodarczych. Nie należy jednak utożsamiać tego pojęcia z pełną samodzielnością finansową.”.
Stanowisko to potwierdził również Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2017 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.618.2017.1.KK., uznając za prawidłową ocenę Wnioskodawcy (i odstępując od jej uzasadnienia prawnego): „Spółka ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze dla celów rachunkowych w taki sposób, że jest w stanie przyporządkować przychody i koszty odpowiednio do działalności gospodarczej prowadzonej w oparciu o Farmę Wiatrową oraz do Pozostałej Działalności. Analogicznie, majątek oraz zobowiązania Spółki mogą być dla celów rachunkowych przypisane odpowiednio do Farmy Wiatrowej oraz do Pozostałej Działalności. W rezultacie zasadne jest twierdzenie, że wydzielane składniki majątku, jak i Pozostała Działalność, będą wyodrębnione od siebie finansowo, bowiem istnieje możliwość przyporządkowania do nich kosztów i przychodów, należności oraz zobowiązań, a także sporządzenia listy aktywów i zobowiązań związanych z Farmą Wiatrową i Pozostałą Działalnością (w sposób opisany w opisie zdarzenia przyszłego). Powyższego nie zmienia - zdaniem Wnioskodawcy - w szczególności fakt, że nie posiada on odrębnego rachunku bankowego dedykowanego do rozliczania działalności Farmy Wiatrowej. Jako że Wnioskodawca jest w stanie wyodrębnić środki pieniężne związane z działalnością Farmy Wiatrowej, brak odrębnego rachunku bankowego nie wpływa - zdaniem Wnioskodawcy - na ocenę Wyodrębnienia Finansowego.”
Powyżej opisany sposób wykładni znajduje również potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 22 marca 2018 r. (sygn. II FSK 808/16), z którego wynika, że „do uznania zakładu produkcyjnego za zorganizowaną część przedsiębiorstwa nie jest niezbędne uprzednie całkowite wyodrębnienie rachunkowości zakładu”. Podobnie NSA orzekł w wyroku z dnia 23 listopada 2017 r. (sygn. I FSK 327/16), w którym stwierdził, że ZCP nie ma obowiązku posiadania odrębnych rachunków bankowych i własnych środków finansowych.
Wyodrębnienie organizacyjne.
Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna mieć wydzielone miejsce w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa jako dział, wydział, oddział itp. Ocena odrębności w tej płaszczyźnie powinna więc polegać na analizie umiejscowienia zespołu składników majątkowych w ramach struktury przedsiębiorstwa oraz ich zorganizowania i możliwości alokacji do zadań, których wykonywaniu mają służyć. Jednym z głównych czynników świadczących o wyodrębnieniu organizacyjnym będzie spójna wewnętrzna organizacja takiego działu/oddziału, realizowane przez niego zadania, jak również funkcjonalność przypisanych do niego stanowisk pracy.
Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż zgodnie z przeważającą linią interpretacyjną organów podatkowych, wyodrębnienie organizacyjne nie musi mieć charakteru formalnego (tj., nie musi być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze). Dyrektor KIS podkreślał w licznych interpretacjach indywidualnych, że nie jest to przesłanka niezbędna do uznania odrębności organizacyjnej ZCP.
W uzasadnieniu interpretacji indywidualnej z dnia 31 grudnia 2018 r., sygn. 0115-KDIT1- 2.4012.706.2018.3.AGW organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko Wnioskodawcy „Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność w różnych branżach - świadczy bowiem na rzecz podmiotów usługi budowlane, wynajmuje określone powierzchnie oraz prowadzi działalność deweloperską. Każda stanowi odrębny filar profilu Spółki. Brak statutu, regulaminu czy wyodrębnienia w formie oddziału, nie wpływa na fakt wyodrębnienia organizacyjnego. (,..)O odrębności organizacyjnej świadczy fakt, że każdy filar działalności Wnioskodawcy jest przeznaczony do realizacji innego celu gospodarczego.”
Powyższe znalazło również odzwierciedlenie w uzasadnieniu interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 17 stycznia 2018 r., sygn. 0112-KDIL2-3.4012.516.2017.2.WB: „Majątek będący przedmiotem Umowy sprzedaży był wyodrębniony w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa Spółki jako sklep samodzielnie prowadzący działalność handlową, składniki materialne i niematerialne tworzące majątek będący przedmiotem Umowy sprzedaży były fizycznie i funkcjonalnie wyodrębnione od pozostałego majątku Spółki, wyodrębnienie to nie wynikało ze statutu, regulaminu lub też innego aktu o podobnym charakterze, (`(...)`) Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że - jak wskazał we wniosku Zainteresowany - Sklep stanowiący przedmiot sprzedaży przeznaczony był do prowadzenia przez Spółkę w sposób samodzielny działalności handlowej, a po jego zbyciu nabywca zamierza kontynuować działalność przedmiotowego Sklepu. (`(...)`) Zatem skoro Sklep będący przedmiotem sprzedaży był (`(...)`) wyodrębniony organizacyjnie, tj. Sklep stanowił fizycznie i funkcjonalnie wyodrębniony w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności handlowej (zadania gospodarcze) jako samodzielny punkt handlowy (`(...)`), to uznać należy, że Sklep Wnioskodawcy będący przedmiotem sprzedaży, spełnia definicję zorganizowanej części przedsiębiorstwa, stosownie do treści art. 2 pkt 27e ustawy. W konsekwencji sprzedaż Sklepu, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.”
Analogiczne stanowisko zaowocowało wydaniem pozytywnej interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2017 r„ sygn. 0115-KDIT1 -2.4012.169.2017.1.AW, w której Dyrektor KIS w całości zaaprobował następujące stanowisko wnioskodawcy: „Można przyjąć, że dany zespół składników majątkowych został wyodrębniony organizacyjnie, jeśli w strukturze danego przedsiębiorstwa został utworzony np. wydział, zakład czy dział. Takie wyodrębnienie organizacyjne może (ale nie musi) wynikać ze statutu, regulaminu, zarządzenia lub innego aktu o podobnym charakterze (`(...)`). Czasami wyodrębnienie organizacyjne danej części przedsiębiorstwa może mieć wyłącznie charakter faktyczny.”
Również w literaturze przyjmuje się, że wyodrębnienie organizacyjne ZCP może mieć charakter faktyczny, wynikający bardziej ze struktury zarządzania, podległości służbowej pracowników, powołania dedykowanej kadry kierowniczej, położenia majątku przypisanego do ZCP, czy też chociażby zajmowania osobnych pomieszczeń wyłącznie do prowadzenia określonego rodzaju działalności w ramach ZCP (tak w: Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego, węzłowe problemy, red. B. Brzeziński, LEX 2013). Wyodrębnienie organizacyjne może również sprowadzać się do odmiennego przedmiotu działalności obu zorganizowanych części przedsiębiorstwa w ramach jednej działalności gospodarczej - tak jak ma to miejsce w przypadku Spółki.
Wydzielenie organizacyjne Działu F. na dzień zawarcia Umowy miało charakter faktyczny i polegało na przypisaniu do niego dedykowanej linii biznesowej (klientów zainteresowanych dostarczeniem instalacji fotowoltaicznych poza programem oferowanym przez D. sp. z o.o.), a także dedykowanych pracowników - zarówno tych obsługujących wyłącznie Dział F., jak i tych obsługujących kilka linii biznesowych, z każdorazową możliwością wyodrębnienia ich czasu pracy oraz przypisanego mu wynagrodzenia w oparciu o system raportowania czasu pracy. Jak wskazał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 29 października 2018 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.416.2018.5.GG, „samo nazwanie jednostki wewnętrznej określonym mianem nie zapewnia wyodrębnienia organizacyjnego, jeżeli nie podąża za tym autonomia decyzyjna, wyposażenie majątkowe i zarządzanie zespołem pracowniczym. Ważne jest przypisanie jednostce uprawnień skutkujących samodzielnym prowadzeniem działalności „widocznym z zewnątrz”.
Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przesłanki pozwalające na uznanie, iż w analizowanej sprawie występuje wyodrębnienie organizacyjne, zostały spełnione.
Wyodrębnienie funkcjonalne.
Wyodrębnienie funkcjonalne oznacza, że wyodrębniana ZCP służyć będzie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi zatem stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. W konsekwencji, wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako konieczność posiadania przez część przedsiębiorstwa wystarczającej ilości aktywów/zobowiązań/pracowników.
Majątek będący przedmiotem transakcji powinien zawierać zarówno składniki materialne, jak i niematerialne. W praktyce interpretacyjnej administracji skarbowej można odnaleźć najczęstsze rodzaje składników majątkowych, których przeniesienie wskazuje na istnienie ZCP:
sprzęt komputerowy oraz sprzęt biurowy (drukarki, fax, kserokopiarka, urządzenia wielofunkcyjne, telewizor, telefony (zarówno komórkowe jak i stacjonarne, serwery),
niezbędne zaplecza infrastrukturalne w postaci prawa do korzystania z nieruchomości, maszyn oraz urządzeń,
wartości niematerialne i prawne związane z działalnością ZCP (np. know-how w zakresie produkcji, znaki towarowe),
bieżące kontrakty z odbiorcami produktów/usług ZCP oraz dostawcami dedykowanymi do ZCP,
dokumentacja związana z działalnością ZCP (np. procedury sprzedażowe lub gwarancyjne),
zespół pracowniczy, w tym kadra zarządzająca,
aktywa obrotowe (np. środki pieniężne, wyroby gotowe, wyroby będące w trakcie produkcji, czy zapasy surowców),
prawa i obowiązki wynikające z realizowanych umów.
Powyżej wymienione elementy zostały wskazane m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 października 2018 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.326.2018.1.ŚS oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 października 2018 r., nr 0114- KDIP2-1.4010.325.2018.2.JF. Lista ta nie stanowi oczywiście zamkniętego katalogu elementów niezbędnych do stwierdzenia istnienia ZCP, ale otwartą listę tych, na które najczęściej powołują się organy podatkowe w interpretacjach oraz sądy w orzeczeniach. Ostateczne znaczenie przy ocenie wyodrębnienia funkcjonalnego ZCP ma posiadanie przez ZCP takich elementów, które dają jej potencjalną zdolność do samodzielnego kontynuowania działalności (tak w: Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego, węzłowe problemy, red. B. Brzeziński, LEX 2013).
Dział F. posiadał w dniu zawarcia Umowy własne, wyodrębnione działania gospodarcze (dostarczanie i instalowanie instalacji fotowoltaicznych dla klientów nienależących do specyficznej grupy klientów, obsługiwanych przez Dział D.). Realizacja jego biznesowej działalności odbywała się z wykorzystaniem dedykowanej kadry pracowniczej (w tym kadry zarządzającej), zaplecza infrastrukturalnego, wartości niematerialnych i prawnych (know-how), a także umów i zobowiązań zawartych przez Spółkę stricte w związku z działalnością ZCP.
Kontynuowanie działalności przez Nabywcę.
Jednym z istotnych elementów wskazujących na przejście na Nabywcę zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jest kontynowanie działalności dotyczącej przejętych składników przez Nabywcę. W szczególności, TSUE w jednym z wyroków wskazał, że dla zastosowania regulacji dotyczącej zbycia przedsiębiorstwa niezbędne jest, aby nabywca miał zamiar prowadzić nabyte przedsiębiorstwo lub jego część, a nie natychmiast zlikwidować działalność i ewentualnie sprzedać zapasy (Wyrok TSUE w sprawie Zita Modes, sygn. C-497/01). Na przydatność zespołu składników do prowadzenia (kontynuowania) działalności przez nabywcę, zwrócił TSUE uwagę również w innym wyroku podzielając opinię Rzecznika Generalnego z dnia 13 kwietnia 2000 r. stwierdzając, iż „rozwiązanie przyjęte w Zjednoczonym Królestwie wydaje się rozsądne gdy aktywa stanowiące część przedsiębiorstwa zdolną do odrębnego funkcjonowania są zbywane w taki sposób, że sprzedana część kontynuuje swoją działalność, ma zastosowanie opcja, z której Zjednoczone Królestwo skorzystało na mocy art. 5 (8) VI Dyrektywy i uznaje się, że nie nastąpiła dostawa towarów” (Wyrok TSUE w sprawie Abbey National Pic sygn. C-408/98.).
Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w analizowanej sprawie występuje wyodrębnienie funkcjonalne Działu F., a także, iż zostały spełnione przesłanki wskazujące na kontynuowanie przez Nabywcę działalności w zakresie przejętych składników. Nabywca bowiem w ramach przejętych składników faktycznie kontynuuje działalność Spółki (i dotyczy to zarówno składników majątkowych, jak i przejętych umów). Przejęty zespół składników służy Nabywcy do prowadzenia jego działalności.
Biorąc pod uwagę tezy płynące z powyższych wyroków/interpretacji indywidualnych należy uznać, że dokonanej 13 stycznia 2020 r., sprzedaży Działu F. towarzyszyło przeniesienie szeregu kluczowych składników majątkowych i niemajątkowych, odznaczających się pełną odrębnością funkcjonalną, organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. Powyższe potwierdza również fakt, że działalność gospodarcza Działu F. jest kontynuowana przez Nabywcę nadal na moment złożenia niniejszego wniosku.
Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż Działu F. spełnia przesłanki do uznania tej transakcji za zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa i transakcja ta jest wyłączona z opodatkowania VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.
Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
W myśl zaś art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (takich, których następstwem jest określenie podatku należnego - powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.
Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.
W każdym przypadku należy zatem dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych. Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Aby Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z otrzymanej faktury VAT, faktura musi dokumentować zatem czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.
W związku z powyższym, skoro z uzasadnienia przedstawionego w niniejszym wniosku o interpretację wynika, że przedmiotem Umowy była zorganizowana część przedsiębiorstwa, to transakcja ta zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o VAT nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.
Wobec powyższego, na rzecz Zainteresowanego nie została wykonana czynność podlegająca opodatkowaniu VAT. W konsekwencji, mając na uwadze art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, po stronie Zainteresowanego nie pojawił się podatek naliczony, który podlegałby odliczeniu.
Ad 2
W przypadku uznania, że Dział F. nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27 ustawy o VAT - transakcja jego sprzedaży powinna zostać uznana za podlegającą opodatkowaniu VAT jako odpłatne zbycie poszczególnych składników majątkowych, wobec czego Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury w celu wyszczególnienia składników zbytych w ramach transakcji z uwzględnieniem podatku VAT według obowiązujących zasad i stawek, zaś Nabywcy - w świetle art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT - będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony określony przez Spółkę w fakturach sprzedaży Działu F.
Jak wynika z przedstawionych w niniejszym wniosku przepisów, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma o wiele szerszy zakres niż sprzedaż. Do uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.
W razie, gdyby zdaniem organu interpretującego Dział F. nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, wówczas jego sprzedaż nie będzie podlegała wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. W związku z tym, transakcja ta będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów tj. czynność objętą przedmiotowym zakresem opodatkowania określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT albo odpłatne świadczenie usług. Opodatkowaniu będzie podlegała dostawa każdego z poszczególnych składników majątku wchodzących w skład Działu F.
Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem. W efekcie, Wnioskodawca zobowiązany będzie do wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż poszczególnych składników wchodzących w skład Działu F.
Jak już zostało wskazane powyżej, podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stosownie zaś do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu: nabycia towarów i usług, dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach z tytułu nabycia towarów i usług.
Prawo odliczenia podatku naliczonego uwarunkowane jest istnieniem - co do zasady - związku pomiędzy podatkiem naliczonym a czynnością opodatkowaną. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej.
Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95, Belgische Staat v. Ghent Coal Terminal NV stwierdził, że system odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.
Terminy, w których powstaje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego ustawodawca określił w art. 86 ust. 10-13 ustawy o VAT.
Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.
Stosownie zaś do art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10,10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.
Dodatkowo, aby możliwe było odliczenie VAT, nie może wystąpić żadna z przesłanek określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa bowiem listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, należy stwierdzić, że w przypadku, gdyby uznane zostało, że Dział F. nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT, wówczas jego sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu VAT (zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy o VAT) i Nabywca będzie miał prawo do odliczenia VAT wynikającego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika bowiem, że Zainteresowany, od dnia nabycia Działu F., kontynuuje jego działalność w niezmienionej formie, a co za tym idzie - wykorzystuje Dział F. do celów prowadzenia działalności opodatkowanej VAT. Składniki majątkowe nabyte w ramach Umowy zostały przeznaczone przez Nabywcę do prowadzenia działalności opodatkowanej, tj. do dostarczania instalacji fotowoltaicznych.
W ocenie Zainteresowanych, w związku z tym, że nabyte w ramach Umowy aktywa są wykorzystywane do działalności opodatkowanej, podatek od towarów i usług naliczony w związku z nabyciem Działu F. powinien podlegać odliczeniu.
W efekcie, w takiej sytuacji spełnione zostaną warunki uprawniające do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W konsekwencji, w przypadku uznania przez organ za nieprawidłowe stanowiska przedstawionego w pytaniu numer 1, Nabywcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Wnioskodawcę. Odliczenia należy dokonać z uwzględnieniem terminów, o których mowa w art. 86 ust. 10, 11 ustawy o VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).
Na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
Ustawodawca w powyższym przepisie nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa/ zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.
Dla potrzeb przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem – przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:
Przy czym, zgodnie z art. 55(2) Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.
Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla badanej kwestii jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. Przedsiębiorstwo, w rozumieniu powyższego przepisu, powinno więc łączyć mienie w funkcjonalnie zorganizowane przedsięwzięcie gospodarcze, a nie tylko stanowić zgromadzone niematerialne i materialne składniki stanowiące ze sobą przedsiębiorstwo w przedstawionym znaczeniu przedmiotowym. Organizacyjna i funkcjonalna istota przedsiębiorstwa kreuje powstanie samodzielnego podmiotu gospodarczego, zdolnego do funkcjonowania w obrocie na niezmienionych zasadach, pomimo jego zbycia. Ponadto, przepis art. 551 Kodeksu cywilnego wskazuje, że przedsiębiorstwo jest „zespołem składników”. Pojęcie zespół (a nie zbiór) zakłada istnienie pewnego poziomu powiązań organizacyjnych pomiędzy składnikami przedsiębiorstwa.
Natomiast w myśl art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.
Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach.
Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.
W praktyce obrotu gospodarczego występują sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.
Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).
Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako: dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.
Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa.
Aby część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona, obiektywnie oceniając, posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy - niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie wykonujące zadania, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.
Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Dla uznania, w rozumieniu przepisów podatkowych, określonego zespołu składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową z możliwością samodzielnego funkcjonowania, w razie zaistnienia takiej potrzeby, w obrocie gospodarczym.
Zatem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:
Należy dodać, że interpretacji pojęcia „zorganizowana część przedsiębiorstwa” określonego w art. 2 pkt 27e ustawy należy dokonywać w ramach wykładni prowspólnotowej, z uwzględnieniem normy art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.). Regulacja ta była przedmiotem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de l’enregistrement et des domaines Trybunał, zwracając uwagę, że niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie, podkreślił, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że w świetle tej normy dyrektywy nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.
Z kolei w wyroku C-444/10 w sprawie Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christem Schriever, TSUE stwierdził, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazał Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112 wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.
Trybunał rozpatrujący sprawę uznał, że przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu wspólnotowych regulacji VAT wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Nawet, jeżeli charakter tej działalności wymaga użytkowania określonych pomieszczeń, mogą one zostać udostępnione nabywcy w drodze dzierżawy. Nabywca może także sam dysponować odpowiednią nieruchomością, do której może przenieść całość przejętych aktywów i kontynuować działalność gospodarczą. W takich przypadkach dochodzi do zbycia przedsiębiorstwa będącego poza zakresem VAT. W wyroku tym TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.
Jak już wyjaśniono, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).
Zatem o tym, czy nastąpi zbycie zorganizowanej część przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dostarczaniu i instalowaniu instalacji fotowoltaicznych. Do dnia 13 stycznia 2020 r. przedsiębiorstwo Wnioskodawcy dzieliło się na 2 Działy: Dział D. i Dział F. Do dnia 13 stycznia 2020 r. Dział F. stanowił wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie Spółki zespół składników polegających na dostarczaniu i instalowaniu instalacji fotowoltaicznych. 13 stycznia 2020 r. Wnioskodawca zawarł z A. sp. z o.o. Umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, na mocy której dokonał zbycia Działu F. na rzecz Zainteresowanego. W dniu 5 sierpnia 2020 r. nastąpiła zmiana danych Zainteresowanego i od tego dnia działa on pod firmą B. sp. z o.o. W skład Działu F., stanowiącego przedmiot Umowy, weszły: materiały i dokumenty, tj. dokumentacja techniczna, know-how, dokumentacja pracownicza; prawa własności intelektualnej i przemysłowej, tj. licencje i autorskie prawa majątkowe; pracownicy; przypisane do ww. pracowników ruchomości, tj. rzeczowe aktywa trwałe - zarówno wynikające z ewidencji środków trwałych, jak i zapasy (materiały); umowy zawarte przez Spółkę, a dotyczące działalności Działu F.; wszystkie (i wyłącznie takie) zobowiązania, które były związane z działalnością Działu F. W skład Umowy nie weszła natomiast wyodrębniona dla Działu F. baza kontaktów handlowych. Dodatkowo, dnia 13 stycznia 2020 r. Spółka zawarła z Nabywcą odrębną umowę – „Porozumienie w sprawie przeniesienia autorskich praw autorskich”, na mocy której Spółka przeniosła na Nabywcę całość posiadanych autorskich praw majątkowych do oprogramowania (systemu służącego do monitoringu instalacji) i dokumentacji tego oprogramowania, które nabyła na mocy Umowy. W dacie zawarcia Umowy Spółka nie posiadała żadnych nieruchomości, a Dział F. nie posiadał odrębnego rachunku bankowego. W dacie zawarcia Umowy Dział F. nie posiadał statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. W dacie zawarcia Umowy Spółka prowadziła odrębny plan kont dla różnych kategorii przychodów i kosztów, bez rozróżnienia wprost na Dział D. i Dział F. Wskutek zawarcia Umowy, do Nabywcy zostały przypisane konta dotyczące: umów B2B, działalności handlowej (dotycząca towarów i materiałów), przetargów. Wskutek zawarcia Umowy, do Nabywcy nie zostały przypisane konta dotyczące: generalnego wykonawstwa farm fotowoltaicznych, kontraktu z D. sp. z o.o. Do dnia zawarcia Umowy Spółka zatrudniała zarówno pracowników wykonujących równolegle zadania na rzecz Działu F. i Działu D., jak i pracowników wykonujących zadania wyłącznie na rzecz jednego z ww. działów. Umową zostali objęci nie tylko pracownicy odpowiedzialni wcześniej wyłącznie za realizację zadań w zakresie Działu F., ale również pracownicy wykonujący zadania na rzecz obu działów. Pracownicy realizowali te same obowiązki zarówno przed zawarciem Umowy, jak i w momencie już ich nabycia przez Nabywcę. Zainteresowany po nabyciu Działu F. wykorzystywał go do prowadzenia opodatkowanej VAT działalności gospodarczej w sposób stanowiący kontynuację jego działalności. W szczególności Nabywca wykorzystywał nabyte składniki majątkowe, a także realizował umowy nabyte w ramach Działu F. (dotyczące dostawy sprzętu, magazynu, usług logistycznych). Przejęte składniki majątkowe pozwalały bowiem Nabywcy kontynuować działalność prowadzoną przez Zbywcę w zakresie działalności fotowoltaicznej.
W przedstawionej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż Działu F. stanowiła transakcję zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, w związku z czym przedmiotowa transakcja była wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, a tym samym po stronie Nabywcy nie wystąpił podatek naliczony.
Z okoliczności spawy wynika, że przedmiotem dostawy będzie w tym przypadku funkcjonalnie wyodrębniony zespół składników majątkowych materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych (Działalności fotowoltaicznej).
Jak wskazał Wnioskodawca, w skład Działu F., stanowiącego przedmiot Umowy, weszły: materiały i dokumenty, tj. dokumentacja techniczna, know-how, dokumentacja pracownicza; prawa własności intelektualnej i przemysłowej, tj. licencje i autorskie prawa majątkowe; pracownicy; przypisane do ww. pracowników ruchomości, tj. rzeczowe aktywa trwałe - zarówno wynikające z ewidencji środków trwałych, jak i zapasy; umowy zawarte przez Spółkę, a dotyczące działalności Działu F.
Dział F. został faktycznie wydzielony w strukturze organizacyjnej Spółki w zorganizowaną część przedsiębiorstwa wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo od Działu D. Spółki, bowiem koszty i przychody oraz należności i zobowiązania są jednoznacznie przypisane do Działu. Jak wskazał Wnioskodawca wskutek zawarcia Umowy, do Nabywcy zostały przypisane konta dotyczące: umów B2B, działalności handlowej (dotycząca towarów i materiałów), przetargów, ponadto jak z wniosku wynika na Nabywcę zostały przeniesione wszystkie zobowiązania Działu F. Wnioskodawca wskazał, że Zainteresowany po nabyciu Działu F. wykorzystywał go do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób stanowiący kontynuację jego działalności. W szczególności Nabywca wykorzystywał nabyte składniki majątkowe, a także realizował umowy nabyte w ramach Działu F. (dotyczące dostawy sprzętu, magazynu, usług logistycznych). Przejęte składniki majątkowe pozwalały bowiem Nabywcy bez angażowania innych składników niebędących przedmiotem transakcji kontynuować działalność prowadzoną przez Zbywcę w zakresie działalności fotowoltaicznej.
Analiza przedstawionych okoliczności sprawy na tle przywołanych regulacji prawnych oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że w niniejszej sprawie zostały spełnione wskazane wyżej przesłanki do uznania Działu F. za zespół składników materialnych i niematerialnych, służących do prowadzonej działalności gospodarczej Nabywcy, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy.
W konsekwencji, dokonana przez Wnioskodawcę dostawa Działu F. jest czynnością wyłączoną z opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 6 pkt 1 ustawy – jako zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa i tym samym nie wystąpi podatek VAT należny z tytułu tej transakcji.
Odnosząc się do prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.
Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.
W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.
Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.
W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.
Z wniosku wynika, że Nabywca jako czynny podatnik podatku VAT nabył w dniu 13 stycznia 2020 r. do wykonywania czynności opodatkowanych Dział F., jednakże tut. Organ uznał Dział F za zespół składników materialnych i niematerialnych służących do prowadzonej działalności gospodarczej Nabywcy, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy, co oznacza, że nabycie przedmiotowego Działu było czynnością wyłączoną z opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 6 pkt 1 ustawy – jako zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, należy stwierdzić, że Nabywca nie będzie miał prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem Działu F. Wynika to z faktu, że w analizowanym przypadku zastosowanie znajdą przesłanki negatywne – wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy – powyższa transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z tym, Nabywca nie jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego, gdyż podatek ten nie wystąpił.
Odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy stwierdzić należy, że sprzedaż Działu F. przez Spółkę na rzecz Nabywcy stanowiła transakcję zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, która jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, a tym samym po stronie Zainteresowanego nie wystąpi podatek naliczony, który zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 2 oraz w związku z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy mógłby podlegać odliczeniu.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.
Z uwagi na to, że Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku za prawidłowe, odpowiedź na pytanie nr 2 wniosku jest bezzasadna.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili