0113-KDIPT1-3.4012.150.2019.7.MJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 505/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 26 czerwca 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2019 r. (data wpływu 21 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek niezabudowanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek niezabudowanych.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 8 maja 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację Nr 0113-KDIPT1-3.4012.150.2019.1.MJ, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek niezabudowanych.

Wnioskodawca na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego złożył skargę z dnia 7 czerwca 2019 r. (data wpływu 13 czerwca 2019 r.). Wnioskodawca zaskarżył w całości wydaną interpretację indywidualną i wniósł o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej interpretacji. Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 505/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację.

W ww. wyroku Sąd zaznaczył, iż w zaskarżonej interpretacji Dyrektor wskazał na następujące działania skarżącej, mające świadczyć o uznaniu planowanej sprzedaży działek za prowadzenie działalności gospodarczej, a mianowicie: wystąpienie o podział nieruchomości na mniejsze działki, wydzielenie jednej z działek jako drogi dojazdowej do pozostałych oraz wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Podjęcie tych działań miało świadczyć o zastosowaniu środków podobnych do tych, jakie wykorzystują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Zdaniem Sądu z oceną taką nie sposób się zgodzić. Wymienione wyżej okoliczności nie mogą samodzielnie świadczyć o prowadzeniu przez stronę działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Należy podkreślić, że oczywistym i naturalnym jest dążenie właściciela prywatnego majątku do zbycia go w taki sposób, aby uzyskać jak największą korzyść. Faktem powszechnie znanym jest, że zwykle podział gruntu o charakterze rolniczym na mniejsze działki, które już rolniczego charakteru nie będą miały, pozwoli na uzyskanie lepszych cen za zbywany grunt. Sąd wskazał, że taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Sąd podkreślił, że podjęte przez skarżącą działania były stosunkowo proste, nie wymagały nadzwyczajnej wiedzy, umiejętności w zakresie oceny ryzyka, ani też większych środków finansowych. Wspomniane działania nie wykraczały poza zwykłe gospodarowanie mieniem prywatnym przez osoby fizyczne. Już zatem tylko z tego powodu zaskarżona interpretacja była nieprawidłowa.

Ponadto Sąd wskazał w ww. wyroku, że organ nie uwzględnił w swojej ocenie pozostałych, istotnych okoliczności sprawy. Organ pominął zatem, że skarżąca nie jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), nie prowadzi działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej, a nieruchomości, której dotyczy wniosek, nie oddała w najem czy dzierżawę, ani w inny sposób nie wykorzystywała, także do prowadzenia działalności rolniczej. Organ pominął też fakt, że skarżąca nie miała żadnego wpływu na nabycie nieruchomości (nabyła ją w drodze spadkobrania). Ponadto Sąd wskazał w ww. wyroku, że Organ pominął, podkreślane mocno we wniosku, pobudki jakimi kierowała się skarżąca planując zbycie części nieruchomości (chęć racjonalnego wykorzystania posiadanego majątku oraz zamiar poprawy trudnych warunków mieszkaniowych). Sąd podkreślił również, że Dyrektor nie uwzględnił także zakresu działań podejmowanych przez stronę w zakresie pozyskania ewentualnych nabywców działek. Zgodnie z treścią wniosku skarżąca miała zrezygnować z usług biur obrotu nieruchomościami i ograniczyć się do zwykłych ogłoszeń. Poszukiwanie nabywcy nieruchomości poprzez zamieszczenie zwykłych ogłoszeń na portalu ogłoszeniowym nie jest działaniem wyróżniającym podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

Powyższe argumenty świadczą, zdaniem Sądu, o wadliwej ocenie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o możliwości zastosowania w tej sprawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Zaskarżona interpretacja została zatem wydana z naruszeniem wymienionych uregulowań materialnoprawnych.

Sąd za zasadne uznał również zarzuty naruszenia przepisów postępowania art. 14c § 1 w zw. z art. 14b § 2 i 3 oraz art. 120 i art. 121 § 1 w zw. z art. 14h O.p. Zaskarżona interpretacja, została wprawdzie uzasadniona w sposób pozwalający stronie na zapoznanie się z motywami, które legły u jej podstaw, jak i na sformułowanie zarzutów skargi przeciwko jej treści, jednak w jej treści organ pominął szereg okoliczności, zawartych we wniosku o wydanie interpretacji. W tej sytuacji zasadnie można było wobec kwestionowanej interpretacji podnieść zarzut niepełnej oceny stanowiska skarżącej.

W dniu 26 czerwca 2020 r. do tut. Organu wpłynęły akta sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2010 na podstawie działu spadku po rodzicach, Wnioskodawczyni stała się jedynym właścicielem niezabudowanej działki nr x o powierzchni 2,7279 ha stanowiącej gospodarstwo rolne, położonej we wsi …, gmina …, woj. …. Gmina … nie posiada planu miejscowego.

Działka nie była przedmiotem najmu czy dzierżawy i nie służyła prowadzeniu przez Wnioskodawczynię jakiejkolwiek działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej. Wnioskodawczyni nie jest rolnikiem ryczałtowym i nie prowadzi działalności rolniczej. Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni wraz z mężem i pełnoletnim synem mieszka w mieszkaniu o powierzchni 27 m2, oprócz tego mieszkania nie posiada żadnych innych nieruchomości. Z uwagi na trudne warunki lokalowe, Wnioskodawczyni zamierza kupić większe mieszkanie albo wybudować dom.

W celu uzyskania środków na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich i swojej najbliższej rodziny Wnioskodawczyni postanowiła sprzedać część działki nr x. W tym celu Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wydanie dla części działki decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz o podział nieruchomości. W kwietniu 2016 roku ustalone zostały warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie sześciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z urządzeniami budowlanymi i drogą wewnętrzną na działce nr ewid. x. W październiku 2016 roku decyzją Wójta Gminy … zatwierdzony został podział nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr x o powierzchni 2,7279 ha na 8 działek:

• działkę nr a o powierzchni 0,1820 ha,

• działkę nr b o powierzchni 0,0786 ha (droga wewnętrzna),

• działkę nr c o powierzchni 0,1717 ha,

• działkę nr d o powierzchni 0,1905 ha,

• działkę nr e o powierzchni 0,1716 ha,

• działkę nr f o powierzchni 0,2906 ha,

• działkę nr g o powierzchni 0,3228 ha,

• działkę nr h o powierzchni 1,3200 ha.

Wnioskodawczyni zapewniła dojazd do wszystkich działek poprzez wydzielenie jednej działki nr b na drogę wewnętrzną, która będzie miała połączenie z drogą publiczną. Wnioskodawczyni nie dokonała żadnych innych czynności zmierzających do uatrakcyjnienia wyodrębnionych działek, w szczególności nie dokonała ich uzbrojenia.

Wnioskodawczyni przewiduje, że sprzedaż działek będących przedmiotem złożonego wniosku może trwać na przestrzeni lat. Dwie pierwsze wydzielone działki nr a i nr d Wnioskodawczyni sprzedała w kwietniu 2018 r. Wraz ze sprzedażą działek Wnioskodawczyni sprzedała też odpowiedni udział w drodze (w działce nr b). Łączny uzyskany przez Wnioskodawczynię w 2018 r. przychód z tytułu sprzedaży działek i udziału w drodze nie przekroczył 200 tys. zł.

W następstwie sprzedaży Wnioskodawczyni uzyskała część środków mających na celu m.in. zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swoich i swojej najbliższej rodziny. W celu sprzedaży działek Wnioskodawczyni nie korzystała z profesjonalnych pośredników zajmujących się obrotem nieruchomościami i biura obrotu nieruchomościami, tylko samodzielnie zamieściła ogłoszenie na portalu internetowym. Wnioskodawczyni nie zamierza korzystać z biur pośrednictwa w obrocie nieruchomościami przy sprzedaży kolejnych działek, nie zamierza nabywać innych nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży i nie zamierza uczynić ze sprzedaży nieruchomości stałego źródła utrzymania.

Jednocześnie Wnioskodawczyni zaznacza, że nie dokonywała wcześniej żadnej sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawczyni postanowiła pozostawić sobie największą działkę nr h o powierzchni 1,3200 ha, a pozostałe dużo mniejsze działki zamierza sprzedać.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Wnioskodawczyni, planowana sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż będzie czynnością mieszczącą się w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niemającą cech działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym dokonując planowanej sprzedaży działek Wnioskodawczyni nie będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwana dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie mówi się o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii;

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy definiuje dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z powyższymi przepisami sprzedaż nieruchomości (gruntu) jest niewątpliwie odpłatną dostawą towarów mieszczącą się w zakresie ustawy o podatku od towarów i usług. Jednakże, aby dostawa była opodatkowana, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Według art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zwrócić uwagę, iż warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem od towarów i usług danej transakcji nie jest sam fakt bycia podatnikiem, ale występowanie w takiej roli w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej podmiotu. Natomiast ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu jej bez każdorazowego ustalenia czy w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika VAT.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni będzie występowała jako właściciel, a nie jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Zbywane mienie nie może być przypisane do działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawczyni nie będzie działała w charakterze handlowca profesjonalnie zajmującego się nabywaniem i sprzedażą towarów. Opisana w zdarzeniu przyszłym nieruchomość została nabyta w wyniku działu spadku i nie służyła prowadzeniu przez Wnioskodawczynię jakiejkolwiek działalności handlowej, usługowej czy wytwórczej. W szczególności nie była oddawana w odpłatną dzierżawę, najem oraz w użytkowanie wieczyste. Wnioskodawczyni nie pozyskała mienia celem jego dalszej odsprzedaży. Samo nieodpłatne nabycie mienia i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, że konstytuuje ono działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Nabycie nieruchomości miało charakter nieodpłatny oraz nie wiązało się z prawem Wnioskodawczyni do odliczenia podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni planuje sprzedaż części nieruchomości, ale w jej ocenie działania te będą stanowiły zwykłe rozporządzenie majątkiem osobistym, nie będą podejmowane w celu uzyskania stałego dochodu, ale będą wynikały z występowania obiektywnych przesłanek, tj. braku możliwości efektywnego ich zagospodarowania w inny sposób, zamiaru zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny (z uwagi na trudne warunki lokalowe Wnioskodawczyni zamierza zamienić małe mieszkanie o pow. 27m2 na większe mieszkanie lub na dom).

Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13, osoby podejmującej działania, które nie wykraczają poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie można uznać za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i przyjąć, że sprzedaż nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Zaprezentowany pogląd NSA wpisuje się w stanowisko zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE) z dnia 15 września 2011 r., w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. Trybunał stwierdził, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. Wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z kolei w wyroku z dnia 9 lipca 2015 r. C-331/14 (Sprawa Petar Kezić s.p. Trgovina Prizma przeciwko Republika Slovenija) TSUE zauważył, że pojęcie „podatnika (podatku VAT - przyp. autora) definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej, które zgodnie z art. 4 ust. 2 szóstej dyrektywy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi, a w szczególności wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych celem stałego osiągania zysku. W przypadku wykorzystywania dobra inwestycyjnego do celów zarówno zawodowych, jak i prywatnych zainteresowany ma, na potrzeby podatku VAT, możliwość dokonania wyboru, czy zaliczyć to dobro w całości do majątku swojego przedsiębiorstwa, czy pozostawić całość w ramach majątku prywatnego, wyłączając je tym samym całkowicie z systemu podatku VAT, czy też zaliczyć je do aktywów przedsiębiorstwa jedynie w zakresie wynikającym z rzeczywistego wykorzystania do celów zawodowych” (TSUE odwołał się tu do wyroku Charles i Charles-Tijmens, C-434/03, EU:C:2005:463, pkt 23). „Tak oto, dobro takie może być wyłączone z systemu podatku VAT nawet jeśli częściowo jest wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej podatnika, który to jednak pozbawiony jest wszelkiego prawa do odliczenia” pkt 19 i 20 wyroku).

Z orzeczenia TSUE wyprowadzić można wniosek, że nie będzie podlegała podatkowi VAT sprzedaż niepolegająca na wyzbywaniu się lub wykorzystywaniu własności dóbr materialnych lub niematerialnych dla celów zarobkowych w celu stałego osiągania zysku. W kontekście przytoczonych orzeczeń TSUE zgodzić się można z poglądem prezentowanym w piśmiennictwie, że o występowaniu sprzedającego jako podatnika VAT (przedsiębiorcy w rozumieniu polskiej ustawy o podatku od towarów i usług) można mówić tylko w przypadku zaangażowania przez niego środków właściwych dla obrotu profesjonalnego, tj. wykraczających poza gospodarowanie majątkiem prywatnym (por. M. Samborski, Włączenie do majątku prywatnego nie wyklucza daniny, Rzeczpospolita z dnia 14.12.2015 r., s. D5.). Trybunał orzekł ponadto, że kryterium rozróżnienia między czynnościami wykonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania przepisów dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą, nie są ani liczba transakcji czy długość okresu, w jakim te transakcje następują, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość wymienionych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Ażeby czynność uznać za dokonaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należy wykazać, że w momencie jej realizacji podmiot miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, oraz, że wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. Tym samym w przypadku sprzedaży gruntu (dla uznania takiej czynności za związaną z działalnością gospodarczą) należy ustalić, czy nieruchomość była wykorzystywana w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy grunt został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej i w celu jego odsprzedaży.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość w drodze działu spadku. Nabycie własności nieruchomości nie zostało zatem dokonane w celach zarobkowych, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani też w celu jej odsprzedaży. Szczególnie w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej związanej z działaniami handlowymi, zamiar częstotliwego wykonywania danej czynności, o której mowa w ustawie o VAT, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być ujawniony już w momencie jego nabycia, nie zaś sprzedaży.

Nieuzasadnione będzie zatem twierdzenie, że sprzedaż nieruchomości nabytej w drodze działu spadku, niezależnie od tego, czy będzie dokonana w częściach, czy też w całości, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ze skutkiem uznania spadkobiercy za podatnika podatku VAT, zobowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług, z tytułu zbycia otrzymanego majątku.

Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując transakcji sprzedaży nieruchomości, w całości bądź w części nie będzie występowała w charakterze podatnika w rozumieniu ustawy, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, zatem nie będzie zobowiązana do uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tych czynności. Wnioskodawczyni nabyła przedmiotową nieruchomość w drodze działu spadku, a nie z zamiarem dalszej odsprzedaży czy też wykorzystywania w ramach działalności gospodarczej - a więc nie w celach handlowych, lecz prywatnych. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać niezabudowane działki należące do jej majątku osobistego, w ramach zarządu majątkiem prywatnym, co oznacza, że podejmie działania w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania.

W celu dokonania sprzedaży Wnioskodawczyni nie dokonała żadnych czynności zmierzających do uatrakcyjnienia wyodrębnionych działek, w szczególności nie dokonała ich uzbrojenia. Wnioskodawczyni nie podejmie aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nie będzie angażować środków podobnych do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a zatem nie będzie można przypisać jej znamion prowadzenia działalności gospodarczej, co mogłoby przesądzić o uzyskaniu przez nią statusu podatnika.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji oraz nie prowadzi zorganizowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Z opisu sprawy nie wynika, aby dokonując sprzedaży działek Wnioskodawczyni działała w charakterze handlowca. Nie zamierza korzystać z biur pośrednictwa sprzedaży, nie zamierza nabywać kolejnych nieruchomości w celu ich dalszej odsprzedaży, nie tworzy baz kupujących jak to czynią deweloperzy i nie zamierza uczynić ze sprzedaży nieruchomości stałego źródła utrzymania. Zachowanie Wnioskodawczyni mieści się w zarządzaniu własnymi aktywami majątkowymi, a sprzedając działki skorzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Podział nieruchomości na mniejsze działki, wydzielenie drogi i uzyskanie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla części nieruchomości samo w sobie nie może być przesłanką uzasadniającą zakwalifikowanie sprzedawcy jako podatnika podatku od towarów i usług, bowiem bez tych działań Wnioskodawczyni nie mogłaby w ogóle dokonać sprzedaży części nieruchomości. Należy bowiem podkreślić, że Wnioskodawczyni zamierza zachować sobie część działki, z której zostały wydzielone mniejsze działki do sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie wystąpią okoliczności, które łącznie wskazywałyby, że planowana sprzedaż działek opisanych we wniosku będzie uznana za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy, a zatem planowane transakcje, jako mieszczące się w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W wyniku ponownej analizy przedstawionego we wniosku opisu sprawy, w związku z art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącym, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Łd 505/19 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego i zdarzenia przyszłego w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek niezabudowanych - jest prawidłowe.

Zgodnie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji 1061-IPTPP3.4512.150.2019.1.MJ, tj. na dzień 8 maja 2019 r. w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 14 stycznia 2020r. sygn. akt I SA/Łd 505/19.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.