Powiat, jako zarejestrowany czynny podatnik VAT, wynajmował od Skarbu Państwa, reprezentowanego przez Starostę, część nieruchomości w postaci budynku hali. W wyniku awarii budynku, która uniemożliwiła najemcy korzystanie z przedmiotu najmu, strony zawarły porozumienie, na mocy którego zawiesiły obowiązywanie umowy najmu od 1 stycznia 2020 r. do 30 kwietnia 2020 r. W tym czasie najemca nie uiszczał czynszu ani opłat za media, a także opróżnił halę z przedmiotów, które mogłyby utrudnić przeprowadzenie remontu. Organ podatkowy uznał, że w okresie zawieszenia umowy najmu nie miało miejsca odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT, co oznacza, że nie powstał obowiązek podatkowy ani obowiązek wystawienia faktury.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 czerwca 2020 r. (data wpływu 14 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania usługi najmu w okresie zawieszenia umowy najmu – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 14 lipca 2020 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania usługi najmu w okresie zawieszenia umowy najmu.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Od dnia 1 lipca 2016r. Powiat … (dalej „Powiat” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym NIP … i począwszy od lipca 2016 r. składa deklarację VAT we własnym imieniu. Z dniem 01.01.2017r. zgodnie z wymogiem art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1454) Powiat podjął rozliczanie podatku VAT wraz ze wszystkimi swoimi jednostkami organizacyjnymi. Powiat … będąc jednostką samorządu terytorialnego posiada osobowość prawną i wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, co w szczególności reguluje ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (j.t. Dz. U z 2020 r. poz. 920 ze zm.).
Zgodnie z regulacją zawartą w art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz. U. z 2020 r. poz. 65 ze zm.) w sprawach gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa organem reprezentującym Skarb Państwa jest Starosta, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej. Jednakże podatnikiem podatku od towarów i usług w ramach wykonywania zadań zleconych ustawami w imieniu Skarbu Państwa nie jest starosta, który nie posiada osobowości prawnej, ale jak wskazuje indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 2 października 2017 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej znak: 0112-KDIL4.4012.270.2017.2.NK, w przypadku realizowania przez Starostę … czynności z zakresu gospodarki nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa, Powiat posiada status podatnika VAT i jest zobowiązany do wykazania obrotów z tej działalności w deklaracji VAT.
Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkami byłego Drogowego przejścia granicznego w … położonej w …, Gmina …, powiat …, woj. ….
Skarb Państwa reprezentowany przez Starostę … oddał w najem podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, będącemu czynnym podatnikiem VAT (dalej: Najemca ) część ww. nieruchomości tj. budynek hali … na podstawie umowy najmu z dnia 24 października 2018 r. na okres 3 lat. W związku z awarią, do której doszło w dniu 11 grudnia 2019 r. w budynku hali … z przyczyn niezależnych od Najemcy i która uniemożliwia korzystanie z przedmiotu najmu przez Najemcę oraz koniecznością wykonania naprawy/remontu przez Wynajmującego strony umowy najmu zawarły pisemne Porozumienie z dnia 13 grudnia 2019 r. do wymienionej umowy najmu. Porozumieniem z dnia 13 grudnia 2019 r. strony umowy najmu zawiesiły obowiązującą umowę najmu na czas wykonania niezbędnego remontu tj. na okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r.; postanowiono, że w okresie od dnia 1 stycznia 2020r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. Najemca nie będzie płacił czynszu najmu i opłat za media oraz opróżni halę … z wszystkich rzeczy, które mogłyby uniemożliwić przeprowadzenie remontu.
Wobec powyższego porozumienia doszło do zmiany i zawieszenia umowy najmu na okres od dnia 1 stycznia 2020r. do dnia 30 kwietnia 2020r., usługa najmu nie była wykonywana (świadczona ), nie powstał obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług i okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. nie został objęty fakturowaniem przez Wynajmującego.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Stanowisko Wnioskodawcy:
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym w okresie od dnia 1 stycznia 2020r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. wobec zawieszenia obowiązywania umowy najmu, usługa najmu nie była wykonywana, zatem nie powstał obowiązek podatkowy w podatku VAT i Wynajmujący nie był zobowiązany do wystawienia faktury.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast według art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1. rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Usługami są bowiem wszystkie świadczenia niebędące dostawą. Dodania przy tym wymaga, że jak się powszechnie przyjmuje w doktrynie i orzecznictwie definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest realizacją zasady powszechności opodatkowania VAT.
Zgodnie z postanowieniem art. 695 Kodeksu cywilnego, przez z umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz ( § 1). Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju ( § 2). Istotnymi cechami tej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas i odpłatność. Umowa najmu nie przenosi własności rzeczy. Oznacza to, że oddanie do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu stanowi świadczenie usług.
Strony umowy najmu, w ramach obowiązującej zasady swobody zawierania umów (art. 3531 Kodeksu cywilnego) mają pełną dowolność w kształtowaniu stosunków umownych, w tym do zmiany i zawieszenia obowiązywania umowy na pewien czas z uzasadnionych przyczyn.
Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.
Według art. 19a ust. 5 pkt 4 lit b) tej ustawy, w szczególności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury, określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku, gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności. Biorąc pod uwagę powyższe, obowiązek podatkowy w usługach najmu powstaje na szczególnych zasadach. Wskazać jednak należy, że w okresie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. obowiązywanie umowy najmu zostało zawieszone mocą porozumienia stron, usługa najmu nie była wykonywana. Obowiązywanie umowy zostało zawieszone okresowo, Najemca i Wynajmujący nie byli zobowiązani do wzajemnych świadczeń dlatego nie powstał obowiązek podatkowy w podatku VAT.
Ponieważ w wymienionym okresie usługa najmu nie była świadczona i Najemca nie był zobowiązany do zapłaty czynszu, stąd wystawianie faktur nie odzwierciedlałoby rzeczywistego zdarzenia gospodarczego zatem za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. Wynajmujący nie był zobowiązany do wystawienia faktury.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą, usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Usługami, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jest obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.
Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.
Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.
Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.
Zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.
Wskazać należy, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council TSUE stwierdził, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.
Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80 Staatssecretaris van Financien przeciwko Cooperatieve Aardappelenbewaarplaats GA ETS, które zapadło na tle przepisów Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.
Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, że dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.
Zatem za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Skarb Państwa reprezentowany przez Starostę … jest właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkami byłego drogowego przejścia granicznego w …. Skarb Państwa reprezentowany przez Starostę … oddał w najem podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, będącemu czynnym podatnikiem VAT część ww. nieruchomości, tj. budynek hali .. na podstawie umowy najmu z dnia 24 października 2018 r. na okres 3 lat. W związku z awarią, do której doszło w dniu 11 grudnia 2019 r. w budynku hali … z przyczyn niezależnych od najemcy i która uniemożliwia korzystanie z przedmiotu najmu przez najemcę oraz koniecznością wykonania naprawy/remontu przez Wynajmującego strony umowy najmu zawarły pisemne porozumienie do wymienionej umowy najmu. Porozumieniem tym strony umowy najmu zawiesiły obowiązującą umowę najmu na czas wykonania niezbędnego remontu, tj. na okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. Postanowiono, że w ww. okresie najemca nie będzie płacił czynszu najmu i opłat za media oraz opróżni halę … z wszystkich rzeczy, które mogłyby uniemożliwić przeprowadzenie remontu. Wobec powyższego porozumienia doszło do zmiany i zawieszenia umowy najmu, usługa najmu nie była wykonywana.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii powstania obowiązku podatkowego w opisanym stanie faktycznym (pytanie nr 1) oraz prawidłowości wystawienia faktury oraz terminu jej wystawienia (pytanie nr 2).
Mając na uwadze cytowane przepisy prawa oraz opis sprawy w pierwszej kolejności należy dokonać analizy czy w przedstawionym stanie faktycznym sprawy wystąpiły przesłanki pozwalające przyjąć, że wystąpiła czynność podlegająca opodatkowaniu.
Należy podkreślić, iż świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.
Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że w związku z zawartym porozumieniem przez strony umowy najmu doszło do zmiany i zawieszenia umowy najmu na okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r. W tym czasie usługa nie była wykonywana, najemca nie płacił czynszu najmu i opłat za media.
Zatem należy stwierdzić, że skoro w wyniku zawartego pomiędzy stronami porozumienia doszło do zmiany i zawieszenia umowy najmu i w ww. okresie najemca nie płacił czynszu najmu i opłat za media oraz opróżnił halę … z wszystkich rzeczy, które mogłyby uniemożliwić przeprowadzenie remontu, to usługa najmu w tym okresie nie była wykonywana. Najemca na okres zawieszenia umowy najmu nie płacił czynszu najmu oraz opłat za media, tym samym, w tej sytuacji nie można umówić o czynności odpłatnej.
W świetle przywołanych regulacji oraz przedstawionych okoliczności sprawy wskazać należy, że w rozpatrywanym przypadku nie zostały wypełnione przesłanki pozwalające na uznanie, iż mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, w rozumieniu z art. 8 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Biorąc pod uwagę, że w ww. okresie nie wystąpiło odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji nie powstał obowiązek podatkowy oraz obowiązek wystawienia faktury.
Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przypisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z poźń. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późń. zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinie zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się do błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawą.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili